Morgunblaðið - 01.10.1997, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 1. OKTÓBER 1997 31
JULIANA BJARNA-
DÓTTIR
+ Júlíana Bjarna-
dóttir fæddist á
Hvammstanga 7.
febrúar 1920. Hún
lést á heimili dóttur
sinnar, Maríu Sól-
rúnar, Staðarvör 3
í Grindavík hinn 15.
september síðast-
liðinn. Hún var
dóttir hjónanna
Bjargar Einars-
dóttur og Bjarna
Sveinssonar, sem
síðar bjuggu um
langa hríð i Njarð-
vík og Keflavík.
Hún ólst upp í Svarðbæli í Mið-
firði hjá Guðmundi Jónassyni,
bónda þar. Um tvítugt fór hún
til Reykjavíkur og vann þar og
í Keflavík þar sem hún kynntist
manni sínum Jóhanni Jónssyni
sem þá var bakari í Keflavik.
Árið 1944 fluttu þau að berkla-
hælinu að Vífilsstöðum og þar
starfaði hún í fjörutíu ár til
ársins 1984 en vann
siðan um hríð á
Kópavogshælinu.
Árið 1978 fluttu þau
hjón að Fannborg 1
í Kópavogi en ári
síðar lést maður
hennar. Þau eign-
uðust sex börn:
Guðmund Reyni,
sem býr í Reylga-
vík, Maríu Sólrúnu,
sem býr í Grinda-
vík, Hildi Ósk, sem
er búsett í Jönköp-
ing í Svíþjóð, Jón
Bjarna, sem býr í
Grindavík, Lóu Björgu, sem býr
í Kópavogi og Svölu Kristínu,
sem Iést rúmlega eins árs.
Júlíana tók mikinn þátt i
starfi starfskvennafélagsins
Sóknar og var mjög áhugsöm
um verkalýðsmál.
Útför Júlíönu fór fram 23.
september í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Mamma er dáin, krabbameinið
lagði hana að velli eins og mörg
systkina hennar, en hún dó með
fullri reisn og lét aldrei bugast.
Það fór svo sem ekki mikið fyrir
mömmu. Ekki var alltaf mulið und-
ir hana, húsnæði lítið og aðstaða
léleg og mamma og pabbi urðu að
láta tvö börn sín frá sér. Þau lentu
að vísu í góðum höndum og eignuð-
ust góð heimili, Guðmundur hjá
systkinunum Guðrúnu og Birni í
Svarðbæli og Hildur hjá hjónunum
Guðbjörgu og Skúla á Hvamms-
tanga. En hjá mömmu var alltaf
allt í lagi, henni leið alltaf vel og
hvað sem á gekk lét hún ekki á
neinu bera. Auðvitað átti hún sínar
erfíðu stundir eins og flestir en hún
bar slíkt aldrei á torg og börnunum
sem í burtu voru sinntu hún og
pabbi sem þau gátu.
Þegar að því kom að hún hætti
að vinna fór hún að sinna sínum
áhugamálum. Það þýddi ekki að
hringja í mömmu, yfirleitt var hún
í sundi, líkamsrækt, að spila, á
námskeiðum eða hvað sem henni
datt í hug. Hún hafði mjög gaman
af að spila, hvort sem það hét vist,
brids eða eithvað annað og handa-
vinna hennar var ekkert slor. Þegar
aldur færðist yfir og hún gat átt
sínar stundir sjálf kom listfengi
hennar verulega í ljós. Keramik,
gler, perlur, hvað sem var, lék í
höndum hennar.
Barnabörnin og barnabarnabörn-
in sóttu til hennar, hún var svo
róleg en sterk og þau fundu að þar
áttu þau öruggt skjól. Og við börn-
in hennar fundum hjá henni ör-
yggi. Nú fínnst okkur að við hefðum
átt að koma oftar til hennar og
njóta samvistar, en við voru líka
oft í öðrum landsfjórðungum eða
erlendis og þegar við vorum
skammt frá henni var alltaf svo
mikð að gera og af því hún var svo
hress og glöð héldum við að tíminn
væri nógur.
En tíminn er víst aldrei nógur,
en þótt við söknum mömmu treyst-
um við því að nú sé hún hjá pabba
og Svölu og minningarnar tekur
enginn frá okkur.
Við þökkum fyrir allt, mamma,
og börnin okkar þakka fyrir yndis-
lega ömmu og yndislega langalang.
Börnin.
Mig langar að rita nokkrar línur
í minningu tengdamóður minnar,
Júlíönu Bjarnadóttur, Fannborg 1
I Kópavogi, en Júlla eins og hún
var alltaf kölluð lést á heimili dótt-
ur sinnar og tengdasonar á Staðar-
vör 3 í Grindavík 15. september
síðastliðinn eftir 14 mánaða baráttu
við krabbamein.
Júllu hitti ég í fyrsta sinn við
útför góðs vinar beggja í Hafnar-
firði vorið 1994. Þá var ég kynnt
fyrir henni og Lóu Björgu mágkonu
minni. Faðmaði hún mig að sér og
bauð mig velkomna í fjölskyldu
sína. Þá var hún nýbúin að frétta
af þessum nýja fjölskyldumeðlim,
henni þótti þetta bæði ánægjulegt
og var í senn undrandi, því Jónsi,
sonur hennar, var búinn að vera
einhleypur í 20 ár.
Þegar við giftum okkur í júlí
1994 útbjó hún mjög fallegt borð-
skraut handa okkur, sem var perlu-
saumaður bogi á stalli með brúð-
hjónum og áletruðum silkiborðum,
sem við eigum til minningar um
daginn okkar og handbragð henn-
ar, en allar hannyrðir léku í höndum
hennar, hvort sem pijónað væri,
heklað, perlusaumað eða málað á
dúka eða gler.
Eftir síðustu áramót hóf hún
útsaum á gullfallegum jóladúkum
undir jólatré, alla setta pallíettum,
náði hún að ljúka við fjóra dúka.
Þvílíkur dugnaður af fullorðinni
konu og þetta var hún aðeins hálft
ár að vinna. Hana vantaði einn dúk
af fimm en þetta hafði hún hugsað
sér sem jólagjafir til barna sinna,
en þeir voru uppseldir og komu
ekki aftur fyrr en of seint. Svona
var hún sívinnandi hannyrðir fyrir
sína afkomendur, og prýða munirn-
ir hennar heimilin okkar.
Júlla var mjög dul að eðlisfari
og bar ekki tilfinningar sínar á
torg, mjög kát og létt, hrókur alls
fagnaðar hvar sem hún var, en þó
hún væri dul var hún mjög einlæg
við mig og tengdumst við mjög
kærleiksríkum böndum og vorum
nánar af tengdamóður og tengda-
dóttur að vera og er mér það ómet-
anlegt og þakka ég það af heilum
hug.
Eins tók hún börnunum mínum
mjög vel og sérstaklega Katrínu
minni, en þær urðu góðar vinkon-
ur, því hún er yngst og býr heima.
Hún Júlla mín var alltaf til í að
smakka það sem Katrín var að
malla og meira að segja þegar
gamla konan var orðin mjög veik
og hafði ekki matarlyst þá kom
dóttir mín til hennar í Staðarvörina
og sagði: „Júlla, ég er að fara að
grilla þorskalundir, má ég koma
með smá smakk?“ og hún var til í
það.
Katrínu þótti mjög vænt um
Júllu og skrautskrifaði Faðirvorið
handa henni sem var fest á vegg-
inn við hlið rúmsins að beiðni
gömlu konunnar. En þó árin hafi
verið 77 þá var hún ekki svo full-
orðin, a.m.k. ekki í anda, hún ætl-
aði að gera svo margt þegar henni
batnaði.
Eftir að Júlla veiktist var hún
héma hjá okkur öðru hvoru, frá
viku í senn að svona mánuði, og
man ég í fyrsta skiptið, þá ætlaði
ég henni að sofa í hjónarúminu.
Ég vissi ekki hvert hún ætlaði þeg-
ar hún heyrði það, það yrði nú al-
deilis ekki af því, í sófanum ætlaði
hún að sofa og þýddi ekkert að
mögla við hana um þau efni, hún
var föst fyrir og ákveðin.
Krafturinn í henni var alveg
óbilandi. Sárlasin dreif hún sig í
júní sl. með börnum sínum á ættar-
mót til Danmerkur, til systurbarna
sinna og fjölskyldna þeirra, og fór
að heimsækja dóttur sína og barna-
börn til Svíþjóðar. Eftir það fóru
þau norður á Hvammstanga í helg-
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, sonur, bróðir og tengdasonur,
JÓNAS BJÖRNSSON
tónlistarkennari,
Seilugranda 8,
lést sunnudaginn 28. september sl.
Svava Hjaltadóttir,
Ingibjörg, Birna Dröfn og Atli,
Kristín B. Kristjánsdóttir, Bernódus Sveinsson,
Ingibjörg Jónasdóttir,
Anna Þóra Björnsdóttir,
Sigríður Ólafsdóttir,
Kristín B. Svavarsdóttir,
Björn Guðjónsson,
Gylfi Björnsson,
Árni Rafnsson,
Hjalti Guðmundsson.

Ástkær móðir okkar og tengdamóðir,
LILJA HALLDÓRSDÓTTIR STEINSEN,
Flúðabakka 1,
Blönduósi,
andaðist mánudaginn 29. septeber á Héraðs-
sjúkrahúsinu Blönduósi,
Sævar Örn Stefánsson,
Eggert Konráð Konráðsson,
Guðrún Katrín Konráðsdóttir,
Ágústína Sígríður Konráðsdóttir,
Inga Dóra Konráðsdóttir,
Hólmfríður Margrét Konráðsdótir, Andrés Bjarnason
Torfhildur Rúna Gunnarsdóttir,
Guðmundur Ingi Jónatansson,
Halldór Sigurðsson,
Aðalsteinn Guðmundsson,
arferð, hún ætlaði að fá að sjá
sveitina sína, hún lét þetta ekki
nægja heldur fór hún með krabba-
meinssjúkum til dvalar í sjö daga
að Hlíðardalsskóla í Ölfusi.
Engan lét hún vita um líðan sína
þó maður hafi séð að hún væri sár-
þjáð. Ef hún var spurð hvernig
henni liði, og síðast aðeins nokkrum
dögnm fyrir andlát sitt, var svarið
ávallt „alveg ljómandi vel“.
Hún stóð alltaf keik og kvartaði
aldrei. Fékk hún hinstu ósk sína
uppfyllta, að fá að dvelja á heimili
dóttur sinnar þar til yfir lauk.
Júlla kvaddi þennan heim með
reisn á sólbjörtum morgni. Vil ég
þakka af hjarta hjúkrunarfræðing-
unum þeim Sigrúnu, Laufeyju og
Guðnýju hjá Heilsugæslustöð
Grindavíkur fyrir alla þá hjartahlýju
sem þær veittu henni fram á hinstu
stund. Þá vil ég þakka af hjarta
vinkonum mínum úr kirkjukórnum,
þeim Ester, Gummu, Rut og Diddu
fýrir fallegan söng við kistulagning-
una.
Elsku hjartans Júlla mín! Ég vil
þakka þér af heilum hug fyrir yndis-
legan tíma sem ég og börnin mín
hafa verið.aðnjótandi og höfum átt
saman. Bið ég algóðan Guð að
gæta þín, Jóa tengdaföður míns og
litlu dóttur ykkar, hennar Svölu,
og leiða þig til þeirra í bjarta himin-
sali.
Hafðu þökk fyrir allt og allt, við
hittumst síðar.
Ég kveð þig eins og ég var vön
að gera: Guð gefí þér góða nótt
elsku Júlla mín og ósk um góðan
dag að morgni.
Þín tengdadóttir,
Ann Ingibjörg
Benediktsdóttir.
Þegar móðir mín hringdi til mín
og sagði mér frá andláti okkar
gömlu vinkonu Júlíönu Bjarnadótt-
ur, gat ég ekki stillt mig um að
láta hugann reika aftur í tímann
allt til ársins 1944 að hún kom sem
kaupakona á heimili foreldra
minna að Efri-Svertingsstöðum í
Miðfírði. Hafði hún með sér dóttur
sína Maríu, þá ársgamla. Á þessu
sumri þróaðist vinátta sem haldist
hefur fram á þennan dag. Þrátt
fyrir að börnunum fjölgaði hjá báð-
um fjölskyldum, komu þau Jói og
Júlla, eins og þau voru kölluð, í
heimsókn á hveiju sumri, með
stækkandi barnahóp og voru hjá
okkur í nokkra daga. Mér er það
minnisstætt hvað eftirvænting
okkar systkinanna var mikil þegar
sá tími nálgaðist að þau kæmu.
Þau tóku þátt í heyskap og öðrum
störfum er fram fóru á hveijum
tíma og var þá oft glatt á hjalla
er margar hendur unnu létt verk.
í minningunni finnst mér alltaf
hafa verið sólskin þá daga er þau
dvöldu hjá okkur.
Einnig dvaldi ein dóttir þeirra,
Lóa Björg, nokkra sumartíma á
heimili foreldra minna er hún óx
úr grasi.
Ekki má gleyma jólapökkunum
sem bárust að sunnan fyrir hver
jól. Innihald þeirra voru óendanleg-
ir gleðigjafar fyrir okkur sveita-
börnin, sem ekki sáum mikið af
aðkeyptum leikföngum fremur en
önnur börn þeirra tíma. Mér eru
margar þessar gjafír minnistæðar,
enn í dag, sem dýrmætar perlur
bernsku minnar.
Er fram liðu stundir og við systk-
inin leituðum suður til Reykjavíkur
til náms og starfa var ekki ónýtt
að eiga vináttu og umhyggju þess-
ara góðu hjóna. Ég dvaldist á heim-
ili þeirra stóran part úr vetri, þó
ekki hefðu þau yfír að ráða rúmgóð-
um húsakynnum. Það kom ekki að
sök þar sem hjartarúm var nægi-
legt. Á þeirra heimili dvaldi ég mín
fyrstu jól fjarri heimahúsum og
þótt ég vissulega saknaði foreldra
og systkinahópsins heima, fann ég
mig glögglega sem í foreldrahúsum,
svo mikil var hlýjan sem umlukti
mig.
Þannig áttum við öll systkinin
góðu að mæta á heimili þeirra og
vísan hauk í horni ef á þurfti að
halda í höfuðborgarlífinu.
Mér eru minnisstæð góðu ráðin
sem Júllu fannst rétt að gefa sveita-
stúlkunni sem þurfti að fóta sig í
borginni, þau voru svo sannarlega
gefín af heilum hug og hlýju hjart-
ans.
Ég vil að endingu votta fjölskyldu
Júlíönu samúð mína og fjölskyldu
minnar, og færa hugheilar þakkir
fyrir trausta og óbrotgjarna vináttu
í gegnum áratugina.
Jóhanna Guðmundsdóttir.
sem lést á Landspítalanum aðfaranótt sunnu-
dagsins 28. september, verður jarðsunginn frá
Hvalsneskirkju föstudaginn 3. október, kl. 14.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir, en þeim, sem vildu minnast
hans, er bent á Krabbameinsfélag íslands.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
GÍSLI WÍUM HANSSON,
Holtsgötu 12,
Sandgerði,
Sigurlína Sveinsdóttir,
Sveinn Hans Gíslason, Helga Hrönn Ólafsdóttir,
Jónína S. Gísladóttir, Ragnar Antonsson,
Daði Gislason
og barnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir og afi,
GUÐMUNDUR R. ÞORKELSSON,
Aðalstræti 8a,
Reykjavik,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni fimmtu-
daginn 2. október kl. 13.30.
Ósk Margeirsdóttir,
Hildur Guðmundsdóttir,
Guðmundur Þ. Þórðarson,
Elenora Ósk Þórðardóttir.