Morgunblaðið - 11.10.1997, Síða 38

38 LAUGARDAGUR 11. OKTÓBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
VALBORG
HJÁLMARSDÓTTIR
+ Valborg Hjálm-
arsdóttir var
fædd á Breið í Lýt-
ingsstaðahreppi 1.
maí 1907. Hún lést
á Sjúkrahúsi Sauð-
árkróks hinn 27.
september síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá
Sauðárkrókskirkju
4. október.
Hver minning dýrmæt
perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af
alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnastþér.
(Ingibj. Sig.)
Elsku amma.
Hugurinn reikar til baka til allra
ánægjustundanna sem við áttum
saman. Það var alltaf gott að hafa
þig þjá sér og er okkur minnisstætt
er þú dvaldir hjá okkur á Daufá er
við vorum litlar. Þú stjómaðir búi
er foreldrar okkar fóru í bændaför
til Kanada. Þá fann maður hve þú
unnir sveitinni og hafðir ánægju af
því að vera í búskapnum með okk-
ur. Þá var tíminn fljótur að líða og
alltaf áttir þú auðvelt með að sjá
spaugilegu hliðamar á hlutunum til
að gleðja aðra. Sveitin var þér ætíð
svo hugleikin að allt fram á síðasta
dag spurðir þú ávallt „hvemig geng-
ur í sveitinni".
Það var alltaf svo gott að koma
til þín á Skólastíginn. Gestrisni þín
var einstök. Alltaf var borðið hlaðið
af kaffibrauði og helst átti að
smakka á öllu og minnumst við sér-
staklega þinna einstöku ástarpunga
sem enginn gerði betur en þú.
Önnur okkar varð þeirrar gæfu
aðnjótandi að dvelja hjá þér er við
vorum við nám í fjölbrautaskólanum.
Þá sýndir þú hve annt þér var um
velferð okkar. Þú baðst til Guðs í
bænum þínum að okkur gengi vel
er við vomm í prófum og sást til
þess að okkur liði sem best. Þú varst
okkur líka svo mikil stoð og styrkur
er faðir okkar lést rétt fyrir jólin
1981. Það var okkur mjög erfiður
tími.en þú fékkst okkur til að sjá
ljósið og halda áfram. Enda þekktir
þú af eigin raun að missa föður ung
að aldri og þá miklu erfiðleika sem
í þá daga vom er fjölskyldum var
splundrað og börnunum komið fyrir
í sveitunum. En alltaf þakkaðir þú,
þrátt fyrir mikla erfiðleika, fyrir að
geta verið hjá móður þinni. Þú varst
alltaf svo ákveðin og sterk þrátt
fyrir brekkur lífsins.
Elsku amma, það er af svo mörgu
að taka. Þú hafðir alveg einstaklega
gaman af að spila félagsvist og oft
var slegið í borðið er spilið var sett
út og spennan var mikil. Já, mikið
er búið að spila og hlæja á dvalar-
heimilinu og var spilað og spilað og
ekkert gefið eftir. Það þýddi ekkert
að vera að spila og hugsa um eitt-
hvað annað. Nei, allt sem þú gerðir,
gerðir þú vel og af heilum hug. Minn-
inguna um þig, elsku amma, munum
við geyma í hjarta okkar um alla
ókomna framtíð.
Amma kær, ert horfin okkur hér
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau, er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið mesta gafst þú hveiju sinni.
Þinn traustur faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma kæra,
nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá,
í hljóðri sorg, og ástarþakkir færa.
(Ingibj. Sig.)
Far þú í friði og hafðu þökk
fyrir allt og allt.
Þínar sonardætur,
Efemía og Sigríður
Valgeirsdætur.
Með fáeinum línum
langar mig að minn-
ast elskulegrar ömmu
minnar, Valborgar
Hjálmarsdóttur frá
Tunguhálsi í Lýtings-
staðahreppi. Á
kveðjustund leitar
hugurinn til baka þeg-
ar ég sit og hugsa og
allar góðu minning-
arnar koma upp í hug-
ann. Mér hlýnar um
hjartarætumar þegar
ég hugsa um hversu
vel þú reyndist öllum,
bæði mönnum og dýr-
um. Ég var aðeins nokkurra ára
þegar ég var send í sveitina til
þín er afi kom í kaupstaðarferð
til Akureyrar og ég fór með hon-
um til baka og sumrin á Tungu-
hálsi urðu fleiri og fleiri og ég
hlakkaði alltaf jafn mikið til að
koma til þín. Amma mín, ég man
alltaf hvað þér þótti vænt um
dýrin þín öll, kýrnar, hestana
Blesa, Rauð, Litla Rauð og Grána
og svo hundana og hænurnar.
Þetta voru allt eins og góðir vinir
þínir og ef farga þurfi einhveijum
skepnum baðst þú þeim Guðs
blessunar. í eldhúsinu dvaldir þú
oftast við matargerð og bakstur
og í búrinu var alltaf tunna með
slátri sem gott var að komast í
og fá sér mysu þegar heitt var í
veðri og við vorum úti á túni að
hamast í heyskapnum. Á sumrin
var gestagangur mikill á Tungu-
hálsi og þú tókst á móti öllum af
rausnarskap og hlýju og lagðir
þig fram um að allt það besta
væri borið fram. Á haustin þegar
göngur nálguðust varst þú í
nokkra daga að útbúa nesti handa
gangnamönnunum, baka og sjóða
og allt var sett í töskur sem sett-
ar voru á hestbak og smalahund-
unum gleymdir þú ekki, þeir fengu
sérstakt nesti.
Amma giftist Guðjóni Jónssyni
bónda og þjuggu þau rausnarbúi
á Tunguhálsi og þótti þeim báðum
mjög vænt um jörðina sína. Því
voru það þung spor er þau í sam-
einingu tóku þá ákvörðun að flytja
á Sauðárkrók og eftirláta sonum
sínum tveim jörðina, en amma bar
sínar sorgir í hljóði. Amma og afi
voru mjög samtaka með allar sín-
ar ætlanir og þótti mjög vænt
hvort um annað og var hann burt
kallaður frá henni allt of snemma
en nú hefur hún hitt hann að nýju
því amma trúði því að annað líf
biði okkar og við myndum hittast
á öðrum slóðum.
Þegar ég hitti þig í síðasta
skipti nú á haustdögum varst þú
orðin mjög máttfarin og sagðir
mér að hún færi nú að styttast
hjá þér þessi jarðvist. Ég sagði
þá við þig að það yrði tekið vel á
móti þér er þú kæmir yfir móðuna
miklu og þú hlóst og mér fannst
eins og þú kviðir því ekki, þú varst
tilbúin.
Elsku amma, ég vil að lokum
þakka þér fyrir allt sem þú kennd-
ir mér og allar skemmtilegu stund-
irnar sem við áttum saman. Ég
sendi börnum hennar og þeirra
fjölskyldum innilegar samúðar-
kveðjur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Valborg María Stefánsdóttir.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Helga, Valborg, Steinunn,
Líney og fjölsk.
STEINGRIMUR
BENEDIKTSSON
+ Steingrímur
Benediktsson,
garðyrkjufræðing-
ur, fæddist á Stóra-
Ási i Bárðardal i
S-Þingeyjarsýslu 9.
júni 1915. Hann lést
í Sjúkrahúsi Reykja-
víkur hinn 25. sept-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Fossvogs-
kirkju 3. október.
Við lát Steina frænda
vakna margar minning-
ar sem ég get ekki látið
hjá líða að festa á blað.
Fyrstu kynni okkar tengjast veru
minni á Hliði á Álftanesi þegar ég
dvaldi hjá þeim móðurbræðrum mín-
um, Steina og Þóri, veturinn 1945-6
að aflokinni langri vist á Landspítal-
anum.
Þau hjónin, Steini og Jóhanna,
höfðu þá nýlega stofnað heimili og
Unnur, dóttir þeirra, var á fyrsta
ári. Sérstaklega minnist ég jólanna
á Hliði en þá sá ég í fyrsta skipti
grenijólatré fagurlega skreytt með
alls kyns glerkúlum. Gleðin varð þó
skammvinn því að um kvöldið kvikn-
aði í jólatrénu út frá kertunum og
tókst Steina með snarræði að kasta
því á dyr og koma í veg fyrir að
kviknaði í húsinu, en allar fallegu
glerkúlurnar hennar
Jóhönnu fóru í mask.
Vorið 1946 var svo
haldið á ný heim í
Bárðardal og kynni
okkar Steina voru ekki
mikil þar til við bjugg-
um hlið við hlið á Lau-
gateigi í Reykjavík
1964-1966. Þá var
gjarna leitað til fjöl-
skyldunnar ef við Sig-
rún þurftum að fá pöss-
un fyrir börnin okkar
sem þá voru orðin tvö.
Allt frá þeim tíma
hefur sambandið milli
Steina, Jóhönnu og
barna þeirra og fjölskyldu minnar
verið mjög náið, enda þótt fundir
væru færri þann tíma sem ég bjó á
Húsavík.
Sumarið 1982 varð ég fyrir því
óláni að fótbrjóta mig við að mála
húsið mitt í Fjarðarási. Meðan ég
var að ná mér eftir slysið bauðst
Steina sólarlandaferð fyrir tvo til
Sikileyjar. Það varð úr að við Steini
fórum saman í þessa ferð. Á Sikiley
tókst með okkur trúnaðarvinátta
sem stóð allt til síðasta dags. í hug-
ann kemur ferð til Sýrakúsa þar sem
Steini varð viðskila við ferðahópinn
en eftir nokkra leit tókst okkur að
hafa uppi á honum. Þá minnist ég
hljómleika í hálfhrundu hringleika-
húsi í Taormina þar sem við sáum
HELGAINGIBJORG
HELGADÓTTIR
+ Helga Ingibjörg
Helgadóttir
fæddist í Reykjavík
22. júní 1912. Hún
andaðist í Sjúkra-
húsi Suðurlands á
Selfossi 25. septem-
ber síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Selfoss-
kirkju 4. október.
Hún fæddist í „Turn-
húsinu", Norðurstíg 7
í Reylq'avík, í sama
húsi og sennilega í
sama herbergi og Ellen
kona mín og mágkona hennar fædd-
ist í 14 árum seinna. Ýmsum kann
að þykja það undarleg tilviljun. Þetta
nýfædda stúlkubarn hlaut fyrra nafn
sitt frá ömmu okkar, Helgu, í Regin
á Eyrarbakka, Magnúsdóttur frá
Vatnsdal í Fljótshlíð, en hún aftur
frá ömmu sinni, Helgu Jónsdóttur,
umboðsmanns og lögsagnara, Jo-
hnsens á Stóra Ármóti, konu Árna
Magnússonar frá Þorlákshöfn. Er
þar komin blossandi Bergsætt.
Seinna nafnið var hins vegar nafn
Ingibjargar Ketilsdóttur, stjúpmóður
afa okkar, Odds Oddssonar frá
Sámsstöðum í Fljótshlíð, sem missti
móður sína, Ragnhildi Benedikts-
dóttur frá Fljótsdal, rúmlega viku-
gamall. Ingibjörg var mikil gæða-
kona, og henni kynntist móðir okk-
ar, þegar hún var barnið nokkur
sumur hjá Sæmundi Oddssyni föður-
bróður sínum, fyrst í Langagerði í
Hvolhreppi og síðar í Eystri-Garðs-
auka. Ingibjörg var þá orðin ekkja
og komin í homið til sonar síns.
Mikil vinátta tókst með henni og
móður okkar, þó að aldursmunur
væri mikill, og nú var nafn hennar
gefið til heilla.
Fjölskyldan fluttist brátt á Vest-
urgötu 24, og þar fæddist Haukur
bróðir okkar. Þar hélt móðir okkar
líka brúðkaupsveislu Helga Ágústs-
sonar og Önnu systur sinnar 9.
mars 1916, og hafði meira að segja
verið svaramaður hennar. En svo
kom að haustinu 1918 með Kötlu-
gosi og spönsku veikinni, sem sóp-
aði fólki í gröfina, þar á meðal Helga
Magnússyni, frá konu og þremur
börnum. Ekkert lá fyrir annað en
tvístra hópnum. Guðlaug, systir
hans, og Sveinbjöm í
Hlíð, tóku Odd að sér,
eldri drenginn, en móðir
okkar fór til ömmu og
afa á Eyrarbakka
skömmu fyrir jól með
yngri systkinin. Milli
jóla og nýárs kom Helgi
Ágústsson á „lysti-
kerru“ ofan á Bakka
og sótti Dystu (svo var
hún alltaf nefnd af
kunnugum). Á gaml-
ársdag héldu þau upp
að Syðra-Seli í Ytri-
hrepp, og upp frá því
var hún heimilisföst hjá
þeim Önnu, fyrst á Seli,
en frá hausti 1931, á Selfossi, með-
an þau lifðu, nema hvað hún gekk
tvo vetur í Barnaskóla Eyrarbakka
og einn vetur í Húsmæðraskólann á
Blönduósi. Má segja, að Dysta hafí
launað þeim hjónum vel fóstrið með
frábærri umönnun og umhyggju,
ekki síst þegar sjúkleiki, elli og
hrumleiki tóku að sækja að þeim.
Móðir okkar fékk fljótlega vinnu
við afgreiðslu á langlínum símstöðv-
arinnar í Reykjavík næstu 3-4 árin,
en Haukur varð eftir á Eyrarbakka.
En 7. ágúst 1922 giftist hún föður
mínum, Páli Sigurgeirssyni, og þau
fluttust ásamt Hauki bróður norður
til Akureyrar. Þar urðu mikil þátta-
skil, og lanjgvegir hlutu að torvelda
samfundi. Eg var orðinn 7 ára, þeg-
ar ég sá systur mína fyrst, þegar
við mæðginin komum að Syðra-Seli.
Ekki stóð þá betur á en svo, að
Dysta lá rúmföst skaðbrennd á fæti
eftir að hafa stigið ofan í hver í
ógáti við þvotta eða brauðbakstur.
Sennilega var því um að kenna, að
hún var frá bamæsku verulega sjón-
skert. En mikið þótti mér til þess
koma að eiga svo stóra systur, sem
brosti svo fallega til mín og fagnaði
mér svo innilega.
Og það var ekki í síðasta sinn,
sem hún gerði það. Alltaf mætti ég
sömu hlýjunni og gleðinni, þegar
fundum okkar bar saman, innilegri,
systurlegri væntumþykju, víðs fjarri
öllum látalátum eða uppgerð. Slíkt
átti hún ekki til, sú opinskáa, hrein-
hjartaða og góðviljaða sál. Óft átti
ég eftir að koma að Sunnuhvoli,
ýmist einn míns liðs eða með fjöl-
skyldu minni, og þar var alltaf jafng-
ott að koma. Og ekki breytti hún
sýningu á Sögu hermannsins eftir
Stravinsky og hlustuðum á strengja-
sveit frá Ankara í Tyrklandi flytja
tónlist. Á þeim tónleikum urðu okk-
ur þó minnisstæðastir einleikur
kornungrar stúlku á fiðlu og ótrúleg-
ur hljómburður í þessu ævaforna
hringleikahúsi, en að baki gnæfði
eldfjallið Etna við himin yfir skörð-
ótta veggina.
Þá var það ekki lítið ævintýri að
ferðast til Rómaborgar. Mér kemur
þá meðal annars í hug gönguferð
um gömlu borgarrústirnar í Pompei
og myndirnar sem ég tók þar af
Steina með Vesúvíus í bakgrunni.
Ekki má heldur gleyma kvöldstund
á Feneyjatorginu í Róm þar sem við
heilluðumst af harmónikuleik 10 ára
stráks, sem samkvæmt spjaldi sem
hann hafði við hlið sér var munaðar-
laus. Við gátum ekki stillt okkur um
að taka af honum myndir og gefa
honum rausnarlega í peningabauk-
inn. Seinna um kvöldið sáum við
hann svo á öðrum stað á torginu,
greinilega með fjölskyldu sinni, sem
einnig lék á ýmis hljóðfæri. Þá gát-
um við ekki annað en tekið fleiri
myndir og dáðst að klókindum fjöl-
skyldunnar við að auglýsa drenginr.
sem munaðarlausan.
Já, minningarnar hrannast upp
frá þessari ferð okkar og öllu sem
við sáum á Ítalíu. En þær minningar
sem eru mér dýrmætastar eru samt
sem áður kvöldin þegar við ræddum
saman um alla heima og geima. Þá
kynntumst við innri manni hvor ann-
ars og ég fann glöggt hve honum
var enn sár harmur í huga vegna
missis Bjarkar, dóttur sinnar, og
eiginkonunnar. Seinna hef ég sjálfur
kynnst því hve missir barna skilur
eftir djúp sár.
Undanfarin sumur hefur Steini
dvalið um tíma hjá frændfólkinu í
Svartárkoti og unað sér vel. Ég
minnist ferða minna með þau systk-
inin, móður mína og hann, á æsku-
stöðvarnar í Stóraási og upp í Suð-
urárbotna. I þeim ferðum gafst mér
glögg innsýn í lífsbaráttuna á heið-
inni, en jafnframt kom greinilega
fram að kærleikurinn til æskustöðv-
anna var þeim ofar í huga en kröpp
kjör á heiðarbýlinu.
Um árabil hef ég tekið Steina
með á þorrablót í Lionsklúbbnum
Víðarri, ásamt Benna syni hans,
Hilmari Þórissyni og Tryggva Krist-
jánssyni. Sá fagnaður hefst um há-
degi á laugardegi og stendur fram
undir kvöldmat. Sú venja skapaðist
hjá okkur að fara þá heim til mín
og spila brids alla nóttina. Ekki fann
ég að Steini entist verr þessar spila-
nætur en við yngri mennirnir, hann
var hrókur alls fagnaðar allt til
morguns.
Nú eru ævidagar Steina frænda
allir. Hann mun ekki framar setja
öngul í stóra urriðann á Brotinu í
Svartá. Það er þó trúa mín að hann
muni frá núverandi vistarveru fylgj-
« ast með tilburðum mínum og ann-
arra við að reyna að ná þessum
draumasilungi, sem forðum sleit sig
af færi hjá honum og kannske kima
ef sá stóri fer með sigur af hólmi.
Um leið og ég kveð Steina frænda
hinstu kveðju og óska honum alls
hins besta í nýrri vist vottum við,
fjölskyldurnar frá Svartárkoti, börn-
um Steina og fjölskyldum þeirra
okkar dýpstu samúð.
Haukur Harðarson frá
Svartárkoti.