Morgunblaðið - 24.02.1998, Blaðsíða 40

■»40 ÞRIÐJUDAGUR 24. FEBRÚAR 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Áslaug Káradóttir
var fædd í Víði-
keri í Bárðardal 22.
mars 1941. Hún lést á
heimili sínu, Fremri-
stekk 4 í Reykjavík,
17. febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar hennar
eru Kári Tryggvason,
rithöfundur, f. 23. júlí
1905, og Margrét
Björnsdóttir, f. 14.
janúar 1907, nú bú-
j, sett á Kópavogsbraut
' 1A í Kópavogi. Ás-
laug var yngst fjög-
urra systra, þeirra
Hildar, f. 22. ágúst 1933, Sigrún-
ar, f. 20. ágúst 1936, og Rannveig-
ar, f. 14. nóvember 1938. Áslaug
ólst upp hjá foreldrum sínum í
Víðikeri en fluttist með þeim 1954
til Hveragerðis en bjó síðan í
Reykjavík.
Áslaug eignaðist eina dóttur,
Áslaug vinkona mín - farin, flogin,
frjáls! Síðast þegar ég sá hana stóð
hún við stofugluggann sinn í appel-
sínurauðum slopp - við hliðina á
henni í glugganum stóð appel-
sínurauð havaírós. Þær voru eitthvað
svo líkar þar sem þær stóðu - falleg-
ar, þokkafullar og sérstakar. Áslaug
örlítið þreytt að sjá, ekki að undra, í
glímunni miklu við krabbameinið og
havaírósin blaðlítil, enda vetur.
Það eru komin 26 ár síðan við Ás-
laug hittumst fyrst. Það var á skrif-
stofu Neytendasamtakanna. Um leið
og ég sá hana fannst mér hún spenn-
andi kona, svo óvenjuleg í klæða-
burði og með óvenjulegan húmor
sem heillaði mig. Við vorum ólíkar
v.og komum úr ólíku umhverfí en urð-
um strax frá fyrstu stundu góðar
vinkonur.
Að kynnast Áslaugu var eins og að
ganga inn í nýjan heim. Hennar
heimur var fuliur af bókum. Hennar
heimur var fullur af ljóðum og list-
um. Hennar heimur var fullur af
öðruvísi lífsviðhorfum. Ég naut þess
innilega að fá að vera með í hennar
heimi. Hún var svo vitur, svo
skemmtileg.
Áslaug átti yndislega fjölskyldu,
hún kom úr hreiðri þar sem foreldr-
arnir, Margrét og Kári, voru umvefj-
andi og gefandi - systur hennar
þrjár voru henni kærar, ekki bara
sem systur, heldur líka sem bestu
vinir. Áslaug hafði sérstakar hug-
-myndir um hvemig hún vildi hafa
eigið fjölskyldulíf. Úlfhildur einka-
dóttirin var þar í aðalhlutverki, ást
hennar og gleðigeisli. „Eilíf1 ást
bundin hjúskaparheiti var ekki
hennar „cup of tea“. Hún vildi vera
frjáls, hún vildi eiga sig sjálf eins og
stórar kvenpersónur í stórum sög-
um. En enginn veit sína ævina . . .
inn í líf Áslaugar kom Erlendur, sá
og sigraði hjarta vinkonu minnar svo
gjörsamlega að öll hennar fyrri fyr-
irheit hurfu sem dögg fyrir sólu.
Hún var innilega hamingjusöm, ástin
lýsti af henni. Árið 1983 giftum við
okkur báðar vinkonurnar og Áslaug
gifti sig meira að segja í kjólnum
sem ég hafði ætlað að gifta mig í -
_Jiannig fléttaðist líf okkar Áslaugar
skemmtilega saman.
Síðustu fjögur árin kom óvæginn
fylgisveinn inn í líf Áslaugar. Þessi
fylgisveinn fylgdi henni í fyrstu þétt
eftir og hélt henni fast í heljargreip
sinni.
Þó virtist um tíma eins og hann
hefði tapað og orðið að sleppa af
henni klónni. Hún endurheimti frelsi
til að vera hún sjálf með Erlendi og
„Úlfínum“ sínum sem hún elskaði
svo heitt. En fylgisveinninn gaf sig
ekki.
Þegar við hittumst stutta stund nú
-Á janúar, var margt breytt í lífí Ás-
laugar vinkonu minnar, við vissum
það báðar, stundin var heilög. En
tvennt var algjörlega óbreytt. Henn-
ar óviðjafnanlegi húmor, hann var
þarna á sínum stað og hún - sama
daman sem fyrr, er hún glansaði um
í síðum pilsum, með óteljandi háls-
festar, frumlega eyrnalokka og löng
munnstykki. Hún sagði mér að hún
''i.efði óskað sér að fá nýjan fallegan
tílfhildi, f. 3. septem-
ber 1968 með sambýl-
ismanni sínum Degi
Þorleifssyni, sagn-
fræðingi, f. 13. októ-
ber 1933, en þau
bjuggu saman í fjög-
ur ár 1968-1972.
Hinn 2. júní 1983 gift-
ist hún eftirlifandi
eiginmanni sínum,
Erlendi Lárussyni,
tryggingastærðfræð-
ingi og forstöðu-
manni Vátrygginga-
eftirlitsins, f. 1. júlí
1934. Hún starfaði
lengst af við skrifstofustörf, sein-
ast hjá skipadeild Sambandsins,
síðar Samskipum hf. frá 1979 þar
til í nóvember 1997.
títför Áslaugar fer fram frá Há-
teigskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
slopp í jólagjöf — af því að nú færi
hún að verða svo veik!
Svona var Áslaug. Já, í mínum
huga er og verður Áslaug vinkona
mín hetja - hetja lífsins - sérstak-
lega þegar fylgisveinninn - dauðinn
- var mættur á staðinn og beið þess
óþolinmóður að taka hana i fangið og
fara með hana á braut - þá var hún
stærst.
Og nú er hún farin - ég trúi því að
hún sé frjáls sem aldrei fyrr og að
ljóminn sem fylgdi henni alltaf, baði
hana nú geislum sínum.
Góða ferð, góða vinkona.
Helga Mattína, Grímsey.
Okkur systkinin langar í fáum orð-
um að minnast móðursystur okkar,
Áslaugar. Það fyrsta sem kemur upp
í hugann er hvað Áslaug frænka var
alltaf glæsileg eða eins og hún hefði
orðað það sjálf - elegant. Útgeislun
hennar var einstök. Hvai- sem Ás-
laug frænka kom fylgdi henni fersk-
leiki og glaðværð. Orðheppni hennar
og kímnigáfa naut sín vel í góðra
vina hópi.
Það er stórt skarð höggvið í
systrahópinn, en þær hafa alla tíð
verið mjög samrýmdar. Það fór ekki
framhjá neinum þegar þær systur
komu saman, íjörugar samræður og
hlátrasköll.
Hún minnti á kvæði og kossa
og kvöldin björt og löng
og hvíta, fieyga fúgla
og fjaðraþyt og söng.
Og svipur hennar sýndi,
hvað sál hennar var góð.
Pað hló af ást og æsku,
hið unga villiblóð.
Ég bý að brosum hennar
og blessa hennar spor,
því hún var mild og máttug
og minnti á - jarðneskt vor.
(Davíð Stefánsson)
Síðustu árin kom berlega í ljós
hvað Áslaug frænka var sterk. Hún
vann hverja orrustuna á fætur
annarri við illvígan sjúkdóm. Jafn-
vel á erfíðustu stundum var kímni
hennar skammt undan. Að lokum
fór það þó svo að hún tapaði stríð-
inu. Þó engum hafi dulist að hverju
stefndi er erfítt að trúa því að Ás-
laug frænka sé ekki lengur á meðal
okkar, en minningin um hana lifir.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin er aftanrjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
sem enginn í vöku sér.
(Davíð Stefánsson)
Elsku Erlendur, Úlla, amma, afi,
systur og aðrir aðstandendur. Við
sýstkinin og fjölskyldur okkar biðj-
um góðan Guð að blessa ykkur og
styrkja.
Eyjólfur, Margrét
og Gunnhildur.
Kankvís og frjáls í fasi kom Ás-
laug Káradóttir til Skipadeildar
Sambandsins og tók senuna.
Þá voru aðrir tímar, fyrirtækið
frekar lítið en skipin þó fleiri en
seinna varð og sigldu grámáluð víða
um höf með SÍS-merkið á grænum
skorsteinunum, en það kölluðu gár-
ungamir „gæruna“ í háðungarskyni.
Þröngt var þarna í gamla Sam-
bandshúsinu, lúinn dúkur á gólfum
og búnaður fábreyttur. Starfsmenn
hver í kallfæri við annan. Fólk sem
þurfti afgreiðslu var inni á gafli og
frjálslegt andrúmsloft.
Þá komu stundum konur skipverj-
anna, oft með krakkadobíuna með
sér að ná í laun manna sinna sem
sáust ekki í landi svo vikum eða
mánuðum skipti. Eða þá að einhver
farmaðurinn var mættur á kakíbux-
um með meldingar varðandi skip og
áhöfn og blíndi á okkur sem sátum
við skrifborðin og botnaði ekkert í
hve marga þurfti hjá einni útgerð til
að naga blýanta.
Allt var í návígi og gerði fólkið
sem vann hjá Skipadeildinni sam-
hent og vakandi hvað fyrir annars
kjörum og aðstæðum. Öðrum fremui1
skóp Áslaug samhygðina sem batt
okkur. Kát og kímin í aðra röndina,
en afdráttarlaus og ekki höll undir
málamiðlun í hina. Hún lifði fyi’ir
aðra menningarstrauma en mörg
okkar sem vorum henni samtíða.
Næmi fyrir íslensku máli, ljóðum og
lausavísum var við brugðið. Fólk lað-
aðist að henni hversdagslega og á
gleðistundum var hún hrókur alls
fagnaðar. Mér fannst ég eiga hana
að sérstökum vini, svo var um fleiri.
Við komum saman nú í byrjun
desember, fólk sem vann hjá Skipa-
deild Sambandsins í eina tíð. Vildum
sjá hvert annað, fínna hlý handtök
og viðra gamla daga. Áslaug átti
hugmyndina að þessu hófí og stóð að
því ásamt nokkrum vinum sínum hjá
Samskipum.
Þetta var notalegt kvöld, en neist-
ann vantaði. Áslaug var veik heima
og að okkur vinum hennar læddist
tregi. Nú er hún látin.
Gamlir félagar úr Skipadeild Sam-
bandsins votta ástvinum hennar
samúð, kveðja heillandi konu og
kæran vin.
Kári Valvesson.
Ljós ber á rökkurvegu,
rökkur ber á ljósvep.
Líf ber til dauða,
og dauði til lífs.
(Þorsteinn Valdimarsson)
Við urðum að sjá á bak Áslaugu
allt of fljótt. Hún kom inn í líf okkar
fyrir sautján árum, þegar hún hóf
sambúð með Erlendi og tengdist
okkur fjölskylduböndum, hún og
Úlfhildur dóttir hennar. Við kynnt-
umst líka fjölskyldu Áslaugar, for-
eldrum hennar Margréti Björnsdótt-
ur og Kára Tryggvasyni, rithöfundi
og kennara, systrum hennai-, mökum
þeirra og börnum. Þessi stórfjöl-
skylda er um margt óvenjuleg og
það sem mest einkennir hana er
mikil samheldni og væntumþykja,
sem nærir alla sem eru þeim nálæg.
Yfir Áslaugu var sérstakur þokki.
Hún var glæsileg og fáguð í fram-
komu og mikill fagurkeri, sem fylgd-
ist vel með því sem við bar í heimi
bóka, leiklistar, tónlistar og mynd-
listar. Henni féll vel að handleika
pensil og setja upp vef og heimilið
bar handbragði hennar og góðum
smekk fagui-t vitni. Hún var trygg-
lynd og átti marga vini og veitti þeim
af auðlegð hjarta síns.
Það voru hátíðastundir þegar við
vorum með Áslaugu og Erlendi, ann-
að hvort á heimavelli eða á ferðalög-
um um landið og við eigum margar
dýnnætar minningar frá samvei'u-
stundum okkar þai- sem rætt var um
heima og geima langt frá argaþrasi
hversdagsleikans.
Það kom eins og reiðarslag þegar
Áslaug greindist með krabbamein
fyrir fimm árum. Hún bar sig vel og
vildi ekki láta sjúkdóminn stjórna lífi
sínu meir en nauðsyn krafði. Hún
gafst aldrei upp og þrautseigja henn-
ar og viljaþrek gaf okkur vonir um
að hún hefði sigur. Þær vonir brugð-
ust, en við reynum að sefa sorgina
með trú á að þrautum hennar sé lok-
ið og að aðskilnaðurinn sé aðeins
tímabundinn.
Við vottum Erlendi, Úlfhildi, Mar-
gréti og Kára og öðrum ástvinum
hennar samúð okkar.
Vertu sæl, Áslaug og hjartans
þakkir fyrir árin sem við áttum sam-
leið. Minning þín lifir í hugum okkar.
Elsa G. Vilmundardóttir,
Pálmi Lárusson.
í dag kveðjum við kæra vinkonu
okkai', Áslaugu Káradóttur, en hún
hefur verið samstarfskona okkar í
Samskipum frá því um mitt ár 1979.
Áslaug var afar geðþekk og glaðleg
kona. Hún talaði fallegt og vandað
mál svo unun var á að hlusta. Hún
var mikill fagurkeri hvað viðkom
menningu og listum og átti afskap-
lega auðvelt með að miðla öðrum af
reynslu sinni. Hún sagði svo
skemmtilega frá að okkur fannst
sem við hefðum verið með henni á
ferðalögum hennar erlendis, farið í
leikhús, á ljóðakvöld eða á tónleika.
Hún vai- „elegant" heimskona og eig-
um við öll okkar góðu minningar
tengdar henni, hvort sem er við leik
eða störf.
Áslaug var mjög traustur sam-
starfsmaður sem gott var að leita til.
Með jákvæðu hugarfari tókst henni
að leysa vel úr öllum málum. Við
urðum afar hrygg þegar við fréttum
af hennai- illvíga sjúkdómi, en með
sínum sterka persónuleika hjálpaði
Áslaug okkur og var aðdáunarvert
að sjá hvað hún barðist af miklu
æðruleysi fram á síðasta dag.
Áslaug átti kærleiksríka fjöl-
skyldu, en slíkt er lífsins lán hverjum
sem það höndlar. Ástkær eiginmað-
ur hennar og dóttir lögðu sitt að
mörkum svo henni auðnaðist að vera
heima þegar sjúkdómurinn herjaði á
og létti það henni mjög síðustu spor-
in. Við vitum það að hamingjan felst
ekki síst í því hvernig við tökum því
sem að höndum ber. Það að sýna þol-
gæði og missa ekki vonina er hvað
mikilvægast hverjum manni.
Við lítum til baka með þakklæti
fyrir að hafa fengið að kynnast Ás-
laugu og vinna með henni, en sá far-
sæli tími hefði gjarna mátt vera
lengri. Við sendum ástvinum öllum
okkar innilegustu samúðarkveðjur
og biðjum góðan Guð að styrkja Er-
lend og Úlfhildi í sorg þeirra.
Samstarfsfólk hjá Samskipum.
Kæra vinkona, ég get varla gert
mér í hugarlund hvernig lífið verður
eiginlega án þín, en ég hugga mig
við að allar góðu minningarnar lifa
þó með okkur áfram.
Við vorum 18 ára þegar Siggi
frændi kynnti okkur forðum og hélst
sá vinskapur alla tíð. Ég minnist
fyrstu Þýzkalandsdvalar okkar þar
sem við kynntumst hvor annarri
mjög náið og reyndi þar verulega á
vinskapinn. Ég man líka eftir
ógleymanlegum helgarferðum okkar
til Hveragerðis þar sem við nutum
gestrisni foreldra þinna, man eftir
þér hjá okkur á Holtsgötunni,
hversu vel þú reyndist alltaf móður
minni og okkur öllum. Ferðin okkar
til Dublin um árið þegar við heim-
sóttum Úlfhildi. Mikið var gaman og
þú varst alltaf jafn „pjöttuð" og
gerðir sjálf mest grín að því.
Við höfum sannarlega hlegið oft
og mikið saman. Ég sé þig í anda
með gítarinn þar sem þú treður upp
og syngur „Ég þekki konur með eld
í æðum“.
Ég dáðist að þér hversu vel þú
gast fylgst með námi Úlfhildar og
allar þær bækur sem þér tókst að
lesa.
Vinátta okkar rofnaði aldrei þótt
við værum árum saman fjarri hvor
annarri. Við gátum alltaf tekið upp
þráðinn að nýju.
Ég man aldrei eftir þér í vondu
skapi, þú varst alltaf glöð og kát,
eiginlega man ég ekki eftir neinu
slæmu í fari þínu, samt varstu svo
mannleg.
Fyrir nokkrum dögum þegar þú
varst orðin fárveik spurði ég um líð-
an þína og þú svaraðir bara: „Segðu
mér heldur frá leikritinu sem þú
sást í gær“.
Þú lést þér alltaf annt um aðra og
gerðir lítið úr eigin vanlíðan.
Áslaug, ég þakka þér fyrir allt, líf-
ASLAUG
KÁRADÓTTIR
ið hefði sannarlega verið dauflegra
án þín.
Ég og fjölskylda mín vottum öll-
um vinum og ættingjum innilega
samúð, sérstaklega þó Úlfhildi, Er-
lendi, foreldrum og systrum. Ég
vona að Guð veiti ykkur styrk.
Björg.
Hún Áslaug er dáin. Mikið eru
þessi orð endanleg og sár. Við viss-
um reyndar að að þessu stefndi þar
sem Áslaug var búin að vera mikið
veik en samt heldur maður alltaf í
vonina.
Ég minnist þess þegar ég hitti Ás-
laugu fyrst, ég veit ekki hvor var
feimnari, ætli það hafí ekki bara ver-
ið jafnt á báða bóga. En það stóð
ekki lengi yfir því að Áslaug var
þannig að ekki þýddi neitt að vera
feiminn. Eftir því sem árin liðu urð-
um við góðar vinkonur og gat ég
leitað til hennar hvenær sem var ef
mér lá eitthvað á hjarta, þá var gott
að setjast niður með kaffíð og
spjalla, líka ef það var bara um dag-
inn og veginn.
Það eru ekki allir sem upplifa það
að kveðjast tvisvar en þó urðum við
fyrir því. Áslaug var mikið veik fyrir
þremur árum og var henni vart hug-
að líf. Sem betur fer náði hún sér að
mestu leyti og gat haldið áfram sínu
daglega lífi og að ferðast en það var
henni dýrmætt. Mikið var gaman að
ferðasögunum og myndunum sem
voru teknar við þau tækifæri. Alltaf
var Áslaug jafnfín og falleg, smart í
tauinu og vel til höfð. Þótt hún væri
orðin veik aftur keypti hún sér „fok-
dýra kápu“ þegar hún fór út í haust,
alla leið til Ástralíu. Áslaug skrapp
líka til Danmerkur og talaði mikið
um þá ferð. Ég veit að henni fannst
yndislegt að geta verið á flakki með
systrum sínum. Það var alltaf jafn-
gaman að fjölskylduveislunum þar
sem kornflekskakan hennar ömmu
var aðalnúmerið og verður það ansi
skrýtið þegar hana fer að vanta, af
því að það var alveg sama hvað ég
reyndi að baka hana, hún mistókst
alltaf og varð bara aldrei eins og
ömmu kaka.
Elsku Áslaug, þótt þú sért farin
þá ertu samt alltaf hjá okkur, í huga
okkar og hjarta. Ég á mér uppá-
halds spakmæli sem segir: Þeir
dánu eru vinir sem dauðinn getur
ekki svipt oss. (André Maurois.)
Einhvern daginn hittumst við aft-
ur, hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín tengdadóttir,
Sýta.
Það var alltaf eitthvað sérstakt
við að koma á heimili Áslaugar
Káradóttur. Við komum í fylgd Úlf-
hildar dóttur hennar og viðmót Ás-
laugar var slíkt að manni leið um-
svifalaust vel. Hún hafði einstakt lag
á að láta öllum líða vel í návist sinni
og hafði óbilandi áhuga á öllu sem
við tókum okkur fyrir hendur. Hún
talaði alltaf við okkur sem jafningja,
jafnvel þegar við vorum aulalegir
unglingar sem eru ekki beinlínis
þekktir fyrir samræðulist. Ekki
spillti fyrir þessum heimsóknum
hvað heimfli hennar var fallegt og
notalegt, uppfullt af hlutum sem
gaman var að skoða og heyra hvað-
an komu. Hún þreyttist ekki á að
kynna okkur fyrir óvenjulegum mat,
því hún var einstök smekkmann-
eskja á mat og vín, og ávallt áhuga-
söm um að prófa eitthvað nýtt. Það
leið ekki á löngu þar til við fórum að
taka hana okkur til fyrirmyndar
með matarboðum og vínsmökkun-
um. En það sem einkenndi hana
mest og það sem við munum geyma
helst í minningunni var hennar
skemmtilega kímnigáfa og létta
lund. Þessi einstaka skapgerð henn-
ar var bæði henni og hennar nán-
ustu mikill styrkur síðustu árin. Við
viljum votta Erlendi og Úlfhildi,
Margréti og Kára og öðrum ná-
komnum, okkar innilegustu samúð.
Gunnþórunn Guðmundsdóttir
og Gunnar Gunnarsson.
• Fleirí niiiuiingurgreiimr um
Áslaugu Káradóttur bíða liirtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.