Morgunblaðið - 13.12.1995, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINIUINGAR
MIÐVIKUDAGUR 13. DESEMBER 1995 39
BJARNI
JÓNASSON
+ Bjarni Jónasson
var fæddur á
Grímsstöðum á
Reyðarfirði 10. des-
ember 1922. Hann
andaðist á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu í
Neskaupstað 6. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Val-
gerður Bjarnadótt-
ir og Jónas Pétur
Bóasson bóndi.
Systkini Bjarna
voru: Guðrún, f.
1916, Hallgrímur,
f. 1918, Kristín, f. 1919, Bóas,
f. 1921, látinn, Lára, f. 1924,
látin, og Auður, f. 1926.
26. maí 1958 kvæntist Bjarni
eftirlifandi eiginkonu sinni,
Jórunni Ferdinandsdóttur frá
Reyðarfirði, f. 1926. Þau eign-
uðust tvo syni, Jón-
as Pétur, f. 1959,
og Guðlaug Þröst,
f. 1962. Sonur Jór-
unnar, Ferdinand
Bergsteinn, f. 1951,
var sem sonur
Bjarna.
Bjarni ól allan
sinn aldur á Reyð-
arfirði. Hann stund-
aði sjó frá 15 ára
aldri allt til fertugs.
Lauk fyrst vél-
stjóranámskeiði frá
Vélskóla Islands og
lauk svo síðar vél-
stjóraprófi frá sama skóla.
Hann var starfsmaður Vega-
gerðar ríkisins á Reyðarfirði
frá árinu 1964.
Bjarni verður jarðsunginn
frá Reyðarfjarðarkikju í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
FALLINN er í valinn fyrr en okkur
varði mikill mannkostamaður, öð-
lingur ljúflyndis og bjartra brosa,
verklaginn iðjumaður, vinsæll mjög
af öllum, er áttu með honum fylgd.
Hryggð sækir hug við fráfall
Bjarna Jónassonar, það var alltaf
jafn notalegt í návist hans, hvort
sem var í önnum dagsins inni á
Vegagerð eða á góðum stundum
gleðinnar þar sem þessi félagslyndi
ágætisdrengur var í essinu sínu.
Með Bjarna Jónassyni er genginn
gegn og trúr sveitungi, sem eftir-
lætur okkur margar hugljúfar
minningar og mæta þökk fyrir það
sem hann var samferðafólki sínu.
Að honum stóðu traustir stofnar,
foreldrar hans öndvegisfólk góðra
eðliskosta og heimili þeirra rómað
fyrir höfðingslund og hlýju, greiða-
semi og gestrisni.
Bjarni naut upplags og erfða
ásamt ágætu veganesti frá for-
eldrahúsum, hann var traustur og
áreiðanlegur í öllu sem honum var
trúað fyrir, greindarmaður glöggur,
eljusamur með afbrigðum, allt lék
í höndum hans, lagni og kapp fóru
saman í önn dagsins ásamt einstak-
lega ljúfu lunderni.
Hjá honum áttu ágæta samleið
alvara rík, þegar við átti og glettn-
in á gleðinnar stund, 'hann var
maður vel orðhagur og sagði
skemmtilega frá í ljósu, lifandi
máli með ívafi gamanseminnar, en
ofar öllu var hið heilbrigða, jákvæða
lífsviðhorf hans og glögg sýn til
allra átta, þar sem orð skyldu
standa og réttlætiskenndin ríka réð
ferð.
Glaðbeittur í hógværð sinni og
hjartahlýju gaf hann ævinlega hinn
glaða og sanna tón í umræðu alla,
lagði ævinlega gott til alls og allra.
Hvar sem hann lagði að hönd var
alúðin með í öllum verkum sem
vinnast skyldu sem bezt. Bjarni
hefði sómt sér vel sem bóndi á bú-
jörð góðri, því búskapur var honum
hugleikinn og lengst af átti hann
fallegan fjárstofn, sem hann annað-
ist af þeirri kostgæfni sem honum
var svo eðlislæg.
Við sveitungar hans minnumst
hans helzt og bezt frá hans farsælu
störfum hjá Vegagerð ríkisins þar
sem verk og hönd og hugur allur
var að hveiju einu lagður, smáu sem
stóru, svo sem viðfangsefnin væru
vinir hans, samvizkusemi hans við
brugðið. Við þekktum hann ekki
síður sem hinn dáðríka drengskap-
armann sem öllum þótti gott að
eiga við fund.
Bjarni var mikill gæfumaður í
öllu einkalífi sínu, lífsförunautur
hans mikil afbragðskona á alla lund,
synir þeirra tveir sem stjúpsonur
Bjarna drengir góðir. Bjarni var
mikill heimilismaður, undi bezt í
faðmi sinnar kæru fjölskyldu, heim-
ili þeirra var hinn góði griðastaður,
þar sem gefandi húsráðendur fögn-
uðu gestum vel.
Bjarni var einarður og ákveðinn
í skoðunum, hann fylgdi þeim eftir
af festu en fór aldrei offari í því
efni, glöggskyggn á menn og mál-
efni, félagshyggjumaður í merking
beztri og mat það svo að samhjálp
og samvinna ættu að vera aðals-
merki hvers þjóðfélags.
Það er sannur sjónarsviptir að
hinum góða og gegna dreng í hug-
umkæru samfélaginu heima. Minn-
ing hans mæt og góð vakir í huga
okkar umvafin hinni nærfærnu,
notalegu hlýju og kankvísri kímni
sem Bjarni var svo auðugur af.
Við Hanna sendum Jórunni okk-
ar einlægustu samúðarkveðjur, en
svo mikils hefur hún misst á árinu,
eiginmann og einkabróður. Sonum
hennar svo og aðstandendum öðrum
sendum við einnig hlýjar samúðar-
kveðjur. Megi vermandi minningar
um dáðum prýddan dreng létta
þeim sáran söknuð.
Við leiðarlok hverfur hugur minn
til baka, allt til okkar fyrstu kynna
og ofurljóst nú hversu margt ber
að þakka frá gefandi samfylgd ár-
anna, sem aldrei bar á nokkurn
skugga.
Svo fljótt er farsæl æviganga á
enda og eftir lifir mynd af heil-
steyptum hollvini sm lýsti upp og
yljaði umhverfi sitt. Honum fylgi
t
Útför ástkærrar eiginkonu minnar, dótt-
ur, móður okkar, tengdamóður og
ömmu,
STEFANÍU STEFÁNSDÓTTUR,
Digranesheiði 11,
Kópavogi,
fer fram frá Digraneskirkju fimmtudaginn
14. desember og hefst athöfnin kl. 13.30.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeim,
sem viija minnast hennar, er bent é
Krabbameinsfélagið.
Gunnar Árnason,
Þorgerður Pétursdóttir,
Kjartan Gunnarsson, Hrefna Sölvadóttir,
Þorgerður Gunnarsdóttir, Ásgeir Grétar Sigurðsson,
Anna Maria Gunnarsdóttir, Niels Moller-Jensen
og barnabörn.
einlæg þökk yfir á unaðslendur ei-
lífðarinnar.
Blessuð sé björt minning Bjarna
Jónassonar.
Helgi Seljan.
Það er dýrmætt að eiga góða
nágranna. Það finn ég vel nú er
ég kveð frænda minn og nágranna
um tuttugu og fimm ára skeið,
Bjarna Jónasson. Það á ekki síst
við þar sem er stór barnahópur í
næsta húsi eins og löngum hefur
verið hér í Ásgerði 6. Fyrr á árum
var ekkert til sem hét lóðamörk og
börnin voru því ekkert að spá í
hvar var verið að ærslast, og ekki
var amast við því.
Bjarni var einstaklega barngóður
maður og sýndi þeim álltaf virðingu
og vinsemd. Hann talaði aldrei nið-
ur til þeirra, börn voru jafn rétthá
í hans huga og fullorðnir.
Bjarni var maður þolinmóður og
sístarfandi, þegar vinnudegi lauk
eða um helgar fann hann sér ýmis-
legt til dundurs. Fyrir mörgum
árum tókum við bæði upp á því að
reyna að uppræta fífla úr grasflöt-
unum hjá okkur. Ég gafst fljótlega
upp en Bjarni var enn að í fyrrasum-
ar.
Það eru æði mörg skipti í gegn
um árin sem ég hef sest inn í eldhú-
skrók hjá Jórunni, eftir að hafa
þitt Bjarna utandyra. Hann var
vanur að segja með glettni og hlýju
í röddinni: „Jórunn vill finna þig,“
eða „Jórunn var að hella upp á
kaffi.“ Ég var ekki ein um að vera
boðin velkomin á þennan hátt. Og
þegar inn fyrir dyrnar í Ásgerði 4
er komið er sama hlýjan þar. Jór-
unn á sínum stað, róleg og fagn-
andi hvaða gesti sem að gerði bar.
En allt hefur sín takmörk og nú
er þessari samfylgd við Bjarna lok-
ið að sinni.
Við Kristján og dætur okkar
Aðalheiður, Margrét, Kolbrún og
Lára Valdís þökkum honum góð-
vildina í okkar garð alla tíð.
Nú pi og byggðir blunda
á beð sinn allir skunda
og hljótt er orðið allt.
Upp, upp, minn hugur hraður,
þig hef, minn rómur glaður,
og Guði kvöldsðng helgan halt.
Nú sól er horfin sýnum,
og sjónum fyrir mínum
er hún í heimi svart.
Þó alls án ótta sef ég,
því aðra sól æ hef ég,
minn Jesú, lífsins ljósið bjart.
(H. Hálfd.)
Elsku Jórunn, innilegar samúðar-
kveðjur. Sorgin sækir að þér og
fjölskyldu þinni, en ég veit að þið
eigið eftir að fmna gleðina sem er
á bak við sorgina, gleðina yfir því
góða sem þið áttuð í Bjarna.
Blessuð sé minning hans.
Álfheiður Hjaltadóttir.
í fáum og fátæklegum orðum
langar okkur að minnast Bjarna
Jónassonar eða Bjarna bónda eins
og við oft nefndum hann. Bjarni
var vélstjóri að mennt og stundaði
sjómenrisku fram yfir 1960 er hann
hóf störf hjá Vegagerð ríkisins.
Vinnusemina vantaði ekki. Gaman
var að sjá hvað honum og hans
vinnufélögum veittist létt að gera
við þessi stóru tæki. í litlu fjárhúsi
utan við Bakka hafði Bjarni sínar
kindur sem hann annaðist af ein-
stakri natni og afurðirnar sagði
hann frá eigin bijósti.
Eins og áður sagði féll honum
sjaldan verk úr hendi og þá var oft
verið í skúrnum við alls kyns bras,
ekki síst í bflum, bæði sínum, sona
sinna, svo og annarra og nutum við
ósjaldan góðs af því með misjafna
bflskijóða. í Ásgerði 4 eða á hólnum
reistu þau hjónin sér veglegt hús
með útsýni yfir þennan fallega fjörð.
Húsið hafði Bjami klætt að utan og
byggt skemmtilega sólstofu á svalim-
ar þar sem Jómnn ræktar falleg blóm
og vínber sem Bjami hafði gaman
af að sýna gestum og gangandi.
Sumarið 1978 unnum við bræð-
urnir á Reyðarfirði og vorum þá
og næstu 17 sumur heimagangar
hjá þeim hjónum sem tóku okkur
af alúð og umhyggju. í veikindum
sínum var hann bjartsýnn, bros-
mildur og sagði jafnan: „Það er
ekkert að mér, ég finn hvergi til.“
En nú er þessi lífsbarátta á enda
og við þökkum þessi góðu kynni.
Elsku Jórunn, Jónas, Þröstur, Feddi
og fjölskyldur, Guð gefi ykkur styrk
og von. Guð blessi góðan dreng.
Snorri, Stefán og fjölskyldur.
Það er komið að síðustu kveðju-
stund. í öllu mannfólki býr eitthvað
gott, en í Bjarna Jónassyni bjó að-
eins allt það besta.
Ég hitti Bjarna í fyrsta skipti
sumarið 1993 en þá fór ég með
Ingunni konunni minni til Reyðar-
fjarðar í heimsókn til þeirra hjóna
Bjarna og Jórunnar. Oft hafði ég
híustað á Ingunni segja mér frá
„Bjarna hennar Jórunnar". í þess-
ari stuttu heimsókn til þeirra hjóna
kynntist ég Bjarna sérstaklega vel
og persónulega. Það var eins og
að hann ætti í mér hvert bein. Mér
leið alveg sérstaklega vel í návist
Bjarna, hann var svo innilegur og
alltaf brosandi. Stutt var alltaf í
hláturinn og gamansemina og góð-
vildin skein úr augum hans.
Bjarni kom í heimsókn til mín í
nokkur skipti er hann varð að koma
til læknismeðferðar í Reykjavík, og
ég fann alltaf að hann var sannur
vinur minn. Þegar ég sagði syni
rnínurn að Bjarni væri dáinn, en
sonur minn er 19 ára gamall, sagði
hann: „Bjarni var svo góður maður,
ég fann það bara þegar við töluðum
saman.“ Það sem ég skrifa um
þennan hlýja og vandaða vin minn
sem ég þekkti því miður allt of stutt,
er smá þakklætisvottur til hans.
Ég þykist þess fullviss að allir
sem kynntust Bjarna muni sakna
hans. Hann bar alltaf með sér birtu
og yl. í einkalífi var Bjarni mikill
gæfumaður. Hann átti frábæra eig-
inkonu og eignaðist með henni tvo
syni og einn fósturson. Það er trú
mín að Bjami sé í góðum höndum
núna, jafngóðum og höndunum
hennar Jórunnar.
Mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Símon S. Wiium.
Ólafur Ölafsson landlæknir skrifar formálann
Ísak Harðarson Ijóðskáld islenskaði
Doris Van Stone, höfundur þessarar bókar,
var vanrækt, barin og kynferóislega
misnotuö í æsku. Afleióingarnar urðu þær
að henni fannst hún Ijót, ólirein
og einskis viröi, og lifói í stööugum ótta
vió höfnun annarra.
En Doris fékk stórkostlega lækningu...
MEIN OG LÆKNING
KYNFEHÐISLEGRAR
MISNÖTKDNAR
£ \
AKUR