Morgunblaðið - 26.09.1997, Blaðsíða 38

* 38 FÖSTUDAGUR 26. SEPTEMBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
_L'

Ólafur Sigfús-
son fæddist í
Hlíðardal í Kringlu-
mýri, nú Skipholti
66, 12. ágúst 1933.
Hann lést af slys-
förum i Reykjavík,
19. september síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Sigfús Valtýr
Magnússon, skip-
stjóri og netagerð-
armeistari í
Reykjavík, f. 22.
nóv. 1896 á Syðri-
Haga á Árskógs-
strönd, d. 13. maí 1973 í Reykja-
vik, og síðari kona hans Guðrún
Halldórsdóttir húsfreyja, f. 14.
júlí 1903, á Akri í Húnaþingi,
d. 23. des. 1978 í Reykjavík.
Alsystur Ólafs voru: Svanhildur
Magna, f. 1929, og Jóna Ing-
unn, f. 1932, látin. Hálfsystur
Ólafs áf fyrra hjónabandi Sigf-
úsar með Guðnýju Pétursdóttir
' voru: Guðrún Friðrikka, f.
1922, látin, og Guðný Lára, f.
1925. Fósturbróðir Ólafs er
Magnús Már Gústafsson, f.
1941. Ólafur kvæntist 14. nóv-
ember 1959, Ingunni Klemenz-
dóttur, hjúkrunarfræðingi, f.
22. nóv. 1929, á Bakka í Svarf-
aðardal. Foreldrar hennar voru
Klemenz Vilhjálmsson, bóndi á
Brekku í Svarfaðardal, og Sól-
veig Þóra Júlíusdóttir. Börn
þeirra eru: 1) Sigurður, véla-
verkfræðingur, f. 23. maí 1960,
kona hans er Margrét Þorvalds-
dóttir, ritari, f. 10. febrúar
5 1962, og eiga þau tvö börn,
Ólaf Tuma, f. 1991, og Álfheiði
Eddu, f. 1996. Sigurður var
Fært er víst engum, forlögum að ráða
finnast ei munu leiðir duldra þráða.
Flest hér i heimi fer sinn ráðna veg,
fara hann munum einnig þú og ég.
(Dagbj. Sigursteinsson)
Ef til vill er ferð okkar hér í
heimi forlögum háð, að minnsta
kosti erum við ævinlega óviðbúin
þegar kallið mikla kemur og ein-
hver í vinahópnum er kallaður burt,
enn frekar setur okkur hljóð þegar
það gerist með svo sviplegum hætti
sem nú varð er vinur okkar Ólafur
Sigfússon var burtu kvaddur svo
snögglega, langt um aldur fram.
Það er erfitt að sætta sig við að
hann skuli ekki framar taka á
móti manni með sinni sérstöku
hlýju og brosi á vör þegar maður
kemur í smiðjuna til að fá gert við
eða smíða einhvern hlut sem ekki
er á allra færi að gera. Það var
einmitt í slíkum tilfellum sem væn-
legastþótti að heimsækja smiðjuna
hans Óla, þar var öllu tekið með
stóískri ró, ekki flanað að neinu
en verkin unnin af ótrúlegu hug-
viti á skemmri tíma en víðast ann-
ars staðar og það virtust vera til
ráð við öllum hlutum. Glettnin var
þá aldrei langt undan og húmorinn
' var ævinlega í góðu lagi og því
engin lognmolla í nálægð hans og
hans manna.
Fyrir tæpum fjörutíu árum gerð-
ist Öli vélstjóri á stærsta jarðborn-
um okkar og varð reynslan af starfi
hans slík að er hann lét af því eft-
ir skamman tíma til að veita for-
stöðu fjölskyldufyrirtæki sínu
Vélsm. Einars Guðbrandssonar
kom fljótt að því að þangað var
leitað með þau verkefni stór og smá
sem ekki var gerlegt að vinna úti
á borstöðum.
* Og það var leitað til Óla í fleiri
tilfellum en til að smíða_ og gera
við hina ólíkustu hluti. Áður fyrr
voru verkstjórar jarðborana fáir og
ef eitthvað kom upp á, svo að verk-
stjóra vantaði var hann ævinlega
boðinn og búinn til að liðsinna ef
hann mögulega gat komist frá sínu
^ fyrirtæki um stund. Þeir eru marg-
ir sem ÓIi hefur rétt hjálparhönd
áður kvæntur Sig-
ríði Björnsdóttur,
lyfjafræðingi, þau
skildu. 2) Sigfús,
húsasmiður, f. 4.
ágúst 1961, sambýl-
iskona hans er
Kristín Konráðs-
dóttir, bankastarfs-
maður, f. 10. nóv-
ember 1961, dóttir
þeirra er Björg Ólöf
Helgadóttir, f.
1984. 3) Einar, vél-
fræðingur, f. 25.
mars 1964, kona
hans er Ingibjörg
Arnarsdóttir, lyfjafræðingur,
f. 24. febrúar 1962, barn þeirra
er Arnar Óli, f. 1993, barn Ein-
ars með Önnu Þóru Jónsdóttur,
kennara, f. 8. desember 1963,
er Einar Darri, f. 1987. 4) Sól-
veig Rósa, efnafræðingur, f. 27.
febrúar 1966, sambýlismaður
hennar er Jóhannes Þormóðs-
son, rafeindavirki, f. 10. desem-
ber 1967. 5) Gunnar Rúnar,
vélstjóri, f. 14. júlí 1969.
Ólafur lauk prófi í vélvirkjun
frá Iðnskólanum í Reykjavík
1954 og vélfræðiprófi frá Vél-
skóla Islands 1958. Hann var
framkvæmdastjóri og aðaleig-
andi Vélsmiðju Einars Guð-
brandssonar sf. frá 1963, en
starfaði áður sem vélstjóri á
fiski- og varðskipum og síðar
hjá Orkustofnun, jarðborana-
deild, til 1963 er hann tók við
rekstri vélsmiðjunnar. Ólafur
kenndi smíðar við Vélskóla Is-
lands 1968-70.
Útför Ólafs fer fram frá
Háteigskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
um dagana og tilefnin margvísleg,
menn vissu að nei var ekki til í
hans orðaforða og það var tekið á
móti öllum af sömu ljúfmennsk-
unni, aldrei heyrðist hann hallmæla
neinum og fáir munu frá honum
bónleiðir farið hafa. Nú er skarð
fyri skildi og vök milli vina er erf-
itt verður að brúa. Með þessum
orðum viljum við þakka ánægjulega
samfylgd góðs vinar um langan
tíma og biðjum algóðan guð að
gæta hans í framtíðinni og styrkja
ástvini hans alla í þeirra miklu sorg.
Starfsfólk Jarðborana hf.
Dagbjartur Sigursteinsson.
Ástkær vinur er fallinn frá, Ólaf-
ur Sigfússon, einstakt ljúfmenni
og þúsund þjala smiður.
Okkur setti hljóða þegar frétt
um sviplegt andlát góðs vinar barst.
Hugurinn hvarflar 42 ár aftur í
tímann þegar við hittumst fyrst
sem nýsveinar í Vélskóla íslands.
í okkar bekk, þar sem voru 14
nemendur, vorum við 6 utan af
landi. Fljótt tókust nánari kynni
okkar landsbyggðarnema við hina,
þó einkum við Óla og kom þar
margt til. Þannig hagaði til að
heimili hans var rétt hjá skólanum,
en við bjuggum einnig stutt þar
frá. Fljótlega var okkur tekið þar
sem hveijum öðrum heimilismönn-
um. Ósjaldan nutum við góðgerða
hjá móður hans, sem var, og reynd-
ar báðir foreldrar hans, einstaklega
gestrisin. Ef það kom fyrir að bíll
bilaði eða annað var alltaf leitað
til Óla. Á þessum árum var Hlíðar-
dalur, heimili hans, nánast úti í
sveit en byggðin var ekki komin
lengra. Þar á hlaðinu var rekin
yélsmiðja Einars Guðbr. Þar sem
Óli lærði. Síðar eignaðist hann
smiðjuna og rak til dauðadags, hin
síðari ár með Einari syni sínum.
í minningunni voru þessi skólaár
okkur sérlega ánægjuleg, ekki síst
fyrir kynnin við Óla. Eftir að skóla
lauk dreifðist hópurinn, sumir fóru
til sjós, aðrir út á land. Gegnum
árin hefur alltaf haldist mjög gott
samband við Óla og fjölskyldu
hans, ýmist höfum við hist eða tal-
að saman í síma. Nú heyrist ekki
rödd hans lengur eða dillandi hlát-
ur. Það sem einkenndi Óla hvað
mest umfram aðra var þessi ein-
staka greiðasemi hvort sem það
viðkom manni sjálfum eða manns
nánustu. Hann var einstaklega létt-
ur í lund og sá yfirleitt alltaf björtu
hliðarnar á málefninu hveiju sinni.
Við kveðjum hér góðan vin með
miklum söknuði og þökkum fyrir
að hafa kynnst honum.
Ingunni, börnunum, barnabörn-
um, systkinum og fjölskyldum
þeirra sendum við okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur, megi Guð
styrkja þau í sorg sinni.
Hvíldu í friði, kæri vinur.
Guðmundur A. Þórðarson,
Sveinn Scheving.
Ég kynntist föðurbróður mínum
bæði sem frænda mínum, yfir-
manni og samverkamanni, en sá
sem ég kynntist þó fyrst og fremst
var hlýr og gefandi maður. Að sjálf-
sögðu hafði hann bæði kosti og
galla, en einhvernveginn var það
svo að gallarnir gerðu ekki annað
en að skerpa á væntumþykjunni á
honum.
Þó svo að frændi væri stundum
gagngert að kenna mér ýmsar
brellur í smíðinni þá var óbeina
kennslan ekki minni. Hún fór ein-
faldlega þannig fram að með hátta-
lagi sínu og framkomu við aðra,
menn og málleysingja, sýndi hann
og sannaði að hægt er að umgang-
ast alla jafnt. Hann gerði ekki
mannamun eftir því hvort viðkom-
andi væri vel eða illa útbúinn fyrir
lífið af Guðs eða manna höndum.
Aldur, stétt eða staða var nokkuð
sem honum var ekki hugleikið held-
ur var það sem á bakvið bjó sem
máli skipti. Ef hann gat gefið af
sér þá gaf hann af sér.
Þegar við hjónin misstum son
okkar vildu allir allt fyrir okkur
gera, en það sem er sérstaklega
minnisstætt er þegar Óli kom.
Hann settist niður, talaði við okk-
ur, ekki bara til okkar, og gaf okk-
ur mikið sem við minnumst ennþá,
sérstaklega. Hann fór að þessu
þannig að við fundum ekki fyrir
því að vera þiggjendur og þessar
erfiðu aðstæður virkuðu ekki
þvingandi, en það var vegna þess
að hún var honum eðlileg þessi
hlýja.
Á veraldlega sviðinu var hann
ekki síður mikill maður því allt lék
í höndunum á honum. Verkefni sem
aðrir treystu sér ekki í leysti hann
snarlega úr með samblandi af mik-
illi þekkingu og reynslu, en undir-
staðan var fijór hugur.
Ég óskaði oft, og enn frekar nú,
að ég hefði ræktað tengslin betur
í gegnum árin. Samt er það hugg-
un harmi gegn að hjá ðla skiptu
gæðin meira máli en magnið.
Það er ekki i anda frænda míns
að vera með langa lofrollu um
hann, því læt ég þessi orð nægja
til að kveðja hann.
Börnin hans eiga alla mína sam-
úð en sérstaklega þó konan hans,
Inga, sem hann hefði ekki komist
í gegnum lífið án svo farsællega
sem raun bar vitni.
Höndin, sem hamrinum lyftir,
er hafin af innri þörf,
af líknsamri lund, sem þráir
að létta annarra störf.
Sá fagri framtíðardraumur
er falinn í verkum hans,
að óbornir njóti orku
hins ókunna verkamanns.
(Davíð Stefánsson.)
Björn Magnús.
Góður vinur minn tii margra
ára, Ólafur Sigfússon, er borinn til
grafar í dag, föstudaginn 26. sept-
ember 1997. Nú við leíðarlok lang-
ar mig til þess að minnast hans
nokkrum orðum.^
Kynni okkar Ólafs má rekja til
þess að ég hóf störf á skrifstofu
Jarðborana ríkisins haustið 1970.
Á þeim tíma voru Jarðboranir ríkis-
ÓLAFUR
SIGFÚSSON
ins sjálfstætt ríkisfyrirtæki sem
Orkustofnun var falið að reka.
Jarðboranir voru verktakafyrirtæki
samkvæmt eðli máls en Orkustofn-
un er vísindastofnun, m.a í jarð-
fræði og jarðeðlisfræði. Þetta sam-
starf ólíkra sjónarmiða gekk á
margan hátt vel. Fjöldi dugnaðar-
og hugsjónamanna vann þá eins
og enn í dag að jarðborunum og
jarðvísindum. En einnig komu að
starfseminni ýmsir þjónustuaðilar
úti í bæ, vélsmiðjur og vörubílstjór-
ar svo einhveijir séu nefndir.
Það var í gegnum Jiessi tengsl
sem ég kynntist vel Olafí Sigfús-
syni vélstjóra og framkvæmda-
stjóra Vélsmiðju Einars Guð-
brandssonar. Vélsmiðjan var þá til
húsa í Súðarvogi en er nú á Funa-
höfða. Mikið orð fór af kunnáttu
og verkhyggindum Ólafs og starfs-
manna hans. Það var sama hvort
þar var unnið fyrir Vatnamæling-
ar, borholumælingar eða fyrir Jarð-
boranir ríkisins.
Á árunum 1974 til 1985 var lögð
mikil áhersla á að ná í heitt vatn
til húshitunar með jarðborunum í
nágrenni þéttbýlisstaða. Einnig var
borað í Kröflu og í Svartsengi og
á Nesjavöllum eftir gufu til raf-
orkuframleiðslu. Mörg ár í röð voru
boraðir um og yfir 30 kílómetrar.
Jarðboranir eru skemmtileg vinna.
Líkja má hverri borholu við veiði-
ferð.
Ég fullyrði án þess að lítið sé
gert úr hlut annarra að Ólafur Sig-
fússon var einn þeirra manna sem
Jarðboranir ríkisins leituðu einna
mest til á þessum athafnaárum
þegar upp komu tæknileg vanda-
mál eða bilanir. Til fjölda ára voru
Ólafur og hans menn reiðubúnir
að gera við jarðborana eða smíða
fiskitæki með stuttum fyrirvara til
þess að fiska upp brotna stöng úr
borholunni til þess að hægt væri
að halda áfram að bora. Ólafur var
einstaklega jákvæður í þessu öllu,
með það eitt í huga að leysa vand-
ann sem best og hvergi spara sjálf-
an sig. Hvorki var hugsað um vin-
nutíma eða kjör. Skipti ekki máli
hvort borinn var höggbor eða jarð-
bor af stærstu gerð eins og Gufu-
borinn og Jötunn. Ólafur þekkti
stóru borana vel enda var hann
vélstjóri á Gufubornum kringum
1960 og fyrsti borstjórinn á Jötni
árið 1975.
Hann var og lengi vel einn helsti
sérfræðingur hér á landi sem gerði
upp svokallaða pakkara sem eru
notaðir til þess að dæla vatni á
heitavatnsholur undir miklum
þrýstingi. Eftir hveija notkun þarf
að yfirfara þá og gera klára fyrir
næstu holu.
Við Ólafur urðum gegnum árin
góðir vinir og félagar. Ölafur var
æðrulaus, skarpskyggn og raun-
sær, drífandi, glaðbeittur og með
skemmtilegri mönnum, mjög fund-
vís á hið skoplega eða fáránlega.
Af tónlist hafði hann mikið yndi
enda bæði tón- og hljóðnæmur.
Ég veit að margir nutu velvildar
hans og hjálpsemi. Hann hafði eng-
in orð um það.
Heim að sækja voru Ólafur og
Ingunn, hans ágæta kona, einstak-
ir höfðingjar. Að hafa átt þau hjón
að vinum er fjársjóður sem mölur
og ryð fá ekki grandað.
Ingunni, börnum, barnabörnum
og öðrum ástvinum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning míns góða
vinar Ólafs Sigfússonar.
Þorgils Jónasson.
Hið besta sem vér eigum,
er ekki hægt að gefa,
og ekki tjá með orðum
og ekki í söng að vefa.
Hið besta í bijósti þínu
það blettast ekki af neinu,
en skín úr þöglu þeli,
við þér og guði einum.
Það er mikill sjónarsviptir fyrir
alla þegar slíkur öðlingur eins og
Óli fellur frá, síungur eins og hann
var, allra manna hugljúfi, alltaf
glettinn og í góðu skapi. Hann fór
alltaf brosandi í vinnuna á morgn-
ana og veifaði okkur þegar við
vorum á ferð á sama tíma.
Óli var vinnuþjarkur, en átti
samt sínar tónlistarstundir, hann
hafði gott tóneyra, spilaði á píanó
og harmoniku, og hafði yndi af
tónleikum sem hann sótti.
Aldrei féll honum verk úr hendi,
hann var mikið í bílskúrnum að
vinna við að gera skemmtilega hluti
þegar hann var ekki í vinnunni.
Börnin hans tóku virkan þátt í þeim
verkum sem hann var að vinna í
skúrnum og unnu flest á verkstæð-
inu um einhvern tíma. Fjölskyldan
frá Hlíðardal er mjög samhent
bæði í leik og starfi.
Börnin í Hjálmholtinu hændust
að Óla. Hann smíðaði kassabíla og
önnur leiktæki sem voru ómissandi
þegar þau voru að alast upp. Einn-
ig gaf hann þeim harðfisk, sem
þótti frábær.
Það var gaman að sjá hve allir
voru hændir að Óla, enda var hann
mjög kærleiksríkur og fór ekki í
manngreinarálit. Ef allir væru eins
kærleiksríkir og fólkið frá Hlíðar-
dal væri nú ekki vandlifað í þess-
ari veröld.
Við þökkum Óla einstaklega góð
kynni.
Guð blessi ykkur Ingu, Sigurð,
Sigfús, Einar, Sólveigu, Gunnar og
litlu afabörnin hans Óla.
Bryndís Tómasdóttir,
Eyjólfur Hermannsson.
Sannur vinur er fallinn frá.
Fréttin um sviplegt andlát Ólafs
kom eins og þruma úr heiðskíru
lofti. Hann var svo fullur af lífs-
orku þegar ég hitti hann aðeins
nokkrum dögum áður.
Ég hef átt náið samstarf við
Ólaf síðustu árin. Hann sá um
smíði á háþróuðum mælitækjum
fyrir mig, sem síðan voru seld til
útflutnings. Nákvæmni hans, sköp-
unargeta og verkgleði var svo mik-
il að hann átti engan sinn líka.
Hann hafði auk þess þann eigin-
leika að finna lausnir á vandamál-
um sem virtust óleysanleg. Hann
gat aldrei sætt sig við mistök og
gafst ekki upp fyrr en lausn var
fundin. Hans handverk er nú að
finna víða um heim.
Einnig má geta þess að ætíð
þegar verulega nákvæmni þurfti
við gerð mælitækja hjá Rann-
sóknarstofnun byggingariðnaðar-
ins var hann kallaður til.
En Ólafur var mér rniklu meira
en samstarfsmaður. í gegnum árin
skapaðist milli okkar náin vinátta.
Ólafur var sérstaklega einlægur og
góður maður. Hann var gull af
manni. Mér þótti svo vænt um
hann og mun ég sakna hans sárt.
Eiginkonu Ólafs og fjölskyldu
sendi ég mínar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Ég kveð nú í hinsta sinn kæran
vin. Blessuð sé minning hans.
Ólafur Wallevik.
„Að gefa af eigum sínum er lítil
gjöf. Hin sanna gjöf er að gefa af
sjálfum sér.“ (Kahlil Gibran.)
Ég sé þig á sólríkum ágústdegi,
brosandi með glettnisblik í ljósum
augunum. Þú ert að koma með
hjól handa syni mínum í afmælis-
gjöf. Þið Ingunn á nýjum bíl, svo
hress og kát. Og eins og venjulega
fylgdi þér birta og ylur. Þá óraði
mig ekki fyrir því að þetta yrði í
síðasta sinn sem ég sæi þig.
Fáa menn hef ég þekkt sem
voru jafn góðir í gegn og þú. Mann-
kostir þínir voru miklir. Lítillæti
og ljúfmennska einkenndu þig.
Yfirborðsmennska og hræsni voru
þér víðs fjarri og aldrei heyrði ég
þig hallmæla neinum. Þú máttir
aldrei neitt aumt sjá og öllum sýnd-
irðu hlýju. Þú varst með afbrigðum
barngóður og sjá barnabörnin þín
nú á bak besta afa í heimi. Hann
Darri sonur minn varð þeirrar
gæfu aðnjótandi að vera fyrsta
barnabarnið þitt. Strax í upphafi
mynduðust sterk bönd á milli ykkar
og hann var ekki nema nokkurra
mánaða þegar hann fór að teygja