Morgunblaðið - 06.11.1997, Síða 48

48 FIMMTUDAGUR 6. NÖVEMBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
MÁLFRÍÐUR ÓLAFS-
DÓTTIR
+ Málfríður Ólafsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 28. mars
1921. Hún lést á kvennadeild
Landspítalans hinn 21. október
síðastliðinn og fór útför hennar
fram frá Fríkirkjunni í Reykja-
vík miðvikudaginn 29. október.
Mig langar til að senda henni
systur minni síðbúna kveðju.
Fríða var í móðurætt komin af
Jófríðarstaðaættinni við Kapla-
skjólsveg. Við ólumst upp hvort í
sínu umhverfínu, hún með móður-
fólki sínu og ég með föður mínum
og móður, sem var seinni kona
pabba, og föðurömmu og afa. Jón-
ína, móðir Fríðu og Inga bróður og
pabbi höfðu skilið áður en ég kom
til sögunnar. Þegar ég var á bams-
aldri vissi ég óljóst að ég átti hálf-
systkini, sem ég hafði ekkert kynnst.
Þegar ég færði það í tal við pabba
eða mömmu eða afa og ömmu var
mér sagt að vera ekkert að hugsa
um það, ég væri alltof ungur til að
að skilja slíkt. Á þeim árum var
ekki talað um hjónaskilnaði, þeim
var ýtt undir teppið. En ég veiddi
þó upp úr Lóu föðursystur minni,
sem bjó þá á Sólvallagötu 5a og ég
heimsótti iðulega, að pabbi hefði
verið giftur áður og fyrri konan
hans héti Jónína. Lóa hafði alltaf
sterkar taugar til Jófríðarstaðafólks-
ins. Heima þýddi ekkert að spytja,
þar fengust engin svör. Það var
meira að segja svo að þegar fólk
sat saman yfir kaffibolla sló iðulega
þögn á hópinn þegar ég nálgaðist
og ég hélt í bamslegri einfeldni að
fólkið hlyti að vera að tala um fyrra
hjónaband pabba og hálfsystkini
mín, þó það væri að tala um allt
aðra hluti sem litlum stráklingi kom
ekkert við. Þetta var á stríðsárunum
þegar mikið var rætt um leyndar-
mál og hemaðarleyndarmál. Móðir
mín var norsk og foreldrar mínir
áttu mikil samskipti við norska her-
menn sem hér vom þá í setuliðinu.
Ég varð á þeim tímum sannfærður
um að þetta leyndarmál flokkaðist
undir hemaðarleyndarmál og mér
bæri því að þegja um það, enda aldr-
ei rætt á mínu heimili.
Þegar árin liðu kom Fríða þó
stöku sinnum í heimsókn og ég vissi
hver hún var, en hún var tólf ámm
eldri en ég og því ósköp fjarlæg,
enda kom hún til að heimsækja
pabba, en ekki litla bróður.
Þannig liðu árin án þess að ég
kynntist nokkuð hálfsystkinum
mínum eða þeirra fólki að ráði.
Það var svo þegar ég var kominn
á fullorðinsár og giftur maður að
Ingi bróðir okkar giftist Emu Mar-
ínósdóttir og haldin var brúðkaups-
veisla í Borgamesi þar sem okkur
hjónunum var boðið. Við þáðum
boðið með hálfum huga, vitandi að
þama mundi Jófríðarstaðafólkið
einnig vera samankomið, sem ég
ekkert þekkti og fannst hálft í hvom
ærið leyndardómsfullt af því sem
undan var gengið á æskuámnum,
en pabbi hvatti okkur til að fara og
vera fulltrúar föðurfjölskyldunnar.
Mér var hinsvegar tekið sem tínda
syninum af þeim öllum og ég gleymi
aldrei þegar Jónína faðmaði mig að
sér og sagði við mig: „Þú gætir eins
vel verið sonur minn.“ Þessi brúð-
kaupsveisla og kynnin af Jófríðar-
staðafólkinu er sem gimsteinn í
minningum mínum og verður ætíð.
Því hef ég þennan formála að
þarna kynntist ég Fríðu og hennar
fólki fyrst. Smátt og smátt urðum
við Fríða vinir.
Fríða var hörð í lund og bar ekki
sorgir sínar né erfiðleika á torg og
líktist að því leyti föður okkar, sem
var gamall sjómaður og kominn af
sjómönnum langt aftur í ættir, en
hún átti í harðri lífsbaráttu lengst
af ævinnar. Hún kvartaði þó aldrei
hvorki á þeim árum er vinátta okk-
ar var að þróast eða á seinni árum.
Pabbi var stoltur af þessari dótt-
ur sinni þó hann hefði ekki mörg
orð um það í daglegu tali. Sjómenn
flíkuðu ekki tilfinningum sínum, en
það skein þó í gegn þegar hún barst
í tal. Ekki er mér líka grunlaust
um að hann hafi stundum farið og
rétt henni hjálparhönd þegar bar-
átta hennar var hvað hörðust.
Vinátta okkar Fríðu óx með ár-
unum og nú síðustu árin áttum við
oft trúnaðarsamtöl í síma þar sem
við ræddum um fjölskyldur okkar
og líf bæði fyrr og nú. Hún var svo
stolt af börnunum sínum, þeim
Guðrúnu, Óla, Nínu, Einari, Þóri
og Jóhannesi og sagði mér í smáatr-
iðum hvað þau höfðu fyrir stafni
hverju sinni.
Það var henni þungur missir er
Einar lést svo sviplega. Hann bjó
hjá mömmu sinni seinni árin og var
henni ómetanleg hjálparhella þegar
elli kerling og sjúkdómar fóru að
sækja á þessa hörðu og viljasterku
konu sem neitaði að láta bugast
hvað sem á gekk.
Fríða var KR-ingur og var oft
tíðrætt um félagið sitt, enda bjó
hún lengst af á Meistaravöllum,
rétt við KR-völlinn og gat fýlgst
með knattspyrnuleikjum þeirra út
um gluggann. Það var heldur ekki
til að draga úr áhuga hennar og
ákafa að barnabarn hennar var
þjálfari í yngrí flokkum KR.
Að lokum fór svo að ég elskaði
þessa systur mína sem ég hafði
ekkert kynnst í æsku og fyrir mér
var þá svo fjarlæg og dularfull. Ég
vona af hjartans einlægni að hvar
sem hún Fríða er nú líði henni vel.
Hún á það svo sannarlega inni hjá
almættinu.
Tryggvi bróðir.
+
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
ANNA HALLDÓRSDÓTTIR,
Gnoðarvogi 14,
lést þriðjudaginnnn 4. nóvember.
Fyrir hönd systkina og annarra vandamanna,
Ólaffa Kristín Kristófersdóttir.
Ástkær amma okkar, systir og langamma,
ELÍNBORG JÓNSDÓTTIR,
Stangarholti 16,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum laugardaginn 25. október síðastliðinn.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug.
Ellý A. Þorsteinsdóttir, Stefán Karl Guðjónsson,
Sólrún Margrét Þorsteinsdóttir,
Egill Þorsteinsson,
Elísa Jónsdóttir,
og barnabarnabörn.
+
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐMANN ADOLF GUÐMUNDSSON,
Sandprýði,
Vestmannaeyjum,
lést á Sjúkrahúsi Suðurlands þriðjudaginn 4. nóvember.
Guðfinnur Guðmannsson, Eyrún Sæmundsdóttir,
Fjóla Guðmannsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
ástkærs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður og afa,
JÓNS HÁLFDÁNS ÞORBERGSSONAR,
Garðsenda 7,
Reykjavik.
Sérstakar þakkir til starfafólks deildar A-4 á
Sjúkrahúsi Reykjavíkur fyrir einstaka umönnun
og hlýju.
Sigríður Ebenesersdóttir,
RandverJónsson,
Valgeir Ómar Jónsson, Guðlaug Traustadóttir,
Ebeneser Jónsson, Lára Viðarsdóttir,
Guðmundur Páll Jónsson, Berglind Benediktsdóttir,
Elísabet Marfa Jónsdóttir, Jens Níelsson
og barnabörn.
RAGNHEIÐUR
SIG URGEIRSDÓTTIR
VILHJÁLMUR
SIGURÐSSON
+ Ragnheiður Sigurgeirsdótt-
ir fæddist á Eyrarlandi í
Eyjafjarðarsveit 5. desember
1927. Hún lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Akureyri 24.
október síðastliðinn. Vilhjálm-
ur Sigurðsson fæddist á Neðri-
Dálksstöðum, Svalbarðsströnd,
S-Þingeyjarsýslu, 16. mars
1926. Hann lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Akureyri 16.
ágúst 1993.
Útför Ragnheiðar fór fram
frá Akureyrarkirkju 30. októ-
ber.
„Það er nú ekki svo mikið fyrir
mig, ég er nú að verða sjötug og
allir mínir eru sjálfbjarga. Hugsaðu
þér ungu mæðumar hér í kring sem
em að deyja frá litlu bömunum
sínum." Þannig mælti sú sem við
kveðjum nú, er hún fékk úrskurð-
inn, þann sem við óttumst og kvíð-
um. En hún? Þvílík hugprýði!
Þeim sem þekktu hana koma
þessi orð ekki á óvart. Hún var
þeirrar gerðar sem svo fágæt er.
Henni hafði hlotnast auðlegð
sem fólst í góðum gáfum og göf-
ugu hjarta. Hún veitti af gnægta-
bmnni kærleikans; setti hagsmuni
annarra ofar sínum. Það má segja
að hún hafí átt inni hjá lífinu, þótt
slík hugsun hafí verið fjarri henni.
Hún hét Ragnheiður Sigur-
geirsdóttir og var borin og barn-
fædd á menningarheimilinu Eyr-
arlandi. Hún ólst upp við ástríki
og skyldurækni á heimili þar sem
bækur, tónlist og vandað málfar
var í hávegum haft. Hún var
næstelst fjögurra barna sæmdar-
hjónanna Sigríðar Einarsdóttur
og Sigurgeirs Sigfússonar, sem
bjuggu þar myndarbúi frá fyrsta
fjórðungi aldarinnar vel fram á
þann þriðja. Ragnheiður naut
samvista við afa sinn og ömmu,
langömmu og frændfólk; fólk sem
var auðugt í andanum og hefur
eflaust mótað hana. Eyrarland
hefur ætíð skipað sérstakan sess
í huga hennar og hjarta sem og
fólkið hennar sem bjó þar og býr.
Ragnheiður nam ung í húsmæð-
raskóla og um það leyti kynntist
hún mannsefninu sínu, Vilhjálmi
Sigurðssyni, bóndasyni frá Sval-
barðsströnd. Saman gengu þau
æviveginn, eignuðust fjögur börn
en urðu að sjá á eftir frumburði
sínum, efnilegum dreng, á ferm-
ingaraldri. Þá var óbærilegur
harmur kveðinn að þeim hjónum
og fjölskyldunni allri. Börnin bera
foreldrum sínum fagurt vitni, eru
heilsteypt og heiðarleg, en þannig
var lífsviðhorf Ragnheiðar og
Villa; þau sýndu ráðdeild og fyrir-
hyggju og flönuðu ekki að neinu.
Bamabörnin urðu þeim dýrmæt
og var kærleikurinn augljóslega
endurgoldinn.
Vilhjálmur féll frá 1993. Þar er
genginn greindur og góður maður,
vinnusamur og söngelskur. Hann
var ekki allra, en tryggur vinur
vina sinna og traustur fjölskyldu-
faðir.
Það húmar ótt. Ó, huggun mín.
Ég hjálparvana flý til þín.
Því ég er einn, og dagur dvín.
Ó, Drottinn, vertu hjá mér.
(P.S.)
Já, presturinn hans hafði búið
hann vel undir hina hinstu för og
hann var kvaddur á fagran hátt
frá Akureyrarkirkju.
Og nú er komið að kveðjustund
Ragnheiðar:
Ég fylgi þér, mitt lífsins Ijós.
Mín ljúfa von og hjartans rós.
Það breytir sorg í sigurhrós.
Og sælu’, ef þú ert hjá mér.
(P.S.)
Nú eru þau sameinuð á ný og
verður Ragnheiður lögð til hvíldar
við hlið Villa í kirkjugarði Akur-
eyrar, á Höfða.
Ég kveð ástkæra föðursystur
mína með söknuði og þökk fyrir
þann kærleika og þá umhyggju
sem hún hefur sýnt mér og fjöl-
skyldu minni alla tíð. Ennfremur
vil ég þakka henni og þeim báðum
þá einstöku umhyggju og liðsinni
sem þau veittu hjartfólginni ömmu
minni um langt árabil.
Megi Guð allrar huggunar vera
bömum þeirra og bamabömum
nálægur.
Guð blessi minningu Ragnheiðar
og Vilhjálms og láti sitt eilífa ljós
lýsa þeim.
Veri þau kært kvödd í eilífri
náðinni.
Kristín Árnadóttir.
ÓLAFUR JÓHANN
JÓNSSON
+ Ólafur Jóhann Jónsson
verkstjóri fæddist á Húsa-
vík 1. febrúar 1957. Hann lést
á Sjúkrahúsi Þingeyinga á
Húsavík hinn 5. október síðast-
liðinn og fór útför hans fram
frá Húsavíkurkirkju 10. októ-
ber.
Mig langar til að minnast í fáum
orðum Óla frá Norðurhlíð eins og
ég kallaði hann alltaf. Ég var svo
heppinn að kynnast honum strax
á unga aldri, þar sem Lilja systir
hans hefur verið mín besta vinkona
frá unga aldri.
í Norðurhlíð bjuggu systkinin
Óli og Lilja með foreldrum sínum
þegar ég kynntist þeim. Mér er
sérstaklega minnisstætt hvað mik-
ið var af fallegum blómum inni sem
úti. Garðurinn umhverfis húsið var
áhugamál foreldra hans og unnu
þau samhent og gerðu hann falleg-
an. Móðir Óla var mikil hannyrða-
kona og faðir hans laghentur mað-
ur. Börnin lærðu snemma að ganga
vel um heimili sitt og hefur það
fylgt Óla æ síðan þegar hann fór
sjálfur að búa, að hafa snyrti-
mennskuna í fyrirrúmi. Oft fór ég
með Lilju systur hans heim í Norð-
urhlíð eftir að skóla lauk á daginn.
Þá voru konur heimavinnandi hús-
mæður og sinntu börnum og búi.
í mörg hom var að líta, það þurfti
til dæmis að baka allt brauð heima.
Þá þekktist ekki að fara út í búð
eftir brauði eða kexpakka. Kaffí-
borðið var hlaðið gómsætu brauði.
Við eldhúsborðið sátum við oft
saman Óli, Lilja systir, Ævar Áka
frændi þinn og ég. Þið frændur
voruð ávallt léttir í lund, sögðuð
okkur skemmtilegar sögur og
reyttuð af ykkur brandara, svo við
vinkonurnar skríktum af hlátri.
Fleiri sögur mætti neftia af Óla
og íjölskyldu hans í Norðurhlíð, en
þessi litla æskuminning leitaði á
huga minn er ég frétti af andláti Óla.
Elsku Óli, bestu þakkir fyrir
skemmtilegar stundir á æskuheim-
ilinu á árum áður. Þú varst sann-
kallaður gleðigjafí og hrókur alls
fagnaðar.
Elsku Kidda og drengimir, Lilja
vinkona og aðrir aðstandendur.
Guð gefí ykkur styrk í sorg ykkar.
Ásdís Kjartansdóttir.