Morgunblaðið - 03.02.1995, Qupperneq 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 3. FEBRÚAR 1995 35
I
I
I
1
(
1
í
<
i
4
i
4
4
i
4
4
(
4

Hlégarði. Þar hittum við Guðmund
hressan og glaðan eftir legu á
sjúkrahúsi, þar.sem hann enn einu
sinni barðist hetjulega við hinn erf-
iða sjúkdóm sinn. Ekki óraði okkur
klúbbfélaga þá fyrir því að þetta
yrði okkur hinsta samverustund.
Hann tók nokkrum sinnum til máls
á fundinum og studdi okkur Lions-
menn í því, að safna í gjöf í tilefni
50 ára afmælis Reykjalundar. Hann
hafði kynnst ákveðnu tæki er hann
lá á sjúkrahúsi erlendis og notið
þess í lækningaskyni. Hann vissi
að þörf var á fleiri slíkum til hjálp-
ar sjúkum. Hann greindi okkur frá
því, að hann hefði í síðustu legu
sinni hitt Sigfús Halldórsson tón-
skáld, sem bað fyrir bestu kveðjur
til klúbbsins fyrir góðar móttökur
á síðasta fjölumdæmisþingi í Mos-
fellsbæ fyrir rúmum tveimur árum.
í lok þessa fundar var Guðmund-
ur yfirbugaður af hinum erfiða
sjúkdómi, sem þjáð hafði hann um
nokkurra ára skeið
Já þannig endar lífsins sólskinssaga.
Vort sumar stendur aðeins fáa daga.
En kannski á upprisunnar mikla morgni
við mætumst öll á nýju götuhomi.
(T. Guðm.)
Ég man þann dag er ég kynntist
Guðmundi fyrst. Ég og aðrir Lions-
félagar eigum margar góðar minn-
ingar um hann. Anna Jóna kona
hans var honum ætíð stoð og stytta.
Alltaf var hann tilbúinn að gera
allt fyrir Lionsklúbbinn sinn og Li-
onshreyfinguna og hann veitti mér
hjálp og öllum þeim sem til hans
leituðu. Við fórum í ferðalög sam-
an, mættum á fundi, ræddum um
gang hreyfingarinnar og okkar lífs-
viðhorf. Það sem vakti ekki síst
athygli okkar var traust það sem
aðrir Lionsfélagar báru til Guð-
mundar. Það er ekki að efa að far-
sæl störf hans sem stjórnandi hreyf-
ingarinnar, umdæmisstjóri og við
fjölmörg störf í fjölumdæmisráði
hafi skapað honum tiltrú og það
traust sem ég fann glöggt meðal
Lionsfélaga. Forystuhæfileikar
hans komu glöggt í ljós er hann
var umdæmisstjóri hreyfingarinnar
og síðar formaður framtíðaráætlun-
arnefndar fjölumdæmisins og kynn-
ingarstjóri. Hann hafði gaman af
að umgangast fólk og var þá jafnan
hrókur alls fagnaðar. Hin síðari ár
var hann þó heilsutæpur. Hann bar
þetta í hljóði, mætti á fundi og
vann hreyfingunni allt það gagn
sem hann gat. Alltaf var eins að
leita til Guðmundar og hann vildi
öllum götu greiða. Guðmundur var
fagurkeri. Hann hafði yndi af söng
og hafði háa og bjarta rödd. Hann
var í karlakómum Stefni,frá 1975.
Guðmundur átti samhénta fjöl-
skyldu og oft minntist hann henn-
ar. Hann ræktaði fjölskyldutengslin
vel og hafði mjög gaman af að hitta
allan þann fjölda vina og kunningja
sem hann átti og taka þátt í umræð-
um um landsins gagn og nauðsynj-
ar manna á meðal. Hann átti aldr-
aða móður á dvalarheimilinu í Mos-
fellsbæ, sem Lionsfélagar höfðu
reist. Hann hringdi á hveiju kvöldi
um ellefuleytið í móður sína og
bauð henni góða nótt. Hann dvaldi
löngum_ hjá henni og ræddi við
hana. Áhugamálin voru mörg, en
þó tel ég að Lionsstarfið hafí veitt
honum hvað mesta lífsfyllingu. Það
er vart til sú nefnd eða starf innan
Lionshreyfingarinnar, sem hann
ekki vann að. Hann var sæmdur
Melvin Jones viðurkenningu, æðstu
viðurkenningu hreyfingarinnar fyr-
ir frábær störf fyrir klúbbinn sinn
og fyrir Lionsstörf. fyð leiðarlokum
vill Lionsklúbbur Mosfellsbæjar,
Lionessur og Leofélagar þakka þér
samfylgdina og trúmennsku, um
leið og við vottum konu þinni Önnu
Jónu, móður þinni háaldraðri og
börnum þínum fjórum, barnabörn-
um, vinum og ættingjum okkar
dýpstu samúð.
F.h. Lionsklúbbs Mosfellsbæjar,
Jón Bjarni Þorsteinsson.
Fleiri greinar um Guðmund
Jóhannesson bíða birtingar og
verða birtar næstu daga
ELMAR ÞORKELL
ÓLAFSSON
+ Elmar Þorkell
Ólafsson fæddist
á Raufarhöfn 29.
júní 1943. Hann lést
á heimili sínu í
Reykjavík hinn 27.
janúar síðastlið-
inn.Foreldrar hans
voru Ólafur Árni
Ágústsson, f. 9. júní
1903, d. 26. apríl
1982, og Sigríður
Guðmundsdóttir, f.
23. nóvember 1908,
d. 25. mars 1990.
Börn Elmars og Ag-
nesar Árnadóttur
eru: Birkir Þór, f. 6. júní 1965,
maki hans er Kristín Anna
Björnsdóttir, barn þeirra Daníel
Freyr; og Elísa Björk, f. 20. októ-
ber 1968, maki hennar Fannar
Helgi Þorvaldsson, barn þeirra
Davíð Fannar. Útför Elmars fer
fram frá Bústaðakirkju í dag.
MIG langar að skrifa nokkrar línur
í dag þegar bróðir minn, Elmar Ólafs-
son, er kvaddur hinstu kveðju. Marg-
ar minningar koma upp í hugann á
þessari kveðjustund. Á heimili okkar
hjónanna á Raufarhöfn dvaldi hann
löngum stundum og var manni mín-
um og sonum mjög hjartfólginn og
sýndi hann þeim allt það góða, sem
í honum bjó. Við þökkum líka yndis-
legar stundir, sem við áttum á heim-
ili Elmars og Agnesar.
Erfitt er að sætta sig við að hann
skuli vera horfinn okkur, þessi glað-
væri maður sem var ætíð sannur vin-
ur og alltaf tilbúinn að rétta okkur
hjálparhönd, sérstaklega á erfiðum
stundum. Við vorum mjög náin alla
tíð frá því að við vorum börn. Marg-
ar stundimar sat hann hjá mér uppi
á Landspítala í mínum erfiðu veikind-
um. Ekki datt mér þá í hug að hann
færi á undan mér. Svona getur lífíð
breyst á stuttum tíma, sem stundum
getur verið svo erfítt að skilja og
sætta sig við.
En okkur er sagt og ég trúi því,
að sú stund komi að við hittumst
aftur þar sem eilífðin ríkir. Ég minn-
ist líka þess tíma þegar við systkinin
önnuðumst foreldra okkar í þeirra
veikindum, þá var hann styrkur okk-
ar allra. Óg við trúum því að hann
sé nú kominn til ástvina sinna, sem
áður eru farnir yfir móðuna miklu.
Mér þótti mjög vænt um þegar
Ólafur sonur minn eignaðist lítinn
dreng fyrir rúmu ári og lét hann
heita Elmar og þótti nafna hans mjög
vænt um það og hafði mikið uppá-
hald á honum.
Með þessum línum fylgir þakklæti
og kveðja frá Hreini manni mínum
og sonum okkar Jónasi og Ólafi og
fjölskyldum þeirra.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Steinunn systir.
Með þessum orðum kveðjum við
elskulegan bróður og mág, Elmar
Þorkel Ólafsson. Við þökkum sam-
verustundir æskuáranna á Raufar-
höfn. Við minnumst sumardaga á
Húsavík, þar sem við nutum ógleym-
anlegrar gestrisni Elmars og Agnes-
ar. Eftir að þau fluttu suður, fjölgaði
enn samverustundunum og eigum við
margar góðar minningar um þær.
Við gátum gert okkur vonir um að
njóta enn lengi samvistanna við Elm-
ar, en það gat ekki orðið. Sjúkdóm-
ur, sem enginn mannlegur máttur
gat ráðið við, kom í veg fyrir það.
Elmar sjálfur tók þessum örlögum
sínum með fádæma þolgæði og æðru-
leysi, og lét aðra helst ekki vita hvern-
ig honum leið í raun og veru.
Elmar stundaði lengst af margs-
konar verslunar- og þjónustustörf,
enda hafði hann til að bera lipurð og
einstaka hæfileika til að umgangast
fólk. Ef til vill féll honum best að
vinna við störf á hótelum og þjónustu
við ferðamenn, enda gerði hann tölu-
vert af því, bæði á
Húsavík og víða annars
staðar.
Við kveðjum nú þenn-
an góða dreng með
söknuði og biðjum Guð
að styrkja ástvini hans.
Bergþóra og
Gunnlaugur.
• í dag verður Elmar
frændi okkar jarðsung-
inn. Hann lést fyrir ald-
ur fram eftir hetjulega
baráttu við erfiðan sjúk-
dóm. Við munum ekki
rekja æviferil Elmars frænda, en vilj-
um minnast hans í fáeinum orðum.
Elmar var alla tíð einstaklega
barngóður og sérstaklega minnumst
við þeirra stunda, sem við áttum sam-
an í æsku. Þegar Elmar kom ungur
suður til Reykjavíkur, bjó hann um
tíma hjá fjölskyldu okkar. Hann kom
jafnan fram við okkur systurnar sem
ástríkur bróðir og með hlýjum huga
minnumst við fallegu, litlu gjafanna,
sem hann færði okkur í hvert sinn,
sem hann fékk útborgað. Þær voru
líka skemmtilegar bæjarferðimar,
sem við fórum í saman, og einkum
er okkur oft ofarlega í huga, þegar
Elmar fór eitt sinn með okkur í bæ-
inn á 17. júní klæddar nýju ljósálfa-
búningunum okkar.
Oft heimsóttum við þau Elmar og
Agnesi eftir að þau stofnuðu sitt eig-
ið heimili fyrst á Raufarhöfn, en
lengst af á Húsavík og síðast hér
fyrir sunnan. Alltaf vom allir jafnvel-
komnir á þeirra fallega heimili og þar
áttum við margar notalegar stundir.
Elmar og Agnes áttu því láni að
fagna að eignast tvö yndisleg og
mannvænleg börn, þau Birki og Elísu.
Þó að samverustundir okkar með
þeim Birki og Elísu hafí verið stopul-
ar, einkum vegna aldursmunar og
búsetu, finnum við mjög hversu sterk
ítök þessi ungu frændsystkini okkar
eiga í okkur, ekki síst á þessari
stundu.
Við biðjum góðan guð að styrkja
þau og fjölskyldur þeirra, Agnesi,
systkini Elmars og aðra ættingja og
vini. í hugum okkar varðveitum við
minningarnar um góðan dreng sem
dýrmætar perlur.
Jóhanna og Sigríður Anný.
Elmar móðurbróðir minn er farinn.
Sem bam minnist ég hans sem góðs
frænda. Hann átti jafn auðvelt með
að umgangast börn og fullorðna og
ungt fólk laðaðist að honum. Hann
og hans elskulega kona, Agnes, áttu
fallegt heimili á Húsavík og í Kópa-
vogi. Þar var hlýleiki og gestrisni í
fyrirrúmi.
Á tímabili unnum við á sama
vinnustað, hjá G. Ólafsson hf. Urðu
samskipti okkar þar af leiðandi meiri
og kynnin nánari. Gott var að eiga
Elmar að með hvatningu og uppör-
vandi bros til frænku, sem var að
reyna að setja sig inn í nýtt starf.
Fólk bar almennt hlýhug til Elmars.
Hann hafði umsjón með þeirri deild
fyrirtækisins, sem sá um móttöku,
dreifingu og geymslu á vörum, aðal-
lega lyfjum. Honum var hugleikið,
að hans menn nytu sannmælis og
virðingar á vinnustað til jafns við
aðra. Bar hann einnig hag fyrirtækis-
ins fyrir bijósti og gerði sitt til að
ná fram sem hagkvæmustum rekstri
á deild sinni. I erli dagsins gat verið
gott að líta til Elmars og spjalla um
daginn og veginn. Hann var fordóma-
laus, en átti bágt með að þola allt
óréttlæti, hvar sem það birtist. Eigðu
þakkir fyrir þær stundir, elsku
frændi.
Seinna hitti ég Elmar fyrir tilvilj-
un. Var ég þá með eldri dóttur mína
sofandi i vagni. Hann leit í vagninn
og sagði einlæglega að sér þætti
barnið fallegt, á þann hátt að móður-
stoltið greypti orðin í minninguna.
Þegar við hittumst spurði hann ávallt
hvernig stelpunum liði. Þegar dóttur-
sonur hans, Davíð Fannar, fæddist,
leyndi aðdáunin sér ekki og stoltur
afi sýndi myndir af honum. Sonarson-
ur hans, Daníel Freyr, sem nú er
aðeins fjögurra mánaða gamall, var
afa sínum ekki síður hjartfólginn.
Fyrir fáeinum misserum kom í ljós
að Élmar gekk með alvarlegan sjúk-
dóm. Sjaldan hef ég kynnst nokkrum,
sem hefur tekið jivílíkum fréttum af
slíku æðruleysi. Ávallt hélt hann sinni
reisn, þrátt fyrir erfiða baráttu, sem
nú er lokið.
Minningin um góðan dreng mun
lifa meðal þeirra sem fengu að kynn-
ast honum og njóta samvista við
hann. Megi almáttugur Guð styrkja
ættingja hans og ástvini í þeirra
miklú sorg.
Steinunn.
Dændi er dáinn, hann er farinn til
Guðs og englanna. Ég er enn of lítill
til að muna eftir honum, en minning-
in um hann lifir hjá okkur. Minning
um góðar stundir sem hefðu mátt
vera fleiri. Dændi bað alltaf mömmu
o’g pabba að passa mig fyrir sig, nú
bið ég Guð að passa Dænda fyrir mig.
Mamma og pabbi segja mér frá
honum þegar ég stækka, segja mér
frá frænda mínum sem gaf mér nafn-
ið sitt.
Elmar Helgi Ólafsson.
Legg ég nú bæði líf og önd
ljúfi Jesús í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfír mér.
Elsku Elísa, Birkir og Agnes, Guð
geymi ykkur í sorg ykkar.
Óli, Helga,
Bjarki og Kristín.
Mig langar að minnast besta vinar
míns, Elmars eins og hann var kallað-
ur. Honum kynntist ég fyrir fímm
árum, og með okkur tókust strax góð
kynni. Hann var áhugasamur um allt
sem snerti heymarleysi og vildi að
ég kenndi sér táknmál. Hann keypti
sér strax táknmálsorðabókina. Hann
var einkar hjálpsamur og góður vin-
ur. Ég leitaði til hans með vandamál
mín og með hans hjálp tókst mér að
fá vinnu og íbúð, því hann hringdi
fyrir mig. Hann var eyrun mín og
rödd. I gegnum hann talaði ég við
fjölskylduna. Þegar hann veiktist fór
ég fyrir hann í búðir og keyrði hann
þegar hann vantaði að komast eitt-
hvað. En sú hjálp sem ég veitti hon-
um er varla eins mikil og það sem
hann gaf mér með góðvild sinni. Ég
gat alltaf leitað til hans með allar
mínar spumingar og fékk alltaf svör
við öllu. Hann var skilningsríkur á
heyrnarleysi mitt og var alltaf tilbú-
inn að rétta mér hjálparhönd. Elmar
var vel liðinn af öllum sem kynntust
honum.
Mér er minnisstætt einn daginn
er við fómm í matarboð til pabba
míns, eftir þennan dag tókust góð
kynni með Élmari og pabba mínum,
en þannig var það með alla sem
kynntust honum, allir vildu þekkja
hann áfram, hann var einkar
skemmtilegur og gat komið fólki til
að brosa, hann gat alltaf komið mér
í gott skap og var með smitandi hlát-
ur. Allir vildu styðja hann í hetju-
legri baráttu við sjúkdóminn, sem
hann gekk með. Hann var hæst-
ánægður með að hellt væri upp á
kaffi fyrir hann því hann átti erfítt
með gang og hrósaði manni óspart
fyrir kaffisopann.
Já, það voru hlýleg orðin sem við
fengum hjá honum, manni leið vel í
návist hans og allt sem hann sagði
gaf mér vellíðan og öryggi. Ég trúði
ekki þegar mér var sagt að hann
væri dáinn . . . Hann var bara allt í
einu horfinn. Mér fannst það svo
snöggt að ég átti mjög erfítt með að
kyngja því og á reyndar enn. Hans
verður sárt saknað en minningamar
lifa áfram.
Við sendum ykkur, Elísa og Birk-
ir, samúðarkveðju.
Hvíldu í friði vinur.
Hafsteinn,
Gunnar og Dúdda
Þú hefur nú kvatt eftir hetjulega
baráttu við erfíðan sjúkdóm. Ég veit
að þú hefur fengið góðar móttökur á
himnum og þar líður þér vel. En í
hjarta mínu og huga ríkir sár söknuð-
ur því vissulega snertir það viðkvæma
strengi að sjá á bak svo góðum vini.
En ég veit einnig að með tímanum
sefast sorgir og eftir sitja ljúfar minn-
ingar, minningar um allar góðu
stundirnar, sem við áttum saman.
Við höfum þekkst lengi og ýmislegt
gengið á í lífi okkar beggja, en ávallt
hefur þó reynst mér vinur í raun.
Því er ég sérstaklega þakklát fyrir
þann tíma sem við áttum saman þessa
síðustu mánuði þína hér. Nú er kom-
ið að leiðarlokum og kveð ég þig,
kæri vinur, með virðingu og þökk.
Mig langar að enda þessar línur
með fallegu ljóði eftir ömmusystur
mína Huldu:
Sorg og gleði auður er
öllum þeim sem vilja.
Ég á margt að þakka þér
þegar leiðir skilja.
Elsku Birkir og Elísa, Guð styrki
ykkur í sorginni.
Inga Lilja.
Elsku Elmar.
Þá er komið að kveðjustundinni,
sem kemur alltof fljótt. Enda þótt
við vissum öll að hveiju stefndi, þá
er alltaf stóra spurningin: Af hveiju?
Þegar stórt er spurt verður oft á tíð-
um fátt um svör. Við trúum því að
það sé tilgangur með þessu öllu.
Ég átti spjall við lítinn frænda
minn um lífið og tilveruna og geri
orð hans að mínum: „Alla sem deyja
tekur Guð í stóra rúmið sitt og þar
kúra allir undir stóru sænginni.“
Elsku Elmar, mig langar með þess-
um orðum að þakka þér fyrir allt.
Guð geymi þig, ljós þitt lifir í hjört-
um okkar.
Birkir, Elísa og aðrir aðstandend-
ur, ég sendi ykkur hugheilar samúð-
arkveðjur.
Ykkar frænka,
Guðrún Ágústa.
Kæri vinur.
Okkur langar til að senda þér örfá
kveðjuorð, þar sem við getum ekki
verið við útför þína.
Okkur langar til að þakka þér fyr-
ir hlýhug og fallegar hugsanir í okk-
ar garð allt frá því við vorum leikfé-
lagar bama þinna á Húsavík og til
dagsins í dag. Þegar við hugsum til
baka er það sterkt í huga okkar
beggja hvað það var notalegt að koma
til ykkar Agnesar á Baughólinn, þar
leið okkur alltaf eins og heima, enda
eins og þú sagðir oft við okkur „mér
fínnst ég alltaf eiga eitthvað í ykkur“
og finnst okkur það lýsandi dæmi
fyrir umhyggju ykkar fyrir vinum
Elísu og Birkis.
Við viljum minnast dýrmætra sam-
verustunda, sem reyndust vera þær
síðustu. Á fallegum vordegi 1993
þáðir þú matarboð hjá okkur sem við
munum aldrei gleyma. Þar sem við
nutum samveru hvers annars og
spjölluðum um gamla daga og nýja.
Það var mikil gleðistund í lífí þínu
þegar þú leiddir dóttur þína upp að
altarinu 23. júlí sl. þótt sjúkdómurinn
hafí þá þegar verið farinn að setja
mark sitt á þig. En þá vissum við
ekki að það yrði okkar síðasta sam-
verustund. Þú komst til okkar í veislu-
lok, tókst utan um okkur og sagðir
„verið þið blessuð elskurnar og farið
þið vel með ykkur“. Þannig varstu
vanur að kveðja okkur og þannig vilj-
um við kveðja þig.
Elsku Agnes, Birkir, Kristín Anna,
Elísa, Fannar og afadrengimir, megi
góður Guð styrkja ykkur i sorginni.
Anna og Óðinn.
Nú er Elmar minn farinn, og ég trúi
því að hann sé hjá Guði. Árið 1992
fór ég með vinkonu minni í heimsókn
til hans, en þá kynntist ég honum
og við urðum eftir það góðir vinir.
Þegar ég var atvinnulaus í fímm
mánuði hjálpaði Elmar mér að fínna
atvinnu, og fyrir það er ég mjög þakk-
lát. Hann var mjög góður maður og
ég er svo ánægð yfir að hafa átt
hann sem vin. Hann var alltaf glað-
ur, góður, skemmtilegur og fjörugur.
Elmar vann sl. tvö sumur á Sauð-
árkróki og ég heimsótti hann um
verslunai-mannahelgina bæði sumrin.
Ég á margar góðar minningar um
skemmtilegar stundir sem við áttum
saman og gerðum margt skemmti-
legt. Ég var mjög stolt af honum þar
sem hann kunni táknmál, því ég er
sjálf heymariaus.
Elsku Elmar minn, ég sakna þín
mikið og mun aldrei gleyma þér. Guð
geymi þig. Fjölskyldu Elmars og öllum
sem þótti vænt um hann votta ég
mína innilegustu samúð.
Guðrún Hafliðadóttir.