Morgunblaðið - 28.04.1995, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 28. APRÍL 1995 31
í húsi við Rafstöðina við Elliðaár,
þar sem stórfjölskyldan bjó þá en
Jón bróðir hans var vélstjóri við
Rafstöðina. Seinna tók Einar á
leigu verslunarhúsnæði á Berg-
staðastræti 61. Þá var hann búinn
að stofna fyrirtækið Toledo. Dóttir
húsráðandans, Karlotta, fékk
vinnu við fyrirtækið. Brátt felidu
þau hugi saman og gengu í hjóna-
band. Karlotta var falleg og glað-
lynd og frábær húsmóðir. Þau
reistu sér hús í Nökkvavogi 54.
Þau eignuðust fimm mannvænleg
börn, sem öll bera góðu uppeldi
vitni. Barnabörnin eru orðin fjórt-
án.
Heimili þeirra var sérlega fal-
legt, það var mannmargt og þau
hjónin samhent { gestrisni sinni og
ræktarsemi við frændfólk og vini.
Eg minnist margra góðra stunda
í Nökkvavoginum, gamlárskvöld-
anna og allra fjölskylduboðanna.
Ég minnist líka margra góðra gjafa
sem Einar frændi færði okkur af
sínum einstaka rausnarskap. Einn-
ig eigum við hér á Laugalandi
góðar minningar frá helgarheim-
sóknum hans og fjölskyldu hans
fyrr á árum.
Eftir fjóra áratugi í Nökkvavog-
inum fluttust þau Karlotta árið
1986 í Hvasaleiti 56 og undu hag
sínum vel þar. Karlotta lést 1987.
Var hún öllum harmdauði og miss-
ir Einars var mikill. Einar bjó
áfram í Hvassaleitinu. Hann tók
þar þátt í félagsstarfi aldraðra og
hann hafði alltaf gott samband við
börn sín og fjölskyldur þeirra.
Hann hafði yndi af að hlusta á
óperur og klassíska tónlist og það
stytti honum oft stundir.
Nú að leiðarlokum kveð ég góð-
an frænda og móðir mín kveður
kæran bróður. Ásgeir, Sigurveig,
Guðrún, Einar Karl, Magnús og
fjölskyldur, við sendum ykkur okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Guðs blessun fylgi Einari í
hinstu ferð.
Lea K. Þórhallsdóttir.
Nú er hann Einar afi okkar lát-
inn, varð bráðkvaddur 20. apríl
síðastliðinn. Einar afi fæddist á
Uppsölum á ísafirði og ólst þar
upp til sextán ára aldurs en lang-
afi og langamma, Ásgeir Jónsson
og Guðrún Stefánsdóttir, ráku þar
gisti- og veitingahúsið Uppsali.
Einar afi útskrifaðist úr Verslunar-
skóla íslands árið 1937. Árið 1940
íjölskyldan í sama húsi og amma
og afi í Rauðagerðinú. Þaðan eru
margar góðar og skemmtilegar
minningar. Þetta var stórt og mikið
hús með fallegum garði með tijám
til að klifra í, dúkkuhúsi til að leika
sér í og gómsætum rifsberjarunn-
um. Ef okkur systkinum mislíkaði
eitthvað á neðri hæðinni var alltaf
hægt að hlaupa upp og voru þá
móttökurnar ávallt góðar. Það var
ótrúlegt hve góðar smákökur, heitt
sultubrauð og mjólk var fljótt að
róa lítil hjörtu. Ámma fann alltaf
tíma fyrir alla og fallega andlitið
hennar með hlýja brosinu yljaði öll-
um. Alltaf var gaman að koma í
heimsókn til þeirra afa á Miklu-
brautina og seinna til ömmu bæði
á Kleppsveginn og Hrafnistu, þar
sem hún átti heima síðustu árin.
Amma hafði mjög gaman af að
segja frá og var fræðandi að hlusta
því hún var af þeirri kynslóð sem
muna má tímana tvenna. Dugleg í
handavinnu var hún og alltaf til í
að hjálpa hvort sem var að sauma
jakka við nýja pilsið eða árshátíðar-
kjólinn. Þeir eru einnig ófáir ullar-
sokkamir og vettlingarnir sem hún
hefur gefið okkur og börnum okkar
í gegnum tíðina.
Hver minning er dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi.
Hin ljúfu og hljóðu kynni
af alhug þökkum vér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf
sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum
sem fengu að kynnast þér.
(Davíð Stefánsson)
stofnaði afi Tóledó og kom sér upp
saumastofu sem meðal annars
framleiddi hinar vinsælu Tóledó-
úlpur. Starfrækti afí Tóledó allt til
ársins 1963. Skömmu síðar stofn-
aði afi heildsöluna Grófina og stóð
fyrir innflutningi á ýmsum vörum
fram til ársins 1983. Einar afi
gekk að eiga Karlottu Karlsdóttur
27.11. 1943 en Karlotta amma
lést 1987. Eignuðust amma og afi
fimm börn og eru barnabömin orð-
in fjórtán. Fluttust amma og afi
inn í Nökkvavog 54 5. júní 1948
en það hús var reist af og eftir
hugmyndum Karls langafa. Hinn
5. júní 1986 fluttu amma og afi í
VR-húsið í Hvassaleiti og bjuggu
þar það sem eftir var.
Þegar dauðinn ber svo snöggt
að dyrum vakna ótal spurningar í
huga manns, af hveiju hann? Af
hveiju núna? En hann var við góða
heilsu, af hveiju? Ósjálfrátt vakna
ásakanir í garð sjálfra okkar um
að hafa ekki haft tækifæri til að
segja allt sem maður ætlaði sér
og að geta ekki kvatt hann Einar
afa. Það var svo margt sem við
áttum eftir að segja honum, þó
ekki væri annað en að við elskuðum
hann. Nú kom meirihluti barna og
barnabama hans saman um pásk-
ana til að fagna afmælisdegi hans
og hátíð páskanna, engum hefði
dottið í hug þá að þetta væri í síð-
asta skipti sem við myndum sjá
hann og kveðjur vom einskorðaðar
við lítið bless en ekki umvöfnum
kossi með þökk fyrir allt sem hann
hafði veitt okkur í okkar lífi.
í sorginni reynir maður að opna
hugann fyrir þeim góðu stundum
sem við áttum í æsku heima hjá
Einari afa og Karlottu ömmu niðri
í Nökkvavogi þar sem við í ófá
skipti lékum okkur í hinum stóra
garði, stálumst í jarðarberin henn-
ar ömmu, stukkum fram af svölun-
um, földum okkur í hitakompunni,
sníktum nammi úr heildsölunni hjá
afa og ef enginn var við læddumst
við inn í skúr og nældum okkur í
góðgæti án þess að afí vissi, en
afí vissi nú samt alltaf ef við höfð-
um stolist í nammið en aldrei sagði
hann neitt. Eftir langan dag við
leik í Vogunum kölluðu amma og
afí í okkur og þegar inn var kom-
ið beið okkar hvíta kakan hennar
ömmu sem var eitt mesta lostæti
sem til var, og var ekkert betra
en að sitja í eldhúsinu með ömmu
og afa með glas af mjólk í hönd
og gæða sér á hvítu kökunni.
Elsku amma Magga, við vitum
að afí, Addi sonur þinn og Binni
taka vel á móti þér. Blessuð sé
minning þín.
Gunnar, Einar og Birna.
Mig langar að minnast tengdamóð-
ur minnar Margrétar Gunnlaugs-
dóttur sem lést 19. apríl sl. Margar
minningar frá liðnum áruim mun
ég ávallt geyma í hjarta mínu. Hún
var húsmóðir á stóru heimili með
marga unglinga þegar ég kynntist
henni sem væntanleg tengdadóttir.
Hún tók mér mjög vel og var alla
tíð kært með okkur. Það urðu mikl-
ar breytingar á stuttum tíma hjá
henni þegar tengdafaðir minn lést
og yngstu börnin þeirra giftu sig
og fóru að heiman. Barnabörnunum
fjölgaði og sum árin fæddust þijú
á ári. Hún lét sér ávallt annt um
hópinn sinn. Það var oft glatt á
hjalla þegar allur hópurinn hittist
hjá Margréti í kaffi á sunnudögum
og tyllidögum. Hún var með boð
fyrir okkur öll á jóladag meðan
þrek og heilsa leyfði. Hún fagnaði
okkur alltaf þegar við komum til
hennar og alltaf átti hún eitthvað
gott með kaffinu. Hún hafði mikla
ánægju af alls kyns hannyrðum.
Þær eru ófáar flíkurnar sem hún
hefur saumað og pijónað handa
sínu fólki. Hún var oft hjá okkur á
aðfangadagskvöld okkur til mikillar
ánægju ekki síst börnum okkar sem
hlökkuðu alltaf til þess að amma
kæmi brosandi og glöð í jólaskapi.
Það munu alltaf verða ótal góðar
MINNINGAR
Afí var stoltur maður, bæði af
sjálfum sér og fjölskyldu, sérstak-
lega hafði hann í miklum hávegum
þá muni sem Ásgeir langafi smíð-
aði og þá sér í lagi þær níu fiðlur
sem hann smíðaði. Afí varði
ómældum tíma við að útbúa bækl-
ing fyrir okkur barnabörnin og
börn um þessa muni svo að við
gætum verið eins stolt af því sem
faðir hann hafði smíðað og hann.
Einnig vann hann ötullega að því
að útbúa ættarskrá fyrir okkur svo
að við gleymdum ekki hverra
manna við værum.
Á seinni árum hóf afí að læra
listmálun og er það samdóma álit
margra að mikill glæsi'.'úki og fag-
mennska sé yfír þeim verkum sem
hann lætur nú eftir sig, fjöldi lista-
verka hans prýðir nú veggi VR-
hússins í Hvassaleiti og man ég
hvað stoltur afí var er hann leiddi
mig um allt húsið til að sýna mér
verkin sín eftir að ég kom úr námi
mínu.
Afí gantaðist við mig, þann sem
ritar þessi orð, oftar en ekki um
það að upphafíð að mínum ákvörð-
unum um að læra hótel- og veit-
ingarekstur væri komið frá honum
þar sem foreldrar hans Ásgeir og
Guðrún sáu um rekstur á Uppsöl-
um, litlu hóteli og veitingastað við
Hafnarstræti. Vel má vera að það
sé arfgengt eins og afí vildi í gamni
meina, en ef svo er þá mun það
vera ánægjuleg minning um hann
afa hvert skipti sem ég fer í vinn-
una.
Þegar andlát verða með svo
snöggum hætti eins og varð með
hann afa okkar getum við ekki
annað en hugsað um okkar kveðju-
stund, hvernig, hvenær, og þá hvar
hún muni verða. En sem betur fer
veit enginn sinn tíma fyrr en hann
kemur. Sumir munu halda að sá
er ritar þau orð sem á eftir fara
sé kaldhæðnislegur. Kannski var
þetta besta leiðin til þess að kveðja
þennan heim, að hafa notið góðrar
og mikillar gleði í leikhúsinu aðeins
skömmum áður, og heldur maður
í þá trú að þar hafí afi hlegið mik-
ið og skemmt sér vel. En nú er
Einar afi farinn og kannski á vit
einhvers sem betra er, en a.m.k.
hefur hann nú sameinast Karlottu
ömmu aftur og vitum við að þau
munu vaka yfír okkur eins og
amma hefur gert hingað til.
Bamabömjn,
Stefán Örn Þórisson,
Ingibjörg Ásta Þórisdóttir,
Sigþór Þórisson.
minningar tengdar henni. Við sökn-
um hennar öll.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Blessuð sé minning Margrétar
Gunnlaugsdóttur.
Inga.
Hún elsku amma okkar er dáin.
Það er svo skrýtin tilfinning að
amma sé farin af því að það var
alltaf svo gott að koma til hennar.
Hún var svo hlý og góð og tók
manni alltaf opnum örmum.
Við systkinin eigum svo ljúfar
minningar því oft fengum við að
gista hjá ömmu þegar við vorum
lítil og þá var svo gaman að spila
og spjalla saman. Hún sagði okkur
svo margar sögur frá æskuárum
sínum. Við munum alltaf eftir há-
degisstundunum okkar saman því
þá báðum við yfirleitt um fiskiboll-
urnar hennar og meðlæti og þetta
var svo ofboðslega gott. Steina
fannst þetta svo gott að hann bað
hana einu sinni þegar hann var sjö
ára að elda svona fyrir sig á að-
fangadagskvöld sem hún og gerði
og hann borðaði þetta með bestu
lyst meðan við, mamma og pabbi
borðuðum hamborgarhrygg.
Þessar minningar munu ylja okk-
ur um hjartarætur um ókomna
GUÐMUNDUR
DIÐRIK SIG URÐSSON
Guðmundur
Diðrik Sigurðs-
son fæddist 25.8.
1914 að Stekk í
Garðahreppi. Hann
lést á Sólvangi í
Hafnarfirði 18.
apríl sl. Foreldrar
hans voru Sigurður
Magnússon frá
Digranesi í Kjós og
Helga Eiríksdóttir
frá Kjarnholtum í
Biskupstungum.
Hann var kvæntur
Guðrúnu Hansdótt-
ur, f. 21.10. 1920,
d. 2.11. 1993. Þau eignuðust
saman sjö börn og eru sex á
lífi: Hlöðver, f. 25.8. 1939,
Hjalti Már, f. 23.12. 1940, Ás-
laug Hrund, f. 2.2. 1942, Guð-
mundur Helgi, f. 2.1. 1947,
Hildur Rannveig, f. 13.12.1952,
Kristín Lilja, f. 28.2. 1956, og
Sigrún Helga, f. 9.9. 1958. Dið-
rik verður jarðsunginn frá
Hrunakirkju í dag, 28. apríl,
og hefst athöfnin kl. 14.
dýravinur. Hann var
næmur maður á allt
sem óx og greri hvort
sem það var blómið
eitt eða mannssálin
sjálf.
• Ég veit að þú varst
sáttur og ég vil þakka
þér, elsku afi, fyrir
allt sem ég fékk upp-
lifað með þér og
ömmu sem nú tekur
þér opnum örmum. í
dag dvelur hugurinn
hjá ykkur sem voruð
mér svo kær og sam-
eiginlega förum við
með bænina okkar sem er minn
styrkur.
Þú, Guð míns lífs, ég loka augum mínum
í líknarmildum fóðurörmum þínum
og hvíli sætt, þótt hverfi sólin bjarta,
ég halla mér að þínu fóðurhjarta.
Þín líknarásján lýsi dimmum heimi,
þitt Ijósið blessað gef í nótt mig dreymi.
I Jesú nafni vil ég væran sofa
og vakna snemma þína dýrð að skoða.
(Matthías Jochumsson)
NOKKUR kveðjuorð til þín, elsku
afi, sem í dag verður til moldar
borinn frá Hruna í Hrunamanna-
hreppi.
Margt ber að þakka og kveðju-
stundin er tregabundin en í leiðinni
minnist ég góðra stunda sem ég
átti með afa og ömmu heima á
Kanastöðum, þar sem við bama-
bömin þeirra vomm umvafin góð-
vild þeirra og hlýju. Hjá afa og
ömmu dvaldi ég oft og kom nær
daglega enda bjó ég í nábýli við þau.
Þau bjuggu stóru búi og þar
voru næg verkefni fyrir smáar
hendur og alltaf eitthvað spennandi
að gerast. Afí var glaðlyndur og
gamansamur maður og við hlið
hans var gott að vinna, hann fræddi
okkur um lífið og tilveruna og gat
svarað forvitnum barnsspurningum
okkar endalaust. Hann lagði mikið
uppúr því að gera okkur að góðum
þegnum þessa la'nds, lagði áherslu
á heiðarleika og æðruleysi.
Afí var vel gerður maður, ákaf-
lega fróður um land og þjóð, hann
var búmaður af lífi og sál, hafði
næmt auga fyrir náttúmfegurð
enda mikill náttúruunnandi og
framtíð og við munum sárt sakna
hennar.
En nú vitum við að hún er þar
sem hún mun ekki lengur vera þjáð.
Blessuð sé minning hennar elsku
ömmu okkar.
Katrín og Steinar.
Síðustu daga hefur hugur minn reik-
að til þeirra stunda sem ég átti með
Möggu ömmu. Ég get séð fyrir mér
eldhúsið hennar á Kleppsveginum
þar sem ég sit við eldhúsborðið með
mjókurglas og kökusneið og hún að
sýsla í eldhúsinu. Amma átti alltaf
kökur þegar gesti bar að garði sem
var ansi oft enda stór fjölskylda.
Oft bað ég hana að sýna mér gervi-
tennurnar sínar við misjafnan fögn-
uð viðstaddra en iðulega varð mér
að ósk minni og á eftir skellihló
hún, líklega að svipnum á andliti
mínu því mér fannst þetta alveg
stórmerkilegt.
Amma bjó í nágrenni við mig
þegar ég var lítil og hjólaði ég þá
stundum til hennar og fékk að
drekka hjá henni og hlustaði á hana
segja prakkarasögur af pabba eða
sögur af lífinu I sveitinni en hún
hafði alltaf gaman af að segja frá
sveitinni sinni. Á þessum árum
kenndi hún mér líka að pijóna og
hekla en hún var mjög lagin í hönd-
unum og prjónaði og saumaði mikið
í gegnum tíðina.
Góður guð geymir nú ömmu en
minningarnar um hana lifa í huga
mínum. Blessuð sé minning Möggu
ömmu' Margrét.
Guðrún Svava Hlöðversdóttir.
Okkur langar til að kveðja afa
okkar Diðrik Sigurðsson, eða „afa
á Kanastöðum" eins og við kölluð-
um hann alltaf, með fáeinum orð-
um. Afi og amma á Kanastöðum
voru meðal miðpunkta tilveru okk-
ar systkinanna.
Við eldri systkinin vorum í sveit
hjá þeim öllum sumrum og þau
yngri komu reglulega í heimsókn.
Það var alltaf líf og fjör á Kanastöð-
um, mikið af fólki og stöðugur
gestagangur, því var það ágætis
tilbreyting fyrir okkur borgarbörn-
in að hoppa inn í hringiðu sveitar-
innar á vorin eftir tilbreytingarleysi
skóladaganna, skipta um umhverfi
og sjá og skynja lífið ög tilveruna
frá öðru sjónarhorni.
Afi hafði alltaf dálæti á börnum
og því var það í hans reikning að
við höfðum helstu kennileiti Suður-
landsundirlendisins á hreinu og ■
kunnum íslensku flóruna betur en
skólabækurnar eftir sumardvöl á
Kanastöðum. Við systkinin eigum
okkur öll sérstakar minningar, og
eflaust mismiklar frá afa og sveit-
inni hans og hvort sem þessar minn«—
ingar fela í sér fjöruferðir um Land-
eyjasand, ferðalög um sveitimar í
Land Rovernum hans afa (í augum
okkar krakkanna virtist afí þekkja
alla), sauðburðinn, heyskapinn, dag-
legt líf í sveitinni eða bara sunnu-
dagsbíltúra fjölskyldunnar úr borg-
inni austur á Kanastaði, þá skilja
þær eftir í hugum okkar sjónarhom
sem við áttum ekki tækifæri á að
kynnast annarstaðar og færðu okk-
ur nær náttúrunni.
Fyrir einu og hálfu ári kvaddi
amma okkar, Guðrún Hansdóttir,
eftir langvarandi veikindi og þá brá
afí búi og fluttist í fæðingarbæ sinn
Hafnarfjörðinn. Þar með voru
tengsl okkar við sveitina rofín og
skrýtin tilfinning að geta ekki leng-
ur farið austur í Landeyjar og horf-
ið á vit sveitarómantíkur um stund.
Það hefur því án efa verið erfítt
fyrir afa að slíta sig upp með rótum
eftir hartnær 50 ára farsæla bú-
setu á Kanastöðum. Athafnamenn
eins og afi þurfa ætíð að hafa eitt-
hvað fyrir stafni og því undi hann
sér illa í fjötrum lúins líkama. Hann
er því eflaust frelsinu feginn og
kominn í félagsskap ömmu.
Megi Guð geyma þau.
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg,
en anda sem unnast,
fær aldregi,
eilífð að skilið.
(J. Hallgrímsson)
Vilborg, Álfhildur, Hjalti,
Áslaug og Guðrún.