Morgunblaðið - 04.05.1996, Blaðsíða 40

40 LAUGARDAGUR 4. MAÍ 1996
MORGUNBLAÐIÐ
ÞÓRARINN
PÉTURSSON
+ Þórarinn Pét-
ursson var
fæddur á Hrauni í
Fljótum 7. desem-
ber 1926. Hann lést
í Borgarspítalan-
um 27. apríl síðast-
liðinn. Foreldarar
Þórarins voru Pét-
ur Jónsson, bóndi
og síðar starfsmað-
ur hjá Trygginga-
stofnun ríkins, frá
~~ *Nautabúi í Skaga-
firði og kona hans,
Þórunn Siguriyart-
ardóttir frá Urðum
í Svarfaðardal. Systkini Þórar-
ins og samforeldra voru Jón,
látinn, Sigurhjörtur, látinn,
María, Pétur, látinn, Friðrik,
Pálmi, látinn, og Soffía, látin.
Hálfsystkini Þórarins og sam-
feðra eru Páll og Elísabeth.
Þórarinn kvæntist Guðrúnu
Skúladóttur, þau slitu síðar
samvistum. Börn þeirra eru:
1) Skúli Róbert, f. 1954, kona
hans er Hrafnhildur Jónsdótt-
ir, börn þeirra Tinna Osp og
~ Róbert Orri. 2) Þórarinn, f.
1957, börn hans með Sumar-
rósu Hansdóttur Þórarinn Örn
og Þorgils Arnar. 3) Hallfríð-
ur, f. 1959, 4) Pétur Hannes,
f. 1960, d. 1961, 5) Þórunn, f.
1961, barn Sigurður Ari
Bjarnason, barnsfaðir Bjarni
Ólafsson. 6) Unnur María, f.
1963, gift Snorra Wium, börn
þeirra Hekla og
Vala. Fyrir átti Þór-
arinn Sigrúnu, f.
1953, með Gerði
Lárusdóttur. Sig-
rún er í sambúð
með Sigurði
Gústavssyni. Hún
átti einn son,
Trausta Hafliðason.
Við lát móður
sinnar, árið, 1930
fór Þórarinn í fóst-
ur til móðursystur
sinnar, Sigrúnar
húsfreyju á Tjörn í
Svarfaðardal og
manns hennar, Þórarins Eld-
járns, og ólst þar upp síðan.
Uppeldissystkini Þórarins voru
Þorbjörg, Kristján Eldjárn, lát-
inn, Hjörtur, látinn, og Petrína.
Þórarinn lauk gagnfræðaprófi
frá Menntaskólanum á Akur-
eyri, útskrifaðist sem búfræð-
ingur frá bændaskólanum á
Hólum 1946 og dvaldi eftir það
í Noregi og Danmörku til ársins
1950 við störf og nám við land-
búnaðarskóla í Danmörku. Eft-
ir heimkomu vann Þórarinn um
tíma sem búfræðingur en réðst
til starfa þjá íslenskum aðal-
verktökum á Keflavíkurflug-
velli árið 1957 og starfaði þar
á launadeild til dauðadags.
Útför Þórarins verður gerð
frá Ytri-Njarðvíkurkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Vinir mínir fara flöld, feigðin þessa heimtar
köld
eg kem eftir kannski í kvöld
með klofinn hjálm og rofinn skjöld
brynju slitna, sundrað sverð og syndagjöld.
Svona komst Bólu-Hjálmar að
orði þegar hann spurði andlát vin-
ar síns. Nokkuð kalt en af meiri
snilld en annað sem gert hefir ver-
ið við sambærileg tækifæri á ís-
lenskri tungu. Þessi vísa kom mér
í hug þegar ég spurði fráfall Þórar-
ins Péturssonar 27. apríl. Svona
er lífsins göngulag. Manni finnst
það ekki alltaf taktfast. Árstíðun-
um má nokkurveginn treysta,
gróður lifnar á vorin en hneigir
krónurnar á haustin en mennirnir
eru oft kvaddir til hinstu ferðar
hvenær sem er án fyrirvara. Sú
kvaðning fylgir ekki gangi sólar.
Þessi helfregn kom mér að óvör-
um. Fyrir fáum dögum stóðum við
augliti til auglitis og lögðum hend-
urnar á bak hvors annars eins og
við vorum vanir en nú gerist það
ekki meir.
En hvað er maður manni? Að
sjálfsögðu eigin persóna í lifanda
lífi. En það er ekki allt. Maður er
líka minning. Minningamar um
Þórarin eru góðar bæði eldri og
yngri. Ég minnist starfsins í
Kirkjukór Ytri-Njarðvíkurkirkju.
Við þessir sem sungum bassann,
HREFNA JÓHANNA
HA UKSDÓTTIR
+ Hrefna Jó-
hanna Hauks-
dóttir fæddist á
Höfn í Hornafirði
9. júlí 1963. Hún
lést í Landspítalan-
ilm 26. apríl síðast-
liðinn. Hrefna var
dóttir hjónanna
Hauks Runólfsson-
„ ar, sjómanns á
Höfn, og Ásdísar
Jónatansdótturj en
hún lést 1984. Arið
1988 giftist Hrefna
eftirlifandi eigin-
manni sínum, Óg-
mundi Einarssyni frá Sand-
gerði. Þeim varð þriggja
barna auðið. Elstur er Bjarni
Valgeir, fæddur 1983, Anton
Laxdal, fæddur 1985, og Ásdis
Alda, fædd 1988.
Útför Hrefnu fer fram frá
Hafnarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Hún Hrefna hefur kvatt þennan
jarðneska heim eftir nokkurra
mánaða mjög alvarleg veikindi.
Þegar hún fékk fréttirnar um
það hversu mikið veik hún væri
var hún alls ekki á því að gefast
* upp. Hún hugsaði um það eitt að
þetta væri eitthvað
sem á hana væri lagt
og að hún skyldi svo
sannarlega reyna að
vinna á því með Guðs
hjálp. Hrefna var trú-
uð kona og vonin og
trúin voru öllu yfir-
sterkari. Hversu mikið
veik sem hún var
gladdist hún alltaf ef
einhverjum gekk vel
og alltaf var stutt í
glettnina. Hún var ein
af fáum sem hugsa
alltaf um velferð ann-
arra. Síðustu mánuði
minnkaði þrekið mjög en hugsunin
var alltaf sú sama — ég skal —
hún hafði svo mikið til að lifa fyr-
ir, þtjú lítil böm, eiginmann, föður
og fjölskylduna alla.
Eitt af síðustu skiptum sem
Hrefna leit Hornafjörð var þegar
við fórum í gönguferð, 2 dögum
áður en hún var fiutt mjög veik
suður í sjúkrahús. Það var yndis-
legt veður, vor í lofti og logn.
Óskaplega leið henni þá vel, þótt
hún gæti vart gengið. En hún
ætlaði að styrkja sig. Þegar við
komum til baka úr gönguferðinni
ákváðum við að fara næsta dag
og kaupa fyrir hana regngalla, því
MINNINGAR
Þórarinn, Guðmundur Gunnlaugs-
son og undirritaður, vorum allir
jafn vissir um það að þetta væru
bestu bassar í kirkjukór, að
minnsta kosti við Faxaflóa og þó
víðar væri leitað. Hvort aðrir hafa
vitað það veit ég ekki, en félags-
skapurinn var góður, okkar þriggja
og kórsins alls. Þess er ljúft að
minnast. Þessi kór ferðaðist um
land og til framandi landa með
sálnahirði í för. Á tímabili vorum
við undir handleiðslu Jóns ísleifs-
sonar formanns Kirkjukórasam-
bands Islands. Ásamt kórnum
hans, kirkjukór Nessóknar, æfðum
við og fluttum metnaðarfull kór-
verk víða um land við góðar undir-
tektir. Þetta var ánægjulegt við-
fangsefni allra þátttakenda.
Þórarinn háði framanaf ævinni
allharða viðureign við Bakkus kon-
ung og er það ekkert einsdæmi
þegar um er að ræða gáfaða mann-
kosta menn. Einkum var þetta fyrri
hluta ævinnar. Átti þetta nokkurn
þátt í skilnaði þeirra hjóna. En
þrátt fyrir þetta misgengi í sál-
inni, naut Þórarinn ávallt óskoraðr-
ar ástar barna sinna og fjölskyldu
og einnig virðingar allra sem hann
þekktu. Undanskil ég ekki vinnu-
veitendur hans, íslenska aðalverk-
taka, en þar var hann starfsmaður
í launadeild. Þar naut hann yfir-
burða hæfileika sinna, svo sem
þeirra að á þessum fjölmenna
vinnustað þekkti hann alla starfs-
mennina að nafni og kennitölu
þeirra persónulega. Ég hefi heyrt
menn undrast þessa hæfileika
hans.
Meirihluta starfsævinnar hefur
Þórarinn átt heimili í Ytri-Njarðvík
og vildi hann hag þessa byggðar-
lags sem bestan. Hins vegar ef
setið var með honum og hugurinn
látinn reika var það svo fyrir hon-
um að kompásnálin vísaði í norður
og nam staðar við Svarfaðardal;
þar var hann uppalinn með þeirri
góðu fjölskyldu á Tjörn. Þarna
þekkti hann allt fólk bæði lífs og
sumt löngu liðið. Þegar maður
lagði við eyra var það greinilegt
að þetta voru honum afar kærar
minningar.
En enginn ræður sinni för eða
næturstað. Ég trúi því að Þórarinn
mæti góðum viðtökum hvar sem
það er.
Oddbergur og Fjóla.
Með Þórarni Péturssyni er fall-
inn í valinn einn traustasti félagi
Verslunarmannafélags Suðurnesja
í gegnum árin. Þótt hlédrægur
væri valdist hann til margvíslegra
starfa í þágu félagsins. Sat í stjórn
og trúnaðarráði, samninganefnd-
um, kjörstjórn og mörgu öðru, sem
að VS laut, á meðan heilsan.ent-
ist. Öll þau störf vann hann af
nákvæmni og hægt var að treysta
því, að því sem hann tók að sér
væri skilað á réttum tíma. Slíkir
menn eru hvetju félagi mikils virði.
Fögur rithönd og meitlað mál ein-
kenna bókanir hans í gögnum VS.
Þórarinn hafði sig ekki mikið í
frammi á fundum, en þá er hann
blandaði sér í umræður, tóku menn
eftir því sem hann hafði til mál-
anna að leggja, enda rökfastur og
röddin djúp og skýr. Öfgar voru
honum fjarri. Hæverska og virðu-
leiki einkenndu allt hans fas í sam-
skiptum við félagana, ásamt góð-
látlegri glettni, þegar við átti.
Lengstan hluta starfsævi sinnar
vann Þórarinn í launadeild Aðal-
verktaka og var því í góðum tengsl-
um við mikinn fjölda fólks, sem
átti vel við skapgerð hans. Þórar-
inn var vinsæll á meðal starfsfólks
og stálminni hans vakti eftirtekt.
Hann mundi nafn og númer næst-
um hvers einasta manns, sem unn-
ið hafði hjá fyrirtækinu, þótt svo
hann hefði ekki séð þá árum sam-
an. Þetta var einn af mörgum eig-
inleikum, sem Þórarinn var gædd-
ur og aðrir sem betur þekkja munu
rekja í skrifum um hann. Og þótt
Þórarinn sé horfinn sjónum okkar,
mun minningin um hann lifa í
hugum VS félaga um ókomin ár.
Magnús Gíslason.
Alltaf kemur dauðinn jafn-
óþægilega á óvart og ætíð er erf-
itt að sætta sig við hann. Þegar
við Þórarinn kvöddumst við lok
síðasta vinnudags hans, á hefbund-
inn hátt, rrieð ósk um góða helgi,
þá náði sú kveðja í mínum huga
ekki lengra en bara þá helgi. Nú
hefur „frændi“ kvatt fyrir fullt og
allt. Því vil ég að lokum kveðja
þig, kæri vinur, og biðja guð að
styrkja ástvini þína.
Ólafur Þ. Gunnarsson.
Þórarinn Pétursson, samstarfs-
maður okkar og félagi, var einn
af þessum mönnum sem hafa
sterka nærveru. Það fór ekki á
milli mála að þar fór vel gerður
einstaklingur, tígulegt atgervi
ásamt leiftrandi skopskyni. Þórar-
inn á rætur að rekja í frændgarð
gáfumanna og bar hann keim af
því. Þórarinn var menntaður í bú-
fræðum, en starfaði lungann úr
ævi sinni við launabókhald. Hann
starfaði sem slíkur hjá Islenskum
aðalverktökum í 39 ár og þar af
sem deildarstjóri í launadeild í 16
ár. Þórarinn sinnti störfum sínum
með einstakri prýði, prúður maður
en ákveðinn ef svo bar undir. Hann
bar alla tíð hag starfsmanna ÍAV
fyrir brjósti. Hann var m.a. í fylk-
ingarbijósti verslunarmanna á
Suðurnesjum fram á seinasta dag.
Þórarinn átti hin allra seinustu
ár við veikindi að stríða sem að
lokum drógu hann til dauða. Sú
barátta hans var háð með sömu
reisn og einkenndi störf hans öll.
Þórarinn hefði orðið sjötugur á
þessu ári hefði hann lifað. Hann
var söngelskur mjög og var í
Kirkjukór Njarðvíkur. Þórarinn var
fráskilinn en átti sex mannvænleg
börn, sem öll lifa föður sinn. Hon-
um þótti vænt um börn sín og
fylgdist náið með lífshlaupi þeirra
eins og góðum föður sæmir. Enda
uppskar hann ávöxt þess í návist
þeirra.
Við nánir samstarfsmenn Þórar-
ins söknum góðs félaga og vottum
börnum hans, öðrum ættingjum
og vinum okkar dýpstu samúð.
F.h. Launadeildar og Starfs-
mannahalds ÍAV,
Áslaug Húnbogadóttir,
Ingibjörg Böðvarsdóttir,
Sigurlaug Jóhannsdóttir,
Ólafur Thors.
Nú er skarð fyrir skildi, félagi
Þórarinn fallinn frá. Þórarinn var
óvenju glöggur maður, víðlesinn
og reyndist öllum sem til hans leit-
uðu mjög úrræðagóður, hvort sem
leysa þurfti mál er varðaði vinnuna
eða persónuleg. Sérstaklega var
áberandi í fari hans hvað hann var
trúr sinni sannfæringu. Þess vegna
var gott að eiga hann sem vin og
vinnufélaga.
Um leið og við þökkum sam-
fylgdina viljum við votta öllum
aðstandendum samúð okkar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem)
Margrét, Helga, Patricia,
Svanhildur, Ester, Elisa-
bet, Sigrún og Sesselja.
það var rigningarspá og hún ætl-
aði sér aftur í göngu.
Það varð ekkert úr því. Nú þarf
Hrefna mín engan regngalla, því
ég trúi því að nú sé hún umlukin
hinu eilífa ljósi á æðra tilveru-
stigi, þar sem ekki rignir. Ég trúi
því að henni hafi verið ætlað stórt
hlutverk þar. Við sem kynntumst
Hrefnu erum betri manneskjur
eftir. Kærleiksríkari sál hef ég
sjaldan kynnst. Hún geislaði af
kærleik og umhyggju.
Eiginmaður Hrefnu, Ögmund-
ur, og Haukur, faðir hennar, hafa
staðið eins og klettar í hafinu sem
brimið hefur brotið endalaust á í
þessari baráttu, því alltaf var hald-
ið í vonina.
Ég bið Guð að taka á móti
Hrefnu og leiða hana inn í eilífa
ljósið og bið Guð að styrkja eigin-
mann, börnin þeirra, föður og fjöl-
skylduna alla í þessari miklu sorg.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Halldóra.
Um leið og sumarið kom með
fyrirheit um sól og hlýju, lagðist
myrkur og kuldi yfir huga minn.
Hrefna vinkona mín lagði augun
aftur í hinsta sinn föstudaginn 26.
apríl sl. Hún, þessi unga kona, sem
átti allt lífið framundan. Það héld-
um við að minnsta kosti sem sitjum
eftir með ótal spurningar til hans
sem öllu ræður hér í þessari jarð-
vist. Hrefna var af Guði gerð þann-
ig að ósjaldan óskaði maður þess
að hafa bara ögn af hennar
myndarskap. Hvort sem var í
framkomu eða fasi eða til al-
mennra verka. Sama hvað hún tók
sér fyrir hendur virtist allt ganga
upp hjá henni. Fötin sem hún
saumaði, peysurnar sem hún
pijónaði, dúkarnir sem hún hek-
laði og allir þeir hlutir sem hún
skapaði bera vott um það hversu
myndarleg hún var.
Ég var svo lánsöm að njóta vin-
áttu hennar og alltaf gekk ég að
henni vísri ef eitthvað bjátaði á.
Undanfarna daga hafa minning-
arnar lifnað og alltaf kemur eitt-
hvað nýtt upp í hugann sem gerir
manni það ljóst að þó svo Hrefna
sé ekki með okkur hér þá býr hún
í huga okkar sem hana elskuðum.
Hvern hefði órað fyrir því fyrir
fjórum mánuðum þegar ógn-
valdurinn bankaði upp á og lét
vita af sér að í byijun sumarsins
myndum við kveðja hana í hinsta
sinn? Við ætluðum aldrei að gef-
ast upp heldur standa á fætur og
sigra óvininn saman. En þótt við
ættum öll heimsins völd og öll
heimsins auðæfi þá er eitt Ijós, við
ráðum engu í þessu lífi. Við verð-
um bara að hlýða kallinu þegar
það kemur. Mig langar til að
kreðja vinkonu mína með ljóði sem
var henni mikill styrkur og vona
að þau sem eftir lifa megi öðlast
styrk til að halda áfram.
Meðan veðrið er stætt
berðu höfuðið hátt
og hræðstu eigi skugga á leið.
Bak við dimmasta él
glitrar lævirkjans ljóð
upp við ljóshvörfin björt og heið,
þó steypist í gep
þér stormur og rep
og þó byrðin sé þung sem þú berð
þá stattu fast og veit fyrir víst
þú ert aldrei einn á ferð.
(Höf. ókunn.)
Svava.
Skilafrest-
ur minning-
argreina
Eigi minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: I sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. í
miðvikudags-, fimmtudágs-,
föstudags- og laugardagsblað
þarf greinin að berast fyrir
hádegi tveimur virkum dög-
um fyrir birtingardag. Berist
grein eftir að skilafrestur er
útrunninn eða eftir að útför
hefur farið fram, er ekki unnt
að lofa ákveðnum birtingar-
degi.