Morgunblaðið - 27.05.1994, Side 41

Morgunblaðið - 27.05.1994, Side 41
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. MAÍ1994 41 + Ása María Ólafsdóttir var fædd í Reykjavík 8. desem- ber 1908. Hún lést í sjúkrahús- inu á Selfossi 21. þessa mánað- ar, dóttir Ólafs Þórðarsonar og Sigborgar Halldórsdóttur. Systkini hennar voru Marta, fædd 1906, hún dó á barns- aldri, og Marinó Ólafsson, f. 1912, d. 1985. Ása giftist 8. nóvember 1934 Gesti Guð- mundssyni frá Sólheimum, Hrunamannahreppi. Hann lést árið 1988. Ása og Gestur bjuggu 30 ár í Syðra-Seli ásamt Böðvari bróður Gests og fjöl- skyldu hans og var það sam- býli alla tíð mjög gott. Ása átti einn son áður en hún giftist Gesti. Hann heitir Olafur Sigurgeirsson, kvæntur Maríu Einarsdóttur og eru þau búsett í Rejkjavík. Börn þeirra Gests og Asu eru Guðrún, gift Sveini Finnssyni, búsett að Eskiholti Borgarhreppi; Ásgeir, kvænt- ur Hrafnhildi Sigurbjörnsdótt- ur, búsett á Kaldbak, Hruna- mannahreppi; Hjalti, dó ungur; Marta, gift Hauki Steindórs- syni,- búsett á Þríhyrningi, Skriðuhreppi; Halldór og Skúli, búsettir á Flúðum. Barnabörnin eru 19 talsins og barnabörnin eru orðin 20. Út- för Ásu Maríu fer fram frá Hrunakirkju í dag. HÚN ÁSA María amma er dáin. Okkur langar til að minnast hennar í fáeinum línum. Þegar við vorum litlar var það mikið ævintýri að fara ofan úr Borgarfirði með mömmu og pabba austur að Flúðum að heimsækja ömmu og afa í Vinaminni. Ekki sakaði að það var líka fullt af frændfólki sem við heimsóttum í leiðinni á Syðra-Seli og.Kaldbak. Þetta var langt ferðalag fyrir óþolinmóðar og spenntar systur og spurt var á fimm mínútna fresti hve langt væri eftir af ferðalaginu. Allt sum- arið höfðum við hlakk- að til að koma í litla, hlýja, lágreista húsið Vinaminni og fá að sofa á flatsæng. Það kom ekki til greina að sofa í rúmi hjá ömmu og afa. Mikið var ærsl- ast og ömmu blöskraði stundum lætin og tals- mátinn og sussaði á okkur og kenndi okkur að tala fallega. Afi fór með okkur í íjárhúsin og sýndi okkur stoltur fallegu gimbrarnar sínar. Um hver jól var spenningurinn óbærilegur þegar jólapakki barst frá Vinaminni. í pinklum leyndust hinar ýmsu gersemar, s.s. styttur og lopasokkar handa litlum tám. Amma var falleg kona, há og spengileg með sítt hár sem hún sneri upp í hnút í hnakkanum. Þannig viljum við muna hana hlýja og góða. Við kveðjum þig með söknuði, amma okkar. Áshildur, Þórdís, Jóhanna, Sigrún og Gunnhildur. Mig langar að minnast hér föðursystur minnar, Ásu Maríu Ólafsdóttur, sem andaðist 21. maí, rétt þegar sveitir landsins voru farnar að skarta sínu fegursta. En þessi góða föðursystir mín bjó lengstan hluta ævi sinnar í Hruna- mannahreppi, sem er ein fallegasta sveit landsins, alla vega í mínum augum, sem dvaldist þar nokkur sumur hjá henni og eiginmanni hennar, Gesti, sem nú er látinn. Ása, föðursystir mín átti sex börn og var tvíbýli á Syðra-Seli, þar sem þau ráku búskap ásamt bróður Gests, Böðvari og hans ágætu konu, Fjólu. Þau öll og þeirra börn eru mér minnisstæð og á ég þaðan aðeins góðar minning- ar. Ég tengdist reyndar sterkustum böndum Mörtu, dóttur Ásu og Gests, því við vorum næstum jafnaldra. Var margt brallað og mikið spjallað á kvöldin, þeg- ar við vorum komnar upp í rúm, en við deild- um jafnan herbergi saman þegar ég var þar á sumrin. Hin börn Ásu eru mér einnig öll kær. Þetta fólk var mér alltaf svo gott og þolinmótt, því auðvitað lét þessi telpukjáni úr Reykjavík oft bjána- lega þarna í sveitinni — þar til hún lærði betur af þeim. Ása, föðursystir mín, var einstök kona. Hún var óvenju hávaxin og glæsileg, fríð í mínum augum. En aðalkostir hennar voru prúð- mennska og góðar gáfur. Hún var eins og alfræðiorðabók. Það sem konan vissi og mundi, það var hreint með ólíkindum. Þrátt fyrir miklar annir á stóru heimili í sveit fylgdist hún alltaf vel með því sem var að gerast, las mikið og ein- hvern veginn vissi allt, fannst mér alltaf. Engin tölva í dag gæti jafn- ast á við hana — enda ekki getað sagt eins skemmtilega frá og hún Ása, föðursystir mín. Það var hreint ótrúlegt hversu minnug hún var og hvað hún fór vel með það minni sem henni var gefið. Ása var eina lifandi systkini föð- ur míns, Marinós Ólafssonar, sem lést fyrir 9 árum á hvítasunnudag. Þau áttu eldri systur, Mörtu, sem dó aðeins 2ja ára. Faðir minn sem var þeirra yngstur kynntist þeirri systur sinni aðeins í gegnum mynd- ir og frásagnir foreldra sinna og eldri systur, Ásu. Og nú er Ása, systir hans, dáin, nákvæmlega níu árum á eftir honum um hvítasunn- una eins og hann. Ég kynntist aldrei föður þeirra, afa mínum Ólafi Þórðarsyni, sem mun hafa verið óvenju hávaxinn og glæsilegur maður, en hann dó langt um aldur fram. Móðir þeirra, Sigborg Halldórsdóttir, amma mín, bjó í húsinu okkar á Reynimel 37, þar sem ég fæddist og ólst upp. Hún, móðir þeirra, amma mín, Sig- borg, var yndisleg, gömul kona, því auðvitað fannst mér, krakkan- um, allir yfir fertugt gamlir. Mörg voru kvöldin mín hjá henni og oft svaf ég hjá henni um nætur. Voru það stundir sem ég vildi ekki hafa verið án. T.d. lærði ég næstum Passíusálmana utan að hjá henni því hún las þá alltaf upp af bók með útvarpinu, þegar þeir voru fluttir þar á föstunni, eins og enn er hefð sem betur fer. Amma Sigborg hafði einstaka kímnigáfu, var fróð og skemmti- leg. Fannst henni flest hégómi sem fók var að bralla eftir stríð í Reykjavík, eða um kringum 1950, þegar allt í einu íslendingar eign- uðust peninga og þurftu í snarheit- um að eignast allt sem fyrir þá mátti kaupa og hefur það kaupæði ekki runnið af þjóðinni ennþá. Nei, hún amma mín Sigborg lagði ekki mikið upp úr fínheitum og sýndarmennsku, allt fágað og fínt, en ekkert pijál á þeim bæ. Þannig var það einnig um dóttur hennar, Ásu á Syðra-Seli. Lagt þar meira upp úr mannlegum sam- skiptum, fegurð náttúrunnar, góð- um bókmenntum og mannkostum. Hvað ég er rík að hafa fengið að alast upp með slíku fólki, því þann- ig var faðir minn einnig gerður, hann bókstaflega þreifst á tónlist og bókmenntum. Heima á Reyni- mel hljómaði næstum alltaf tónlist, við systkinin að æfa okkur á píanó, mamma að spila á píanó og/eða syngja. Pabbi lét sér nægja hljóm- plötur sem leiknar voru á gramó- fón, sem í var útvarp einnig eins og þá tíðkaðist og ekki þessi fíni hljómburður sem er í dag í slíkum tækjum, en þessi tónlist finnst mér nú samt alltaf hafa verið fallegust þrátt fyrir lítinn hljómburð. Faðir minn sagði sig bæði falskan í söng og sneiddan öllum tónlistargáfum, en það var ekki rétt, maðurinn bókstaflega þreifst á tónlist og átti ógrynni hljómplatna, heilu sinfóníurnar og óperurnar, og það fór nú ekki mikið fyrir slíkum út- gáfum þá, engir geisladiskarnir komnir. Við systkinin fengum öll að læra á hljóðfæri, kynntumst heimsbókmenntunum og íslend- ingasögunum og lærðum að meta listir almennt, því slíkt var haft í hávegum á Reynimel 37. Svona voru þessi systkini, Ása föðursystir mín og hann faðir minn, Marinó. Alltaf lesandi, hlustandi og gefandi af sér. Þau höfðu bæði - mikinn áhuga á sagnfræði og lærði ég meira af þeim en á allri minni skólagöngu síðar meir. Er ég þeim þakklát fyrir að hafa erft þann áhuga frá þeim, því einhver verður að leiða okkur fyrstu sporin, ljúka upp fyrir okkur öllum töfrunum sem lífið hefur upp á bjóða. Já, hún Ása föðursystir mín var mér svo kær og vil ég þakka henni fyrir alla þolinmæðina þegar ég dvaldist hjá þeim á hinum unaðs- lega fagra stað, Syðra-Seli í Hrunamannahreppi. Heyrði ég hana aldrei hækka róminn, allt vannst með rólegheitum og festu, það þurfti ekki að hækka róminn á þeim bæ. Ég vil einnig þakka börnum hennar fyrir margar ógleymanlegar og skemmtilegar stundir með þeim þarna í „sveit- inni minni“. Ása varð ekkja fyrir all mörgum árum, orðin lúin og fékk að fara fljótt. Engin löng, erfið veikindi á undan. Þakka ég forsjóninni það. Þannig er best að fá að kveðja þessa jarðvist. Nú er hún komin í jafnvel enn fegurri sveit en Hruna- mannahrepp — því til Guðs hlýtur svona góð kona að fara. Ég sendi mínar innilegustu sam- úðarkveðjur til allra afkomenda Ásu og Gests og þakka þeim samveruna forðum á Syðra-Seli í Hrunamanna- hreppi, fallegasta bæ í sveit á þessu landi í minni minningu. Sigrún Ó. Marinósdóttir. ___________________MINNIIMGAR ÁSA MARÍA ÓLAFSDÓTTIR GUNNAR HJALMARSSON + Gunnar Hjálm- arsson, skip- stjóri, fæddist 15. september 1915 að Hlíð í Álftafirði. Hann var sonur hjónanna Maríu Rósenkranzdóttur, f. 1877, d. 1963, og Hjálmars Hjálmars- sonar, útvegs- bónda, f. 1875, d. 1949. Þau eignuð- ust 12 börn. Þau eru öll látin nema Sólveig sem fæddist árið 1916. Gunnar kvæntist Guðrúnu Elísabetu Björnsdóttur frá Sæbóli í Aðal- dal þann 10. júní árið 1939. Hún var fædd árið 1915 en lést árið 1991. Börn Guðrúnar og Gunn- ars eru: Inga Birna, f. 1936, ekkja eftir Harald Dungal, María Hjálmdís, f. 1947, gift Arnþóri Blöndal. Þau eru bú- sett í Noregi og Gunnar Hauk- ur, f. 1952, kvæntur Svandísi Matthíasdóttur. Barnabörn Gunnars og Guðrúnar eru 11 talsins. Útför Gunnars verður gerð frá Fossvogskirkju í dag. ... því hvað er það að deyja annað en standa nakinn í blænum og hverfa inn í sólskinið? Þessi orð úr Spámanninum komu upp í huga mér er ég frétti af skyndilegu fráfalli Gunnars Hjálm- arssonar tengdaföður míns sem lést 9. þ.m. í landi hinnar eilífu sólar á Kanaríeyjum. Gunnar var mikill sóldýrkandi og dvaldi löngum stundum í sólinni í sælureit sínum á svölunum í Akralandi 3, þar sem hann hafði búið frá árinu 1983. Tengdafaðir minn var sérstak- lega lífsglaður maður. Vinnusemin var honum í blóð borin og sjaldan sást honum falla verk úr hendi. Hann var einkar áhugasamur um allt það sem hann tók sér fyrir hendur og naut lífsins í hvívetna — reyndar svo að jafn- vel hversdagslegustu hlutir urðu honum sem besta skemmtun og lífsfylling. Það sannað- ist best er hann settist í helgan stein eftir að hafa stundað sjóinn í 50 ár. Þá fyrst hafði hann tíma til þess að njóta áhugamála sinna. Eitt þeirra var skipamódelsmíði sem hann hafði mikla unun af og liggja mörg handverkin eftir hann á þeim vettvangi; handverk sem bera vott um vandvirkni hans og listfengi. Þá hafði tengdafaðir minn gaman af að spila bridds svo ekki sé minnst á áhuga hans á matargerð og bakstri. Á því sviði var hann fljótur að tileinka sér nýjungar og naut hann þess að halda vegleg matar- boð fyrir vini og ættingja. Þau Gunnar og Guðrún voru alla tíð gestrisin heim að sækja. Því kynnt- ist ég fyrst fyrir 19 árum þegar tók að venja komur mínar á heimili þeirra hjóna sem þá var að Sólheim- um 23 í Reykjavík. Með stórkost- legt útsýni af 11. hæðinni yfir Reykjavík átti ég góðar stundir með þeim hjónum og víst er að oftar en ekki voru ilmandi pönnukökur á boðstólum sem gjarnan voru bakað- ar af húsbóndanum. Gunnar var einstaklega góður og nærgætinn maður. Þeir eiginleikar hans komu glöggt í ljós fyrir fimm árum þegar tengdamóðir mín veikt- ist af krabbameini. í tvö ár hjúkr- aði hann og líknaði konu sinni á aðdáunarverðan hátt. í þeirri bar- áttu komu mannkostir tengdaföður míns best í ljós. Ósérhlífni hans var slík að eftir var tekið — enda voru þær margar andvökunæturnar sem hann átti við sjúkrabeð hennar. Allan þann tíma komst fátt annað að hjá honum en sú hugsun hvern- ig hann gæti linað þjáningar konu sinnar og látið henni líða sem best. Eins og fram hefur komið var Gunnar lífsglaður og glaðsinna. Hann var alla tíð hraustlegur í út- liti, bar aldurinn vel og var jafnan brúnn á hörund og kvikur í hreyf- ingum. Hann var auk þess dagfars- prúður og hófsamur og var lítt gef- inn fyrir að láta bera á sér. Hann var sérstaklega nægjusamur og lét það ekki aftra sér að ferðast til útlanda þótt engan hefði hann ferðafélagann. Afa Hjálmarssonar, eins og börnin mín kölluðu hann jafnan, er sárt saknað af barna- börnunum — enda var hann ein- staklega hlýr og barngóður afi sem lét sér annt um börn og umgekkst þau sem vinur og félagi. Að leiðarlokum vil ég þakka Gunnari Hjálmarssyni samfylgdina. Ég kveð tengdaföður minn með virðingu og þakklæti um leið og ég vitna í eftirfarandi ljóð: Deyr fé, deyja frændur, deyr sjálfur ið sama; en orðstír deyr aldregi heim er sér góðan getur. (Úr Hávamálum.) Svandís. Fregnin um lát Gunnars Hjálm- arssonar kom brátt og óvænt. Það er með sorg í hjarta að við kveðjum ekki bara kæran tengdaföður og afa, heldur einn af okkar bestu vin- um. Þar sem við bjuggum erlendis urðu samverustundirnar of fáar en þeim mun ríkari og það var alltaf mjög ánægjulegt að fá gott skap og gleðin var ávallt þar sem hann var. Alltaf var hann boðinn og bú- inn til að hjálpa og mörg og góð ráð voru gefin í okkar löngu sam- tölum. Það var gott veganesti á lífs- leiðinni. Heimili þeirra Gunnars Hjálm- arssonar og Guðrúnar Björnsdóttur var okkur ávallt opið og hlýjar voru móttökurnar þegar við komum í heimsókn. Þangað sóttum við styrk til að mæta þeim kröfum sem lífið gerði. Það er því með þakklæti og virðingu sem við minnumst þeirra. Stórt skarð er komið í fjölskyld- una, sem ekki verður fyllt, en góðar minningar um Gunnar munum við ávallt varðveita. Arnþór Blöndal, Björn Auðunn Blöndal. Þegar ég ók afa mínum út á flug- völl á leið til Kanaríeyja í vor hvarfl- aði að mér eitt augnablik að ef til vill myndi ég ekki sjá hann aftur. Og nú er afi Hjálmarsson allur. Dáinn, horfinn og farinn. Þau sautj- án ár sem við fengum að njóta sam- vista munu aldrei gleymast. Það eru sannarlega mikil forréttindi fyrir barn að fá að njóta nærveru, vin- áttu og ástúðar ömmu og afa. Því láni átti ég að fagna - enda dvaldi ég löngum hjá þeim sem barn. Úr Sólheimunum hjá ömmu og afa á ég mínar bestu minningar. Þá kynntist ég afa sem góðum, sterk- um og lífsglöðum manni, manni sem lét sér annt um aðra og miðlaði mér af viskubrunni sínum og speki. Það var því mikið áfall að þurfa að sætta sig við að þessi sterki og baráttuglaði maður skyldi þurfa að lúta í lægra haldi fyrir armi Seifs sem loksins hafði betur í glímunni við almættið. En afi Hjálmarsson gafst þó ekki strax upp - heldur barðist allt þar til yfir lauk - enda annálaður baráttumaður. Nú hefur afi minn fengið hvíldina löngu og víst er erfitt að þurfa að sætta sig við það - enda verður skarðið sem hann skilur eftir sig aldrei fyllt. Hann var ekki einasta góður og nærgætinn afi - hann var ekki síður góður vinur og félagi, sá besti maður sem ég hef kynnst. Það er þó huggun harmi gegn að nú hafa afi og amma hist á ný og ég veit að mín heittelskaða amma mun taka vel á móti honum handan við móðuna miklu. Ég kveð elsku afa minn með söknuði, virðingu og þakklæti fyrir allt það góða sem hann hefur gefið mér og mínum. Þinn ávallt Gunnar Rúnar Gunnarsson. ERFI UKVKK.lt K Látið okkur annast erfidryhkjuna. Fyrstaflokks þjónusta og veitingar. Rúmgód og þœgileg salarkynni. VjffdýÁngur í síina 29900

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.