Morgunblaðið - 22.01.1997, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 22. JANÚAR 1997 31
JÓHANN T.
KRISTJÁNSSON
+ Jóhann T.
Kristjánsson
fæddist á Þingeyri
við Dýrafjörð 15.
desember 1925.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu
Sunnuhlíð 11. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Krist-
ján Helgi Jóhanns-
son, f. 7. maí 1887,
látinn 11. maí
1968, og Gíslína
Petrína Steinþórs-
dóttir, f. 1. nóvem-
ber 1882 , látin 11. október
1960. Jóhann átti tvær systur,
Helgu og Ólafíu, og lifa þær
báðar bróður sinn.
Hinn 4. apríl 1950 kvæntist
Jóhann eftirlifandi konu sinni
Sigrúnu Dagbjörtu Péturs-
dóttur, f. 20. des-
ember 1921, og
bjuggu þau allan
sinn búskap í
Kópavogi. Jóhann
starfaði lengst af
sem lögregluþjónn
í Kópavogi.
Synir Jóhanns
og Sigrúnar eru:
1) Kristján Helgi,
f. 21. júní 1950.
Eiginkona hans er
Brynja Baldurs-
dóttir. 2) Rúdólf, f.
3. desember 1954.
Eiginkona hans er
Hrönn Kristinsdóttir. 3) Ari,
f. 5. apríl 1962. Eiginkona
hans er Anna Ingibergsdóttir.
Barnabörnin eru fimm talsins.
Útför Jóhanns fer fram frá
Kópavogskirlqu í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Tengdafaðir minn, Jóhann T.
Kristjánsson, fyrrverandi lög-
regluþjónn, er látinn, 71 árs að
aldri. Lát hans kom ekki á óvart
- og þó. Alltaf bregður manni í
brún þegar ástvinir yfirgefa þenn-
an heim.
Þegar ég kynntist honum fyrir
tuttugu og fimm árum var hann
í blóma lífsins, fullur starfsorku
og geislaði frá sér lífskraftinum
hvert sem hann fór. Hann var allt-
af til í að leggja hönd á plóg og
aðstoða ef þurfti. Sonarsynirnir
fengu Iíka að kynnast góðum og
yndislegum afa sem vildi allt fyrir
þá gera. Þeir fóru saman niður á
bryggju að veiða eða í bíltúr þar
sem afínn útskýrði fyrir þeim og
kenndi ýmislegt um áhugamálin
sín, hafið og skipin og ungir svein-
ar komu heim fróðari en þeir höfðu
verið. „Hann afí sagði mér!“.
Fyrir rúmum tíu árum komu
miklir og voldugir menn til íslands
til að halda hér fund. Þeir kröfð-
ust gæslu á borð við það sem þeir
voru vanir í sínum heimalöndum
og kalla varð til alla þá lögreglu-
þjóna sem gátu hjálpað til. Þeirra
á meðal var Jóhann og lét hann
ekki segja sér það tvisvar að sinna
sínum skylduverkum. Þennan okt-
óbermánuð blésu kaldir norðan-
vindar og frost beit fast. En menn
urðu að standa sína pligt og halda
varðstöðu utanhúss. Jóhann
ofreyndi sig við vinnuna og veikt-
ist alvarlega. Eftir þetta varð hann
aldrei nema skugginn af sjálfum
sér. Sorglegt var að fylgjast með
þessum sterka manni fölna og
visna. Hægt og hægt bognaði
hann, hann hætti að geta staðið
í fæturna, hann hætti að geta sest
upp. Undir það síðasta lá hann í
rúminu sínu í Sunnuhlíð og brosti
til okkar þegar við komum í heim-
sókn. Hann var ekki nema sextíu
pg eins árs þegar hann veiktist.
Örlaganornirnar eru grimmar. Við
freistumst til að segja: Ef.. ., ef
hann hefði nú bara ekki unnið
svona mikið í október 1986 þá ...
Hann var mér, og okkur öllum,
svo mikils virði. Mig langaði svo
mikið til að hann hefði kynnst
sonardóttur sinni betur, mig lang-
INGOLFUR HUGO
BENDER
+ Ingólfur Hugo Bender
fæddist á Seyðisfirði 13.
apríl 1917. Hann lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 11. desember
síðastliðinn og fór útför hans
fram frá Dómkirkjunni 18. des-
ember.
Elsku afi.
Áður en ég ber þig til grafar á
þessum kalda desemberdegi lang-
ar mig að fara með nokkur kveðju-
orð. Eg ætla ekki að reyna að
minnast allra þeirra góðu stunda
sem við höfum átt saman því þær
spanna meira og minna allt mitt
líf, kvöldin sem þú last fyrir mig
áður en ég fór að sofa eða þegar
við sátum niðri á tanga og fórum
með veiðivísur. Þær stundir ætla
ég að geyma með mér þar til við
hittumst aftur.
Heldur vil ég aðeins minnast
hversu einstakur maður þú varst.
Það er dálítið merkilegt, að eftir
að hafa meira og minna alist upp
hjá þér og ömmu man ég aldrei
eftir að hafa séð þig skipta skapi.
Enda þótt ég vissi þegar þú komst
heim á morgnana að þú værir
þreyttur eftir að hafa keyrt alla
nóttina þá hafðirðu alltaf tíma til
að tala við mig, brosa og svara
spurningum mínum meðan við
borðuðum morgunmat. Núna þeg-
ar ég er orðinn fullorðinn maður
og á von á mínu fyrsta bami vona
ég að geta sýnt mínum þá þolin-
mæði og þann hlýhug sem þú hef-
ur alltaf sýnt mér.
Ég get náttúrlega ekki minnst
þín án þess að tala um veiðina. í
hvert síripti sem við töluðum um
veiði gerðist eitthvað sérstakt á
milli okkar, við tókumst báðir á
loft og svifum á braut endalausra
veiðiminninga og sagna. Þessi
yfirvegaða ró og kænska sem þú
barst hefur kennt mér margt og
fer ekki sá veiðidagur hjá án þess
að ég hugsi um — hvað myndi afí
gera núna. Myndi hann áfram
vera á þessu svæði, mundi hann
skipta um flugu eða reyna annað
agn, hvert myndi hann kasta?
Núna á seinni áram, þó að ég
hafi verið meira og minna erlend-
is, höfðum við mikið rætt um þá
staðreynd að ekkert varir að eilífu.
Þegar við töluðum saman á spítal-
anum þá vissir þú í hvað stefndi.
Beinn í baki og stoltur tókstu á
við veikindin sem að lokum bára
þig ofurliði. Hræðsla eða sjálfsvor-
kunn vora ekki til staðar. Slíkir
mannkostir era vandfundnir.
Elsku afí, ég vil enda þennan
bréfstúf með einni af veiðivísunum
sem þú kenndir mér:
Komdu nú á krókinn minn,
kjaftabeini gráni.
Þó að ég sé magur og mjór
þá hringa ég þig, sláni.
Hörður Bender.
aði' til að hann hefði getað rætt
við mig eins og hér áður fyrr, það
var gaman að rökræða við hann.
Mig langaði til svo margs.
Eg þakka tengdaföður mínum
samfylgdina og vona að hann eigi
betra líf þar sem hann er nú, laus
við úötra. visins líkama. Barna-
börnin hugsa hlýtt til afa sem nú
er þeim horfinn og geyma minn-
ingu um mætan mann.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir alit og allt.
(V. Briem.)
Brynja Baldursdóttir.
Frændi minn Jóhann Tómas
Kristjánsson er allur og kom það
engum á óvart, eftir langa og erf-
iða baráttu við þann sjúkdóm, sem
margan manninn hefur lagt að
velli.
Jói, eins og við kölluðum hann,
fæddist á Þingeyri við Dýrafjörð
og þar slitum við báðir barnsskón-
um. í þá daga var íslenskt þjóðfé-
lag ekki eins flókið og margbreyti-
legt og í dag, jafnvel í litlu sjávar-
plássi eins og Þingeyri, annað-
hvort fórstu í frystihúsið eða á
sjóinn. Við Jói tókum síðari kost-
inn, hófum sjómennskuna á smá-
bátum fyrir vestan. Síðan var
haldið suður á stærri skip, Jói á
togarana en ég á millilandaskipin.
Skildu þar leiðir um hríð, enda
þótt við héldum alltaf góðu sam-
bandi. Eftir alllanga veru á sjónum
fór Jói í land og vann ýmsa vinnu
m.a. við stórvirkar vinnuvélar, uns
hann gekk til liðs við lögreguna í
Kópavogi þar sem hann naut sín
vel og lengi, því bæði var hann
mjög hreinskiptinn og hugaður
maður enda rammur að afli, sem
nýttist honum vel við löggæsluna.
Þar kom að Jói kendi sér meins
á viðkvæmum stað. Hann fékk
kransæðastíflu og fór í aðgerð til
London. Hann náði sér mjög vel
að henni lokinni og var sem al-
heill; vann sitt starf eins og ekk-
ert hefði í skorist. Nokkra síðar
gerðust þau undur og stórmerki
að tveir valdamestu menn þessarar
plánetu, þeir Reagan og Gorbatsj-
off, þurftu að eiga saman orðastað
og völdu Reykjavík sem mótsstað!
Að sjálfsögðu varð að kalla til allt
tiltækt lögreglulið, þ.á m. Jóa, til
þess að gæta öryggis þeirra fjand-
vina. Varla hefur hann sofíð á
vaktinni.
En nóttina eftir síðustu vaktina
við Höfða fékk Jói hjartaáfall, sem
olli því að hann hlaut örkuml þau,
sem síðar leiddu hann á leiðarenda
hinnar jarðnesku vegferðar.
Jói kvæntist efírlifandi eigin-
konu sinni Sigrúnu Dagbjörtu Pét-
ursdóttur frá Sauðárkróki og þar
með verðum við svilar, en Sigrún
og Guðný kona mín eru systur.
Jóhann og Sigrún eignuðust þrjá
syni: Kristján, Rúdolf og Ara, sem
allir era sómamenn í orðsins
fyllstu merkingu.
Með Jóhanni Tómasi er genginn
góður drengur, sem ekki mátti
vamm sitt vita. Megi hann hljóta
góða lendingu hinum megin við
móðuna miklu.
Sigrúnu, sonum þeirra og öðr-
um vandamönnum sendum við
okkar samúðarkveðjur. Guð blessi
minningu Jóhanns T. Kristjáns-
sonar.
Ragnar Ágústsson.
Það var síðla árs 1986 þegar
heimsókn þjóðarleiðtoganna þeirra
Gorbatsjoffs og Reagans stóð sem
hæst. Lögreglan hafði haft í nógu
að snúast en gæta þurfti leiðtog-
anna og sendiráða þeirra á meðan
þeir dvöldu hér á landi. Vinnutil-
högun okkar lögreglumannanna
var því breytt og komið á átján
klukkustunda vöktum við sendi-
ráðin, en það kom í hlut okkar úr
Kópavogi að gæta þeirra. Þetta
voru bæði langar og strangar
vaktir því staðið var utandyra all-
an tímann í gaddinum.
Mér er þetta minnisstætt, því
kvöld eitt um miðnætti eftir eina
af þessum erfíðu vöktum, vora það
lúnir og þreyttir lögreglumenn
sem gengu til náða það kvöldið.
Einn okkar var Jóhann Kristjáns-
son, einn þessara manna sem ekk-
ert beit á. Hann lét sitt ekki eftir
liggja þrátt fyrir að vera orðinn
60 ára þegar þetta var. En svo
lengi má spenna bogann að hann
bresti, því daginn eftir bárust okk-
ur þau sorglegu tíðindi að Jóhann
hefði fengið heilablóðfall í svefni
þá um nóttina og hefði lamast
öðrum megin. Þetta var mikið reið-
arslag fyrir okkur á lögreglustöð-
inni að missa úr starfi góðan lög-
reglumann með áratuga reynslu
en ekki síst frábæran félaga.
Reynsla Jóhanns var mikil og því
var gott að vinna með honum. Þá
sakaði ekki að Jóhann var með
sterkustu mönnum og því var það
okkur hinum yngri mikið öryggi
ef til átaka kom í útköllum. Segja
má að Jóhann hafi verið einstakur
maður, því manni leið ekki bara
vel í návist hans heldur fann mað-
ur til öryggistilfinningar.
Jóhann var ákaflega félagslynd-
ur og glaðlyndur maður sem gott
var að vinna með og vera í návist
við. Tæki hann einhvem nýliðann
að sér, var þeim aðila borgið þar
sem Jóhann hugsaði vel um sína
menn. Hann var happasæll í starfí,
góður yfirmaður og vann störf sín
af sanngirni og samviskusemi. Þá
var hann traustur eiginmaður, sem
elskaði og dáði konu sína. Einnig
voru börnin ofarlega í huga hans,
þeir Kristján, Rúdolf og Ari og
fjölskyldur þeirra og barnabörn
sem honum þótti ákaflega vænt
um. Enda talaði hann oft um þau
þannig að maður skynjaði að hann
vildi hag þeirra sem mestan.
Sigrún kona Jóhanns reyndist
honum betur en orð fá lýst í veik-
indum hans og hafði hann heima
á Kársnesbrautinni mestallan tím-
ann þar sem hann naut sín best í
faðmi fjölskyldunnar.
Jóhann ólst upp fyrir vestan,
við Dýrafjörð og fluttist til Reykja-
víkur ungur maður. Hann stund-
aði, eins og svo margir ungir
menn, sjómennsku, en síðar meir
gerðist hann verktaki hjá Kópa-
vogsbæ. Síðar hóf Jóhann störf
hjá lögreglunni í Kópavogi og var
skipaður frá 1. maí 1962 sem lög-
reglumaður og starfaði þar til
hann veiktist síðla árs 1986.
Þá eignaðist hann bát í félagi
með frænda sínum, Jóni Júlíus-
syni, og vora þeir með bátaskýli
ekki 13arri heimili Jóhanns. Það
veit enginn nema sá sem hefur
prófað, hvað er að vera með bát
og geta siglt í góðu veðri út Fló-
ann.
Nú er góður félagi kvaddur, en
fallegt bros hans mun líklega ekki
slokkna í hugum þeirra sem hann
þekktu. Að sofna eftir erfíðan dag
getur verið líkn. Hafðu góða heim-
komu. Farðu í friði, góði vinur.
F.h. Lögreglufélags Kópavogs,
Guðmundur Ingi Ingason.
Á stund sem þessari er ekki
auðvelt að taka sér penna í hönd
og setja eitthvað á blað sem lýst
getur hugarástandi manns.
Margt flýgur í gegnum hugann
bæði ljúft og leitt, en er ekki lífið
samspil gleði og sorgar yfírleitt?
Jóhann Kristjánsson tók fyrst í
hönd mína á lögreglustöðinni í
Kópavogi er ég hóf störf þar sem
lögreglumaður. Sú hönd sem hann
rétti mér í upphafí er núna skýr
og lifandi minning og jafnframt
mynd af sambandi okkar og sam-
leið frá því við kynntumst. Hann
átti aldrei annað en hlýju í lófa
sínum og á hverri göngu var styrk-
ur að því að hafa hann sér við hlið.
Ég átti því láni að fagna að
vera lengst af á vakt með Jó-
hanni. Á þessum tíma var ég eina
konan sem gekk vaktir í lögregl-
unni, og kom það stundum fyrir
að strákamir voru að stríða mér.
Þá skammaði hann þá eins og
óþekka hunda. Einnig er mér
minnisstætt frá því að ég bjó í
vesturbæ Kópavogs að þá gengum
við iðulega saman til vinnu. Við
stein við Kársnesskóla mæltum við
okkur mót og ef hann var kominn
á undan mér sat hann á steininum
og beið eftir mér. Þær vora ófáar
sögurnar sem hann sagði mér af
álfunum í Kópavogi, huldufólki og
draugum, sumar skrýtnar og aðrar,
sem höfðu góðan endi.
Öllu þessu og gullkomum um
lífsins gagn og nauðsynjar ásamt
mörgu fleira miðlaði hann til mín
á sinn sérstaka hátt og hefur það
verið mér ómetanlegt veganesti í
lífínu.
Elsku Jóhann minn, farðu fagn-
andi á feðranna fund. Ég sendi
þeim sem mest hafa misst einlæga
samúðarkveðju.
Guðrún Jack.