Morgunblaðið - 07.11.1998, Síða 47

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 7. NÓVEMBER 1998 47
MINNINGAR
einhveijum gæðinga sinna, búinn að
moka og sópa út úr dyrum í hest-
húsinu enda snyrtimenni mikið.
Síðasta verk Einars var að ná í
hestana sína í hausthagann og taka
þá á hús, en hafði á orði að full-
snemmt væri, en ekki leyndi sér
gleðin og tilhlökkunin yfir því að
geta nú farið að sýsla við hrossin. I
hjarta mínu þegar ég kveð Einar
gleðst ég yfir því að hann var að
sinna hugarefnum sínum þegar
hann kvaddi.
Kæra Ingí, Steini, Finni, Gísli og
fjölskyldan öll, megi góður guð
styrkja ykkur og styðja, minningin
um góðan dreng verði ykkur Ijós í
lífinu.
Jón Guðni.
Undarlegur er þessi dauði, alltaf
kemur hann okkur í opna skjöldu,
jafnvel þótt hann sé í rauninni það
eina sem við eigum víst í þessu lífi.
Það er ekki meira en svo að við sé-
um búin að átta okkur á því að
vinnufélögunum hefur fækkað um
einn og nú er skarð fyrir skildi.
Þótt við vissum auðvitað að Einar
væri hjai-tasjúklingur, datt okkur
ekki í hug að við hefðum ekld meira
tíma með honum hér í heimi. Það er
því mikil huggun að við eigum ótal
góðar minningar um þennan horfna
félaga og vin. Einar hafði alveg ein-
stakt lag á því að hafa alla ánægða í
kringum sig, þetta ljúfa viðmót með
glettnu ívafi er ekki öllum gefið.
Einar var skemmtileg blanda af
Skagfirðingi og Bolvíkingi, hann
var auðvitað fyrst og fremst Skag-
firðingur og þar voru rætumar, en
héðan var konan hans og hér kusu
þau að búa sér heimili og hér ólu
þau upp drengina sína. Einar átti
að sjálfsögðu hesta og það var bæði
styrkur hans og veikleiki, hann
mátti helst ekki heyra talað um
hest, hann varð að fá að sjá hann.
Hann sagði oft að hestarnir væru
sínir bestu vinir og við fundum það
vel að aldrei fór hann svo oft til
hestanna að hann hlakkaði ekki til.
Það má því segja að fyrst dauða
hans þurfti að bera að svo skyndi-
lega að þá var hann þó við sína
kærustu iðju og það hefur eflaust
komið honum best. Einar var alveg
einstakt snyrtimenni og prúð-
menni, hann var afar glöggur á
menn og málefni og kom það sér oft
vel í starfi, hann var ótrúlega þolin-
móður og hafði gott lag á að vinna
fólk á sitt band. Það var alveg ynd-
islegt að sjá til hans þegar barna-
börnin voru í heimsókn, fyrst nafni
hans og seinna yngri drengirnir.
Lúmskur er sá grunur að þeir hafi
fengið ýmislegt hjá afa, sem ekki
var alveg á dagskrá annars staðar.
Við finnum það vel að hér er autt
sæti, og söknum sárt vinar. Ekki
síst saknar Valdimar, samstarfs-
maður Einars, vinnufélaga og vin-
ar, en samstarf þeirra hefur staðið í
rúm 27 ár þar sem aldrei bar
skugga á milli. Kæra Ingý, auðvitað
er þinn missir mestur. Megi góður
Guð veita þér og fjölskyldu þinni
styrk í sorg.
Vinnufélagar.
Þessi fátæklegu orð rita ég til að
kveðja vin minn og kunningja, Ein-
ar Þorsteinsson. Kunningsskapur
okkar hófst fyrir rúmum tveimur
áratugum, og voru það hestar sem
leiddu okkur saman, en Einar var
mikill hestamaður og hafði yndi af
að sýsla við hross og njóta þeirra. A
þessum tímamótum hrannast minn-
ingarnar upp, margar ferðirnar fór-
um við saman, bæði ríðandi og ak-
andi, en tilefni ferðanna var yfir-
leitt alltaf tengt hestum. Gaman
var að ferðast með Einari, hann var
alltaf léttur og hress, stutt í spaug-
ið og hafði gaman af að senda
mönnum létt og græskulaus skot,
og átti sinn þátt í því að ferðirnar
heppnuðust vel og urðu öllum
ógleymanlegar sem með honum
ferðuðust. Hestar skiptu oft um
eigendur í þessum ferðum, og var
hann manna slyngastur í því að lýsa
hestum þannig að úr urðu hesta-
kaup, enda maðurinn með skag-
firskt blóð í æðum.
Margar ferðir fórum við á
haustin í Laufskálarétt og var þá
farið í heimsókn á bæina og gömul
kynni rifjuð upp og hélt hann mikl-
um tengslum við sína gömlu sveit-
unga og æskustöðvarnar. Fyrir
nokkrum ánim keyptum við nokkr-
ir félagar saman jörðina Þúfur í
Isafjarðardjúpi, og áttum þar
ógleymanlegar samverustundir yfir
sumartímann við útreiðar og gleð-
skap.
Að leiðarlokum þakka ég sam-
fylgdina og minningin um góðan fé-
laga lifir.
Kæra Ingí, Steini, Finni, Gísli og
aðrir aðstandendur, guð gefi ykkur
styrk til að takast á við sorgina.
Rögnvaldur Ingólfsson.
Föstudaginn 30. október sl. barst
mér sú dapurlega fregn, að starfs-
maður minn og góður félagi, Einar
Þorsteinsson lögregluvarðstjóri,
hefði orðið bráðkvaddur þá fyrr um
daginn, skömmu áður en hann
skyldi hefja vakt.
Upphaf kynna minna og Einars
voru þau að ég fluttist til Bolungar-
víkur til að gegna embætti bæjarfó-
geta, sem nú heitir sýslumaður,
haustið 1990. Hann hafði þá verið í
veikindaleyfi um nokkurt skeið en
var að hefja störf að nýju sem lög-
reglumaður; annar af tveimur sem í
Bolungarvík starfa. Eg minnist
þess, að mér varð ljóst strax á okk-
ar fyrsta fundi, að þarna fór róleg-
ur og yfirvegaður maður sem þægi-
legt var að eiga samskipti við. Er
kynni okkar hófust hafði Einar ver-
ið lögreglumaður í Bolungarvík í
rúma tvo áratugi eða allt frá árinu
1969. Mér, ungum og lítt reyndum í
störfum yfirmanns, mátti því vera
ljóst, að þar fór maður sem lifað
hafði tímana tvenna í lögreglu-
mannsstarfi. Þótt Einar hefði litla
fonnlega menntun að baki á þessu
sviði hafði hann öðlast margháttaða
reynslu í skóla lífsins. I því návígi
sem óhjákvæmilega verður á stað
eins og Bolungarvík með sína rúm-
lega 1.000 íbúa verður starf lög-
reglumannsins auðvitað á margan
hátt öðruvísi en á fjölmennari stöð-
um. Hér eru menn oftar en ekki
einir á vettvangi viðburða og þurfa
því mjög á hæfileikum í mannlegum
samskiptum að halda og leysa úr
málum „innanhúss" en ekki eftir
formlegum leiðum. Þeim hæfileik-
um var Einar gæddur í ríkum
mæli. Þótt menn hafi stundum orð-
ið úfnir í skapi, eins og gengur, og
látið mungát leiða sig á brautir
slæmrar háttsemi, er mér ekki
kunnugt um mörg tilfelli þar sem
hann gat ekki róað menn og talað
til þannig að þeir létu af henni.
Held ég að hann hafi sparað ófáum
manninum næturgistingu í fanga-
geymslum embættisins með fágaðri
og afslappaðri framkomu, sem róað
gat jafnvel hina æstustu menn. Eitt
sem ugglaust átti sinn þátt í því var
eflaust það, að Einar bar virðingu
fyrir fólki, sama hver í hlut átti, og
umgekkst jafnt háa sem lága sem
jafningja. Þá var Einari mjög í mun
að koma fremur í veg fyrir að borg-
urunum yrði hált á svelli réttvísinn-
ar, en að standa þá að verki fyrir
afbrot; allra síst að koma þeim að
óvörum, ef hjá því varð komist.
Mátti að jafnaði treysta því ef hann
var á vakt að hann væri nærri á
lögreglubifreiðinni eftir skemmtan-
ir og dansleiki í bænum, svo menn
létur sér síður detta í hug að aka
bifreið með Bakkusi í fór. Þá beitti
hann þeirri aðferð, hvar sem henni
varð við komið, til að leiða fólk af
braut brota og ósæmilegrar hátt-
semi, að veita föðurlegt tiltal;
skýrslugerð, skriffmnska og önnur
formleg réttarvörsluúrræði voru
honum minna töm. Held ég að mér
sé óhætt að fullyrða að flestum íbú-
um í Bolungarvík hafi verið hlýtt til
Einars og líkað störf hans vel. Sjá
þeir nú á bak góðum embættis-
manni.
Einar var Skagfirðingur að upp-
runa, fæddur og uppalinn í Akra-
hreppi. Eins og títt er um Skagfirð-
inga eru þeir ýmist miklir söng-
menn eða hestamenn nema hvort
tveggja sé. Þótt ekki hafi ég heyrt
Einar syngja var hann mikill hesta-
maður og átti hér nokkur hross
sem hann sinnti af alúð og natni.
Þegar kallið kom var hann einmitt
að koma frá því að sinna hestum
sínum. Við Einar störfuðum saman
í Lionsklúbbi Bolungarvíkur þar
sem hann mætti vel á alla fundi og
tók þátt í störfum klúbbsins af
áhuga og fómfysi. Þótt Einar hefði
sig ekki ýkja mikið í frammi í opin-
berum orðræðum var hann traust-
ur og öruggur liðsmaður sem skilur
eftir sig stórt skarð. Einar var
framsóknarmaður í þess orðs bestu
merkingu og vildi hag hinna dreifðu
byggða sem bestan. Ekki þekki ég
mikið til fjölskyldu Einars ef undan
er skilin kona hans Ingibjörg Guð-
finnsdóttir, sem nú er svo skyndi-
lega svipt góðum bónda. Þrjá syni
áttu þau er komust til fullorðinsára,
en einn lést aðeins nokkurra mán-
aða. Synirnir hafa nú allir yfirgefið
heimahagana fyrir nokkru og stofn-
að fjölskyldur; einn í Noregi og
tveir í Hafnarfirði. Færi ég konu
Einars, Ingibjörgu, sonum þeirra
og þeirra fjölskyldum einlægar
samúðarkveðjur mínar. Starfsfólk
embættis sýslumannsins í Bolung-
arvík kveður góðan félaga, sem
skilur eftir sig stórt skarð í þeirra
hópi.
Jónas Guðmundsson.
Það rifjast upp margar góðar
minningar þegar Einar er kvaddur.
Ég kynntist honum fyrir u.þ.b.
fimmtán árum og þá var hugur
hans allur við hestamennsku eins
og góðum Skagfirðingi sæmir. Ein-
ar var einn af stofnendum hesta-
mannafélagsins Hendingar og sat í
stjórn þess til síðasta aðalfundar.
Einnig var hann í ritnefnd blaðs
með sama nafni og skilaði þar góðu
verki. Þá sýndi hann mikinn dugn-
að við uppbyggingu íþróttasvæðis-
ins í Hnífsdal.
Þegar voraði mátti sjá glampa í
augum Einars því þá var félagsmót
Hendingar í nánd. Þar keppti hann
á öllum mótum og var sigursæll í
mótslok.
Hann flíkaði ekki eigin afrekum
en í velbúinni stofu þeiiTa hjóna,
hans og Ingibjargar Guðfinnsdótt-
ur, sem alltaf er gölluð Ingý, gat að
líta marga fallega verðlaunagripi
húsbóndans, sem hann hafði unnið
á mörgum árum. Einar var mikill
bóndi í sér og mjög nærgætinn við
skepnur. Hann var tengdur æsku-
slóðum sínum í Skagafirði sterkum
böndum og fór í Laufskálarétt á
hverju hausti. Við Hendingarfélag-
ar söknum vinar í stað og biðjum
honum fararheilla. Það verður tóm-
legt í Reiðkoti og Þúfum ásamt
hesthúsum og litla félagsheimilinu í
Bolungarvík og skarð hans vand-
fyllt. Samúðarkveðjur flyt ég eftir-
lifandi eiginkonu og afkomendum
þehra. Guð blessi minningu góðs
félaga.
Guðjón Finndal Finnbogason.
Kveðja frá Framsóknarfélagi
Bolungarvíkur
Föstudaginn 30. október barst sú
hai-mafregn um byggðina í Bolung-
arvík að Einar Þorsteinsson varð-
stjóri hefði orðið bráðkvaddur.
Fyrir okkur sem þekktum Einar
kom það ekki á óvart, hve almennt
íbúar í Bolungarvík tóku þessari
fregn með miklum trega. Einar
naut mikillar virðingar meðal sam-
borgara sinna. Einar hafði um
langt árabil starfað með Framsókn-
arflokknum hér í Bolungarvík.
Hann var ætíð í orði og í verki öfl-
ugur talsmaður samvinnu og fé-
lagshyggju. Hann fylgdist vel með
þjóðmálum, sótti fundi og tók þátt í
kosningabaráttunni. Hann var ætíð
tilbúinn að starfa fyrir flokkinn og
byggðarlagið. Að leiðarlokum eru
honum nú þökkuð góð störf í þágu
Framsóknarflokksins hér í Bolung-
arvík. Við félagar í Framsóknarfé-
lagi Bolungai-víkur sendum Ingi-
björgu og fjölskyldu okkar samúð-
arkveðjur.
Framsóknarféiag
Bolungarvíkur.
+ Sigfús Hilinar
Árnason,
Klapparstíg 2,
Hauganesi, var
fæddur á Sjávar-
bakka á Litla-Ár-
skógssandi hinn 22.
október 1928. Hann
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á
Ákureyri hinn 25.
október síðastlið-
inn.
Foreldrar hans
voru þau Baldvina
Guðrún Sigfúsdótt-
ir og Árni Arnason.
Sigfús var ókvæntur og barn-
laus og bjó lengst af ævi sinnar
á heimili systur sinnar og
mágs, Kristínar Ragnheiðar
Jakobsdóttur og Valdimars
Kjartanssonar á Hauganesi.
Sigfús var jarðsunginn í
Stærra-Árskógskirkju 31. októ-
ber.
Svífur að haustið og svalviðri gnýr.
Svanurinn þagnar og heiðlóan flýr.
Blóm eru fólnuð í brekkunum öll.
Bylgjumar ýfast og rjúka sem mjöll.
FÍeygir burt gullhörpu fossbúinn grár.
Fellir nú skóggyðjan iðjagrænt hár.
(Steingr. Thorst.)
Þessar ljóðlínur komu upp í
huga minn þegar það vitnaðist fyr-
ir nokkrum misserum að Dúddi,
eins og Sigfús var alltaf kallaður,
væri með krabbamein. Þetta litla
ljóð var í miklu uppáhaldi hjá hon-
um og er eitt af því fáa sem ég
heyrði hann syngja.
Dúddi ólst upp á Sandinum hjá
móður sinni og stjúpföður, Jákobi
Sigurvini Ágústssyni, en móðir
Dúdda dó þegar hann var átján
ára. Upp frá því var hann í heimili
hjá Jakobi heitnum, fyrst á Sandin-
um og síðan fluttust þeir með
Kristínu inn á Hauganes þegar hún
hafði fest ráð sitt og hóf búskap
þar með Valdimar Kjartanssyni.
Dúddi hóf að stunda sjó um ferm-
ingu og varð það atvinna hans
næstu 46 árin, en hann hætti til
sjós 1987 og hóf að vinna í landi við
eigin útgerð það ár. Hann eignaðist
bát í félagi við mág sinn og fleiri
árið 1972 og gerðu þeir út og ráku
fiskverkun á Hauganesi til ársins
1994. Dúddi byrjaði sjómennsku
sína á bátum af Ströndinni og var
síðan á togurum fram eftir aldri, en
lengst af var hann á bátum Valtýs
heitins Þorsteinssonar, Olafi
Magnússyni og Þórði Jónassyni.
Dúddi þótti ákaflega góður sjómað-
ur, samviskusamur og traustur og
var orðlagður dugnaður hans og
iðjusemi. Þessir eiginleikar komu
sér einnig vel þegar hann fór að
vinna í landi, fyrst við eigin fisk-
verkun og svo við útgerð nágrann-
anna hjá Víði Trausta, þar sem
hann lauk starfsævinni. Dúdda féll
sjaldan verk úr hendi og var ákaf-
lega drjúgur verkmaður.
Eins og áður segir var Dúddi
lengst af ævi sinnar til heimilis hjá
Stínu og Valda í Klapparstígnum
og byggðist sú sambúð á kærleika
og hlýhug, en alla tíð var mjög
kært á milli þeirra systkinanna.
Þetta kom best í ljós í veikindum
Dúdda, en „gömlu hjónin“ heim-
sóttu hann á hverjum degi þegar
hann var rúmfastur á sjúkrahús-
inu og önnuðust um hann af alúð
og nærgætni heima, eins og þeim
einum er lagið. Þar vildi Dúddi
helst vera og hefur eflaust dregið
það í lengstu lög að
leita sér lækninga.
Hann kvartaði aldrei
og gerði lítið úr veik-
indum sínum og
greinilegt var að hann
ætlaði ekki láta í
minni pokann fyrir
þessum vágesti. Af
mörgu mátti merkja
það í fari Dúdda að
hann teldi sig sko alls
ekki vera að fara.
Daginn fyrir síðustu
aðgerðina heimsóttum
við hann og þá gerði
hann góðlátlegt grín
að því sem á daga hans hafði drifið
þarna og hló innilega með sínum
sérstaka hlátri. Þetta var í síðasta
skiptið sem við heyrðum Dúdda
gera að gamni sínu og hlæja, ekk-
ert varð við ráðið og fljótlega sást
hvert stefndi.
Eins og nærri má geta nutu
börn þeirra Valda og Stínu þess að
hafa Dúdda á heimilinu og var
hann þeim oft sem annar faðir. Já,
hann kom oft færandi hendi heim,
að ekki sé nú talað um þegar hann
kom úr Norðursjónum með sæl-
gæti og framandi leikföng. Þá hef-
ur nú verið gaman að vera til og
njóta. Dúddi gat verið svolítið
glettinn á stundum, að maður segi
ekki stríðinn, og það ekki hvað síst
þegar krakkar áttu í hlut. Hann
hafði gaman af að gantast við
krakkana í „Klappó“ og voru
barnabörnin og undir það síðasta
bamabarnabörnin búin að hljóta
sína eldskírn og farin að kunna að
meta þetta. Hann las mikið og
fylgdist vel með fréttum, horfði
mikið á sjónvarp síðustu árin og
var óspar á að skreppa suður á
bryggju eða út á Sand til að spjalla
við kunningjana. Aldrei heyrði ég
Dúdda hallmæla nokkrum manni,
hann var fámáll og dulur um eigin
hagi og var ekki fyrir að láta bera
á sér. Dúddi minn, sjálfsagt er það
ekki að þínu skapi að minning sé
sett niður á blað og því eðlilegt að
vera ekki mikið að teygja lopann.
Að leiðarlokum fylgja þér kærar
kveðjur frá öllum í fjölskyldunni
fyrir ævarandi tryggð og vináttu
og þú kvaddur með undurfógru
ljóði sem svo fallega var sungið
fyrir þig að leiðarlokum.
Ég er á langferð um lífsins haf
og löngum breytinga kenni.
Mér stefnu frelsarinn góður gaf.
Ég glaður fer eftir henni.
Mig ber að dýrðlegum ljósum löndum.
Par lífsins tré gróa’ á fógrum ströndum,
við sumaryl og sólardýrð.
Og stundum sigli ég blíðan byr
og bræðra samfylgd þá hlýt ég.
Og kjölfars hinna, er fóru fyr,
án fyrirhafnar þá nýt ég.
I sólarljósi er særinn fríður;
og sérhver dagurinn óðar líður,
er siglt er fyrir fullum byr.
Lát akker fall! Ég er í höfn.
Ég er með frelsara mínum.
Far vel, þú æðandi dimma dröfn!
Vor Drottinn bregst eigi sínum.
A meðan akker í ægi falla,
ég alla vinina heyri kalla,
sem fyrri urðu hingað heim.
(Þýð. Vald. Snævarr.)
Dúddi minn, hafðu þökk fyrir
allt og allt. Minningarnar lifa. Guð
blessi þér heimferðina og heimvon
þín verði góð í himininn.
Feiix Jósafatsson.
Formáli minningargreina
ÆSKILEGT er að minningargreinum fylgi á sérblaði upplýsingar um
hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, er fæddur, hvar og hvenær dá-
inn, um foreldra hans, systkini, maka og böm, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útfór hans fer fram. Ætlast er til að þessar upplýsingar
komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í grein-
unum sjálfum.
SIGFÚS HILMAR
ÁRNASON