Morgunblaðið - 25.01.1994, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. JANÚAR 1994
33
var ein vika á sumri hveiju og þá
viku notaði hún til að heimsækja
þá feðga Guðmund föður sinn og
Einar bróður sinn. Guðmundur lézt
árið 1967, en Einar ekki fyrr en
1991, þá farinn að kröftum. Árið
sem við Hreggviður giftumst fóru
þau mæðgin í ferð til Evrópu. Hann
var þar með að efna gamalt loforð,
sem hann hafði gefið henni. Hún
dvaldi einnig hjá okkur hjónum
nokkra daga í Svíþjóð 1960, meðan
við bjuggum þar og Hreggviður var
við framhaldsnám og síðar dvaldi
hún nokkra daga í Kaupmannahöfn
hjá fjölskyldu Önnu nöfnu sinnar
og sonardóttur við sömu aðstæður.
Viðreistari gerðist hún ekki.
Eftir að Anna flutti til Reykjavík-
ur vann hún eingöngu við hjúkrun-
ar- og aðhlynningarstörf, fyrst hjá
Bláa bandinu, sem þá var starfrækt
í tveimur húsum við Flókagötu, síð-
an á Hrafnistu í allmörg ár eða j>ar
til hún varð að láta af störfum vegna
aldurs. Hún réð sig þá til starfa hjá
Reykjavíkurborg við heimahjúkrun
og starfsdegi hennar lauk ekki fyrr
en við 77 ára aldur.,
Einar maður Önnu missti síðari
konu sína og stuttu síðar eða árið
1965 fluttist hann til Reykjavíkur.
Þau Anna tóku þá fijótlega upp
búskap öðru sinni og þau giftust
aftur. Lengst af var heimili þeirra
að Austurbrún 4. Einar hóf störf
hjá Gamla kompaníinu eftir komuna
til Reykjavíkur en varð að hætta
störfum eftir vinnuslys. Hann tók
sér það nærri, því að hann var vinnu-
samur engu síður en Anna. Anna
tendgamóðir mín naut sín aldrei
eftir að hún hætti vinnu utan heimil-
is. Vinnan og vinnugleðin var henni
allt. Á sínum yngri árum hafði hún
aldrei haft tækifæri til að þjóna
sjálfri sér eða sínum löngunum. Hún
kunni því ekki að njóta hvíldarinnar
og tómstundanna, sem þessar
breyttu aðstæður buðu upp á.
og ýmsum útskurði, því listræn var
hún með afbrigðum. Lengstan hiuta
ævi sinnar rak hún hannyrðaverslun
á Vesturgötu í Reykjavík og lagði
mikinn metnað í að hafa sem mest
og best úrval á boðstólnum. Oft fór
hún til Kaupmannahafnar þeirra er-
inda að kaupa inn fyrir verslunina
og talaði oft um hve það hefðu verið
ánægjulegar ferðir, því þar væri svo
fallegt Þegar degi fór að halla í lífi
hennar hætti hún með verslunina.
Frænka giftist aldrei, en bjó sér ákaf-
lega fallegt heimili á Víðimel 23.
Hún var mikið samvistum við systur
sína, Önnu, sem átti íbúð í sama
húsi og voru þær góðar vinkonur.
Varla var nafn annarrar þeirra nefnt
nema hitt fylgdi með. Anna lést árið
1985 og var Möggu dauði hennar
sár harmur.
Magga varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að geta búið heima allt fram á
síðastliðið sumar er hún fór á Drop-
laugarstaði og var það ekki síst að
þakka aðstoð góðrar konu, Guðnýjar
Maríusdóttur, sem var hjá henni í
húshjálp og gerði oft meira en henn-
ar verksvið krafðist.
Það var sérstakt hve Magga var
minnisgóð fram á síðasta dag. Hún
hafði skemmtilegan frásagnarstíl og
kom oft á óvart hve hún átti það til
að vera stórkostlega hnyttin í tilsvör-
um og gamansöm þegar svo bar við,
orðin þó svona háöldruð. Andinn var
sá sami alla tíð og gaman var að
hlusta á hana segja frá ýmsu sem á
dagana hafði drifið, því þá brá stund-
um fyrir ungu stúlkunni sem eitt sinn
var. Hún undraðist stundum hvers
vegna hennar dagur skyldi ekki vera
liðinn og var fyrir löngu tilbúin að
fylgja öllum vinunum og kunningjun-
um, sem famir væru fyrir mörgum
árum.
Nú samgleðst ég henni yfír að
vera laus úr viðjum lúins líkama,
fullviss þess, að hún hafi notið góðr-
ar heimkomu.
Efst í huga er þakklæti til almætt-
isins fyrir að hafa fengið notið kynna
við þessa sérstæða konu. Mæt kona
er gengin, en í hjarta mínu lifa and-
artök minninganna um stundimar
okkar saman.
Milli stranda bindur bönd
bræðra andans kraftur.
Hylli landans vina vönd
vitjar handan aftur.
(Einar Ben.)
Signhild B. Borgþórsdóttir.
Brauðstritið hafði svo lengi verið
hennar hlutskipti. Líkamlegu þreki
hélt hún mörg ár eftir þetta. Helzta
ánægja hennar var að fara í langar
gönguferðir og hún gekk rösklega,
enda var hún létt í spori. Ég minn-
ist þess, þegar hún var komin á
áttræðisaldur greip hún sippuband
hjá bömum mínum og sippaði af
engu minni leikni en þau.
Heilsa þeira hjóna tók að bila,
hans líkamlega, en hennar andlega.
Hún fékk Alzheimer-sjúkdóm og
átti í erfiðleikum með að tjá sig.
Þó var það helzt að hún tæki undir
er hún heyrði sungið og ein og ein
Ijóðlína gat þá rifjast upp fyrir
henni.
Það kom að því, að gömlu hjónin
urðu að leysa upp heimili sitt, þau
fengu inni á hjúkrunarheimilinu
Skjóli eins og fram hefur komið.
Anna, sem áður hafði annast aldrað
fólk og sjúkt.'læm þurftu manninn
með sér varð nú háð því fólki, sem
annast slík störf. Á Skjóli var þeim
hjónum veitt öll aðhlynning eins og
best verður á kosið. Var ánægjulegt
að verða vitni að þeirri hlýju og
mannkærleika, sem þau nutu þar.
Þar em störfin ekki unnin eingöngu
af skyldurækni, þess varð ég svo
sannarlega vör síðustu dægrin, sem
tengdamóðir mín lifði. Störfin eru
unnin af kærleika og nærgætni.
Starfsfólki á Skjóli viljum við hjón
þakka fyrir umönnun þeirra hjóna
beggja.
Ég vil ljúka þessum hugrenning-
um um tengdamóður mína með
bæn, sem ég fann á lúnu handskrif-
uðu blaði, skrifuðu af henni sjálfri,
innan í gamalli sálmabók, sem hún
átti. Hún hafði greinilega oft farið
um það höndum og bezt gæti ég
trúað að bænin sé eftir föður henn-
ar. Ég á í handritum eftir hann
ýmislegt sem bendir til þess, eins
og þessi fáu þakkarorð, sem segja
svo mikið: „Allt sitt lán og óskir
fékk Guði frá Guðmundur Bekk.“
Bæn þessa las ég yfir hinni látnu,
áður en ég yfirgaf hana á Skjóli
hinzta sinni.
Láttu Drottínn Ijósið þitt
lýsa á vegi mínum.
Breið þú yfír bólið mitt
blæju af kærleik þínum.
Þá mun heimsins hismi valt
hugann ekki naga.
Verða í sátt við alla og allt
andann léttar draga.
Langri og farsælli ævi er lokið,
hana ber að þakka. Minningin lifír.
Hún hvíli í friði.
Herborg H. Halldórsdóttir.
Láfið er fljótt;
líkt er það elding sem glampar um nótt,
ljósi, sem tindrar á tárum,
títrpr á bárum.
(M. Joch.)
Þegar litið er til baka finnst okk-
ur tíminn hafa liðið svo fljótt. Ég
sé tengdamóður mína fyrir mér
unglega og fallega með uppgreiðslu
og fléttu yfír höfuðið. Hún var sann-
arlega spengileg í svörtu dragtinni
sinni á leið norður í Fomahvamm
í Norðurárdal þar sem hún vann
mörg sumur við gistihúsið, en á
vetuma vann hún í samkomuhúsi
Vestmannaeyja við matreiðslu. Hún
var þá búsett í Vestmannaeyjum
hjá Vilborgu dóttur sinni og manni
hennar Einari Runólfssyni. Oft
sagði hún mér frá glæsjlegum mat-
arveislum sem þau Óli ísfeld reiddu
fram. Ekki efa ég að vel hafi tekist
til því að öll störf léku í höndum
hennar hvort sem það var við mat-
reiðslu, húshald eða hjúkrun sjúkra.
Mörg ár vann Anna á „Bláa band-
inu“, stofnun fyrir drykkjusjúka,
og talaði um fyllibyttumar sínar
með hlýju. Anna skildi alltaf svo
vel fólk, þegar eitthvað mikið var
að. Seinna vann hún á Hrafnistu
og vann þar störf sem nú væm
flokkuð undir störf sjúkraliða. Þar
var hún greinilega á réttri hillu eins
og stundum er sagt. Hún var farsæl
í sínum störfum og vel liðin, enda
mjög dugleg og samviskusöm. Og
hún vann svo lengi sem henni var
unnt og síðustu árin við heimilisað-
stoð hér í bæ. Vinnan var henni
mjög dýrmæt og sagði hún oft:
„Það vildi ég óska að „skapari"
minn tæki mig til sín þegar ég get
ekki unnið lengur." Anna var trúuð
kona og fann oft fyrir því að hún
var studd á lífsleiðínni. Hún var svo
lánsöm að hafa fengið í vöggugjöf
góða heilsu, sem hún kunni vel að
meta.
Anna var fædd og uppalin á
Seyðisfírði. Foreldrar hennar vom
hjónin Vilborg Sigríður Jónsdóttir
og Guðmundur Bekk Einarsson sem
þar bjuggu allan sinn búskap. Eign-
uðust þau hjón fímm böm, þijá
syni og tvær dætur, einn sonur dó
mjög ungur, en hin bömin komust
öll til fullorðinsára og hafa þau öll
náð mjög háum aldri en bróðir
Önnu, Einar, lést veturinn 1991 á
Sjúkrahúsi Seyðisfjarðar. Anna var
næstelst sinna systkina. Hún giftist
ung Einari Sigfinni Guðjónssyni
sem þá stundaði sjómennsku og
bjuggu þau saman á Seyðisfirði,
nánar tiltekið á Hánefsstaðaeyram
til ársins 1934, að þau flytja inn í
kaupstaðinn. Þau eignuðust þijú
böm saman, en þau em: Vilborg,
búsett í Kópavogi, gift Einari Run-
ólfssyni fyrrv. skipstjóra; Einar,
rafvélavirki, býr í Reykjavík, vinnur
nú hjá Tryggingastofnun ríkisins,
kvæntur Olöfu Stefánsdóttur, Jór-
unn, búsett í Vestmannaeyjum,
hennar maður er Friðþjófur Sturla
Másson, starfsmaður hjá útgerð
Heijólfs í Vestmannaeyjum. Þau
systkin eiga einn hálfbróður,
Hreggvið Þorgeirsson tæknifræð-
ing, kona hans er Herborg Halldórs-
dóttir. Þau em búsett í Garðabæ.
Öll böm Önnu eiga marga af-
komendur sem of langt mál yrði
upp að teija og svo átti Anna einn-
ig stóran hóp bamabama og bama-
barnabama.
Anna og Einar slitu samvistir
fljótlega eftir að þau fluttu inn í
kaupstaðinn. Elsta barn þeirra, Vil-
borg, var alin upp hjá móðurafa
sínum og ömmu en eftir skilnaðinn
bjó Anna nokkur ár á Seyðisfírði
með bömum sínum. Þetta vom ár
fátæktar og kreppu, en Anna var
ákveðin og sjálfstæð persóna og
ekki gefín fyrir að bera erfiðleika
sína á torg. Sagt hefur mér maður
sem þekkti heimilið vel að allt hefði
verið svo frábærlega snyrtilegt og
hlýlegt á hennar litla heimili þrátt
fyrir lítil efni. Það þarf ekki alltaf
glæstan húsbúnað. Bömin fóru
fljótlega að vinna fyrir sér eftir
fermingu. Þetta var leið flestra
unglinga á þessum ámm. Skóla-
ganga var ekki jafnsjálfsögð þá og
nú til dags. Eftir að dætumar vom
báðar giftar og búsettar í Vest-
mannaeyjum fór Anna að hugsa sér
að flytja á Suðurland og eins og
áður er getið vann hún í Vest-
mannaeyjum um tíma.
Anna sagði mér einu sinni draum
sem var ráðinn fyrir hana af draum-
spakri konu. Þessi kona tjáði Önnu
að draumurinn þýddi það að hún
ætti eftir að giftast Einari Guðjóns-
syni aftur. Það fannst mér fráleitt
að gæti gerst, en Anna taldi að
þetta gæti svo sem átt sér stað.
Það er ekki að orðlengja það að
löngu seinna eftir að Einar hafði
misst seinni konu sína Ármanníu
Jónsdóttur og var kominn til
Reykjavíkur til bama sinna tóku
þau saman aftur eftir 30 ára að-
skilnað. Þau giftu sig á Þorláks-
messu árið 1965 og bjuggu saman
eftir það lengst af á Austurbrún
4. Síðustu árin vom þau svo lánsöm
að fá vist á hjúkmnarheimilinu
Skjóli, enda bæði orðin mjög heilsu-
laus. Þau bjuggu þar sitt á hvorri
hæðinni. Hún var hin síðustu ár
með Alzheimer-sjúkdóm og minnið
nær farið. Þau studdu hvort annað
í ellinni og á hveijum degi á meðan
Einar lifði kom Anna upp á 6.
hæðina og þar var maður hennar
alltaf til staðar og reyndi af veikum
mætti að tala við hana og stytta
henni stundimar. Einar maður
hennar lést 2. ágúst 1991.
Þegar mest á reynir er þörf fyrir
hjálp og aðstoð og það veitti Anna
tengdamóðir mín mér fyrir mörgum
ámm þegar ég átti við erfíð veik-
indi að stríða. Fyrir það er ég henni
ævinlega þakklát.
Anna var orðin hvfldarþurfi og
löng ævi að baki. Hjúkranarfólkið
á Skjóli veitti henni mikla um-
hyggju og alla aðstoð sem hægt
var að veita henni. Þökk sé þeim
öllum.
Ólöf Stefánsdóttir.
í dag kveðjutn við elskulega
ömmu okkar. Ámma Anna var ein
af þessum harðduglegu aldamóta-
konum sem þekktu ekkert' annað
en að vinna hörðum höndum fyrir
sér og sínum. Hennar störf vom
einkum hjúkran og aðhlynning.
Amma Anna hafði enga menntun í
þeim fræðum en var hjúkmnarkona
af guðs náð, öragg og sjálfstæð í
starfi. Amma kunni illa iðjuleysi og
vann utan heimilis í mörg ár eftir
að sjötíu ára aldri var náð.
Amma Anna var ákaflega góð
og hlý'ttíð okkur bamabömin. Hún
hafði gaman af að gefa okkur fallegt,-
ar gjafir og mjúkhent var hún þeg-
ar hún strauk okkur um kollinn.
Seinna þegar við bjuggum í útlönd-
um var amma dugleg að skrifa okk-
ur, en hafði jafnan áhyggjur af því
að við skildum ekki skriftina hennar.
Amma Anna var mjög viðræðu-
góð, hún bar hag sinna nánustu
mjög fyrir bijósti og fylgdist af
áhuga með öllum. Hún hafði
ákveðnar skoðanir á hlutunum og
lét þær í ljós ef henni sýndist svo.
Nú er hún amma komin til afa
og vitum við að hann tekur vel á
móti henni.
Blessuð sé minning hennar.
Anna Vilborg og
Ólöf Ragnheiður.
Farinn er góður vinur og félagi.
Amma var ekki allra, en reyndist
okkur einstaklega vel, glettin, góð
heim að sækja og hafði jafnan
ákveðnar skoðanir málunum. Hún
fór sínar eigin leiðir, án þess að
fást um hvort þær samrýmdust
hugmyndum fjöldans. Því varð
hennar æviganga að mörgu leyti
ólík göngu samtímamanna hennar.
Réttlætiskenndin var henni í blóð
borin. Hún mátti ekkert aumt sjá,
hvort heldur vora svangir fuglar eða
óknyttapiltar að ráðast á sér minni
máttar. Amma lét sig málið varða.
Dyggð, sem flestum ætti að vera í
blóð borin.
Dugleg var hún og ósérhlífín og
vildi alla tíð vera sem minnst upp
á aðra komin. Léttfætt eins og ung-
lamb fór hún um allar trissur alveg
fram á niræðisaldur. Við hin yngri
hefðum getað verið montin af sama
líkamlega atgervi. Líkaminn hélt sér
ótrúlega vel, þó hugurinn léti undan
síðustu árin. Því er hún amma ör-
ugglega hvfldinni fegin og ánægð
með að geta loks tjáð sig aftur við
þá sem vom henni hjartfólgnir en
komnir yfir móðuna miklu.
Blessuð sé minning ömmu.
Halldóra, Þráinn Valur
og Snorri.
HANK00K JEPPAH JÓLBARDAR
,nreiðs\ay|
Frábærdekk
á frábæru verði
Verðsýnishorn staðgr.
215/75 R15 ....8.560,- 7.704,-
235/75 R15 ....9.750,- 8.775,-
30x9,50 R15 ..10.550,- 9.495,-
31x10,50 R15 ..11.950,- 10.755,-
31x11,50 R15 ..12.950,- 11.655,-
33 R12.50 R15 ..13.800,- 12.420,-
215/85 R16/10Pr... ..10.980,- 9.882,-
235/85 R16/10Pr.... ..12.600,- 11.340,-
875 R16,5/8Pr. ..10.640,- 9.576,-
Barðinn hf.
Skútuvogi 2 • Sími 683080