Morgunblaðið - 11.05.1996, Side 33

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 11. MAÍ 1996 33
MINNINGAR
+ Jóna Sigxir-
borg Jónsdótt-
ir var fædd 5. jan-
úar 1903 á Eyri í
Mjóafirði. Hún lést
á Sjúkrahúsi Vest-
mannaeyja 2. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar
voru Sigríður Ól-
afsdóttir, í Rofabæ
í Meðallandi f. 17.
des. 1867, dáin
1948, og Jón Árna-
son, f. á Görðum í
Dalakálki 8. mars
1868, d. 31. des.
1902. Börn þeirra voru Sigurg-
ísla Sumarrós, dó á fyrsta ári;
Ólafur Vilberg, f. 4. febr. 1898;
Nikólína, f. 15. júlí 1900, d. 4.
ágúst 1958. Hinn 9. jan. 1930
gekk Jóna að eiga Jón Helga-
son, f. 25. apríl 1896, d. 11.
febr. 1970. Voru þau Jóna og
Jón þremenningar frá Jóni
Torfasyni á Grund. Heimili
þeirra var á Grund fyrstu fjög-
ur árin. Sumarið 1934 réðst Jón
sem vitavörður að Sauðanesi
við Siglufjörð og flutti þangað
ásamt fjölskyldu sinni, en þá
áttu þau þijú börn. Þar bjuggu
þau til ársins 1953 er þau fluttu
til Siglufjarðar. Aftur færðu
Mig langar í örfáum orðum að
minnast móðursystur minnar Jónu
Sigurborgar Jónsdóttur.
Fyrstu kynni mín af Jónu voru
þau að hún kom í heimsókn til
Eyja frá Sauðanesi en þar bjuggu
þau hjónin og var Jón maður henn-
ar vitavörður. Jóna var að heim-
sækja móður sína og systur. Ég
man hvað mér þótti hýn myndar-
leg í íslenska þjóðbúningnum sín-
um og vöktu þykku, fallegu flétt-
urnar sem komu undan skotthúf-
unni aðdáun mína, en þá mun ég
hafa verið á tíunda ári.
Árin líða; ég flyst til Reykjavík-
þau sig um set 1957,
til Vestmannaeyja og
áttu heima þar síðan.
Börn þeirra eru: 1)
Sveinn, f. 19. okt.
1931, iðnaðarmaður,
kvæntur Mörtu Páls-
dóttur, búsett í Vest-
mannaeyjum, dætur
þeirra eru Heiða,
Helga og Ingibjörg,
þau misstu tvö unga-
böm. 2) Helga, f. 28.
nóv. 1933, d. 17. ág-
úst 1972, gift Einari
Jónssyni, skipstjóra í
Grindavík. Böm
þeirra: Jóna Sigurborg, Ingi-
björg, Jón, Meyvant. Þau misstu
eitt ungbam, óskírt. 3) Ásta
Ólafsdóttir, fósturdóttir frá sex
ára aldri, búsett í Vestmanna-
eyjum, gift Sveini Sigurðssyni.
Börn þeirra: Ulrika, Sigurður,
Rósa, Þór og Jóna, þau misstu
eitt ungbam. 4) Halldór Pálsson,
fóstursonur frá þriggja vikna
aldri, búsettur í Vestmannaeyj-
um, kvæntur Dóm Svavarsdótt-
ur. Böm þeirra: Aðalheiður og
Hafþór.
Útför Jónu Sigurborgar Jóns-
dóttir fer fram frá Landakirkju
í Vestmannaeyjum í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
ur og nokkrum árum síðar flytur
Jóna með manni sínum til Vest-
mannaeyja, fyrst í leiguhúsnæði en
síðar þegar Sveinn sonur þeirra og
Marta kona hans keyptu hús við
Hásteinsveg, fluttu þau Jón og Jóna
í húsið til þeirra.
Eftir að Jóna var orðin ekkja
kynntist ég mjög veþgestrisni henn-
ar og rausnarskap. Ég minnist þess
sérstaklega er ég gisti hjá Jónu að
þegar ég vaknaði á sunnudags-
morgnum, lagði ilminn af pönnu-
kökubakstri að vitum mínum, en hún
mun hafa haft það fyrir reglu að
baka pönnukökur á sunnudags-
morgnum til að hafa með morgun-
kaffinu.
Þegar Jóna hætti störfum í fisk-
vinnu fór ég að sjá nýja hlið á henni.
Hún hafði alltaf pijónað mikið, en
nú fóru að sjást ísaumaðar myndir
á veggjum, mottur, sem hún hafði
saumað, á gólfum, og svo má ég
ekki gleyma hekluðu gluggatjöld-
unum hennar. Allt var þetta að-
dáunarvert og listavel gert.
Æskustöðvar Jónu við Mjóafjörð
munu alla tíð hafa átt mikii ítök í
henni. Mér er það mjög minnis-
stætt þegar maðurinn minn sýndi
henni litskuggamyndir frá Mjóa-
firði, þá varð henni að orði: „Nei,
þarna er hún nú, blessuð fjaran
mín,“ en þar hafði hún leikið sér í
bernsku.
Ég vil að lokum biðja guð að
blessa minningu Jónu frænku
minnar og ég vil kveðja hana með
stefi úr sálmi eftir V. Briem:
Margs er að minnast
margt er að þakka
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
(V. Briem)
Guðrún Þorg. Vilhjálmsdóttir.
Elskuleg móðursystir mín er látin.
Hún er búin að skila löngu og
miklu ævistarfi og var hún ferðbú-
in. Ekki ætla ég að rekja hér lífs-
hlaup hennar því að það væri ekki
henni að skapi. Aðeins langar mig
að þakka allar þær stundir sem við
höfum átt saman þegar við hjónin
heimsóttum hana og fjölskyldu
hennar á Hásteinsvegi 31 í Vest-
mannaeyjum þar sem hún bjó hjá
Sveini syni sínum og Mörtu konu
hans og dætrum þeirra.
Hafði hún þar sina eigin íbúð.
Hugsaði fjölskyldan sérstaklega vel
um hana og var hún mjög hamingju-
söm hjá þeim. Það voru oft erfiðar
stundir hjá henni hér á árum áður,
þegar maður hennar dvaldi langtím-
um á Vífílsstöðum. Því öllu tók hún
með æðruleysi, lét aldrei á sér bil-
bug finna.
Við áttum líka margar ánægju-
stundir saman þegar hún hringdi í
mig og sagði: Jæja, frænka, nú er
ég að hugsa um að koma suður.
Þetta kölluðum við verzlunarferðirn-
ar hennar. Bjó hún þá oftast hjá
JONA SIGURBORG
JÓNSDÓTTIR
okkur hjónunum, okkur til mikillar
ánægju. Þetta allt vil ég þakka
henni. Með þessum fátæklegu orð-
um kveð ég frænku mína. Við hjón-
in og fjölskylda okkar, sendum öll-
um aðstandendum hennar innilegar
samúðarkveðjur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Guð blessi minningu Jónu Jónsdótt-
ur.
Sigríður Vilhjálmsdóttir.
í dag kveðjum við Jónu Sigur-
borgu Jónsdóttur móðursystur mína.
Horfín er mikil öðlingskona sem
ætíð var reiðubúin að veita samferða-
fólki sínu aðstoð hvar sem hún fór.
Jóna var gestrisin svo af bar, veitti
af þvílíkri rausn að þeir sem sóttu
hana heim munu seint gleyma því.
Ekki var hún gefín fyrir glys eða
glaum heldur gekk lífsins braut, ljúf
og lítillát í fasi með guð sinn að leið-
arljósi. Vinnusöm var Jóna mjög og
er mér ekki grunlaust um að á seinni
árum ævi hennar hafi hún lagt harð-
ar að sér en heilsan bauð, enda af
þeirri kynslóð sem ekki hafði í
frammi vol eða víl.
Jónu var umhugað um böm sín
og íjölskyldur þeirra og veitti þeim
kærleika sinn og ástúð, sem hún
fékk ríkulega launað. Eftir að Jóna
fluttist til Eyja eignaðist hún heimili
í húsi Sveins, sonar síns, og konu
hans Mörtu, sem voru stoð hennar
og stytta síðustu æviárin.
Um leið og við hjónin vottum öllum
aðstandendum samúð okkar, kveðj-
um við Jónu að leiðarlokum með
orðum Matth. Jochumssonar:
Ó, Drottinn, gef mér banablund,
sem blíð mér verði friðar stund,
og lát ei gröf né hennar húm
mig hræða meir en þetta rúm.
Ólafur Vilhjálmsson,
Millý Haraldsdóttir.
Elsku amma. í dag kveðjum við
þig og um leið og við þökkum þér
samfylgdina langar okkur systurnar
að minnast þín með örfáum orðum.
Við systurnar urðum þeirra for-
réttinda aðnjótandi að alast upp með
þig nálægt okkur, því þú bjóst í
sama húsi og við. Þar af leiðandi
höfðum við mikil samskipti við þig
og þekktum þig vel. Ekki kom það
oft fyrir að við værum einar heima
því alltaf gátum við leitað til þín.
Það var alltaf notalegt að koma
niður til þín og afa, meðan hann lifði
og fá hjá ykkur kandís og oft lum-
aði afí á staur eða gráfíkjum, svo
ekki sé minnst á vöfflurnar og
pönnukökurnar sem lengi vel var
vani hjá þér að baka á laugardögum
og sunnudögum.
Þú varst mikil dugnaðarkona og
komin langt á áttræðisaldur þegar
þú hættir að vinna. Sjaldan sast þú
auðum höndum og ófáar eru eftir
þig útsaumuðu myndirnar, hekluðu
dúkarnir og gardínurnar eða þá ull-
arsokkarnir.
Einnig munum við vel hve nota-
legt það var á kvöldin að koma upp
í heitt rúmið til þín þar sem þú
kenndir okkur bænir og vers, því
trúin skipaði stóran sess í lífi þínu
og þangað sóttir þú styrk þinn.
Þú varst ákaflega skapgóð og
aldrei minnumst við þess að hafa
séð þig reiða eða þá í vondu skapi,
en samt hafðir þú þínar skoðanir og
gast verið ákveðin.
Við vitum að síðustu árin á spítal-
anum voru þér erfíð en aldrei kvart-
aðir þú og alltaf var stutt í brosið.
Elsku amma, við kveðjum þig með
söknuði og biðjum Guð að geyma
þig-
Elskulega amma, njóttu
eilíflega Guði hjá,
umbunar þess, er við hlutum
ávallt þinni hendi frá;
þú varst okkur ungu hjörtum,
eins og þegar sólin hlý,
vorblómin með vorsins geislum
vefur sumarfeprð í.
Hjartkær amma, far í friði,
fóðurlandið himneskt á,
þúsundfaldar þakkir hljóttu
þínum litlu vinum frá.
Vertu sæl um allar aldir,
alvaldshendi falin ver,
inn í landið unaðsbjarta,
englar Drottins fylgi þér.
(Ók. höf.)
Heiða, Helga, Ingibjörg
og langömmustelpurnar.
SÓLVEIG
MAGNÚSDÓTTIR
+ Sólveig Magn-
úsdóttir fædd-
ist á Háuþverá í
Fyótshlíð 6. sept-
ember 1926. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 6. maí
síðastliðinn. For-
eldrar Sólveigar
voru Sigríður
Jensdóttir og
Magnús Steinsson,
bændur í Árna-
gerði. Systkini Sól-
veigar: Sigrún,
Steinar, Eiður,
Guðrún og Jenný.
Eiginmaður Sólveigar var Ein-
ar Ingvarsson. Sólveig átti einn
son, Magnús Óskarsson, f.
29.11. 1948, hann er giftur
Þuríði Jónsdóttur og eiga þau
þijú börn, Jón Arnar, Hörpu
Sigríði og Einar Kára.
Útför Sólveigar fer fram frá
Breiðabólstaðarkirkju í Fljóts-
hlíð i dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Sólveig Magnúsdóttir lést í
Reykjavík 6. maí sl. á sjötugasta
aldursári. Hún var alltaf kölluð
Stella og það nafn var öllum svo
tamt, að maður varð að hugsa sig
um ef spurt var um hennar rétta
nafn. Ég kynntist Stellu fyrst árið
1952 en þá giftist hún mági mínum
Einari Ingvarssyni. Þau höfðu
dvalið saman sem unglingar að
Hlíð í Gnúpveijahreppi og síðar
tókust með þeim þeir kærleikar að
þau giftust og stofnuðu heimili,
fyrst að Bergþórugötu 15a, en síð-
ar keyptu þau sér íbúð
að Barðavogi 26 og
bjuggu þar æ síðan.
Hlíðarheimilið virtist
þeim afar kært og héldu
þau tryggð við það og
ábúendur þar alla tíð.
Þau hjón voru barnlaus,
en fyrir átti Stella son-
inn Magnús, sem Einar
gekk í föður stað. Magn-
ús er kvæntur Þuríði
Jónsdóttur og eiga þau
þijú mannvænleg börn.
Þau eru búsett í Gnúp-
veijahreppi og starfar
Magnús sem trésmiður
hjá Búrfellsvirkjun.
Kynni mín af Stellu voru með
afbrigðum góð. Góðvild hennar og
gjafmildi voru einstök. Hún var góð
búkona og átti til að koma færandi
hendi með ýmsar kræsingar í slát-
urtíðinni og oftar og þurfti ekkert
sérstakt tilefni til. Hún var myndar-
leg til allra verka og pijónaði fín-
ustu lopapeysur sem ég hefi átt.
Eitthvað hefir hróður hennar á því
sviði borist út, því stundum fékk hún
pantanir erlendis frá í sérpijónaðar
peysur og kom hún þá til mín og
fékk aðstoð við pappírsvinnu sem
fylgdi því að senda peysur úr landi.
Þannig æxlaðist að Stella kom og
vann með mér um tíma við fyrir-
tæki mitt. Fór vel á með okkur alla
tíð og minnist ég ekki að okkur
hafi nokkurntíma orðið sundurorða
frá fyrstu kynnum.
Stella helgaði sig fyrst og fremst
fjölskyldu sinni og heimili. Eigin-
maður, sonur hennar og hans fjöl-
skylda átti hug hennar allan. Hún
fylgdist grannt með þroska og vel-
gengni bamabarna sinna og gladd-
ist með þeim þegar vel gekk. Hún
var vammlaus kona sem gegndi
störfum sínum af alúð, samvisku-
semi og trygglyndi. Allt pijál og
sýndarmennska voru henni þymir
í augum.
Stella var ættuð úr Fljótshlíðinni
og þar kaus hún að eiga sinn síð-
asta hvílustað.
Að leiðarlokum þökkum við, kona
mín og ég, svo og börn okkar og
barnabörn, samfylgdina á lífsleið-
inni. Söknuðurinn er sár, en sárast-
ur hjá nánustu fjölskyldu, eigin-
manni, syni og fjölskyldu hans. Við
kveðjum Stellu með virðingu og
þökk og biðjum henni og hennar
nánustu Guðs blessunar.
Guðni Hannesson.
Margt í þessum heimi fer öðru
vísi en ætlað er og þá gjarnan utan
áhrifasviðs mannanna. Svo fór og
um framtíðarhugmyndir Stellu.
Hún hafði búið sig og heimili sitt
undir fjölbreytta og ánægjulega
samveru í hinu nýja sumarhúsi fjöl-
skyldunnar við Álftavatn í sumar,
þegar hún með örstuttum fyrirvara
var brottkölluð til annarra sumar-
heimkynna.
Stella, Sólveig Magnúsdóttir eins
og hún hét fullu nafni, var granni
okkar yfir 30 ár. Og betri granna
getum við vart hugsað okkur.
Ævinlega var hún tilbúin að rétta
fram hönd til hjálpar og liðveislu.
Glaðværð og græskulaus gaman-
yrði yfir kaffibolla í eldhúsum
beggja heimilanna er eftirminnileg
og hugljúf minning um vel gerða
eiginkonu og húsmóður. Minnis-
stætt er og hve mikla ánægju hún
hafði af því að koma færandi ýms-
ar sínar vinargjafír þegar þau hjón-
in komu úr ferðum sínum erlendis.
Var hún furðu minnug á hvað henni
fannst að vantaði eða mætti betur
fara og lagði sig fram um að bæta
þar um. Það var raunar ekki síður
í hennar sjálfrar þágu að hún, um
nokkurra ára skeið, annaðist um
aldraðan og einstæðan vin þeirra
hjóna hér í borg; en til hans fór
hún á hveijum degi, hvernig sem
viðraði, til að sjá um íbúð hans og
flytja honum mat og aðrar nauð-
þurftir. Er það aðeins einn vitnis-
burðurinn og stórt hjarta og ríka
samkennd með þeim, er minna
máttu sín. Munum við lengi minn-
ast Stellu með hlýhug og þakklæti
fyrir hlýtt hjartalag og ánægjulega
samveru á Barðavoginum..
Eiginmanni hennar, Einari Ing-
varssyni og syni, Magnúsi og fjöl-
skyldu hans, sendum við innilegar
samúðarkveðjur.
Ragnheiður og
Erlingur Dagsson.
Hún Stella er dáin og langar mig
að minnast hennar með örfáum
orðum. Stella var gift Einari móður-
bróður mínu svo ég hef þekkt hana
allt mitt líf. Hún var einstök kona
hvað varðar góðmennsku og hjálp-
fýsi og bar gælunafn sitt, sem
merkir stjarna, með sanni. Stella
var alltaf að hugsa um aðra og ef
einhver þurfti á hjálp að halda var
hún til staðar.
Stella var einstaklega myndarleg
húsmóðir af gamla skólanum. Öll
matargerð og handavinna lék í
höndunum á henni og fallegra
handverk er vandfundið. Mér er það
sérstaklega minnisstætt þegar ég
hélt ein til Mexíkó fyrir mörgum
árum. Þá mætti mín með heimabak-
aðar skonsur með kæfu svo ég hefði
nesti á þessari löngu ferð minni og
þvílíkt lostæti sem þær voru. En
þannig var Stella, sú hugulsamasta
og gjafmildasta manneskja sem ég
hef kynnst. Hún hafði unun af að
gefa öðrum og hjálpa.
Einar og Stella höfðu nýlega
komið sér upp fallegum sumarbú-
stað við Álftavatn hjá gamla ættar-
óðalinu. Það er sorglegt að hún
geti ekki notið þess að dvelja þar
með fjölskyldu sinni, sem var líf
hennar og yndi.
Fyrir nokkrum árum var ég svo
lánsöm að vinna með Stellu um
nokkurt skeið. Hún var afbragðs
vinnukraftur og alltaf óþreytandi
að miðla mér af visku sinni og kunn-
áttu. Ég mun ætíð minnast Stellu
með virðingu og væntumþykju og
þakka henni hjartanlega fyrir allt
sem hún hefur gert fyrir mig og
fjölskyldu mína.
Ég sendi Einari, Magnúsi, Þur-
íði, börnum þeirra og öðrum ástvin-
um Stellu mínar innilegustu samúð-
arkveðjur. Minning Stellu lifír björt
og fögur.
Rósa Marta Guðnadóttir.
INGÓLFS
APÓTEK
Kringlunni 8-12
HRAUNBERGS
APÓTEK
Hraunbergi 4
eru opin til kl. 22
"ift”
Næturafgreiðslu
eftir kl. 22 annast
Ingólfs Apótek