Morgunblaðið - 19.10.1996, Qupperneq 39

4
MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 19. OKTÓBER 1996 39"
>
X
>
i
>
I
I
|
J
|
■
i
j
I
fl
fl
fl
fl
fl
J
fl
SVERRIR KARL
STEFÁNSSON
+ Sverrir Karl
Stefánsson
fæddist á ísafirði
16. september 1975.
Hann lést á heimili
sínu á ísafirði 13.
október siðastliðinn
og fór útför hans
fram frá ísafjarð-
arkirkju 18. októ-
ber.
Kæri vinur. Það var
erfitt og sárt að heyra
að þú værir farinn frá
okkur. Að hugsa um
það að aldrei ættum
við eftir að tala saman aftur, hlæja
saman eða rökræða lífið og tilver-
una.
Elsku Sverrir Karl, í huga okkar
verður allt sem þú skildir eftir þig
geymt vel og lengi, myndirnar sem
þú teiknaðir og skartgripirnir sem
þú bjóst til. Með þessum orðum
ætlum við að kveðja þig.
Veistu, ef þú vin átt,
þann er þú vel trúir,
ok vill þú af hánum gott geta,
geði skaltu við þann blanda
ok gjöfum skipta,
fara at fínna oft.
(Úr Hávamálum)
Minning þín er ljós í lífi okkar.
Arný Rós og Sigrún.
Ungur vinur okkar hjóna, Sverrir
Karl Stefánsson, er látinn. Við
kynntumst Sverri vel enda þótt árin
væru mörg á milli okkar og var
hann mikill vinur barna okkar. Við
þökkum þann tíma sem við fengum
með Sverri Karli, þessum ljúfa
dreng.
Elsku Stebbi og Ransý, sorg ykk-
ar er djúp og söknuðurinn mikill,
en minningin um góðan dreng lifir
um ókomin ár.
Við vottum ykkur okkar dýpstu
samúð.
Rafn og Heiðrún.
Með þessum fátæklegu orðum
langr mig að minnast bekkjarbróð-
ur og uppeldisvinar Sverris Karls
sem nú hefur kvatt okkur. Það var
á sunnudag sem ég fékk hringingu
að vestan og mér tjáð að Sverrir
væri látinn. Þetta kom eins og
kjaftshögg, ég var þó nokkra stund
að átta mig á þessu.
Minningarnar hrannast upp frá
bernskuárum okkar á ísafirði. Leið
okkar lá saman alveg frá byijun í
skóla. Eftir að hafa klárað gaggann
saman fórum við sinn á hvora braut
í Menntaskólanum á ísafirði. Árið
eftir hóf ég svo nám í Reykholti
en hann hélt áfram á ísafirði. Leið-
ir okkar lágu saman aftur haustið
1994 þegar hann kom í skóla í
Reykholti. Þar brölluðum við margt
saman, við klippingu stuttmynda,
sátum saman í nemendaráði. Hann
var mikið að teikna og taka ljós-
myndir þar.
Ég vil að lokum votta Stebba og
Ranný samúð vegna sonarmissis
og Hörpu, Selmu og Helga Dan
vegna missis bróður.
„Og hvað er að hætta að draga
andann annað en að frelsa hann frá
friðlausum öldum lífsins, svo að
hann geti risið upp í mætti sínum
og ófjötraður leitað á fund Guðs
síns.“ (Kahlil Gibran).
Svavar Þór Einarsson.
Síminn hringdi og mér var sagt
að þú værir búinn að yfirgefa þenn-
an heim. Ég hitti þig síðast á föstu-
daginn. Þá varstu svo hress og
kátur. Sýndir ekkert fararsnið. En
þú varst nú alltaf hress, alveg sama
hvð gekk á. Ef við hin vorum eitt-
hvað döpur komstu eins og sprengja
og kættir okkur. Alltaf varstu tilbú-
inn að gera allt sem maður bað þig
um. Manstu þegar við vorum að
flytja, þá bað ég ykkur
Begga að hjálpa okkur.
„Ekkert mál,“ þið vor-
uð alltaf tilbúnir til alls.
Manstu þegar við vor-
um að mála herbergið
mitt, myndina sem þú
málaðir aftan á fata-
skápinn minn. Hvað við
hlógum að þinni. Þetta
voru grínmyndir eins
og þú varst vanur að
teikna. Allt sem þú
fórst höndum um varð
að listaverki, alveg
sama hvort það var
málmur eða bara blý-
antur og blað. Allt urðu þetta hin
hreinustu listaverk.
Svo gistuð þið heima, fyrstu nótt-
ina í nýju húsinu. Við vorum þarna
þrjú og skemmtum okkur fram eft-
ir nóttu, héldum vöku fyrir öllum
öðrum í húsinu. Svona vorum við.
Alltaf hlæjandi. Við áttum svo
margar góðar stundir saman. Þessi
vinátta sem við áttum saman, þú,
ég og Beggi var einstök. Ef fólk
sá eitt okkar vissi það af hinum
tveimur einhvers staðar skammt
undan. Þó að við höfum ekki verið
svona mikið saman síðastliðin þijú
ár þá var það alltaf svo, að ef við
hittumst var alltaf stoppað og tal-
að, stundum tímunum saman. Þetta
var alveg einstök væntumþykja á
milli okkar þriggja og það er því
með söknuð í hjarta sem ég kveð
þig og riija upp allar góðu stundirn-
ar sem við áttum saman.
Kahlil Gibran sagði: „Skoðaðu
hug þinn vel þegar þú ert glaður
og þú munt sjá, að aðeins það sem
valdið hefur hryggð þinni gerir þig
glaðan. Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur huga þinn, og þú
munt sjá að þú grætur vegna þess
sem var gleði þín.“
Mér mun alltaf þykja vænt um
þig. Vertu sæll, elsku vinur.
Elsku Stebbi, Rannsý og börn.
Ég votta ykkur mína dýpstu sam-
úð. Kveðja,
Elín Björg Þráinsdóttir.
Það er sunnudagskvöld þegar við
fáum símtal að vestan og okkur er
tjáð að ástkær skólabróðir, Sverrir
Karl, sé látinn. Þetta kom okkur
öllum í opna skjöldu og leið smá
tími þar til við vorum búin að með-
taka að hann væri ekki á meðal
okkar. Það var í september 1994
sem Sverrir hóf nám með okkur í
Reykholti. Við héldum hópinn þar
sem við höfðum öll verið áður. Vor-
um við mjög fljót að kynnast Sverri
þar sem hann var búinn að vera í
skóla með Svavari. Það kom fljót-
lega á daginn að hann var gæddur
hæfileikum í myndlist og ljósmynd-
un. Við sátum í nemendaráði á þess-
um tíma og var einn sem var að
víkja úr nemendaráði að eigin ósk.
Komum við okkur saman um að fá
Sverri með okkur, þar sem hann
hafði mikinn áhuga og var með
góðar hugmyndir að ýmsum verk-
efnum. Eftir að hafa fundað með
Sverri var hann fenginn til að taka
sæti í nemendaráði. Þeir fundir og
samverustundir í Reykholti eiga
seint eftir að gleymast. Hann mun
ávallt eiga sinn stað í hjarta okkar
allra. Við vottum foreldrum og
systkinum hans okkar dýpstu sam-
úð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
F.H. nemenda Reykholtsskóla,
Svavar Þór Einarsson,
Benóný Sigurgeirsson,
Rósa Sævarsdóttir,
Stefán Ingi Svansson,
Ingibjörg Bernhöft.
MINNINGAR
KRISTJAN
HRÓLFSSON
+ Kristján Þor-
steinn Lárus
Hrólfsson fæddist á
Ábæ í Austurdal í
Skagafirði 1. mars
1921. Hann lést á
Sjúkrahúsi Skag-
firðinga á Sauðár-
króki 9. október
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Valgerður Kristj-
ánsdóttir frá Ábæ
og Hrólfur Þor-
steinsson, bóndi frá
Skatastöðum í
sömu sveit. Þau
bjuggu á Ábæ og síðar á Stekkj-
arflötum einnig í sömu sveit.
Kristján átti sex systkini. Elst
þeirra var Friðfinna sem var
búsett í Reykjavík, en hún and-
aðist 26. sept. sl. Hin systkinin
eru á lífi, en þau eru: Ingi-
björg, búsett á Lýtingsstöðum
í Skagafirði, Jórunn, búsett á
Akureyri, Kristbjörg búsett í
Þjórsártúni í Rangárvallasýslu,
Stefán, bóndi á Keldulandi í
Skagafirði, og Anna, búsett á
Sauðárkróki. Fóstursystur áttu
þau, Jóhönnu Krisljánsdóttur í
Reykjavík, sem er látin.
Kristján kvæntist 29. mars
1949 eftirlifandi
konu sinni Rann-
veigu Jónu Trausta-
dóttur, f. 1. október
1927 á Atlastöðum í
Svarfaðardal, og
hófu þau þá búskap
á Syðri-Hofdölum.
Þau eignuðust tvö
böm: Valgerði, f.
28.12. 1948, og
Trausta, f. 7.1.1953.
Valgerður er versl-
unarmaður á
Sauðárkróki, gift
Jónasi Sigurjóns-
syni. Böm þeirra:
Kristján Bjarki, f. 23.11. 1967,
og Rannveig Jóna, f. 25.11.1968.
Sambýliskona Kristjáns Bjarka
er Gerður Kristný Guðjónsdótt-
ir. Trausti er bóndi á Syðri-Hof-
dölum, giftur Ingibjörgu
Aadnegard. Böra þeirra em:
Atli Már, f. 21.12. 1973; Trausti
Valur, f. 16.7. 1983; Helgi
Hrannar, f. 1.5. 1985; Isak Óli,
f. 16.10. 1995. Sambýliskona
Atla Más er Ingibjörg Klara
Helgadóttir og eiga þau soninn
Friðrik Andra, f. 10.3. 1995.
Útför Kristjáns fer fram frá
Hofsstaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Vegferðinni er lokið. Þessi sér-
staklega góði maður, Kristján móð-
urbróðir minn, hefur kvatt þetta
jarðsvið. Hann kvaddi það á sinn
hógværa og hljóðlega hátt með
komu haustsins. Kristján var fæddur
á kirkjustaðnum Ábæ í Austurdal
og þar liðu bemskuár hans í faðmi
ijalladalsins austanvert við Jökulsá
austari. Átta áragamall, vorið 1929,
flutti hann með foreldrum sínum,
systkinum, fóstursystur og ömm-
unni, henni Ingibjörgu frá Svína-
vatni, niður að Stekkjarflötum og
þar átti hann heima uns hann hóf
búskap á Syðri-Hofdölum í Viðvíkur-
sveit.
f minningum fyrstu ára ævi
minnar man ég hann svo glöggt,
prúðmennið mikla sem aldrei félí
styggðary'rði af vörum. Af honum
lærði ég margt þegar ég var lítill
og það var svo gott að vera í ná-
vist hans. Frændinn góði sem hafði
átt fyrstu bernskuspor sín í túninu
á Ábæ sýndi mér sérstaka um-
hyggju og bar alltaf birtu inn í
heim lítils drengs. Einlægni, hlý orð
og ljúfmannlegt viðmót voru ein-
kenni hans. Hjá honum lærði ég
nöfn blóma og heiti fugla. Hann
kenndi mér að skynja sunnanvind-
inn, þennan hlýja blæ sem kemur
allt í einu einn morgun að sunnan
yfir fjöllin niður í norðlenskan dal
og þá vorum við báðir vissir um
að vorið væri komið.
Svo hafa árin kvatt hvert af öðru
og alltaf var jafnnotalegt að hitta
Kristján. Þessi hlýlega og stillta
framkoma hans orsakaði það að
mér leið alltaf sérstaklega vel í
nærveru hans. Hann var fyrirmynd
annarra með geðprýði því að það
var aldrei vanstilling eða asi, aðeins
hlýja, alúð og nærgætni.
Og nú spyr ég með Ijóðlínum
Starra í Garði:
Hvers vegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf að þakka,
þetta sem eitt sinn var.
Ég mun minnast Kristjáns sem
eins af bestu mönnum sem ég hef
kynst á lífsleiðinni. Um hann á ég
margar dýrmætar minningar úr
æsku minni. Mér þykir vænt um
þessar minningar og ég mun varð-
veita þær vel. Ég kveð svo kæran
vin með trega og virðingu.
Konu Kristjáns, Rannveigu Jónu,
og fjölskyldu bið ég blessunar.
lýörtur Guðmundsson.
Ef til vill skýtur það skökku við
að minnast afa míns, Kristjáns
Hrólfssonar, með orðum því hann
var ekki gjarn á að nota orð til að
lýsa því sem honum bjó í brjósti.
Orðin taldi hann að vísu eklri til
óþurftar, en hann hafði uppgötvað
að hægt er að komast sæmilega
af án þess að nota öll þessi ósköp
af þeim. Og þar sem við teljum
okkur ekki þekkja náungann fyrr
en við höfum heyrt í honum malið,
þá fannst mér sem ég hefði aldrei
kynnst honum sérlega náið, jafnvel
þótt ég eyddi með honum dögum,
vikum og mánuðum. Afí sagði eng-
ar sögur til að stytta stundimar við
vinnu sem oft var þreytandi og leiði-
gjöm og sá enga ástæðu til að draga
broddinn úr erfiðinu. Þótt ég væri-**
aldrei að þýfga hann um þetta þótt-
ist ég finna, að hann taidi vinnuna
vera skyldu og kvöð sem ekkert
leysir okkur undan. Svo mótsagna-
kennt sem það kann að hljóma þá
var starf hans markað af sérkenni-
legri andúð á vinnunni, um leið og
hann var sá starfsamasti maður
sem ég hef kynnst. Enginn kenndi
mér jafn áþreifanlega að vinnan er
óendanleg. Andartaks hugsunar-
leysi og léttúð kollvarpar öllu því
sem hún hefur grundvallað og þótt
afi hefði ekki hátt um þessi ósköp -
nam ég þau smátt og smátt af verk-
lagi hans og vinnutilhögun. Bak við
þessa hugsun lágu gildi sem oft eru
talin vera með öllu óþekkt hér á
landi, gildi eins og iðjusemi, gætni
og traust. Þeim fylgdi styrkur sem
nýttist afa mínum til að svara kalli
tímans, því þrátt fyrir að hugsun
hans ætti sér rætur í hinum gamla
stíl syrgði hann aldrei það horfna,
en galt jáyrði við flestum tækni-
framförum. Gætnin keyrði aldrei
svo um þverbak að ekki mætti fram-
kvæma og því var það stundum að
þegar gestir komu úr borginni til
að dásama horfið sveitalíf, að í
miðri gloríunni um botnlausan þræl-
dóminn kom skelmissvipur á afant.
og hann fór að skýra frá dýrð rúllu-
bagganna og hve plastpökkunar-
vélarnar væru magnaðar. Þetta
skopskyn var vendilega falinn eld-
ur sem stundum gat bálað upp og
það var jafnframt sá þáttur í fari
hans sem mér finnst ég hafa farið
hvað mest á mis við. Eg hitti eitt
sinn á förnum vegi stelpu sem
hafði verið í sveit á Hofdölum. Hún
sagði mér að afi minn væri einn
fyndnasti maður sem hún hefði
nokkurn tímann hitt. Ég þekkti afft>-«.
minn öðruvísi, en mikið finnst mér
gott til þess að vita að hann hafi
ekki verið allur þar sem hann var
séður.
Kristján B. Jónasson.
HELGI
SKÚLASON
Helgi Skúlason var fæddur
■ í Keflavik 4. september
1933. Hann lést á Landspítalan-
um 30. september síðastliðinn
og fór útför hans fram frá
Dómkirkjunni 10. október.
Vinur er horfinn. Hugurinn er
hjá Helgu, börnum og barnabörn-
um.
Af fundi Helga gekk ég alltaf
heilli. Megi guð styrkja ykkur í
sorginni, Helga mín.
Ása, Magnús Haukur,
Þórunn Elín.
Mig langar til að minnast Helga
Skúlasonar örfáum orðum. Ég ætla
ekki að tíunda listræn afrek hans
á leiksviði og í kvikmyndum, það
hefur þegar verið gert. Mig langar
hins vegar til að þakka fyrir að
hafa kynnst honum og átt hann að.
Hann var faðir eins af mínum elstu
og bestu vinum og á unglingsárum
dvaldi ég Iöngum stundum á heim-
ili þeirra Helgu á Suðurgötunni.
Helgi og Helga höfðu alltaf áhuga
á því sem við strákarnir vorum að
bralla og einhvern veginn fínnst
mér eins og þau hafí alltaf vitað
hvað við, Halli og vinir hans, vorum
að hugsa. Við sóttumst eftir að
skeggræða við þau og opna unga
og óþolinmóða hugi okkar fyrir
þeim. Ég held að mér sé óhætt að
segja að þau hjónin hafí einnig ver^
ið vinir mínir.
Síðar þegar ég steig mín fyrstu
spor í kvikmyndagerð leitaði ég til
Helga um ráð. Það var bæði rök-
rétt og eðlilegt, því áhugi minn á
kvikmyndum hafði orðið að ástríðu
á heimili hans, allmörgum árum
fyrr. Síðan veit ég að Helgi og
Helga hafa fylgst með minni glímu,
og að sjálfsögðu hef ég reynt að
fylgjast með þeirra, hún skipti
nefnilega máli. Mér auðnaðist aldr-
ei að leikstýra Helga - ég bauð
honum einu sinni hlutverk sem hann
gat ekki tekið að sér vegna annarra
starfa — en mér þykir vænt um þær
minningar þegar ég lék sem ungl-
ingur undir hans stjórn, alla vega *
fjórum sinnum. Mér fannst ég
þekkja hann nokkuð og mér þótti
vænt um hann, sem listamann og
félaga. Mér þykir leitt að hafa ekki
náð að fylgja honum til grafar, og
ég bið Guð að styrkja fjölskyldu
hans, Helgu, Halla, Skúla og Helgu
Völu, í sorg sinni.
Hilmar Oddsson.
Formáli minningargreina
ÆSKILEGT er að minningargreinum fylgi á sérblaði upplýsingar
um hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, er fæddur, hvar og
hvenær dáinn, um foreldra hans, systkini, maka, og böm, skóla-
göngu og störf og loks hvaðan útför hans fer fram. Ætlast er til
að þessar upplýsingar komi aðeins fram í formálanum, sem er feit-
letraður, en ekki í greinunum sjálfum.