Morgunblaðið - 04.03.1994, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. MARZ 1994
33
Minning
Krístinn Frímann
Jakobsson
Fæddur 2. nóvember 1921
Dáinn 22. febrúar 1994
Elskulegur tengdafaðír minn,
Kristinn Frímann Jakobsson, er lát-
inn og óvænt kveðjustund er runnin
upp. Andlát hans bar brátt að hinn
22. febrúar síðastliðinn. Hann hafði
verið heilsuhraustur og ekki kennt
sér meins fram að þeim degi.
Það tekur langan tíma að átta
sig á því að hann sé ekki lengur
hjá okkur, sem skipað hefur svo
stórt rúm í lífi þeirra sem tengdust
honum náið. Hann er samt ekki
farinn alveg því hann lifir í hjörtum
okkar og minningar um hann
streyma fram í hugann hver af
annarri, allt góðar og hlýjar minn-
ingar sem ylja um hjartarætur.
Hann var traustur og ástríkur
heimilisfaðir og var búinn að skila
öllum börnunum sínum átta út í líf-
ið með gott og traust veganesti.
Starfsævi hans, sem öll tengdist
sjónum, var farsæl, einkum sem
skipstjóra, þar sem honum m.a.
tókst með snarræði að bjarga einum
skipveija sinna frá drukknun.
Kristinn hafði lokið góðu dags-
verki en samt var svo ótal margt
eftir. Hann átti eftir mörg ár í
næði og kyrrð með Ellu eiginkonu
sinni, sem staðið hefur við hlið hans
í svo mörg ár, og margar stundir
með barnabörnunum sem nú sjá á
eftir hlýjum og umhyggjusömum
afa. Öll áttum við eftir að heyra
hann segja frá svo mörgu sem hann
hafði upplifað um ævina.
Ég er þakklát fyrir að hafa þekkt
Kristin og átt hann sem tengdaföð-
ur. Hans er ljúft að minnast.
Elín.
„Þeir sem mikið elska, verða
aldrei gamlir. Þeir deyja kannski
af elli, en þeir deyja samt ungir.“
(A.W. Pinero)
Þessa tilvitnun skrifaði ég í jóla-
kortið til afa míns og ömmu síðast-
liðin jól og þegar læknarnir á
sjúkrahúsinu tilkynntu mér að afi
minn væri látinn var þetta eitt af
því fyrsta sem mér datt í hug.
Þrátt fyrir að afi minn hefði lifað
í mörg ár var aldrei hægt að segja
um hann að hann væri gamall.
Þess vegna kom fréttin um lát hans
eins og þruma úr heiðskíru lofti.
Dauða hans bar mjög brátt að og
þakka ég fyrir að hann þurfti ekki
að þjást lengi áður en hann fékk
að hvílast.
Ég var ekki margra vikna gömul
þegar afí sat með mig og ruggaði
Fæddur 8. júní 1906
Dáinn 25. febrúar 1994
Elskulegur föðurbróðir minn Pét-
ur Kristjánsson lést á Elli- og hjúkr-
unarheimilinu Grund 25. febrúar sl.
Pétur fæddist í Reykjavík 8. júní
1906. Foreldrar hans voru Kristján
E. Hansson trésmiður, fæddur á
Gautastöðum í Hörðudal í Dalasýslu
og kona hans Sigríður Fr. Thoms-
en, fædd í Keflavík.
Pétur var næstelstur þriggja
systkina. Elst var Elín, en hún Iést
8. febrúar 1992, og yngstur er
Haraldur sem lifír systkini sín.
Pétur var ókvæntur og bjó með
foreldrum sínum á meðan þau lifðu
en síðan með Elínu systur sinni á
Sólvallagötu 16 þar til hann flutti
á Elli- og hjúkrunarheimilið Grund.
Pétur útskrifaðist úr Verslunar-
skóla íslands vorið 1925. Vann síð-
an hjá Sigurði Ólafssyni rakara-
meistara og veitti forstöðu verslun-
inni Þörf sem hann átti til haustsins
mér í fanginu þangað til ég fór að
hlæja. Og alla mína ævi síðan hefur
hann ætíð getað látið mér líða vel
og komið mér til að hlæja þegar
mér er allt annað en hlátur í huga.
Með kæti sinni og ást hefur hann
komið miklu góðu til leiðar og leyst
margar eijur á skynsaman hátt, en
þetta er eiginleiki sem marga skortir.
Ætíð hef ég dáðst að dugnaði
hans og aðrir hafa líka talað um
hann, hvort sem um er að ræða í
vinnu eða ijölskyldulífi, en honum
hefur ásamt ástkærri ömmu minni
tekist að koma upp átta dugandi
börnum, sem eiga þeim margt
þakka. Aldrei man ég afa minn
heldur öðruvísi en í sífelldri leit að
meiri þekkingu og hefur þetta gert
það að verkum að hann kunni skil
á fjöldamörgum hlutum og ekki
stóðu árin i vegi fyrir því að hann
aflaði sér sífellt meiri upplýsinga
um lífið og tilveruna.
Einn fjórða hluta ævi minnar hef
ég búið í húsi afa míns og ömmu
og hefur afi minn aldrei sýnt mér
neitt annað en sanngirni og ást,
þrátt fyrir það að ég hafi ekki ver-
ið alltaf sanngjörn við hann. Einnig
var hann alltaf tilbúinn að rétta
mér sem öðrum hjálparhönd ef á
þurfti að halda og verð ég honum
ævinlega þakklát fyrir það.
Allri þeirri ást sem ég bar til afa
míns og ber enn get ég ekki lýst
með orðum, en ég syrgi hann mikið
og sendi sérstakar samúðarkveðjur
til elskulegrar ömmu minnar og
annarra ættingja, því missir okkar
er mikill.
Elsku afi, ég og bróðir minn
sendum þér innilegar ástarkveðjur.
Þín,
Elín Dögg.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
1928 er hann stofnaði verslunina á
Ásvallagötu 19. Hann var kaup-
maður þar ásamt Haraldi bróður
sínum, sem gekk til liðs við hann
að loknu prófi úr Verslunarskólan-
um. Bræðurnir störfuðu hlið við
hlið í rúma hálfa öld eða þar til
þeir lögðu niður störf í lok ársins
1980.
Pétur var í Oddfellowreglunni,
stúku nr. 5, Þórsteini, og var sá
síðasti af stofnendum hennar er
hverfur á braut og var þá búinn
að vera í reglunni í rúm 60 ár.
Hann var einnig meðal stofnenda
Karlakórs Reykjavíkur og söng með
þeim um árabil.
Pétur var hógvær maður, krafð-
ist ekki mikils af lífinu. Það þurfti
lítið til að gleðja hann. Hann var
ekki fyrir að vera í margmenni en
naut þess að spjalla við annan mann
um lífsins gagn og nauðsynjar.
Pétur fékk lungnabólgu fyrir jól-
in og varð ekki samur eftir það.
Hann flutti á sjúkradeildina og naut
Okkur langar í örfáum orðum
að minnast afa okkar sem lést 22
febrúar sl.
Þegar við minnumst afa kemur
fyrst upp í hugann hversu hress og
skemmtilegur hann var. Þá mun
seint hverfa úr hugskotum okkar
hans góðlega broS sem tók á móti
okkur þegar leið okkar lá upp í
Stekkjargerði. Það var afa mikið
hjartans mál að hafa sem flesta
ættingja og vini í kringum sig. Þeg-
ar við söfnuðumst saman sagði
hann okkur gjarnan gamlar sögur
úr Hrísey sem var mjög gaman og
fróðlegt að hlusta á.
Ef við áttum í vandræðum gátum
við alltaf leitað til afa. Það var al-
veg sama á hvaða tíma eða af hvaða
tilefni, hann var ætíð tilbúinn að
hjálpa. Afi var mjög iðjusamur og
féll honum sjaldan verk úr hendi.
En ef hann var ekki að dytta að
húsinu, þá var hann annaðhvort að
vinna í garðinum eða bílskúrnum.
Þegar við komum í heimsókn var
hann oftast búinn að gera eitthvað
nýtt sem hann gat sýnt okkur.
Við vitum að það verður áfram
gott að koma í Stekkjargerði en það
verður vissulega ólíkt því sem áður
var.
Við biðjum guð að gefa ömmu
styrk á þessari erfiðu stundu. Við
kveðjum þig, elsku afi, með miklum
söknuði, og biðjum guð að blessa
þig. Þú munt alltaf eiga stóran sess
í huga okkar.
Ingimar, Kristinn Frímann,
Elín og Ómar.
Afi í Stekkjargerði er dáinn.
Hann sem kenndi sér aldrei
meins og var alltaf svo hress. Þessi
harmafregn barst okkur þriðju-
dagskvöldið 22. febrúar síðastlið-
inn. Hann var skyndilega kallaður
til að sinna æðri verkum.
Afi var fæddur í Hrísey og var
sonur hjónanna Jakobs Frímanns
Kristinssonar og Filippíu Guðrúnar
Valdimarsdóttur. Fyrstu sex árin
bjó hann í Hrísey en fluttist þá til
Akureyrar og ólst að mestu upp í
innbænum, en á sumrin fór Qöl-
skyldan til Hríseyjar og lagði rækt
við búskap og sjómennsku.
Systkini hans voru Þórdís Björg,
Viktor, Haraldur Sigurður, Valdi-
mar og Þorsteinn Marinó. Aðeins
Þórdís sem er elst og Þorsteinn sem
er yngstur eru á lífi.
Hinn 9. október 1945 gekk hann
að eiga ömmu mína, Elínu Árna-
dóttur frá Hrísey. Þau eignuðust
átta börn. Þau eru: Jakob, kvæntur
Jóhönnu Antonsdóttur, búsett á'
Akureyri, Árni, kvæntur Eygló
Ingimarsdóttur, búsett í Hrísey,
Steinunn Kristjana, gift Hrafnkeli
Guðmundssyni, búsett í Kópavogi,
Filippía Guðrún, sambýlismaður
Sigurður Ólafsson, búsett í Eyja-
fjarðarsveit, Þórdís Björg, gift Ág-
ústi Birni Ágústssyni, búsett í
Kópavogi, Kristinn Frímann, sam-
býliskona Elín Guðmundsdóttir,
aðhlynningar frábærs starfsfólks
sem var einstaklega gott við hann
og vil ég þakka því og stjórnendum
Elli- og hjúkrunarheimilisins
Grundar.
Hann fékk hægt andlát að
morgni og er nú kominn til foreldra
og systur sinnar.
Þakka þér fyrir allt, Pétur minn.
Guð blessi þig.
Sigríður.
búsett í Hafnarfírði, Svanur,
kvæntur Huldu Hermannsdóttur,
búsett á Akureyri, og Örn, sambýl-
iskona Ragnheiður Tryggvadóttir,
einnig búsett á Akureyri.
Barnabörnin eru nú orðin 18 og
barnabarnabörnin þrjú. Fyrst eftir
að þau hjónin hófu búskap áttu þau
heima á Akureyri, en fluttu til Hrís-
eyjar 1949 og bjuggu þar til 1972.
Þá flytja þau til Akureyrar að
Stekkjargerði 4. Þar bjó afí til
dauðadags.
Afi byijaði ungur að stunda sjó-
Fædd 7. janúar 1929
Dáin 23. febrúar 1994
Drottinn vakir, Drottinn vakir,
daga og nætur yfír þér.
Blíðlynd eins og besta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir bregðist,
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar, Drottinn vakir,
daga og nætur yfir þér.
(S.Kr. Pétursson)
Síminn hringdi um kvöldið 23.
febrúar og lág rödd sagði: „Hún
mamma er dáin.“ Það var konan
mín Jórunn sem hringdi og sagði
mér þessi tíðindi. Þótt ég hafí átt
von á þessum tíðindum þar sem
Regínu tengdamömmu hrakaði
mjög síðustu daga vegna veikinda
sinna, þá nísti það mig mjög mikið
að heyra slíkt. Hún var bara 64
ára, og alltaf hress og kát. Það er
mikill missir að henni. Það vita all-
ir er þekktu hana, það er ekki til
sá orðaforði sem lýsir því hversu
frábær tengdamamma hún var,
þakklát fyrir það sem gert var fyr-
ir hana, boðin og búin að gera það
sem hún var beðin um.
Þau hjónin Halldór og Regína
veittu dætrum sínum gott uppeldi
sem einkenndist af samviskusemi,
skipulagi og náungakærleik svo
fátt eitt er talið. Regína átti mikla
ástúð og gerði öllum jafnt undir
höfði. Allra þeirra minninga sem
ég geymi með mér læt ég börnin
mín njóta er við minnumst þín.
Takk kærlega fyrir samverustund-
irnar, Regína. Guð mun taka vel á
móti henni og sjá vel um hana.
Halldór og dætur, ég bið Guð að
styrkja ykkur til að komast yfir
þessa sorg, þar sem góð eiginkona
og móðir er horfin af sjónarsviðinu.
KalliAer komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
inn og var það hans aðalstarf til
1974. í tuttugu ár frá árinu 1952
var hann með eigin útgerð í Hrísey
ásamt Garðari Sigurpálssyni.
Á Akureyri starfaði hann lengst
af hjá Útgerðarfélagi Akureyringa
hf. sem vaktmaður í togurunum. í
því starfí var hann í náinni snert-
ingu við sjóinn og sjómennskuna,
sem átti hug hans allan.
Við systkinin eigum þessum in-
dælismanni margt að þakka. Hann
var alltaf boðinn og búinn að hjálpa
til, þegar þess þurfti, lék sér við
yngri kynslóðina, þegar komið var
í heimsókn, hvort sem það var í
fótbolta eða að spila. Alltaf var afí
tilbúinn í slaginn. Á jólunum gekk
hann í kringum jólatréð og söng
með bömunum og svona mætti
lengi telja.
Það verður tómlegt að koma í
sunnudagskaffí í Stekkjargerði án
afa þar.
Við erum þakklát fyrir allar þær
stundir sem við áttum með honum.
Mér er efst í huga þessa stundina
að afi gat glaðst með okkur hinn
26. janúar síðastliðinn, er sonur
minn Baldvin var skírður.
Þó að afí sé farinn af þessu leik-
sviði og hafi fengið nýtt hlutverk
hjá Guði, lifa minningarnar í huga
okkar.
Megi Guð styrkja elsku ömmu,
börnin hennar, tengdabörnin, okkur
barnabörnin og barnabárnabörnin í
sorginni.
Þín Ragnheiður Jakobsdóttir.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ragnar Óli Ragnarsson.
Elsku amma mín, nú ert þú horf-
in frá okkur og kemur ekki aftur.
Ég var að koma heim af skóla-
skemmtun þegar ég heyrði þessi
tíðindi að þú værir dáin. Ég tók það
mjög nærri mér. Ég á þér mjög
margt að þakka og afa líka, sér-
staklega að fá að vera með ykkur.
Nú er allt breytt, þú ert farin og
afi orðinn einn, en á nú samt okkur
að.
Guð geymi þig. Vertu sæl, amma
mín. Ég mun sakna þín og mun
aldrei gleyma þér.
Með kveðju langar mig að senda
þér sálm er hljóðar svona:
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta
A grænum grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vðtnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafúr huggar mig.
(Úr 23. Davíðssálmi)
Sigurbjörg Dóra.
Hans Pétur Krist-
jánsson — Minning
Regína Gunnars-
dóttir — Minning