Morgunblaðið - 15.08.1995, Blaðsíða 32

32 ÞRIÐJUDAGUR 15. ÁGÚST 1995
MININIINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Jóhanna Krist- í~
ín Guðmunds-
dóttir fæddist í
Eyvindartungu í m
Laugardal þann 7. s
apríl 1914. Hún lést Á
á Landspítalanum |
1. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Guð-
mundur Asmunds- §1
son bóndi á Efra J
Apavatni í Laug- ■
ardal og orgelleik- I
ari í Mosfellskirkju |
í Grímsnesi um H
árabil, f. 29. mars
1889 að Eyvindartungu í Laug-
ardal, d. 26. desember 1967
og kona hans Jónína Kristín
Þorsteinsdóttir f. 17. septem-
ber 1890 að Úthlíð í Biskups-
tungum, d. 20. desember 1963.
Jóhanna var elst sjö systkina
og eru fjögur þeirra á lífi, þau
eru Arnheiður Lilja f. 1. júlí.
1920. Ágúst Kari f. 6. janúar
1922. Valur f. 31. desember
1925 og Magnús f. 25. septem-
ber 1928. Þeir sem látnir eru
voru Þorsteinn f. 20. septem-
ber 1916, d. 20. júní 1980 og
Ásmundur f. 29. júlí 1918, d.
24. júlí 1971.
Þann 14. október 1939 gift-
ist Jóhanna eftirlifandi eigin-
JÓHANNA Kristín Guðmundsdóttir
eða Hanna systir eins og hún var
ávallt kölluð innan íj'ölskyldunnar
var systir hennar mömmu, Amheið-
ar Lilju, og áttu þær fímm bræður,
-<log var Hanna elst systkinanna._ Á
undan henni eru famir þeir Ás-
mundur er lést árið 1971 og Þor-
steinn árið 1980. Þau ólust upp að
Efra-Apavatni í Laugardal í faðmi
góðra foreldra, en það er eftirtekt-
arvert hvernig þau minnast þeirra
og æskustöðvanna með alveg sér-
stakri hlýju og virðingu.
Öll hafa þau systkini byggt sér
sumarbústaði á æskuslóðum. Koma
þar saman ungir sem aldnir og sam-
einast og tel ég að öll höfum við,
barnabörn og barnabarnabörn, sér-
stakar tilfínningar fyrir þessum
stað.
Alltaf var jafn gaman að spjalla
við Hönnu, hún var svo einstaklega
^Aminnug á gamla tíma og fylgdist
alltaf svo vel með því sem var að
gerast, víðlesin og sagði skemmti-
lega frá. Átti ég það til að fá mér
göngutúr í hádeginu niður í Sigtún
en ég var að vinna þar stutt frá
og vom móttökumar ætíð jafn nota-
legar og ekki var hún Hanna mín
lengi að útbúa kræsingar handa
mér.
Sjaldan féll Hönnu verk úr hendi
enda bar heimili hennar þess gott
vitni. Fyrir utan allar lopapeysumar
og aðrar hannyrðir fór hún að vinna
með leir á seinni ámm og em ófáir
Blómastofa
Friöfinm
Suðuriandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið öli kvöld
til kl. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar við öll tílefni.
Gjafavörur.

manni sínum
Snorra Laxdal
Karlssyni slökkvil-
iðsmanni. Snorri er
ættaður frá Skaga-
strönd. Jóhanna og
Snorri hófu búskap
sinn í Reykjavík og
bjuggu þar alla tíð,
lengst af í Sigtúni
49. Þau eignuðust
þrjú börn: 1) Arnar
Laxdal f. 6. febrúar
1941, vélfræðing-
ur. Kona hans er
Hulda Yngvadóttir,
tækniteiknari. Son-
ur þeirra er Yngvi Laxdal.
Börn Arnars af fyrra hjóna-
bandi eru Jónína Kristín og
Pétur Ragnar. 2) Kristín f. 29.
mars 1946, læknaritari. Maður
hennar er Guðmundur Harðar-
son, sölumaður. Börn þeirra
eru Jóhanna Kristín og Hörður
Már. 3) Karl f. 12. janúar 1955,
tæknifræðingur. Kona hans er
Gunnjóna Sigrún Jensdóttir,
hjúkrunarfræðingur. Börn
þeirra eru Snorri Laxdal,
Marta Rós og Arnór Laxdal.
Barnabarnabörnin eru tvö,
Kristín Thelma og Arna Dröfn.
Útför Jóhönnu fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
sem eiga eftir hana fallegt hand-
bragð.
Þá vil ég minnast þess er ég var
að fara í ferðalag með fyrirtækinu
sem ég starfa við, en það var kalsa-
veður og hafði ég áhyggjur af því
að ég væri ekki nógu vel klædd.
Einhver töf varð á rútunni svo ég
ákvað að skjótast niður í Sigtún til
Hönnu, en hún hafði nefnt við okk-
ur mæðgur að hún skyldi prjóna
lopapeysur handa okkur. Oft átti
hún þó til peysur sem hún var ekki
búin að láta frá sér. í þetta sinn
átti hún aðeins eina peysu brúna
að lit, en hún var „skjótt“ eins og
hún sagði því þegar hún var búin
með hana, uppgötvaði hún að það
var töluverður blæbrigðamunur á
garninu. Ég taldi það nú ekki skipta
máli, notagildið yrði það sama og
fór ég með peysuna og bjargaði hún
ferðinni fyrir mér því veðrið skán-
aði ekkert. Mikið var þessi peysa
notuð bæði af mér en ekki síður
af dóttur minni. Hanna var samt
aldrei sátt við að ég fengi ekki „al-
mennilega" peysu svo seinna meir
færði hún mér aðra sem var ekki
„skjótt" og á ég alltaf eftir að hugsa
um Hönnu þegar ég fer í peysuna
góðu.
Hugulsemi Hönnu lýsti sér vel
þegar Ljúfur minn slasaðist en ég
hafði ákveðið að fara í kvennareið
með Fákskonum þar á meðal Krist-
ínu og dótturdóttur og alnöfnu Jó-
hönnu Krístínar en þá hringdi hún
í mig og bauð mér hann Sindra sinn
sem var uppáhalds hesturinn henn-
ar. Ekki gerði hún það endasleppt
þegar fara átti slepputúrinn austur
að Apavatni, að bjóða mér aftur
Sindra til að ríða hluta ferðarinnar
en hún vissi hvað ég hafði hlakkað
til að fara minn fyrsta slepputúr
og Ljúfur enn óferðafær.
Ég þakka þér, elsku Hanna mín,
fyrir allar góðu stundirnar og hlý-
hug til mín og minnar dóttur og
bið Guð að geyma þig og ég' veit
að vel verður tekið á móti þér í
nýjuin heimkynnum. Far þú í friði.
Snorri minn, Arnar, Kristín,
Kalli, fjölskyldur og systkini, mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Steinunn Jóna Geirsdóttir.
Nú þegar komið er að leiðarlok-
um langar mig í nokkrum orðum
að kveðja tengdamóður mína Jó-
hönnu Kristínu Guðmundsdóttur og
þakka henni nærri 30 ára samleið.
Mér er minnisstætt þegar ég kom
fyrst inn á fallegt heimili tengdafor-
eldra minna í Sigtúni, hversu allt
var hlýlegt og notalegt og myndar-
skapur húsfreyjunnar lýsti af öllum
hlutum. Margar ljúfar stundir hef
ég síðan átt á heimili hennar, því
hún var höfðingi heim að sækja og
aldrei naut hún sín betur en þegar
gesti bar að garði og hún gat veitt
af sinni miklu rausn og aldrei var
komið að tómum kofunum hjá
henni. Enginn fannst mér elda betri
mat en hún, né steikja betri klein-
ur, pönnukökur eða flatkökur og
lopaleysurnar hennar hafa oft hlýj-
að mér í hestamennskunni. Verkin
hennar töluðu sínu máli og voru öll
unnin af alúð og umhyggju. Hún
var félagslynd að eðlisfari og fann
sér farveg á þeim vettvangi í sjálf-
boðaliðastarfi við félagsmiðstöð
aldraðra við Norðurbrún þar sem
hún vann í mörg ár og einnig starf-
aði hún í Kvenfélagi Langholts-
kirkju, allt frá stofnun þess og þar
til fyrir örfáum árum.
Margar góðar stundir áttum við
með henni og tengdapabba í sumar-
bústaðnum á æskuslóðum hennar
við Apavatn. Ekki sat hún auðum
höndum þar, því hún var iðulega
búin að ptjóna sokk eða vettling
þegar við hin komum á fætur á
morgnana, þau voru alla tíð dijúg
morgunverkin hennar tengda-
mömmu. Þegar verið var að byggja
sumarbústaðinn gekk hún dijúgan
spöl ofan af gamla bæ með heitan
mat í hádeginu og síðan eftirmið-
dagskaffi handa mannskapnum,
svo ekki þyrfti að tefja vinnuna
með ferðum í mat eða kaffí. Vinnu-
semi, dugnaður og ósérhlífni var
henni í blóð borin. Hún var ákaflega
næm á tilfínningar annarra og hug-
ulsöm og var vakin og sofín yfir
líðan og velferð fjölskyldu sinnar
allt til síðustu stundar. Barnabörnin
nutu góðs af umhyggju hennar og
hlýju. Hjá henni áttu þau alltaf
öruggt athvarf og fyrstu bænirnar
sínar lærðu þau af henni, svo ekki
sé minnst á allar vísurnar sem hún
kenndi þeim.
Við ferðalok er margs að minn-
ast og margs að sakna og bestu
minningarnar verða aldrei skráðar
á blað. Jóhanna tengdamóðir mín
var hetja hversdagsins og vann sín
verk án skarkala eða margra orða.
Hennar laun voru ánægjan sem
fólst í því að hlúa að og gera öðrum
gott.
Guð blessi minningu þína. Hafðu
þökk fyrir allt.
Guðmundur Harðarson.
Mætust húsfreyja
móðir hin besta
leitaði ei fordildar
á fundum manna
eða mærðar
af munna lofi
heldur ágætis
með iðn og dyggðum.
Jóhanna frá Apavatni, frænka
mín og vinkona frá æskudögum,
er dáin. Nú er Hanna, eins og hún
var ávallt kölluð, horfín sjónum
mínum, því fylgir söknuður. Mér
fínnst ljóðlínur þessar lýsa vel þeirri
mynd hennar, er ég geymi í huga
mínum.
Við höfum alla tíð verið í ná-
grenni hvor við aðra, fyrstu 20 árin
í Laugardalnum, og síðan hér í
Reykjavík. Það var mikill samgang-
ur á milli heimila foreldra okkar
og trygg vinátta, sem við frænd-
systkinin höfum notið í langri sam-
fylgd. Jónína og Guðmundur, for-
eldrar Hönnu, voru mjög vinsæl
hjón og gestrisin, öllum veitt af
rausn, og einstakt viðmót þeirra
gerði heimsókn til þeirra eftirsókn-
arverða.
Þegar við Hanna vorum innan
við fermingu og nokkuð farnar að
draga til stafs, fundum við upp á
því að skrifast á, og reyndum þá
að vanda sem best stafagerð og
efnisval. Hanna var fundvís á gott
efni til að skrifa um; oftast var
fallegt ljóð sett í textann eða vakin
athygli á nýju lagi í Sálmabókinni
eða Söngvasafninu. Um árabil var
faðir hennar organisti í Mosfells-
kirkju. Hann átti einnig gott heim-
ilisorgel. Það var því oft þar á bæ
tekið lagið. Móðurbræður Hönnu
voru allir góðir söngmenn og starf-
andi í karlakórum. Og það segir sig
sjálft, að söngurinn ómaði um bæ-
inn, þegar þeir voru í heimsókn, og
vinir í Dalnum komu og tóku þátt
í heimiliskórnum. Sönglist eða tón-
list í hvaða mynd sem er, og gott
sendibréf í pósti, er í mínum huga
eitthvað yndislegasta sameiningar-
tákn til gleðiríkra kynna og vináttu.
Hanna átti gott hlóðfæri og tók
í það þegar næði gafst, en hún
hefði kosið að læra meira á því
sviði, eins og fleiri á þeim tíma.
Við vorum samtímis á Laugarvatns-
skólanum og eignuðumst þar hug-
ljúfar samverustundir, sem gaman
var að rifja upp, er fundum bar
saman með gömlum skólafélögum.
Eftir að tómstundakennsla fyrir
eldra fólk hófst hér í borginni, var
Hanna þar öllum stundum að læra;
þetta var svo kærkomið fyrir hagar
hendur. Það var undrunarefni hve
miklu hún kom í verk og hversu
oft hún sendi mér fallega hluti, er
hún hafði búið til af kostgæfni. Hún
var svo gjafmild á allan máta. Fal-
leg, hlý orð í löngu sendibréfí er
líka dýrmæt gjöf og eign. Allt þetta
varðveiti ég og sé þessa tryggu,
góðu frænku mína fyrir mér, er ég
tek þessar gjafir fram og virði fyr-
ir mér.
Ekki hefur Hanna búið við góða
heilsu undanfarin ár. Oft hefur hún
þurft að dvelja á sjúkrahúsi, en lát-
ið sem ekkert sé er heim var kom-
ið. Myndarskapur og rausn í heimil-
ishaldi var henni svo eiginlegt, að
þiggjendum varð oft á að gleyma
að bjóða aðstoð eða snúning henni
til léttis. Hanna starfaði mikið í
Kvenfélagi Langholtssóknar, og
voru þau hjónin bæði mjög áhuga-
söm um alla starfsemi, er kirkju
og söfnuðinum viðkom.
Jóhanna Guðmundsdóttir og
Snorri Laxdal, eiginmaður hennar,
voru mjög samhent og samhuga í
góðvild og höfðingsskap við alla,
er þau umgengust. Snorri er maður
ákaflega verkhagur og ber hús
þeirra við Sigtún honum fagurt
vitni, úti sem inni; mest vann hann
við byggingu þess sjálfur í frístund-
um sínum. Einnig byggðu þau ynd-
islegt sumarhús við Apavatn, þar
sem þau nutu bláfjallageimsins.
Börnin þeirra þijú og afkomendur
þeirra voru þeim miklir gleðigjafar.
Ásamt tengdafólkinu myndaðist
ákjósanlegt samfélag, er gaf heim-
ili Hönnu minnar þann hlýja blæ,
er hún sjálf bar ávallt með sér,
hvar sem hún fór.
Innilegar samúðarkveðjur frá
mér og minni ijölskyldu.
Lára Böðvarsdóttir frá
Laugarvatni.
Nú hverfur þú á braut inn í síð-
sumarið, amma mín, og kveðju-
stundin er runnin upp. Sú stund er
ég kveið svo mjög sem barn, að
missa þig, bestu ömmu í heimi og
sú tilhugsun kallaði oft fram tárin
hjá lítilli manneskju sem ekki gat
hugsað sér tilveruna án ömmu.
Þeirri staðreynd, að samverustund-
irnar verði ekki fleiri í þessu lífi,
er erfítt að kyngja; að ekki gefíst
fleiri tækifæri til að heimsækja þig,
faðma þig að mér, að njóta þeirrar
hlýju og umhyggju sem þér var svo
tamt að veita. Það er erfítt að hugsa
til þess að ég geti ekki lengur sagt
þér það sem í bijósti mér býr, að
láta þig vita hversu stóra hlutdeild
þú ætíð áttir í mínu lífi, að segja
þér hve innilega mér þótti vænt um
þig. Þú varst alltaf til staðar, amma
mín, tilbúin að hlusta, þerra tárin,
hughreysta og samgleðjast öðrum.
Það var alltaf gott að koma við í
Sigtúninu og fínna kyrrðina og frið-
inn sem þar ríkti, að finna hvernig
allar áhyggjur hurfu á bak og burt
í návist þinni.
Ég var mjög lánsöm^ að eiga ,al-
vöru“ ömmu í uppvextinum, ömmu
sem tilheyrir þeirri kynslóð sem nú
er óðum að hverfa á braut, óeigin-
gjarna, kærleiksríka, hugulsama
ömmu sem alltaf var til staðar.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
þig að, amma mín, og fengið það
JOHANNA KRISTIN
, GUÐMUNDSDÓTTIR
veganesti sem þú lést mér í té, ég
er þakklát fyrir allar yndfslegu
minningamar um þig sem nú
streyma upp á yfírborðið og ilja
mér í sorginni.
Ég veit varla hvar ég á að bera
niður, svo margar em minningamar
um þig og allar ljúfu stundimar
heima í Sigtúni þar sem alltaf var
pláss fyrir lítinn næturgest í hlýju
,holunni“ í bólinu ykkar afa og þar
sem ég var svo heppin að búa fyrstu
sex ár ævi minnar í kjallaranum í
Sigtúni var það pláss oft nýtt. Eftir
að við fluttum burt var það oftar
en ekki sem ég var mætt á tröppun-
um í Sigtúni með náttfötin og tann-
burstann í tösku tilbúin að eyða
helginni hjá ykkur afa.
Ég minnist allra bænanna sem
þú kenndir mér og við fómm með
saman fyrir svefninn, í myrkrinu
þar sem ég kúrði upp að þér, amma
mín, áhyggjulaus og fullviss um að
ekkert illt væri til í heiminum, um-
vafín kærleika og öryggi. Vakna svo
upp á morgnana við ilminn af ný-
bökuðum kökum og brauði, trítla
berfætt fram í eldhús þar sem beið
mín heitt bakkelsi og kakó. Þá varst
þú búin að vera á fótum frá því kl.
6 og baka staflana af flatbrauði,
jólaköku eða steikja kleinur. Það
jafnaðist svo sannarlega ekkert á
við bakkelsið þitt, amma mín.
Ég minnist bíltúranna með ykkur
afa niður í bæ á sumarkvöldum þar
sem ég sat í aftursætinu með ísinn
minn, sem oftast fylgdi með í kaup-
bæti og fylgdist með öllu sem fyrir
augu bar út um bílrúðuna.
Eg minnist ferðanna austur að
Apavatni á sumrin þar sem ég fékk
svo oft að dvelja með ykkur sem
krakki, þegar þú, amma mín, varst
búin að pijóna heilu lopasokkana
eða vettlingana og ganga upp á
Aphól til að fylgjast með sólarupp-
komunni þegar við hin fórum á
fætur og auðvitað beið okkar morg-
unverður á borðum sem þú varst
búin að tilreiða af þinni alkunnu
sniljd.
Ég man svo vel eftir jólaundir-
búningnum í Sigtúni, sem ég fékk
alltaf að taka þátt í, lausan við alla
streitu, þar sem allt var unnið af
stakri alúð. Þegar ég fékk að fara
með þér, amma mín, í strætó niður
í bæ og við þrömmuðum upp og
niður Laugveginn við jólagjafainn-
kaup með ,Hátíð í bæ“ sungið af
Ellý og Vilhjálmi hljómandi fyrir
eyrum okkar hvar sem við fórum.
Ég á þér svo ótal margt að þakka,
amma mín. Þú varst besta mann-
eskja sem ég hef kynnst og vona
ég innilega að ég megi á einhvem
hátt feta í fótspor þín. Ég er þakk-
lát fyrir að hafa fengið að bera
nafn þitt og geri það með stolti.
Ég kveð þig, elsku amma mín, með
einu af versunum sem þú kenndir
mér:
Nú legg ég augun aftur,
6, Guð þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Foerson - Sb. 1871 - S. Egilsson)
Guð geymi þig.
Þín Jóhanna Kristín.
Elsku Hanna amma mín er dá-
in, en eftir á ég fallegar og góðar
minningar. Hún amma var alltaf
góð við mig. Þegar ég var lítil var
ég svo lánsöm að búa niðri, í hús-
inu hjá ömmu og afa í Sigtúni.
Þá var gott að geta farið upp til
hennar og faðmað hana. Alltaf var
eitthvað nýbakað á borðum og hún
gaf sér tíma til að spjalla og vita
hvað væri á döfinni hveiju sinni.
Hún talaði við okkur systkinin eins
og við værum fullorðið fólk. Hún
kenndi mér bænirnar og ég söng
fyrir hana Maístjörnuna. Með
árunum varð ég feimin og þá spil-
aði ég á píanóið fyrir hana í stað-
inn. Hún amma mín var svo lengi
veik, en nú er hún komin til guðs
og líður örugglega vel þar.
Guð blessi minningu þína, amma
mín, og styrki afa á erfiðri stund.
Marta Rós.