Morgunblaðið - 03.02.1995, Síða 32

32 FÖSTUDAGUR 3. FEBRÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
EINAR
STEFÁNSSON
+ Einar Stefáns-
son, fv. for-
stöðumaður Hafna-
málastofnunar, var
fæddur í Reykjavík
5. apríl 1923. Hann
lést á Landspítalan-
um 30. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Stefán
Einarsson frá Hít-
arnesi og Kristín
Asgeirsdóttir frá
Fróðá. Einar átti
tvö börn en þau eru
Soffía, búsett í Sví-
þjóð, og Ólafur,
flugumsjónarmaður í Reykja- í Kópavogi þar sem hann starfaði
vík. Eftirlifandi eiginkona hans til starfsloka.
er Halla Jónatansdóttir og Við undirritaðir kynntumst Ein-
t
Ástkær móðir okkar, amma og
langamma,
GUÐRÚN KRISTINSDÓTTIR,
Snorrabraut 40,
lést á öidrunardeild Landspítalans
1. febrúar.
Jóhanna Ellý Kristjánsdóttir,
Vigdís Kristjánsdóttir,
Kolbrún Kristjánsdóttir,
Hrafnhildur Kristjánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Móðir okkar,
ÞÓRA MAGNÚSDÓTTIR,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Eir miðvikudaginn 1. febrúar.
Magnús B. Pétursson,
Gunnar P. Pétursson,
Sofía B. Pétursdóttir.
eignuðust þau fjögur
börn, sem eru Stefán,
Louisa, Asgeir og
Þórdís. Einar verður
jarðsunginn frá Foss-
vogskapellu í dag.
EINAR fór til náms í
Skotlandi í bygginga-
arkitektúr í sambandi
við byggingar á vita-
mannvirkjum. Hann
byijaði störf hjá
Hafnamálastofnun
sem teiknari en var síð-
an falið forstöðustarf
hjá Hafnamálastofnun
t
Útför systur okkar,
BJARGAR GUÐMUNDSDÓTTUR
frá Syðra-Vatni,
ferframfrá Sauðárkrókskirkju laugardaginn 4. febrúar kl. 15.00.
Oddný Guðmundsdóttir,
Jóhannes Guðmundsson,
Sigurður Guðmundsson.
t
Þökkum af alhug nærveru ykkar, kveðj-
ur, blóm og hlýhug við andlát og útför
eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu.
ERLU SIGURÐARDÓTTUR,
Smyrilshólum 4,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Heima-
hlynningar Krabbameinsfélags islands
fyrir einstaka umönnun.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðjón Júníusson.
t
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
HELGI GESTSSON,
Bergstaðastræti 33,
lést á heimili sínu 31. janúar.
Jarðarförin fer fram frá Dómkirkjunni
fimmtudaginn 9. febrúar kl. 13.30.
Börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.
MINNINGAR
ari vel er við ásamt 30 félögum
stofnuðum Siglingaklúbbinn Oðin
árið 1964. Þetta var fyrsti siglinga-
klúbbur á íslandi og var stórhugur
í félögunum því fljótlega var ákveð-
ið að fjárfesta í myndarlegu segl-
skipi. Veturinn á eftir fannst í Skot-
landi 49 feta seglskúta sem var um
14 rúmlestir. Klúbburinn festi kaup
á þessari skútu sem Einar og nokkr-
ir félagar klúbbsins sigldu heim og
skírð var „Stormsvalan". Einar varð
einn af skipstjórum klúbbsins og
sigldi meðal annars vestur í ísa-
íjarðardjúp auk fjölda styttri sigl-
inga. Seinna lét klúbburinn byggja
aðra skútu sem var 25 fet að lengd
og skírð var „Blæsvalan". Einar var
alla tíð potturinn og pannan í allri
starfsemi klúbbsins og var „Rear-
Commodore" eða varaformaður
klúbbsins.
Einar gekkst í því að klúbburinn
fékk á leigu húsnæði í eigu Hafna-
málastofnunar í Kópavogi og var
það innréttað sem fullbúið klúbbhús
með fullkominni aðstöðu vegna
starfseminnar. Auk geymslu fyrir
allan útbúnað klúbbsins og félag-
anna var góður salur til fundarhalda
og þar var oft tekið á móti erlendum
siglingamönnum sem komu til ís-
lands. Einar hafði safnað ýmsum
hlutum af sjó og landi sem hann
skreytti húsið með og má segja að
með þessu hafí hann eflt samhug
félaganna og skapað hinn skemmti-
lega félagsanda sem hélt klúbbnum
saman þessi ár. Viðhald skipanna
var einnig undir hans stjórn og er
óhætt að fullyrða að hans framlag
hafí verið ómetanlegt fyrir klúbb-
inn.
Við viljum með þessum orðum
votta Höllu og fjölskyldu Einars
innilega samúð og vitum að með
því mælum við fyrir hönd allra
gömlu félaganna.
Megi hann hvíla í Guðs friði.
Ingimar K. Sveinbjörnsson,
Bemhard Petersen.
Náfrændi minn, Einar Stefáns-
son, Laufásvegi 25, lést á Landspít-
alanum 30 janúar sl. eftir vonlausa
baráttu við illkynjað heilaæxli, sem
fyrst greindist fyrir um bil hálfu
ári. Hann var á sjötugasta og öðru
aldursári en vel ern og hress, og
veit ég ekki til þess að hann hafi
kennt sér meins áður.
Hann er annað frændsystkini
mitt sem kveður þennan heim á
skömmum tíma, en nýlátin er sóma-
konan Jóna Jónasdóttir, er lengst-
um bjó á Sjafnargötu 7 og margur
borgari þekkti, en hún var um ára-
bil miðasölukona hjá Leikfélagi
Reykjavíkur og áður afgreiðslu-
dama í Haraldarbúð.
Ég nefni hana um leið og Einar,
vegna þess, að bæði skara á sér-
stakan hátt kennileiti uppvaxtarára
minna, en Einar tengdist mér í föð-
urætt, var sonur Kristínar Ásgeirs-
dóttur frá Fróðá, og Stefáns Einars-
sonar húsasmíðameistara. Jóna í
móðurætt, en hún var dóttir Gunn-
fríðar Rögnvaldsdóttur, sem ættuð
var frá Stokkseyri og Akranesi.
Jónas Eyvindsson faðir Jónu byggði
húsið á Sjafnargötu 7, en sjálfur
taldist hann í hópi þeirra sem þró-
uðu samskipti innan og utan bæjar-
markanna, en hann var símaverk-
stjóri um áratugaskeið og gerði
margt tímamótandi handartakið.
Húsið á Sjafnargötu var byggt
árið 1933-34 og er skáhallt fyrir
ofan Fjölnisveg 7, húsið sem faðir
minn lét byggja 1930-31, en þar
kom ég í heiminn. Þá byggði Stefán
Einarsson stílfagra húsið Álfa-
brekku fyrir neðan Suðurlandsbraut
á árunum 1933-4, sem var æsku-
heimili Einars, og var á þeim árum
langt fyrir utan bæjarmörkin.
Húsið að Sjafnargötu 7 og Álfa-
brekka, ásamt fólkinu sem í þeim
bjó, tengjast æsku minni á ljóslif-
andi hátt og þaðan á ég nokkrar
af fyrstu bemskuminningum mín-
um utan heimilisins. Og þau tvö,
annars vegar Jóna og hins vegar
Einar, eru þeir ættingjar mínir sem
helst fysti að fá mig í heimsókn á
seinni árum, þó lítið hafí orðið úr
efndum þar sem það er síður minn
háttur að eyða tíma í heimsóknir.
Af þessari upptalningu má ráða
hve tengsl okkar voru náin og
tvennt hefur greypst í minni mitt,
sem er heimsókn á Sjafnargötu 7,
á fyrstu árunum eftir að faðir minn
hafði gert makaskipti á húseignum
við Ólaf í Fálkanum 1934, og fjöl-
skyldan fluttist að Rauðarárstíg 3
(seinna 19). í minningunni er svo
mikil fegurð og birta tengd þessari
heimsókn, allt var nýtt, veröldin
ung, og um húsið barst raddakliður
og söngur. Einhvern veginn leið
mér svo vel að minningin hefur
fylgt mér síðan líkt og Ijúf nálgun
liðinna daga. Svo var það á gaml-
árskvöld eða þrettándanum, að fjöl-
skyldan var í heimsókna í Álfa-
brekku, þar sem kveikt var mikið
bál sem safnast var í kringum, leik-
ið og sungið. Minnist ég þess hve
mikil gleði og galsi var í okkur
ungviðinu, er við notuðum háu tón-
ana í „Ólafur reið með björgum
ALEXANDER
WILLIAM S. ERWIN
+ Alexander Will-
iam S. Erwin
fæddist í Lundún-
um 12. október
1993 og lést þar 30.
janúar siðastliðinn.
Hann var sonur
Ragnhildar Páls-
dóttur Erwin og
Austins A.S. Erwin.
Systkini hans eru
Adrian Óskar og
Kristine Heiða. Út-
för Alexanders
Williams fer fram
frá Fossvogskap-
ellu í dag.
ELSKU litli sonur okkar og bróðir.
Það er erfitt að finna orð til að
kveðja þig. Þú komst með slíka gleði
inn í líf okkar og hjörtu. Brosið
þitt, litlu hendurnar þínar um háls-
inn á okkur og kossamir þínir. Orð
geta ekki lýst hamingju okkar fyrir
að hafa fengið að njóta þeirra né
sorg okkar og söknuði nú.
Við biðjum Guð að geyma þig,
elsku litli snáðinn okkar. Þú munt
alltaf vera hjá okkur og minning
þín lifa björt í hjörtum okakr. Þeg-
ar þar að kemur munum við hittast
á ný.
Mamma og pabbi, Kristine og
Adrian. /
í dag verður jarðsett-
ur hjá langafa sínum,
við hlið langömmu og
Ásu Sjafnar litlu hann
litli frændi okkar, Alex-
ander. Á stundum sem
þessum eru orð einskis
nýt. Við sitjum hér
hljóð og spyijum: Af
hveiju? Af hveiju eru
tvö lítil börn tekin frá
okkur á tæpum sjö
mánuðum? Fyrst Ása
Sjöfn, aðeins þriggja
mánaða og síðan Alex-
ander, 15 mánaða.
Þessum spurningum
fáum við sennilega aldrei svör við.
En við eigum minningarnar um
þau. Við sáum Alexander síðast í
sumar. Þá lék hann á als oddi. Þær
minningar geymum við.
Við biðjum góðan guð að styrkja
Rögnu, Austin, Adrian og Kristínu
og ömmur og afa.
Guð leiði þig, en líkni mér,
sem lengur má ei íylgja þér.
En eg vil fá þér englavörð,
míns innsta hjarta bænargjörð:
Guð leiði þig.
(Þýð. M. Joch.)
Sólveig, Arni, Díana
og Ólafur Páll.
fram“ og „Stóð ég úti í tungls-
ljósi“. Einhvem veginn leitar hugur-
inn aftur til þessa kvölds í hvert
skipti sem ég sé mynd af frægu
málverki Peters Severins Kröyer
af Jónsmessubáli á Skagen 1906.
Og þó ólíku sé við að jafna, höfðar
myndin fyrir vikið mun sterkar til
mín en ella, og ég dvel lengur við
skoðun hennar um leið og hugurinn
reikar víða.
Einar Stefánsoon var mér kær
frændi, og er ég skrifa um hann
látinn hlýt ég að hverfa til upphafs-
ins, er samgangurinn var hvað nán-
astur milli heimila okkar. Að því
kom að faðir hans seldi Álfabrekku,
er mér ókunnugt af hveiju, en um
stund bjó fjölskyldan innarlega á
Rauðarárstígnum. Síðan flutti hún
að Samtúni 1 og bjó þar um ára-
tuga skeið og í það hús var gott
að koma og njóta návistar hinnar
geðríku hjartahlýju húsmóður, og
hins rólynda heiðursmanns, bónda
hennar.
Eins og gangur lífsins iðulega
er, urðu samskiptin minni er frá
leið, enda völdu menn sér hinar
aðskiljanlegustu námsleiðir og störf
eftir því. Einar vann lengstum hjá
Vitamálastjóm, og var þar yfírmað-
ur áhaldahússins, en um þau störf
hans veit ég næsta lítið. En alltaf
var geðið létt er frændur hittust á
fömum vegi og við kunnum vel að
meta lífsins lystisemdir ef sá gállinn
var á okkur og tilefni var til. Við-
mót frænda míns var fjörlegt og
ljúft, hlátur hans opinn og innileg-
ur, líkt og gerist hjá þeim sem hugn-
ast að slá á léttu nótur tilverunnar.
Einar var mjög vel kvæntur, og
kona hans, Halla Jónatansdóttir,
bjó honum einstakt heimili á Lauf-
ásvegi 25. Allt var í röð og reglu,
heimsborgarablær sveif yfír vötnum
og húsgögn og listmunir af háum
staðli. Þar leið manni vel, og fyrir
nokkmm ámm er við húsbóndinn
sátum tveir einir með rauðvínstár
milli handanna, kynntist ég nýrri
hlið á skapgerð frænda míns. Kom
hann mér á óvart með ótal skondn-
um sögum af ættingjum okkar á
Snæfellsnesi, frásögn hans var lif-
andi og honum mæltist mjög vel.
Hafði ég mikinn hug á að koma
aftur fljótlega og taka upp þráðinn,
en svo liðu tímar og af því varð
ekki, þótt ég hins vegar væri lengst-
um á leiðinni.
Eiginkonu og fjölskyldu votta ég
samúð og bið allar góðar vættir að
vera Einari Stefánssyni til fulltingis
í öðmm heimi.
Bragi Ásgeirsson.
Kveðja til Alexanders
Vegir drottins eru órannsakan-
legir. Hvers vegna em lítil börn
hrifin á brott úr þessu jarðríki, áður
en þau ná þroska og aldri til að
skynja þá ást sem umvefur þau?
Þegar stórt er spurt, er fátt um
svör. Þó lífssporin séu fá em þau
vandlega mörkuð í minningu for-
eldra, systkina og ættingja þeirra.
Nú, aðeins sjö mánuðum eftir að
Sólveig yngri systir mín missir
þriggja mánaða dóttur sína, Ásu
Sjöfn, er hrifinn á brott Alexander,
15 mánaða gamall sonur Rögnu
eldri systur minnar. Þó Alexander
hafi búið hjá foreldrum sínum í
London, þá höfðum við þá ánægju
að kynnast honum á stuttu lífs-
hlaupi hans. Hann kom í heimsókn-
ir til afa síns og ömmu í Garðabæn-
um og átti þar góðar stundir. Við
minnumst hans best sem kraftmik-
ils lítils grallara, sem var yfirfullur
af þeirri forvitni sem einkennir öll
h'til börn þegar þau eru að upp-
götva lífið.
En leyndarmaál lífsins eru okkur
ekki gefín. Þegar lífsneistinn
slokknar, án sýnilegrar ástæðu, og
engin finnst skýring, þá hljótum við
að skynja vanmátt okkar gegn al-
mættinu. Þó sorgin sé okkur öllum
þungbær um þessar mundir, þá
erum við samheldin fjölskylda og
berum sorgina saman, með von um
bjartari framtíð.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
Rögnu, Austin, Adrian og Kristin
og ömmur og afa.
Óskar, Guðrún og litla Sjöfn.