Morgunblaðið - 18.01.1995, Síða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 18. JANÚAR1995 35
Maður tók strax eftir Lofti enda
ekki hægt annað, því hann söng
mest og hæst af öllum. Þessi há-
vaxni, holdskarpi maður, sem talaði
svo skýrt og kvað fast að orðunum,
með andlitsdrætti sem voru eins og
meitlaðir, virtist með einhveijum
hætti vera í ætt við atvinnu sína,
viðureign við eld og jám.
Þennan hálfa mánuð sem við
dvöidum í Vingelen í Austurdal við
skógræktarstörf og skemmtun, var
alltaf sól og blíðviðri og unun að
vera úti í norskum skógi í skemmti-
legum félagsskap, þó að plöntumar
sem við gróðursettum vökvuðust að
sönnu einhveijum svitadropum. Við
nutum mikillar gestrisni heimafólks
og það var glatt á hjalla og mikið
sungið, meira að segja í norska út-
varpið! Við vorum eiginlega hátt
uppi í tvennum skilningi þama, í 650
m. hæð yfir sjávarmáli.
Islendingahópurinn hélt til í bama-
skólanum og svefnstaðurinn var gólf
í þremur skólastofum. Höfðum við
Ólafur eina þeirra til afnota ásamt
Ágústu og Lofti og Guðmundi og
Hildi skólastjórahjónum í Borgamesi.
Svona mikið nábýli hlaut auðvitað
að leiða til talsverðra samskipta og
kynna. Ekki þýddi að vera með neinn
sérstakan tepruskap, enda var slíkt
víst fjarlægt okkur öltum. En þessi
sambúð varð okkur svo ánægjuleg
að við urðum vinir upp frá því.
Loftur og Ágústa reyndust ein-
staklega skemmtilegir félagar. Þau
voru margfróð, höfðu víða farið,
þekktu íslenzka náttúru, bókmenntir
og skáldskap manna bezt og voru
bæði söngelsk og ljóðelsk. Loftur
kunni þau ógrynni af ljóðum að ég
veit engan hans líkan og ekki nóg
með það, heldur flutti hann þau svo
framúrskarandi vel.
Norðmenn rak í rogastans og við
vorum ekki lítið stolt af Lofti þegar
hann kom fram á skemmtun sem
okkur var haldin og flutti kvæðið
„Þorgeir í Vík“ eftir Henrik Ibsen í
þýðingu Matthíasar Jochumssonar,
svona til að lofa Norðmönnum' að
heyra hvemig þetta kvæði skáldjöf-
urs þeirra hljómaði á íslenzku.
Kvæðið um Þorgeir í Vík er bæði
stórbrotið og dramatískt, og hvorki
meira né minna en 43 erindi, 8 ljóðl-
ínur hvert. Loftur flutti það blaða-
laust, og lifði sig inn í efni kvæðisins
og lagði því til þær leikrænu áherzl-
ur sem hæfðu.
Hvílík tilþrif og minni!
Sjálfur var Loftur ágætlega hag-
mæltur og orti t.d. talsvert af hnyttn-
um tækifærisvísum sem voru vel
þegnar. Eftir að þau Ingibjörg
Sveinsdóttir á Akureyri höfðu verið
saman í verki kvað Loftur:
í Vingelen er veðursæld og hlé,
þar vaxa í fjallahlíðum bjarkir margar.
Eins grunar mig þar grói fógur tré
af gróðursetning minni og Ingibjargar.
Hann var meira að segja farinn
að yrkja á norsku! Eftir að okkur
hafði verið boðið upp til selja, og
hitt þar álitlegar stúlkur, orti Loftur
Veinskonar tilbrigði við „Sunnudag
selstúlkunnar":
Ingeborg har ingen sorg,
oppe i seter bor hun.
frændi minn hafði mjög skemmti-
lega og sérstaka frásagnargáfu og
hann var sagnaglaður. Hann sagði
okkur margar sögur af bemsku-
og æskubrekum þeirra og ýmsum
ævintýrum, sem þeir félagar lentu
í. Við systkinin hlustuðum á þessar
sögur með opin eym og augu og
sum ævintýrin fannst okkur æði
skuggaleg. En svo tóku ævintýrin
á sig nýjar myndir og Axel fann
sína ævintýra-prinsessu, hana Lov-
ísu. Hún Lovísa varð síðan „drottn-
ingin í ríki hans“. Helgi bar alla
tíð mikið lof á þau hjón og mat
Lovísu mikils.
Persónuleg kynni okkar Lovísu
urðu fyrst veruleg, þegar við báðar
gengum til liðs við Oddfellowregl-
una á Akranesi og vorum saman í
stjórn. Þá kynntist ég mjög vel
þeirri heiðarlegu, skylduræknu og
góðu konu, sem Lovísa var. Hún
gekk heil að hveiju verki. Lovísa
var heilsteypt kona. En það sem
einkenndi hana mest var hin ljúfa
skaphöfn, fágun í framkomu og
MJÖLL BORGÞÓRA
SIG URÐARDÓTTIR
0m sommerdag hun synger lag
om söndag i kirken gár hun.
Við Loftur vomm sessunautar í
flugvélinni á leiðinni heim og hann
flutti mér ljóðið „Stjörnufákur" eftir
Jóhannes úr Kötlum, kvæði á lengd
við „Þorgeir í Vík“.
Ég skildist við ferðafélagana með
eftirsjá. Við hétum hvert öðru að
hittast aftur, rifja upp ferðaminning-
arnar og skoða myndir hvert hjá
öðru, sem og varð. Þó er hætt við
að samfundir hefðu orðið stijálir er
frá leið, ef hins ágæta „Múlagengis"
hefði ekki notið við. Múlagengið var
vinafólk Diddu (Ingibjargar) í Síðu-
múla og kennt við þann bæ, því þau
tóku sig stundum saman og fóm í
heimsókn þangað. í þessum hópi
voru Ágústa og Loftur, Jón E. Bald-
vinsson og Jómnn kona hans, og svo
hann Steini (Steindór), sem lagði til
farartækið Gurg.
Það urðu fagnaðarfundir þegar
þau birtust hér einn góðan veðurdag,
hvert öðm skemmtilegra og hress-
ara, Loftur með frumsamdar vísur
og ljóð á takteinum sem vöktu hlátur
og gleði. Eftir það litu þau hér inn
á Síðumúlaferðum sínum, og eftir
að Didda flutti suður kom hún með
þeim, og þá var nú hátíð í mínu koti.
Svo hlotnaðist okkur hjónunum sá
heiður að vera tekin í „gengið". Fé-
lagar þess hafa skipzt á um að halda
mannfagnað á heimilum sínum fyrir
okkur hin, og við höfum svo sannar-
lega gert okkur glaðan dag í návist
hvers annars. Margar stundir áttum
við saman við elskulega gestrisni á
heimili Lofts og Ágústu að Hlíðar-
vegi 23 í Kópavogi.
Maðurinn einn er ei nema hálfur,
með öðrum er hann meiri en hann sjálfur.
E. Ben.
Líf unga föðurlausa piltsins frá
Sandlæk hefur án efa verið erfitt á
köflum. Hann var stórbrotinn per-
sónuleiki með mikla hæfíleika. Gæfa
hans varð að eignast ljúflinginn hana
Ágústu fyrir eiginkonu.
Þau voru ólík hjón, en þó samrýnd
og kunnu vel að meta hvort annað.
Ágústa hafði einstakt lag á að láta
Loft njóta sín, og laða fram mýkri
hliðarnar á honum.
Á seinni árum urðu þau hjón bæði
fyrir slæmum heilsufarslegum áföll-
um og þar kom, að Loftur varð að
yfirgefa heimili sitt og flytjast á
hjúkrunarheimilið Sunnuhlíð. Þrátt
fýrir góða umönnun þar, og að Ág-
ústa gerði fyrir hann allt sem hún
gat, er hætt við að honum hafí stund-
um fundizt dagamir lengi að líða.
Heymardeyfa ásótti hann og gerði
honum erfitt fyrir um samskipti við
hitt fólkið, auk þess sem hann var
alveg bundinn við hjólastól.
Er Loftur varð áttræður fyrir
tveimur mánuðum, var haldin af-
mælisveizla heima á Hlíðarveginum.
Þar vom allir hans nánustu saman
komnir til að heiðra hann, Ágústa
og bömin þeirra þijú, tengdabörn,
bamaböm, systkini og vinir, þar á
meðal flestir úr Múlagenginu.
Þetta var stór dagur fyrir Loft, og
ég vil muna hann með andlitið ljóm-
andi af gleði þegar við sungum með
honum íslenzka ættjarðarsöngva.
Það er gott að hugsa til þess að
hógværð. Hún var drengur góður.
Vönduð kona til orðs og æðis, rétt-
lát, sanngjörn og sáttfús. Hún var
hjálpsöm og fór með friði.
Nú er ævi hinnar öldnu heiðurs-
konu öll, og við sem til hennar
þekktum kveðjum hana með sökn-
uði og eftirsjá, þrátt fyrir að tími
hvíldarinnar hafi verið kominn.
Við félagarnir í Oddfellowregl-
unni á Akranesi sendum hlýjar
samúðarkveðjur til ástvina allra og
biðjum ykkur öllum heilla og bless-
unar um ókomna tíð.
Kær vinur og félagi Axel, sem
nú kveður elskaða eiginkonu þína,
eftir svo langa samleið á lífsins
göngu. Þér sendum við hlýjar vina-
kveðjur og einlæga samúð. Friður
guðs og blessun veri með þér, kæri
vinur.
Nú er hönd að hægum beði
hnigin eftir dagsins þrautir.
Signt er yfír sorg og gleði,
sæst við örlög. - Nýjar brautir.
MINNINGAR
þau hjónin gátu verið saman hjá fólk-
inu sínu fyrir norðan um síðustu jól
og áramót.
En nú hafa leiðir skilið og Loftur
horfið okkur yfír á æðra tilverustig.
Við vinirnir í Múlagenginu vottum
elsku Ágústu okkar og fjölskyldu
innilega samúð og biðjum þess af
alhug að henni veitist styrkur til að
sigra hvetja þraut.
Blessunaróskir okkar allra fylgja
Lofti yfir móðuna miklu, með þökk
fyrir það sem hann var okkur.
Blessuð sé minning hans.
Þórunn Eiríksdóttir.
Kveðja frá Kór
Kópavogskirkju
Þeini fækkar nú óðum frumbyggj-
um Kópavogs. Einn þeirra manna
sem nú' hefur horfið af sjónarsviði
er Loftur Ámundason, en hann flutti
til Kópavogs í desember árið 1950.
Langar okkur félaga í Kór Kópavogs-
kirkju að minnast hans fáeinum orð-
um.
Þegar Kópavogsprestakall var
myndað árið 1952 var stofnaður hér
kirkjukór til að annast messusöng
við guðsþjónustur sem fram fóru þá
í Kópavogsskóla. Eitt sinnfór Loftur
til messu með litla dóttur sína og tók
vel undir sönginn eins og kirkjugest-
um ber að gera. Eftir athöfnina kom
einn kórfélaginn til hans og sagði:
„Þér sleppum við ekki aftur." Að
þeim orðum töluðum gekk Loftur til
liðs við kórinn og starfaði með honum
þar til fyrir fáum árum að hann varð
að hætta sökum veikinda.
Loftur var eftirminnilegur per-
sónuleiki og setti svip sinn á bæjarlíf-
ið. Hann fékkst talsvert við Ieiklist
og starfaði með Leikfélagi Kópávogs
um árabil á fyrstu starfsárum þess.
Hann var eldsmiður, einn af þeim
síðustu eftirlifandi sem lærði þá iðn,
og vann í Landsmiðjunni í 40 ár.
Trúlega hefur hans iðja mótað per-
sónuleikann að nokkru, því að öllum
hlutum gekk hann með miklum eld-
móði og ákveðni.
Frá okkar samstarfí í Kór Kópa-
vogskirkju er margs að minnast.
Loftur reyndist okkur hinn besti fé-
lagi og oft var glatt á hjalla í góðra
vina hópi og kviðlingamir fuku enda
maðurinn skáldmæltur vel. Ósjaldan
skiptust þeir á hnyttnum stökum,
Loftur, Egill Bjamason og fleiri, þar
„hittust stálin stinn“, og allir hentu
gaman af.
Varla þurfti Loftur að líta í sálma-
bók þvi sálmana kunni hann utanað
og lítill tími fór í að læra lögin því
þau kunni hann líka. Aldrei höfum
við kynnst manni sem kunni slík
ógrynni af kvæðabálkum og drápum
sem hann þuldi utanað án þess að
vefjast tunga um tönn.
Við þökkum Lofti fyrir ánægjulegt
samstarf á liðnum ámm, hann gaf
okkur mörg gullkom í sjóð minning-
anna.
Hans ágætu konu, Ágústu Bjöms-
dóttur, sendum við innilegar samúð-
arkveðjur, hún stóð sem klettur við
hlið manns síns í blíðu og stríðu.
Einnig sendum við bömum hans og
öðrum ástvinum samúðarkveðjur.
• Blessuð sé minning Lofts
Ámundasonar.
Kór Kópavogskirkju.
Biðjum þess á blíðum tónum,
berast megi þreyttur andi,
endurborinn ljóss að landi
lofandi dag með ungum sjónum.
(J.H.)
Blessuð sé minning hennar, frið-
ur sé með sálu hennar.
Hallbera Leósdóttir,
Akranesi.
í dag kveðjum við elskulega
ömmu okkar, Lovísu Jónsdóttur,
hinstu kveðju. Minningarnar um
allar góðu stundirnar sem við áttum
hjá ykkur afa á Merkigerðinu
geymum við í hjarta okkar. Við
kveðjum þig með bæninni sem þú
kenndir okkur.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir iáttu vaka
þinn engil, svo ég vaki rótt.
(S. Egilsson)
Barnabörnin.
+ Mjöll Borgþóra Sigurðar-
dóttir fæddist í Reykjavík
29. ágúst 1937. Hún lést á St.
Jósefsspítalanum í Hafnarfirði
hinn 4. janúar síðastliðinn og
fór útför hennar fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju 13. janúar.
í DAG kveðjum við hinstu kveðju
elskulega vinkonu okkar, Mjöll Sig-
urðardóttur, sem er látin langt um
aldur fram. Mjöll var aðeins 57
ára, sem ekki telst hár aldur.
Undanfarin ár átti Mjöll við erfíð-
an sjúkdóm að glíma, en alltaf trúði
hún á það góða og aldrei heyrðum
við hana kvarta. Allt sl. ár var bar-
áttan hörð, en Mjöll stóð ekki ein,
því Ragnar eiginmaður hennar stóð
eins og klettur við hlið hennar og
sýndi einstakan vilja og kjark með
því að hjúkra henni á heimili þeirra
til síðasta dags. En þannig tókst
honum að uppfylla þá ósk Mjallar
að geta verið heima í veikindum
sínum.
Mjöll var vönduð og fíngerð kona
og allt sem hún tók sér fyrir hend-
ur bar þess merki. Hún var fróð
um land og þjóð enda ferðuðust þau
hjónin mikið um landið, bæði að
sumri og vetri.
Ég man alltaf þegar Siggi Þór
fór með mig í heimsókn til Mjallar
í fyrsta sinn. Það var eins og ég
væri að hitta gamlan vin, því mót-
tökurnar voru svo hlýjar og notaleg-
ar. Æ síðan áttum við góðar stund-
ir með þeim Ragnari og Mjöll, bæði
á ferðalögum og í sælureitnum
þeirra við Meðalfellsvatn. Oft sátum
við saman og töluðum um liðna tíð,
því margs var að minnast. Mikið
var talað um böm og bamabörn,
sem áttu allan hug þeirra hjóna.
Ekki hitti ég Mjöll svo, að hún ekki
spyrði um drengina okkar og barna-
böm, sem lýsir best hlýju hugarfari
hennar.
Elsku Mjöll, við þökkum þér fyr-
ir minningarnar sem þú gafst okk-
ur.
Elsku Ragnar, börn, barnabörn
og tengdabörn, þið hafið misst góð-
an vin en minningarnar geymast.
Við sendum ykkur samúðarkveðju
á þessari erfíðu stundu.
Ó, að trúa, treysta mega,
treysta þér sem vini manns,
Drottin Guð, að elska og eiga
æðstu hugsjón kærleikans.
(Ólöf Sigurðardóttir.)
Sigurður Þór og Kristín.
Elskuleg vinkona okkar, Mjöll
Sigurðardóttir, er látin eftir langa
og erfiða baráttu við illvígan sjúk-
dóm. Minningamar hrannast upp.
Fyrir nær 20 árum hófum við sex
hjón, öll uppfull af ferðaáhuga, að
ferðast saman. Á hveiju ári síðan
höfum við farið saman margar ferð-
irnar, sumar, vetur, vor og haust,
upp um fjöll og firnindi, um vegi
og vegleysur. Á seinni árum höfum
við einnig farið saman til útlanda
og m.a. ógleymanlega ferð til Taí-
lands árið 1988. Það var oft að
frumkvæði þeirra hjóna, Mjallar og
Ragnars, að lagt var af stað.
Á ferðalögum kynnist fólk ákaf-
lega vel. Hún Mjöll var góður fé-
lagi, kát, glettin og einstaklega hlý
manneskja, átti svo auðvelt með að
gleðja með orðum og handtaki. Hún
var líka mjög listræn og var sama
hvað hún tók sér fyrir hendur, allt
var svo fallega gert. Því leituðum
við alltaf til hennar, ef eitthvað
þurfti að gera í nafni ferðaklúbbs-
ins. Þær eru ófáar tækifærisræð-
urnar sem hún samdi og flutti fyrir
okkur og þá gjarnan með frumsa;
minni vísu, sem hún átti auðveit
með að setja saman. Það var ekki
skrifað á kort svo Mjöll væri ekki
beðin um það því hún hafði alveg
einstaklega fallega rithönd. Alltaf
var allt gert af sömu ljúfmennsk-
unni.
Það verður ekki fyllt skarðið
hennar Mjallar í klúbbnum okkar.
Okkur verður minnisstæð haust-
ferðin okkar nú í september en það
var síðasta ferðin hennar með okk-
ur.
Mjöll var vakandi yfir velferð
barnanna sinna fjögurra, tengda-
barna og barnabarnanna, sem hún
hafði ómælda ánægju af. Þau eiga
minningar um yndislega mann-
eskju.
Elsku Ragnar, umhyggja þín og
dugnaður var aðdáunarverður, þú
gafst henni yndislegt sumar, m.a.
í sælureitnum ykkar í Kjósinni.
Við kveðjum elsku Mjöll okkar
með sárum söknuði. Megi hún hvfla
í friði.
Þér kæra sendir kveðju
með kvöldstjömunni hér.
það hjarta sem þú átt
en er svo langt þér frá.
Þar mætast okkar aup
þó ei oftar sjáumst hér
Guð mun ávallt gæta þín
ég gleymi aldrei þér.
(Hjalmar Söderberg)
Ragnari, börnum, tengdabömum
og bamabörnum sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Ferðaklúbburínn.
Mjöll Sigurðardóttir hóf störf í
innkaupadeild ÍSAL í ágúst 1981
og fyllti deildina glaðværð og kátínu
sem voru ávallt fylgifiskar hennar
ásamt góðu skopskyni.
Auk þess eignuðumst við sasiv
viskusaman, jákvæðan og iðinn
vinnufélaga sem lauk aldrei starfi
að kvöldi dags án þess að raða öll-
um verkefnum saman eftir úthugs-
uðu kerfí sínu, stundum svo dyggi-
lega að ætla mátti að komið væri
langt frí.
Mjöll var grönn og lágvaxin en
í starfi og langvarandi veikindum
var hún stór kona. í febrúar sl.
gekkst Mjöll undir skurðaðgerð og
var hennar sárt saknað og hlökkuð-
um við til að fá hana til starfa á
ný. Sú von brást, hún komst ekki
til heilsu aftur og lést eftir mikla
baráttu.
■Við sendum eiginmanni og öðrum
aðstandendum samúðarkveðjur. '
Góða ferð, vinkona.
Starfsfélagar.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóöir, amma og langamma,
ANNA SVALA JOHNSEN,
Suðurgarði,
Vestmannaeyjum,
lést í Sjúkrahúsi Vestmannaeyja mónu-
daginn 16. janúar sl.
Ólafur Þórðarson,
Árni Óli Ólafsson, Hanna Birna Jóhannsdóttir,
Jóna Ólafsdóttir, MárJónsson,
Margrét Ólafsdóttir, Paul Hyatt,
Ásta Ólafsdóttir, Eyjólfur Pálsson,
Þuríður Ólafsdóttir, Jón Svan Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
____________________________________________________;