Morgunblaðið - 07.11.1998, Page 48

48 LAUGARDAGUR 7. NÓVEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
■A
+ Kristín Alda
Guðmundsdóttir
var fædd á fsafirði
18. mars 1920. Hún
lést á Sólvöllum á
Eyrarbakka 27.
október síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin þar,
Ing-ileif Stefánsdótt-
ir (1887-1964) og
Guðmundur skip-
stjóri Kristjánsson
(1876-1962). Systk-
inin vom 12. Þau
eru: 1) Ásta Guð-
munda (1907-1997),
húsfreyja í Hafnarfirði. (Maki:
Sigurbent Gunnar Gíslason, tré-
smiður, 1902-1972. Þau áttu
Ijögur börn). 2) Guðrún Ágústa
(1908-1909). 3) Elí Jóhann Björn
(1910-1995), vélstjóri á ísafirði.
(Maki: Kristjana Jónasdóttir,
1904-1996. Þau áttu tvö börn.) 4)
Kjartan Ingibjörn (1911-1992),
vélsljóri, Hafnarfírði. (Maki:
Hugborg Guðjónsdóttir, 1914-
1990. Þau áttu tvö böm.) 5) Sig-
uijón Ágúst (f. 1913), húsasmið-
ur og slökkviliðsstjóri, fsafirði.
(Maki: Bjargey Halldóra Bær-
ingsdóttir, 1912-1981. Þau áttu
fimm börn.) 6) Stefama Ósk (f.
1915), húsfreyja, Reykjavík.
(Maki: Ömólfur Magnús Örn-
ólfsson, 1917-1986, rafvirlya-
meistari. Þau áttu sjö börn.) 7)
Sigr/ður (f. 1918), húsfreyja,
Reykjavík og Garðabæ. (Maki:
Friðþjófúr Ingimar Jóhannes-
son, loftskeytamaður, 1913-
1984. Þau áttu þijú böm.) 8)
Kristín Alda. 9) Jóhanna (f.
1922), húsfreyja, Reykjavík.
(Maki: Gunnar Einarsson, loft-
skeytamaður, 1915-1983. Þau
áttu þrjú börn.) 10) Jóna Mar-
grét (f. 1924), húsfreyja, Banda-
ríkjunum. (Maki: Harry Buchler,
f. 1911.) Hún á tvö börn. 11)
Haildóra Petrxna (f. 1926, d.
sama ár). 12) Ingileif Jónina (f.
Það mun hafa verið fyrir um 30
árum sem ég heyrði fyrst nefnda
hana Kristínu frá Kálfhóli á Skeið-
um, sem síðar átti eftir að verða
tengdamóðir mín. Þá var ég á leið
til Reykjavíkur með kunningjum
mínum. Þetta var á þeim tíma er
hippamenningin var að byrja að
ryðja sér til rúms og verið var að
tala um hve sú hugsjón væri fögur,
allir stæðu jafnir. Ef einhver átti
eitthvað var sjálfsagt að deila því til
allra. Þessir félagar mínir höfðu orð
á því að ef einhverjir lifðu sam-
kvæmt þessu væri það fjölskyldan á
Kálfhóli. Seinna átti ég því láni að
fagna að kynnast þessari fjölskyldu
og verða tengdasonur þeirra hjóna
er ég giftist Ingileifu, yngstu dóttur
þeirra. Sú skoðun sem félagar mínir
höfðu lýst nokkrum árum áður var
1933), húsfreyja ísa-
firði. (Maki: Ástvaldur
Bjax’ni Björnsson, f.
1932. Þau eiga fjögur
börn.)
Eftirlifandi eigin-
maður Kristínar er
Auðunn Gestsson (f.
24. febrúar 1913),
bóndi á Kálfhóli á
Skeiðum, síðar tré-
smiður á Selfossi.
Börnin voru sex: 1)
Guðleif Selma, f.
1942, húsfreyja að
Torfastöðum í Fljóts-
hlíð, nú búsett í
Reykjavík (dóttir Egils Þorsteins-
sonar, 1921-1964, Eyrarbakka).
Maður Selmu var Jón Sigurberg-
ur Kortsson (f. 1939), bifvéla-
virkjameistari, Hveragerði.
Þeirra börn eru sex: 1,1: Eyvind-
ur, 1961, véltæknifræðingur x'
Sviss. Hans kona var Lorýa Björk
Jónsson, 1962, þau eiga Stefaníu
Kristínu, 1986, og Katrínu Þóru,
1988. 1,2: Kristín Auður, 1962,
tölvuritari Mosfellsbæ. Maður
hennar er Sigurður Marísson,
1959, hugbúnaðar-tæknifræðing-
ur. Þau eiga Ólaf, 1987, og
Petx-únu, 1989. 1,3: Yngvi Karl,
1963, sálfræðingur, kennari,
Hveragerði. Hans kona er banda-
rísk, Petra Jónsson, 1975. 1,4:
Lilja Sóli’ún, 1964, hagfræðingur
og matartæknir, Danmörku.
Maður hennar er Jes Vollertsen,
1961, umhverfisverkfræðingur.
Dóttir hennar er Guðbjörg
Esther Grímsdóttir, f. 1983. 1,5:
Ingibjörg Guðmunda, 1972, nemi
í Danmörku. 1,6: Ólöf Guðrún,
1976, nemi í Reykjavík. 2) Gestur,
f. 1945, dó vikugamall. 3) Val-
gerður, 1947, húsfreyja, Húsa-
tóftum, Skeiðum. Maður hennar
Guðjón Vigfússon, 1936, bóndi.
Þeirra börn: 3,1: Auðunn, 1966,
íþróttakennari og endurskoð-
andi, Hveragerði. Hans kona er
Harpa Rós Björgvinsdóttir, 1966,
svo sannarlega ekki orðum aukin,
unga fólkið sem sótti að Kálfhóli á
þessum árum í vinskap og kunn-
ingsskap barna Stínu og Auðuns
kynntist mannkostum hennar vel og
fann hve hlýtt og notalegt var að
koma til hennar. Allir sem þangað
komu voru ætíð aufúsugestir. Þar
sem gestagangur var mikill var
ósjaldan sem hún gekk úr rúmi sínu
til að gestum gæti liðið sem best.
Er ég nú minnist tengdamóður
minnar kemur upp í huga mér máls-
háttur er hljóðar svo. „Hinn gjaf-
mildi æfir sig ekki í góðgerðum,
hann hlustar á hjarta sitt og gefur.“
í þessum orðum finnst mér mann-
kostum tengdamóður minnar vel
lýst. Það var ríkt hjá Stínu að hugsa
fyrst og fremst um velferð annarra.
Það var ósjaldan að unga fólkið leit-
íþróttakennari og húsfreyja.
Þeirra börn Glódís, 1993, og
Guðjón Helgi, 1997. 3,2: Gestur,
1972, umhverfisverkfræðingur,
Reykjavík. Kona hans er
Kristine Helen Falgren, há-
skólanemi í Reykjavík, f. í Dan-
mörku 1977. 3,3: Vigdís, 1975,
háskólaneim x' Bandaríkjunum.
4) Gestur Ólafur, 1951, húsa-
smiðameistari, Selfossi og St.
Pétui-sborg, Rússlandi. Fyrri
kona: Sigrún Óskarsdóttir,
1953, húsfreyja, Selfossi. Börn
þeirra: 4,1: Birna, 1972, hús-
freyja, Selfossi. Með Jóni Stein-
grími Kjartanssyni, f. 1973, átti
hún tvíburana Alex Andra og
Sævar Andra, 1992. Maður
Birnu er Sigurður Frímann
Emilsson, 1967, sjómaður. Son-
ur þeirra er ívar Óli, 1997. 4,2:
Óskar, 1977, verkamaður, Sel-
fossi. Maki: Anna Kristín Valdi-
marsdóttir, f. 1981. 4,3: Brynja,
1989. Síðari kona Gests Ólafs er
Anastasía Auðunsson, f. 1972 í
Rússlandi. Sonur þeirra er
Gestur Andrei, 1996. 5) Guðrún,
1953, kennari, Akureyri. Fyrri
maður: Jón Guðmann Jónsson,
1952. Börn þeirra: 5,1: Magnús,
1973, verslunarmaður, Akur-
eyri. Maki: Hulda Björk Gríms-
dóttir. 5,2: Fanný Guðbjörg,
1981, nemi, Akureyri. Síðari
maður Guðrúnar er Jón Sigur-
páll Salvarsson, f. 1954, fiskiðn-
aðarmaður, Akureyri. 6) Ingi-
leif, 1954, sjúkraliði, Selfossi.
Maður liennar er Sigmundur
Stefánsson, 1953, umsjónar-
maður iþróttamannvirlya Sel-
fossbæjar. Þeirra börn: 6,1: Þór,
1974, skrúðgarðyrkjumaður og
steinsmi'ðanemi í Danmörku.
Með Drífu Heimisdóttur, f.
1974, á hann dótturina Þórdísi
Önnu, 1992. 6,2: Linda Björk,
1980, nemi á Selfossi. 7) Enn má
telja: Ragnar Alexander Þórs-
son, f. 1958, leiðsögumaður á
Selfossi, ólst upp hjá þeim hjón-
um frá þriggja ára aldri.
Kristín verður jarðsungin frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13:30, en jarð-
sett verður í Ólafsvallakirkju-
garði.
aði til hennar eftir ráðleggingum og
stuðningi. Sú umhyggja er hún
sýndi bamabörnum sínum var mik-
il. Hún hafði ávallt nægan tíma til
að sinna þeim hvenær sólahringsins
sem var, hvort sem þau þurftu leið-
sögn við handavinnu, afþreyingu,
við spilamennsku, eða hvað sem upp
kom. Hún sýndi áhugamálum þeirra
góðan skilning og lifði sig inn í þau,
hvort heldur það var fótbolti, frjáls-
ar íþróttir eða önnur áhugamál.
Samband Ingileifar og Stínu var
ætíð mjög náið og nú seinni árin í
veikindum hennar þurfti hún mjög
á dóttur sinni að halda. Þessi ár
hafa gefið mér mjög mikið og aukið
skilning á mikilvægi góðra fjöl-
skyldutengsla. Að hafa fengið tæki-
færi til að kynnast Stínu og átt hana
sem tengdamóður voru forréttindi,
og fyrir slíkt ber að þakka. Kæri
tengdapabbi; við verðum eins og áð-
ur þér við hlið og þú átt vísan stað í
húsi okkar.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund vil ég þakka Stínu allt sem
hún hefur gert fyrir mig og fjöl-
skyldu mína, þá miklu umhyggju og
hlýhug er hún sýndi börnum okkar,
en það voru ófáar stundirnar sem
hún annaðist þau, þegar við foreldr-
arnir vorum á kafi í lífsgæðakapp-
hlaupinu og brauðstritinu.
Eg vil fyrir hönd fjölskyldu minn-
ar þakka starfsfólki Dvalarheimilis-
ins á Sólvöllum, Eyrarbakka, fyrir
góða umönnun þann tíma er Stína
dvaldi þar.
Elsku Auðunn, Selma, Valgerður,
Ólafur, Guðrún, Ingileif, Ragnar og
aðrir aðsendendur. Eg votta ykkur
mína dýpstu samúð. Megi minning-
in um mannkostakonu lifa.
Sigmundur.
„Öllu er afmörkuð stund, og sér-
hver hlutur undir himninum hefir
sinn tíma. Að fæðast hefir sinn tíma
t
Elskulegur bróðir okkar, frændi og vinur,
JÓN G. JÚLÍUSSON,
Fögrukinn 21,
Hafnarfirði,
andaðist á St. Jósefsspítala að morgni fimmtu-
dagsins 5. nóvember.
Einar Vilhjálmur Júlíusson,
Ragnar Júlíusson,
Anna Júlíusdóttir,
Ásta Júlíusdóttir,
Sigurður Karl Júlíusson,
Olga Þorbjörg Júlíusdóttir,
Dagmar Júlíusdóttir,
Borghildur Júlíusdóttir
og fjölskyldur,
Heiðar B. Baldursson
og fjölskylda,
Alda María Birgisdóttir
og fjölskylda.
KRISTÍN ALDA
GUÐMUNDSDÓTTIR
og að deyja hefir sinn tíma.“
(Predikarinn 3:1-2.)
Hún amma mín er dáin. Sá tími
sem ég hef fengið að njóta með
ömmu minni er liðinn. Þetta eru
staðreyndir sem ekki er auðvelt að
sætta sig við. Eftir lifa dýrmætar
minningar um margar og góðar
samverustundir.
Eg tel að það hafi verið gæfa fyr-
ir mig að fá að vera mikið með afa
mínum og ömmu. Þau hafa reynst
mér ákaflega vel og verið mér góðir
vinir. Fyrir það er ég þakklátur.
Fyrstu minningarnar um ömmu
eru frá því þau afi bjuggu á Kálf-
hóli. Þangað kom ég oft með for-
eldrum mínum og stundum fékk ég
að vera þar í nokkra daga. Amma
vann á þeim árum mikið við prjóna-
skap. Eg man að hún átti prjónavél,
sem mér þótti afskaplega merkilegt
verkfæri. Hún gat með einhverjum
óskiljanlegum hætti, að því er mér
fannst á þeim tíma, notað hana til
að prjóna ýmiskonar flíkur. Ég man
líka að amma seldi sælgæti. Það var
geymt í herbergi niðri í kjallara,
sem mér þótti sérstaklega spenn-
andi, en mér fannst herbergið ótrú-
lega oft lokað og læst, sem betur
fer^ eftir á að hyggja.
Árið 1979 fluttu þau afi og amma
á Selfoss og fáeinum ánim síðar hóf
ég nám við Fjölbrautaskólann á Sel-
fossi. Um fimm ára skeið bjó ég
meira og minna hjá þeim í Foss-
heiðinni. Þar var mér aldeilis ekki í
kot vísað. Amma vildi alltaf hafa
mat tiltækan þegar ég kom heim og
síðan var oft sest niður, spjallað
saman og jafnvel tekið í spil. Amma
hafði sérstaklega gaman af því að
spila og þá gat hún gleymt bæði
stund og stað. Amma kynntist
mörgum af minum félögum á þeim
tíma sem ég bjó hjá þeim afa. Hún
hafði gaman af því að fylgjast með
því sem ég var að gera í námi, leik
og starfi. Hygg ég að hún hafi á
sama hátt fylgst með öllum sínum
afkomendum.
Eitt það sem einkenndi ömmu
var að hún fór yfirleitt seint að sofa.
Hins vegar fer afi mjög snemma að
sofa og vaknar fyrir allar aldir. Þeg-
ar svo bar við að ég kom seint heim
eftir skemmtanir eða eitthvert ann-
að útstáelsi var það oftast þannig að
annað hvort þeirra var á. fótum;
amma ekki farin að sofa, eða afi
kominn á fætur. Ekki held ég að
þetta hafi verið af áhyggjum af
dóttursyninum, heldur af gömlum
vana.
Ömmu þótti gaman að ferðast.
Hún fór nokkrum sinnum til út-
landa og þá stundum einsömul.
Alltaf skilaði hún sér aftur heim,
heil á húfi, og gat notið ferðanna
þrátt fyrir að kunna lítið annað en
íslensku og þrátt fyrir að hafa ekki
verið neinn sérfræðingur í áttum.
Mér er minnisstæð ferð sem ég
og eiginkona mín fórum með þeim
afa og ömmu á Vestfirði. Amma
fæddist á Isafirði og á þar systkini
og annað skyldfólk. Þangað hafði
hún ekki komið í yfir 25 ár. Hún
fékk að ráða hvaða leið yrði farin og
vildi hún fara þá leið sem hún hafði
farið í gamla daga, þ.e. yfir Þorska-
fjarðarheiði. Sú leið var alls ekki
greiðfær og við vorum á fólksbíl.
Nokkuð var um stórgrýti á veginum
og allnokkur hvörf. Sóttist ferðin
seint enda komumst við að því
seinna að vegurinn hafði verið aug-
lýstur ófær allri umferð. En allt
hafðist þetta á endanum og allir
höfðu gaman af.
Amma var alla tíð ung í anda, en
hins vegar var heilsu hennar nokk-
uð farið að hraka síðustu árin. í
veikindum hennar reyndist afi
henni sérstaklega vel. Einnig má
nefna að Ingileif dóttir hennar og
Sigmundur maður Ingileifar voru
alltaf innan seilingar, tilbúin að að-
stoða. Einnig hafa þau fengið sér-
staklega góða hjálp frá heimilis-
hjálpinni, henni Halldóru. Amma
dvaldist á Sólvöllum á Eyrarbakka
síðan í júlí 1997, en kom heim af og
til. Leið henni vel á Sólvöllum og
naut umhyggju og öryggis frá
starfsfólkinu þar.
Megi góður Guð blessa minningu
ömmu minnar og styrkja afa og
aðra ástvini á þessum tímamótum.
Auðunn Guðjónsson.
Vorið 1945 rak mig óvitann á
fjörur þess góða Kálfhólsfólks á
Skeiðum. Alveg var sú koma án fyr-
irhyggju af minni hálfu og með
óvissri framtíð, en viðdvölin hefur
enst síðan, meira eða minna eftir
árum og atvikum, og var þar á
Kálfhóli iðulega beinlínis heimili
mitt þótt skráður væri annars stað-
ar. Slíkur auður hlotnaðist mér þar
að ljóst má vera, að góðir hlutir eru
náðargjafir og óháðir áætlanagerð
eða verðskuldan. Af sumu fólki
stafar blessun og er þá hver hepp-
inn sem fyrir verður. Þetta fyrsta
sumar mitt á Kálfhóli var síðasta
búskaparár Gests Ólafssonar (d.
1972) og Valgerðar Auðunsdóttur
(d. 1945). Kristín hafði komið
haustið áður og var tekin saman við
Auðun, elsta soninn á bænum. Þar
næsta sumar, í sláttubyrjun, riðu
þau á Loga og Sleipni upp að
Skarði og sr. Gunnar gaf þau sam-
an. Þá um vorið höfu þau tekið við
búskap á hálfri jörðinni. Þar
bjuggu þau farsælu búi í aldarþriðj-
ung við miklar vinsældir sveitunga
og vinnuhjúa, sem urðu mörg og
sum smá. Árið 1979 brugðu þau búi
og fluttust að Selfossi, þar sem
Auðunn hefur síðan starfað við tré-
smíðar.
Þegar mig bar að garði var ég að
fara að heiman í fyrsta sinn í alvöru,
níu ára gamall, til að standa mig í
vinnu hjá vandalausum. Mikið kveið
ég því að ég stæðist ekki væntingar
fólksins, að dvölin yrði erfið. Hvern-
ig sem færi ætlaði ég samt ekki að
strjúka. Ekki man ég hversu marga
klukkutíma þessar áhyggjur mínar
entust, þær hurfu fyrir hlýleikanum
sem mætti mér frá öllum, rétt eins
og dögg fyrir sólu. Auðvitað þurfti
að vinna, það gerðu allir, en það er
ungum sveini gaman að leggja sig
fram við störfin, þegar hrós kemur
á móti. Þannig var verkstjórnin á
þeim bæ. Heimilisbragur hjá þeim
hjónum einkenndist af léttleika og
kátínu. Ef benda skyldi á þann stað
í veröldinni sem lengst væri frá
þumbaraskap, þá vísa ég á eldhús-
borðið á Kálfhóli sem fluttist svo að
Fossheiði 9. Ef staðsetja skyldi fé-
lagslega alsælu eða sigurhrósið
sanna, þá væri það við þetta eldhús-
borð þegar búið var að koma heyinu
þurru í hlöðu, regnið farið að bylja á
rúðum og sögur af listamönnum í
Hafnarfirði eða prestum á Skeiðum
hýrguðu borðsetumenn, ásamt með
ilminum af kaffinu sem kom á eftir
kjötsúpunni. Sá sem slíkar stundir
lifði vildi meira af slíku. Ekki var að
undra að vikapiltarnir, snúninga-
stelpurnar og kaupafólkið kæmu
þarna aftur og aftur, einnig löngu
eftir að vera komin í vinnu annars
staðai-. Og þarna vildi mörgum
gestinum gleymast að líta á klukk-
una, hvort sem var við umræður eða
spil. Einhverju sinni um sauðburð-
inn leituðu bændur í þrem hreppum
glóandi símþráðum að dýralæknin-
um og voru farnir að telja hann
týndan. En hann hafði að loknu
skylduverki á Kálfhóli tyllt sér nið-
ur við eldhúsborðið hjá Stínu og
Auðuni og gleymt síðan langt fram
á nótt að fara átti víðar. Svo var
kvartað við Stínu að halda læknin-
um svona lengi!
Samfara kátínunni fór rausnin,
hjálpsemin og hjartahlýjan. Stína
hafði skilning á áhugamálum ung-
linganna á bænum, hvort sem voru
íþróttir eða aðrir leikir. Ég man eft-
ir henni spilandi við mig handbolta
yfir þvottasnúrurnar, ég man líka
hvað ég var hissa að fullorðin mann-
eskja ætti þetta til. Hún hafði líka
til að bera áhuga á mannlegum
samskiptum og sá djúpt í sálir.
Kannski var það að hluta vegna
þess að hún hafði umgengist skáld
og listamenn á uppvaxtarárum sín-
um í Hafnarfirði, fleiri skáld en eitt
höfðu ort til hennar kvæði. En auð-
vitað var það hjartagæska hennar
sjálfrar sem allt mótaði.
Létt var hún á sér fram undir það
síðasta, eða þar til fyrir rúmum
þrem árum að hún fékk áfall og náði
sér ekki aftur. Þótt hún væri að
mestu bundin við rúmið skipti hún
aldrei sínu góða skapi, aldrei kvart-
aði hún. Hún hætti aldrei að hlæja
að sjálfri sér og lífinu. Um símtólið
sem hún fékk á náttborðið á þessu