Morgunblaðið - 03.07.1998, Side 38

38 FÖSTUDAGUR 3. JÚLÍ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
KRISTBJÖRG
SIGURÐARDÓTTIR
+ Kristbjörg Sig-
urðardóttir
fæddist á Akranesi
hinn 18. nóvember
1976. Hún lést á
Landspítalanum 25.
júní síðastliðinn.
Foreldrar liennar
eru Sigurður Villi
Guðmundsson yfir-
vélstjóri, f. 28.9.
1946, og Dagbjört
Friðriksdóttir
sjúkraliði, f. 16.5.
1947. Systkini henn-
ar eru: 1) Guðmund-
ur Þórir sjómaður,
f. 19.7. 1970. Sambýliskona
hans er Jóhanna Sæmundsdótt-
ir, f. 6.11. 1975. Barn hans er
Vilhjálmur Sveinn,
f. 8.8. 1991. 2) Pá-
lína nemi, f. 28.9.
1974. Barn hennar
er Sigurður Páll
Pálsson, f. 24.3.
1992.
Kristbjörg ólst
upp á Akranesi og
stundaði nám við
Fjölbrautaskóla
Vesturlands á
Akranesi og út-
skrifaðist þaðan
hinn 29. maí sl. sem
stúdent á félags-
fræðibraut.
Utför Kristbjargar fer fram
frá Akraneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Þar sem Gullblómið grær
ekkert illt þar að finna
þó að flestum finnist fjær
þá vil ég á það minna.
Kærleikans móðurmál
er guð í þinni sál
guðdómsins viskuskál
er hjartans innsta bál.
(Garðar Jónsson).
Ekkert fann ég fallegra né meira
styrkjandi til þess að hefja þessa
stuttu kveðju á til hennar Krissu
frænku minnar eða Kristbjargar
eins og hún heitir fullu nafni. Ég
segi heitir vegna þess að hún liflr
þótt látin sé, bæði sem kærleiksrík
minning um einstaka persónu og
eins sem sál sem nú hefur flust nær
kærleiksljósinu bjarta. Ef einhver
er þess umkominn að sitja í nálægð
^ Guðs fóður okkar þá er ég viss um
að henni Krissu hefur verið ætlað
þar sæti.
Hún frænka mín er ein þeirra
einstaklinga sem gera veröldina
tærari og bjartari fyrir okkur hin
og veitti hún ómældum kærleika til
okkar allra í sinni stuttu jarðvist.
En hvað er stutt og hvað er langt?
Kannski var hennar tilgangur full-
komnaður hér á jörð og nú taka við
önnur og stærri verkefni og án efa í
líkingu við starf hennar sem hún
innti svo vel af hendi hér hjá okkur.
Kristbjörg fór sem sigurvegari
eins og ég heyrði svo fallega um
hana sagt, þrátt fyrir ungan aldur.
Henni tókst ætlunarverk sitt hinn
29. maí sl. því þá útskrifaðist hún
frá Fjölbrautaskóla Vesturlands á
Akranesi sem stúdent á félags-
fræðibraut. Þrátt fyrir veikindi sín
tókst henni að ná þessu takmarki og
var það mikið þrekvirki.
Það var síðan hinn 25. júní sl. sem
hún frænka mín kvaddi þann heim
sem við lifum í núna og hélt til móts
við ljósið bjarta. Hjá Krissu voru
móðir hennar og systir er hún lagði
af stað í sína síðustu ferð hér á jörð.
Hún fékk að fara eins og hún lifði,
fallega í friði og kærleika. A móti
henni hefur tekið það ljós og sú feg-
urð sem hún sendi frá sér í ómældu
magni.
Elsku frænka, ég veit þú hvílist
nú eftir þína lífsgöngu en þess verð-
* ur ekki langt að bíða að við getum
tekið upp þráðinn þar sem frá var
horfið. Hvað er langt og hvað er
stutt?
Elsku Dæja, Siggi, Pálína,
•UIjÓMtsÁVtXnR
Austurveri, sími 588 2017
r 3lómcit>úðirt >
öapðskom
. v/ T-ossvogs\<iA<.juc)arð .
Sími, 554 0500
Gummi, Jóhanna, amma og afi, ég
sendi ykkur og öllum þeim sem nú
eiga um sárt að binda mínar hjart-
ans kveðjur. Megi Guð styðja ykkur
og styrkja og halda vemdarhendi
sinni yfir ykkur öllum.
Þó ég sé látinn, harmið mig ekki
með tárum. Hugsið ekki um dauð-
ann með harmi og ótta; ég er svo
nærri að hvert eitt ykkar tár snertir
mig og kvelur. En þegar þið hlæið
og syngið með góðum hug, lyftist
sál mín upp í mót til ljóssins. Verið
glöð og þakklát fyrir allt sem lífið
gefur, og ég tek þátt í gleði ykkar
yfír lífinu. (Ok. höf.).
Sigurbjörn Guðmundsson.
Elsku Krissa.
Mggðu af mér orkuna
sem ég nota til að stíga þyngri öldur
en ég hafði í gær
bara til að þú getir gengið.
Kggðuafmérorkuna
sem ég nota til að sjá lengra
en ég sá í gær
bara til að þú getir brosað.
Ég vildi að þú gætir
þegiðafmérallt,
þó ekki væri nema til að þú
gætir dregið andann.
Þinn bróðir,
Guðmundur.
„Ef fólk ber í sér Ijós, leggur
birtu frá því.“ Það er einmitt lýsing-
in á henni Kristbjörgu okkar, hún
var þeim sem hana þekktu, ættingj-
um og vinum, ljós sem lýsti okkur í
daglegu amstri daganna. Við gerð-
um okkur ef til vill ekki fyllilega
grein fyrir því hversu skært það
lýsti okkur fyrr en síðastliðinn
fimmtudag, þegar ljósið slokknaði.
Krissa eins og hún var alltaf köll-
uð varð snemma augasteinninn okk-
ar, ekki þannig að á aðra skyggði,
heldur var einfaldlega ekki hægt
annað en setja hana í sérstakt há-
sæti í fjölskyldunni. Strax sem lítið
barn varð hún að hefja baráttu við
erfiðan sjúkdóm, en aldrei lét hún
okkur finna að hún væri veik, held-
ur var alltaf jafn glöð og jákvæð,
hvað sem á hana var lagt. Það er
svo merkilegt hvernig svona jákvæð
hugsun og ljúfmennska getur smit-
að út frá sér. Oft getum við verið
önug og snúin en það var eins og
það væri nóg að sjá andlitið hennar
Krissu eða bara að heyra, hæ þetta
er Krissa, þá var einhvern veginn
eins og allt félli í ljúfa löð. Við vitum
ekki hvernig hún fór að því en eftir
samveru með henni urðum við betri
manneskjur.
Minningin um hana og allar góðu
stundirnar sem við áttum saman
mun gera dagana sem framundan
eru bjartari.
Algóður Guð, þakka þér fyrir
tuttugu og eitt ár með Krissu og við
biðjum þess nú að þú takir hana í
faðminn þinn og leyfir ljósinu henn-
ar að lýsa áfram björtu og skæru í
öðrum heimi.
Amma og afi á Suðurgötunni,
Salvör, Stefán og Hafliði.
Elsku Krissa, þakka þér fyrir allt
sem þú gafst mér, þú ert með það
fallegasta hjartalag sem ég hef
kynnst.
Mér himneskt ljós í hjarta skín
í hvert sinn er ég græt,
því Drottinn tekur tárin mín
ég trúi, og huggast læt.
(Kristján Jónsson)
Vertu sæl vor litla jjúfan blíða,
lof sé Guði, búin ertu að stríða.
Upp til sælu sala
saklaust barn, án dvala!
Lærðu ung við engla Guðs að tala
(Elín Ingveldur)
Elsku Siggi, Dæja, Gummi, Jó-
hanna, Villi, Pálína, Siggi Palli,
Guðmundur, Gugga og aðrir að-
standendur. Ég trúi að Krissa okk-
ar sé engill.
Svandís Asgeirsdóttir.
Nú kveðjum við hana Krissu okk-
ar í hinsta sinn með tár í augum.
Stórt skarð hefur myndast í okkar
vinahóp, alltof snemma.
Krissa, við minnumst þín sem
glaðlyndustu manneskju, sem við
höfum nokkurn tíma kynnst. í
gegnum alla baráttuna við veikindi
þín kvartaðir þú aldrei, varst svo
bjartsýn og yndisleg, að það var
ótrúlegt. Þú vildir alltaf hlusta á
okkar vandamál og reyna að hjálpa
eins og hægt var.
Við eigum svo margar minningar,
sem gott er að geyma, til dæmis
bíóferðirnar okkar, sem þú hefur
mikið talað um og furðað þig á því
hvemig við nenntum að rölta í hálf-
tíma niður í bæ, horfa á myndina og
labba svo til baka aftur.
Okkur er svo minnisstætt hunda-
styttusafnið þitt, sem er orðið ansi
stórt og myndarlegt, einnig setti
beljuhópurinn þinn skemmtilegan
svip á herbergið þitt, sem okkur
fannst öllum svo flott.
Við erum svo stoltar af þér fyrir
að hafa náð stóra takmarkinu þínu
þrátt fyrir veikindi, en það er stúd-
entsprófið sem þú tókst 29. maí slð-
astliðinn. Þetta var mikill gleðidag-
ur hjá þér og fjölskyldu þinni.
Það er svo miklu meira sem við
gætum sagt, að við þyrftum heila
bók til þess. Þú munt alltaf lifa í
hjörtum okkar.
Elsku Krissa, allar stundir okkar
hér er okkur ljúft að muna. Hjart-
ans þakkir sendum þér fyrir sam-
vemna.
Elsku Dæja, Siggi, Gummi, Pá-
lína, Jóhanna og litlu Siggi og Villi,
við biðjum Guð að styrkja ykkur í
gegnum þetta erfiða tímabil, litla
hetjan okkar mun ætíð vera meðal
okkar.
Hvíl í friði.
Þínar bekkjarsystur,
Berglind, Dagrún, Linda,
Minney, Sigurlína og Svana.
Ég fæ mig varla til að trúa því að
ég geti aldrei aftur tekið upp sím-
ann og spjallað við þig, elsku besta
Krissa mín. Við áttum svo margar
góðar stundir saman í gegnum árin,
að eiginlega má segja að allt sem ég
sé eða geri minni mig á þig.
Mér finnst tíminn hafa liðið alltof
hratt á þessum sextán áram, sem
við höfum þekkst, og þótt ég viti að
nú h'ður þér betur en oft áður, á ég
ekki auðvelt með að sleppa þér.
Góðu stundirnar okkar vora svo
margar og það er svo margt sem við
brölluðum tvær saman, í skólanum,
eftir skóla og í öllum fríum - það
gat tekið á, ef við hittumst ekki dag-
lega! Enda komst þú í langar heim-
sóknir bæði sumrin sem ég fór
norður að passa og í minningum
mínum var alltaf sól þann tíma.
Fyrsta verslunarmannahelgar-
ferðin okkar var að mörgu leyti sér-
stök, en þá buðu Dæja og Siggi mér
með í ferðalag norður í land. Þetta
var frábær verslunarmannahelgi,
við fórum á sfldarævintýri, Sauðár-
krók, Olafsfjörð, Höllustaði og þar
fórum við á hestbak og loks til
Akureyrar, þar sem við skelltum
okkur í bíó og röltum gegnum hálf-
tóma „Halló Akureyri", sem þá var
haldin í fyrsta sinn.
Við höfum gert svo margt frá-
bært, hlegið og „djókað“ og nú er
alltof margt, sem ég get ekki lengur
spurt þig um, hvort það hafi verið
svona eða hinsegin, eins og við
gerðum alltaf ef okkur datt eitthvað
gamalt og gott í hug, sem við mund-
um sjálfar ekki nógu vel, en þá gat
hin yfirleitt hresst upp á minnið.
Þegar önnur okkar var beðin um
að gæta barna á kvöldin, kom auð-
vitað ekki annað til greina en að við
kæmum báðar til að hjálpast að og
það voru góðar stundir eins og allar
aðrar.
Þegar ég og Víðir eignuðumst
litlu dóttur okkar, fannst okkur auð-
vitað við hæfi að skíra hana í höfuð-
ið á þér og mömmu hans, hún fékk
Kristbjargarnafnið og mér fínnst
yndislegt að hafa gert það, ég kem
þá alltaf til með að segja nafnið þitt
oft á dag og minnast þín um leið.
Við giftum okkur líka á síðasta
ári og þá sagðir þú mér að þetta
væri fyrsta brúðkaupið sem þú fær-
ir í og auðvitað var það óskaplega
gaman.
Einnig var yndislegt að okkur
skyldi takast að útskrifast saman úr
fjölbrautaskólanum. Útskriftardag-
urinn okkar var ein af mínum frá-
bæru minningum um þig og einnig
sú síðasta, því við sáumst ekki aftur,
en töluðum saman í síma. En það
besta er að vita, að þú náðir stúd-
entsprófinu sem þú hafðir stefnt að
svo lengi, þrátt fyrir erfiðan vetur.
Og nú vona ég að þú sért orðin laus
við allar kvalir og hoppir og skoppir
um og sért virkilega ánægð eins og
þú varst venjulega.
Nú kveð ég þig í hinsta sinn, mín
allra besta vinkona, með miklum
söknuði, elsku Krissa mín.
Elsku Siggi, Dæja, Pálína,
Gummi, Jóhanna, Villi, Siggi og fjöl-
skyldan öll, þið sem elskuðuð og
studduð Krissu svo mikið, ykkar
missir er mikill og ég, Víðir og litla
Krissa biðjum Guð að styrkja ykkur
núna og um alla framtíð.
Ég vil enda þessa kveðju með
hluta úr ljóði, „Vinir era það mikil-
vægasta í lífinu“, sem var á korti
sem Krissa gaf mér, það var á
ensku, en ég reyni að koma þvi til
skila á íslensku:
Vinir eru sérstakar manneskjur
sem við bemm í hjörtum okkar
hvert sem lífið ber okkur.
Það er sama hvert lífið ber okkur
eða hve langt er á milli okkar,
þú munt alltaf vera nálægt mér
og ég mun alltaf vera vinkona þín.
Krissa var alltaf litla hetjan með
stóra hjartað, það vita allir, sem
þekktu hana, en nú hefur hún feng-
ið hvfldina eftir langa baráttu.
Sigurlína.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Með þessum orðum kveð ég þig,
elsku Krissa mín. Það er margt sem
fer í gegnum huga minn á þessari
stundu og margs að minnast. Það
var alltaf svo gaman að koma upp á
Skaga til Stebba og Söllu, alltaf um
leið og við gengum inn um dyrnar,
ég og Stebbi, þá var síminn tekinn
upp og hringt til þín. Svo leið ekki
langur tími þar til þú varst komin
og Stebbi og Salla stjönuðu í kring-
um okkur, já, að vera hjá þeim er
eins og manns annað heimili og þau
sjálf eins og manns eigin foreldrar.
Við hlóðum á okkur myndbands-
spólum, namminu var ekki gleymt
og svo spiluðum við jafnvel langt
fram á nótt. Ekki vorum við ánægð-
ar þegar Stebbi frændi kom svo um
hádegið daginn eftir inn til okkar
með pott og sleif, barði því saman
og kallaði „góðan daginn“. Þar sem
við voram þessir venjulegu ungling-
ar þá fannst okkur ekkert betra en
að sofa, en þegar við fundum ilminn
af ristuðu brauði eða jafnvel
súkkulaðiköku með bananakremi,
þá vorum við fljótar fram úr.
Hvernig sem var og hvað sem við
gerðum þá var alltaf jafn gaman hjá
okkur.
Ég þakka Guði fyrir að fá að eiga
þig íýrir vinkonu mína í gegnum ár-
in, en það hefði mátt vera lengri
tími. Ég veit að hún Anna Lísa syst-
ir mín tekur á móti þér opnum örm-
um og leiðir þig inn í þennan nýja
heim. Sorgmædd horfi ég á eftir
þér. Megi Guð styrkja og varðveita
mömmu þína, pabba, Pálínu,
Gumma, ömmu þína, afa og Stebba
og Söllu í þessari sorg. Og elsku
Krissa mín, þangað til seinna þá
geymi ég allar mínar minningar í
mínu hjarta. Vertu sæl, elsku vin-
kona, og far í friði.
Þín vinkona,
Aldís.
Elsku Krissa mín. Nú ertu farin,
nú líður þér vel. Manstu þegar við
kynntumst? Við vorum að setja nið-
ur blóm í vinnuskólanum. Við náð-
um mjög vel saman þá. En ekki
grunaði okkur að við ættum eftir að
verða þetta nánar eins og við urð-
um. Leiðir okkar lágu þó ekki sam-
an fyrr en þremur áram seinna. Ég
var nýbyrjuð í fjölbrautaskólanum.
Þú og hinir lífsreyndu eldri nemar
tókuð okkur að ykkur og kennduð
okkur hvernig ætti að haga sér í
þessari menntastofnun. Manstu
hve gaman gat verið í frímínútun-
um? Þ.e. þegar fólk gat mætt og
mátti vera að því að mæta í skól-
ann. Vinkvennahópurinn okkar
þurfti að minnsta kosti tvö borð í
frímínútunum. Það var svo æðislegt
að eiga þig að. Við gátum svo sann-
arlega talað, og jafnvel þagað heil-
lengi saman og liðið samt vel hvorri
í návist annarrar. Já, símtöl sem
gátu varað meira en klukkutíma,
rúntar sem entust oft fleiri en eina
klukkustund. Æ, það er svo margs
að minnast i sambandi við þig, en
nú ertu farin, og ég á eftir að sakna
þín.
Krissa mín, ég veit að þú „fílaðir"
ekki minningargreinar, en ég verð
að segja þetta klisjukennda; þeir
bestu deyja ungir. Ég hef aldrei
kynnst eins fallegri og yndislegri
manneskju og þér. Hjartað þitt svo
stórt að það gæti gleypt allan heim-
inn. Ég er þakklát fyrir þau forrétt-
indi að hafa fengið að vera vinkona
þín. Þú varst alltaf tilbúin að hlusta,
sama hvaða smámálum maður var
að væla yfir. En Krissa, þú kvart-
aðir aldrei. Ég veit að þú varst veik,
þótt þú vildir ekki ræða það, og ég
veit að líf þitt hefur ekki verið
neinn dans á rósum. Aldrei heyrði
ég þig kvarta né kveina þegar mað-
ur var að kvarta yfir hversdags-
hlutunum.
Krissa, sál þín var sterk, en lík-
aminn ekki. Þú varst hörkudugleg
að ná að ljúka stúdentsprófunum
þrátt fyrir veikindin. Ég er mjög
stolt af þér, þú stóðst þig eins og
hetja.
Eitt sinn eftir eina af ferðum þín-
um til Bandaríkjanna færðirðu mér
kort sem fjallaði um vináttu. Þetta
kort lýsti mjög vel vináttunni okkar
og hvað þú varst mér:
„Sama hvert við förum í lífínu
munum við aldrei gleyma þeim sem
elskuðu okkur og hjálpuðu okkur
að þekkja sjálfa okkur betur. Við
munum muna þá sem stóðu með
okkur í gegnum erfiðleika og þá
sem okkur leið nógu vel með til að
geta sýnt hver maður er í raun og
vera. Vinir eru ógleymanlegir, þeir
láta sig dreyma og skipuleggja æv-
ina saman, og vinir taka manni eins
og maður er og hvetja mann til að
vera allt sem maður ætlar að
verða.“
Krissa mín, takk fyrir allt sem þú
hefur kennt mér um lífið, og fyrir
að hjálpa mér að taka réttar
ákvarðanir í lífinu.
Þín vinkona,
Elsa Margrét.
• Fleiri minningargreinar um
Kristbjörgu Sigurðardóttur biöa
birtingar og munu birtast i blaðinu
næstu daga.