Morgunblaðið - 30.11.1994, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 30. NÓVEMBER 1994 39
ingsskapur okkar upp aftur. Og þótt
oft liði nokkuð á milli samfunda,
breytti það engu. í hvert sinn sem
við hittumst var eins og við hefðum
sífellt verið samvistum, slík var
tryggð hans og vinafesti. Jafnvel
eftir að hann hafði lengi barist við
þann sjúkdóm sem varð banamein
hans, heimsóttu þau hjón okkur fyr-
ir fáum mánuðum. Árni hafði þá í
engu skipt skapi, var hress og glaður
að vanda, enda brást honum aldrei
æðruleysið. Aðeins tveimur dögum
áður en hann lést, hringdi hann til
mín til þess að spyrja mig um fræði-
legt atriði. Hann var þá léttur í
máli að vanda, enda þótt hann væri
þá nýkominn heim af spítala.
Þannig er gott að minnast góðs
vinar sem gleymdi aldrei gömlum
kynnum, hélt reisn sinni og glað-
lyndi, þótt á móti blési, og kunni
ekki að æðrast.
Við Grethe eigum honum og Arng-
unni miklar þakkir að gjalda fyrir
óbiluga vináttu og mikla gestrisni
um langt árabil. Þær minningar um
góðan vin og trygglyndan gleymast
okkur ekki.
Arngunni og bömum þeirra send-
um við Grethe innilegustu samúðar-
kveðjur.
Jakob Benediktsson.
Gamall bekkjarbróðir minn, Árni
Hafstað, er látinn. Með honum er
genginn grandvar og góður drengur.
Ámi var Skagfirðingur, elstur ellefu
barna hjónanna í Vík í Staðar-
hreppi, Ingibjargar Sigurðardóttur
frá Geirmundarstöðum og Árna J.
Hafstað frá Hafsteinsstöðum. Ingi-
björg dó frá sínum stóra bamahópi
tæplega fertug að aldri, kona mikilla
mannkosta, og var hún öllum harm-
dauði.
Árni bóndi í Vík var áberandi
maður í Skagafirði á sínum tíma,
mikill félagsmálamaður, barðist af
áhuga og hugsjón fyrir hverskonar
framförum, ekki síst á sviði fræðslu-
og skólamála; rak raunar unglinga-
skóla á bújörð sinni um nokkurt skeið
snemma á öldinni. Árna í Vík sá ég
nokkrum sinnum og heyrði í ræðu-
stól. Mér er enn í minni áhuginn og
bjartsýnin í ræðu hans. Mér fannst
ljóma af honum.
Ámi Hafstað kom í bekkinn okkar
í gamla menntaskólanum við Lækjar-
götu að loknu gagnfræðaprófi. Hann
reyndist strax námsmaður í fremstu
röð, nokkru eldri en flestir okkar og
skar sig úr með látlausri framkomu
og prúðmennsku sem aldrei brást.
Hann var maður óhlutdeilinn, orð-
var, en ávallt fljótur til liðs.
Að loknu stúdentsprófi hélt Árni
til Kaupmannahafnar og hóf nám í
rafmagnsverkfræði við Tæknihá-
skólann þar í borg. Sóttist honum
námið vel. Hann tók mjög virkan
þátt í félagslífi íslendinga í Kaup-
mannahöfn á styijaldarárunum, en á
þeim árum stóð félagslíf landa þar
í borg með blóma.
Á þessum árum var Árni löngum
vel liðtækur í öllu söngstarfi, hvort
sem um var að ræða_ kórsöng eða
söng fámenns hóps. í minni mínu
geymist enn glæsilegur „gluntasöng-
ur“ þeirra Árna og Hjalta Gestssonar
þegar Hafnarstúdentar héldu upp á
hálfrar aldar afmæli félags síns með
virðulegum hætti.
Um það leyti sem Ámi hafði nær
lokið námi í rafmagnsverkfræði
veiktist hann af berklum. Af þeim
sökum varð hann að hætta námi og
þurfti að dvelja langtímum saman á
heilsuhælum í umsjón lækna. Batinn
kom hægt, enda voru þá enn óþekkt
virk lyf gegn þessum voðasjúkdómi.
Þegar Árni gat loks snúið aftur til
Islands hóf hann störf hjá Pósti og
síma í Reykjavík, og hjá þeirri stofn-
un vann hann óslitið þar til hann
1 hætti störfum vegna aldurs. Það
i hafa sagt mér forsvarsmenn þeirrar
stofnunar að fáum væri betur treyst
en Árna til lausnar ýmissa verkefna
vegna einstakrar samviskusemi hans
og vandvirkni.
Árni var maður marglesinn og
minnugur, ekki síst á ljóð og vísur,
sem hann hafði gjarnan á hrað-
bergi. Oftar en ekki voru þær spaugi-
legar eða í léttum tón líkt og Skag-
* fírðingum er lagið, ætlaðar til að
| vekja kátínu og létta geð.
Arni var vel að sér í íslenskri
tungu, vandaði málfar sitt og þoldi
illa ef skakkt var farið með, eða ef
menn blönduðu ræðu sína erlendum
orðum. Ekki er ólíklegt að þar hafi
kennt að einhveiju leyti áhrifa frá
fomvini hans, Jóni prófessor Helga-
syni í Kaupmannahöfn.
Árið 1948 kvæntist Árni Arngunni
Ársælsdóttur hjúkrunarfræðingi,
glæsilegri konu, sem staðið hefur við
hlið bónda síns í blíðu og stríðu. Þau
eignuðust fímm syni, mannskaps-
menn. Þegar ég nú kveð minn gamla
bekkjarbróður, Árna Hafstað, er mér
efst í huga holl vinátta hans og lið-
sinni ýmislegt frá löngu liðnum sam-
vistardögum í Borginni við Sundið.
„Láti Guð honum nú raun lofí
betri.“
Páll A. Pálsson.
Er ég minnist nágranna míns,
Árna Hafstað, með nokkrum orðum
og leiði hugann að fyrstu kynnum
mínum af honum fyrir meira en 20
árum, kemur upp í hugann gamall
bókartitill að norðan: Skyggnst um
af heimahlaði. Okkar heimahlöð eða
öllu frekar útidyr standast nefnilega
á, að vísu yfir götu, en í flestu
skyggni sjáum við bærilega hvor til
annars. Eg gat fylgst með, þegar
Ámi og hans fólk fór í vinnuna eða
skólann, ræktaði garðinn sinn eða
málaði húsið og þau hafa sjálfsagt
fylgst með því, sem gerðist hinum
megin götunnar. Við Árni gerðum
auðvitað meira en að horfast á. Við
urðum fljótlega málkunnugir og
ræddumst síðan nær daglega við um
landsins gagn og nauðsynjar.
Það er svo einkennilegt, að í ýmsu
því fræðagrúski, sem ég hef fengist
við, hefur nafni Áma Hafstað skotið
upp. Ég hefði þannig getað sett sam-
an stuttan þátt um hann, þó að ég
hefði aldrei hitt hann. í fræðagrúsk-
inu hef ég komist að því, að hann
var einn af þeim sveitapiltum, sem
Jónas frá Hriflu og Pálmi Hannesson
komu í heimavist, sem þeir bjuggu
til í Menntaskólanum í Reykjavík um
1930. Ég hef komist að þvi að Árni
var 1936 í framboði til formanns
Framtíðarinnar, málfundafélags
skólans, sem frambjóðandi komma
og krata gegn þjóðemisframbjóð-
anda og Árni tapaði naumlega. Ég
hef komist að því, að Árni fór til
Petsamo, nyrzt í Finnlandi, árið 1941
með finnsku skipi til þess að halda
áfram námi í Kaupmannahöfn. Þetta
var síldarflutningaskip, sem lagði af
stað frá Siglufírði 10. febrúar og í
því fengu að liggja í göngum, vélar-
rúmi og matsal 30-40 farþegar, allt
Finnar og Svíar nema Árni Hafstað.
Hann var eini íslendingurinn og hafði
fengið leyfí brezku herstjórnarinnar
til fararinnar. Skipið komst á leiðar-
enda án þess að verða fyrir stríðs-
árásum og Árni fór síðan með áætl-'
unarbíl til Romaniemi, en þar var
þá nyrsta jámbrautarstöð í Finn-
landi. Þaðan fór hann til Stokkhólms
og eftir nokkra bið eftir vegabréfs-
áritun fékk hann að fara til Dan-
merkur. Þangað kom hann 5. marz
og fyrsta verk Áma við komuna til
Helsingjaeyrar var að hringja í Jakob
Benediktsson í Kaupmannahöfn, sem
svaraði ávarpi Árna með þessum
orðum: „Hvaðan úr andskotanum ber
þig að?“ Ég hef í fræðagrúski séð,
að Árni og kona hans Amgunnur
Ársælsdóttir ásamt Erlu systur Árna
og hennar manni Indriða Sigurðssyni
keyptu um 1950 lóð undir hús úr
Hrólfsskálalandi af Sigurði Péturs-
syni, og þau reistu þar hús, sem
málað var rautt, og bjuggu þar síðan
ásamt sístækkandi barnahópum.
Loks hef ég i fræðagrúski komist
að því, að Ámi Hafstað átti þátt í
að færa símalínur -af staumm og í
jörð niður, því að hann var einn af
þeim mönnum, sem unnu við jarð-
símalagnir vítt og breitt um sveitir
landsins á sjötta áratugnum og síð-
ar. Hjá Pósti og síma starfaði Árni
allan starfsferil sinn sem mælinga-
maður.
Síðasta áratuginn eða svo hefur
Árni verið á eftirlaunum og því verið
mest heima við. Ég held, að það
hafi átt vel við svo iðjusaman og
hógværan mann sem Árni var. Hann
hafi ekki verið í vandræðum með tím-
ann. Minning mín um Árna Hafstað
tengist nú mest því að sjá hann vinna
í garðinum sínum eða fagna bama-
börnum sínum, sem gerðu tíðreist til
hans og Amgunnar. Ég vissi líka,
að Ámi las mikið, ljóð, sögulegan
fróðleik og sjálfsagt fleira og hann
átti mikið og gott bókasafn, sem
hann sýslaði við löngum.
Fólkið hinum megin við götuna
flytur Arngunni, börnum og bama-
börnum samúðarkveðjur. Við sökn-
um Árna Hafstað. Blessuð sé mirin-
ing hans.
Heimir Þorleifsson.
Við þessa skilnaðarstund rifjast
upp fýrir okkur góðar minningar af
Nesinu og kátínu þinni sem ávallt
fylgdi höfðinglegri gestrisni.
Við minnumst áhugans sem þú
lagðir í samræður um ljóð, bækur,
örnefni og öll okkar hugðarefni. Þitt
óbrigðula stálminni kom sér oft vel
í umræðum um ættfræði og bók-
menntir. Ávallt sveif málverndar-
áhugi yfír vötnum.
Við þökkum þá hlýju og áhuga
sem þú sýndir öílum barnabörnunum.
Hvernig þú tókst þau á hné þér, fórst
með vísur og þulur, sagðir sögur,
tefldir og gast alltaf dregið fram
áhugaverð leikföng.
Við kveðjum með orðunum sem
börnin þekkja svo vel: Bíum, bíum
bamba og ró,ró,ró. Takk fyrir strák-
ana.
Ólöf Sesselja, María Hildur, íris
Ólöf, Ragnheiður og barnabörn
t
Þökkum af alhug auðsýnda samúð og vináttu við andlát og útför
eiginkonu minnar, móður, ömmu og langömmu,
UNNAR KRISTINSDÓTTUR
frá Núpi i Dýrafirði.
Okkar bestu þakkir til allra, er sýndu henni umhyggju og alúð í
hennar löngu veikindum.
Viggó Nathanaelsson,
Kristín Viggósdóttir, Hörður Jóhannsson,
Rakel Viggósdóttir, Sigurður Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega aðsýnda samúð og
vináttu við andlát og útför föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
VÍGLUNDAR JÓNSSONAR
fyrrverandi útgerðarmanns
og heiðursborgara
Ólafsvíkurkaupstaðar,
Lindarholti 7, Ólafsvík.
Sórstakar þakkir færum við starfsfólki
St. Fransiskusspítalans í Stykkishólmi
fyrir góða umönnun og hlýhug.
Einnig eru sérstakar þakkir til bæjarstjórnar Snæfellsbæjar fyrir
auðsýnda virðingu.
Úlfar Víglundsson, Guðrún Karlsdóttir,
Guðrún Víglundsdóttir, Pétur S. Jóhannsson,
Ragnheiður Víglundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
ARNIJONSSON
+ Árni Jónsson
fæddist á Húsa-
vík 14. október 1901.
Hann lést á Sjúkra-
húsinu á Húsavík 14.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Kristbjörg Sig-
urðardóttir, f. 1862,
d. 1904, frá Brúna-
stöðum í Fnjóskadal,
og Jón Ármann
Árnason, f. 1863, d.
1941, frá Fljóts-
bakka í Reykdæla-
hreppi. Systkini hans
voru Sigrún, f. 1890,
d. 1926; Jón Aðal-
geir, f. 1895, d. 1977; Helga, f.
1897, d. 1989; Sigurður, f. 1899,
d. 1980; hálfbróðir, samfeðra,
Guðlaugur, f. 1906, d. 1982.
MEÐ Áma Jónssyni er horfinn enn
einn aldamótamaðurinn. Það hefur
margoft verið sagt um þá kynslóð,
að hún bæri eld og von í bijósti um
betra þjóðfélag. Þessi kynslóð háði
harða baráttu við fátækt og þekking-
arleysi. Með mikilli seiglu og vilja
var sótt fram til betri tíma og þekk-
ingar. Árni Jónsson lét ekki deigan
síga á þessu sviði. Hann fór ungur
til Akureyrar, þá gangandi, til að
læra á vélar hjá Jóni Espólín vélfræð-
ingi. Þar dvaldi hann í fjögur ár við
nám og vinnu. Jón Espólín þótti mik-
ið til kunnáttu og færni Árna koma
og lét þau orð falla, að ekki hefði
hann áður hitt mann, sem j;æti gert
allt með einum vasahníf. Ami hafði
pantað svissneskan hníf með tilheyr-
andi aukahlutum og beitti honum oft.
Þegar Árhi kemur til Húsavíkur
tekur hann að sér vélgæslu bæði á
sjó og landi. Einnig lærir hann á bíl
og verður einn af fyrstu bílstjórum
Húsavíkur. Við akstur starfaði hann
í nokkur ár.
Upp úr kreppunni miklu stofnar
Árni Vélaverkstæðið Foss. Þar rak
Árni margvíslega vélaþjónustu, við-
gerðir og nýsmíði. Vegna heilsu-
brests varð hann að draga sig í hlé
frá verkstæðinu upp úr 1950.
Árni breytti um vinnu og keypti
sér trillu og reri nokkur ár. Til hans
var þó alltaf leitað með margvíslegar
viðgerðir á vélum. Einnig stofnaði
hann til verslunar og varð fyrstur á
Húsavík til að hefja blómarækt og
reisti gróðurhús rétt við húsið Foss,
þar sem hann bjó lengi ásamt föður
sínum og kenndi sig jafnan við. Þar
tók hann Búðarána í þjónustu sína,
svipað og Jón Ármann hafði gert
áður. Árni gerði rafstöð og hafði eig-
in raforku. Hann gat hlaupið undir
bagga með orku til annarra, ef svo
skipti. Árni var í mörg ár trúnaðar-
og skoðunarmaður fyrir Siglinga-
málastofnun. Einnig annaðist hann
umboðsstörf fyrir Happdrætti Há-
Árni gengur í
hjónaband 1928
með Guðrúnu S.
Steingrímsdóttur,
Húsavík, f. 1908, d.
1990. Börn þeirra
eru: Kristín, f.
1928, maki Birgir
Lúðvíksson; Stein-
grímur, f. 1930,
maki Ragna Páls-
dóttir; Sigrún
Kristbjörg, f. 1931,
maki Sveinn Indr-
iðason; Jón Ár-
mann, f. 1936;
Bjarni, f. 1938,
maki Þórdís Helga-
dóttir; Agnes, f. 1943, og Sigurð-
ur f. 1948. Útför Árna fór fram
frá Húsavíkurkirkju 19. nóvem-
ber.
skóla íslands um langan tíma. Hann
sinnti öllu af trúnaði og kostgæfni.
Það var eðli hans að gá ve! að og
hafa hlutina í góðu lagi.
Árið 1955 reisir hann eitt stærsta
fjölskylduhús með sonum sínum við
Búðarána og gerði þar fallegan garð.
Árni og Guðrún kona hans áttu þar
mörg góð ár, þrátt fyrir að heilsa
þeirra beggja væri ekki sem best sum
árin. Árna var það mikið fagnaðar-
efni að bjarga Snorra sonarsyni úr
ánni er krapi var á. Hann var mikill
trúmaður og taldi þetta handleiðslu
Guðs til sín.
Þótt mikil vinna og barátta fyrir
brauðinu tækju framan af mestallan
tímann, gat hann sinnt laxveiði og
nokkurri útiveru seinnipart ævinnar.
Hann undi sér mjög við Laxána. Á
yngri árum fór hann til ijúpna. Ámi
var sívinnandi og „grúskaði“ í mörg-
um tæknilegum atriðum.
Þegar Ríkisútvarpið hóf sendingar
út um land var Árni með stórt loft-
netsmastur svo hann gæti náð út-
sendingu og var þetta fyrsta mastrið
á Húsavík. Hann fylgdist alla tíð vel
með og keypti ýmis tímarit. Áma
varð ekki orðfátt í tali. Hann út-
skýrði flókin mál glögglega, oftast
með bros á vör. Heilsa Árna var
misgóð í gegnum tíðina og einnig
Guðríínar. Þau tókust á við þá erfið-
leika, sem því fylgja, og nutu bama
sinna vel þegar móti blés. Ámi var
skamman tíma á sjúkrahúsi nú und-
ir lokin. Fyrir allmörgum ámm
gekkst hann undir mikla aðgerð á
hné og var þetta fyrsta aðgerð sinnar
tegundar á Landspítalanum. Árni
náði furðu góðri heilsu og það gladdi
hann mjög að komast á bakka Laxár
til veiða aftur.
Nú að leiðarlokum vil ég fyrir
hönd frændsystkina færa bömum og
barnabörnum hinar bestu samúð-
arkveðjut-. Megi minningin um góðan
og trúaðan dreng lifa.
Jón Árm. Héðinsson.
+
Þökkum af alhug auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
útför ástkærs eiginmanns míns,
ARNARS REYNIS LEVISSONAR,
Hringbraut 76,
HafnarfirAi.
Sérstakar þakkir til lækna og starfsfólks Reykjalundar og Vífils-
staðaspítala.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna,
Ásdis Ragna Valdimarsdóttir.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og vinarhug við andlát og útför móður
okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
INGIBJARGAR J.
ÞÓRARINSDÓTTUR
frá Hjaltabakka.
Þórarinn Óskarsson, Sjöfn Haraldsdóttir,
Þorvaldur Óskar sson, Karen Vilhjálmsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn.