Morgunblaðið - 25.05.1995, Page 46

Morgunblaðið - 25.05.1995, Page 46
46 FIMMTUDAGUR 25. MÁÍ 1995 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR t Ástkær móðir okkar, fósturmóðir, tengdamóðir, amma og langamma, MARGRÉT KRISTJÁNSDÓTTIR frá Bugðustöðum, sem lést á hjúkrunarheimilinu Eir 19. maí sl., verður jarðsungin frá Áskirkju föstudaginn 26. maí kl. 15.00. Kristján Samsonarson, Fanney Samsonardóttir, Jón Samsonarson, Helga Jóhannsdóttir, Kolbeinn Magnússon, Sigurbjörg Guðjónsdóttir, Ómar Árnason, Ingibjörg Oskarsdóttir, barnabörn og barnabarnabörn. t Alúðarþakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför ástkærs eiginmanns, mágs, föður, tengdaföður, afa og langafa. ÁRNA ELfASSONAR, Laugavegi 12 A, Reykjavík, Sérstakar þakkir til alls starfsfólks sjúkradeildar Elliheimilisins Grundar fyrir góða hjúkrun og aðhlynningu. Áslaug Hafberg, Ingólfur Hafberg, Elías Árnason, Jette Svava Jakobsdóttir, Guðlaug Björg Björnsdóttir, Gunnar Viðar Árnason, Bjarnveig Valdimarsdóttir, Bjarney Anna Árnadóttir, Friðfinnur Halldórsson, barnabörn og barnabarnabörn. t Innilegar þakkir fyrir samúð og vinarhug við andlát og útför, GUÐMUNDAR JÓHANNESSONAR frá Skárastöðum, Unnur Sveinsdóttir, Ása Sigríður Stefánsdóttir, Herborg Ólafsdóttir, Anna Ólafsdóttir, Pétur Seastrand. t Irinilegt þakklæti til allra þeirra, sem sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og jarðarför hjartkærrar eigin- konu minnar, systur okkar, mágkonu og móðursystur, HULDU HELGADÓTTUR, Akraseli 6, Reykjavík. Sérstakar þakkirtil Sigurðar Björnsson- ar, læknis og starfsfólks á deild 3B í Landakotsspítala. Pálmi Sigurðsson, Fjóla Helgadóttir, Björn Ólafur Þorfinnsson, Guðmundur Helgason, Elsa Guðmundsdóttir, Ingi R. Helgason, Ragna M. Þorsteins, Sigdór Helgason, Guðrún Eggertsdóttir, Erna Björnsdóttir, Sigurður Grétarsson. t Ég þakka öllum vinum og kunningjum fyrir auðsýnda samúð og vinahug, við andlát og útför bróður míns, JÓNS JÓNSSONAR, Túngötu 15, ísafirði. Sigurður Jónsson. t Þökkum innilega samúð, hlýhug og vin- áttu við fráfall, REYNIS ALFREÐS SVEINSSONAR, skógræktarmanns, Breiðagerði 31, Reykjavík. Guð blessi ykkur öll. Guðrún E. Bergmann, börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn. JÓHANN SIGURÐSSON + Jóhann Sigurðs- son fæddist í Dal í Miklaholts- hreppi á Snæfells- nesi 24. apríl 1913. Hann lést á Borgar- spitalanum 15. maí síðastliðinn. For- eldrar hans voru Rannveig Jakobs- dóttir frá Laxár- holti á Mýrum, f. 13. nóv. 1877, d. 3. júní 1947, og Sigurður Jóhannsson frá Oxney, f. 6. apríl 1879, d. 6. júlí 1974. Jóhann átti tvo bræður, Ingvar og Jakob Einar, sem báðir eru látnir. Árið 1941 kvæntist Jóhann eftirlifandi eiginkonu sinni Helgu Olgu Hannesdóttur, f. 17. apríl 1914, frá Sveinsstöð- um í Neshreppi á Snæfellsnesi. Þau eignuðust fjögur börn. Þau eru: 1) Hrund, f. 14. nóv. 1941, maki Gunnar Jónsson. Þau eiga tvö börn. 2) Hanna Birna, f. 1. okt. 1944, maki Arni Óli Ólafs- son. Þau eiga þrjú börn. 3) Rannveig Auður, f. 7. ágúst 1949. Hennar maki var Sverrir S. Einarsson. Þau skildu. Þau eiga tvær dætur. 4) Sigurður Rafn, f. 26. júní 1951, maki VIÐ systkinin höfum margs að minnast og þakka, elsku pabba sem alltaf var til staðar fyrir okkur, sönn fyrirmynd og besti ráðgjafi. Lítil kveðja í ljóði segir hug okkar með þökk fyrir allt. Hver minning er dýrmæt perla að liðnum lífsins degi hin ljúfu og hjjóðu kynni af alhug þökkum vér þinn kærleikur í verki var gjöf sem gleymist eigi og gæfa var það öllum sem fengu að kynnast þér. (Davíð Stefánsson) Hrund, Hanna Birna, Rannveig Auður og Sigurður Rafn. Það er mánudagskvöld, logn og heiður himinn, kyrrð og ró að fær- ast yfir. Sólin hans afa var að setj- ast. Það var honum líkt að velja slíka veðurdýrð til ferðalagsins langa og halda á vit nýrra ævin- týra. Nú líður honum vel, fijáls eins og fugiinn. Nú getur hann flogið vestur á Mýrar og vitjað æskustöðv- anna. Nú er gatan greið, engar hindranir sem hefta för. Nú er hann elsku afi allt sem hann vill vera og ég veit að þá líður honum vel. Samband mitt við afa var sér- stakt. Ég man vel þegar við fórum út að keyra í gamla Ópelnum og ég, óvitinn, fékk að sitja fram í og sá ekkert út. Það kom ekki að sök, því ég fylgdist bara betur með afa, sem handlék stýri og stjómtæki eðalvagnsins eins og fyrsta flokks fagmaður. Þá er það ekki síður eft- irminnilegt þegar afi leyfði mér að kíkja með sér í vinnuna, en þá var hann starfsmaður slökkviliðs Reykjavíkurflugvallar. Mikla virð- ingu bar ég fyrir brunabflunum og ekkert var skemmtilegra en að fá einkennishúfuna hans afa lánaða, setjast undir stýri og lifa sig inn í ævintýraheim slökkviliðsmanna, sem drýgðu hetjudáðir alla daga. Afi var líka þannig, án þess kannski að gera sér grein fyrir því sjálfur. Hann drýgði hetjudáðir alla daga. Fyrir mig sem óharnaðan ungling, á hraðbraut til fullorðinsára, var afi ómetanleg stoð og stytta. Það var alltaf gott að setjast nið- ur í Safamýrinni og ræða framtíðar- draumana, sem margir hverjir voru háleitir og slælega ígrundaðir. Allt- af brosti afi út í annað og reyndi að beina unglingnum inn á réttu Margrét Runólfs- dóttir. Börn þeirra eru fjögur. Barna- börn Jóhanns eru ellefu og barna- barnabörn fimm. Jóhann dvaldist ungur með fjöl- skyldu sinni á Ökr- um á Mýrum. Hann ólst upp með móður sinni á heimili móðurbróður síns Sigurðar Einars- sonar og konu hans Guðrúnar Árna- dóttur í Vogi á Mýr- um. Á fullorðinsárum fluttist Jóhann til Rvk. og átti síðan heimili sitt þar. Frá árinu 1991 bjuggu Jóhann og Helga í Hæð- argarði 33. Á yngri árum var Jóhann verkstjóri í heildversl- un Eggerts Kristjánssonar. Hann starfaði síðar í Slökkviliði Reykjavíkur á Reykjavíkur- flugvelli og var næturvörður í Alþingi þar til hann lét af störf- um. Jóhann tók virkan þátt í stjórnmálum. Hann gegndi lengi ýmsum trúnaðarstörfum og átti sæti í nefndum og ráðum á vegum Sjálfstæðisflokksins. Útför Jóhanns fór fram í kyrrþey, samkvæmt ósk hans, frá Fossvogskapellu 24. maí. brautina. En svo fór gamanið fyrst að kárna, fyrir afa, þegar ég fékk ökuskírteinið í hendur. Sú stað- reynd að faðir minn var og er at- vinnubílstjóri, gerði það að verkum að ekki reyndist auðvelt að fá lán- aða bifreið, þegar ég nauðsynlega þurfti að sýna elskunni minni sólar- lagið eða skjótast á rúntinn með misblanka félaga mína. Hvert var þá að leita, annað en til afa sem af einhveijum óskiljanlegum ástæð- um sá alltaf aumur á stráknum og lagði til einkabifreið sína, endur- gjaldslaust. Þolinmæði afa var engu lík. Þegar ég, skömmustulegur, skilaði bílnum beygluðum í fyrsta sinn, fannst hoflum það ekkert stór- mál, það myndu allir lenda í svona löguðu einhvern tíma á ævinni. Þegar ég hins vegar skilaði bílnum í þriðja skiptið, klesstum að fram- an, ákvað afi að strákur skyldi í þetta sinn borga brúsann sjálfur, þó ekki væri nema til að auka ábyrgðartilfinningu og kenna hon- um að öruggur akstur getur borgað sig. Á þessum tímapunkti áttaði ég mig á því, að afi var að gera heiðar- lega tilraun til að manna mig, lífið er ekki leikur endalaust og því skyldi hann sitja uppi með mínar gjörðir, þó þolinmóður væri. Sumar- hýran fór í afborganir. Ég heim- sótti afa vikulega og greiddi skuld mína, hægt og sígandi. Afa fannst hins vegar nóg komið, er skuldin var hálfnuð. Hann spurði mig, á sinn yfirvegaða máta, hvort ég teldi mig hafa lært eitthvað. Ég hélt það nú og sá fram á betri tíð og blóm í haga. Síðan bauðst hann til að lána mér bílinn og þar með var þetta útrætt mál. Svo ekki fannst honum það neitt tiltökumál að setja strákinn undir stýri á ný, þrátt fyr- ir afleitan feril fram að þessu. Stundum var líka gagn af aksturs- lagi mínu, sem nýtt var í þágu póli- tískra aðgerða. Afi gerði nefnilega grín að því, þegar hann fékk mig til að skjótast eftir kjósendum á kjördag, að þeir þyrðu ekki annað en að kjósa Sjálfstæðisflokkinn ef hann segði þeim að ég yrði látinn aka þeim heim líka, ef þeir kysu ekki rétt. Það var alltaf stutt í húm- orinn. Afi var mikill sjálfstæðismaður og sinnti þingmennsku fyrir flokk- inn, ásamt trúnaðarstörfum ýmiss konar. í seinni tíð var hann nætur- vörður í Alþingishúsinu og þau voru ófá skiptin sem leitað var á náðir afa að næturlagi um helgar, þegar hrammur íslenskrar vetrarveðráttu barði okkur félagana sundur og saman. Veikindi afa fóru að há honum meira nú síðustu árin. Alltaf tók hann þó á öllu með stakri ró og aldrei man ég eftir að hafa heyrt hann kvarta. Það var aðdáunarvert að fylgjast með honum þegar hann ók ömmu til vinnu sinnar í Þjóðleik- húsinu, kvöld eftir-kvöld. Hann ók alltaf sömu leiðina, alltaf á sama tíma og sótti hana svo eftir vinnu og ók heim, ailt eftir settum regl- um. Heiðarleiki, stundvísi, ábyrgð og að standa við gefin loforð, var nokkuð sem afa fannst ómissandi í fari hvers manns. Þetta voru hans aðalsmerki. Það sannaðist með eft- irminnilegum hætti, þegar hann lagði í langferð vestur á Mýrar fyr- ir nokkrum árum, til að finna hent- uga steina sem nota mætti á leiði Jakobs, bróður síns. Þessu hafði hann lofað og þá var að standa við það. Ekki voru allir sáttir við þessa ferð, enda farin að vetrarlagi og gamli maðurinn ekki í stakk búinn til að takast á við vetur konung, einn og óstuddur, að mati sumra. Hann gaf lítið út á þrasið í fjölskyld- unni þegar heim var komið eftir árangursríka helgarferð vestur á Mýrar. Þetta loforð var efnt. Innst inni veit ég að gamli maðurinn fór þessa ferð ekki síður til að kveðja æskustöðvarnar, hann vissi að degi tæki að halla og ekki væri víst að tækifæri gæfíst síðar til að skjótast heim að Vogi og Ökrum. Það var líka akkúrat í hans anda að fara þetta sjálfur, hann vildi aldrei vera upp á aðra kominn. Ég hafði alltaf á tilfmningunni að það skipti engu hversu oft afi veiktist og legðist á spítala síðustu árin, hann reis alltaf upp á ný. Hann var eins og klettur- inn sem reis úr sænum, er flóðið flaraði. Hann var eins og sólin sem reis að morgni, þó þungbúið hafi verið kvöldið áður. Hann var stoltur og barðist fyrir sínu alla tíð. Hann lék aldrei neitt annað en hann var. Hann var til staðar fyrir mig. Hann var hetja alla daga. En þreyta sagði til sín og að lokum var elsku afi bugaður. í hjarta mínu skiptir það engu máli, afi verður áfram hetja alla daga um ókomna framtíð. Vertu sæll, ljúfur. Jóhann Gylfi. Elsku afi. Þá hefurðu fengið hvíldina og ég trúi því að þér líði vel núna, og hafir verið tilbúinn í þessa ferð. Veikindi þín og innlagnir á spítala undanfarin ár hafa oft á tíðum ver- ið svo mikil, að ekki var alltaf vitað hvort þú hefðir það af. En á ótrúleg- ustu stundum var eins og þú fengir einhvern aukakraft til að byggja þig upp aftur. Þú varst alveg ein- stakur maður, og aldrei heyrði maður þig kvarta, þó erfiðir tímar væru. En hvers vegna græt ég þá? Ætti ég ekki að gleðjast þín vegna að vera laus við allar þjáningar, jú ég græt sjálfs mín vegna, því sorg- in og söknuðurinn er alltaf jafn sár, þegar fólk deyr. Það er margs að minnast um þig, afí minn, og þá sérstaklega áhugi þinn fyrir stjórnmálum og umræðum tengdum þeim, á meðan heilsan leyfði, það voru ógleymanlegar stundir fyrir mig sem barn að hlusta á. Eins átti ég alltaf athvarf hjá þér og ömmu í Safamýrinni, og var ekki annað tekið í mál en að ég kæmi alltaf til ykkar í hádegismat þegar ég þurfti að ferðast ofan úr Breið- holti til að stunda skóla í Ármúlan- um, ekki gat bamið (þó unglingur væri orðinn), verið matarlaust. Ég veit, að síst af öllu viltu að það sé verið að skrifa einhveija lofgjörð um þig,' því vil ég bara fá að þakka þér fyrir allt sem þú hefur gert fyrir mig, og núna seinni ár fyrir fjölskyldu mína einnig, og ég veit að það verður tómlegt að koma í Hæðargarðinn núna, og finna þig ekki í stólnum þínum, ekki bara fyrir mig, heldur einnig Sævar Inga sem hafði mjög gaman af heim- sóknum okkar til ykkar ömmu. Hvíl í friði, elsku afi. Rannveig, Sigurður og Sævar Ingi.

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.