Morgunblaðið - 15.06.1995, Side 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 15. JÚNÍ 1995 37
nannfólkið þráum hlýju, gestrisni
)g velvild og af þessum þáttum
ittu þau hjónin bæði nóg.
Þau hjónin voru bæði alin upg í
fuðsótta og trú á Jesú Krist. Eg
reit að þau vildu koma fagnaðarer-
ndinu um hann til barna sinna og
Darnabarna, þau lofuðu Guð með
ífí sínu og elsku sinni til annarra.
Þau kenndu þeim hversu gott það
ír að geta fyrirgefíð og að eiga það
góða sem veganesti út í lífíð. En
pó að Guðríður hafi verið trúuð
kona alla tíð þá veit ég að hún
tiafði endurnýjað sína trú á seinni
árum. Hún hafði tekið á móti Jesús
Kristi sem sínum persónulega frels-
ara, það blessaði hana ríkulega hún
átti góð ár og andlegan styrk sem
ekki fæst fyrir neitt annað.
Eins og segir í Post.4:12 „Ekki
er hjápræði í neinum öðrum. Og
ekkert annað nafn er mönnum gef-
ið um víða veröld, sem getur frelsað
oss.“
Guðríður yar bænheit kona og
eins og segir í Jakobsbréfinu 5: 16
„Kröftug bæn réttláts manns megn-
ar mikið.“ Ég veit að hún bað mik-
ið fyrir börnum sínum, barnabörn-
um og ástvinum öllum og hennar
æðsta ósk var sú að þau mættu öll
öðlast lifandi trú á frelsara sinn.
Ég er þakklát fyrir lífsfylgdina,
þakklát fyrir allt sem Guðríður var
mér á lífsleiðinni. Ég er þess full-
viss að allir ástvinir hennar eru
fullir þakklætis fyrir allt sem hún
Va§ofeu'rart hinn síðasta blund,
uns hinn dýri dagur Ijómar,
Drottins lúður þegar hljómar
hina miklu morgunstund.
(V. Briem)
Drottinn blessi og styrki ástvini
hennar.
Ragnheiður Árnadóttir.
Hvernig getur maður átt vinkonu
sem er rúmum fimmtíu árum eldri
en maður sjálfur? Hvaða samleið á
fólk þar sem aldursmunur er svo
mikill? Þessum spurningum þarf
ekki að svara þegar kona eins og
Guðríður á í hlut. Hún var vinkona
mín og hún var einnig vinkona
mömmu. Einhver sagði við mig að
það væri ekki að spyija að því
hvernig þessi grein myndi hljóða -
ég myndi skrifa um þær báðar -
þó svo að ég væri að kveðja aðra
þeirra. En vinátta þeirra var svo
sérstök að ekki var hægt annað en
að hugsa „þarna er Guðríður en
hvar er þá Dísa“. Þær voru hluti
hvor af annarri nú síðustu ár þar
sem þær bjuggu á Dvalarheimilinu
Jaðri í Ólafsvík. Þær sögðu mér frá
gönguferðum sínum, skemmtunum,
heimsóknum og ferðum upp í Fram-
tíð sem er yndislegt hús sem Guð-
ríður byggði með Sigurði manni
sínum þar sem þær helltu upp á
kaffi og spjölluðu um það sem þeim
lá á hjarta. Ef þannig vildi til að
önnur fór þeirra fór til Reykjavíkur
þá heyrði ég alltaf hjá þeim „það
vantar hana Dísu“ eða „það vantar
hana Guðríði". Ég man eftir því að
Guðríður var vön að segja við mig
í einlægum tón „hún mamma þín
hugsar svo vel um mig“ en það
veit ég að var gagnkvæmt og er
ég henni þakklát fyrir góðmennsku
sína í garð mömmu. Þær stundir
sem við áttum saman voru alltaf
góðar, sérstaklega þegar eitthvað
var um að vera t.d. þegar þær voru
að fara á einhveija skemmtun, þá
fór ég til þeirra og hjálpaði þeim
að hafa sig til og tók þátt í gleð-
skapnum og hafði alltaf ánægju af
að fylgjast með því hversu gaman
þeim þótti að fara á mannamót.
Við áttum líka góðar stundir annað-
hvort heima hjá mér eða á Jaðri.
Ég veit að ég á eftir að sakna hen-
anr - ég veit líka að mamma á
eftir að sakna henanr mikið. En við
erum báðar þakklátar fyrir að hafa
átt þessa prýðiskonu að vinkonu
sem okkur báðum þótti afskaplega
vænt um.
Fyrir mína hönd og mömmu
langar mig að þakka Guðríði og
fjölskyldu hennar fyrir allt sem fyr-
ir okkur hefur verið gert og biðjum
góðan Guð að geyma vinkonu okkar
úr Framtíð.
Ólína Kristinsdóttir.
SIGURVEIG
MARGRÉT
ÓLAFSDÓTTIR
+ Sigurveig Mar-
grét Ólafsdótt-
ir fæddist á Siglu-
firði 14. ágúst
1929. Hún lést á
Sjúkrahúsi Vest-
mannaeyja 5. júní
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðmunda Sólveig
Jóhannsdóttir, f. í
Skagafirði 26. ág-
úst 1906, d. 10.
febrúar 1982, og
Ólafur Sölvi
Bjarnason, f. á
Siglufirði 10. ágúst
1906, d. 7. maí 1958. Systkini
Margrétar eru: Fanney G. Jóns-
dóttir, f. 1927, Bjarni, f. 1932,
d. 1991, Jóhann f. 1935, og El-
ísabet f. 1945. Hinn 26. desem-
ber 1952 giftist Margrét Krist-
jáni Guðna Sigurjónssyni á Ól-
afsfirði, f. 3. ágúst 1931, d. 15.
desember 1983. Foreldrar hans
voru María Krisljánsdóttir, f. í
Vestmannaeyjum 30. apríl, d.
21. desember 1992, og Sigurjón
Jónsson, f. á Ólafsfirði 2. janúar
1903, d. 9. apríl 1978. Börn
þeirra eru: 1) Ólafur Örn, vél-
fræðingur, f. 1948, kvæntur
Rómu Kristjánsson. Þau eiga
fjögur börn og eitt barnabarn;
2) Sigurjón Marvin, tæknifræð-
ingur, f. 1952. Börn hans eru
þrjú; 3) Anna María, atvinnu-
rekandi, f. 1953, gift Herði
Þórðarsyni. Þau eiga tvær dæt-
ur; 4) Hrafnhildur Kristín, að-
stoðarstúlka tannlæknis, f.
1955. Hún á þrjú
börn; 5) Trausti,
stýrimaður, f. 1956.
Sambýliskona hans
er Eygló Eiríksdótt-
ir. Þau eiga tvö
börn; 6) Fanney
H.G., húsmóðir, f.
1958. Sambýlismað-
ur hennar er Ari
Björnsson. Fanney
á þrjár dætur; 7)
Kristján, rafvirki, f.
1959, kvæntur Kol-
brúnu Kolbeinsdótt-
ur; 8) Margrét Elsa-
bet, leikskólakenn-
ari, f. 1962. Sambýlismaður
hennar er Sigurður Björn Al-
freðsson. Margrét á tvær dæt-
ur; 9) Bjarki, stýrimaður, f.
1964. Sambýliskona hans er
Lára K. Lárusdóttir. Þau eiga
eina dóttur; 10) Brynjar; fram-
reiðslumaður, f. 1968, kvæntur
Ragnheiði Borgþórsdóttur. Þau
eiga eina dóttur. Kristján átti
fyrir einn son, Magnús Þór, f.
1947, kvæntur Matthildi Ing-
varsdóttur. Þau eiga þijú börn.
Til margra ára vann Margrét
hjá Vinnslustöð Vestmanna-
eyja, og síðustu árin sem leið-
beinandi í athvarfi í Hamra-
skóla Vestmannaeyja. Hún var
varaformaður Verkakvennafé-
lagsins Snótar um tima, og
starfaði í slysavarnadeildinni
Eykyndli.
Útför Margrétar fer fram frá
Landakirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 16.00.
í DAG er til moldar borin elskuleg
tengdamóðir mín, Sigurveig Mar-
grét. Ólafsdóttir.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Fyrir fímm árum þegar ég kom
fyrst inn á heimilið þitt á Kirkju-
vegi 26, þá kveið ég því svo að
hitta tilvonandi tengdamóður
mína. En sá kvíði varði ekki lengi,
því þægilegra viðmót og betri við-
kynningu er ekki hægt að hugsa
sér. Og ekki voru mínúturnar orðn-
ar margar þegar við vorum farnar
að ræða saman eins og við hefðum
alltaf þekkst, eins og bestu vinkon-
ur. Það var alltaf svo gott að koma
til þín, enda sjaldan tómt hús á
Kirkjuveginum. Þú varst svo gest-
risin, gafst þér alltaf tíma til að
setjast niður og hlusta og ræða
málin. Þú varst svo réttlát, hógvær
og lítillát. Hvað þú ljómaðir þegar
bréfin frá börnunum eða barna-
börnunum í útlöndum bárust þér.
Þú hélst svo vel utan um allan
hópinn þinn og passaðir upp á það
að allir fengju fréttir af öllum.
Enda voru börnin þín og barna-
börnin bundin þér svo sterkum til-
finningaböndum. Alltaf var eitt-
hvað af þeim hjá þér, þau urðu
að hitta þig helst á hveijum degi.
Og þau sem ekki gátu það vegna
sjómennsku komu til þín um leið
og komið var í land. Og hin sem
lengra voru í burtu voru í góðu
sambandi símleiðis og bréfleiðis.
Eftir skyndileg veikindi þín, stóðu
þau saman eins og einn maður og
boðin bárust hratt á milli.
Hjartarúm hafðir þú nóg. Ein-
staklega barngóð varstu, Magga
mín, búin að ala upp þín tíu börn.
Og alltaf tókstu barnabörnunum
opnum örmum, sem sóttu svo í að
koma til þín. Þú sagðir oft: „ég
get alveg eins haft þau öll eins og
eitt.“ Enda ekki sjaldgæft að þau
væru fimm eða fleiri hjá þér í einu.
Hvað þú hafðir gott lag á börnun-
um, við töluðum nú oft um það
hvernig þú færir að því að róa
heilan hóp af bömum á sama aldri.
Eins og síðustu páska þegar börn-
in voru níu, á aldrinum tíu ára og
niður úr, þá vissi maður ekki af
þeim. Börnum sem oft heyrist í,
en þarna voru þau hjá þér og því
sallaróleg. Ég sá þetta nú svo oft,
þar sem þú hafðir Silju mína, náð-
ir iðulega í hana á gæsluvöllinn.
Hvað hún var alltaf ánægð og ró-
leg þegar ég kom að sækja hana
til þín. En ekki var eins gott að
komast með hana heim, því ekki
vildi hún fara frá þér fyrr en hún
væri viss um að þú myndir sækja
hana daginn eftir.
Samkennd þín var mikil og rík.
Þú samgladdist svo innilega þegar
vel gekk. Þú sagðir við okkur
Binna að við ættum að gera það
sem okkur langar til, því lífið væri
svo stutt. Þú hvattir okkur þegar
við ákváðum að flytja tímabundið
til Danmerkur, þó að kveðjustund-
in væri þér erfið.
Vegir Guðs eru órannsakanlegir,
þrátt fyrir erfíð veikindi sem þú
áttir í sl. fimm vikurnar trúði ég
því satt og stöðugt að þú myndir
hressast. Þú ert hrifin á brott svo
snöggt, alltof fljótt. Þú sem alltaf
varst svo hraust og hress. Mér
fannst þú eiga svo mörg ár eftir.
Á þessari stundu eru orð svo fá-
tækleg og minningin svo ljós,
minningin um yndislega tengda-
móður. Þakka ég Guði fyrir að
hafa fengið að kynnast þér, Magga
mín. Og bið ég góðan Guð að
styrkja okkur öll og hjálpa í þess-
ari miklu sorg.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Ragnheiður Borgþórsdóttir.
Mágkona mín, Margrét Ólafs-
dóttir, er látin eftir stutt en erfið
veikindi. Kallið kom snöggt, við
vonuðum að við gætum haft hana
hjá okkur lengur. Hún var umvafín
ástúð barna sinna þessar síðustu
vikur og var yndislegt að sjá hvað
þau sýndu henni mikla hlýju og
umhyggju þar til yfir lauk.
Magga var alin upp á Siglufirði
og átti góðar minningar frá upp-
vaxtarárum sínum. Kom alltaf
glampi í augun á henni þegar talað
var um þá gömlu góðu daga.
Til Vestmannaeyja kom Magga
á vertíð ásamt fleiri blómarósum
frá Siglufirði 1950. Þá var hún
búin að kynnast tilvonandi eigin-
manni sínum Kristjáni Siguijóns-
syni. Eftir að þau giftu sig komu
börnin hvert af öðru og alls urðu
þau tíu, allt myndarfólk sem hún
var mikið stolt af.
Árið 1958 þegar Ólafur faðir
Möggu lést, fluttist móðir hennar
til þeirra Kristjáns með yngstu
dóttur sína sem þá var 13 ára, og
bjó hjá þeim til dauðadags.
Magga var oftast útivinnandi frá
þessum stóra bamahópi og þá aðal-
íega við fiskvinnslu. Öft hlýtur að
hafa verið lítið til skiptanna hjá svo
stórri fjölskyldu. Það hefur líklega
hjálpað henni mágkonu minni hvað
hún var létt og kát. Alltaf var
mannmargt í kringum hana. Eld-
húsið í Birtingarholti var alltaf full-
setið og þar var oft glatt á hjalla.
Magga hafði alltaf tíma fyrir vini
sína og fjölskyldu. Margir komu
og fengu kaffisopa og oftast var
lesið í bollana á eftir. Þá var hún
aldeilis í essinu sínu.
Þegar þau fluttu á Kirkjuveginn
var nú aldeilis orðið meira pláss
fyrir allt fólkið. Þar átti fjölskyldan
góð ár.
Kristján lést af slysförum í des-
ember 1982, en Magga mín gafst
aldrei upp með góðri aðstoð barna
sinna. Núna síðustu þijá vetur
starfaði hún sem leiðbeinandi í at-
hvarfí Hamarsskólans. Þar var hún
örugglega á réttri hillu, átti gott
með að umgangast börn og naut
þess að geta liðsinnt bömum sem
þar voru.
Elsku Óli, Siguijón, Maja,
Hrafnhildur, Trausti, Fanney,
Kiddi, Magga Beta, Bjarki, Binni
og fjölskyldur, Guð gefí ykkur
styrk í ykkar miklu sorg. Móðir
ykkar veitti ykkur gott veganesti
út í lífið og ég veit að þið minnist
hennar með ást og virðingu. Hún
á það skilið, þið, barnabörnin,
tengdabörnin og barnabarnabarnið
voruð henni allt. Nú að leiðarlokum
viljum við Jói og börnin þakka
Möggu fyrir samfylgdina.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tið.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þín mágkona,
Guðrún Steinsdóttir (Dúra).
Við barnabömin viljum minnast
ömmu okkar með nokkrum orðum.
Amma var alltaf svo hress og já-
kvæð og tilbúin að hjálpa öllum.
Amma var alltaf svo ung í anda
og við gátum alltaf leitað til hennar
með vandamál okkar. Hún skildi
okkur svo vel og var alltaf til stað-
ar fyrir okkur. Við gleymum aldrei
stundunum sem við áttum með
henni þegar við vorum yngri. Þá
sátum við saman og hún spilaði á
gítar og söng fyrir okkur barnavís-
ur eins og Fimmeyringinn og Gutta-
vísur. Sögurnar hennar ömmu frá
því hún var lítil stelpa voru líka
skemmtilegar, t.d. þegar ísland var
hernumið eða þegar amma var
unglingur og vann í bakaríinu á
Siglufirði. Húsið hennar ömmu stóð
alltaf opið fyrir öllum og við munum
eftir því hvað gestkvæmt var á þjóð-
hátíðum og enginn fékk að fara út
nema að smakka hennar víðfrægu
kjötsúpu.
Bamabörnin.
Alltaf fór ég í heimsókn til ömmu
og helst nokkrum sinnum á dag.
Alltaf var maður kátur þegar mað-
ur var búinn að vera í nokkra stund
á Kirkjuveginum. Ég minnist þess
að þegar mamma var að vinna úti
og ég var ein heima þurfti ég a.m.k.
að hringja í hana þrisvar á hvetjum
morgni til að spytja hana um hitt
og þetta. Eins og þegar amma og
afí áttu harðfiskgerð fékk ég alltaf
að pakka í poka og loka þeim og
fékk svo pening til að eiga á þjóðhá-
tíðinni. Ámma var alltaf svo kát
og glöð og það var sama hver var,
allir voru velkomnir í heimsókn. Á
þjóðhátíð var amma með hálfgert
hótel á Kirkjuveginum því þá þustu
ættingjar og allir vildu gista hjá
Möggu frænku.
Kristjana Margrét
Harðardóttir.
Ég bjó hjá Möggu ömmu í mörg
ár og ég man mest eftir stundunum
sem við áttum á kvöldin og hún
sagði mér frá æskuárum sínum sem
ég hafði mjög gaman af. Amma var
ekki einungis amma mín hún var
einnig besta vinkona mín og ég gat
leitað til hennar með öll mín vanda-
mál og hún skildi mig alltaf. Hún
var alltaf til staðar fyrir mig. Alltaf
man ég þegar amma var að passa
mig á kvöldin þegar ég var yngri
en þá fékk ég að vaka langt fram
eftir kvöldi og horfa á bíómyndir
með henni.
Amma var alltaf svo hress og í
góðu skapi enda var Kirkjuvegurinn
alltaf fullur af fólki og tók hún öll-
um með opnum örmum. Amma var
alveg einstök kona og ég á eftir
að sakna hennar sárt en ég veit að
hún er komin til afa og henni líður
vel.
Guðrún Ágústa Möller.
Við barnabörnin í Noregi minn-
umst ömmu okkar frá því við vorum
lítil. Hún kenndi okkur íslenska
barnasöngva og söng fyrir okkur
þegar við áttum að fara að sofa.
Hún brosti alltaf svo blítt þegar við
ekki skildum íslenskuna. Amma
heimsótti okkur nokkrum sinnum
til Noregs, m.a. þegar Kristján var
fermdur árið 1989 og þegar Anne
Margrét fermdist 1991 en þá var
litla systir Karoline fædd. Við minn-
umst „kjære bestemor“ með gleði
og syrgjum lát hennar.
Núna er amma farin eftir stutt
en erfið veikindi. Hennar verður
mikið saknað. Við biðjum góðan
Guð að passa hana vel og veita
okkur öllum styrk í okkar miklu
sorg. Viljum við láta fylgja eitt er-
indi af einu af uppáhaldslögum
ömmu:
Hún rís úr sumarsænum
í silkimjúkum blænum
með fjöll í feldi grænum
mín fagra Heimaey.
Við lífsins fögnuð fundum
á fyrstu bemskustundum
er sólin hló á sundum
og sigldu himinfley.
(Ási í Bæ)
Kristján, Anne Margrét,
Karoline, Guðrún og Kristjana.
Elsku amma, við systurnar viljum
kveðja þig með þessum orðum sem
afí okkar kenndi okkur þegar við
vorum litlar.
Amma var svo góð, enda var hún
mamma hennar mömmu og
mamma er það besta sem ég á.
Kristjana Margrét og
Helga Jóhanna.
Elsku amma mín, mig langar til
að kveðja þig með nokkrum falleg-
um orðum.
Elsku amma mín, þú varst alltaf
svo góð og blíð. Ég hugsa til þeirra
stunda er við vorum saman. En ég
veit að þér líður vel hjá afa á himn-
um. Elsku amma mín, ég gleymi
þér aldrei.
Ólöf Ragnarsdóttir.