Morgunblaðið - 21.01.1996, Blaðsíða 30

_ ^30 SUNNUDAGUR 21. JANÚAR 1996
MIIMNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SIGURÐUR KÁRI
JÓHANNSSON
+ Sigurður Kári
Jóhannsson
fæddist 21. janúar
1916. Hann lést 28.
september síðast-
liðinn. Utför hans
fór fram í kyrrþey
8. október. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Sigríður Halldórs-
dóttir, f. 30. sept-
ember 1880, d. 6.
maí 1947, og Jó-
hann Ögmundur
Oddsson, f. 12.fe-
brúar 1879, d. 25.
október 1964. Þau
eignuðust 7 böm og var Sigurð-
ur Kári 6. í röðinni. Þau eru:
1) Oddrún, f. 25. nóvember
1905 d. 8. janúar 1926. 2) Sig-
ríður Aðalheiður, f. 5 nóvember
1908 d. 2. desember 1968. 3)
Kjartan Ólafsson, f. 19. septem-
ber 1910 d. 28. október sama
ár. 4) Kjartan, f. 17. desember
1911 d.23. ágúst 1932. 5) Skarp-
héðinn, f. 7. apríl 1914 d. 18.
mars 1970. 6) Sigurður Kári,
7) Bergþóra, f. 27. febrúar 1918
og lifir hún ein bróður sinn.
Sigurður Kári kvæntist 6.
desember 1941 eftirlifandi
konu sinni Guðrúnu Ingibjörgu
Guðjónsdóttur, f. 6. janúar
1916. Þau eignuðust 3 dætur
og eiga nú 9 bamaböm og eitt
barnabarnabarn. Þau eru: 1)
Jóhanna Sigríður, f. 16. októ-
ber 1942. Maki I. Sigfús J.
Árnason, f. 20. apríl 1938. Þau
skildu. Synir þeirra era: Sig-
urður Kári, f. 12. september
•*- 1962. Maki Margrét Sigfúsdótt-
ir. Ámi Jón, f. 22. janúar 1969.
Sambýliskona Anetta Scheving.
Pétur Jóhann, f. 21. apríl 1972.
Sigfús Róbert, f. 25. nóvember
1974. Maki II. Jón Erlendsson,
f. 29. apríl 1940. Börn þeirra
em: Steinn, f. 22. apríl 1978.
Unnusta Kristín
Dögg Höskulds-
dóttir. Katrín, f. 13.
september 1979. 2)
Nanna Kolbrún, f.
6. apríl 1947. Maki
Smári Svanberg
Sigurðsson, f. 3.
ágúst 1947. Synir
þeirra eru: Hannes
Þór, f. 25. nóvem-
ber 1967. Maki
Steinunn Jónsdótt-
ir. Dóttir þeirra er
Nanna Katrín, f. 6.
desember 1994. Sig-
urður Víðir, f. 18.
maí 1969. 3) Guðrún Erla, f. 11
febrúar 1957. Maki Þorgeir J.
Andrésson. f. 5. janúar 1947.
Dóttir: Guðrún Ingibjörg, f. 16.
apríl 1993.
Sigurður Kári og Ingibjörg
hófu búskap í Reykjavík og
bjuggu þar fyrstu 17 árin. Síðan
fluttu þau út á land og áttu
heima á Seyðisfirði 1958-1959,
Sauðárkróki 1959-1965 og
Sandgerði 1965-1970. Árið 1971
fluttu þau aftur til Reykjavíkur
og hafa búið þar síðan. Sigurð-
ur Kári fór ungur til sjós og
lauk prófi frá Stýrimannaskó-
lanum 1940. Hann stundaði sjó-
mennsku í 23 ár bæði á fiskibát-
um og togurum. Árið 1955 sótti
hann fiskiðnaðarnámskeið
Fiskifélags íslánds og stafaði
eftir það við verkstjórn og fisk-
mat I frystihúsum víða um land.
Árin 1971-1985 starfaði hann
sem afgreiðslumaður og við
útbreiðslu Bamablaðsins Æsk-
unnar. Síðustu tvö starfsárin
var hann dómvörður í Saka-
dómi Reykjavíkur. Sigurður
Kári var virkur félagi í Góð-
templarareglunni og gegndi
þar ýmsum trúnaðarstörfum.
Hann hefði orðið áttræður I
dag.
í DAG 21. janúar hefði pabbi minn
orðið áttræður ef hann hefði lifað.
Hann var sjómaður á sínum yngri
árum og þegar ég var lítil stelpa
vissi ég áð þótt hann færi á sjóinn
kæmi hann alltaf aftur til mín og
mömmu.
En nú er hann farinn í sína síð-
ustu sjóferð og leiðsögumaður hans
er Drottinn sjálfur, og úr þessari
sjóferð kemur pabbi ekki aftur til
okkar mömmu. Nú er ekkert hægt
að segja við hann og öll orð sem
sögð hafa verið standa og verða
ekki aftur tekin. Myndir úr minn-
ingunni skjótast fram, ég var fyrsta
stelpan hans pabba og hann var
stoltur faðir sem naut þess að labba
niður í miðbæ eða niður að höfn,
haldandi í litlu höndina mína. Oft
átti hann leið um borð í skipið sitt
og var oft erfitt að klöngrast um
borð en allt fór ég með honum og
var aldrei hrædd. Osjaldan fór pabbi
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, stjúpfaðir, afi og langafi,
MIKAEL EINARSSON,
Stórholti 8,
Akureyri,
lést á Hjúkrunarfieimilinu Seli að morgni 19. janúar 1996.
Jarðarförin auglýst síðar.
Þórlaug Björnsdóttir,
Aðalheiður Inga Mikaelsdóttir, Trausti Jóhannsson,
Stella og Roland Möller,
Hjördís og Gunnlaugur Briem,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
HALLGRÍMUR MAGNÚSSON
múrarameistari,
Lindargötu 57,
verður jarðsunginn frá Laugarneskirkju
þriðjudaginn 23. janúar kl. 15.
Júlíana Erla Hallgrfmsdóttir, Örn Ingimundarson,
Magnús A. Hallgrímsson,
Halla H. Hallgrímsdóttir, Sæþór L. Jónsson,
Þorleifur Jónatan Hallgrímsson, Bergljót Sigvaldadóttir,
Elvar Hallgrfmsson, Inga Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
með mig í bæinn og dressaði mig
upp í Haraldarbúð. Pabbi var sér-
stakur smekkmaður og valdi á mig
fallega kjóla fram á fullorðinsár.
Eitt sinn keypti hann kjóla á okkur
allar mæðgurnar, þ.e. mömmu og
okkur stelpurnar þijár. Hann sagð-
ist oft eiga þijár rósir en þær væru
dýrar í rekstri.
Pabbi var mikill spaugari og fljót-
ur að koma auga á hið skoplega í
daglega lífinu. Eitt sinn fannst hon-
um ég hafa þyngst skuggalega
mikið og hafði á orði að það færi
að styttast í að ég yrði einn tíundi
úr tonni. Þegar haldið var upp á
sextugsafmæli pabba 21. jan. 1976
var mikil ófærð á götum Reykjavík-
ur. Við urðum að selflytja ijóma-
tertur í leigubíl upp í Templarahöll
þar sem veislan var haldin. Bíllinn
hoppaði og skoppaði á snjóbungun-
um, þá sagði pabbi eitthvað á þá
leið við bflstjórann: „Farðu varlega,
vinur, annars færðu ijómatertu í
hausinn."
Ég sakna þess að geta ekki leng-
ur átt von á því að sjá pabba á
göngu í bláu úlpunni með loðhúfuna
í Vesturbænum og labba með hon-
um heim á „Holsó“, koma við í
Svalbarða og kaupa harðfisk, laga
sér sterkt kaffi og spjalla um allt
og ekkert, gamla tíma og nýja og
veltast um af hlátri. Allt vestast í
vesturbænum minnir á pabba,
þröngu sundin, sjórinn, lyktin úr
fjörunni þar sem ég sat oft lítil
stelpa og kallaði út á hafið: „Pabbi“
og hélt að hann heyrði það.
Pabbi tók þátt í gleði minni og
sorg og fylgdist með öllum stórum
stundum í lífi mínu og reyndi að
koma inn í aðstæðumar eins og þær
voru hveiju sinni og rétti hjálpar-
hönd. Hann gladdist yfir hveijum
strák sem fæddist hjá okkur systr-
unum þótt hann segðist orðinn hálf-
leiður á að labba með blá barnaföt
upp á fæðingardeild. Og mikil var
gleði hans þegar Kata mín fæddist
og Ingibjörg litla hjá Erlu systur
minni. Það var yndislegt að sjá gleð-
ina skína úr andliti hans þegar
hann sat með Ingibjörgu litlu í fang-
inu og var að kenna henni að þekkja
spilin. Og fyrir ári eignaðist hann
fyrsta langafabarnið, hana Nönnu
Katrínu sem gladdi langafa með
rósinni frá Ameríku sem stóð í vasa
á spítalanum allt þar til hann andað-
ist.
Pabbi hafði góða heilsu þar til
fyrir níu árum að hann greindist
með krabbamein. Upp frá því var
eins og alltaf lægi eitthvað í leyni
en hann kvartaði aldrei og barðist
hetjulega fram til hinstu stundar.
Síðustu mánuðirnir urðu honum
erfiðir, hann var eins og slökkt
hefði verið á honum og það var
þreyttur maður sem fékk hvfldina
28,_ sept. sl.
Ég þakka pabba mínum fyrir
allt sem hann var mér, bæði sem
faðir og vinur. Hann var góður og
heilsteyptur maður sem ekkert
aumt mátti sjá. Hann vildi öllum
hjálpa og gott gera, sér í lagi þeim
sem áttu erfitt.
Mér þykir fara vel á því að ljúka
þessum minningabrotum með orð-
um Páls postula er hann segir:
„Skuldið ekki neinum neitt, nema
það eitt að elska hver annan, því
að sá, sem elskar náunga sinn,
hefur uppfyllt lögmálið."
Þín dóttir
Jóhanna Sigríður.
Mig langar að minnast tengda-
föður míns, Sigurðar Kára Jóhanns-
sonar, í nokkrum orðum. Hann
hefði orðið áttræður í dag 21.jan-
úar, ef honum hefði auðnast heilsa
og líf. Ég kynntist Sigurði Kára
fyrir tæpum þijátíu árum. Hann var
sérstæður persónuleiki og ógleym-
anlegur. Þeir sem þekktu hann best
kunnu vel að meta mannkosti hans.
Hann var ekki með málalengingar
eða óþarfa tafir við það sem þurfti
að framkvæma. í viðmóti var hann
hógvær og virtist stundum allt að
því hlédrægur. Það fór þó ekki á
milli mála að Sigurður Kári hafði
mjög ákveðnar skoðanir á flestum
málefnum og tjáði hug sinn tæpi-
tungulaust. Á yfírborðinu virtist
hann stundum hijúfur og bein-
skeyttur. En við nánari kynni varð
mér æ betur ljóst að þarna fór góð-
ur og hlýr maður. Eftir því sem
tíminn leið kynntumst við betur og
tengdumst vináttuböndum. Við vor-
um oft á sömu bylgjulengd og þurft-
um ekki mörg orð til að skilja hvor
annan.
Þegar synir mínir fæddust reynd-
ist hann þeim góður og umhyggju-
samur afi. Þá kynntist ég því fyrst
hversu auðvelt hann átti með að
nálgast börn. í hugann kemur mynd
af afanum og tveimur litlum drengj-
um sem eru í spennandi leik. Þeir
eru þrír vaskir kafarar á hafsbotni
að fást við þrekvirki sem karlmönn-
um einum sæmir. Leikurinn gerist
í stofu á heimili foreldranna. Dreng-
imir em þriggja og fjögurra ára.
Allir þrír skemmta sér konunglega.
Kafaraleikirnir og ýmsir aðrir þeim
líkir voru vinsælir þegar afi kom í
heimsókn. Síðan þróaðist samvera
þeirra þegar drengimir stálpuðust
og fengu að taka þátt í hugðarefni
afa, veiðiferðunum. Sigurður Kári
hafði sérstaka unun af því að veiða
silung á flugu í vötnum. Hann naut
þeirrar sérstöku kyrrðar sem fylgir
slíkri veiði og fegurðar íslenskrar
náttúru. Þær vora ófáar ferðirnar
sem drengimir fóra með afa sínum
til að læra réttu handtökin við
fluguveiðar. Þessu hugðarefni
sinnti Sigurður Kári einnig að vetr-
inum þegar hann hnýtti flugur og
undirbjó veiðiferðir komandi sum-
ars.
Ævistarf Sigurðar Kára var að
mestu tengt sjávarútvegi og físk-
vinnslu. Hann fór til sjós 15 ára
að aldri. Fyrst sem léttadrengur,
síðar sem háseti og stýrimaður á
toguram og síldveiðiskipum. Á
þessum áram var sjósókn oft bæði
hættuleg og erfið. Állur aðbúnaður
sjómanna mun lakari en þekkist nú
svo og starfskjör öll. Þessi skilyrði
mótuðu og hertu ungan mann. Þeg-
ar Sigurður Kári var 25 ára kvænt-
ist hann eftirlifandi eiginkonu sinni
Guðrúnu Ingibjörgu. A þeim árum
sem Sigurður Kári stundaði sjó-
mennsku fæddust eldri dæturnar
Jóhanna Sigríður og Nanna Kol-
brún. Tími til samvista við ijöl-
skyldu var lítill. Stans milli sjóferða
var oft og tíðum aðeins um það bil
sólarhringur. Ingibjörg var manni
sínum góð kona og hvíldi heimilis-
haldið og uppeldi dætranna mest á
hennar herðum. Þegar Sigurður
Kári var rúmlega fertugur að aldri
fæddist yngsta dóttirin Guðrún
Erla. Um svipað leyti stóð hann
frammi fyrir því að skipta um
starfsvettvang. Sjómennskuárin
voru að baki. Sigurður Kári fór á
námskeið í fiskiðn og hóf störf við
fiskmat og verkstjóm í frystihúsum.
Hann starfaði sem slíkur í Sand-
gerði, á Seyðisfirði og Sauðárkróki.
Fjölskyldan þurfti að flytjast búferl-
um og aðlagast nýjum og breyttum
aðstæðum. Þá reyndi á samheldni
og samstöðu fjölskyldunnar. í öllum
þessum breytingum stóð Ingibjörg
traust við hlið mannsins síns. Sig-
urður Kári átti sérstaklega auðvelt
með að fá fólk til samstarfs og var
hann virisæll verkstjóri. Þar komu
mannkostir hans vel í ljós. Hann
lagði sig fram um að finna störf
er hæfðu getu starfsmanna. Dæmi
era um að fólk sem hafði átt erfitt
uppdráttar af ýmsum ástæðum gat
skilað nýtu verki undir hans leið-
sögn. Umhyggja fyrir þeim sem
minna máttu sín, réttsýni og kímni
einkenndu störf hans öll og daglegt
viðmót. Hann var hnittinn og
skemmtilegur í tilsvöram. Á sex-
tugsaldri breytti Sigurður Kári enn
um starfsvettvang. Hann tók þá að
sér starf við afgreiðslu og út-
breiðslu Barnablaðsins Æskunnar.
Þetta starf var honum mjög kært
þar sem það var samofið uppruna
hans og uppeldi. Foreldrar hans
vora í framvarðasveit Góðtemplara-
reglunnar um langt skeið. Jóhann
Ögmundur faðir hans hafði verið
framkvæmdastjóri Æskunnar og
afgreiðslumaður. I starfí sínu við
Æskuna tengdist Sigurður Kári
aftur hugsjónastarfi foreldra sinna.
Hann eignaðist marga góða kunn-
ingja og vini á öllum aldri í gegnum
starfið. Síðustu tvö starfsárin var
hann dómvörður í Sakadómi
Reykjavíkur. Hanri hætti launa-
vinnu 70 ára og um svipað leyti
greindist hanri með krabbamein. Á
þeim áram sem fóru í hönd hægð-
ist á öllu. Glíman við sjúkdóminn
tók sinn toll en Sigurður Kári gat
einnig notið þess að sinna hugðar-
efnum sínum og samvera við fjöl-
skylduna. Hann hafði alla tíð verið
liðtækur við heimilisstörf og var
mjög góður kokkur. Matarboðin
hans vora eftirsótt og ógleymanleg.
Sigurður Kári lést aðfaranótt 28.
september síðastliðinn. Hann hafði
átt við erfiðan sjúkdóm að stríða
síðustu árin. Baráttu sína háði Sig-
urður Kári af æðraleysi og þraut-
seigju. Það var ekki hans lífsmáti
að íjargvirðrast yfir því sem óumf-
lýjanlegt var. Hann ræddi ekki mik-
ið um sjúkdóminn en gekk þess
ekki dulinn að hveiju stefndi. Síð-
ustu mánuðina sem hann lifði var
Sigurður Kári að mestu rúmliggj-
andi en gat samt dvalið heima.
Naut hann þar aðhlynningar eigin-
konu og dætra. Tengdasynir og
barnaböm lögðu einnig sitt af
mörkum til að létta undir og fá að
njóta samvista við hann. Kærleiks-
rík samvera fjölskyldunnar, að-
hlynning yngsta barnabarnsins
Guðrúnar Ingibjargar, sem strauk
og klappaði á sængina hans afa,
gladdi hann mikið. Alltaf gætti
hann þess að eiga eitthvað góm-
sætt undir koddanum til að bjóða
henni á eftir. Eina langafabarnið,
Nanna Katrín, var fætt í Ameríku
á brúðkaupsdegi hans og langömmu
1994. í september náðu þau að hitt-
ast í annað og síðasta skipti. Lang-
afí var glaður við endurfundina, sló
á létta strengi og þótti vænt um
,ameríkurósina“ sína. Þrátt fyrir að
hann væri farinn af likamskröftum
var hinn andlegi máttur óbugaður
fram á síðustu stund. Þessi síðasti
tími var okkur öllum mikilvægur,
ekki síst nú þegar hann er allur og
kveðjan er endanleg. Þegar kallið
kom var hann í stuttri hvíldardvöl
á Öldranardeild Landspítalans að
Hátúni 10. Kvöldið áður en hann
lést hafði fjölskyldunni verið til-
kynnt að heilsu hans færi ört hrak-
andi. Eiginkona og dætur fóra þá
til hans og dvöldu hjá honum um
kvöldið. Þær kvöddu hann af þeirri
fegurð og hlýju sem þeim er gefið
að veita. Það má með sanni segja
að þessar síðustu stundir hafi verið
lýsandi fyrir þá ást og umhyggju
sem Ingibjörg og dætumar bára til
eiginmanns og föður.
Hann er nú kvaddur með hjart-
ans þökk og geymdar hugljúfar
minningar um mætan mann.
Smári S. Sigurðsson.
Þegar mér barst fregnin um að
nú væri hann afí minn dáinn, laust
niður þungum harmi í bijóst mér.
Nú er lagður til hinstu hvílu minn
besti vinur og sálufélagi í gegnum
tíðina. Ég gat alltaf leitað til hans
þegar eitthvað bjátaði á. Þrátt fyrir
mikla sorg við fráfall afa, gætir líka,
á vissan hátt, léttis í hjarta mínu
yfir því að nú hafí hann fengið lang-
þráða hvíld, eftir margra ára hetju-
lega baráttu við banvænan sjúk-
dóm.
Að leiðarlokum er margs að
minnast, einkum þess að strax á
fyrstu tveimur árum ævi minnar
var ég alveg hjá afa mínum og
ömmu, þá mjög mikið veikur. Þá
gekk afi með mig um gólf, til þess
að róa mig þegar óværðin kom yfir
mig á nóttum. Ég man afskaplega
lítið, ef þá nokkuð, eftir þessu tíma-
bili, sökum þess hve ungur ég var,
en foreldrar mínir segja mér að
svona hafi þetta nú gengið til.
Hins vegar man ég mjög vel eft-
ir því þegar þriðji afmælisdagur
minn rann upp. Daginn bar upp á
sunnudag. Afí og amma gáfu mér
nefnilega þríhjól í afmælisgjöf. Að
vonum var ég mjög spenntur yfir
hjólinu, en gallinn var bara sá, að
það var messa í kirkjunni heima
þennan dag. Ég hafði náttúrlega
enga eirð í mér til þess að sitja kyrr
í messunni, þannig að það endaði
með því að ég var látinn yfirgefa