Morgunblaðið - 14.12.1993, Side 53

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. DESEMBER 1993
53
Vahita á Thahiti,
draumadís dönsku
drengjanna sem
þau á Kríunni
hittu.
klút - a.m.k. í þessu tilfelli. Þeir
kenna okkur að pakka matnum inn
í stórt hjartalaga tarólauf. Því mið-
ur sáum við ekki hvaða plöntur
Ótahíki sótti og setti sem krydd.
Við hellum kókosijómanum yfir og
svolitlu af sjó og bindum síðan utan
um pakkana með trefjum svo þeir
líkjast gjöfum úr frumlegri blóma-
búð. Það passar að þegar þessu
umstangi er Iokið eru steinarnir í
úmúinum orðnir hvítglóandi og þá
leggja yfirkokkurinn og lærlingur-
inn þykkt lag af bananalaufum í
botninn á ofninum, matarpakkana
þar ofan á og þekja loks vandlega
með mörgum lögum af bananalauf-
um áður en sandinum er mokað
varlega yfir. Það er engin hætta á
að við finnum ekki ofninn aftur,
ljósbláa reykjartauma leggur upp
af honum. Nú er bara að bíða róleg
í fjóra tíma á meðan maturinn bak-
ast við hægan hita. Þegar við höfum
kælt okkur í lindinni og komum til
baka niður á ströndina eftir mis-
lukkaðar hænsnaveiðar, sem voru
fyrirfram vonlausar vegna hlátr-
anna í félögum okkar, situr svart-
hærður Pólynesi við úmúinn, tattó-
eraður á brjósti og handleggjum
með sítt hárið bundið í tagl og bros-
ir breitt. Júhú! Xavier, hrópa Zigi
og Ótahíki og heilsa honum með
þéttum faðmlögum og nefkossum,
en muna svo eftir að kynna okkur
sem vini sína af skútunni ...
Xavier er búinn að „leggja á
borð“ uppi á fjörukambinum,,
breiða bananablöð á jörðina og búa
til diska úr uppbrettum endum
þeirra. Fyrir borðhaldið þvoum við
okkur öll um hendurnar í sjónum.
Pólynesar eru þrifnasta fólk sem
við höfum hitt, baða sig þrisvar á
dag og það þótt lengra sé í lindina
en hér. Ef maður finnur óþægilega
líkamslykt í Polynesíu er það und-
antekningarlítið af útlendingum.
Svo er bara að setjast til borðs og
byija að opna pakkana, þeir eru
orðnir dökkgrænir af hitanum og
ilma af fínustu matarlykt og inni-
haldið er ólýsanlegt lostæti. Það er
léttur reykjarkeimur af páfagauks-
fiskunum sem fer sérstaklega vel
með kókosbragðinu. í rauninni er
eldunaraðferðin sambland af
bakstri, gufusuðu og reykingu en
bragðið heldur sér samt furðulega
vel. Brauðaldinin sem við erum orð-
in forfallin í eftir að við kynntumst
þeim eru úmúréttur „par excel-
lence“. Hingað til höfum við eldað
þau með ýmsu móti en líkað best
að steikja þau í strimlum.
Myrkar veiðar
Undir miðnætti höldum við öll á
miðnæturveiðar á rauða bátnum.
Það á að veiða svipuhumar, lang-
ústur, til að selja á morgun hæst-
bjóðanda í bænum. Vængjuð tilfinn-
ing að þjóta á gusandi hraðbáti
með syngjandi Pólynesum fram
með háum björgum í daufri skímu
nýmánans. Ferðinni er heitið út
með norðurhlið eyjunnar á einhver
úrtöku góð humarmið sem Xavier
einn ratar á. Meðal veiðigræja Xavi-
ers eru rafgeymar og tveir neðan-
sjávarljóskastarar í löngum
flotköplum tengdum við rafhlöður
í bátnum. A daginn fela humramir
sig í gjótum og skorningum svo
erfitt er að ná þeim en á nóttunni
skríða þeir fram úr fylgsnum sínum
og halda sjálfir á veiðar. Þegar ljós-
geislinn lendir á þeim lýsa augun
eins og kattaglymur í bílljósum,
þeir blindast sem snöggvast og þá
gildir að vera nógu snöggur að
grípa þá. Xavier og Zígí veltu sér
út í svartan sjóinn með sinn kastar-
ann hvor en Þorri kafaði með þeim,
tók við langústunum og synti með
þær um borð. Við Ótahíki sátum
undir árum og héldum í horfinu svo
bátinn ræki ekki upp í klettana þar
sem brimið hefði brotið hann í spón.
Hann kenndi mér lítinn róðrarsöng
sem við rauluðum til að vera sam-
taka: Hóe, hóe, aló hóe la!
Það var talsverð ólga og satt að
segja í það djarfasta að kafa svona
í koldimman sjóinn þar sem öldu-
kastið skolaði þeim fram og aftur
innan um stórgrýtið. Aðeins utar
tók við hyldýpi og ég vissi að hér
gat verið von hákarla þeirra sömu
erinda og humrarnir og kafararnir,
að veiða sér í matinn. Xavier var
með ólíkindum laginn við að góma
gústurnar, hann gat líka verið furðu
lengi í kafi. Zígí veiddi hins vegar
varla neitt og eftir að hann hafði
skrámað sig til blóðs varð hann að
koma upp úr til að hákörlunum
rynni ekki blóðið til skyldunnar.
Þorri tók við kastaranum og kafaði
með Xavier og mér létti við að vita
hann að minnsta kosti ekki ljóslaus-
an þarna niðri í myrku undirdjúp-
inu, á sundskýlunni einni klæða og
með sjálfskeiðung einan vopna
gegn ódámum undirdjúpanna.
Svona þokumst við með strönd-
inni. Það heyrist Júhú utan úr
myrkrinu þegar Þorra og Xavier
skýtur upp á yfirborðið með hum-
ar, þeim síðarnefnda öllu oftar sem
vonlegt er en minn maður er þó
furðu seigur sem byijandi í þessum
myrkraverkum. Næst kemur
hanskaklædd hönd uppúr sjónum
og slengir átaksillum humri inn
fyrir borðstokkinn líkt og einhver
sáttfús sjávarókind sé að færa okk-
ur fórnir. Botninn á bátnum er
smámsaman orðinn ein iðandi kös
af fálmandi krabbalöppum og ég
klemmi tærnar sem fastast undir
mér á þóftunni: Hóe, hóe, alaó hóe
la...! Mánasigð og stjörnublik yfir
suðrænum björgunum, brimssvarr
og humraþrusk lætur í eyrum með
róandi söng ræðaranna, niðri flökta
leitarljósin í sjónum.“
Bókartitill: Kría siglir um Suð-
urhöf
Höfundar: Unnur Jökulsdóttir
og Þorbjörn Magnússon
Útgefandi: Mál og
menning
Útgáfutími: 26. nóv-
ember
Verð: 3.880
-elna
SPOR
íRÉnAÁn
Fullkomin
saumavél á
frábæru
jólatilboði,
aðeins
19.990
stgr.
ATH!
Hjá okkur er
námskeið og
kennsla innifalið í
verði.
Heimilistæki hf
SÆTÚNI 8 SÍMI 69 15 00
Pil kvers aá íara í skólann
ef maáur o’etur softó keirna?
Á háskaslób
EFTIR EYVIND P. EIRÍKSSON
Engirm unglingur fer hins vegar oð sofa fyrr en hann er
búinn ab lesa þessa hörkuspennandi siglingasögu þar
sem sumar, sól, ást og árekstrar fléttast saman í
eftirminnilegt œvintýri.
Mál || og menning
LAUCmCl 18, 5ÍMI (91)24240 & SÍÐUMÚLA 7-9, SÍMI (91) 688S77