Morgunblaðið - 30.03.1994, Síða 33

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. MARZ 1994
33
Hjónaminning
Borghild S. Wendel
Andrés Wendel
Borghild
Fædd 26. apríl 1908
Dáin 19. janúar 1994
Andrés
Fæddur 6. júní 1907
Dáinn 1. mars 1994
Okkur systurnar langar að minn-
ast hjónanna Andrésar og Borghild,
sem létust með sex vikna miliibili,
hún 19. janúar 1994 og hann 1.
mars 1994.
Borghild, fædd Stoyva, var fædd
í Nordfjörd í Noregi 26. apríl 1908
og ólst þar upp hjá foreldrum sínum.
Hún kom ung stúlka til íslands og
vann fyrst fyrir sér í vist á heim-
ilum, þar til hún giftist Andrési.
Hún var mjög lagin saumakona og
vann við sauma bæði heima og á
saumastofum. Var í mörg ár hjá
L.H. Muller og síðar hjá Sævari
Karli.
Andrés Wendel var fæddur á
Þingeyri við Dýraíjörð 6. júní 1907.
Foreldrar hans voru Hermann
Wendel ljósmyndari, gullsmiður og
málari og kona hans Ólína Ólafs-
dóttir. Andrés var yngstur sex
systkina, sem öll eru nú látin. Móð-
ir hans dó þegar hann var tæpra
tveggja ára og kom þá á heimilið
ráðskona, Sigríður Benediktsdóttir,
sem varð fóstra hans upp frá því.
Föður sinn missti hann þegar hann
var átta ára.
Sigríði fóstru sína virti hann mik-
ils og var hún mörg ár á heimili
hans.
Til Reykjavíkur kom Andrés
sautján ára gamall til lækninga
vegna berkla, sem hann átti við að
stríða í tíu ár.
Andrés var verkamaður og mikill
verkalýðssinni. Hann vann í þtjátíu
ár hjá Nýju blikksmiðjunni og eftir
það hjá Breiðholti hf.
Borghild og Andrés giftu sig
1938 og eignuðust tvær dætur. Þær
eru: Linda, f. 10. janúar 1940,
meinatæknir, gift Agnari Ingólfs-
syni prófessor og eiga þau tvo syni:
Torfa, sem er við nám í Bandaríkj-
unum, og Inga, sem er háskóla-
nemi. Yngri dóttirin er Maríanna,
f. 21. febrúar 1943, sjúkraþjálfari
og bókasafnsfræðingur, búsett í
Kanada. Barnabamabarn er eitt,
Gunnar, sonur Torfa.
Alla okkar bamæsku og ung-
lingsár vomm við nágrannar í
Kleppsholtinu. Við systurnar og
dætur Andrésar og Borghild vomm
miklar vinkonur, svo nærri má geta
að mikill samgangur var milli heim-
ilanna.
Á frumbýlingsárunum í Klepps-
holtinu, þar sem ekkert hús var eins,
var heimili þeirra samt öðmvísi en
öll hin. í bamsminninu er það norskt
eins og Borghild. Hún bar sterkan
svip heimalands síns, var mjög
norsk. Hún var myndarleg og myn-
dugleg, hlý og glettin. Hún var allt-
af svo fallega klædd, smekkleg en
látlaus. Og hvað við dáðumst að
nælunni hennar, þessari fallegu
norsku silfumælu með dinglandi
gullslqöldunum.
Andrés gat verið strákslegur og
stríðinn. Oft kom hann sem boð-
flenna inn í leiki okkar stelpnanna.
Var hann þá í hinum ýmsu persónu-
gervum, sem hann lék af mikilli
snilld við mikla hrifningu okkar
systra, en minni hrifningu dætra
sinna.
Oft fór hann með okkur á Mela-
Minning
Amanda Ingibjörg
Baldvinsdóttir
Fædd 18. mars 1916
Dáin 20. mars 1994
í dag er til hinstu hvíldar borin
mágkona mín, Amanda Ingibjörg
Baldvinsdóttir. Hún var fædd í
Reykjavík 18. mars 1916 dóttir
þeirra merkishjóna Kristine Karol-
ine Einarsson (fæddd Heggem) og
Baldvins Einarssonar söðla- og ak-
tygjasmiðs í Reykjavík. Hún var
þriðja yngst átta barna þeirra.
28. nóvember 1936 giftist hún
Guðmundi Þórarni Ögmundssyni
vélstjóra og útgerðarmanni í Ytri-
Njarðvík. Hann var fæddur 9. maí
1910 á Hellu í Beruvík á Snæfells-
nesi. Þau hófu búskap í Reykjavík,
en fluttust fljótlega til Ytri-Njarð-
víkur, byggðu þar eigið hús og
bjuggu þar lengst af. Þau eignuð-
ust þijú börn, tvo syni og eina kjör-
dóttur. Elstur var Einar Ingimund-
ur, fæddur 1937, vörubílstjóri og
sjómaður. Kona hans var Auður
Kristófersdóttir. Börn þeirra eru
Þórlaug, Þórarinn, Amanda Ingi-
björg og Einar Sæva. Þá kom Sæv-
ar, fæddur 1938, sjómaður. Kona
hans var Ágústa Siguijónsdóttir og
eignuðust þau einn son, Ingþór.
Yngst er Sólveig, sjúkraliði, gift
Kristni Karlssyni. Þeirra börn eru
Lísa, Amanda Ingibjörg og Jón
Pétur.
Amanda var mjög fríð og fíngerð
kona. Hún hafði yndi af tónlist og
lestri góðra bóka og heimilið bar
vott um smekkvísi húsmóðurinnar.
Ekki höfðu þau Þórarinn búið mörg
ár er Amanda fékk snert af lömun-
arveiki og var það upphaf langvar-
andi veikinda. Þurfti hún að gang-
ast undir marga uppskurði og var
oft þjáð. Allar sínar þrautir bar hún
með jafnaðargeði og með blíðu sinni
og hógværð laðaði hún alla að sér
er hana umgengust.
Synir þeirra settust að í Njarðvík-
um og unnu við útgerð okkar
bræðranna. En síðari hluta vetrar
1962 hófu þeir sjálfstæða útgerð á
opnum vélbáti ásamt syni mínum,
Eggerti, er var þeirra yngstur, að-
eins 18 ára. Þeim gekk vel að fiska
og að kveldi 2. maí 1962 lögðu
þeir upp afla sinn í Garði og lögðu
síðan á stað áleiðis til Njarðvíkur
um miðnætti. Á sama tíma skall á
áhlaupsveður af norðan með kröpp-
um sjóum. Er bátur þeirra kom
hvorki fram í Keflavík né Njarðvík
var sýnt að þeir hefðu farist á þeirri
leið. Leit var hafin af sjó af tveim
stórum bátum en án árangurs.
Einnig var leitað í landi meðfram
ströndinni og um morguninn sást
hvar báturinn maraði í kafi skammt
undan Keflavíkurhafnar, aðeins
stefnið stóð upp úr. Enginn þeirra
félaga var f bátnum. í þijár vikur
var stanslaust leitað að líkum þeirra
en sú leit bar ekki árangur.
Þetta slys lagðist eins og lam-
andi hönd á fjölskyldurnar. Þrír
dugmiklir æskumenn skyndilega
horfnir af okkar lífssviði. Tvær
ungar konur misstu eiginmenn sína
og fímm börn uðru föðurlaus. Þetta
reiðarslag hafði þau áhrif á Guð-
mund Þórarinn, bróður minn, að
hann beið þess aldrei bætur og dró
hann síðar til dauða.
En nú sýndi Amanda, þessi fín-
gerða og veikbyggða kona, hvað í
henni bjó, því til viðbótar við þá
sáru sorg að missa syni sína báða,
þurfti hún að veita manni sínum
ástúð og umhyggju í hans erfiðu
veikindum. Henni fórst það vel úr
hendi þrátt fyrir það að hún stríddi
sjálf við mikið heilsuleysi. Fáum
árum eftir slysið ákváðu þau hjón
að flytja til Reykjavíkur í þeirri von
völlinn að horfa á fótboltaleiki og
þar fór fólk sem hvatti sitt lið svo
í heyrðist.
Fyrir okkur voru Andrés og Borg-
hild náin og samhent hjón. Traustar
manneskjur, sem komu alltaf til
dyranna eins og þau voru klædd.
Blessuð sé minning þeirra.
Bergljót Þórðardóttir,
Helga Þórðardóttir.
Er hnígur sól að hafsins djúpi
og hulin sorg á bijóstin knýr,
vér minnumst þeirra, er dóu i draumi
um djarft og voldugt ævintýr.
Þá koma þeir úr öllum áttum
með óskir þær, er flugu hæst,
og gráta í vorum hljóðu hjörtum
hinn helga draum, sem gat ei rætzt.
Og þá er eins og andvörp taki
hin undurfagra sólskinsvon,
og allir kveldsins ómar verði
eitt angurljóð um týndan son.
J3g hinzti geislinn deyr í djúpið,
- en daginn eftir röðuli nýr
oss kveikir sama dýra drauminn
um djarft og voldugt ævintýr.
(Jóhannes úr Kötlum)
í lífi hvers manns má finna ýms-
ar þær stiklur sem marka dýpri
spor en aðrar. Stundum er um að
ræða einstaka viðburði og ákvarð-
anir sem valda straumhvörfum.
Ekki síður eru það þó vinir og
vandamenn sem með beinum og
óbeinum hætti hafa áhrif á líf okk-
ar, viðmót og skoðanir. í dagsins
amstri er okkur ekki tamt að greina
þessi áhrif eða meta þau að verð-
leikum. Slíkt gerist helst á einhveij-
um þeim tímamótum í lífi okkar sem
fá okkur til að staldra við og rifja
upp liðna tíð. Við slík tækifæri opn-
ast manni gjarnan sýn til hluta sem
áður voru á huldu, hluta sem með
einum og öðrum hætti urðu þess
valdandi að móta það líf sem maður
lifir.
Á fáeinum vikum horfi ég á bak
tveimur einstaklingum sem frá
bernsku voru mér nánir og kærir.
Guðforeldrar mínir, Andrés og
Borghild Wendel, eru bæði látin.
Um langt árabil átti ég, þá lítill
pjakkur í Kleppsholtinu, athvarf og
ótaldar ánægjustundir hjá Andrési
og Borghild Wendel og dætrum
þeirra, fyrst á efri hæðinni hjá for-
eldrum mínum á Langholtsveginum
og síðar á heimili þeirra á Hjalla-
veginum. Klæddur og kominn á ról
var það iðulega fyrsta verkið að
banka upp á hjá Borghild. Frá þeirri
tíð hafa piparkökur skipað einstak-
lega sætan sess í minningunni.
Þótt aldrei hafi ég síðan fengið slík-
ar kökur sem Borghild bauð uppá,
rifíast upp þessar morgunstundir
okkar í hvert sinn sem piparkökur
verða á vegi mínum. Á þessum
stundum fór hugurinn um víða.
heima. Þar hlúði Borghild að ljóð-
rænum draumum í lítilli barnssál,
þar uxu af fræi og skutu rótum ljóð-
mæli manna eins og Steins og Jó-
hannesar úr Kötlum. Og frá heim-
kynnum í Noregi sagði hún sögur
og lýsti framandi fjöllum og skógum
og mannlífi.
Það voru annars konar draumar
sem leiftruðu fram í samtölunum
við Andrés. Það voru draumar hins
róttæka verkamanns sem þekkir
glímutök skortsins, draumar um
betri tíð og réttlátt þjóðfélag. í
þeim umræðum var engin hálf-
velgja eða daufar glæður. Þar bloss-
aði heitur logi hugsjónamanns. Ófá
voru þau skipti sem ég hlýddi heil'.-'
aður á ræður hans og samtöl við
föður minn og fleiri um verkalýðs-
baráttuna og róttækar lífsskoðanir
þeirra. Af þeim brunni bergði ég
ungur drengur þau lífsgildi og við-
horf sem enn duga. Með þeim hætti
lifir áfram hinn dýri draumur „um
djarft og voldugt ævintýr“.
Við yl frá ljúfum minningum og
með þakklæti í sinni kveð ég þau
hjónin hinstu kveðju. Samúðar-
kveðjur sendi ég dætrunum Lindu
og Maríönnu og öðru venslafólki’.i^
Sigurður Randver
Sigurðsson.
+
Ástkær eiginkona min,
ÞORBJÖRG JÓNSDÓTTIR,
Háaleitisbraut 105,
lést í Vífiisstaðaspítala 28. mars.
Jarðarförin auglýst síðar.
Óskar Sörlason.
Elskulegur eiginmaður minn,
ÖGMUNDUR SIGURÐSSON,
Álfheimum 72,
lést að heimili okkar 29. mars.
Fyrir hönd fjölskyldunnar
Sigurfljóð Jónsdóttir.
að nýtt umhverfi myndi dreifa sorg
þeirra. Veikindi Þórarins héldu þó
áfram að ágerast og andaðist hann
árið 1983. Eftir það bjó Amanda
ein.
Sólveig var tólf ára gömul þegar
bræður hennar fórust. Hefur hún
alla tíð veitt foreldrum sínum ein-
læga ástúð og umhyggju. Árið 1978
fluttist hún til Bandaríkjanna ásamt
manni sínum og búa þau þar nú.
Þegar Amanda greindist með alvar-
legan sjúkdóm nú í vetur flutti Sól-
veig með tvö yngri börnin heim til
að geta verið nærri móður sinni í
veikindum hennar.
Ágústa Siguijónsdóttir, fyrrver-
andi tengdadóttir Amöndu, og eig-
inmaður hennar, Andrés Andrés-
son, hafa ásamt fjölskyldu sinni
alla tíð veitt henni umhyggju og
stuðning og fylgst með högum
hennar á allan hátt. Einnig hefur
bróðir hennar, Einar, verið henni
góður vinur og félagi.
Nú hefur þessi lífsreynda og
elskulega kona verið kölluð yfir
landamæri lífs og dauða. Þar trúi
ég að hennar bíði hinir mörgu ást-
vinir sem hún hefur séð á bak, að
þeir mæti henni er hún leggur á
þroskabrautir hins eilífa lífs.
Karvel Ögmundsson.
+
Ástkær eiginmaður minn, faöir okkar,
tengdafaðir og afi,
GUNNARLEÓSSON
pípulagningameistari,
Hlíðarstræti 15,
Bolungarvík,
lést af slysförum sunnudaginn
27. mars.
Guðbjörg Stefánsdóttir,
Fanný Gunnarsdóttir,
Hafþór Gunnarsson,
Jóhanna Sóley Gunnarsdóttir,
Bæring Freyr Gunnarsson,
Elín Gunnarsdóttir,
og barnabörn.
Hörður Gunnarsson,
Páll Benediktsson,
Grazyna Gunnarsson,
Sigurgeir Sveinsson
+
Elskulegur eiginmaður minn,
HARALDURPÁLLÞÓRÐARSON,
Staðabakka 34,
andaðist 28. mars.
Ingibjörg Kristjánsdóttir.
*