Morgunblaðið - 22.04.1995, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 22. APRÍL 1995 33
MINNINGAR
JULIA
GUÐJÓNSDÓTTIR
•4- Júlía Guðjóns-
■ dóttir, Þing-
skálum, fæddist í
Nefsholti í Holtum
7. júlí 1902. Hún
lést á elli- og hjúkr-
unarheimilinu
Lundi á Hellu 15.
apríl sl. Foreldrar
hennar voru Guð-
jón Jónsson bóndi í
Nefsholti í Holtum
og kona hans, Sol-
veig Magnúsdóttir.
Júlia giftist 22. júlí
1926, Sigurði Ei-
ríkssyni frá Keld-
um, f. 11. nóv. 1894, d. 15.
apríl 1973. Börn þeirra voru
Málfríður, f. 22. nóv. 1927, d.
24. sama mán., Ingólfur f. 10.
mars 1930, verkamaður á
Þingskálum, Valgeir, fræði-
maður og bóndi, f. 16. nóv.
1934, d. 3. febrúar 1994, og
Sólveig, f. 8. des. 1939, verka-
kona á Þingskálum.
Júlía verður jarðsungin frá
Keldnakirkju í dag, 22. april,
og hefst athöfnin kl. 14.00.
LÁTIN ER í hárri elli heiðurskonan
Júlía Guðjónsdóttir á Þingskálum
á Rangárvöllum nákvæmlega 22
árum seinna en eiginmaður henn-
ar, Sigurður Eiríksson. Það er ekki
ætlun mín að rekja hér lífsferil
hennar, hann var eins og flestra
kvenna, sem fæddar voru uppúr
aldamótum, helgaður bónda, búi
og börnum. Eflaust hefði Júlía vilj-
að læra meira en hún hafði tök
á, því hún var góðum gáfum gædd,
fróð vel og minnug svo af bar. Við
sem yngri erum vorum oft undr-
andi og dáðumst að því ótrúlega
minni sem hún hafði, hún var svo
lánsöm að fá að halda þessum eig-
inleikum næstum óskertum til
hinstu stundar.
Þegar hugurinn reikar til baka,
til æskuáranna, rifjast ýmislegt
upp. Það er stundum sagt að góð-
ur vínur sé gulli betri og er það
vissulega satt, en það má líka segja
að góður granni sé
gulli betri. Við systk-
inin. vorum svo heppin
að alast upp í næsta
nágrenni við Þing-
skála og þangað var
stundum skroppið,
bæði að þörfu og
óþörfu. Það var alltaf
svo gaman að koma
að Þingskálum og fá
kaffi, pönnukökur og
kleinur, enginn gerði
eins góðar kleinur og
hún Júlla, enda voru
þeim gerð góð skil.
Júlla var ákaflega
barngóð, og nutum við nágranna-
börnin þess. Það er í sjálfu sér
ekki harmsefni að háöldruð kona
kveðji þetta líf, en hún skilur eftir
tómarúm, það verður áreiðanlega
skrítið að koma að Þingskálum,
þegar hún situr ekki lengur á rúm-
inu sínu. í febrúar á síðasta ári
varð Júlla fyrir því þunga áfalli
að Valgeir, sonur hennar, lést fyr-
irvaralaust og hefur það áreiðan-
lega verið henni erfíðara en orð fá
lýst.
Nú að leiðarlokum vil eg þakka
henni Júllu minni fýrir vináttu og
tryggð á liðnum árum, og síðast
en ekki síst vil eg þakka henni
kærleika og hlýju sem dótturdóttir
mín ung að árum naut hjá henni
og þeim öllum á Þingskálum, þeg-
ar hún var svo heppin að dvelja
þar tvö sumur, við leik og störf.
Hún sagði nú einhvern tíma að sér
fyndist að hún hefði lært eins mik-
ið á sumardvölinni á Þingskálum
og heilan vetur í skóla.
Innilegar samúðarkveðjur til
'systkinanna Ingólfs og Sólveigar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Guðbjörg Böðvarsdóttir.
Mig langar að minnast ná-
grannakonu minnar örfáum orðum
nú að leiðarlokum. Ég var á sjötta
ári þegar Júlía kom að Þingskálum
og vorum við því nágrannar í sex-
tíu og fimm ár. Öll þau samskipti
sem okkar heimili áttu voru á sama
veg, ánægjuleg og óð. Júlía barst
ekki mikið á, hennar fas bar allt
vott um festu og traust. Hún var
mjög minnisgóð og fram undir það
síðasta miðlaði hún þeim sem
ræddu við hana miklum fróðleik,
ekki síst um ættfræði og liðna tíð.
Júlía hafði búið í tæp 69 ár á Þing-
skálum þegar hún lést, sem mun
vera mjög fátítt ef ekki einsdæmi
að eiga svo langa búskaparsögu
að baki á sama stað. Þingskálar
var ein af þeim jörðum á Rangár-
völlum sem var við það að fara í
auðn vegna ágangs sands, en nú
hefur því verið snúið við, sandurinn
hörfar fyrir gróðri. Þar á Land-
græðslan mestan þátt í, en þó má
ekki gleyma eða vanmeta verk
heimamanna á Þingskálum í því
starfi sem þeir unnu og ber þeim
fagrar minnisvarða.
Valgeir, yngri sonurinn, varð
bráðkvaddur fyrir rúmu ári, mun
það hafa verið mikið áfall fyrir
aldraða móður, en hún bar þann
harm af karlmennsku og æðru-
leysi.
Valgeir stundaði ritstörf og kom
út eftir hann árið 1982 gagnmerkt
verk í tveimur bindum. „Rangvell-
ingabók"; saga býla og búenda í
Rangárvallahreppi. Þá var hann
og með í vinnslu sögu nokkurra
hreppa í sýslunni, er hann lést
langt um aldur fram.
Börn og unglingar hændust
mjög að þeim Þingskálahjónum,
þar var ævinlega hlýja og skilning-
ur fyrir hendi sem böm og ungling-
ar kunnu að meta. Margt sporið
áttum við Heiðarsystkini til þeirra
og síðar okkar börn, það eru stund-
ir sem ekki gleymast eða týnast
úr sjóði minninganna.
Júlía dvaldi á Dvalarheimilinu
Lundi á Hellu síðustu vikumar sem
hún lifði, annars alltaf heima á
Þingskálum þar sem Sólveig dóttir
hennar annaðist hana af nærgætni
og alúð eins lengi og hægt var.
Júlía hafði fótavist fram undir það
síðasta. Að endingu þakka ég fyrir
öll þau góðu kynni sem ég hefi
haft af þessum góðu grönnum,
veit ég að mér er óhætt að mæla
þetta einnig fyrir munn systkina
minna, maka okkar og bama.
Þorsteinn Oddsson frá Heiði.
OLINA JONSDOTTIR
+ ÓIina Jónsdóttir fæddist 6.
júní á Borgarfirði eystra.
Hún andaðist 21. mars sl. á
Fjórðungssjúkrahúsi Akur-
eyrar. Utför hennar fór fram
í Seyðisfjarðarkirkju þann 29.
mars sl.
Sendu nú frið þinn i syrgjandi ástvina hjörtu.
Sýn þeim hinn dána í upprisuljósinu björtu.
Eilífa ást,
aldrei er syrgjendum brást, -
hastaðu á harmélin svörtu.
Sjúkleikans þungbæru þjáningarspor eru
gengin,
þrautunum lokið - og gröfína hræðast skal
enginn.
Dauðinn er líf.
Drottinn vor styrkur og hlíf.
Vissa um framhaldslíf fengin.
Vinir og ættmenn, er harmþrungin shjið í
sárum,
sólarljós æðra heims brotnar í jarðneskum
tárum.
Guðs góði son
gaf öllum samfundar von. -
Kviðum ei komandi árum,
(V. Briem)
ELSKU amma, þegar ég fyrst
heyrði að nú værir þú farin á vit
annarra heima þá hugsaði ég að
nú værir þú loksins búin að fá frið
fyrir öllum lífsins þjáningum. Þetta
var búið að vera langt stríð veik-
inda en allan tímann barðist þú,
gafst aldrei upp. Það var þinn stfll
í gegnum lífið, að gefast aldrei
upp. En, amma mín, nú færðu að
hvíla þig.
Þegar við komum í heimsókn til
þín, amma, var alltaf fullt borð af
alls kyns góðgæti. Það var ein af
þínum sérgáfum að baka og fást
við alls kyns matargerð. Kleinurnar
þínar voru algjört lostæti og ég
veit að margir eiga eftir að sakna
þeirra mikið. Mér finnst ég finna
Iyktina af þeim þegar ég hugsa til
þeirra. Við systkinin gerðum oft
góðlátlegt grín að því þegar við
komum frá Seyðisfirði að við vær-
um örugglega búin að fitna um
nokkur kíló.
Þegar fór að líða á kvöldið Var
svo notalegt að koma í hlýjuna til
ykkar afa og fá sér kakó og klein-
ur og spjalla svolítið.
Okkur systkinunum fannst líka
mikið tilhlökkunarefni í því að þú
kæmir að passa okkur á kvöldin,
því að þá sastu hjá okkur og last
allar heimsins bækur fyrir okkur.
Það var alltaf svo notalegt and-
rúmsloft í kringum þig, amma mín.
Á jólunum voru pakkarnir frá
þér mjög kærkomnir. í þeim voru
ullarsokkar, vettlingar, útsaumað
koddaver, dúkar eða hvað annað
sem þú tókst þér á milli handa.
Það verður skrýtið að fá engan
mjúkan pakka frá þér í ár. Þetta
var nefnilega gjöf sem var búið að
leggja vinnu og gleði í. Gjöf sem
manni þótti vænt um að fá. Og nú
spyr ég eins og þú spurðir sjálfa
þig alltaf að: Hver prjónar nú á
okkur sokkana, eða leistana? Þú
hafðir miklar áhyggjur af því, hver
myndi sjá um að pijóna á okkur
þegar þú myndir hverfa frá. Þú
varst meira að segja búin að ptjóna
fyrir mig barnasokka og vettlinga
til þess að geyma á barnið mitt ef
að þú værir farin til annarra heima
þegar að það kæmi.
Þú hugsaðir og spekúleraðir
mikið um allt sem viðkom fegurð.
Þú tókst vel eftir klæðnaði fólks
og lést í ljós skoðun þína á öllu sem
viðkom því. Þú varst búin að mynda
þér þínar skoðanir á öllum hlutum.
Þegar ég kom í heimsókn eftir ein-
hvern tíma þá spurðir þú mig alltaf
tveggja spurninga: „Telma mín, er
hárið á þér alltaf jafn ljóst?“ og svo
„Hefurðu aldrei fengið skemmd í
tennurnar?“
Ég á eftir að sakna þess að geta
ekki lengur skrifað þér bréf. Þú
sagðir alltaf að þér þætti vænt um
að fá þau þó að þau væru nú ekki
löng. Maður á eftir að sakna svo
margs í fari þínu, amma mín, og
minnast margs, en ef maður trúir
og treystir á það að við eigum eft-
ir að sjást aftur þá hlýtur að draga
smátt og smátt úr söknuðinum.
Þú varst svo yndisleg á allan
hátt, svo notaleg og hlý. Ég held
að ég eigi ekki eftir að kynnast
mörgum jafn kærleiksríkum og
gefandi einstaklingum og þér,
elsku amma. Ég veit að ég á eftir
að hugsa oft til þín á lífsleiðinni.
Og þú verður vonandi mikið í kring-
um okkur.
Elsku afi, megi góður guð
styrkja þig og leiða þig í gegnum
þessa erfiðu raun.
Tehna, Kjartan,
Sigurður og Guðborg.
JOHANNES BJARNI
EINARSSON
4- Jóhannes Bjarni
* Einarsson fædd-
ist á Leirárgörðum
Leirársveit 8.
október 1917. Hann
lést á Landspítalan-
um 7. apríl sl. For-
eldrar hans voru
Einar Gíslason
bóndi í Leirárgörð-
um, f. 6. feb. 1876,
d. 1951, og Málm-
fríður Jóhannes-
dóttir, f. 3. apríl
1894, d. 1977. Jó-
hannes var næ-
stelstur sex alsystk-
ina: Guðfinna, f. 13. feb. 1916,
Hannes og Adolf, f. 20. mars
1920, Guðrún, f. 9. sept. 1923,
og Guðríður, f. 13. júní 1929.
Tveir eldri hálfbræður hans
eru Theódór, f. 9. maí 1908, og
Óskar, f. 10. mars 1912, látinn.
Eiginkona Jóhannesar er Jó-
hanna Sigríður Þorgeirsdóttir,
f. 3. júlí 1925. Jóhannes og Jó-
hanna eignuðust tvo syni, Flosa
Má Jóhannesson, f. 1. maí 1958,
maki Arna Bernharð Friðriks-
dóttir, og Gunnar
Þór Jóhannesson,
f. 12. mars 1962,
maki Sigurborg
fris Vilhjálmsdótt-
ir. Barnabörn Jó-
hannesar eru fimm
og eitt barnabarna-
barn. Jóhannes
fluttist suður til
Reykjavíkur og hóf
störf í Bretavinn-
unni eftir 1941. Þá
hóf hann nám í bif-
vélavirkjun Iijá
Hrafni Jónssyni og
starfaði hjá honum
nokkur næstu ár. Því næst vann
hann hjá Brunabótafélagi ís-
lands við viðhald brunatækja
og að útbúa brunatæki fyrir
landsbyggðina. Síðan fer hann
og starfar aftur í nokkur ár við
bílaviðgerðir þar á meðal hjá
Agli Vilhjálmssyni og síðustu
20 ár hefur hann unnið á hjálp-
artækjaverkstæði Halldórs
Arnórssonar sem stoðtækja-
smiður. Jóhannes var jarðsung-
inn 19. apríl sl.
VIÐ VILJUM með nokkrum fátæk-
um orðum minnast föður, tengdaföð-
ur og afa. Þegar sár þín eru skoðuð
áttar maður sig á því hversu hetjuieg
barátta þín var við illvígan sjúkdóm
og þjáningar þínar hafa verið miklar.
Þegar farið er yfir þau ár sem við
lifðum saman er ekki hægt annað
en að brosa og þakka guði fyrir þær
samverustundir sem við áttum sam-
an. Það er svo dásamlegt að fara
yfir minningu þína því hún er svo
hrein og björt. Allt sem þú gerðir
var svo heiðarlegt, einlægt og rétt.
Sannleikurinn var þitt sterka vopn í
lífinu jafnt sem og skyldurækni, allt
sem þú sagðir og tókst þér fyrir
hendur stóðst eins og stafur á góðri
bók. Allt er varðaði sjúkdóm þinn
skyldi meðhöndlað á réttan hátt og
í sannleika við okkur öll. Þú skildir
tár okkar svo vel og minntir okkur
á gleði lífins í sama andartaki og
þú byggðir okkur upp með þínum
miklu orðum, Það er fátæk sál sem
ekki getur grátið og glaðst í senn.
Minningar okkar um þig eru margar
og fallegar, allar þess eðlis að gleði
og glæsileiki fylgir þeim um ókomna
framtíð, allt þitt viðmót einkenndist
af brosi og hlýleika sem tók á móti
manni hvenær sem var.
Ein af okkar mörgum ferðum út
í náttúruna var fyrir tveimur árum.
Fórum við þá saman í beijaferð á
æskuslóðir þínar, kepptumst öll við
að tína ber. Það þótti okkur frekar
furðulegt að yngsti fjölskyldumeð-
limurinn var búin að tína mest allra
þegar sest var niður til að borða
nestið og afi ekki nema þriðjung af
því sem barnabarnið hafði tínt. Þeg-
ar við spurðum svo að því hvort bam-
ið hefði tínt allt þetta sjálf brostir
þú bara og þá vissum við strax hver
var búinn að aðstoða hana í sinni
fyrstu beijaferð. Þú hafðir unun af
öllum afabörnunum þínum og varst
jafn stoltur af þeim öllum, afabömin
voru öll jöfn í þínum augum og þú
talaðir við þau eins og þú talaði við
okkur fullorðna fólkið, fyrir*bragðið
öðlaðist þú mikla virðingu frá þeim,
sú virðing verður að minningu sem
aldrei gleymist. Alltaf þegar þú
komst í heimsókn komstu færandi
hendi, og sannaðir þú hið fornkveðna
að sælla er að gefa en þiggja. Það
var alveg sama hvaða mál komu
upp, ef leitað var til þín varst þú
alltaf tilbúinn að rétta fram hjálpar-
hönd og gafst okkur góð ráð sem
verða alltaf virt og varðveitt.
Velferð annarra var alltaf þitt leið-
arljós og alltaf leitaðist þú við að
ráða heilt. Við skildum sem næst þér
vorum hvaða vin þú barst alla þína
ævi. Þú varst klettur í lífi okkar allra
sem seint'verður byggður aftur og
Ijós sem aldrei slokknar. Saga þín
verður aldrei sögð öll en geymd hjá
þeim sem þér kynntust. Þín gleði,
þín sorg, þín ást, þín heimspeki var
sönn. Við biðjum Guð að taka við
þér með opnum örmum og kveðjum
þig með söknuði.
Ég lifí nú þegar í drottni í dag,
ég dey, svo að erfí ég lífið,
ég ferðast mót eilífum unaðarhag.
Hví er þá mín sál ei með gieði brag?
Ég á þegar eilífa lífið.
(Ingemann - Sb. 1886 - Stef. Thor.)
Elsku mamma, Flosi okkar og fjöl-
skylda, Við biðjum Guð að veita ykk-
ur styrk á þessum erfiðu tímamótum.
Gunnar Þór Jóhannesson,
Sigurborg I. Vilhjálnisdóttir,
Helena Yr og Dagný Ósk.
KRISTINN
VILHJÁLMSSON
+ Kristinn Vilhjálmsson fædd-
ist í Vetleifsholti í Ásahreppi
í Rangárvallasýslu 13. mars
1912. Hann lést í Borgarspítal-
anum 4. apríl síðastliðinn. Krist-
inn var jarðsunginn frá Fríkirkj-
unni í Reykjavík 12. apríl sl.
VORIÐ 1987 kom hópur fólks saman
til að stofna Borgaraflokkinn og
vann stærsta kosningasigur á lýð-
veldistímum á Islandi. Kristinn Vil-
hjálmsson var í þeim hópi og sat í
einu af heiðurssætum framboðslist-
ans í Reykjavík. Kristinn starfaði
með Borgaraflokknum og sat marga
fundi þingflokksins. Kristinn Vil-
hjálmsson var hugsjónamaður og
eldhugi. Skoðanir hans á mönnum
og málefnum voru einarðar og af-
dráttarlausar.
Af atorku sinni og eljusemi lagði
Kristinn mörgum góðum málum lið
og kunnastur er hann fyrir sextíu
ára starf sitt fyrir Góðtemplararegl-
una. Síðustu árin rak Kristinn
Veltubæ og Vinabæ fyrir regluna
og fjármagnaði kaupin á stórhýsinu
Skipholti 33, áður Tónabíó.
Við Kristinn Vilhjálmsson vorum
ekki alltaf sammála um leiðir að
sama marki en það skyggði ekki á
góðan vinskap á meðan báðir lifðu.
Fyrir þau kynni er þakkað hér í
dag. Gamlir félagar og samherjar í
Borgaraflokknum þakka líka fyrir
samfylgdina og senda ástvinum
Kristins Vilhjálmssonar alúðarkveðj-
ur að leiðarlokum. Ljúf minningin
um hlýjan og góðan mann er huggun
harmi gegn á skilnaðarstundu. í
guðs friði.
Ásgeir Hannes.