Morgunblaðið - 21.06.1998, Blaðsíða 32

32 SUNNUDAGUR 21. JÚNÍ 1998
MORGUNBLAÐIÐ
SIGRÍÐUR
HELGADÓTTIR
+ Sigríður Helga-
dóttir fæddist á
Króksstöðum, Eyja-
fjarðarsveit, 16.
júní 1915. Hún lést
á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
12. júní síðastliðinn.
Foreldrar henn-
ar voru Halldóra
Sölvadóttir, f. 8.
september 1884, d.
25. janúar 1954, og
Helgi Helgason, f.
5. mars 1871, d. 16.
júní 1955. Eignuð-
ust þau 9 börn og
náðu 4 þeirra fullorðinsaldri.
Þau voru, auk Sigríðar, Aðal-
steinn, f. 23. september 1910,
d. 3. janúar 1991, Sigtryggur
Jón, f. 27. september 1912, d.
9. júlí 1986, Jónína Ingibjörg,
f. 20. nóvember 1922, d. 4. nóv-
ember 1985. Hinn 12. janúar
1935 giftist Sigríður Gunnari
Friðrikssyni vörubflsljóra, f.
24. september 1908, d. 23.
ágúst 1967, ættuð-
um frá Blöndu-
gerði í Hróars-
tungu. Börn Sigríð-
ar eru: 1) Helga
Hrönn Unnsteins-
dóttir, f. 21. júní
1933, hún á 2 börn
á lífi og 5 barna-
börn. 2) Svala Sig-
urborg Gunnars-
dóttir, f. 11. maí
1935, hún á 3 börn
og 5 barnabörn. 3)
Einar Orn Gunn-
arsson, f. 2. desem-
ber 1938, maki
María Jóhannsdóttir, f. 25. maí
1940, eiga þau 3 börn og 5
barnaböm á lífi. 4) Dóra
Nikolína Gunnarsdóttir, f. 20.
janúar 1950, maki Guðmundur
Jón Jónasson f. 16. aprfl 1955,
eiga þau 3 börn.
Útför Sigríðar Helgadóttur
fer fram frá Akureyrarkirkj u
mánudaginn 22. júní og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Ástarþakkir elsku mamma
alla fyrir lífsins stund.
Fyrir unnu ævistörfin,
ástarfórn og kærleikslund.
Þegar lifs í þungu stríði
þrengja að sinni málin vönd,
göfuleikans glæstar perlur
glitra ura minninganna lönd.
Inn í fagra lífsins landið
leita hjörtu vor til þín
þar sem dýrðleg öUu yfir
eilíf náðar sólin skín.
Þar sem drottins dásemd ljómar
dýrðin himins blasir við.
Helgur andi lífs á landi
leiði þig um þroskans svið.
(Jón Bergsteinn Pétursson)
Blessuð sé minning þín, elsku
mamma.
Börnin.
Elskuleg fóðuramma mín, Sig-
ríður Helgadóttir, kvaddi þetta líf
hinn 12. þessa mánaðar.
í byrjun maímánaðar þegar ég
kom síðast til Akureyrar og heim-
sótti Siggu ömmu leyndi sér ekki
að margra mánaða veikindi höfðu
sett mark sitt á hana.
Yfir rjúkandi súkkulaðibolla og
ljúffengum kræsingum áttum við
saman stund sem í dag er mér
ákaflega dýrmæt. Við rifjuðum upp
þann tíma þegar ég var lítil stelpa
með annan fótinn á heimili ömmu
og afa í Norðurbyggðinni sem er
rétt hjá húsi foreldra minna. Ég
átti mikinn tíma með ömmu, sér-
staklega eftir að afi lést og það var
svo ótal margt sem við gerðum
saman og gaman var að rifja upp.
Þrátt fyrir að amma starfaði ut-
MINNINGAR
an heimilisins virtist hún alltaf hafa
tíma til þess að sinna okkur böm-
unum. í mörg ár færði hún mér í
afmælisgjöf fullt box af nýbökuð-
um litlum kökum með bleiku
kremi. I hverri köku var falinn
málsháttur og urðu þessar kökur
frægar í mínum bamaafmælum.
Það var Siggu ömmu hjartans
mál að gleðja aðra og var það ávallt
gert af einstakri alúð. Útsaumuðu
og handmáluðu jólakortin hennar
era listaverk sem vel era varðveitt
svo að ekki sé talað um fallega
skrifaðar kveðjumar, þannig
mætti lengi telja.
Fjölskyldan var ömmu það dýr-
mætasta af öllu og skipti velferð
fjölskyldumeðlima hana miklu
máli. Ef einhversstaðar vora veik-
indi fylgdist hún náið með líðan og
bata og hvatning í námi og starfi
var henni eðlileg öðram til handa.
Það var svo auðvelt og gott að tala
við hana ömmu, hún gat brúað öll
kynslóðabil.
Súkkulaðið var löngu búið í þess-
ari síðustu heimsókn minni til
hennar og amma var greinilega
orðin þreytt. Það var komið að
kveðjustund. Ég faðmaði ömmu
þétt að mér í síðasta sinn og kyssti
hana á báða vanga.
Ég bið góðan Guð að blessa
minningu Siggu ömmu.
Araa.
Elsku amma mín.
Eg veit þú fylgist með mér
og leiðir mig á lífsins braut
Allar ár eiga sinn farveg
og okkar vegir liggja saman.
Þótt sölt tár mín falli á lífsins leið
mun styrkur þinn ávalit vera greyptur mér
í minnum.
Góð er gleðin, björt og hrein
þin var einstök, hennar ég sakna.
Þín
Gunnur Ósk.
Elsku amma mín. Núna ertu far-
in burt í faðm afa Gunnars. Mér
þykir erfitt að hugsa til þess að
geta aldrei aftur heimsótt þig og
spjallað um heima og geima. Hleg-
ið með þér á góðri stundu eða fund-
ið fyrir væntumþykju þinni og ást-
úð þegar eitthvað bjátaði á. Hlýja
og vináttuþel var nokkuð sem þú
áttir alltaf nóg af og alltaf gastu
gert gott úr öllu. Ég og Stefán
fengum að njóta væntumþykju
þinnar í ríkum mæli, sem og
drengimir okkar tveir, sem alltaf
vora til í að fara í heimsókn til
ömmu Siggu. Það var sama hve
mörg prakkarastrikin þeir gerðu,
þú kipptir þér lítið upp við það og
máttir ekki heyra á það minnst að
þeir fengju ávítur fyrir.
í dag verð ég að kveðja þig í
hinsta sinn. En svo lánsöm er ég að
eiga yndislegar minningar um þig
sem ég mun geyma í hjarta mínu.
Allir fallegu munimir sem þú bjóst
til og gafst okkur munu alltaf
minna okkur á þig og ég mun varð-
veita þá eins og dýrgripi. Ég mun
aldrei gleyma þér elsku amma mín
og núna veit ég að þér líður vel.
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
Hnigin er sól í sjó.
Sof þú í blíðri ró.
Við höfum vakað nóg.
Værðar þú njóta skalt
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
(Jóhann Jónsson)
Vei-tu sæl, elsku amma mín, og
takk fyrir allt.
Eydís.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öilum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Á fallegu sumarkvöldi kvaddi
tengdamóðir mín, Sigríður Helga-
dóttir, þennan heim. Langt er síðan
leiðir okkar lágu saman, 10-11 ára
stelpuskotta sat döpur úti í bíl hjá
Jóni í Fífilgerði á leið í sveitina til
Sollu, hann þurfti endilega að koma
við í Rauðumýri 18 og heilsa upp á
heiðui-shjónin Sigríði og Gunnar
áður en farið væri úr bænum. Þau
reyndu bæði að fá mig inn en nei
takk ég ætlaði að bíða í bílnum, mér
fannst ég vera ein í heiminum.
Nokkur ár liðu og nú brá svo við að
stelpuskottan fór að koma aftur í
Rauðumýrina og vildi bara alls ekki
fara þaðan, hafði klófest einkason-
inn á heimilinu og nú varð ekki aft-
ur snúið. Síðan era liðin um 40 ár
og margs er að minnast. Fyrst og
fremst langar mig, Sigríður mín, að
þakka þér alla þá elsku í minn garð,
oft á tíðum óverðskuldaða, þakka
þér þá ástúð sem þú sýndir börnum
okkar Einars og bamabömum. Þú
tókst alltaf þátt í gleði okkar og
sorg. Á besta aldri misstir þú
manninn þinn hann Gunnar og
markaði það efalaust allt þitt líf eft-
ir það, en þú þurftir að halda áfram
og bömin þín studdu þig og hjálp-
uðu. Þú varst mjög ákveðinn per-
sónuleiki, hafðir skoðun á öllum
málum og lást ekkert á þeim.
Frændrækin varst þú með ein-
dæmum, ræktaðir þann garð vel og
stór er vinahópurinn sem syrgir þig
núna. Ég held nú samt að barna-
börn og langömmubömin hafi alltaf
haft sérstakan sess í hjarta þínu,
alltaf fylgdist þú með öUu sem þau
tóku sér fyrir hendur og gladdist
yfir öUum sigram þeirra og fannst
til með þeim ef miður gekk. Síðasti
vetur var búinn að vera þér mjög
erfiður, margar ferðir þurftir þú að
fara niður á Sjúkrahúsið, þú varst
orðin þreytt á þessu, fannst lítið
ganga, þó alltaf dásamaðir þú lækn-
ana þína og starfsfólkið aUt fyrir
frábæra umönnun, sem er ekki of
mælt. Margt verður til að minna á
þig áfram, allir faUegu munimir
þínir sem þú gafst okkur verða vel
varðveittir og fáir skrifuðu betur en
þú. Ég bið góðan guð að gefa fjöl-
skyldunni allri styrk í sorg okkar
og söknuði. Guð blessi minningu
þína. Það var gott að vera tengda-
dóttir Sigríðar Helgadóttur.
María.
+ Einar G. Guð-
jónsson fæddist
í Reykjavík 11.
september 1914.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 9.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Guðjón Guð-
laugsson trésmiður
og kona hans Mar-
grét Einarsdóttir.
Bræður ^ hans eru
Þór og Ásgeir Kári.
Einar kvæntist
Margréti Sigurðar-
dóttur 1942 og böm
þeirra eru Sigríður, f. 1944,
Það er sárt þegar vinir kveðja,
sem við höfum þekkt lengi og met-
um að verðleikum. Einar G. Guð-
jónsson var kvæntur Margréti Sig-
urðardóttur Magnússonar yfir-
læknis á Vífilsstöðum og Sigríðar
J. Magnússon, en Getta var æsku-
vinkona mín og eins konar uppeld-
issystir. Ég ræddi við Gettu mína
kvöldið áður en Einar lést. Hún
velti þvi fyrir sér, hvers mætti
vænta, ef hann lifði slysið af. Oft
áður hafði ég reynt styrk hennar
og skynsemi, en aldrei jafn áþreif-
anlega og í þessu samtali okkar.
Einar var Verslunarskólagenginn
og var deildarfulltrúi í innlagna-
deild Rafmagnsveitu Reykjavikur.
Hann var ötull starfsmaður og
ósérhlífinn. Einar var hreinskipt-
inn og lá ekki á skoðunum sínum,
sama hver átti í hlut. Hann var
maður seintekinn, en ef viðkom-
andi öðlaðist vináttu hans eignað-
ist hann traustan og góðan vin.
maður hennar er
Sigvaldi Þór Egg-
ertsson, og Guðjón,
f. 1946, kona hans
er Bryndís Jóns-
dóttir. Bamabömin
em sex.
Einar útskrifað-
ist úr _ Verslunar-
skóla Islands árið
1932. Hann vann
mestallan sinn
starfsaldur á skrif-
stofu Rafmagns-
veitu Reykjavíkur,
eða til ársins 1981.
títför Einars fór
fram frá Neskirlqu 16. júní.
Einar og Getta byrjuðu sinn
búskap í lítilli íbúð hjá foreldram
hans, og þar eignuðust þau tvö
böm sín, Sigríði og Guðjón, sem
verið hafa foreldram sínum stoð
og stytta, ekki síst er aldurinn
færðist yfir þau.
Fljótlega byggðu þau Einar
reisulegt hús á Grenimel ásamt
Guðmundi Benediktssyni borgar-
gjaldkera, vini sínum, og þangað
var gott að koma. Einar og Getta
létu sér annt um að halda fjöl-
skyldum þeirra beggja saman, og
á Grenimelnum réð samheldnin
ríkjum hjá ungum og öldnum.
Væntumþykja þeirra hjóna var
auðfundin og góður andi sveif þar
yfir vötnum.
Einar og Getta byggðu sér
sumarbústað í landi Kárastaða í
Þingvallasveit, létu sér annt um
staðinn, unnu að gróðursetningu
og hlúðu að afkomendum sínum.
Þangað var ferðinni heitið, þegar
slysið varð. Einar var viðfelldinn í
framkomu, þægilegur í viðræðum,
börn löðuðust að honum og hann
lét sér annt um vini sína. Hann
lifði farsælu lífi, þau hjónin gengu
oft úti og fóru oft saman í sund.
Þau ferðuðust oft saman bæði
innanlands og utan og kynntu sér
aðstæður, áður en farið var, til að
stuðla að lærdómsríkri ferð.
Við hjónin vottum Gettu og fjöl-
skyldu hennar innilega samúð á
erfiðum tímum og blessuð sé
minning Einars Guðjónssonar.
Guðrún P. Helgadóttir.
Elsku afi. Ég hef verið að velta
því fyrir mér hvort ég ætti að rita
þér þetta bréf til að þakka þér
fyrir samveruna síðastliðin ár.
Málið er að ég veit ekki hvert skal
senda bréfið. En þótt þú fáir
sennilega engan Mogga þar sem
þú ert núna vona ég að með ein-
hverjum hætti takist þér að
skynja það sem hér stendur. Ég
trúi því nefnilega að þú sért enn
til þótt í öðru formi sé en áður. Á
sama hátt og við lukum oft spjalli
okkar hér áður með því að segja
hvor við annan „takk fyrir spjall-
ið“ segi ég nú: Takk fyrir samver-
una. Það er víst að samveran við
þig hefur gefið mér mikið. Þú
varst í raun ekki bara afi minn
heldur líka besti vinur, og meira
að segja „aktívur“ vinur. Ég
minnist þín sem sérlega úrræða-
góðs og skarps 84 ára gamals
manns sem var svo vel með á nót-
unum að hann gat allt eins verið
50 árum yngri hvað andlegt at-
gervi varðaði. Á góðri stundu
varstu manna skemmtilegastur,
sposkur, kíminn og orðheppinn.
Fyrir mig gat það virkað beinlínis
endurnærandi og afslappandi að
umgangast þig og rabba um dag-
inn og veginn, hvort sem það var
um mál sem hátt bar í þjóðfélag-
inu þá stundina, viðgerðir á hús-
inu okkar eða framtíðarplön, oftar
sennilega mín en þín.
Ofarlega í huga mér eru sumar-
bústaðaferðirnar sem við höfum
farið saman síðastliðin ár, þú, ég
og amma, en þar áttum við góðar
stundir með foreldram mínum og
systrum. Ég veit að það fannst
þér líka. Það var einstakt hvað þú
gast lifað þig inn í smáu hlutina
og haft gaman af þeim. Það vil ég
gjarnan læra. Ég minnist þess
þegar þú leist við einhverju sinni
þegar við Sigrún voram að mála
svefnherbergið á Grenimelnum.
Liturínn sem við settum á vegg-
ina var dumbrauður en veggirnir
voru áður hvítir. Margir hefðu nú
haldið að svo róttækar breytingar
væru ekki eftir þínu höfði þar sem
þú áttir jú húsið og hafðir að auki
mjög ákveðnar skoðanir á hlutun-
um. En það lýsir svo vel sjálfum
þér og þínu viðhorfi til mín að
þegar þú hafðir með sjálfum þér
ákveðið að þetta væri eitthvað
sem ég skyldi ráða, stóðstu hund-
rað prósent með mér í öllu verk-
inu, tókst þér pensil í hönd og tal-
aðir ekki um annað næstu vikuna
en hvað þetta væri nú allt eins og
danskt hjá okkur félögunum,
áferðin, liturinn, undirvinnan og
vandvirknin þvílík að maður gat
haldið að næsta skref væri að
taka við verðlaunum fyrir verkið.
Það var þetta viðhorf þitt til hlut-
anna sem gerði þig svo skemmti-
legan þegar þú vildir svo við hafa.
Ég er ekki fjarri því að orðið
„lífskúnstner" fari nálægt því að
lýsa því sem ég er að reyna að
segja hér. Nú er ekki svo að skilja
að þú hafir verið allra maður
heldur var það frekar svo að þer
líkaði við suma og aðra ekki. Ég
var svo heppinn að tilheyra fyrri
hópnum og fyrir það að fá að vera
vinur þinn er ég ævinlega þakk-
látur.
Eitt er það sem ég vil minnast
áður en ég hætti, en það var þetta
með „sjentilmanninn" og „kavalí-
erinn“. Við mamma voram að rifja
það upp fyrir skömmu þegar við
einhverju sinni sóttum þig á Land-
spítalann úr minni háttar „inspek-
síon“. Á leiðinni út um aðaldyr
spítalans kemurðu auga á hjúkr-
unarkonu sem áður hafði hjúkrað
þér. Einhvern veginn æxlaðist það
þannig að við þuiftum að snúa
okkur í hálfhring áður en við geng-
um út um dymar. Hjúkranarkon-
an var í nokkurri fjarlægð frá okk-
ur og þú áttaðir þig ekki á hver
þetta var fyrr en þú varst kominn
u.þ.b. hálfan hring í viðsnúningn-
um. Eins og ósjálfrátt heldurðu
áfram snúningnum og klárar heil-
an hring þannig að nú snýrðu aftur
að hjúkrunarkonunni en á sama
augabragði færist höndin upp að
hattinum og þú tekur ofan fyrir
henni og hneigir þig. Þetta fannst
okkur mömmu lýsa vel herra-
manninum sem þú gast sýnt af þér
við þá sem þér líkaði. Enda þarf ég
reyndar ekki að leita langt að
dæmunum því ég man ekki eftir
því í öll þau ár sem ég borðaði með
ykkur ömmu sunnudagsmáltíðina
að þú hafir nokkru sinni fengið þér
á undan mér á diskinn. Og það var
ekki af skyldurækni heldur bara
einhvern veginn naustu þín betur
þannig.
Jæja, kæri afi, það er mikill
missir af þér héðan af Grenimeln-
um og við amma söknum þín mik-
ið. Ég veit að svo er einnig með
aðra í fjölskyldunni sem notið
hafa návistar þinnar. Ég ætla að
kveðja þig núna, ég vona að eitt-
hvað af þessu nái til þín og ég trúi
því að við munum hittast aftur.
Þinn
Einar.
EINAR G.
GUÐJÓNSSON