Morgunblaðið - 08.01.1994, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. JANUAR 1994
Minning
Garðar Jónsson,
Stykkishólmi
Fæddur 29. júlí 1913
Dáinn 28. desember 1993
Garðar Jónsson verkamaður og
sjómaður lést í Stykkishólmi 28.
desember. Hann var fæddur á
Þingvöllum í Helgafellssveit, en
fluttist fljótt í Hólminn með for-
eldrum sínum þriggja ára gamall.
Hann var einkabam foreldra sinna
Steinunnar Indriðadóttur og Jóns
Kristjáns Jónssonar, en Jón stund-
aði bæði sjó og trésmíðar.
Það fór ekki mikið fyrir Garðari
um dagana. Hann vann sín verk
af sérstakri kostgæfni og sam-
viskusemi, en setti vissulega svip
sinn á umhverfið sem menn munu
fljótt sakna. Hann var einn af
þeim mönnum sem fóru sinn eigin
veg. Eftir að pabbi hans dó bjó
hann með móður sinni og sá um
hana meðan hún lifði. Síðan bjó
hann einn og ekki fyrir löngu flutt-
ist hann í litla íbúð sem var í
tengslum við Dvalarheimili aldr-
aðra hér.
Ég hitti Garðar oft bæði á göt-
um úti og eins heima. Hann hafði
sérstakan frásagnarmáta sem lífg-
aði þann sem við hann ræddi.
Framförum öllum tók hann með
mestu varúð, og treysti alltaf best
á það sem honum hafði reynst vel
um ævina. Hann vann bæjarfélagi
sínu það sem hann gat og eitt gat
hann ekki hugsað sér og það var
að verða þjóðfélaginu byrði og
góður guð gaf honum það að til
þess kom ekki. Ég veit ekki hve
marga kunningja og vini hann
átti, en hitt átti hann og það var
traustið til frelsara síns og það
fann ég alltaf á honum. Enda
hafði mamma hans kennt honum
guðsorð og góða siði. Ég man
hana vel og allt það sem ég varð
vísari um hennar hugsunarhátt,
varð til þess að tendra ljós bæði
á leiðum sonar hennar og annarra.
Það fór ekki hjá því að eftir því
sem lengra leið, lágu spor okkar
oftar saman og fyrir það er ég
þakklátur og þessi fáu orð eiga
að færa mínar innilegustu þakkir
fyrir það. Blessun Drottins fylgi
þér, Garðar minn, og þökk fýrir
samfylgdina.
Árni Helgason.
í dag verður gerð frá Stykkis-
hólmi útför Garðars Jónssonar
verkamanns í Stykkishólmi. Hann
lést á sjúkrahúsi St. Fransiskus-
systra 28. desember sl. eftir stutt
veikindi. Starfsdagur hans var
langur og þreyttur var hann orðinn
undir það síðasta, þótt glampinn
í sívökulum augunum leiftraði oft.
Sökum skertrar heymar lifði
Garðar ætíð í nokkuð þröngum
heimi en hann var greindur og las
mikið og fylgdist vel með öllu, sem
var að gerast. Einnig vom ýmsir
góðir vinir hans duglegir að heim-
sækja hann og lífga uppá tilver-
una, því allra síðustu árin fór hann
sjaldan af bæ.
Fómfýsi þessara vina hans var
einstök, en ekki má heldur gleyma
hve mikið Garðar gaf þeim sem
samneyti höfðu við hann með sínu
sérstaka viðmóti. Hann var ekki
allra, en þeim sem hann tók á
annað borð varð hann raunsannur
vinur.
Garðar Jónsson fæddist á Þing-
völlum í Helgafellssveit 29. júlí
1913, einkabam foreldra sinna
Steinunnar Indriðadóttur og Jóns
Kristjáns Jónssonar. Garðar flutt-
ist til Stykkishólms þriggja ára
gamall er foreldrar hans keyptu
býlið Vík. Jón deyr 1926 þegar
Garðar er aðeins 13 ára að aldri.
Hélt hann upp frá því heimili með
móður sinni eða til ársins 1963,
er Steinunn lést 92 ára gömul.
Steinunn var ákaflega merkileg
kona gædd góðum gáfum, fróð-
leiksfús, minnug vel og skelegg í
besta lagi.
Ég minnist margra heimsókna
til hennar í litla bæinn þeirra við
Silfurgötu þegar hún sagði mér
ótal frásögur frá fyrri tímum eða
þuldi Passíusálma og ýmsar til-
vitnanir. Hún fýlgdist vel með og
hafði skoðun á öllum málum.
Steina lá rúmföst síðustu tíu ár
ævinnar og þvertók fýrir að yfir-
gefa litla bæinn, þar var engu um
þokað. Garðar var henni einstakur
sonur, umhyggjusamur og nær-
gætinn, og þeim leið vissulega vei
þótt þægindin væru nákvæmlega
engin. En þannig vildu þau hafa
hlutina og Garðar saknaði mjög
litla bæjarins eftir að hann var
rifinn, og hann flutti sig yfir göt-
una í litla íbúð sem hann keypti
þar.
Síðustu tvö æviárin bjó hann í
þjónustuíbúð aldraðra við Skóla-
stíg og leið þar vel.
Garðar hóf sjómennsku 12 ára
gamall á mótor Hans, eins og skút-
an var kölluð, en þar var faðir
hans stýrimaður. Hann stundaði
síðan sjósókn til ársins 1937 á
ýmsum bátum, en lengst af á
Sæbiminum. Verkamannavinna í
landi átti þó eftir að verða aðal-
starfsvettvangur Garðars. Hann
vann hjá fýrirtæki Sigurðar Ág-
ústssonar hf. í 60 ár, á sjó og landi,
og lýsir slík einstök trúmennska
og órofa tryggð Garðari best. Á
þessum langa vinnudegi í fyrir-
tæki sem hélt úti fjölbreyttri starf-
semi voru handtökin hans af
margvíslegum toga. Er skemmst
frá því að segja að Garðar leysti
öll þau störf, sem honum voru
falin, frábærlega af hendi og hvar
sem hann kom að verki var eftir
honum tekið, dugnaður, verklagni
og snjrrtimennska voru honum í
blóð borin.
Ég veit að hann var mjög metn-
aðarfullur og vildi sýna hvað í
honum bjó, ef til vill sökum þess
hve margs hann fór á mis við utan
vinnunnar, en aldrei miklaðist
hann af verkum sínum eða hæld-
ist um, í þeim birtust einfaldlega
eðli hans og upplag.
Sjórinn átti ætíð sterk ítök í
Garðari og. litla trillu eignaðist
hann snemma til þess að geta
skotist um eyjasund og leggja
lúðulóð eða fara á smáfisk. Hann
átti einnig þrjá litla eyjahólma í
nágrenninu. Þangað fór hann oft
fyrr á sumrum og naut þeirra
stunda ríkulega og á ég margar
ógleymanlegar æskuminningar úr
þeim ferðum. Garðar var alla tíð
mikill dýravinur og voru kettir í
sérstöku uppáhaldi hjá honum og
í híbýlum hans áttu þeir ávallt
öruggt skjól og viðurværi. Þá átti
hann um árabil nokkrar kindur og
hafði gaman af bjástri við þær.
Hún var kannski ekki margbrot-
in ævi þessa heiðursmanns úr röð-
um hinna hljóðlátu erfiðismanna á
íslandi en þeim mun mikilvægari
var hún, miklu dagsverki var skil-
að. Nú á kveðjustund er vissulega
margs að minnast en faðir minn
og Garðar voru sérstaklega miklir
vinir og nánir samstarfsmenn í 45
ár. Garðar var alla tíð eins og einn
af fjölskyldunni og við nutum þess
oft bræðurnir hversu barngóður
hann var og ég er glaður og vita
hve heimilið okkar á Höfðagötunni
var honum mikils virði. Frá okkur
eru honum fluttar innilegar kveðj-
ur og þakkir fyrir liðna tíð.
Guð blessi minninguna um
Garðar Jónsson.
Ellert Kristinsson.
Jósebína Gríms-
dóttir - Minning
Fædd 25. nóvember 1921
Dáin 28. desember 1993
Elsku amma Bína á Gamló eins
og hún var alltaf kölluð er dáin.
Margar spumingar vakna, en fátt
er um svör. Alltaf á laugardags-
og sunnudagsmorgnum fórum við
til ömmu Bínu í morgunkaffi. Það
verður erfitt að fara núna á Gamló
til ömmu Esterar, sem býr niðri,
ekki Iengur hægt að fara upp á
loft til ömmu Bínu til að spila eða
perla og fá bijóstsykursmola.
Elsku amma Bína, minninguna
um þig geymum við í hjarta okkar.
Hvíl í friði og hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Davíð Þór, Ester
og Brynjar Karl.
Jósebína fæddist í Reykjavík 25.
nóvember 1921 og voru foreldrar
hennar Grímur Kr. Jósefsson og
Halldóra Jónsdóttir. Bína var
fjórða í aldursröð 7 systkina, en
eftirlifandi em Gerða, Rósa og
Bertha sem horfa nú á eftir ást-
kærri systur og vinkonu. Mér er
það minnisstætt hve mild á svip
hún var ávallt þegar hún minntist
liðinna stunda frá æskudögunum
heima og hversu ljúflega hún tal-
aði um pabba sinn og Bjössa bróð-
ur, sem andaðist svo langt um ald-
ur fram.
Bína giftist Óskari Jósúasyni,
f. 22. október 1916, húsgagna- og
húsasmíðameistara, 9. desember
1939. Þau hófu sinn búskap í
Reykjavík en fluttust til Vest-
mannaeyja 1940 og bjuggu þar
upp frá því, lengst af á Kirkjuvegi
20 (Gamla spítalanum (Gamló)).
Böm Bínu og Óskars eru 6, Fann-
ar, f. 1939, kvæntur Helgu Sig-
tryggsdóttur, Ester, f. 1941, gift
Brynjari Stefánssyni, Hallgrímur,
f. 1943, kvæntur Sólrúnu Sigur-
björnsdóttur, Páll Róbert, f. 1946,
kvæntur Þuríði M. Georgsdóttur,
Steinunn Ósk, f. 1950, og yngstur
er Jósúa Steinar, f. 1952, kvæntur
undirritaðri. Bamabömiri eru orðin
17 og bamabarnabörnin 15. Óskar
lést eftir erfíð veikindi 10. ágúst
1987, þeim missi tók Bína með
sama æðruleysinu og öllum öðrum
áföllum í lífi sínu.
Þegar eiginmaður minn kynnti
mig fyrir móður sinni fýrir réttum
tuttugu og fjórum árum, var ég
svo uppburðarlaus og kvíðin, að
ég ætlaði varía að hafa það af að
rétta henni blómvöndinn, sem ég
hafði keypt handa henni, en hún
tók mér svo einstaklega hlýlega,
að frá þeirri stundu hef ég litið á
hana sem mína aðra móður. Okkur
-samdi eins og best verður á kosið
frá upphafí og naut ég þess ætíð
að vera í návist hennar. Hún hafði
ákaflega létta lund og einstakt lag
á að sjá spaugilegu hliðamar á
Þórður Valdimar Þor-
valdsson - Minning
Hva, þín braut er búin.
Burt með hiyggð og tár!
Launað traust og trúin,
talið sérhvert ár.
Fögnum vinafundi
friðarsunna skín;
hlý að hinzta blundi
helgast minning þín. /
(Magnús Markússon)
Elskuleg tengdamóðir mín,
Jósebína Grímsdóttir, eða Bína á
Gamló eins og hún var jafnan köll-
uð, verður jarðsungin frá Landa-
kirkju í Vestmannaeyjum í dag.
Þér kæra sendir kveðju
með kvöldstjömunni blá.
Hátíð ljóss og friðar var gengin
í garð með allri sinni jólagleði þeg-
ar flöktandi lífslogi Bínu minnar
slokknaði. Hún andaðist að morgni
28. desember eftir stutta en erfíða
legu á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja.
Stuttu áður hafði hún verið til
rannsóknar á Landspítalanum í
nokkrar vikur og var rétt nýkom-
inn heim, öllum sínum nánustu til
mikillar gleði.
Fæddur 22. ágúst 1906
Dáinn 28. desember 1993
Að morgni 28. desember sl. lést
Þórður Valdimar Þorvaldsson á
hjúkrunarheimilinu Skjóli við
Kleppsveg. Hann var sonur hjón-
anna Kristínar Karólínu Jakobs-
dóttur og Þorvalds Þórðarssonar
frá Skerðingsstöðum í Eyrarsveit.
Þau áttu átta börn og var Þórður
þriðja bam þeirra hjóna. Aðeins
eru tveir af þeim bræðrum lifandi,
Jakob og Gunnar. Þórður giftist
Ingibjörgu Sveinsdóttur 1932.
Stofnuðu þau heimili á Rimabæ á
Kvíabryggju við Grundarfjörð og
eignuðust þau níu böm á fímmtán
ámm sem hér eru talin í aldurs-
röð: Guðmundur Ólafur, d. 15.
febrúar 1937, Ingibjörg, Magnþóra
Kristín, Kristín Karólína, d. 22.
janúar 1984, Ólafur Garðar,
Sveinn Einar, d. 4. ágúst 1951,
Þorvaldur, Guðmundur Ólafur og
Valdimar Ingiberg.
Frá Kvíabryggju stundaði Þórð-
ur sjósókn þau ár sem þau bjuggu
þar, en árið 1945 fluttust þau inn
í Grundarfjörð með alla fjölskyld-
una en þaðan var betra að stunda
sjóróðra vegna betri hafnarskil-
yrða. En um þessar mundir dró
fyrir gæfusól fjölskyldunnar, móð-
irin var orðin veik af þeim sjúk-
dómi sem dró hana til dauða þrem-
ur ámm síðar eða 22. apríl 1948.
Við fráfall eiginkonu og móður
kom mikið los á fjölskylduna sem
eðlilegt er og fáum árum síðar, eða
hveiju máli, þeir vom fáir sem
ekki vom komnir í gott skap eftir
skamma stund nálægt henni Bínu.
Fjölskyldan og samheldni henn-
ar var ætíð efst í huga þessarar
elsku og segja má að fjölskyldu-
1953, fluttist faðir okkar til
Reykjavíkur og starfaði þar fyrstu
mót hafí verið haldið hjá henni
hvem einasta laugardag, þegar
bömin hennar, tengdabörn ogjafn-
an eitthvað af barnabörnunum,
komu til hennar í morgunkaffi.
Þessar morgunstundir vom svo
sannarlega ekki hljóðlátar og þar
vom þeir sem mættir vom ekki
alltaf sammála og fóru ekki í laun-
kofa með það, en þetta voru ómet-
anlegar stundir fýrir alla og þegar
samkundunni lauk hveiju sinni var
létt yfír öllum, sér í lagi ættmóður-
inni.
. Eg veit þú heim ert horfin nú
og hafin þrautir yfir;
svo mæt og góð, svo trygg og trú,
svo táilaus, falslaus reyndist þú,
ég veit þú látin lifir!
(Steinn Sigurðsson)
Elsku Bína mín, að leiðarlokum
langar mig að þakka þér fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman.
„Þú gafst svo mikið, en vissir ekki
til að þú gæfír neitt.“
Hittumst við í landinu þangað sem
fuglasöngurinn fer þegar hann hljóðnar.
(JJ.)
Kristín Eggertsdóttir.
árin við múrvinnu og síðar í Fisk-
höllinni í Reykjavík. Hann var
dugnaðar- og kappsmaður mikill
við vinnu.
Við bömin hans þökkum honum
fýrir ánægjulega samfýlgd og upp-
eldi. Glaðværð og skemmtilegur
húmor var ríkur þáttur í skapgerð
hans sem við fengum oft að njóta
og gleymum aldrei. Við kveðjum
góðan föður með söknuði.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skait.
(V. Briem.)
Seinni hluta ævinnar bilaði
heilsan og undir lokin var hann
saddur lífdaga og feginn hvíldinni.
Hjúkrunarfólki á Skjóli þökkum
við kærlega fyrir góða umönnun.
Sofðu rótt, okkar kæri faðir.
Þorvaldur Þórðarson
og systkini.