Morgunblaðið - 07.11.1998, Qupperneq 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 7. NÓVEMBER 1998 49'
síðasta skeiði sagði hún hlæjandi við
mig: Pað er til þess að ég geti strax
látið vita ef ég skyldi deyja snögg-
lega! Þannig man ég hana, miklu
kom hún til góðs vegna þess að hún
var svona, hún bætti heiminn meira
en heil þjóðfélagsbylting. Ég þakka
henni tárfellandi fyrir mig og mína,
ég syrgi hana sárlega, eins og allir
sem henni kynntust. Að Auðuni og
afkomendum öllum er harmur kveð-
inn, megi þeim veitast líkn og henni
ró.
Þór Vigfússon.
Það var þröngt setinn bekkurinn
við eldhúsgluggann á Kálfhóli 1.
Þar sátum við krakkarnir í matar-
tímum eða við leik og ekki laust við
að mörg vinabönd hafí myndast við
eldhúsborðið á þeim bæ, enda hafði
fjöldi barna viðkomu þar í áranna
rás. Þótt gestakomur heyrðu til
stórviðburða áttu margir leið um
Kálfhól og var ávallt vel tekið því
gestrisni var þar mikil.
Kristín Alda Guðmundsdóttir
sinnti öllum sem komu af þeirri
kostgæfni sem henni einni var lagið.
í kringum jól og áramót var margt
um manninn á Kálfhóli og þá þurfti
hún að raða okkur ki-ökkunum nið-
ur á þau herbergi og rám sem til
voru. Þegar allt var klárt fór hún að
sofa, síðust allra, eða notaði næðið
til að sauma og prjóna föt á börnin,
en henni var það til lista lagt að
geta sniðið föt á börn og fullorðna
og fylgdi hún gjarnan nýjustu tísku-
straumum í þeim efnum.
Kristín á Kálfhóli var heimsborg-
ari, áhugasöm um það sem gerðist
um víða veröld og henni þótti gam-
an að ferðast. Hún átti þess kost að
fara til útlanda nokkrum sinnum og
skoða stórborgir Evrópu. Hún var
nýjungagjörn og opin fyrir þeim
framförum sem urðu á hennar bú-
skaparárum á Kálfhóli.
Það er nokkuð langt síðan sá er
þetta ritar var skilinn eftir í fanginu
á Kristínu á Kálfhóli sem lítill snáði
og kallaði hana mömmu þaðan í frá.
Það kom í hennar hlut að ala mig
upp, klæða mig og fæða og búa mig
undir skólagöngu þegar þar að kom.
Það var alltaf á bætandi við eldhús-
borðið á Kálfhóli og við vorum
nokkuð mörg sem lærðum þar að
lesa og skrifa.
Þótt fósturmóðir mín hafí ekki
haft tækifæri til að ganga mennta-
veginn sjálf lagði hún áherslu á að
afkomendur hennar lærðu eitthvað
við sitt hæfi. Bai-nabörn hennar sem
sóttu Fjölbrautaskóla Suðurlands
áttu fastan samastað hjá henni og
fósturföður mínum, Auðuni Gests-
syni, í Fossheiðinni. Hún var fram-
sækin og oft á undan sinni samtíð
en fór ekki hátt með það.
Ég er hjartanlega þakklátur fyrir
að hafa átt samleið með Kristínu á
Kálfhóli og að hafa notið góðs af
umhyggju hennar og alúð. Ollum
þeim sem áttu hana að ber ég vinar-
og samúðarkveðjur.
Ragnar Alexander Þórsson.
Hún Stína amma er dáin.
Amma var yndisleg manneskja,
hún var með svo stórt hjarta, nógu
stórt til þess að gefa öllum heimin-
um og allir þeir sem þekktu hana
fundu fyrir hlýjunni í hjarta hennar.
Amma var dugleg kona, og mikil
spilamanneskja. Það er sorglegt að
hugsa til þess að hún Stína amma sé
farin frá okkur en það er yndislegt
að hugsa um þær minningar sem
eftir sitja. Við munum sérstaklega
eftir raulinu hennar.
Þegar við fórum að sjá hana lá
hún svo friðsæl og hún var svo fal-
leg, húðin var svo slétt og hún svo
dreymin á svip. Hennar verður sárt
saknað.
Elsku amma. Við kveðjum þig og
við viljum þakka þér fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir fjölskyldu þína,
vini og vandamenn og við vonum að
þér líði vel þar sem sál þín er nú.
Elsku afí, Selma, Vaigerður, Óli,
Ingileif og mamma. Við sendum
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Hvfl þú í friði, elsku amma.
Þín barnabörn,
Fanný Guðbjörg og Magnús.
SIGRÚN
RUNÓLFSDÓTTIR
+ Sigrún Runólfs-
dóttir fæddist á
Bakkakoti I í Með-
allandi, V-Skafta-
fellssýslu 8. apríl
1922. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Klausturhólum á
Kirkjubæjar-
klaustri 28. október
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Runólfur Bjarna-
son, f. 31.5. 1893, d.
14.12. 1981, og Þor-
gerður Runólfsdótt-
ir, f. 28.11. 1895, d.
7.9. 1966. Systkini Sigrúnar:
Guðrún, f. 1.7. 1918, d. 15.3.
1944, Guðbjörg f. 29.12. 1919, d.
30.9. 1997. Bjarni, f. 16.12.
1920, Þorbjörn, f. 7.8. 1926,
Markús, f. 25.6. 1928, Runólfur,
f. 24.10. 1933, Guðni, f. 11.11.
1938. Eftirlifandi eiginmaður
Sigrúnar er Ólafur Sveinsson, f.
24.10. 1912. Börn
Þeirra eru: 1) Gunn-
ar, f. 12.6. 1950, d.
22.5. 1956, 2) Kjart-
an, f. 24.10. 1952,
ókvæntur. 3) Sig-
rún, f. 5.4. 1955, m.
Bárður M. Níelsson,
f. 30.1. 1954. 4)
Helga, f. 6.7. 1957,
m. Bjarni Jón
Finnsson, f. 7.9.
1957. 5) Guðrún, f.
10.5. 1959, maki
Gísli D. Reynisson,
f. 3.11. 1957. 6) Val-
gerður, f. 10.5.
1959, maki Knútur Halldórsson,
f. 19.4. 1957. Barnabörnin eru
ellefu.
Sigrún og Ólafur hófu búskap
að Botnum í Meðallandi haustið
1950. Útför Sigrúnar fer fram
frá Langholtskirkju í Meðal-
landi í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.00.
Mamma, ein af mínum fyrstu
minningum er sú að þú hélst á mér
og Völu systur í fanginu og þú um-
vafðir okkur hlýju, ást og öryggi, þú
varst lífíð. Svo er enn. Því hlutverki
sem þú tókst að þér í lífinu og sinntir
af allri þinni alúð skilaðh- þú af þér
með miklum sóma og þótt efnin og
auðæfín í uppvexti okkar systkina
hafi ekki verið mildl tókst þér að
gera gott úr öllu. Þú kenndir okkur
að sá til að uppskera og að ganga
hægt um gleðinnar dyr. Hvem dag
gerðir þú að alveg sérstökum degi,
sama hversu hversdagslega hann leit
út að morgni, og eftir að við urðum
fullorðin sýndir þú öllu sem við tók-
um okkur fyrir hendur mikinn áhuga
og er það ómetanleg hvatning og við-
urkenning. Elsku mamma, ég veit að
þú ert nú komin til Gunnars sonar
þíns, sem þú misstir svo ungan að
árum, og Bjargar og Rúnu systra
þinna og afa og ömmu á Bakkakoti,
en við hefðum viljað hafa þig svo
miklu lengur hjá okkur. Samt veit ég
að við kveðjumst aðeins að sinni og
við systkinin frá Botnum eigum eftir
að hitta þig hressa og káta þegar
okkar jarðvist lýkur.
í dag verður mamma jarðsett við
hlið sonar síns í litla heimagraf-
reitnum í Botnum og er það hlýleg
tilhugsun, því að þótt mamma hafí
farið í æði margar náttúruskoðun-
arferðir með konum í orlofi, þá hafði
hún orð á því þegar heim kom að
hvergi hefði hún séð fallegri staði
en finna má í Botnum. Guð geymi
þig og varðveiti elsku mamma mín.
Guðrún Ólafsdóttir.
Elsku Sigga amma, núna ertu
farin burt á æðri stað eins og Bogga
amma sem dó í sumar. Þær stundir
sem við áttum með þér verða okkur
alltaf dýrmætar og margs að minn-
ast. Að vera með þér í eldhúsinu í
Botnum, alltaf hlæjandi og að hugsa
um hvað okkur þætti nú best. Þegar
við sögðum þér að okkur þættu píts-
ur góðar fannst þér sjálfgefið að við
hjálpuðumst að við að gera þær.
Einu skiptin sem þú settist niður
var þegar þú spilaðir við okkur og
oft var glatt á hjalla. Þér var mikið í
mun að við lærðum að umgangast
dýrin í sveitinni og margar ferðir
fórum við með þér til að gefa
hænsnunum og öndunum. Ekki
leyndi sér hve vænt þér þótti um
dýrin og sást um að þau hefðu nóg
af öllu. Eftir að þú veiktist varst þú
hjá okkur um tíma og kendir okkur
margt um lífið og lífsviljann, einnig
munum við hve glöð þú varst þegar
þú máttir fara aftur heim í sveitina
þína.
Við munum aldrei gleyma þér,
elsku amma, og núna vitum við að
þér líður vel.
Hver sá, sem
ákallar nafn
Drottins, mun
frelsast.
(Post 2.23.)
Meistarinn er hér
og vill finna þig.
(Jóh. 11.28.)
Vertu sæl, elsku amma, og takk
fyrir allt sem þú hefur gert fyinr
okkur.
Bára og Erna Knútsdætur.
Þegar ég frétti lát Siggu í Botn-
um fannst mér eins og þar hefði far-
ið móðir æsku minnar.
Svo hafði atvikast að Sigga var
ung stúlka á heimili foreldra minna
á Kirkjubóli í Laugarnesi þegar ég
fæddist. Mér var sagt það síðar að
Sigga hefði lagt til að ef hún yrði
bóndakona síðar á ævinni þá vildi
hún að ég kæmi til hennar sem
vinnumaður. Örlögin höguðu því svo
að þegar ég varð sex ára gamall og
Sigga orðin húsfreyja á Botnum í
Meðallandi þá var ég einmitt send-
ur í sveit þangað. Sex ára hnokki ók
einn síns hðs með langferðabfl hina
löngu og ströngu leið austur í Með-
alland, sem í þá daga tók allan dag-
inn. Næstu níu sumrin eftir það
urðu Botnar að heimili mínu sumar-
langt og ég man enn sólu skrýdda
tindana í hinu fagra umhverfi
Botna. Þeir voru mjög einangraðir
inni í miðju Eldhrauninu, yfir stríð
jökulvötn að fara, en geymdu hið
hlýlega heimili þeirra hjóna Siggu
og Óla. Þar eignuðust þau, árin sem
ég dvaldi þar, öll börn sín utan
frumburðinn sem hafði fæðst árinu
áður en ég kom fyrst í sveitina.
Hann var hrifinn burtu frá þeim
sem barn. Heimili þeirra var hlýlegt
og gott ungum Reykjavíkurdreng
og oft á haustin þegar kom að því að
ég færi suður í skólann þá vissi ég
eiginlega ekki hvort ég væri að fara
að heiman eða heim í mín ágætu
foreldrahús. Svo góð voni sumrin í
Botnum.
Sigga hafði þann hæfileika í upp-
eldinu að láta mann finna til
ábyrgðar. Sem dæmi get ég nefnt
að þegar Óli „stóri“ bóndi fór til
grenja, annáluð skyttan, þá bað
Sigga Óla „litla“ að vera endilega
heima á bænum á meðan, svo að
„karlmaður væri áfram á bænum".
Þetta fannst mér mikið traust og
það varð keppikefli mitt að reynast
fullorðinn í heimilisverkunum. Og
það var fleira en karlmannsverk
sem Sigga kenndi mér, ég lærði að
prjóna hjá henni og baka jólaköku
með rásínum sem ég bakaði stund-
um í verkaskiptum þegar Sigga fór
út til heyanna. Sumrin liðu hratt í
leik og starfi hjá þessu góða fólki
sem ég á fagrar minningar um.
Og þegar Sigga í Botnum er farin
löngu leiðina á grasafjallið þá sitjum
við eftir í hljóðri þökk fyrir þessa
öndvegiskonu. Ég vil með þessum
fáu orðum senda nafna mínum og
fjölskyldunni innilegar samúðar-
kveðjur og bið Guð að blessa minn-
ingu hennar._
Ólafur Benediktsson.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
A grænum grundum lætur hann mig hvflast,
leiðir mig að vötnum, þar sem ég má næðis
njóta.
(23. Daviðssálmur.)
Nú er komið að kveðjustund Sig-
ránar Runólfsdóttur eða Siggu í
Botnum, eins og fjölskylda mín kall-
aði hana. Það eru liðin 55 ár síðan
Sigga kom sem heimilishjálp á
heimili fjölskyldu minnar. Hún er
mér í fersku minni sem glaðleg og
glæsileg ung stúlka, sem lét vel að
okkur börnunum. Síðan hefur verið
óslitinn innilegur vinskapur á milli
hennar og fjölskyldu minnar.
Nokkrum árum eftir að hún fór frá
okkur kom ég að heimsækja þessa
ungu konu, sem þá var nýbyrjuð að
búa með eiginmanni sínum, Ólafi
Sveinssyni frá Langholti, og bjuggu
þau í Botnum í Meðallandi. Þessi
ungu glæsilegu hjón litu björtum
augum á framtíðina er þau settust
að á þessari fallegu jörð sem Botnar
eru. Jörð, sem hafi margvísleg
hlunnindi að bjóða. Þau sáu að þar
var grundvöllur til að gefa lífinu
gildi og þau gerðu ekki miklar kröf-
ur um veraldleg gæði, en lögðu sig
þeim mun meir fram um að efla og
styrkja fjölskyldubönd og vini sína.
Það var ómetanlegt að fá að kynn-
ast þeirri persónu sem Sigga var.
Hún var mikið náttúrubarn og undi
sér vel í Botnum með manni sínum
og börnum. Hún var greind kona og
tók öllum áföllum lífsins með rósend
og æðruleysi. Hún hafði einstaklega
gott lag á að umgangast börn. Hún
kenndi þeim að lifa lífinu án þess að
gleyma alvöru þess og bera virð-
ingu fyrir dýrum og móður jörð.
Það sem þau lærðu í sveitinni hjá
henni mótaði þau á margan hátt og
hefur gagnast þeim í lífinu því þeim
leið vel í návist hennar og hún bar
hag þeirra fyrir brjósti. Ég þakka
því af alhug, að bræður mínir og
synir fengu að njóta umhyggju
hennar og víst er, að þeir minnast
hennar ætíð með virðingu og vænt-
umþykju.
Við Sigga vorum nánar vinkonur
frá því ég kom í heimsókn með fjöl-
skyldu mína að Botnum fyrir nær
40 árum. Það styrkti skyldleika- og
vináttubönd okkar. Hún og maður
hennar tóku okkur alltaf opnum
örmum þegar við komum í sveitina
til þeirra, nær því á hverju sumri
hér fyrr á árum. Sigga var dugmikil
kona og lét aldrei bug á sér finna á
hverju sem gekk. Hún lét einföld-
ustu máltíðir verða að veislumat og
allir fengu nægju sína við matborð-
ið, sama hve fjöldinn var mikill, því
oft var þröngt setið við matborðið
yfir sumartímann, því aðkomubörn
voru oft jafnmörg og hennar eigin
börn.
Sigga var þakklát fyrir barnalán
sitt, enda eru þau dugmikil og vel
gerð og tengdasynir hennar hafa
verið henni mikil stoð. Þegar barna-
börnin komu voru þau sólargeisl-
arnir hennar.
Haustið 1996 komu ég og maður-
inn minn, Kristinn, í heimsókn í fal-
legu veðri eins og það gerist best á
þeim árstíma og vorum við yfir
helgi. Sigga naut þess að taka á
móti okkur í nýja húsinu, sem
Kjartan, sonur hennar, var nýbúinn
að byggja. Þar rættist draumur
hennar að komast í nýtt hús í Botn-
um. Það var yndislegt að finna hvað
hún var hamingjusöm fyrir hönd
sonar síns með heimilið og þetta >
framtak hans.
Við fórum í göngutúr í logni og
sólskini um gróðursæl sumarbú-
staðalönd dætra hennar, sem hún
var svo stolt af og við stóðum góða
stund við Háhest, sem stendur næst
nýja bænum. Rétt þar við er heima-
grafreitur þar sem frumburður
þein-a hjóna, sonurinn Gunnar, var
jarðsettur 1956. Þarna er helgur
staður í Botnum þar sem vex falleg-
ur lággróður og tignarlegt barrtré.
Þar ríkir ró og virðing, sem maður
skynjar í náttúnifegurðinni. Þessa *
helgi geymi ég í minningunni um
mína kæru vinkonu.
Elskulegu systur, Sigi'ún, Helga,
Guðrún og Valgerður mín! Móðir
ykkar var þakklát fyrir dyggan
stuðning ykkar, ást og umhyggju.
Kæru feðgar, Ólafur og Kjarfan
minn! Ég sendi ykkur öllum hug-
heilar kveðjur við upphaf þessa nýja
kafla, sm nú er að hefjast í lífinu og
ég veit að góður guð mun vel fyrir
honum sjá.
Blessuð sé minning göfugrar eig-
inkonu og móður.
Súsanna Kristinsdóttir.
Elsku amma.
Hvemig getur ein manneskja
skilið eftir sig svona stóra eyðu? Við
horfum sorgmædd fram á veginn
vitandi það að þessi eyða verður
aldrei fyllt. Samt erum við glöð fyr-
ir þína hönd, þú ert hjá fólki sem
elskar þig, við sem eftir urðum
verðum að muna það. Við vitum að
þér líður vel núna.
Góðu stundirnar sem við áttum
með þér heima í Botnum eru okkur
dýrmætar minningar sem við rifjum
oft upp. Þar til við sjáumst aftur __
elsku amma biðjum við guð að
geyma þig.
Æsa og Óðinn.
Elsku amma, það var alltaf svo
gott að koma til þín í sveitina, þú
áttir alltaf kökur og nammi bara
fyrir okkur. Og alltaf þegar við
gerðum eitthvert smáverk svo sem
að fara til hænsnanna með matinn
þeirra eða aðra smásúninga, þá
þakkaðir þú okkur alltaf svo mikið
fyrir það og launaðir það alltaf svo
vel. Élsku amma, við söknum þín
óskaplega mikið þó að við vitum að
þér líður nú vel hjá Guði.
Guðrún Lilja, Gunnar Sveinn,
Þorgerður Hlín og Sigrún.
Elsku amma.
Við þökkum þér fyrir allar góðu
stundirnar í sveitinni, bæði í leik og
starfi. Við kveðjum þig með þessu
litla versi sem þú hélst svo mikið
upp á.
0, Jesú bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
(P. Jónsson.)
Guð geymi þig, elsku amma mín.
Ólafur Níels og Sigurbjörn.
t
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför eiginmanns míns, föður okkar, tengda-
föður, afa og langafa,
KJARTANS ÁSGEIRSSONAR,
Bjarmalandi,
Garðl.
Guð blessi ykkur öll.
Marta Guðrún Halldórsdóttir,
Kristjana H. Kjartansdóttir, Jóhannes S. Guðmundsson,
Ásgeir Kjartansson, Sólveig Björk Gránz,
Þorvaldur Kjartansson, Jóhanna S. Sigurvinsdóttir,
Jóhanna A. Kjartansdóttir,
Gísli L. Kjartansson,
Ólafur Þór Kjartansson, Álfhildur Sigurjónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.