Morgunblaðið - 17.03.1995, Blaðsíða 30

30 FÖSTUDAGUR 17. MARZ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
SIG URBJÖRN
ÞÓRARINSSON
+ Sigurbjörn
Þórarinsson
var fæddur í Borg-
arnesi 26. mars
1919. Hann andað-
ist á öldrunardeild
Landspítalans,
Hátúni lOb, að
kvöldi 9. mars sl.
Foreldrar hans
voru Jónína Kristín
Jónasdóttir, f. 4.8.
1887, d. 11.11.1962,
og Þórarinn Ólafs-
son, húsasmiður í
Borgarnesi, f. 10.5.
1885, d. 19.5. 1947.
Systkini Sigurbjöms vom Guð-
ríður Áraý, f. 1.2. 1915, sem
dvelur nú á Skjóli, og Tyrfing-
ur, f. 27.12. 1917, d. 12.4. 1985.
Hinn 20. september 1941 kvænt-
ist Sigurbjöm eftirlifandi eigin-
konu sinni, Friðbjörgu Péturs-
dóttur, f. 5.8. 1922 í
Svarfaðardal. For-
eldrar hennar vom
Pétur Gunnlaugs-
son og Sigurjóna
Steinunn Jóhanns-
dóttir úr Svarfað-
ardal. Sigurbjörn
og Friðbjörg hófu
búskap í Borgar-
nesi en fluttu síðan
til Reykjavíkur þar
sem þau hafa búið
síðan. Þau eign-
uðust tvö böra,
Áma Jóhann Þór,
f. 18.7. 1942, skó-
smiður í Reykjavík, og Sigur-
jónu Steinunni, f. 21.1. 1958,
sjúkraliði og kennari í Reylqa-
vík.
Útför Sigurbjörns fer fram
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin kl. 13.30.
ELSKU pabbi minn. Það er erfítt
að trúa því að við eigum ekki eftir
að setjast niður og spjalla saman
um lífíð og tilveruna, að minnsta
kosti ekki í þessu jarðlífi.
Á svona stundum koma ljúfar
minningar upp í hugann. Þú besti
vinurinn minn, sem áttir ómælda
þolinmæði og ráð við öllu, alltaf
tilbúinn að hlusta, hugga og hjálpa.
Það var gott að geta sest í fangið
þitt.
Ég man þegar ég var lítil og við
fórum á sunnudagsmorgnum með
strætó og skoðuðum bæinn, Tjömina
og skipin í höfninni. Ég man líka
þegar við sátum saman og spiluðum
og púsluðum eða skoðuðum og lás-
um ættfræðibækur og aðrar bækur.
Heimsóknimar í Kleppsholtið, til
MARGRÉT
JENSDÓTTIR
+ Margrét Jens-
' dóttir fæddist
12. apríl 1912. Hún
lést í Seljahlíð 10.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
vom Guðrún Guð-
mundsdóttir, f.
1885, d. 1958, og
Jens Vilhelm Ni-
elsen, f. 1888, d.
1963. Hún ólst upp
hjá móður sinni og
fósturföður,
Magnúsi Ólafssyni.
Systkini hennar
em Gyða, Kristján
(látinn), Þórður (látinn), og
Valur.
Margrét giftist 8. júní 1935
Einari Bjarnasyni ríkisendur-
skoðanda og síðar prófessor í
ættfræði, f. 25. nóvember
1907, d. 17. maí 1982. Börn
þeirra em: Guðrún, f. 22.1.
1937, kennari, gift Steingrími
Gaut Kristjánssyni héraðsdóm-
ara og em synir þeirra Einar
Gautur og Ragnar Gautur; og
Kristján, f. 14.2. 1939, skrif-
stofumaður, kvæntur Gunn-
hildi Krístjánsdóttur, banka-
starfsmanni, og em þeirra
börn Hildur, Bjarni og Snorri.
Útför Margrétar fer fram
frá Dómkirkjunni í dag og
hefst athöfnin kl. 15.
NÚ ER ævintýrinu lokið, sagan
er öll. Margrét Jensdóttir er geng-
in af sviðinu. Hún er fallin í valinn
þessi drottning bemsku minnar,
þessi fyrirmynd mín, vinkona og
velgjörðarkona mín og minna.
Samneytið við Möggu hefur
verið eins og ein samfelld veisla
fyrir andann og holdið. Það var
sama hveiju hún hafði hönd á,
samstundis varð það mikilvægt,
oftast skemmtilegt, þægilegt, gott
og fallegt, en þó aldrei yfírdrifið.
Þannig varð hvunndagurinn hátíð,
nætursöltuð ýsan veislumatur og
samræðurnar við borðið andleg
næring og uppörvun fyrir barnið,
unglinginn, námsmanninn, lækn-
inn, eiginkonuna, móðurina eða
hvern þann, sem hlotnaðist að
sitja til borðs með henni. Ef þetta
var hvunndagurinn,
hvernig voru þá há-
tíðisdagarnir? Þeir
voru í sama fágaða
stíl, bara með ennþá
glaðlegri stemmn-
ingu. Laufabrauðs-
skurður með allri fjöl-
skyldunni hennar var
og er hápunktur jóla-
undirbúningsins, eitt-
hvað svo miklu meira
en eintómur brauð-
bakstur. Aðfanga-
dagskvöld hjá Möggu
og Einari meðan hann
lifði og hjá Möggu
einni eftir það, stutt innlit á gaml-
ársdag og nýársdagur hjá foreldr-
um mínum eru áratugagamlar
jólahefðir í fjölskyldum okkar og
minningarnar verma sannarlega.
Flest undanfarin jól hafa Atlant-
sálar skilið okkur að og ég orðið
að láta mér það nægja að tala við
Möggu í síma á aðfangadag með:
an ijúpnasósan hefur mallað. í
endurskini minninganna frá jólum
liðinna áratuga hefur það líka
dugað til þess að fá rétta bragðið
í sósuna og jólastemmningu á
heimilið.
Fótamein Möggu var dragbítur
hennar síðustu árin.en að öðru leyti
eltist hún með afbrigðum vel. Allt-
af var hún jafn falleg og tíguleg.
Alltaf var sami þokkinn yfir öllu
hennar fasi. Alltaf hafði hún eitt-
hvað til málanna að leggja. Fram
í andlátið naut hún þess að vera
með fólki, en eins og títt er um
félagslynt fólk var hún sjálfri sér
nóg og. sagði oft að hún hefði það
svo ágætt með henni Margréti vin-
konu sinni.
Ég gleðst í hjarta yfír því að
báðar dætur mína náðu því að
vera dálítið með Möggu og Ragn-
hildur, sú eldri, mun muna hana.
Ævintýrinu er því kannski ekki
alveg Iokið. Ekki meðan mmning-
unum verður haldið á loft. Á þann
veg kaus ég að skilja orð Ragnhild-
ar, sem er fjögurra ára, þegar
henni var sagt að Magga væri
dáin og yrði grafin í jörð. Þá sagði
hún: „Við skulum vökva gömlu
Möggu vel.“
Þóra Steingrímsdóttir.
MINNINGAR
Guggu frænku og Klemens eða til
Tyrra frænda og Löllu. Ferðalögin
okkar til Akureyrar og Dalvíkur
þegar við heimsóttum fjölskylduna
hennar mömmu. Ferðimar upp í
Borgames tij Önnu og Halla æsku-
vinar þíns. Áhugi þinn fyrir skóla-
göngu minni. Áhugi þinn fyrir fyöl-
skyldunni, að allt gengi vel og að
öllum liði vel. Þetta var skemmtileg-
ur tími sem við áttum öll saman.
Það er endalaust hægt að telja upp
ýmsa atburði og yndislegt að eiga
þessar ljúfu minningar um þig.'
Þú varst alltaf hress og stutt í
brosið þitt þó svo þú værir orðinn
veikur. Það var okkur mjög mikil-
vægt að hafa þig heima hjá okkur
mömmu og Áma sem lengst þó svo
við vissum aldrei hvað sá tími yrði
langur. Með góðri aðstoð mömmu,
heimilishjálpar og annarra aðila
tókst það þar til í byijun apríl í
fyrra þegar þú veiktist meira og
fórst á Hjúkrunarheimilið Skjól. En
mamma er dugleg kona og gaf þér
allt sem hún átti til að veita þér
sem besta umönnun bæði heima og
annars staðar. Ég veit að þú varst
stoltur af henni og við vorum líka
stolt af þér. Þú varst mikil hetja.
Núna þegar þú hefur kvatt okk-
ur, elsku pabbi, þá vil ég fyrir hönd
okkar mömmu og Áma þakka þér
allt sem þú hefur gefíð okkur og
kennt okkur. Við eigum öll yndis-
legar minningar um þig sem við
geymum með okkur. Við vitum að
núna líður þér vel, þú ert kominn
á nýjan og góðan stað. Við vitum
líka að góðir aðilar hafa opnað
faðminn sinn og tekið á móti þér.
Ég veit að elskulegur bróðir þinn,
hann Tyrri, hefur fagnað þér vel.
Nú getið þið haldið áfram að spjalla
saman um ættfræðina.
Fyrir hönd fjölskyldunnar vil ég
þakka alla þá hjúkmn og umönnun
sem þú fékkst bæði á Skjóli og
núna síðustu tvær vikumar á öldr-
unardeild 3 í Hátúni lOb. Einlægar
þakkir til Miyako, prestsins okkar,
sem hefur styrkt okkur í sorginni.
Einnig sérstakar þakkir til heimilis-
hjálparinnar okkar, Jóns Más, sem
var okkur ómetanleg stoð til þess
að þú gætir verið lengur heima.
Tendraðu lítið skátaljós,
láttu það lýsa þér,
láttu það efla andans eld
og allt sem göfugt er.
Þá verður Iitla ljósið þitt
ljómandi stjama skær,
lýsir lýð alla tíð,
nær og fjær.
(H.T.)
Elsku pabbi, Guð geymi þig.og
minningin um þig mun aldrei
gleymast.
Þín dóttir,
Sigurjóna.
Mig langar að kveðja örfáum
orðum góðan vin, Sigurbjörn Þórar-
insson, sem nú hefur fengið hvíldina
í náðarfaðmi hins hæsta.
Ég kynntist honum ekki fyrr en
eftir að hann veiktist af slagi og
missti við það jafnvægisskynið að
hluta. Það atvikaðist þannig að ég
réð mig til starfa við heimilishjálp
aldraðra og var Sigurbjöm fyrsti
skjólstæðingur minn á þeim vett-
vangi. Mér er í fersku minni er við
hittumst fyrsta sinni, báðir trúlega
haldnir kvíðablandinni eftirvænt-
ingu — í það minnsta ég. Eftir að
við höfðum heilsast og virt hvor
annan fyrir okkur, þá fór strax vel
á með okkur og varð úr góð vinátta.
Starf mitt fólst í því að vera Sig-
urbimi til halds og trausts á virkum
dögum frá kl. 9 á morgnana og
fram yfír hádegið, því Friðbjörg
eiginkona hans og börn hans Sigur-
jóna og Árni vom öll í vinnu á þeim
tíma dagsins. Við áttum margar
skemmtilegar samvemstundir er
endurminningar um geymast í hug-
skoti mínu sem dýrmætur fjársjóð-
ur. Við spjölluðum um alla heima
og geima; ættfræði, skósmíði, en
það var hans fag, skátastörf á ung-
lingsámnum í Borgamesi, ferðina
til Akureyrar og störf hans í Skó-
verksmiðjunni Iðunni — en á þeim
ámm kynntist hann sínum elsku-
lega lífsföranaut, Friðbjörgu Pét-
ursdóttur, ættaðri úr Svarfaðardal.
— Þannig mætti lengi telja.
Við hentum einatt gaman að því
að við væmm báðir úreltir iðnaðar-
menn; hann í skósmíðinni og ég í
prentverkinu — ættum eiginlega að
heyra undir úreldingarsjóð!
Sigurbjöm hafði ánægju af góð-
um söng og hlustuðum við oft á
söngelsku fjölskylduna á Akureyri,
Jóhann Konráðsson, frú Fanneyju
og böm þeirra, en Jóhanni kynntist
Sigurbjörn á Akureyrarárum sín-
KARITAS
JONSDOTTIR
+ Karítas Jóns-
dóttir fæddist
13. nóvember 1909
í Bolungarvík. Hún
lést í Reykjavík 11.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
vom Jón Friðriks-
son, f. 5.11 1874,
d. 1.8. 1921, og
Halldóra Ebenesar-
dóttir, f. 15.2.1879,
d. 12.2. 1912, bæði
frá Skálavík
vestra. Systkini
Karítasar vom
Arnfríður Jóns-
dóttir, húsmóðir í Reykjavík,
f. 20.12. 1904, d. 13.1. 1992, og
Friðrik A. Jónsson, atvinnurek-
andi í Reykjavík, f. 25.5. 1908,
d. 13.6. 1974. Heimili þeirra
Jóns og Halldóru var í Hregg-
nesi í Bolungarvík. Eftir lát
foreldra hennar sá amma Kar-
ítasar, Margrét Bjarnadótt.ir,
f. 1852, d. 1936, um uppeldi
Karítasar og þeirra systkina.
MEÐ Karítas er fallinn frá fulltrúi
kynslóðar, sem nú er óðum að hverfa
— kynslóðar sem bjó við allt önnur
lífsskilyrði á uppvaxtarámnum en
þau sem nú þekkjast og þykja sjálf-
sögð. Kaja, eins og hún var ætíð
kölluð, var fædd í Bolungarvík og
ólst þar upp til 14 ára aldurs.
Móðir hennar lést þegar hún var
rúmlega árs gömul og faðir hennar
fórst í sjóslysi þegar hún var 12
ára. Þessi foreldra-
missir setti svip sinn
mjög á líf og feril Kaju
- við tók hörð lífsbar-
átta, því um frekari
skólagöngu var ekki
að ræða á þessum
áram og við þau skil-
yrði sem þá vom ríkj-
andi hér á landi.
Amma hennar, Mar-
grét Bjamadóttir,
annaðist uppeldi henn-
ar, fyrst að Hreggnesi
í Bolungarvík og síðar
í Hákoti í Reykjavík.
Karítas kom til
starfa hjá foreldmm mínum á 14.
aldursári - og var viðloðandi heim-
ili okkar alla tíð, með mismunandi
löngum hléum. Starfaði hún þá fyr-
ir aðra, var m.a. ráðskona í Kaup-
mannahöfn í tvö ár. Hún var forkur
dugnaðar og afar vinnusöm. Karít-
as var einstök að trygglyndi og
umhyggju fyrir öðmm. Þótt hún
aldrei næmi hjúkmn var eins og
allt sem snerti velferð og meðferð
annarra á því sviði væri henni með-
fætt. Hún var greind og eftirtektar-
söm - og átti ráð við nær öllum
krankleikum sem upp komu. Allt
heimilishald lék í höndum hennar.
Kaja var vel lesin, fylgdist með
öllu sem fram fór, og sérstaka
umhyggju bar hún fyrir öllu frænd-
fólki og öðm vinafólki, jafnvel í
marga ættliði. Hún var mikill
blómadýrkandi, fór með öll blóm
sem hún komst í snertingu við af
um. Einnig settum við ýmsar aðrar
góðar söngplötur á fóninn, kóra,
kvartetta, tríó og einsöngvara. Við
tókum iðulega í spil og spiluðum
þá gjarnan svokallaðan „Rússa“.
Var þá spilað af fullri einurð og lét
hvorugur sinn hlut fyrir hinum. Mér
er minnisstætt að ef Sigurbjöm
varð undir einhver spil í röð, þá
varð honum að orði: „Ekki batnar
Bimi enn, banakringluverkurinn.“
En allt var þetta í góðu og höfðu
báðir gaman af. Endurminningam-
ar um þessar góðu samvemstundir
okkar hrannast upp í huganum, en
ég ætla að eiga þær fyrir mig.
Nú er þessi góði vinur farinn
yfír móðuna miklu á nýjan vett-
vang. Bestu óskir fylgja honum á
þeim leiðum sem framundan eru.
Vonandi getum við tekið „Rússa“
seinna meir er endurfundir verða
og spaugað og spjallað. Vertu sæll
á meðan, kæri vinur. Guð blessi
minninguna um Sigurbjöm Þórar-
insson og styðji og styrki Frið-
björgu, Siguijónu og Áma og aðra
nána ættingja í þeirra sorg og sökn-
uði.
Jón Már Þorvaldsson.
Sigurbjöm Þórarinsson skó-
smíðameistari nam skósmíðaiðn hjá
Gísla Magnússyni, skósmíðameist-
ara í Borgarnesi, en árið 1939 hélt
hann til Akureyrar til að afla sér
frekari þekkingar í sínu fagi og
starfaði um árabil hjá Skóverk-
smiðjunni Iðunni. Á Akureyri
kynntist hann eftirlifandi konu
sinni, Friðbjörgu Pétursdóttur, ætt-
aðri úr Svarfaðardal, og eignuðust
þau tvö böm, Áma og Siguijónu.
Þessi fjölskylda hefur verið ákaf-
lega samhent í gegnum árin og
ekki látið bugast þótt erfiðleikar
hafi að steðjað hin síðari ár er heilsu
Sigurbjöms fór hrakandi. Fyrstu
hjúskaparárin bjuggu þau í Borgar-
nesi og starfaði hann þar að iðn
sinni en síðan fluttu þau til Reykja-
víkur þar sem Sigurbjöm starfaði
lengi sem verkstjóri hjá Skóverk-
smiðjunni Rímu, við framleiðslu á
skóm. Er halla tók undan fæti hjá
íslenskum skóiðnaði og Ríma hætti
starfsemi þurfti að leita annarra
starfa og réðst hann þá til Véla-
deildar Sambands ísl. samvinnufé-
laga, þar sem hann starfaði til 1986,
einstakri nærfærni og umhyggju -
stundum var eins og hún væri að
annast reifabörn þegar blóm áttu í
hlut. Skyldu vera tengsl á milli
umhyggju fyrir fólki og blómum -
maður gat látið sér detta það í hug
þegar Kaja átti í hlut.
Talað er um að menn setji sér
háleitt markmið með lífi sínu. Fyrir
Kaju var það einfalt mál - en aldrei
var það svo orðað. Hún fórnaði sér
algjörlega alla tíð fyrir aðra - líf
hennar snerist um umhyggju henn-
ar og umönnun á öðmm. Aldrei var
rætt um gjald - engar kröfur gerð-
ar. Fyrir Kaju skipti það ekki máli
- það sem forgang hafði alla tíð
var að sinna, aðstoða og líkna öðr-
um. Af einstökum kærleik og fórn-
fysi miðlaði hún öðrum öllu sem
hún gat af höndum reitt til að gera
þeim lífíð bærilegra. Allt kom þetta
af sjálfu sér - henni fannst sjálf-
sagt að reiða af hendi hjálp og að-
stoð eftir því sem hún gat.
Við systkinin stöndum í mikilli
þakkarskuld við Kaju. Hún annaðist
báða foreldra okkar af mikilli var-
færni og umhyggju til hás aldurs -
hennar vegna þurftu þau ekki að
flytja á öldmnarstofnun, gátu búið
áfram á sínu heimili vegna nærveru
og umönnunar Kaju.
Blessuð sé minning fómfúsrar,
dyggðugrar konu, sem allt lagði í
sölumar fyrir aðra. Hún bar ein-
kenni fábreytts þjóðfélags síns
tíma, þar sem kröfur til annarra
voru ekki forgangsatriði - þvert á
móti því líf hennar snerist um að-
stoð við samborgarana, líkn, fórn-
fýsi og kærleik til annarra, sem hún
sýndi í öllum verkum sínum.
Eftirlifandi ættingjum er vottuð
innileg samúð.
Sigurður Helgason.
1
I
(
(
(
(
I
(
(
(
I
l
i