Morgunblaðið - 11.10.1997, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
HJÖRLEIFUR
SVEINSSON
+ Hjörleifur
Sveinsson
fæddist í Selkoti
undir Eyjafjöllum
23. janúar 1901.
Hann lést á Hraun-
búðum í Vest-
mannaeyjum 29.
september síðast-
liðinn.
Foreldrar Hjör-
leifs voru Sveinn
Jónsson, f. 7. októ-
ber 1874, d. 15. jan-
úar 1920, b. í Sel-
koti, og kona hans
Anna Valgerður
Tómasdóttir, f. 11. ágúst 1871,
d. 5. mai 1963.
Systkini Hjörleifs; Guðrún,
f. 25. ágúst 1897, d. 25. maí
1988, gift Jóni Hjörleifssyni,
b. og oddvita í Skarðshlíð;
Guðjón, f. 30. ágúst 1898, d.
15. maí 1968, sjómaður í Vest-
mannaeyjum, kvæntur Mörtu
Eyjólfsdóttur; Tómas, f. 14.
ágúst 1903, d. 24. apríl 1988,
sjómaður í Vestmannaeyjum,
kvæntur Líneyju Guðmunds-
dóttur; Gróa, f. 18. júlí 1906,
d. 17. desember 1994, gift Giss-
uri Gissurarsyni, b. í Selkoti,
og Sigfús, f. 24. apríl 1907, d.
18. nóvember 1993, sjómaður
í Vestmannaeyjum, kvæntur
Guðrúnu Gissurardóttur.
Hjörleifur kvæntist 16. októ-
ber 1926 Þóru Arnheiði Þor-
björnsdóttur, f. 18. október
1903, d. 6. júlí 1970.
Foreldrar Þóru:
Þorbjörn Eiríks-
son, b. í Reyðar-
firði, og Friðbjörg
Einarsdóttir. Börn
Hjörleifs og Þóru
eru: 1) Sveinn, f.
1. ágúst 1927,
fyrrv. skipstjóri í
Vestmannaeyjum,
kvæntur Aðalheiði
Pétursdóttur. 2)
Anna, f. 31. mars
1929, póstvarð-
sljóri í Reykjavík,
gift Sigmundi Lár-
ussyni múrarameistara. 3)
Friðrik Ágúst, f. 16. nóvember
1930, sendibílstjóri í Reykja-
vík, kvæntur Onnu Jóhönnu
Oddgeirsdóttur sjúkraliða. 4)
Guðbjörg Marta, f. 20. júlí
1932, fiskvinnslukona í Vest-
mannaeyjum, gift Agli Kristj-
ánssyni húsasmið. 5) Hjörleifur
Þór, f. 7. mars 1940, d. 8. mars
1940.
Hjörleifur tók skipstjóra- og
vélstjórapróf ungur að árum,
var sjómaður í Vestmannaeyj-
um og stundaði jafnframt eigin
útgerð, vann í verksmiðjunni
Magna í Eyjum, starfaði í
smiðjunni í Fiskiðjunni í Eyjum
og var netamaður hjá syni sín-
um í Vestmannaeyjum.
Útför Hjörleifs verður gerð
frá Landakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Hann vinur okkar Hjörleifur er
fallinn frá, sáttur við guð og menn
og saddur lífdaga á 97. aldursári.
Það hafa verið okkar forréttindi
að eiga Hjörleif að sem góðan vin
í meira en 30 ár, en á þeim tíma
lærðist okkur að meta hver annan,
þannig að allir gátu vel við unað
og þá ekki síst við, því það mátti
öðlast hafsjó af fróðleik um sveit-
ina hans Hjörleifs, sem var undir
Eyjafjöllum, þar sem hann ólst
upp, sem og sögur frá Vestmanna-
eyjum þar sem hann bjó lengst
ævinnar ásamt Þóru eiginkonu
sinni og bömum. Það var ósjaldan
sem við sátum saman og ræddum
um menn og málefni, bæði innan
fjölskyldu og utan, og var það þá
alltaf áberandi hversu ljúfur og
þolinmæður hann var í garð allra,
nema ef rætt var um pólitík, þá
gat hann fengið málið svo um
munaði. Þó svo að Hjörleifur væri
alltaf mjög skapstilltur, þá brá
hann fyrir sig glettni og gaman-
semi í góðra vina hópi og var þá
ávallt hrókur alls fagnaðar.
Um leið og við vitum að þú varst
sáttur við að hverfa nú á fund al-
mættis, kveðjum við þig með sökn-
uði.
Megi allt hið góða greiða götu
þína handan móðunnar miklu.
Jón og Kristinn.
Deyr fé,
deyja frændr,
deyr sjalfr it sama,
en orðstírr
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getr.
Þessi vísuorð úr Hávamálum
komu mér í hug, þegar Friðrik
Ágúst Hjörleifsson kom til mín að
morgni 29. september sl. og til-
kynnti mér, að faðir hans hefði
látist um nóttina. Það á ekki að
þurfa að koma á óvart, þegar 96
ára öldungur kveður þetta líf, en
samt snertir það viðkvæman
streng í hjartanu, þegar i hlut á
kær móðurbróðir, sem allt sitt líf
hafði verið heilsuhraustur, lengst
af, að því er ég best veit. Síðast
þegar ég hitti Hjörleif, fyrir ári,
að Hraunbúðum, þar sem hann
dvaldi síðustu árin, var lítinn bilbug
á honum að sjá. Þá var liann, að
morgni sunnudags í þjóðhátíð, bú-
inn að raka sig og snurfusa og var
að binda á sig hálsbindi, þegar
mig bar að garði. Eins og vant var
þegar við hittumst, var brugðið á
glens og ég spurði, hvort það væri
bara verið að búa sig á þjóðhátíð-
ina í Dalnum. Hann hló við, eins
og honum var eiginlegt, en sagðist
nú líklega vera orðinn of gamall
til þess að sækja slík mót, þó væri
aldrei að vita nema hann kíkti
aðeins á staðinn. Þá var ekki að
sjá, að þar færi hálftíræður öldung-
ur. En elli kerling lætur ekki að
sér hæða og þar kemur, að hún
nær undirtökum og sigrar að lok-
um í síðustu glímunni.
Hjörleifur Sveinsson var ekki,
frekar en flest ungmenni í byrjun
þessarar aldar, fæddur með silfur-
skeið í munninum. Hann varð því
snemma að taka til hendinni og
vinna fátæku heimili. Hann missir
föður sinn nokkrum dögum fyrir
19 ára afmæli sitt og einu ári síð-
ar er hann kominn í verið til Vest-
mannaeyja, í þeim tilgangi að létta
undir með móður sinni við rekstur
heimilisins. Þar stundar hann sjó-
mennsku allt til ársins 1940. Á
þessum árum aflaði hann sér rétt-
inda sem skipstjóri. Árið 1922
stofnar hann til útgerðar með
frænda sínum Jóni Ólafssyni á
Hólmi í Vestmannaeyjum, en Jón
á Hólmi var mikill athafnamaður
á sinni tíð, sem hafði trú á ungum
duglegum mönnum og studdi þá í
þeirra atvinnuuppbyggingu. Fóru
þeir Selkotsbræður ekki varhluta
af því og hvatti hann þá til þátt-
töku í útgerð, sem og þrír þeirra
gerðu. Hjörleifur og Jón keyptu
saman vélbátinn Ófeig, sem þeir
gerðu út til ársins 1938, er Hjör-
leifur seldi Jóni sinn hlut.
Er Hjörleifur lét af sjómennsku
árið 1940, hóf hann störf hjá öðrum
frænda sínum, Guðjóni Jónssyni frá
Seljavöllum, í Vélsmiðjunni Magna,
þar sem hann starfaði til ársins
1950. Þar hafa nýst honum eðlis-
lægu eiginleikamir, sem hann tók
í arf frá föður sínum og forfeðrum,
sem allir voru völundar á tré og
jám, mann fram af manni. Á árun-
um 1950 til 1955 starfar Hjörleifur
síðan við vélaviðhald í Fiskiðjunni
MINNINGAR
hf. í Vestmannaeyjum, en þá verða
þáttaskil, því þá hafði Sveinn sonur
hans stofnað til útgerðar vélbátsins
Kristbjargar VE 70 og tók Hjörleif-
ur þá að sér allt veiðarfæraviðhald,
sem hann hafði á hendi allt fram
að eldgosinu í Heimaey 1973, en
þá flutti hann til Reykjavíkur og
þar með lauk hans farsælu starfs-
ævi. Hvar sem Hjörleifur starfaði,
hvort sem hann var til sjós eða
lands, naut hann fyllsta trausts,
bæði vinnuveitenda og samstarfs-
manna, fyrir trúmennsku, ósér-
hlífni, iðjusemi, en síðast og ekki
síst fyrir sitt ljúfa skap og glað-
lyndi. Ég hygg að vandfundinn sé
sá maður á jarðríki, sem séð hefur
Hjörleif Sveinsson skipta skapi og
reiðast. Hann átti sitt skap, en
hann kunni að stilla það. Það er
stór kostur. Sá góði orðstír, sem
Hjörleifur Sveinsson gat sér í þessu
lífi, mun aldrei deyja.
Eftir að Hjörleifur missti hús
sitt, Skálholt við Landagötu, undir
hraun í jarðeldunum í Heimaey,
flutti hann til Reykjavíkur, þar sem
hann átti heimili hjá syni sínum,
Friðrik Ágústi og hans góðu konu
Önnu, þar sem hann naut góðrar
umönnunar í 19 ár, eða allt þar
til hann fluttist aftur til Eyja og
bjó j Hraunbúðum þar til yfir lauk.
Ég vil að leiðarlokum þakka
Hjörleifi fyrir allt það góða, sem
ég naut frá hans hendi á þeim
árum, sem ég átti heima í Eyjum
og síðar á lífsleiðinni. Ég minnist
allra heimsóknanna í Skálholt,
hvort sem það var til þess að sækja
mjólkina á morgnana, en með
vinnu sinni rak Hjörleifur smábú-
skap, var með eina eða tvær kýr
og nokkrar kindur, eða um var að
ræða kurteisisheimsóknir. Alltaf
tóku þau Þóra á móti mér með
hlýju og velvild. Ég minnist sumar-
daganna, þegar verið var í heyskap
og ég fyrirferðarmikill strákpey-
inn, fékk að velta mér í görðunum,
sem búið var að raka saman, án
þess að amast væri við, þó ef til
vill hefði verið ástæða til. Þá minn-
ist ég allra ferðanna í Elliðaey,
þegar farið var með féð í sumar-
hagann, en þeir Hjörleifur og Guð-
jón, bróðir hans og fósturfaðir
minn, voru báðir með kindur sínar
í hagagöngu þar. Allt eru þetta
ógleymanlegar minningar, sem ég
vil nú þakka fyrir.
Fjölskyldu Hjörleifs allri sendum
við Ólöf og fjölskylda okkar
hjartanlegustu samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Hjörleifs
Sveinssonar.
Hilmar E. Guðjónsson.
Elsku langafi.
Nú hefur þú loksins hlotið lang-
þráða hvíld. Við vitum það mæta
vel að þú varst orðinn lúinn og
þreyttur eftir langa ævi, þú hafðir
lifað lífinu til fulls og ert nú kom-
inn í faðm Þóru ömmu, systkina
þinna og foreldra á himnum. Þú
varst alveg gull af manni, svo góð-
ur og blíður í garð allra, sama
hvað var, alltaf mætti manni bros
og hlýja. Ég mun ávallt minnast
þeirra stunda sem við áttum með
þér í Keilufellinu, þar sem þú bjóst
eftir gos. Þú tókst á móti okkur
opnum örmum, gafst okkur nammi
uns við vorum við það að springa
og kenndir okku- vísur. Mér þótti
það ótrúlegt að einn maður kynni
svona mikið af kvæðum. Ég minn-
ist einnig þeirra stunda sem við
áttum með þér í sumarbústað
ömmu og afa, þar var nú mikið
fjör og gaman, spilaður kani og
félagsvist við léttan húmor og hlát-
rasköll. Mér þykir það mjög skrítið
að þú sért. ekki lengur hér og sökn-
um við þín öll, þó svo að við vitum
að þú sért í mjög góðum höndum.
Ég er afar stoltur af því að vera
skírð í höfuðið á svo merkum og
góðum manni sem þú varst og vil
ég þakka þér fyrir allar þær yndis-
legu stundir sem við fengum að
njóta með þér. Guð blessi þig og
varðveiti þig, elsku afi minn.
Þín,
Hjördís Anna.
LÁUGARDAGUR 11. OKTÓBER 1997 33
ELÍN ÞÓRÓLFS-
DÓTTIR
+ Elín Þórólfs-
dóttir frá
Hraunkoti fæddist
á Sílalæk, Aðaldal,
14. október 1921.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Þingeyinga á
Húsavík 1. október
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Þórólfur Jónasson,
f. 20. apríl 1892, d.
15. janúar 1969, og
Ingibjörg Jakobína
Andrésdóttir, f. 28.
nóvember 1896, d.
29. september 1950.
Hún var önnur í röðinni af sex
systkinum.
Sonur Eiínar er Ingólfur
Árnason, f. 22. mars 1943. Fað-
ir Árni Vigfússon frá Þorvalds-
stöðum, Húsavík, f. 3. desember
1921, d. 23. júlí 1995, maki
Þóra Jónsdóttir, f. 25. apríl
1948. Börn þeirra:
Þráinn Maríus, f.
17. september 1968,
Þórólfur Jón, f. 27.
september 1972,
Berglind Ósk, f. 19.
desember 1976.
Hinn 21. júlí 1962
giftist Elín Berg-
vini Karli Ingólfs-
syni, f. 27. júlí 1912,
frá Húsabakka.
Dóttir þeirra er
Ingibjörg María
Karlsdóttir, f. 25.
september 1962,
maki Friðbjörn
Óskarsson, f. 20. júní 1961.
Börn þeirra: Erla Torfadóttir,
f. 9. janúar 1980, Hafsteinn, f.
25. nóvember 1984, Björgvin,
f. 6. febrúar 1988.
Útför Elínar fer fram frá
Húsavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
„Húmar að kveldi hljóðnar dags-
ins ys.“
Þegar mér barst sú frétt að
kveldi 1. okt. sl. að hún: ,.EIla hans
pabba“, eins og við hálfsystur
nefndum hana ætíð okkar á milli,
væri farin og ekki lengur hér á
jörð hljóðnaði og húmaði í huga
mér og hjarta nokkra stund. Ég
kynntist Ellu fyrir u.þ.b. 36 árum,
þegar hún Ella frá Hraunkoti og
hann Kalli frá Húsabakka, setn er
fósturfaðir minn og hefur gengið
mér í föðurstað og ég ætíð nefnt
„pabba“ rugluðu saman reytunum
og hófu búskap á Húsavík. Þau
komu með unglingana sína með sér
í búskapinn, Ella hann Ingólf og
pabbi hana Oddu. Fljótlega eignuð-
ust þau svo sína iitlu Ingibjörgu
Maríu svo heimilið var stórt í byrj-
un og ég var sannarlega talin ein
af fjölskyldunni og Ella tók ætíð
sveitakonunni mér með opnum
örmum hvort sem ég kom ein eða
með bónda og börn meðferðis. En
við vorum ekki einu gestirnir þar
á bæ. Þar var harla gestkvæmt,
frændgarðurinn stór og vinirnir úr
sveitinni margir og man ég oft
stundir í hópi margra og góðra
gesta við matar- og kaffiborð Ellu.
Það er ekki kúnst að setja nóg af
diskum og bollum á borð en það
er meiri kúnst að hafa mat til að
setja á þá alla og metta fjölda
manns. Oft datt mér í hug að hún
hlyti að eiga einhverja hókus-pókus
aðferð í pokahorninu til að bregða
fyrir sig, þegar margir komu óvið-
búið.
Ella var einstök húsmóðir, hag-
sýn með afbrigðum, svo lagin og
velvirk, gat gert svo mikið úr litlu,
hvort það var matargerð, pijóna-
eða saumaskapur, að stundum stóð
maður dolfallinn og hugsaði
„hvernig er þetta hægt?“. Það var
sama hvert augað leit, alls staðar
blasti við röð og regla, natni lögð
í allt og engin fljótaskrift á neinu,
nógur tími fyrir allt, ekki bara til
að vinna verkin, heldur líka til að
sinna gestum, spjalla af glettni og
léttleika og hjartahlýju. Þau pabbi
reistu sér fljótlega stórt og fallegt
hús við Fossvelli á Húsavík, þar
sem þau bjuggu lengst af. Ella lét
ekki sitt eftir liggja við að koma
upp heimili þar og gera það þannig
að öllum, heimafólki og gestum,
leið þar ætíð vel og fundu sig vel-
komna hvort sem um stuttan eða
langan tíma var að ræða. Sjálfsagt
var að rétta hönd og skjóta skjóls-
húsi yfír gest ef með þurfti, viku-
tíma eða meir. Mig langaði stund-
um að spyija Ellu hvort hún væri
á sérsamningi um að hennar sólar-
hringur væri lengri en annarra,
slíku kom hún í verk, fannst mér,
að með ólíkindum var. Þó var hún
alls ekki heilsuhraust, en um það
talaði hún aldrei, í mesta lagi að
hún væri með gigtarsting, ef mað-
ur spurði. Við eigum líklega flest
þá ósk okkur sjálfum og öðrum til
handa að lifa vel og lengi og trú-
lega er lífið aldrei of langt ef heilsa
er fyrir hendi. En við hljótum líka
að óska þeim sem þjást friðar, að
þrautum linni og verði aflétt. Fyrir
mörgum árum kenndi Ella þess
sjúkdóms er nú sigraði að lokum.
Hún barðist þá og bar hærri hlut
og hún barðist nú „en eigi má sköp-
um renna“. Megi guðs kærleikur
umvefja hana. Hún lifði vel, sönn
og sterk alla ævi og þannig trúi
ég að hún hafi lagt upp í ferðina
til fyrirheitna landsins - lands ljóss
og friðar. Að leiðarlokum þakka
ég fyrir allt, sem hún gaf mér og
mínum, sérstaklega þó hve góð hún
var pabba ætíð._ Hann lifir hana
nú, háaldraður. Ég bið guð að gefa
þeim pabba, Ingibjörgu og Ingólfí
og fjölskyldum þeirra styrk og
kærleik á erfiðum tíma. Guð geymi
ykkur nú og ætíð.
Ragnhild Hansen.
Feijan hefur festar losað
farþegi er einn um borð
mér er ljúft - af mætti veikum
mæla nokkur kveðjuorð.
Þakkir fýrir hlýjan huga,
handtak þétt og gleðibrag,
þakkir fyrir þúsund hlátra,
þakkir fyrir liðinn dag -
(J. Har.)
Okkur langar að kveðja þig, elsku
amma, með örfáum orðum, þótt við
vitum að þú munt alltaf vera með
okkur. Margt rifjast upp þegar við
leiðum hugann að liðnum árum. Við
minnumst allra góðu stundanna sem
við frændsystkinin áttum með þér,
eins og þegar okkur líkaði ekki
maturinn heima laumuðumst við
stundum í mat til ykkar við mis-
jafna ánægju foreldra okkar. Oft
sagðir þú okkur sögur og ævintýri
frá gömlum tímum, t.d. eins og
þegar þú og systkini þín voruð að
alast upp í Hraunkoti. Þrátt fyrir
öll þín veikindi vantaði aldrei kímni-
gáfuna og aldrei kvartaðir þú þó
að við vissum að þér liði illa.
Við, barnabörnin, kveðjum þig
með miklum söknuði en við vitum
að þér líður vel núna.
Á stundu sem þessari minnumst
við orða Kahlils Gibrans: ,Þegar
þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
aftur huga þinn og þú munt sjá
að þú grætur vegna þess sem var
gleði þín.“ Elsku amma, við viljum
þakka þér allar góðu stundirnar
sem við áttum með þér.
Guð blessi minningu þína.
Því skal ei með hryggð í huga
horfa eftir sigldri skeið.
Allra bíður efsti dagur,
enginn kýs sér far né leið.
Trú á þann, sem tendrar lífið,
tryggir sátt og frið [ deyð.
(J.Har.)
Þráinn, Jón, Berglind, Erla,
Hafsteinn og Björgvin.