Morgunblaðið - 05.03.1996, Blaðsíða 36

36 ÞRIÐJUDAGUR 5. MARZ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
KATRÍN
EIRÍKSDÓTTIR
+ Katrín B. Eiríks-
dóttir var fædd á
Halldórsstöðum á
Vatnsleysuströnd 18.
október 1904. Hún
lést á heimili sonar
síns á Steinsstöðum
í Öxnadalshreppi 21.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sólveig Benj-
amínsdóttir, f. 25.
apríl 1867 á Hróf-
bjargarstöðum í Kol-
beinsstaðareppi, d.
17. desember 1949,
og Eiríkur Jónsson,
f. 2. júní 1856 í Götu á Vatns-
leysuströnd, d. 18. apríl 1922.
Sólveig og Eiríkur eignuðust
11 börn og var Katrín sú níunda
í þeim hópi. Þau eru nú öll látin
nema dr. Benjamín H.J. Eiríks-
son er einn lifir systkini sín.
Hinn 27. maí 1933 giftist
Katrín Eggerti Kristjánssyni,
skipstjóra frá Akureyri, f. 20.
apríl 1896, d. 1. júní 1967. Börn
Katrínar og Eggerts eru tvö:
Sigríður, f. 13. desember 1933,
maki Þorsteinn Guðlaugsson, f.
4. júní 1934, þeirra
sonur er Gylfi Þór,
f. 11. september
1970, og Gestur
Eiríkur, f. 30. maí
1939, er var kvænt-
ur Guðrúnu H.
Arndal, en þau
slitu samvistir.
Þeirra börn eru
Eggert, f. 16. apríl
1964, Guðlaug, f.
14. ágúst 1967 og
Katrín, f. 26. apríl
1973.
Katrin fluttist
með foreldrum sín-
um til Hafnarfjarðar árið 1908
og bjó þar, lengst af á Sjónar-
hóli, til ársins 1930 er hún flutt-
ist til Reykavíkur með móður
sinni og yngsta bróður. Frá ár-
inu 1933 til ársins 1946 var
heimili hennar á Akureyri, en
eftir það í Reykjavík þar til
fyrir rúmum tveimur árum er
hún fluttist með syni sínum að
Steinsstöðum.
Utför Katrínar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst
útförin klukkan 15.
LANGT æviskeið var á enda runnið
21. febrúar síðastliðinn, en þá lést
tengdamóðir mín, Katrín B. Eiríks-
dóttir, á heimili sonar síns, komin
á tíræðisaldur. Allt til hinstu stund-
ar hélt hún sínu andlega og líkam-
lega þreki, enda ákaflega sterklega
byggð kona.
Saga þjóðarinnar segir okkur að
lífskjör á íslandi hafi ekki ætíð ver-
ið góð og lífsbaráttan því hörð. Á
þetta ekki hvað síst við um tímabil-
ið frá því laust fyrir og um síðustu
aldamót. Á þeim tíma fluttist stór
hópur íslendinga til Vesturheims í
leit að betra lífsviðurværi, sem því
miður, í mörgum tilfellum, gaf ekki
það í aðra hönd, er til var ætlast.
En þeir er sátu um kyrrt og trúðu
á landið, urðu að horfast í augu við
erfiðleikana og treysta á sjálfa sig
í von um betri tíma. Lífsviðhorf
þess fólks er ólst upp á þessum tíma
mótaðist því mjög af hinum erfiðu
þjóðfélagsaðstæðum. Einkennandi
fyrir þessa kynslóð er, hve atorku-
og eljusöm hún hefur verið. Ríkast
í fari hennar var trúmennska og
samviskusemi, nægjusemi svo og
það „að sælla er að gefa en þiggja“.
Af þessari kynslóð var tengdamóðir
mín.
Nóbelskáldið okkar segir í einu
kvæða sinna:
og hvað er auður og afl og hús
ef eingin jurt vex í þinni krús.
Garður sá er Katrín ræktaði á
lífsleiðinni var ekki stór, en hann
var fagur. Sá garður var heimili
hennar. Fyrst sambúð hennar með
móður sinni og bróður, uns hún
stofnaði sitt eigið heimili með eigin-
manni sínum, Eggerti Kristjánssyni,
skipstjóra frá Akureyri. Lengst af
skipstjóraferli sínum varhann á
skipum hins kunna útgerðarmanns,
Ingvars Guðjónssonar. Fór orð af
Eggerti sem einstaklega dugmiklum
og fengsælum aflamanni. A heimili
þeirra Eggerts og Katrínar á Akur-
eyri dvöldu móðir Eggerts, Margrét
Hálfdánardóttir, er lést 23. nóvem-
ber 1934 og systir hans Halldóra,
er síðar fluttist til Danmerkur og
starfaði þar til dauðadags. Er mér
kunnugt um að Katrín sýndi þeim
mæðgum ætíð mikla umhyggju-
semi. Sömu tryggð sýndi Katrín
Sólveigu móður sinni, en eftir að
þau hjón fluttu til Reykjavíkur
dvaldi hún á heimili þeirra þar til
hún lést þar í árslok 1949.
Ástæða þess, að þau hjón fluttu
til Reykjavíkur voru tímar atvinnu-
leysis. Til að létta undir við rekstur
heimilisins vann Katrín oft utan þess.
Fór gott orð af henni t.d. sem matr-
áðskonu á stórum vinnustöðum, enda
með eindæmum eljusöm kona. Aldrei
féll henni verk úr hendi. Ef hún
ekki var að sinna hinum hefðbundnu
heimilisverkum, sinnti hún pijóna-
skap eða saumum. Eftir hana liggja
mikil handverk á þeim sviðum.
Tengdamóðir mín var frekar al-
vörugefín kona, oft nokkuð fljóthuga
og gat á stundum veríð nokkuð hvöss
ERFIDRYKKJUR
P E R L A N sími 562 0200
Erfidrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðbord, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta
Upplýsingar
í síma 5050 925
og 562 7575
FLUGLEIÐIR
HÍTiL UFTLIIMK
Erfidrykkjur
VÖnduð þjónusta
Góðar veitingar
Rúmgóð salarkynni
Næg bílastæöi
FÉLAGSHEIMILiÐ
SELTJARNARNESI I
Sími 561-6030 ---1
í tilsvörum. En hið innra var stutt í
einlægni hennar, heiðarleika og
tryggð í garð sinna nánustu.
Eftir 40 ára viðkynningu er
margs að minnast. Ferðalaga, bæði
hérlendis sem erlendis, veru í sum-
arbústaðnum við Gíslholtsvatn, þar
sem hún hafði unun af veiðum. Til
margra ára árlegum laxveiðiferðum,
þar sem hún aflaði ekki hvað
minnst. Fór yfirleitt vel á með okk-
ur við þessi tækifæri.
Katrín var í eðli sínu mjög sjálf-
stæð kona. Hún hafði skilað löngu
og farsælu ævistarfí. Og með því
hvernig hún kvaddi hið jarðneska
líf, fékk hún ósk sína uppfyllta, þ.e.
engum háð né til ama. Því fínnst
mér við hæfi að kveðja tengdamóð-
ur mína, um leið og ég þakka henni
alla tryggð og vinsemd í garð íjöl-
skyldu minnar, með orðum Kahlil
Gibran:
Þú skalt ekki hryggjast, þegar
þú skilur við vin þinn, því að það
sem þér þykir vænst um í fari hans,
getur orðið þér ljósara í fjarveru
hanss, eins og íjallgöngumaðurinn
sér tjallið best af sléttunni.
Hvíl í friði.
Þorsteinn Guðlaugsson.
Ég vil minnast fyrrverandi
tengdamóður minnar, Katrínar Ei-
ríksdóttur, við andlát hennar þann
21. febrúar síðastliðinn. Það var
mér og börnum mínum dýrmætt að
eiga að slíka sómakonu eins og
Katrínu, bæði í gleði og sorg. Það
ríkti ávallt eftirvænting þegar Katr-
ín var væntanleg suður í Hafnar-
fjörð á Miðvanginn og dvaldi hjá
okkur um helgar. Katrín var alltaf
ánægð, þegar ég sótti hana, sem
oftar, á föstudögum og við keyrðum
um Hafnarfjörðinn, sem var henni
svo kær, enda hún fædd þar og
uppalin. Það var alltaf hægt að tala
við Katrínu eins og jafningja sinn,
um þau mál er voru efst á baugi
og ráðfæra sig við hana, því Katrín
var einstaklega skilningsrík og góð
kona sem aldrei mátti aumt sjá.
Ég lærði mjög mikið af Katrínu í
matargerð og hef búið að því alla
tíð síðan. Það eru vandfundnar jafn-
góðar kleinur og hún Katrín bakaði.
Það var ávallt gaman að taka slátur
á haustin með henni og þá var mik-
ið hlegið og spjallað saman meðan
á sláturgerðinni stóð. Katrín var ein-
stök hannyrðakona og var ein af
þessum ptjónakonum sem aldrei sátu
auðum höndum og pijónaði margar
fallegar lopapeysur um dagana. Það
var alveg sérstakt að sjá handbragð
hennar á peysunum, hvað það var
vandað og vel gert í alla staði.
Katrín amma hafði stórt og hlýtt
hjarta og miðlaði ást sinni þaðan
til bamabarnanna, þeirra Eggerts,
Guðlaugar og Katrínar. Hún gat líka
verið föst fyrir og ákveðin ef því
var að skipta, en fór ávallt vel með
það við börnin, sem voru afskaplega
hænd að henni og litu alltaf upp til
ömmu á Lindargötunni með mikilli
virðingu. Það var alltaf ánægjulegt
að koma til Katrínar á Lindargöt-
una, þar sem hún hélt fallegt og
hlýlegt heimili af miklum myndar-
skap.
Elsku Katrín mín! Þakka þér fyr-
ir allt og allt sem þú hefur veitt
mér og gefið í lífinu. Það var mér
ómetanlegt að geta leitað til þín í
gegnum árin, því að mörgu leyti
varst þú mér fyrirmynd um svo
margt í lífinu sem ég bý að enn
þann dag í dag.
Guð blessi minningu þína.
Guðrún Árndal.
Þegar faðir minn sagði mér að
elsku amma væri látin, flugu í gegn-
um hugann minningar um samveru-
stundir okkar ömmu Katrínar, en
þær voru sem betur fer margar og
góðar. Þegar ég var yngri dvaldi
ég hjá ömmu heilu og hálfu dag-
ana. Á þessum árum þróaðist sam-
band okkar í mikla og innlega vin-
áttu, sem varð sterkari með hveiju
árinu sem leið. Margs er að minn-
ast frá okkar samverustundum; þeg-
ar hún kenndi mér fyrstu bænina,
þegar við fórum saman að veiða í
sumarbústaðnum við Gíslholtsvatn
og þegar amma, þá áttræð, kom
með mér í eltingaleik. Þar var henni
rétt lýst, því það, að eldast, var eitt-
hvað sem ekki var til í huga henn-
ar. Amma flutti með syni sínum,
Gesti, norður í land og stýrði með
honum búi. Ommu leið ákaflega vel
í sveitinni og hafði oft á orði við
mig, hversu vel henni liði í kyrrð
sveitarinnar. í október síðastliðnum
kom amma hingað til Reykjavíkur,
til að vera viðstödd brúðkaup okkar
hjóna, þá á nítugasta og öðru ald-
ursári. Ekki kom til greina, að við
sæktum hana norður eða að hún
kæmi með flugi, heldur tók hún
rútuna og skrölti til Reykjavíkur í
fímm tíma til að vera viðstödd brúð-
kaup dóttursonar síns. Amma
hlakkaði mikið til að sjá fyrsta barn
mitt, sem væntanlegt er, en því
miður verður ekki af því og er það
mikill missir. Þó þykist ég vita að
amma fylgist með frá öðrum stað,
eflaust í faðmi afa Eggerts, sem
beðið hefur eftir henni í tuttugu og
níu ár. Með þessum fáu orðum lang-
ar mig að kveðja þig, elsku amma.
Minningin um þig mun lifa.
Gylfi Þór Þorsteinsson.
Mig langar með örfáum orðum
að kveðja móðursystur mína Katrínu
Eiríksdóttur. Hún fæddist að Hall-
dórsstöðum í Vatnsleysustrandar-
hreppi, þann 18. október 1904. Katr-
ín ólst upp í stórum bamahópi. Hún
var næstyngst ef ellefu systkinum,
en Sigríður móðir mín elst þeirra.
Alla tíð var mjög náið samband á
milli móður minnar og Katrínar.
Sólveig móðir þeirra missti fimm
af bömum sínum, tvær litlar stúlkur
létust og þrír ungir synir hennar
drukknuðu ásamt föður sínum.
Óhætt er að segja að sorgin hafi
komið við á æskuheimili Katrínar
að Sjónarhóli í Hafnarfirði. En börn-
in áttu duglega móður sem sá um
sinn stóra hóp. Hún var bjargið sem
börnin settu allt sitt traust á.
Katrín kvæntist 27. maí 1933
Eggerti Kristjánssyni skipstjóra
ættuðum frá Ytra Krossanesi,
Glæsibæjarhreppi. Þau eignuðust
tvö börn Sigríði gifta-Þorsteini Guð-
laugssyni endurskoðanda og Gest
KRISTMUNDUR
ANTON JÓNASSON
að vera svolítið af
mikið veikur en hélt
ekki að þú myndir
deyja. Ég veit ekki
enn hvað ég á að
segja. Við gátum ekki
verið mikið saman, af
því að ég bý í Svíþjóð.
En þú varst afi minn
og ég sakna þín. Ég
gat ekki verið við
jarðarförina þína, en
hugsaði mikið til þín.
Ég kann sænskt
kvæði um söknuðinn
og dauðann, sem mér
finnst fallegt og segja
því sem ég get ekki
tKristmundur
Anton Jón-
asson fæddist 21.
desember 1929 í
Reykjavík. Hann
lést í Reykjavík 3.
febrúar síðastlið-
inn og fór útförin
fram frá Dóm-
kirkjunni 11. febr-
úar.
ELSKU afi, ég vissi
ekki hvað ég átti að
segja, þegar ég frétti
að þú værir dáinn.
vissi að þú varst
Eirík, bónda á Steinsstöðum í Öxna-
dal. Katrín lætur eftir sig fjögur
barnabörn og þijú langömmubörn.
Eftir að hafa búið lengi á Akureyri
fluttu Katrín og Eggert suður til
Reykjavíkur.
Katrín var alltaf aufúsugestur á
mínu heimili. Af hennni lærði ég
ótalmargt, ekki síst er viðkom hann-
yrðum, en þar naut sín til hins ýtr-
asta næmt litarskyn hennar og
smekkvísi. Það var alveg sama hvað
þessi glæsilega kona gerði, allt lék
í höndunum á henni, enda bar heim-
ili hennar þess vott hvar sem á var
litið. Það var gaman að sjá frænku
mína á mannamótum, alls staðar
var eftir henni tekið.
Á þessari stundu er mér éfst í
huga þakklæti fyrir að hafa verið
samferða þessari konu öll mín ár.
Allt frá því að ég var lítil telpa til
dagsins í dag. Katrín hafði fengið
að gjöf ýmsa bestu eðliskosti ís-
lenskra kvenna. Þá gjöf tókst henni
vel að ávaxta.
Blessuð sé minning hennar.
Sólveig Stígsdóttir Sæland.
Með þessum fáu línum vil ég í
senn minnast og kveðja ömmusystur
mína og nöfnu Katrínu Eiríksdótt-
ur. Við fráfall Kötu frænku, eins
og ég var vön að kalla hana, hefur
myndast ákveðið tómarúm. Fyrir
mér var hún ekki aðeins systir henn-
ar ömmu Sigríðar, heldur konan sem
ég ber nafn mitt af og leit upp til.
Það var aldrei svo farið í bæinn
að ekki væri komið við á Lindargöt-
unni hjá Kötu, en þar bjó hún til
margra ára. Alltaf var jafngott hana
heim að sækja og fá notið gestrisni
hennar. Það var aðdáunarvert að
sjá hveru snyrtilegt og notalegt
heimili hennar var. Það bar svo
sannarlega eiganda sínum fagurt
vitni. Þegar ég komst til vits og ára
dáðist ég oft að því hversu smekk-
leg og ung í anda hún nafna mín
væri. Meðal annars með þetta í
huga hafði ég einhveiju sinni að
orði að ekki væri nú amalegt að
hafa eitthvað til nafnsins.
Ég er þakklát fyrir það að hafa
haft tækifæri til þess síðastliðið
sumar að heimsækja hana í Öxna-
dalinn, ásamt fjölskyldu minni, en
þar bjó hún ásamt Gesti syni sínum.
Þar var vel tekið á móti okkur eins
og vænta mátti.
Síðastliðið haust hittumst við í
síðasta skipti og áttum saman
ánægjulega kvöldstund á heimili
mínu. Við töluðum oft saman í síma
eftir það og nú síðast nokkrum dög-
um fyrir andlát hennar. Þá var hún
hin hressasta og spurði mikið um
það hvenær ég yrði á ferðinni um
Óxnadalinn næsta sumat'.
-Allt fram á síðasta dag var hún
nafna mín svo lánsöm að njóta
ágætrar heilsu. Hún gat unnið sín
verk og gripið í pijónana þess á
milli. Ég er hrædd um að það hefði
ekki átt við hana að enda ævi sína
hjálparvana eða vera. upp á aðra
komin á nokkurn hátt, því það sem
einkenndi hana öðru fremur var
hversu dugleg og sjálfstæð hún var.
Að lokum vil ég þakka henni sam-
fylgdina.
Katrín Sæland.
alveg sagt sjálfur. Pabbi minn,
Örlygur Antonsson, hefur reynt
að hjálpa mér að þýða það laus-
lega á íslensku.
Er aflið hægt um þrýtur
og augað missir glampa
er gott að fá að sofna,
fá hvíld að loknu striði.
En við sem þér stóðum nær,
þú varst okkur svo kær.
Þú ert okkur nú fjarri
og með allri elsku vorri
við söknum þín, ó kæri.
Þér ætíð alls sé þökk,
þess áttum við öll saman
þess minnumst ætíð klökk.
Er hentum að ýmsu gaman.
Enn einu sinni þökk -
og sof þú nú í ró.
Alexander Örlygsson.