Morgunblaðið - 22.04.1995, Blaðsíða 36

36 LAUGARDAGUR 22. APRÍL 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ELISABET
JÓNSDÓTTIR
+ Elísabet Jóns-
dóttir var fædd
á ísafirði 15. júní
1934. Hún lést á
Landspítalanum 7.
apríl sl. Foreldrar
hennar voru Jón
Ingigeir Guðmunds-
son og Asdís Katrín
Einarsdóttir frá
ísafirði. Systkin
hennar voru: Jón
Kr., Anna, Guð-
riður, d. 1961, og
Garðar, d. 1986. El-
ísabet giftist Þóri
Hinrikssyni og eign-
uðust þau tvö börn,
Hinrik Jón og Kristínu. Maki
Kristinar er Vincent Newman
og eiga þau tvö börn, Erlu og
Allan. Elísabet og Þórir slitu
samvistum. Seinni maður Elísa-
betar var Sveinn H. Valdemars-
son, f. 16. maí 1930, d. 18. maí
1991. Börn þeirra eru: Sólveig,
maki hennar er
Benedikt Þ. Ólafs-
son og eiga þau þrjú
börn, Svein Steinar,
Arndísi og Ólaf Þor-
björn; Valdemar,
sambýliskona hans
er Ingunn Stella
Björnsdóttir. Valdi-
mar á eina dóttur
Karen Rós; Ingi
Geir, sambýliskona
hans er Særún
Ragnarsdóttir og
eiga þau þijú börn,
Theodór Þór, Jó-
hann Svein og
Ragnheiði Katrínu.
Berglind og Haukur búa í heima-
húsum og eru ógift og bamlaus.
Elísabet bjó með siðari manni
sínum í Reykjavík lengst af, í
Heiðarbæ 9.
Útför hennar var gerð frá
Árbæjarkirlg'u 21. apríl síðastlið-
inn.
í GÆR kvöddum við elskulega
föðursystur mína, Elísabetu Jóns-
dóttur. Það er dálítið undarleg til-
finning að hugsa til þess að þessi
dugmikla og hressa frænka mín
eigi ekki oftar eftir að hella uppá
kaffísopann í Heiðarbænum, svo
spjallið geti byijað.
Þau eru ófá skiptin sem ég hef
rennt þangað og fengið hressilegar
og tæpitungulausar skoðanir henn-
ar með kaffísopanum, þannig var
hún alla tíð, hress og skemmtileg
heim að sækja. Því var það að í
hvert sinn er ég fór af hennar fundi
fannst mér að ég yrði að fara fljót-
lega aftur og fá meira að heyra.
En nú mun ég ekki fá meira að
heyra, hún er farin og það allt of
fljótt, en hún skilur eftir sig góðar
minningar í sálum þeirra er hana
þekktu, minningar er við munum
nú ^ylja okkur við.
Eg stend ávallt í mikilli þakkar-
skuld við hana, hún og fjölskyldan
hennar öll hafa ávallt sýnt mér
mikinn vinskap og frændsemi, eins
hef ég notið gestrisni þeirra og
rausnar er af ber. Það er ómetan-
legt að eiga slíka að.
Elsu hefði líkað að líf hennar
væri borið á torg í minningargrein,
enda ákaflega hæglát og heima-
kær kona, hún vann sitt starf af
þeirri trúmennsku sem henni var
í blóð borin, böm hennar og
tengdaböm hafa notið umhyggju
hennar og síðan hafa bamabömin
tekið við, þannig var hún alla tíð
umkringd börnum og líf og fjör í
kringum hana.
Að leiðarlokum er mér það bæði
ljúft og skylt að þakka þessari
góðu konu fyrir mig og mína, í
huga mér verður hún alltaf þessi
trygga og góða frænka með hlýja
og ríka hjartað er bauð alla vel-
komna að dymm sínum, undi glöð
við sitt og gerði aldrei neinum
neitt nema gott, hún gerði líf mitt
ríkara með nærveru sinni og ég
er henni þakklát fyrir.
Börnum hennar og fjölskyldum
þeirra votta ég samúð mína.
Guð blessi þau og styrki alla tíð.
Úr minningum og munarblómum smáum
ég mynda brú,
að andans tignar hugarlöndum háum,
þann heim átt þú.
(Ólína Andrésdóttir.)
Hvíl þú í friði, elsku frænka mín.
Hildur.
Elsa er látin, það er undarlegt
að segja þessi orð og vita að þetta
'"er raunveruleikinn. Og það er allt-
af jafn erfitt að kveðja vini og
ERFKDRYKKfUR
Glæsilegir salir, gott verö
oggódþlííimsta.
íV'uvrmiHoiusii)
^gp^ÁLFHEIMUM 74 - S. 568-6220
ættingja, ekki síst þegar kallið
kemur svona óvænt og var í þetta
sinn.
Ekki eru liðin nema fá ár síðan
eiginmaður hennar lést, en hann
veiktist við skyldustörf á sjónum
og var fluttur á sjúkrahús í Noregi
þar sem hann lést skömmu síðar.
Það var erfítt tímabil fyrir fjöl-
skylduna, en Elsa var sterkur per-
sónuleiki, fjölskyldan samhent og
þau studdu hvort annað í gegnum
þetta tímabil eins og ég veit að
systkinin munu gera núna.
Það eru margar minningar
tengdar Elsu, frá því hún var litla
stúlkan í Króksbænum. En þó ekki
síst frá heimili hennar hér í Reykja-
vík, þar sem var okkar annað heim-
ili þegar við vorum hér á ferðinni.
Sá tími gat orðið ansi langur, eða
jafnvel mánuðir. En aldrei fann
maður sig óvelkominn eða sem
gest. Þau hjón Elsa og Svenni voru
góð heim að sækja og samhent í
að taka vel á móti fólki. Það kost-
aði oft mikið skipulag og umstang
að koma gestunum fyrir sem tókst
þó ævinlega.
Börnin viku úr rúmunum sínum
án þess að á þeim sæi óánægju-
svip sem er umhugsunarefni út af
fyrir sig.
Elsa var greind og skemmtileg
kona og oft sátum við fram á
nætur og spjölluðum um lífið og
tilveruna, gátum hlegið, verið ós-
ammála og allt þar á milli.
Við áttum margar minningar frá
ísafirði, sérstaklega úr Króksbæn-
um þar sem hún ólst upp yngst
fimm systkinanna. Ekki er langt
síðan við ræddum um að fara vest-
ur næsta sumar, og hvað það væri
ömurlegt að byggðin í skóginum
væri ekki lengur sú sama. En ferð-
imar þangað og í Múlann í beijamó
var kapítuli út af fyrir sig. Nú er
Króksbærinn horfinn fyrir löngu,
og fólkið sem þar bjó látið nema
tvö elstu systkinin. Anna búsett í
Hveragerði og Jón giftur undirrit-
aðri. Guðríður lést 33 ára gömul
frá eiginmanni og börnum og
Garðar 55 ára einnig frá stórri fjöl-
skyldu.
Elsa eignaðist stóran bamahóp,
sem lifir allur móður sína. Fjögur
hafa stofnað eigin heimili, en þijú
eru enn ógift. Við Jón og börnin
okkar vottum þeim og öllum öðrum
vandamönnum hennar okkar inni-
legustu samúð. Jón kveður nú
kæra systur, börnin okkar kæra
frænku og þakka henni fyrir allar
góðu stundirnar. Blessuð sé minn-
ing mágkonu minnar.
Öllum sorgum sínum hjartað gleymir.
Svalinn ljúfi um það streymir,
eins og regn um sviðinn svörð.
Blómin sofna, bömin litlu dreymir
við bijóst þín, móðir jörð.
(Davíð Stefánsson)
Sigríður Aðalsteins.
JÓNA ELÍSABET OG
ÓLAFÍA KATRÍN
GUÐMUNDSDÆTUR
+ Jóna Elísabet Guðmunds-
dóttir og Ólafía Katrín
Guðmundsdóttir frá Núpi í
Haukadal, Dalasýslu. Jóna
fæddist 11. júní 1915 og lést á
Landspítalanum 16. mars síð-
astliðinn. Ólafía fæddist 27.
mars 1918 og lést á Sjúkra-
húsi Suðumesja 7. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar þeirra vora
hjónin Guðmundur Guð-
mundsson, f. 29.9. 1879, d.
14.3. 1926, og Sólveig Ólafs-
dóttir, f. 21.10. 1885, d. 12.1.
1935. Þeim hjónum varð níu
barna auðið. Elst systkinanna
frá Núpi er Sigríður er býr í
Englandi. Næstelst var Sigur-
laug sem nú er látin, og því
næst var Jóna. Jóhannes er
einnig látinn, sem og Ólafía
sem var fimmta í systkinaröð-
inni. Guðmundur lifir enn.
Lengst af bjó hann á Kolsstöð-
um I Miðdölum, býr nú í Kefla-
vík. Kjartan er látinn, en Jón
Kr. býr í Borgamesi. Yngst
systkininna er Guðfinna, sem
býr í Keflavík. Með seinni
manni sínum eignaðist Sólveig
Ingva Gíslason, er bjó lengst
af á Mjóabóli í Haukadal, en
dvelst nú á Akranesi. Jóna
OKKUR langar með örfáum orðum
að minnast móðursystur okkar,
Ólafíu Katrínar Guðmundsdóttur,
frá Núpi í Haukadal, en hún lést
á Sjúkrahúsinu í Keflavík 7. apríl
sl. Stórt skarð er nú höggvið í
systkinahópinn frá Núpi. Með fárra
vikna millibili eru þær burtkvaddar
systumar Lóa, eins og hún var
alltaf kölluð, og Jóna móðir okkar.
Allt frá blautu bamsbeini voru þær
systur mjög nákomnar og margar
sögur sagði mamma okkur af leikj-
um þeirra og uppvexti heima á
Núpi. Seinna á lífsleiðinni átti svo
fyrir þeim að liggja að búa saman
síðustu æviárin í Keflavík, en þær
höfðu þá báðar misst eiginmenn
sína. Móðir okkar var þá farin að
missa heilsuna og eigum við systk-
inin Lóu ómælda skuld að gjalda
fyrir umhyggjusemi hennar, hjúkr-
un og fórnfúsa hjálpsemi í garð
mömmu, síðustu árin. Ekki gat hún
séð fyrir hversu mikil binding og
vinna það yrði að vera með mömmu
hjá sér, þegar hún bauð henni að
koma til sín. Aldrei kvartaði hún,
sagðist varla geta sofið þegar
mamma var á spítala. Við systkin-
in kynntumst Lóu frænku lítið fyr-
ir þennan tíma, þó að vegalengdin
væri ekki löng frá Reykjavík til
Keflavíkur. En mikið var gott að
eiga hana að og koma til hennar
enda var oft kátt á hjalla og gesta-
gangur mikill. Gestrisni hennar var
með eindæmum, hún smurði brauð
og skreytti, og bakaði pönnukökur
á tveim pönnum í einu. Það höfðum
við aldrei séð fyrr. Hún tók alltaf
svo mikinn þátt í því sem við vorum
að gera og fylgdist með af áhuga.
Það var til siðs hjá þeim systrum
að veðja um allt milli himins og
jarðar en litlum sögum fer af því
uppá hvað þær veðjuðu eða af
greiðslum. Það er svolítið erfitt að
minnast Lóu öðruvísi en nefna
mömmu í leiðinni, þær voru orðnar
eins og framlenging hvor af ann-
arri.
Það voru þung skref sem við
systkinin stigum, þegar við fórum
uppá Borgarspítala að kvöldi 16.
mars sl. til að segja Lóu að mamma
væri látin. Hver, hefði trúað því
að aðeins þremur vikum seinna
mundum við kveðja hana líka?
Minningin um Lóu frænku fylgir
okkur alltaf enda var hún ein af
þessum samferðamönnum okkar í
lífinu, sem með glaðværð sinni og
Guðmundsóttir giftist Stein-
grími Guðjónssyni, f. 15.4.
1917, d. 13.12. 1982, bónda og
síðar verkstjóra hjá Skeljungi
hf. Börn þeirra eru: 1) Dreng-
ur, f. 22.12.1951, d. 14.4.1952.
2) Eiður, sambýliskona hans
er Soffía Guðbjörg Þorsteins-
dóttir. Eiga þau einn son, ívar.
3) Rósa Sólveig, sambýlismað-
ur hennar er Már Þorvarðar-
son. Eiga þau tvíbura, Gústaf
Þór og Eið Inga. Fyrir átti
Rósa dreng, Jón Inga.
Ólafía giftist Óskari Jóseps-
syni 20.10. 1938. Hann var
sonur Jóseps Jósepssonar og
Ólafíu Ólafsdóttur. Ólafía
missti mann sinn árið 1987.
Eignuðust þau fjögur böm: 1)
Sólveigu, gift Júlíusi _ Guð-
mundssyni. Þau eiga Óskar,
Friðbjöra, Agnar og Kjartan.
2) Sigríði Helgu, gift Braga
Finnssyni. Böra þeirra era
Ólafía, Freyr og Óskar. 3)
Trausta, kvæntur Sangwan
Sinprú. 4) Jónas, giftur Jó-
hönnu Long. Böm þeirra eru
Hilmar, Jónas, Stefán og
Bergþór.
Ólafía var jarðsungin frá
Keflavíkurkirkju 18. aprfl sl.
léttleika skilja svo mikið eftir sig
í hjörtum okkar.
Elsku Sólveig, Diddí, Trausti,
Jónas og fjölskyldur, þið eigið alla
okkar samúð og hugur okkar er
hjá ykkur á þessum erfiðu tímum.
Elsku Lóa frænka, takk fyrir
allt og allt og Guð gefi þér góða
nótt.
Eiður og Rósa Sólveig.
Ólafía og Jóna ólust upp í for-
eldrahúsum að Núpi í fjörmiklum
systkinahópi, sem alla tíð hefur
verið tengdur traustum tilfinninga-
böndum. Ljóst er að systkinin voru
mikillar bíðu og umhyggju aðnjót-
andi í foreldrahúsum þótt oftast
væri þröngt í búi, enda marga
munna að metta, en bústofn og
jörð takmörkuð. Við það bættist
að Guðmundur faðir þeirra var
með óþol fyrir heyi, svo að hann
þurfti að leita sér vinnu við sjósókn
að vetri. Sólveig var því ein ábyrg
fyrir búi og bömum. Úr einni sjó-
ferðinni átti Guðmundur ekki
afturkvæmt að Núpi — hann lést
úr vosbúð er bátur sá er hann reri
á frá Grindavík fórst. Stóð þá Sól-
veig ein eftir með níu börn og
enga samfélagshjálp að hafa eins
og nú tíðkast.
Þessi lífsreynsla mótaði systk-
inahópinn á þann veg að hann
varð næmur fyrir kjörum og erfið-
leikum meðbræðra og systra sinna.
Systumar sem við kveðjum nú
höfðu þá lyndiseinkunn í ríkum
mæli.
Jóna útskrifaðist frá Ljós-
mæðraskóla íslands árið 1939 og
hóf störf sem ljósmóðir á Flatey á
Skjálfandaflóa. Árin 1942-46
starfaði hún einnig í Ás- og Sveins-
staðahreppi í Austur-Húnavatns-
sýslu. Bjuggu þau Steingrímur í
Vatnsdal, síðast á Másstöðum í
Þingi til ársins 1955, þegar þau
fluttust til Reykjavíkur.
Jónu móðursystur minni kynnt-
ist ég ekki persónulega fyrr en á
unglingsárum mínum, er Jóna og
Steingrímur fluttust suður til
Reykjavíkur. Alltítt var að koma
við hjá Jónu systur eins og móðir
mín kallaði hana gjarnan. Þar nut-
um við gestrisni af bestu gerð,
hlýju og góðs atlætis. Þótt mikill
aldursmunur væri á okkur frænk-
unum áttum við það sameiginlegt
að eignast börn á svipuðum tíma.
Það tengdi okkur enn frekar að
móðursystir mín, ljósmóðirin,
tryggði að ég, ung, verðandi móð-
ir, fengi besta mæðraeftirlit sem
völ var á.
Heimili Jónu bar vott um snyrti-
mennsku og alúð er mætti manni
strax og komið var inn á heimilið.
Jóna var gamansöm í orði og átti
stundum til að dylja hlýjuna og
næmleikann sem undir bjó. Þeir
sem ekki þekktu til hennar gátu
því álitið að hún væri köld í við-
móti. Eg hef oft hugsað til þess
af hve miklu æðruleysi hún tók
missi maka síns og síðar margra
ára heilsuleysi sínu. Hún hafði ein-
stakan hæfíleika til að taka því sem
að höndum bar á þann hátt að hún
hélt ætíð reisn sinni. Eg var svo
gæfusöm að kynnast Jónu vel í
veikindum hennar. Þá kynntist ég
einstaklega hlýrri óg næmri mann-
eskju og er ég afar þakklát fyrir
þau kynni. Ólafía flutti til Reykja-
víkur 1933 þar sem hún bjó um
tíma hjá föðursystur sinni, Helgu
Guðmundsdóttur. Hún lauk gagn-
fræðaprófí frá Ingimarsskóla. Ól-
afía fékkst við margvísleg störf
sem til féllu með uppeldi barn-
anna. Um tíma vann hún hjá Flug-
leiðum og á Elliheimilinu Hlévangi
í Keflavík. Hún var elskuð og virt
af öllum sem til hennar þekktu
bæði í leik og starfí. Allir sem
kynntust henni minnast hennar
fyrir heiðarleika, bróðurkærleik,
stéttvísi og gamansemi. Að
ógleymdri stríðni sem engan
meiddi en var svo mikill hluti af
daglegu lífí hennar og kryddaði
oft umhverfi hennar. Börn hennar
og frændsystkini fóru ekki á mis
við það fremur en aðrir. Söngelsk
var hún og margar minningar eig-
um við vinir og ættingjar frá því
er hún tók lagið með ungum og
öldnum í Dölum vestra eða á þorra-
blótum Dalamanna.
Vinsemd hennar í garð frænd-
systkinanna er okkur ógleymanleg
þegar móðir okkar lá banaleguna.
Hún vakti yfír henni og veitti okk-
ur stuðning í öllu sem til þurfti.
Ólafíu var hjúkrun í blóð borin.
Hún hjúkraði Óskari manni sínum
í veikindum og blindu hans síðustu
árin. Jóna systir hennar naut einn-
ig umhyggju hennar í átta ár eftir
að Jónu þraut heilsu. Þær systur
bjuggu saman eftir að báðar voru
orðnar ekkjur. Ólafía aðstoðaði
systur sína rúmliggjandi, en Jóna
færði systur sinni gleði með glað-
værð sinni.
Ólafía var með eindæmum
snyrtileg í allri umgengni — aldrei
sást ryk né kusk á nokkrum hlut
þó að heimilið væri stórt eins og
tíðkaðist í þá daga. Óskar vann
langan vinnudag og sá vel fyrir
sínu. Þau voru samstillt hjón í
uppeldi barna og umönnun bús.
Það var alltaf gott að koma að
Faxabraut 10, en þar bjuggu þau
lengst af. Þaðan á ég margar góð-
ar minningar er ég ung fór í heim-
sókn með móður minni Sigurlaugu
til að vitja frændsystkinanna. Það
er yndislegt að eiga svo ljúfar
minngar frá æskuárunum, þar sem
stuðningur, væntumþykja og virð-
ing er samtengd daglegu lífi.
Ólafía fann til veikinda sinna í
janúarmánuði síðastliðnum. Síð-
ustu vikurnar lá hún á Sjúkrahúsi
Suðurnesja og naut þar góðrar
umönnunar lækna, hjúkrunarliðs,
ættingja og vina. Hún háði sitt
dauðastríð eins og hún lifði — með
æðruleysi, þolinmæði og reisn. Ól-
afía skilur eftir sig ríkulegan arf
sem við getum tekið okkur til fyrir-
myndar. Minning hennar mun því
lifa með okkur þótt hún sé horfin
á braut.
Það var stutt á milli þeirra systra
sem bjuggu saman að Aðalgötu 5
síðustu árin. Það er gott til þess
að vita, að þær fái áfram að njóta
samverunnar í húsi Guðs. Þær
sýndu það í verki að þar eiga þær
vísan samastað.
Kæru frændsystkini, börn og
tengdaböm, ykkur bið ég guðs
blessunar í sorg ykkar.
Sólveig Þórðardóttir.