Morgunblaðið - 02.03.1994, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 2. MARZ 1994
Minning
Sigrún Krisijana
Stígsdóttir
Fædd 28. nóvember 1919
Dáin 19. febrúar 1994
Andlát Sigrúnar Kristjönu Stígs-
dóttur fyllir huga allra, sem kynntust
henni, sárum söknuði en jafnframt
djúpstæðu þakklæti fyrir þau ljúf-
mannlegu samskipti, sem hún ávallt
átti við venslamenn og vandalausa.
Frá því snemma í desembermánuði
sl. háði hún átakamikið dauðastríð.
Á þeim vikum gekk hún undir hol-
skurði með viðeigandi aðgerðum og
þjáningum þeim samferða. Samt lék
bros á vörum hennar og svipmót
hennar ljómaði þær stundir, sem
þrautir viku frá. Frómt frá sagt bjó
ætíð í skaphöfn hennar hugrekki með
stakri hógværð, sem ól sterka lífs-
löngun og von um að njóta áfram
þess fallega og hamingjusama heim-
ilislífs, sem auðnan hafði veitt henni.
Sigrún var Homstrendingur að
ætt og uppruna. Hún fæddist á Horni
í Homvík í N-ísafjarðarsýslu 28. nóv.
1919, og var beinn afkomandi þeirra
kunnu Homvíkinga, sem þar höfðu
alið manninn frá ómunatíð. Hafi nátt-
úruvalið nokkum tíma alið af sér
mannkostafólk, mótað í deiglu harðr-
ar lífsbaráttu, þá hefur það gerst
þar. Ættfeður hennar, sem bára
nafnið Stígur mann fram af manni
voru mikilsvirtir búhöldar, ráðsnjallir
til athafna, félagslyndir og samvinnu-
þýðir og hjálpsamir við samferða-
menn. Foreldrar hennar voru Jóna
Jóhannesdóttir, f. 1892 í Bolungavík
á Ströndum, d. 1984, og Stígur Har-
aldsson, f. 1892, d. 1954, Stígssonar,
f. 1832, Stígssonar Jónssonar, allir
bændur á Horni.
Sigrún ólst upp í stóram systkina-
hópi og frændgarði í Sléttuhreppi,
þar sem böm nutu farskólakennslu,
sem bar ekki minni árangur en þann,
að þar fengu þjóðkunnir rithöfundar
undirstöðumenntun sína og eins Jak-
obína og Fríða Sigurðardætur. Jak-
obína og Sigrún voru skólasystur og
ríkti mikil vinátta milli alls þessa fólks.
Á Homi ríkti myndarbragur, þar sem
bjargræðið var sótt jöfnum höndum á
bjargið og út íyrir landsteinana sem
og í almennan búskap. Matföng vora
nóg en fjármunir að öðru leyti eftir
vilja forsjónarinnar.
Systkinahópurinn á Homi var: Har-
aldur, f. 1914, Bergmundur, f. 1915,
Sigrún, f. 1919, Amór, f. 1922, Re-
bekka, f. 1923, Anna, f. 1925, Helga,
f. 1926, Guðný, f. 1928, dáin 1972,
og Stígur, f. 1930.
Breyttir lífshættir í landinu lágu til
þess að þessi mannvænlegi hópur
tvístraðist og Hom fór í eyði, en góð
ættartengsl meðal frændfólks valda
því, að enn er gamla bænum haldið
í góðu horfí og minningin um glaða
æskutíð þannig ræktuð og viðhaldið.
Eftir tvítugs aldur lá leið Sigrúnar
hingað á höfuðborgarsvæðið þar sem
hún vann ýmis störf. Árið 1945 gift-
ist hún Herði Davíðssyni, fyrrv. raf-
virkjameistara hjá Flugmálastjórn.
Böm þeirra era: Harpa, f. 1946, hús-
freyja, útskrifuð úr verslunarskóla,
menntaskóla og iðnskóla, maki Gunn-
ar Gunnarsson skrifstofumaður,
Gígja, f. 1949, húsfreyja, gagnfræð-
ingur, maki Gylfi Guðmundsson versl-
unarmaður, og Andrea Sigrún, f.
1968, sagnfræðingur, við kennslu-
fræðinám í HÍ. Bamaböm þeirra eru
fímm, þijú af þeim í háskólanámi.
Upp úr 1955 byggðu þau hjónin
tvíbýlishús á Víghólastíg 5 í Kópavogi
í samvinnu við bróðurson Harðar,
Benedikt Davíðsson, núverandi for-
seta ASÍ, og Guðnýju, systur Sigrún-
ar, og sköpuðu sér þar reglusamt og
menningarlegt heimili. Þar hafa þau
búið við velsæld og mikla lífsham-
ingju, þótt stundum hafa reynt á þol-
rif Sigrúnar vegna magasjúkdóms.
Þrátt fyrir oft og tíðum lélega heilsu,
vann Sigrún í allmörg ár utan heimil-
is við verslunarstörf.
Við leiðarlok kveðjum við systkini
og mágkonur Harðar Sigrúnu okkar
með ástkærri þökk fyrir liðna tíð með
innilegri hluttekningu í sorg Harðar,
dætra þeirra og venslafólks .hennar.
Sigurjón og Andrés
Davíðssynir.
í fáeinum línum langar mig að
minnast tengdamóður minnar, Sig-
rúnar Kristjönu Stígsdóttur, sem
andaðist 19. febrúar sl. á 75 ára
aldursári. Sigrún var fædd og uppal-
in á Horni í Sléttuhreppi og var af
þeirri kynslóð sem síðast óx þar úr
grasi áður en byggð lagðist af.
Af þeim þáttum sem umhverfið
og aðstæður á Horni mótuðu hana
í æsku þóttu mér mest áberandi lítil-
lætið sem ætíð einkenndi hana og
ekki síður sú þrauteigja sem þessi
lágvaxna kona bjó yfír.
Sigrún var róleg í fasi, dagfarsprúð
og jafnlynd. Hún gat, ef því var að
skipta, verið nokkuð ákveðin, stund-
um þqösk og varð henni þá ekki
hnikað.
Hún var hlýleg í viðmóti, gestrisin
í meira lagi og hlúði vel að sínum.
Hún naut trausts og virðingar sam-
ferðamanna sinna eins og títt er um
þá sem hégómalausir era.
Á þessari stundu er mér efst í
huga þakklæti fyrir órofa velvild og
vináttu gegnum árin. Við eigum
minninguna um kæran vin sem nú er
kvaddur.
Gunnar Gunnarsson.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast ömmu minnar, elsku ömmu í
Kópó, sem nú hefur kvatt þennan
heim.
Það er erfitt að skilja að hún sé
farin, að í næstu heimsókn á Víghóla-
stíginn verði hún ekki þar, með opinn
faðminn að taka á móti mér.
Þegar ég hugsa til hennar rifjast
upp ótal atvik og stundir sem við
áttum saman, allt frá því ég var sex
ára gömul og við gerðum saman
morgunleikfimi og til síðasta hausts,
þegar hún las yfir mér, hveiju ég
ætti að passa mig á í útlöndum.
Fyrstu ár ævi minnar bjuggum við
mamma hjá afa og ömmu og ætíð
síðan hefur heimili þeirra verið eins
og mitt eigið. Þangað hef ég alltaf
getað leitað, hvort sem mig hefur
vantað gistingu, félagsskap eða bara
eitthvað í svanginn. Amma hafði líka
alltaf tíma til að hlusta. Hversu smá-
vægileg eða snúin sem vandamálin
voru, hlustaði amma af athygli og
stappaði síðan í mig stálinu. Eftir smá
spjall við ömmu var allt yfirstígan-
legt, hún gaf mér það besta sem
hugsast getur, sjálfstraust.
Síðastliðið vor útskrifaðist Andrea,
yngsta dóttir afa og ömmu, úr Há-
skólanum. Ég var svo lánsöm að eiga
þennan dag með þeim og hann gleym-
ist seint, því sjaldan eða aldrei hef
ég séð ömmu eins stolta og káta og
einmitt þennan dag. Hún ljómaði öll
þegar hún trúði okkur fyrir því að
helst hefði hún viljað standa upp og
klappa og kalla bravó þegar Andrea
gekk fram á sviðið og tók við skírtein-
inu.
Við bamabömin hennar ömmu
eram ekki mörg: Herdís, Gauti, ég,
Hjalti og Helga Rún, en hún var einn-
ig amma margra annarra barna,
bæði innan fjölskyldunnar og utan,
svo við eram ófá sem syrgjum hana
í dag.
I janúar síðastliðnum var amma
orðin mikið veik. Það var mér því
erfitt að kveðja hana á sjúkrahúsinu
vitandi, að líklegast yrði þetta okkar
síðasta samverustund. Þegar ég fékk
svo skilaboðin um að hringja heim,
vissi ég samstundis hvað hafði gerst,
amma var dáin.
En líf okkar hinna heldur áfram
og við geymum fallega minningu um
yndislega konu sem gaf okkur svo
margt.
Elsku íjölskylda mín, afí og
Andrea, ég vildi að ég gæti verið hjá
ykkur núna, hugur minn er allur hjá
ykkur. Guð blessi ykkur öll.
Hildur.
„Þegar herra Guð var búinn að
skapa allt, þá var hann alveg búinn
að taka til, þá getur maður hvílst.
Þess vegna er hvíldin lang-lang- lang-
stærsta kraftaverkið af- öllum. Að
vera dáinn er að hvílast, þegar maður
er dáinn getur maður stoppað og lit-
ið til baka og séð, allt greinilega,
áður en maður fer lengra." (Úr Önnu-
bók.)
Þegar við nú lítum til baka streyma
minningarnar fram, þær eru ekki all-
ar greinilegar og renna sumar saman
á ýmsa vegu. Fyrst leiðir þurftu að
skiljast að, er okkur samferðamönn-
um Sigrúnar Stígsdóttur, sem borin
er til grafar í dag, bæði ljúft og skylt
í söknuði okkar að kveðja hana með
örfáum fátæklegum orðum.
Það er að vísu svo þegar náinn
vinur og velgerðamaður fellur frá,
verður manni orða vant, því hvernig
er hægt að skrifa væntumþykju með
blýanti á blað. Hér verður ekki rakin
nein ævisaga Sigrúnar, heldur aðeins
staldrað við það sem fyrst kemur í
hugann og er okkur dýrmætast, öll
sú andlega og Iíkamlega næring sem
þrjár kynslóðir hafa notið í áranna
rás í sambýli við Göggu, Hödda og
stelpurnar kemst alls ekki fyrir í
svona greinarstúf.
í hátt í fimm áratugi lágu leiðir
Sigrúnar og okkar fólks mjög náið
saman. Við deildum saman íbúð á
fyrstu búskaparáranum og síðan fyr-
ir nær fjórum áratugum byggðu fjöl-
skyldur okkar saman lítið tvíbýlishús,
sem hvoratveggja hafa búið í allar
götur síðan, nema hvað börn beggja
hafa flogið úr hreiðranum eftir því
sem þau hafa þroskast og vaxið og
stofnað sín heimili sjálf. Þegar
Guðný, sem var systir Sigrúnar, lést,
langt um aldur fram, fyrir röskum
tuttugu árum, má segja að Sigrún
hafí að miklu leyti gengið börnunum
á neðri hæðinni á Víghólastíg 5 í
móður stað. Með þeim systrum
Guðnýju og Sigrúnu hafði allt frá
bernsku þeirra verið mjög kært og
ekki síður eftir að báðar eignuðust
eigin heimili og böm sem einnig urðu
þá mjög samrýnd og era enn.
Sigrún var ein af þessum hjarta-
hlýju hógværa manneskjum, sem í
engu mátti vamm sitt vita og leysa
vildi hvers manns vanda án hávaða
eða eftirgangsmuna. Við fráfall Sig-
rúnar er skarð fyrir skildi í mörgu
tilliti, en ekki síst fyrir fólkið sem
vaxið hefur upp á Víghólastíg 5 og
bamabömin þaðan, sem öll sakna nú
náins vinar í stað. Það er göfgandi
fyrir hvert barn og ungling að eiga
að vini og velgerðamanni svo vandað-
an aðstandanda sem Sigrún var, til
að hafa af skjól og leiðbeiningar.
Allt fólkið af neðri hæðinni á Víg-
hólastíg 5 vill því nú á þessari kveð-
justundu færa fram sínar bestu þakk-
ir fyrir allt það sem við höfum notið
vegna samvistanna við Sigrúnu á h'fs-
leiðinni. Það era ómetanleg gæði fyr-
ir fólk, ekki síst unga fólkið, að alast
upp við þær aðstæður sem skapast í
samneyti eins og því sem við höfum
notið með Sigrúnu og hér hefur lítil-
lega verið lýst. Við vitum líka öll að
besta gjöfín sem Sigrúnu hefði verið
færð, væri að mega áfram sjá velfarn-
að og gæfu þessara vina sinna.
Með ósk um að það gæti ræst,
kveðjum við þessa góðu vinkonu okk-
ar og velgerðamann, um leið og við
færum hennar nánustu aðstandend-
um okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Ég horfði í gegnum gluggann
á grafhljóðri vetraróttu,
og leit eina litla stjörnu
þar lengst úti í blárri nóttu.
Hún skein með svo blíðutn bjarma,
sem bros frá liðnum árum.
Hún titraði gegnum gluggann,
sem geisli í sorgartárum.
Og ef til vil sér þar einhver,
sem einn í þögninni syrgir,
móðurstjömuna mína,
sem miðnæturdökkvinn byrgir.
Ef til vill sér hana einhver
á andvökustundum sárum
titra í gegnum gluggann,
sem geisla í sorgartárum.
(Magnús Ásgeirsson)
Benedikt, Guðríður, Viggó,
Elfa, Jóna og fjölskyldur.
Elsku besta frænka mín! Ég gæti
skrifað um þig svo margt, en ég
veit að þú hefðir frekar viljað hafa
það svona.
Nú ertu leidd, mín Ijúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa,
hörmunga’ og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf æska
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(H.P.)
Þakka þér fyrir allt og Guð blessi
Þig;
Ég sendi aðstandendum samúð-
arkveðju.
Elfa Dís.
Rannveig Jóns-
dottir —
Fædd 13. nóvember 1902
Dáin 15. febrúar 1994
Ég kynntist Rannveigu fyrst vorið
1973. Þá var í undirbúningi hjá mér
að kvænast dótturdóttur hennar og
ætluðum við að athuga hvort ekki
væri ráð að setjast að á Vopnafírði
svona í tvö ár, á meðan framtíð Vest-
mannaeyja var í óvissu vegna eld-
gossins það sama ár. Við ákváðum
að keyra frá Reykjavík og austur til
að kanna aðstæður. Auðvitað var
hringt í „ömmu“ og hún beðin að
hýsa okkur og samferðamenn, alls
fjögur, svo við gætum haft næturgist-
ingu á Akureyri. Þá fann ég fyrir
opnu heimili, hlýju hjarta og elsku-
legu viðmóti sem ég hef æ síðan
notið er leið mín hefur legið til Akur-
eyrar. Þetta var mín fyrsta heimsókn
í höfuðstað Norðurlands og hlýja við-
mótið hjá Rannveigu var geisladýrð
sólarinnar sem bættist við fegurð
bæjarins. Það hefur mikið gildi fyrir
landið að eiga einstaklinga sem
geyma góða sál. Nú hefur Akureyri
misst hlpta af fegurð sinni því Rann-
véig'ér'farimburt af landi lifenda en
Minnmg
dvelur nú í híbýlum himinsins þar sem
Jesú Kristur býr okkur stað hvar við
getum verið er dauðinn breytir hög-
um okkar.
Rannveig var fædd á Engimýri í
Öxnadal 13. nóvember 1902 en ólst
upp á næsta bæ, Hólum. Sá bær er
nefndur eftir umhverfínu sem hreif
hug Jónasar Hallgrímssonar þjóð-
skálds frá Hrauni, gegnt Hólum. Þau
áttu æskustöðvarnar: „Þar sem háir
hólar, háifan dalinn fylla.“ Þó svo
Jónas hafi verið einni öld á undan
Rannveigu. Hinn hlutinn sem fyllti
líka dalinn var sögusvið þjóðsagn-
anna s.s. „Djáknans á Myrká“ en
Myrká var kirkjusóknin í Hörgárdal,
næsta dal vestan við.
Foreldrar Rannveigar voru sæmd-
arhjónin Sigríður Þorsteinsdóttir og
Jón Þorsteinsson. Varð þeim fjögurra
barna auðið en þau voru Ragnheiður,
Þorsteinn, Pái.ni og Rannveig; öll
látin. Þegar Rannveig var 22 ára
fluttist hún ásamt foreldrum sínum
og systkinum til Akureyrar þar sem
uppgangur var í atvinnumálum og
bylting að eiga. sér stað í athafnalífi
íslénðihgai Efláist' hefur ekki hvarfl-
að að Rannveigu að í sveit ætti hún
ekki afturkvæmt til búsetu. En inni
á Akureyrinni kynntist hún manni
sínum, Þorsteini Gunnlaugi Halldórs-
syni sjómanni. Lengi var Þorsteinn
kyndari á Fossunum uns hann réð
sig á Kaldbak, fyrsta togara Akur-
eyringa. Þorsteinn stundaði sjóinn að
sjötugs aldri og vegna þeirra kring-
umstæðna lenti heimilishaldið mest á
Rannveigu og lét hún sitt ekki eftir
liggja. Hún var ekki vön öðra en að
vinna og stunda fískvinnslustörfin
myrkranna á milli þrátt fyrir stóran
bamahóp. Rannveig og Þorsteinn
eignuðust saman átta börn, þau eru:
Alda, gift Kára Karlssyni pósti, Anna
Sigríður, gift Gísla Brynjólfssyni
málarameistara, Hreinn, kvæntist
Sigurlinu Jónsdóttur, er nú látinn,
Ævar, kvæntur Laufeyju Steingríms-
dóttur, Laufey, gift Árna Skúlasyni
bifvélavirkja, Halldór Valur, giftur
Ingibjörgu Hallvarðsdóttur, Sævar
og yngst er Jónheiður, gift Þórólfi
Yngvarssyni vélvirkja.
Það er oft forvitnilegt að virða
fyrir sér ævi mannsins þegar ævi-
kvöldið er komið eða að maðurinn
hefur kvatt þennan heim. Nokkur
örlítil atvik sem stóðu yfir fáein
augnablik urðu jafnvel til þess að
gjörbreyta lífsviðhorfi mannsins til
frambúðar. Vegna þrotlausrar. vinnu
og harðrar lífsbaráttu varð hún mik-
ill verkalýðssinni og vildi ekkert ann-
að en réttláta skiptingu arðsins.
Stjórnmálin voru hjá henni ákaflega
einföld það er „sanngjarnan afrakstur
vinnunnar". Henni sveið það sárt að
þurfa að leggja ábyrgð heimilisins í
hendur dóttur sinnar, Önnu Sigríðar,
þá níu ára, á meðan faðirinn var úti
á togara og móðirin bundin í físk-
vinnslu til að afla heimilinu tekna og
sjá þeim öllum farborða. Hún vildi
öðruvísi líf fyrir börnin sín. Vonandi
verða svona tímar ekki aftur á ís-
landi.
Hún hafði mikið yndi af að sækja
samkomur hjá Hjálpræðishemum og
Hvítasunnusöfnuðinum, þessi kröft-
ugi frelsisboðskapur átti við hana.
Oft var það að þegar hún talaði um
Guð og kærleika Jesú Krists með
lotningu í röddinni að augun fylltust
tárum. Þetta var hennar skjól og
skjöldur. Hún sagði mér frá því að
eitt sinn hafí einhver óhreinn andi
sest að í heimili hennar. Hún fann
fyrir ónotum frá honum og sjá hann
birtast í íbúðinni. Þá kraup hún á kné
við rúm sitt og bað Jesú að hreinsa
heimilið með hreinsandi blóði sínu.
Það skipti engum togum að hún sá
hvernig andinn fjarlægðist hana,
minnkaði og hvarf. Aldrei fann hún
fyrir þessu oftar. Upp frá því vissi
hún uppá hár hver væri hinn sanni
frelsari mannanna. Hann var hennar
skjól og skjöldur, örugg hjálp í nauð-
um.
Þorsteinn, eiginmann sinn, missti
hún 1972 og Hrein, elsta son sinn,
1979. Þá var Kristur henni einnig
öragg hjálp í nauðum.
Eg vil þakka Guði fyrir þá gæfu
að hafa fengið að tengjast svona
göfugri og hreinni sál sem ekki mátti
vamm sitt vita né aumt sjá. Blessuð
sé minning hennar.
Sælir efu dánir, þeir sem í Drottni deyja
upp frá þessu. Já segir andinn, þeir skulu
fá hvíld frá erfiði sínu því að verk þeirra
fylgja þeim. (Opinb. 14:13.)
Snorri Oskarsson,
Betel, Vestmannaeyjum.