Morgunblaðið - 17.03.1995, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 17. MARZ 1995 35
vænta. Tíðar heimsóknir stríðsaðila
og alls kyns hemaðarbrölt, þótt
leynt færi, lágu í loftinu. Island lá
þá sem áður lengst úti í ballarhafí
og hafði að nokkru notið einangrun-
ar sinnar. Sú einangrun átti eftir
að hverfa og land og þjóð að taka
stakkaskiptum.
Allt þetta hafði að sjálfsögðu
mikil áhrif á okkur þessa daga og
gætti mikillar óvissu hjá okkur.
Daglegt nám fékk okkur þó næg
verkefni. Úrvalslið kennara og
skólastjórinn Freysteinn Gunnars-
son störfuðu í anda Magnúsar
Helgasonar frá Birtingaholti, sem
mótað hafði skólann á meistaraleg-
an hátt frá byrjun og var hann þá
enn lifandi, háaldraður. Þetta vega-
nesti átti eftir að setja svip á okkur
öll á lífsleiðinni, hvort sem við
reyndumst kennsluköllun okkar trú
eða ekki. Þessi ár voru upphaf mestu
byltingar í íslensku þjóðlífí fram til
þessa. Það var því gott að hafa
veganesti skólans í þeim umskipt-
ingaheimi, sem nú fór í hönd.
Á öðrum vetri lá við að skólinn
gæti ekki hafíð göngu sína vegna
hemámsins 10. maí 1940, en allt
leystist þetta þó á farsælan hátt og
vorið 1942 útskrifuðust um 30 kenn-
araefni. Þeir sem utan af landi komu
bjuggu flestir í leiguhúsnæði og sum-
ir áttu frændalið, sem hljóp undir
bagga, en húsnæði 1939 var tak-
markað og um 70-80% íbúanna
bjuggu í leiguhúsnæði þannig að
flestir urðu að leigja hjá ókunnugum
og borða á matsölustöðum í heima-
húsum, sem var þá nokkuð algengt.
Sjoppumenningin hafði ekki hafíð
innreið sína þetta árið. Þannig held
ég að Hreiðar heitinn hafí búið alla
þá vetur, sem hann var í skóla.
Hann var ekki óvanur fátæktinm að
norðan og undi því sáttur við sitt
eða ekki gat maður annað fundið.
Við kynntumst nokkuð vel þessa
vetur, en þó ekki sem skyldi því
vinnudagurinn var harður og lítill
tími til aflögu nema þá helst í frímín-
útum.
Hreiðar var hæglátur og fór ekki
mikið fyrir honum en þeim mun
íhugulli. Hann átti þó til að bregða
á glens og voru eftirlætis skemmt-
anir hans að herma eftir þekktum
mönnum og syngja. Tókst honum
hvort tveggja vel. Hreiðar hafði
mikla köllun til að uppfræða og lagði
sig í framkróka að afla sér kennslu-
menntunar, sem upp á var boðið.
Er mér nær að halda að fáir hafí
staðið honum á sporði í þeim efnum
með allri virðingu fyrir öðrum bekkj-
arsystkinum. Það fór einnig svo að
hann átti eftir að reynast stórvirkur
í þeim efnum. Þar naut hann konu
sinnar Jennu, sem var honum sam-
stíga í þeim efnum svo af bar. Þau
stofnuðu einkaskóla á Akureyri
strax að loknu námi og bar Akur-
eyrarbær gæfu til að skilja þau og
styðja, að ég hygg, mjög snemma.
Þau hjón eignuðust tvo syni, sem
báðir eru læknar. Ég þykist vita að
þau hafí fundið sig knúin til að flytja
til Reykjavíkur, þegar þeir þurftu
að hefja háskólanám og kenndu þau
bæði við Langholtsskóla, sem bekkj-
arbróðir okkar, Kristján Gunnars-
son, stýrði af mikilíi snilld. Þar
kenndi einnig annar skólabróðir
okkar, Þorvaldur Sæmundsson.
Hreiðar og Jenna nutu alls kyns
upphefðar frá félögum sínum og því
opinbera enda munu fáir hafa lagt
íslenskri kennslu jafn mikið af
mörkum og þau hjón. Barnabækur
þeirra urðu vinsælar um allt land
og enginn vafí, að margur núlifandi
miðaldra íslendingur og yngri býr
þar að því veganesti, sem þau lögðu
fram í kennslu og ritmennsku.
Skömmu eftir að Hreiðar hætti
kennslu tók hann sjúkdóm, sem
leiddi til hrörnunar þar til yfír lauk.
Jenna og fjölskyldan reyndist hon-
um haukur í horni alla tíð í erfiðum
sjúkdómi. Oft á tíðum gekk Jenna
ekki heil til skógar þann tíma, en
ég held enginn dagur hafi fallið úr
hjá henni að heimsækja Hreiðar í
Hátúnið. Það er mikill söknuður hjá
fjölskyldunni og vinum og elliárin
urðu ef til vill ekki eins skemmtileg
og draumar voru um, en góðar
minningar standa eftir. Ég sendi
ykkur öllum samúðarkveðju.
Kjartan Helgason.
ÞÓRA SIG URBJÖRG
ÞÓRARINSDÓTTIR
+ Þóra Sigur-
björg Þórarins-
dóttir var fædd á
ísafirði 13. júní
1919. Hún lést í St.
Jósefsspítala í
Hafnarfirði 11.
mars sl. Foreldrar
hennar voru Guð-
rún Sveinsdóttir
og Þórarinn Stef-
ánsson. Hún flutt-
ist ung með móður
sinni að vestan til
Hafnarfjarðar.
Þóra ólst upp í
Hafnarfirði hjá
móður sinni og stjúpa, Borg-
þóri Sigfússyni, sjómanni.
Systkini Þóru sammæðra eru
Kristín Björg, sem er látin,
Sigfús, Brynja, Sveinn, sem er
látinn, Bára Sigrún, sem dó í
frumbernsku, og Rúnar. Þóra
eignaðist þrjú börn, þau eru:
Karl Magnússon,
sem lést í æsku,
Benedikt Elenbergs-
son, bílstjóri, búsett-
ur í Hafnarfírði.
Benedikt er kvænt-
ur Ingibjörgu Bene-
diktsdóttur. Eiga
þau þrjú börn. Dótt-
ir Þóru, Erla Svein-
björnsdóttir, var ný-
fædd gefin móður-
bróður Þóru, Svein-
birni Sveinssyni og
konu hans Halldóru
Jónsdóttur. Erla á
fjögur börn. Þóra
giftist Jóhanni Arnórssyni
1963, en hann lést árið 1981.
Hann var lengst af sjómaður,
en starfaði síðustu árin hjá
ISAL. Þóra og Jóhann bjuggu
allan sinn búskap í Hafnarfirði.
Útför Þóru fór fram frá Frí-
kirkjunni í Hafnarfirði í dag.
HVAÐ ætli ég hafí verið gamall
þegar ég vissi hvað hún Siffa
frænka hét fullu nafni? Sennilega
hefur það ekki verið fyrr en eftir
að ég flutti úr foreldrahúsum og
hafði stofnað eigið heimili. Þá kom
að því að ég fór að skrifa mínar
eigin jólakveðjur og komst þá að
því að ekki var hægt að skrifa
utan á bréf Siffa frænka. Svo náin
tengsl voru við Siffu frænku á
mínu heimili að hún gekk aldrei
undir öðru nafni. Nema ef vera
kynni að Halldóra amma sem var
ömmusystir Siffu, hafi einhvern
tíma talið sig þurfa að vanda um
við frænku sína og ávarpað hana
„Þóra Sigurbjörg!" til að leggja
ERLA
G UNNARSDÓTTIR
+ Erla Gunnarsdóttir fæddist
í Hafnarfirði 23. febrúar
1936. Hún andaðist á Landa-
kotsspítala 11. mars síðastlið-
inn og fór útför hennar fram
frá Þjóðkirkjunni í Hafnarfirði
16. mars.
OKKUR Keðjukonur langar að
minnast Erlu Gunnarsdóttur nú
þegar hún kveður alltof fljótt, að-
eins sex vikum eftir lát eignmanns
síns.
Það er margs að minnast frá
liðnum árum, við gerðum okkur
margt til gamans og eigum góðar
minningar sem gott er að ylja sér
við.
Erla var glæsileg kona, glaðvær
og hlý og næm á líðan samferða-
fólksins.
Þegar Erla gekk til liðs við okk-
ur í Keðjunni hafði ég á orði að
það væri einmitt svona konur eins
og hún sem ættu að vera í kvenfé-
lögum. Erla var ritari í stjórn Keðj-
unnar og margt sem okkur óx í
augum framkvæmdi hún áreynslu-
laust, hvort sem það var Laugar-
vatnsferð, einhver gleðiatburður
sem í vændum var eða hvaða vinna
sem var í þágu félagsins.
Við eigum Erlu margt að þakka.
Það eru konur eins og hún, sem
auðga tilveruna með návist sinni
og gera það eftirsóknarvert að vera
í félaginu okkar sem hefur það
meðal annars á stefnuskrá að efla
samúð og samheldni meðal vél-
stjórafjölskyldna. Við munum
sakna þeirra hjóna, Erlu og Guð-
mundar, og kannski mest þegar
hópurinn kemur saman á Laugar-
vatni eða á árshátíð félaganna.
Keðjukonur þakka Erlu störf henn-
ar öll í þágu félagsins og votta
dætrum og fjölskyldum þeirra
dýpstu samúð.
Sigríður Smith.
Nú þegar bytjað er að birta og
vorið nálgast kveðjum við kæra
vinkonu, Erlu Gunnarsdóttur, sem
fallin er frá langt fyrir aldur fram.
Það er skammt stórra högga á
milli því ekki eru nema rúmar sex
vikur síðan eiginmaður Erlu, Guð-
mundur Jafetsson, vélstjóri, varð
bráðkvaddur um borð í skipi sínu
vs. Óðni. Fráfall þessara mætu
hjóna er mikið áfall fyrir okkur
vini þeirra, hvað þá fyrir dætur
þeirra, fjölskyldur og aðra aðstand-
endur.
Það er margs að minnast þegar
litið er yfir ótal samverustundir á
löngum tíma, en vinátta okkar og
Erlu var orðin æði löng. Sum okk-
ar nutu vináttu hennar allt frá
fyrstu bernskuárum þegar hún var
að alast upp í foreldrahúsum við
Krosseyrarveginn í Hafnarfírði og
áfram í gegnum Barnaskólann og
Flensborg. Svo kom hann Guð-
mundur inn í líf hennar og þau
eignuðust sína fyrstu dóttur af
þremur en þau gengu í hjónaband
14. apríl 1956. Þá bættist enn við
vinahópinn sem enn heldur saman.
Erla var einstaklega góður fé-
lagi, skemmtileg, hláturmild og
þægileg í allri umgengni, bjartsýn,
dugleg og gott að eiga hana að
vini. Það geislaði af henni lífsorkan
og hún var ekki að vandræðast
yfír þeim hlutum sem að höndum
bar heldur gekk að hverju verki
af einurð.
Það var á fyrri hluta seinasta
árs sem Erla fann fyrir því meini
sem dró hana til dauða. Við trúðum
því að þessi kraftmikla kona, sem
nánast aldrei hafði orðið misdæg-
urt, mundi hrista þetta af sér.
Annað kom ekki til greina og af
sinni eðlislægu bjartsýni trúði Erla
því sjálf. En það var með ólíkindum
hvað meinið var fljótt að ná undir-
tökunum þrátt fyrir harða baráttu.
Við dáðumst að styrkleika og ró
Erlu þegar hún varð fyrir því áfalli
að missa mann sinn 26. janúar sl.,
þá helsjúk. Auðvitað vissi Erla þá
að hvetju stefndi hjá henni, en
henni var gefinn kraftur til þess
að ganga í gegnum þá raun og
allan sinn sjúkdómsferil með reisn.
Þannig var Erla.
Elsku Margrét Halla, Björg og
Elva. Við vottum ykkur, fjölskyld-
um ykkar svo og systur Erlu, Hall-
björgu, og fjölskyldu hennar, okkar
dýpstu hjartans samúð.
Blessuð sé minning vinar okkar
Erlu Gunnarsdóttur.
Vélstjórar úr RB 1960
og eiginkonur þeirra.
áherslu á orð sín. Já, Siffa var í
raun ekkert mjög skyld okkur
bræðrunum því við vorum þre-
menningar við hana. Samt var hún
alltaf tekin með í innsta hring þeg-
ar eitthvað stóð til í fjölskyldunni.
Yngsta dóttir mín, sem vegna ungs
aldurs, er ekki sterk í ættfræð-
inni, spurði mig er við fréttum lát
Siffu: „Var hún Siffa frænka syst-
ir hans afa?“ Nei, Guðrún móðir
Siffu og Friðrika móðir mín voru
systradætur,_ ættaðar úr Önundar-
firði vestur. Á kreppuárunum flutt-
ust margir vestan af fjörðum „suð-
ur“. Þar á meðal nokkur af systkin-
unum frá Tannanesi í Önundarfirði
og fjölskyldur þeirra. Settist sumt
af þessu fólki að í Hafnarfírði. Góð
tengsl voru á milli Halldóru móð-
urömmu minnar og Bjargar elstu
systur hennar sem að nokkru leyti
hafði tekið að sér ömmu mína eft-
ir að foreldrar þeirra dóu. Urðu
amma mín og Guðrún, elsta dóttir
Bjargar, mjög nánar. Var sam-
gangur milli heimila þessa frænd-
fólks að vestan mikill þarna í Firð-
inum og samhjálp og samstaða
sterk á erfiðum tímum frumbýl-
ingsáranna þar syðra. Samband
Siffu við bernskuheimili mitt, við
móður mína og Dúnnu móðursyst-
ur, rofnaði aldrei frá þessum frum-
býlisárum fram að andlátsdegi
Siffu. Eftir að faðir minn kom til
sögunnar lét hann heldur ekki sitt
eftir liggja varðandi þessa ræktar-
semi sem kemur best fram í spurn-
ingu dóttur minnar ungu sem hélt
alveg eins að þau gætu verið systk-
ini.
Siffa sýndi fjölskyldu okkar mik-
inn rausnarskap og höfðingi var
hún í lund. Þær eru ófáar gjafirnar
sem hún kom með færandi hendi
við skírnir, fermingar eða afmæli.
Efnin hennar voru kannski ekki
alltaf mikil, en glæsilegar voru
gjafimar og smekklega valdar svo
þær vöktu gleði og hrifningu. Ég
held að Siffa hafi notið þess á
margan hátt að gefa. í ritningunni
stendur: „Guð elskar glaðan gjaf-
ara“.
Nú hefur Siffa fengið hvíldina
eftir oft erfiðar sjúkdómslegur. Oft
var hún búin að vera mikið veik
og vart hugað líf. Hún stóð oft við
dauðans dyr og ég held að hún
hafi verið búin undir þessa síðustu
ferð. Ég veit að hún treysti Drottni
fyrir vegum sínum í þeirri fullvissu
að hann myndi vel fyrir sjá.
Börnum Siffu frænku er vottuð
samúð og fjölskyldum þeirra, einn-
ig systkinum hennar og fjölskyld-
um.
Kveðjur koma frá fjölskyldunni
á Sogavegi og sömuleiðis okkur
bræðrum og fjölskyldum okkar.
Hvíli hún í friði.
Guðmundur Ingi Leifsson.
Skilafrest-
ur vegna
minningar-
greina
Eigi minningargrein að birtast
á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. í mið-
vikudags-, fímmtudags-,
föstudags- og laugardagsblað
þarf greinin að berast fyrir
hádegi tveimur virkum dögum
fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útrunn-
inn eða eftir að útför hefur
farið fram, er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi.
+
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
LÚÐVÍK ÖNUNDARSON,
Aðalbraut 29,
Raufarhöfn,
verður jarðsunginn frá Raufarhafnarkirkju laugardaginn 18. mars
kl. 14.00.
Björn Lúðvíksson, Björg Hrólfsdóttir,
Ása Lúðvíksdóttir, Einar H. Guðmundsson,
Helga K. Lúðvíksdóttir, Guðmundur Friðriksson,
Sigriður A. Lúðvíksdóttir, Guðbjörn Ingvarsson,
Guðmundur Lúðvíksson, Líney Helgadóttir
og barnabörn.
t
Útför móður okkar,
MARGRÉTAR JENSDÓTTUR,
fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag, föstudaginn 17. mars, kl. 15.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakk-
aðir.
Guðrún Einarsdóttir,
Kristján Einarsson.
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
HELGIJÓNSSON
frá Stapakoti,
Háaleiti 9,
Keflavfk,
verður jarðsunginn frá Keflavíkurkirkju laugardaginn 18. mars
kl. 14.00.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á St. Georgsgildið í Kefla-
vík eða Sjúkrahús Suðurnesja.
Dýrunn Þorsteinsdóttir,
Guðmunda Helgadóttir, Magnús M. Garðarsson,
Jónina St. Helgadóttir, Jón S. Ólafsson,
Jón Helgason, Sigríður M. Ólafsdóttir,
Bjartmar H. Hannesson, Kolbrún Sveinsdóttir
og barnabörn.