Morgunblaðið - 28.04.1995, Blaðsíða 34

34 FÖSTUDAGUR 28. APRÍL 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
I
t
Ástkær eiginmaður minn,
ODDUR SIGURÐSSON
iðnrekandi,
Bólstaðarhlíð 41,
lést á hjartadeild Landspítalans 25. apríl.
Guðfinna Björnsdóttir.
t
Eiginmaður minn,
SIGURJÓN BJÖRNSSON,
Vík í Mýrdal,
andaðist á dvalarheimilinu Hjallatúni miðvikudaginn 26. apríl.
Sigurbjörg Guðmundsdóttir.
t
Sonur okkar, bróðir og vinur,
LEIFUR EINAR LEÓPOLDSSON,
er látinn.
Olga, Leópold,
systkini, fjölskyldur
og vinirhins látna.
t
Eiginmaður minn,
KRISTINN KRISTINSSON,
Gíslholti,
Holtum,
andaðist í Sjúkrahúsi Suðurlands, Selfossi, 25. apríl.
Hann verður jarðsunginn frá Hagakirkju laugardaginn 6. maí
kl. 14.00.
Blóm og kransar afþakkaðir.
Fyrir hönd aðstandenda,
Bryndís Dyrving.
t
Móðir mín og tengdamóðir,
GUÐFINNA JÓHANNESDÓTTIR
frá Seljalandi
á Siglufirði,
lést á hjúkrunarheimilinu Grund í
Reykjavík miðvikudaginn 26. apríl.
Dóróthea Stefánsdóttir,
Jónas Guðlaugsson.
t
Sonur minn óg bróðir,
HARALDUR INGI INGVARSSON,
varð bráðkvaddur 13. apríl.
Jarðarförin hefur farið fram.
Þökkum auðsýnda samúð.
Ingvar Magnússon,
Þórey Ingvarsdóttir.
t
Hjartans þakkir til allra, sem sýndu
okkur samúð, vináttu og hlýjar kveðjur
við andlát og útför elskulegs eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður,
afa og langafa,
EMILS MARTEINS ANDERSEN,
Heiðarvegi 13,
Vestmannaeyjum.
Guð blessi ykkur öll.
Þórdi's Jóelsdóttir,
Guðbjörg Októvia Andersen, Borgþór Pálsson,
Jóhanna Emilfa Andersen, Kristján Bogason,
Júlía Petra Andersen, Hjalti Elfasson,
Jóel Þór Andersen, Þuríður Jónsdóttir,
Mardís Malla Andersen, Sigurður Kolbeinn Gíslason,
barnabörn og barnabarnabörn.
SIGURÐUR KRIST-
INN ÞÓRÐARSON
+ Sigurður Krist-
inn Þórðarson
fæddist 30. mars
1904 að Votmúla í
Flóa. Hann lést 21.
apríl sl. Foreldrar
hans voru Anna
Lafransdóttir frá
Norðurkoti í Votm-
úlahverfi, f. 2. okt.
1872, d. 11. maí
1957, og Þórður
Þorvarðarson bóndi
og hreppsnefndar-
maður ættaður frá
Litlu-Sandvík, f. 16.
ágúst 1875, d. 28.
apríl 1942. Systkini Sigurðar
voru: 1) Svanhildur, f. 2. nóv.
1897, d. 13. okt. 1981. Hún átti
eitt barn, Svövu Sigurðardótt-
ur; 2) Margrét, f. 21. maí 1899,
d. 2. maí 1985; 3) Þorvarður,
f. 21. nóv. 1900, búsettur á Sel-
fossi. Hans kona er Þóra Magn-
úsdóttir, f. 7. nóv. 1920; 4)
Sveinbjörg, f. 29. sept. 1905,
d. 8. des. 1957; 5) Sigríður, f.
30. júní 1907, húsfrú á Selfossi.
Hennar maður var Björgvin
Þorsteinsson, f. 15. sept. 1901,
d. 29. mars 1968, og áttu þau
tvo syni, Þórkel Gunnar og Sig-
urð Björgvin. Þórkell er kvænt-
ur Friðsemd Eiriksdóttur; 6)
Jónína, f. 2. febr. 1912. Hennar
maðut var Þórður Jasonarson
byggingarfræðingar, f. 11. maí
1907, d. 1. sept. 1980. Þeirra
börn voru Auður, sem lést um
aldur fram 13. jan. 1973, aðeins
31 árs, og Þórður Markús. Hans
kona er Jenny Ein-
arsdóttir. Sigurður
kvæntist 14. nóv.
1932 Sesselju Þór-
dísi Víglundsdótt-
ur, f. 4. júlí 1907,
Helgasonar bónda
og búfræðings í
Biskups-
tungum. Sigurður
og Sesselja eignuð-
ust tvær dætur,
Helgu og Þórhildi
Vigdísi. Helga er
fædd í Hafnarfirði
2. jan. 1933. Fyrri
maður hennar var
Elís Vilberg Arnason mat-
reiðslumaður og kaupmaður,
f. 2. des. 1932, en lést af slysför-
um 29. júlí 1970. Þau áttu einn
son, Árna, sem giftur er Álf-
hildi Hallgrimsdóttur. Þau eiga
þtjú börn: Elís Vilberg, Óðin,
og Helgu Völu. Seinni maður
Helgu er Hörður Pétursson
kaupmaður. Þórhildur Vigdís
fæddist 17. júlí 1943. Hennar
maður var Jón Hjaltason, f. 2.
maí 1941. Þau slitu samvistir
en þeirra börn eru: 1) Sigurð-
ur. Hans sambýliskona er Krist-
ín Sigurðardóttir og eiga þau
eina dóttur, Þórhildi Rut; 2)
Hjalti. Hans kona er Jóhanna
Andrea Guðmundsdóttir og
þeirra börn eru Jón Ándri og
Svala Rakel; 3) Hlynur; 4) Selja
Dís.
Útför Sigurðar fer fram frá
Háteigskirkju í dag, 28. apríl,
og hefst athöfnin kl. 15.
LÍFIÐ slokknar, minningin lifir.
Lífshlaupi frá Flóa til Reykjavíkur,
með viðkomu í Hafnarfirði, er lok-
ið. Hann afi er dáinn. Frá fyrsta
degi hef ég verið þeirrar gæfu að-
njótandi að búa í nálægð við afa
og ömmu. Stundum í sama húsi,
annars í næsta nágrenni. Siggi í
Tungu eins og hann var oft kallað-
ur, var félagslyndur gleðimaður,
kærleiksríkur og réttlátur. Sam-
ferðamönnum var hann góð fyrir-
mynd. Ef hallað var á lítilmagn-
ann, hvort sem það var barn, út-
lendingur eða þroskaheftur stafs-
maður frystihússins, var hann óð-
ara búinn að taka málstað þess sem
erfitt átti með að veija sig. Hann
afi hafði gaman af að glettast og
slá á létta strengi, þess minnast
mýmargir samstarfsmenn og vinir.
Smá glettni í önn dagsins getur
verið sem besta vítamínsprauta við
tilbreytingarsnautt færiband
frystihússins.
Margar stundimar höfum við afí
setið og rætt um lífsins gagn og
nauðsynjar. Síðustu árin hafa þess-
ar nær daglegu stundir verið án
margra orða, en það gerði ekkert
til, við nutum þeirra báðir þó málið
vantaði. Raunar hafa samvistir
mínar við hann afa verið minn skóli.
Ekki að hann hafi verið svo óskap-
lega lesinn, heldur hitt að mannleg-
ur skilningur var meiri en ég hef
kynnst hjá nokkrum öðrum.
Barnagæla var hann meiri en
flestir aðrir. Böm drógust að hon-
um og hann dróst að bömum. Öll
börn voru góð í hans augum, öll
börn voru falleg, óþægð var dugn-
aður. Allir þessir angar nutu sömu
virðingar og fullorðnir. Að um-
gangast böm, svo lengi sem heilsa
entist, gaf honum mesta lífsfyll-
ingu.
Á heimili afa og ömmu var oft
utanaðkomandi heimilisfólk og
stundum langdvölum. Námsmenn
bjuggu þar um vetur og einstæð-
ingar áttu þar heimili. Einn af
mörgum námsmönnum sem þar
áttu athvarf, minnist þeirra ára
síðar í bréfi og það með miklu þakk-
læti. Hann notar orð frelsarans og
segir: „Hungraður var ég og þér
gáfuð mér að eta, þyrstur var ég
og þér gáfuð mér að drekka, gest-
ur var ég og þér hýstuð mig.“ Ég
veit að margir aðrir geta tekið
undir þessi þakkarorð.
Tæplega er hægt að minnast
hans afa án þess að nefna trú hans,
svo samofin var hún lífi hans. Hann
hafði mikla trúarvissu og naut þess
að fara í kirkju, ekki síst með bam
sér við hlið. Ekki reyndi hann að
kristna samferðamenn með prédik-
un, en hann gerði það með eigin
breytni. Ekki kveið hann vistaskipt-
unum, heldur var hann tilbúinn að
fylgja kalli skaparans. Lokabiðin
varð nokkuð strembin, en henni var
tekið með sama lítillætinu og æðru-
leysinu. Engar kröfur gerðar, að-
eins brosað og beðið. Nú er kallið
komið og sannfærður er ég um að
vel hefur verið tekið á móti honum.
Minningar um hið jákvæða vara
lengur. Minningin um afa minn
mun vera mér nálæg alla tíð. Afi,
þakka þér fyrir allar góðu stundirn-
ar.
Árni Elísson.
Hann afi í Hátúni var mér svo
miklu meira en orðið eitt kann að
gefa til kynna. Ég var átta ára
gamall þegar foreldrar mínir fluttu
ásamt systkinum mínum úr Hátúni
í Garðabæinn. Ég fékk afa og
ömmu í lið með mér til þess að
telja foreldra mína á að fá að vera
hjá þeim fram á vor til þess að ljúka
skólanum. Svo kom sumar og brátt
leið að hausti. Einhvern veginn fór
á þann veg að ég flutti aldrei, held-
ur varð eftir hjá afa og ömmu. Það
rifjast upp fyrir mér ótal fagrar
minningar er ég sest niður og festi
á blað nokkur fátæk orð í kveðju-
og þakkarskyni. Oft spiluðum við
afí á spil eftir kvöldmatinn og þá
helst marías eða manna. Skemmti-
legast þótti mér þó þegar afí lét
hugann reika upphátt um liðna
tíma og sagði mér sögur. Þótti mér
furðu sæta hversu vel hann var
minnugur á nöfn, staðhætti og ein-
staka atburði.
Afí var lundargóður og skipti
sjaldan skapi. Ég minnist þess að-
eins einu sinni að okkur hafi orðið
sundurorða. Reiddist afí þá mjög
og sagðist ekki vilja hafa svona
óþægðarknytti í sínu húsi. Átti ég
skammirnar sannarlega skildar. Þá
þrettán ára gamall, strunsaði ég
úr húsi og kvaðst vera fluttur að
heiman. Ekki fór ég þó lengra en
í túnbrekku eina sem lá í nokkurri
fjarlægð gegnt húsinu okkar og
gætti þess að vera vel í augsýn afa
úr stofuglugganum. Þar sat ég á
þriðja tíma og beið átekta því einsk-
is óskaði ég heitar en að afi sækti
mig og segði að allt væri orðið í
lagi. Loks kom hann og brast ég
þá í grát.
Ótal sinnum hafði ég séð rútuna
koma yfir Nóatúnshæðina og bruna
niður brekkuna í átt að húsinu
okkar. Fimm mínútur yfir hálfátta.
Þetta var starfsmannarútan sem
sótti fólk í hverfinu og ók til vinnu
á Kirkjusand, en þar vann afí í
marga áratugi. Afí sat alltaf í
fremsta sæti. Stundum fylgdi ég
honum að rútunni og hélt svo í
skólann. Það var mér stór stund
þegar ég, rétt að verða íjórtán ára,
fékk að fara með honum í rútunni.
Ég var á leið til vinnu í mitt fyrsta
„alvöru" sumarstarf og ég sat
fremst í rútunni við hliðina á afa,
fullur af stolti. Hann hafði farið
með mig til Braga verkstjóra dag-
inn áður og spurt hvort ekki væri
eitthvað að gera fyrir strákinn um
sumarið. Þar vann ég með afa og
eldri bróður mínum næstu sumur.
Þá var afí sjötíu og þriggja ára
gamall og enn átti hann eftir að
vinna þar í nær sjö ár. Mér varð
fljótt ljóst hversu mikils hann var
metinn í vinnunni. Hann var ósér-
hlífinn dugnaðarforkur og átti það
oft til að vinna hálfan matartímann
og jafnvel í kaffínu. Létt lund,
hnyttin tilsvör og skemmtilegar
frásagnir áttu sinn ríka þátt í að
öllum á Kirkjusandi féll vel við afa.
Þar átti hann marga félaga.
Afí var elskur að fjölskyldu sinni
og vildi helst hafa alla nálægt sér.
Mér er minnisstætt þegar ég hélt
fyrst erlendis til náms fyrir um
átta árum. Mamma bað mig að
kveðja afa vel því óvíst væri hvort
ég sæi hann aftur. Þá átti afí erf-
itt og ætlaði varla að geta kvatt
mig. En við áttum eftir að sjást
oft síðan. Nú hin síðustu árin veitti
honum mesta gleði að fá bama-
barnabörnin sín í heimsókn í Hát-
ún. Ómissandi hluti af hverri heim-
sókn var að gægjast í skúffuna hjá
afa því þar átti hann alltaf eitt-
hvert góðgæti til að stinga upp í
litlu munnana. Það þótti krökkun-
um spennandi.
Kirkjan og trúin voru afa hug-
leikin. Hann var vel að sér í kristn-
um fræðum og kunni ógrynni
sálma. Biblían átti sér ávallt vísan
stað á náttborðinu hans og oft las
hann fyrir mig úr henni á yngri
ámm. Þær eru óteljandi gönguferð-
irnar hans til messu úr Hátúni upp
í Háteigskirkju, en þar var okkar
sókn. Skírnarathöfnina þótti hon-
um mest um og alltaf sagði hann
mér hversu mörg börn hefðu verið
skírð í messunni þann sunnudaginn
og hvaða nöfn þeim voru gefín.
Ást hans á börnum og trú á guð
lýstu sér vel í þeim orðum sem
fyrst komu upp í huga afa þegar
ég kom til hans og ömmu af fæð-
ingardeildinni eftir að konan mín
og ég eignuðumst okkar fyrsta
barn. „Maður kemst aldrei nær
guði heldur en þegar honum fæðist
heilbrigt barn í þennan heim,“
sagðiafí og er það hveiju orði sann-
ara. í dag sækir afi Háteigskirkju
heim hinsta sinni í sínu líkamlega
gervi. Mörgum hefur hann fylgt
síðasta spölinn en er nú sá sem
fylgt er. Ekki munum við njóta
söngs hans við þessa athöfn en
víst er að hann verður með okkur
í anda og fylgist vel með því sem
fram fer.
Vertu sæll, elsku afi minn.
Þakka þér fyrir allt. Ég veit þú
vakir yfir okkur öllum eins og þú
hefur alltaf gert. Megi guð vera
með þér.
Hjalti, Illinois, Banda-
ríkjunum.
Þeim fer nú óðum fækkandi sem
fæddust um og upp úr seinustu
aldamótum. Er næsta ótrúlegt hvað
seiglan og hraustleikinn hefur verið