Morgunblaðið - 23.08.1996, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINIMIIMGAR
FÖSTUDAGUR 23. ÁGÚST 1996 35
honum á vissan hátt í gegnum þig,
því hluti af honum bjó alltaf í þér,
og eins munt þú ávallt búa í hjarta
okkar allra. Nú hafið þið afí verið
sameinuð, og megi Guð gefa ykkur
langa og hamingjusama framtíð
saman.
Sár er söknuðurinn, en hamingjan
býr þó í hjarta mínu þegar ég hugsa
um minningarnar sem ég á um þig.
Ferðalögin sem við fórum í, bæði
innanlands og utan, tónleikar Sin-
fóníuhljómsveitarinnar, og margt
annað sem mér entist líklega ekki
ævin til að telja upp.
Nú kveð ég þig, amma mín, og
bið Guð að þú megir ávallt vera
hamingjusöm.
Þinn dóttursonur,
Jóhannes Þór Ágústsson.
Fyrstu æskuminningar okkar
systkinanna á Laufásveginum tengj-
ast Þóru frænku. Hún bjó á neðri
hæð hússins númer 14, með fjöl-
skyldu sinni og ömmu okkar krakk-
anna. Seinna byggðu þau hús við
hliðina. Tilvera okkar var samofín
og sjaldan leið sá dagur að eitthvert
okkar systkina fór ekki niður að
leika við frændsystkinin eða öfugt.
Alltaf var okkur tekið opnum örm-
um, af ást og hlýju. Þóra frænka
var mikil fjölskyldumanneskja og
ræktaði tengsl við ættingja sína nær
og fjær. Henni var ekki sama um
sitt fólk og þessa eiginleika sjáum
við í börnum hennar og barnabörn-
um. Heimili Þóru og Jóhannesar var
opið og kærleiksríkt, börn þeirra
hjóna bera þess glöggt vitni. Þótt
við krakkarnir brölluðum sitthvað
var því lokið með brosi. Sameiginleg-
ar berjaferðir eru margar f minning-
unni, jólaboðin þar sem börn og full-
orðnir spiluðu saman. Og alltaf var
amma hjá Þóru.
Eftir að Þóra varð ekkja flutti hún
til Reykjavíkur. Hún vildi vera nær
börnum sínum og sjá barnabörnin
vaxa úr grasi. Hún var lífsglöð kona
og dreif sig um fimmtugt í að taka
bílpróf. Hún sótti námskeið bæði í
Reykjavík og erlendis. Einnig naut
hún þess að sækja menningarvið-
burði ásamt því að vera í ábyrgðarm-
iklu starfi. Alltaf fékk maður koss
er maður kom í Búnaðarbankann í
Hótel Esju og spurði Þóru frétta af
börnum og foreldrum.
Þóra var ein af aðalhvatamönnum
þess að haldið yrði ættarmót í Stykk-
ishólmi í sumar. Viku seinna var hún
líka hrókur alls fagnaðar í brúð-
kaupi systursonar síns.
Þannig viljum við minnast Þóru,
hún var heilbrigð, glöð og kærleiks-
rík kona alla tíð.
Þung eru spor systkina hennar
að sjá á eftir næstyngstu systur sinni
langt fyrir aidur fram.
Elsku Sigga, Gústi, Guðrún, mak-
ar og börn; megi góður Guð styrkja
ykkur í sorg ykkar.
Lítiil drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
- augun spyija eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið mitt?
Lítili sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar bijósti sætt og rótt.
Amma er dáin - amma fmnur
augasteininn sinn í nótt.
Lítill drengur leggst á koddann
- lokar sinni þreyttu brá
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir - amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
Breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Systkinin Laufásvegi 14,
Stykkishólmi.
• Fleirí miimingurgrcirmr um
Þóru Ágústsdóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
GUNNAR
SIG URÐSSON
+ Gunnar Sig-
urðsson var
fæddur í Bæjum,
Snæfjallahreppi,
N-ísafjarðarsýslu 8.
júlí 1907. Hann lést
18. ágúst á St. Jós-
epsspítala, Hafnar-
firði. Foreldrar
hans voru María
Rebekka Ólafsdótt-
ir, f.
Múla í ísafirði, d.
9.4. 1970, og Sig-
urður Ólafsson, f.
12.6. 1882 að Tröð
í Álftafirði, d. 23.3.
1959. Alsystkini Gunnars voru:
Sigurður Guðmundur, f. 19.2.
1902, d. 21.11. 1969, Ingibjörg
Sara, f. 16.5. 1904, d. 7.8. 1931,
Halldór Kristinn, f. 25.12. 1905,
d. 8.6. 1931, Maria Rebekka, f.
10.2.1910, d. 16.10.1994, Óskar
f. 27.4. 1911, d. 9.5. 1977, Aðal-
steinn, f. 10.7. 1912, Jón f. 8.12.
1913, d. 27.5. 1915, Jón, f. 17.9.
1915, d. 10.7. 1984, Ásgeir Guð-
mundur, f. 7.10. 1917, d. 25.3.
1988, Arnþrúður Guðbjörg, f.
23.10. 1919, Torfi Sólmundur,
f. 5.4. 1921, Halldór, f. 24.6.
1923, Krislján Björn, f. 15.5.
1925 og Ólafur Marinó, f. 14.4.
1927. Hálfbróðir Gunnars var:
Magnús Benóný, f. 25. 9. 1911.
Hinn 9. apríl 1929 kvæntist
Gunnar Steinunni
Sigurborgu Jak-
obsdóttur, f. að
Hesteyri, Sléttu-
hreppi, 20.3. 1905,
d. 28.5. 1986. For-
eldrar hennar voru
Sigríður Kristjáns-
dóttir, f. 12.2. 1870,
d. 2.9.1956, og Jak-
ob Snorrason, f.
8.11. 1862, d. 30.12.
1942. Börn Stein-
unnar og Gunnars
voru sex: Gunnar
Snorri f. 4.10. 1929,
d. 13.10. 1988, hann
var kvæntur Erlu Þorgerði
Ólafsdóttur og áttu þau 3 börn.
Sigþrúður Ingigerður, f. 21.12.
1930, gift Jóni Rafni Óddssyni,
og eiga þau 2 syni, auk þess á
Sigþrúður eina dóttur. María
Rebekka, f. 3.6. 1933, á eina
dóttur. Sigurður Þórður Hilm-
ar, f. 11.2. 1937, kvæntur Stein-
unni Erlu Lúðvíksdóttur og
eiga þau 4 börn. Kristjana Sig-
ríður, f. 15.6. 1939, gift Einari
Hirti Þorsteinssyni og eiga þau
4 börn. Steinunn Sigurborg, f.
1.12. 1943, gift Sveinbirni Guð-
mundssyni og eiga þau 3 börn.
Utför Gunnars fer fram frá
Vídalínskirkju í Garðabæ í dag
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
í dag kveð ég þig, elskulegan
afa minn. Afí Gunnar ólst upp í
stórum systkinahóp við ísafjarða-
djúp. Hann stundaði frá fermingu
sjóróðra á árabátum frá ýmsum
verstöðvum við Djúp og síðan á
mótorbátum frá Hnífsdal og ísafirði
til 1931. Þá flyst hann ásamt fjöl-
skyldu sinni til Aðalvíkur, þar
stundaði hann búskap og sjóróðra
til ársins 1939, er hann flytur til
ísafjarðar, þar sem hann hóf störf
hjá skipasmíðastöð Marsellíusar
Bernharðssonar. Afi lét sig ekki
muna um að fara í iðnám þótt hann
væri kominn fast að fertugu og
lærði skipasmíðar hjá Marsellíusi.
Jafnframt starfi hjá Marsellíusi
smíðaði hann skektur og smærri
trillur sem urðu á milli 30 og 40.
Afi var mikill dugnaðarmaður og
í harðri lífsbaráttu þessara ára
þurfti að sýna útsjónarsemi og
dugnað sem kemur t.d. fram þegar
hann byggði sitt fyrsta hús á
ísafirði 1941. Hann keypti svokall-
að Spunahús í Súðavík til niðurrifs,
sem var flutt á trillu til ísafjarðar
en járnið á þak og hliðar fékk hann
á eyðibýli í Aðalvík. En með allri
þessari fyrirhöfn og mikilli vinnu
eignuðust afi og amma sitt fyrsta
hús.
Árið 1962 fluttu amma og afi til
Reykjavíkur. Afí starfaði til að
byrja með við húsbyggingar en árið
1969 hóf hann störf hjá skipasmíða-
stöðinni Stálvík í Garðabæ og vann
þar til 1978. Það ár fluttu amma
og afi til Hafnarfjarðar. Eftir að
afí hætti að vinna snéri hann sér
að áhugamáli sínu sem var smíði á
árabátalíkönum. Afí var listasmið-
ur. Ég velti því oft fyrir mér hvern-
ig maður með svo stórar hendur
gæti smíðað svona fallega og fín-
gerða hluti. Það eru aðeins örfá ár
síðan hann lauk við smíði á síðasta
líkaninu.
Ég var 4 ára þegar afi og amma
fluttu til Reykjavíkur og man því
varla eftir þeim á Ísafírði, minning-
arnar tengjast því þegar við heim-
sóttum þau í Skipasundið þar sem
þau bjuggu lengi og síðar hér í
Hafnarfirði. Það var alltf gott að
koma til ömmu og afa. Alltaf var
stutt í brosið hjá afa og það var
gaman að heyra hann segja frá
ýmsu hvort sem það voru sögur eða
atburðir úr lífi hans. Það var auð-
velt að fá hann til að minnast gamla
tímans en alltaf heyrði maður að
þessir tímar hefðu verið erfiðir,
þótt það hafi kannski ekki verið
sagt berum orðum. Afi byggði sum-
arbústað á Vatnsleysuströnd þar
sem fjölskyldan kom oft saman. Þar
kunni afi vel við sig, við sjóinn, þó
að einhverjum hafi þótt þessi staður
kuldalegur vegna nálægðarinnar
við hafið. En sjórinn átti alltaf viss-
an sess í huga hans. Það fann
maður þegar hann var að spyrja
frétta af Gunnari bróður sem er
sjómaður. Fátt vakti meiri athygli
hans en fréttir af sjónum, hvort sem
það voru aflabrögð eða hvenær
þeir væru væntanlegir í land.
Eftir að amma dó sá hann að
mestu um sjg sjálfur nánast til síð-
asta dags. Árið 1993 flutti hann að
Höfn við Sólvangsveg 1, Hafnar-
firði, þar sem hann bjó til dauða-
dags.
Hann vildi ekki vera upp á neinn
kominn og fannst erfitt þegar hann
þurfti að hætta að keyra bíl síðastlið-
inn vetur, þá orðinn 88 ára gamall.
Afi vildi alltaf hafa eitthvað fyrir
stafni og það var ekki fyrr en í vor
að hann seldi smíðavélarnar sínar.
Eitt sinn er ég heimsótti hann í fyr-
rasumar og fór að inna hann eftir
því hvar hann hefði verið fyrr um
daginn, sagði afi: „Ég var í skúrn-
um, ég er að hugsa um að klæða
hann að innan, ég get farið og sett
eina eða tvær spýtur á dag.“ Þetta
lýsti afa vel, hann hafði yndi af
smíðum og hann vildi helst alltaf
hafa eitthvað fyrir stafni. Á 89. af-
mælisdaginn sinn veiktist afi og var
lagður inn á St. Jósepsspítalann, þar
sem hann lést 18. ágúst. Ég þakka
fyrir að hafa fengið að njóta sam-
fylgdar við yndislegan afa. Ég vil
kveðja þig með kvæðinu sem amma
orti:
Fái ég ekki að faðma þig
fögnuð þann ég missi.
Frelsarinn Jesús fyrir mig
faðmi þig og kyssi.
Sigrún Osk Sigurðardóttir.
Elsku afi, vinurinn minn.
Nú er langþráð hvíldin komin
eftir tiltölulega stutt veikindi. Nú
ertu loks kominn til ömmu. Margs
er að minnast. Þú varst mér alltaf
svo miklu, miklu meira en bara
afí. Þú varst vinur minn. Við vorum
vinir alveg frá því að ég fyrst man
eftir mér á Hlíðarveginum, þar sem
við áttum öll heima. Alltaf tilbúinn
til að hugga, hlusta og segja sög-
ur. Ég held að ég hafi lifað í hálf-
gerðum ævintýraheimi, álfa og
huldufólks og annarra kynjavera
langt fram á unglingsár, því að
sögurnar þínar voru svo lifandi og
skemmtilegar. Þær sátu allavega
hugfangnar móðursystur mínar og
hlustuðu á, þegar þú sagðir mér
sögur, sem margar hveijar urðu til
jafnóðum. Núna er það sorglegt að
þær skuli ekki hafa verið skráðar,
því þær væru örugglega efni í heila
bók.
Þegar ég var 10 ára gáfuð þið
amma mér Þjóðsögur Jóns Árna-
sonar og las ég þær spjaldanna á
milli.
Alltaf fannst mér jafn gaman að
koma í skúrinn þegar þú varst að
smíða, því mér fannst lyktin alltaf
svo góð af nýsöguðum viðnum. Ég
man eftir öllum ferðalögunum og
tjaldútilegunum, sem þið tókuð mig
með í og við sungum allan tímann
í bflnum.
Það var erfitt fyrir mig þegar
þið fluttuð suður, ég bara 11 ára,
þó ég væri búin að eignast 2 litla
bræður^ þá vantaði mig afa, vininn
minn. Ég kom þó alltaf reglulega
í heimsókn suður og var þá í lengri
eða skemmri tíma. Ég man líka
góðu stundirnar á Ströndinni, í
sumarbústaðnum sem þú smíðaðir
og gafst ömmu. Og þegar ég var
að fara að gifta mig og þú leiddir
mig inn kirkjugólfið; hvað mér
fannst gott að hafa þig við hliðina
á mér. Öll símtölin okkar, þegar
að við töluðum um allt milli himins
og jarðar, og þegar ég kom suður
og byijaði alltaf á því að fara til
hans afa míns, hvað fólk var oft
hissa. Hvað gæti ég alltaf verið að
gera þar?
Ég þakka fyrir að hafa átt þig
sem yndislegan afa og vin.
Elsku vinurinn minn, Guð geymi
þig og varðveiti.
Þín
Kristín.
Eitt er víst í þessum heimi, að
einhvem daginn er hlutverki okkar
lokið.
Það var sl. sunnudag, sem mér
barst sú fregn, að föðurbróðir minn
Gunnar Sigurðsson frá Bæjum á
Snæfjallaströnd hefði látist við sól-
arupprás þá um morguninn. í sjálfu
sér kom þetta mér ekki svo mjög
á óvart því Gunnar varð 89 ára 8.
júlí sl.
Nú sjá börn, barnabörn, barna-
barnabörn og guð má vita hvað,
því fjölskyldan er orðin stór, á eftir
forföður sínum. Einnig hefur
Hærribæjarættin misst ættarhöfð-
ingja sinn. Það var á áttunda ára-
tugnum, sem sterk hreyfing mynd-
aðist meðal ættmenna og afkom-
enda Maríu Rebekku Ólafsdóttur
og Sigurðar Ólafssonar, hjóna og
ábúenda í Hærribæ að Bæjum á
Snæfjallaströnd.
Það var svo sumarið 1980, sem
saman kom stór hópur til að halda
fyrsta ættarmótið.
Þetta hefði aldrei gerst nema
vegna hinnar sterku samhygðar,
sem var milli þeirra systkina frá
Bæjum.
Margar góðar hugmyndir urðu
til og úr þessu öllu sköpuðust kynni
milli fjölmargra, sem annars hefðu'
vart vitað hvert af annars tilvist.
Ein hugmynd frábær varð til og
það var útnefning ættarhöfðingja
nokkurskonar forseta fyrir Hærri-
bæjarættina og það þótti svo sjálf-
sagt að það yrði sá elsti.
Það kom í hlut Gunnars að taka
þetta að sér og þótt hann væri
maður hlédrægur og ekki mikið
fyrir að hreykja sér þá hef ég það
á tilfinningunni, að undir niðri hafi
honum þótt nokkuð til þessa koma
og leysti hann þetta hlutverk af
hógværð og hugprýði. Ég kynntsst
honum frænda mínum nokkuð fyrir
vestan en þó aðallega eftir að þau
hjón Steinunn Jakobsdóttir og hann
fluttu hingað suður.
Gunnar var ekki maður allra en
ætíð fann ég hlýju streyma frá
honum í minn garð og held ég að
þar hafi ég notið væntumþykju og
virðingar sem hann bar til föður
míns, sem lést árið 1977, ekki nema
66 ára, og fannst mér Gunnar á
stundum sýna mér væntumþykju,
sem í raun var til föður míns hefði
hans notið við lengur en raun varð
á. ,
Ég veit að það var kært milli
þeirra bræðra sem og segja má á
milli þeirra systkina allra.
Þeir lærðu nokkrir og störfuðu
bræðurnir hjá „Skipasmíðastöð
Marselíusar Bernharðssonar“ á
ísafirði og þar voru strákapúkar
eins og ég oft hálfgerð plága og
iðulega reknir heim með harðri
hendi, en eitthvað var það sem dró
svona stráka þarna niður í Neð-
stakaupstað og held ég að aðdrátt-
araflið hafi ekki verið hvað minnst
þeir bræðurnir sjálfir.
En nú fer þeim fækkandi þessum
stóru og sterku strákum frá Bæjum,'
sem þrátt fyrir jafnvel lítið eitt
hijúft yfirbragð á köflum áttu sitt
stóra hjarta fullt af elsku og vænt-
umþykju. Það munu nánustu ætt-
ingjar Gunnars eflaust taka undir
þegar við nú kveðjum okkar elsku-
lega ættarhöfðingja, sem nú fylgir
á eftir konu sinni, sem hann missti
fyrir 10 árum. Ég votta þeim mína
dýpstu samúð.
Ég held að mér sé óhætt að taka
mér leyfi til að þakka fyrir hönd
Hærribæjarættarinnar fyrir allar
góðu samverustundimar. Við mun-
um um sinn halda uppteknum hætti
og hittast af og til. Helst vildum
við hafa ykkuröll Hærribæjarsystk-
inin okkur við hlið en þannig gerflt?/
það einfaldlega ekki en ég hef þá
trú, að þið séuð ekki langt undan
og lítið til með okkur, sem eftir lif-
um í hvert eitt sinn, sem við komum
saman.
Blessuð veri minning Gunnars
Sigurðssonar frá Bæjum.
Þórir Halldór Óskarsson.
t
Sendum okkar innilegustu þakkir til allra, sem studdu okkur með
hlýhug og kærleik við andlát og útför
SESSELJU ANDRÉSDÓTTUR,
Öxnafelli,
Eyjafjarðarsveit.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki lyflækningadeildar Fjórð-
ungssjúkrahússins á Akureyri fyrir alla þá umönnun, hlýhug og
stuðning sem þau veittu henni og okkur í veikindum hennar.
Ólafur Andri Thorlacius, Fjóla Huld Aðalsteinsdóttir,
Andri Thorlacius, Sindri Thorlacius.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför okkar elskulegu móður, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
GUÐMUNDU SVEINSDÓTTUR,
Seljahlíð.
Einnig viljum við þakka starfsfóli Seljahlíðar og Landspítalans
fyrir frábæra umönnun og kærleiksþel.
Erna Gunnarsdóttir,
Þórsteinn Leó Gunnarsson, Bergljót Frfmann Jóhannsd.,
Kristjana Gunnarsdóttir, Guðmundur G. Pétursson,
Hrefna Gunnarsdóttir, Helgi Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.