Morgunblaðið - 16.12.1995, Blaðsíða 62

62 LAUGARDAGUR 16. DESEMBER 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Hrafnhildur
Kristín Krist-
jánsdóttir fæddist í
Vestmannaeyjum
26. apríl 1955. Hún
Iést á Borgarspíta-
lanum 7. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Margrét Ól-
afsdóttir, f. 14. ág-
úst 1929, d. 5. júní
1995, og Kristján
Siguijónsson, f. 3.
ágúst 1931, d. 15.
desember 1983.
Hún var fjórða í
röðinni af tiu börnum þeirra.
Systkini hennar eru: Ólafur
Örn, f. 1. apríl 1948, Siguijón
Marvin, f. 6. júní 1952, Anna
María, f. 10. desember 1953,
Trausti, f. 20. september 1956,
Fanney, f. 16. ágúst 1958, Krist-
ján, f. 18. október 1959, Mar-
grét Elsabet, f. 26. nóvember
1962, Bjarki, f. 18. febrúar
1964, Brynjar, f. 13. október
1968. Auk þeirra átti Hrafn-
hildur hálfbróður, Magnús Þór,
í DAG er til moldar borin elskuleg
móðir okkar, Hrafnhildur Kristín
Kristjánsdóttir.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Elsku mamma! Okkur systkinin
langar að þakka þér fyrir þann
yndislega, en allt of stutta, tíma
sem við fengum með þér, en við
vitum að þú verður alltaf með okk-
ur, passar okkur og gefur okkur
styrk er á þarf að halda.
Elsku mamma mín, hér kemur
nú Ijóðið sem ég ætlaði að skrifa
og nú stend ég við það: Þegar ég
legg höfuð mitt til hvílu / bið ég
Drottin sálu mína að geyma / og
ef ég dey áður en ég vakna / bið
ég Drottin sálu mína að taka.
(Rakel Dögg.)
Ástar- og saknaðarkveðjur.
Hrefna, Rakel og
Kristján Þór.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
(V. Briem.)
Elskuleg systir okkar, Hrafnhild-
ur Kristjánsdóttir, er látin. Þessi orð
eru sögð með trega og miklum sökn-
uði. Ekki eru nema rúmir sex mán-
uðir frá því að við misstúm hana
mömmu okkar eftir stutt en erfið
veikindi. Á sama tíma og mamma
veikist fær hún systir okkar þær
fréttir að hún sé með illvígan sjúk-
dóm. Þessar fréttir komu eins og
reiðarslag yfir okkur öll en hún syst-
ir okkar tók þessum fréttum með
mikilli ró og dugnaði. Alltaf vorum
við systurnar svo bjartsýnar á að
hún myndi vinna bug á þessum sjúk-
dómi en því miður varð raunin önn-
ur.
Hún systir okkar háði hetjulega
baráttu fram á síðasta dag og varð
hennar sjúkrahúslega ekki nema
tæpur sólarhringur. En núna, elsku
Habbý okkar, þegar kveðjustundin
rennur upp koma upp í hugann
margar minningar.
Við munum sérstaklega eftir því
þegar við vorum litlar stelpur og
þú bjóst til karamellu handa okkur.
Þú varst sérstaklega lagin við ailt
sem við kom 'matargerð og veislu-
höldum. Alltaf varstu boðin og búin
f. 15. janúar 1947.
Hinn 22. febrúar
1975 giftist Hrafn-
hildur Sigurði
Daníelssyni frá
Borgarnesi. Hrafn-
hildur og Sigurður
eignuðust tvær
dætur, Hrefnu Sig-
urlaugu, f. 9. jan-
úar 1975, og Rakel
Dögg, f. 17. maí
1979. Hrafnhildur
og Sigurður slitu
samvistum. Hrafn-
hildur eignaðist
soninn Kristján Þór
þann 11. janúar 1988 með Ein-
ari Páli Einarssyni. Hrafnhild-
ur vann í Vinnslustöð Vest-
mannaeyja sem unglingur en
síðan við verslunarstörf í Vest-
mannaeyjum og í Borgarnesi.
Síðustu árin starfaði hún sem
aðstoðarmaður tannlæknis hjá
Sigursteini Gunnarssyni.
Útför Hrafnhildar fer fram
frá Landakirkju I dag og hefst
klukkan 14.
að hjálpa ef eitthvað stóð til. Fann-
ey systir hringdi í þig í september
síðastliðnum svo stolt yfir því að
hafa undirbúið afmæli dóttur sinnar
upp á eigin spýtur í fyrsta sinn án
þinnar hjálpar og þú sagðir við hana:
Auðvitað getur þú þetta alvcg eins
og ég. Þetta litla minningarbrot lýs-
ir svo vel hvaða hug þú barst til
okkar. Við systumar vorum alltaf
svo stoltar af þér, alla tíð.
Mikil gleði varð hjá ykkur, litlu
fjölskyldunni, þegar þið fluttuð í
Árnarsmárann í desember í fyrra.
Þér leið svo vel og varst svo stolt
af heimilinu ykkar og það máttir
þú svo sannarlega vera. Ekki voru
efnin mikil en hvað þú gast gert
heimilið fallegt og hlýlegt. Þú hafð-
ir einstakt lag á að gera allt svo
fallegt í kringum þig og varst mikil
smekkmanneskja.
Elsku Habbý okkar, við systurnar
vitum að þín dýrmætasta eign í líf-
inu voru bömin þín þijú, Hrefna,
Rakel og Kristján Þór, og við heitum
þér því að gæta þeirra fyrir þig, því
máttu treysta, því þeirra er sorgin
og söknuðurinn mestur. Nú vitum
við að þú ert komin til mömmu og
pabba og það sefar sárustu sorgina,
en auðvitað syrgjum við þig sárt
því við elskuðum þig mikið og emm
þakklátar að hafa getað verið hjá
þér þínar síðustu vikur í lífinu.
Elsku Habbý okkar, hvíl í friði.
Ástarkveðjur frá,
Maríu, Fanneyju og
Margréti Elsabetu.
Öll vissum við að Hrafnhildur
væri alvarlega veik en að hún færi
svona fljótt hvarflaði aldrei að okk-
ur. Jólin höfðum við skipulagt í
Arnarsmáranum en þeirra verðum
við að njóta á æðra sviði með henni.
Habbý var mér, sem svo mörgum
öðmm, kær og okkur Kidda fannst
við ávallt vera komin heim þegar
við komum til hennar. Við vorum
aldrei gestir heldur hluti af fjöl-
skyidunni, lögðumst upp f sófa,
fengum besta kaffi í heimi ótal sinn-
um og töluðum um allt milli himins
og jarðar. Aldrei hef ég komið inn
á þrifalegra og snyrtilegra heimili.
Eg á margar góðar minningar
um Habbý sem ég mun alltaf
geyma. Síðast í fertugsafmæli henn-
ar í vor glöddumst við áhyggjulaus
saman þó að gleðin hafi ekki verið
fullkomin þar sem móðir hennar
hafði nýlega veikst. Þrátt fyrir það
áttum við yndislega stund. Við nut-
um veitinga sem voru listi- og lysti-
legar eins og henni .einni var lagið
að útbúa og áttum ógleymanlega
stund þar sem Habbý var hrókur
alls fagnaðar. Engan grunaði annað
en framtíðin væri björt og allir erfið-
leikar að baki.
Mér fannst nóg á Habbý lagt
þegar ég sagði henni frá láti móður
hennar í júní síðastliðnum. Einmitt
þann dag fékk hún hinar skelfilegu
fréttir um sjúkdóminn.
Hún og við öll stóðum í þeirri trú
að allt myndi lagast og hinn ótrú-
legi kraftur og viljastyrkur hennar
myndi koma henni í gegnum allar
þrautir. Sú stund er þó runnin upp
að við sjáum að ekki varð við ráðið.
Lífið var ekki alltaf dans á rósum
hjá Habbý og krabbameinið var
ekki það fýrsta sem hún barðist við.
Hún fór þó alltaf sínar eigin leiðir
og ég hef áður sagt að það var aldr-
ei nein lognmolla í kringum hana.
Samt fannst okkur fyrir tæpu ári
síðan, í desember ’94, að Habbý
hefði höndlað hamingjuna. Hún
flutti með börnin sín þijú í Amar-
smárann og var loksins komin með
sitt eigið heimili þar sem gott rými
var fyrir þau öll fjögur. Með sinni
einstöku smekkvísi og nákvæmni
prýddi hún heimilið á þann hátt að
öllum fannst að hún, Rakel, Hrefna
og Kristján Þór væru komin í ör-
uggt skjól.
Habbý var miklu meira en mág-
kona mín, hún var vinkona mín og
af stómm systkinahópi stóð hún
okkur Kidda næst því við og hún
vomm þau einu sem bjuggum á
Reykjavíkursvæðinu nú síðustu ár.
Þess nutum við svo sannarlega og
í ágúst á síðasta ári vann hún eins
og berserkur þegar hún hjálpaði
okkur að mála, þrifa og flytja á
Bergstaðastrætið. Allir sem þar
vora höfðu orð á því hve kraftmikil
hún væri, vandvirk og, ekki síst,
engar spurningar, hún vissi ná-
kvæmlega hvernig vinna átti verkin.
Hún var líka sú fyrsta sem skoðaði
íbúðina með okkur og fullvissaði
okkur um að þetta væri rétt framtíð-
arheimili fyrir okkur.
Elsku Hrefna, Rakel og Kristján
Þór, þið genguð í gegnum gleði og
erfiðleika með mömmu ykkar og
hún var ykkur góð móðir, öft ströng
og hörð en iíka ljúf og blíð, og við
minnumst allra hennar hliða. Hún
kenndi ykkur hvemig kljást á við
lífið og þá varð hún að vera sterk
og ákveðin en við sjáum líka að
ákvarðanimar voru um margt réttar
þó ykkur hafi fundist blása á móti.
Við munum líka öll að hún átti ráð
undir rifi hveiju í hinum ólíkustu
málum.
Ég samhryggist ykkur innilega,
Rakel, Hrefna og Kristján Þór, og
það sem við eigum eftir af henni
lifir í ykkur. Ég segi eins og hún
sjálf sagði fyrir örfáum dögum, þó
í öðm samhengi væri: Guð geymi
ykkur öll.
Kolbrún Kolbeinsdóttir.
Hvert mannslíf er dýrmætt, gefið
af guði til að göfga og fegra sinn
stað, því er hver dagur sem við fáum
að lifa svo dýrmætur. Öll setjum
við svip á umhverfi okkar með ein-
hveiju móti og skiljum eftir minn-
ingar.
Skólasystir okkar er dáin. Stað-
urinn sem hún prýddi er svo tómur,
því lífíð er ekki lengur þar. En minn-
ingin lifír í huga okkar og hjarta,
við viljum heiðra minningu Hrafn-
hildar með því að gleyma henni ekki.
Habbý, eins og við kölluðum
hana, var fædd og uppalin í Vest-
mannaeyjum og var Birtingarholt
við Vestmannabraut hennar æsku-
heimili. Hún var fjórða í röð tíu
systkina, kunni því að taka tillit til
annarra og deila með öðrum, en líka
beijast fyrir sínu.
Viljinn var hennar sterka vopn,
„ég skal“ var oft viðkvæðið hjá
henni þegar takmarkinu skyldi náð
og gengu hlutimir ekki upp horfði
hún sposk á mann og sagði „maður
fær nú ekki allt“.
Jafnaldramir í hverfínu lærðu það
fljótlega að Habbý væri leiðtoginn,
atkvæðagreiðsla hefði engu breytt
þar um vegna fjöldans í Birtingar-
holti. En þessi alvörugefna, þrosk-
aða stúlka hafði mun betri skilning
á leikreglum lífsins en við hin, þetta
skildum við, þess vegna treystum
við henni. Undir hennar forystu
enduðu allir leikir vel.
í skólanum var Habbý traustur
félagi og virkur þátttakandi í leik
og starfi, hún var ekki áberandi,
samt ómissandi. Skarð hennar fyllti
enginn. Því vitum við að hennar er
sárt saknað.
Við sendum börnum hennar,
systkinum og öðmm ástvinum sam-
úðarkveðjur.
Árgangur 1995 í Vestmannaeyj-
um kveður Hrafnhildi hinstu kveðju
með þakklæti og virðingu.
Skólasystkin.
Mig langar að kveðja Hrafnhildi
mína í örfáum orðum. Fyrir nokkr-
um mánuðum greindist hún með
alvarlegan sjúkdóm. En þvílíkur
baráttuvilji og hugrekki sem hún
sýndi myndi hafa verið mörgum
lærdómsríkt. Alltaf var hún tilbúin
að hjálpa öðmm, leiðbeina og sýna
að maður gefst ekki upp þó að á
móti blási. Elsku Hrafnhildur, þú
munt ætíð lifa í minningu minni og
ég þakka þér allt og kveð þig með
þessum orðum:
Að liðnum öllum þessum þrautum
þessum þrotlausu erfiðleikum
þessum endurteknu vonbrigðum
þessum hverfulu gleðistundum
spyijum við þrátt fyrir allt
þegar því er skyndilega lokið:
Hvers vegna ekki einn dag enn
aðeins einn dag?
(Halldór B. Bjömsson.)
Elsku Hrefna, Rakel og Kristján,
ég votta ykkur rnína dýpstu samúð
og öðrum aðstandendum.
Jóna Bryndís.
Okkur íbúa að Arnarsmára 12
langar að minnast kærrar vinkonu
sem flutti með okkur í þetta nýja
hús fyrir tæpu ári. Fljótlega eftir
að við fluttum inn myndaðist sam-
gangur á milli íbúða og fundum við
margt sem tengdi okkur saman.
Habbý greindist með krabbamein
síðastliðið vor og tók hún því af
miklu æðmleysi og hugrekki og gíf-
urlegum baráttuvilja.
Henni var mikið í mun að halda
húsi okkar hreinu og fallegu og lét
ekki veikindi sín aftra sér frá því
og munum við halda því á loft í
minningu hennar. Síðastliðið sumar
héldum við grillveislu við þetta hús
og ekki lét hún sig vanta heldur
mætti galvösk á staðinn og skemmti
sjálfum sér og öðmm. í dag munum
við eiga þessar minningar því hún
mætti með myndavél og tók mynd-
ir, rammaði þær inn og hanga þær
nú í stigahúsi okkar.
Elsku Habbý, þú átt mikinn þátt
í því einstaka litla samfélagi sem
við búum við í dag og vonandi búum
við áfram þó söknuður okkar sé
mikill. Elsku Habbý, við kveðjum
þig með þessum orðum.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Við vottum börnum Hrafnhildar,
Hrefnu, Rakel og Kristjáni, og nán-
ustu ættingjum okkar dýpstu sam-
úð.
íbúar Arnarsmára 12,
Kópavogi.
Mig langar að skrifa nokkur
kveðjuorð til vinkonu minnar
Habbýjar sem lést fyrir aldur fram
úr illvígum sjúkdómi. Hún var hress
í anda fram á síðasta dag, eins og
hún var alla tíð hress og kát, létt í
skapi og yndisleg. Við kynntumst í
Eyjum er ég flutti þangað 9 ára,
þá tók hún mig undir sinn verndar-
væng. Á uppvaxtarámm okkar var
oft skemmtilegt hjá okkur við leik
og störf og mun ég geyma þær
minningar í hjarta mínu. Á fullorð-
insámm dró í sundur á tímabili, því
HRAFNHILDUR
KRISTÍN
KRISTJÁNSDÓTTIR
við bjuggum á sitt hvom landshorn-
inu en við endumýjuðum vinskapinn
1992 og hittumst oft og þá var nú
kátt á hjalla.
Elsku Habbý, nú ertu komin til
Guðs en þér var ætlað þar annað
hlutverk. Guð blessi þig, mín kæra
vinkona. Bömum hennar, Hrefnu,
Rakel og Kristjáni, systkinum og
öðram ástvinum votta ég mina inni-
legustu samúð.
Nú legg ég augun aftur
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson.)
Sigríður R. Guðmundsdóttir.
Nú andar næturblær um bláa voga.
Við bleikan himin daprar stjörnur loga.
Og þar, seni forðum vor í sefi söng,
nú svífur vetramóttin dimm og löng.
Svo undarlega allir hlutir breytast.
Hve árin skipta svip og hjörtun þreytast.
Hve snemma daprast vorsins vígða bál.
Hve vínið dofnar ört á tímans skál.
Svo skamma stundu æskan okkur treindist.
Svo illa vomm draumum lífið reyndist.
Senn göngum við sem gestir um þá slóð,
sem geymir bemsku vorrar draumaljóð.
Og þannig skal um eilífð áfram haldið,
unz einhverntíma fellur hinzta tjaldið.
Tómas Guðmundsson.
Já, einhverntíma fellur hinsta
tjaldið. Hjá Hrafnhildi K. Kristjáns-
dóttur féll það tjald of snemma.
Aðeins fertug kona, móðir þriggja
barna, átti margt ógert í þessum
heimi. Margt hafði áunnist á umliðn-
um áram þrátt fyrir erfiðar þrautir
og mörg þung skref.
Við kynntumst Hrafnhildi er hún
réðst til starfa á Tannlæknastofu
okkar í miðborg Reykjavíkur í byij-
un árs 1990. Skömmu síðar gerðist
hún einnig húshjálpin okkar, svo
kynnin urðu bæðin náin og persónu-
leg. Hrafnhildur var okkar jafn-
aldri. Við urðum þess fljótlega
áskynja að árin geta virst mismörg
þótt jafnmörg séu. Þannig hafði líf
Hrafnhildar oft og tíðum verið þyrn-
um stráð einkum þó hin síðari ár.
í henni tókust á harka og um-
hyggja, barátta og alúð. Stundum
fannst okkur að Hrafnhildur hefði
reynt meira á sínum 40 ámm en
margur gerir á heilli ævi. Svo vanda-
söm vom verkefni hennar og við-
fangsefni í daglegu lífí. En Hrafn-
hildur var harðdugleg, viljasterk,
ákveðin og stolt lífsbaráttukona.
Hún átti sér ákveðnar lífsreglur,
lífssýn og mikið af heilbrigðri skyn-
semi. Þrátt fyrir erfíðleika bjó hún
yfir miklum krafti og áhuga á líf-
inu. Hún átti í hjarta sínu þann
æðsta draum og eina markmið að
geta eignast og haldið heimili fyrir
sig og börnin sín þijú Hrefnu, Rak-
el og Kristján Þór. Fyrir einstæða
móður er það þrautin þyngri. Fyrir
um það bil ári var því takmarki náð
að Hrafnhildur fékk íbúð í Kópavogi
þar sem hún bjó sína síðustu mán-
uði með börnin sín. Þar bjó hún
þeim ákaflega fallegt og smekklegt
heimili er bar þess vitni að hún
hafði næmt auga fyrir stíl og sam-
ræmi.
Á sl. vori greindist erfíður sjúk-
dómur hjá Hrafnhildi. Hún barðist *
af hörku, ákveðin í að bera sigur
úr býtum í þeim rammaslag sem
baráttan við þennan sjúkdóm er.
Oft sagði hún við okkur „ég ætla
ekki að deyja, ég má ekki deyja,
hver á þá að sjá um bömin mín?“
Hvílík ögran er þetta líf og er nokk-
ur furða að fátt verði um svör.
Hrafnhildur var félagslynd og
átti mjög auðvelt með að stofna til
kynna. Mannleg samskipti vom
hennar sterka hlið, vinnusemi, elja,
snyrtimennska og útsjónarsemi
hennar aðalsmerki. Þessir eiginleik-
ar hennar komu að sérlega góðum
notum í starfí hennar sem aðstoðar-
kona tannlæknis. Hún var sérstak-
lega glögg á tölur, fólk og innbyrð-
is tengsl. Heimili okkar sinnti hún
af einstakri prýði, alúð og um-