Morgunblaðið - 07.11.1998, Qupperneq 51

MINNINGAR
LAUGARDAGUR 7. NÓVEMBER 1998 51
MORGUNBLAÐIÐ
SKÚLI
TRYGGVASON
+ Skúli Tryggva-
son fæddist í
Reykjavík 25. mars
1958. Hann lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 30. október
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Bústaðakirkju 6.
nóvember.
Veikindi vinar míns,
Skúla Tryggvasonar,
kenndu okkur báðum
að dauðlegum mönnum
er ekki ætlað allt að
skilja. Eg mun aldrei
skilja af hverju maðurinn með ljá-
inn leitaði svo snemma húsa hjá
Skúla, - þeim úr hópi samferða-
manna minna sem í þessari vist
steig ávallt hvað öruggast til jarðar,
þekkti best veginn til góðs.
Skilningur var í raun hið sameig-
inlega áhugamál allt frá því leiðir
okkur lágu saman fyrir aldarfjórð-
ungi og viðfangsefnin voru Njála og
diffranir. Ótal, ótal sinnum hef ég
síðan leitað í smiðju Skúla og notið
hans andlegu burða við greiningu
og úrlausn minna mála, - lítilla og
stórra. Hreinlyndi hans, skarp-
skyggni og réttsýni, sem margir
álitu þröngsýni, voru eðliskostir
sem ég naut ríkulega enda leit ég
gjarnan á þennan vin minn sem loft-
vog sem sagði til um hvað í vændum
var án þess að láta ský eða önnur
hvikul teikn villa sér sýn. Sjálfur
hafði Skúli kraft og staðfestu til að
breyta samkvæmt sinni vissu og var
það án efa til þess að flest hans spor
á alltof stuttri ævi voru gæfuspor.
Það er erfitt að kveðja góðan
dreng á miðri lífsleið. Manni finnst
skrítið að í ófullkominni veröld skuli
fágætra eiginleika manna á borð við
Skúla ekki njóta lengur við. í dag
græt ég kæran vin. Eina huggun
mín er að sjá hvemig synir hans
tveir, - raunar hvor á sinn hátt, erfa
mannkosti fbður síns.
Elsku Ninný, Magnús Ágúst og
Ámi Þór. Harmur ykkar er mikill
og söknuður meiri en orð fá lýst.
Þóra og Tryggvi. Þið syrgið ein-
stakan son sem er mér og öðram
sem honum kynntust ógleymanleg-
ur. Samúð okkar Natösu eigið þið
öll óskipta.
Ásgeir Friðgeirsson.
„Það átt þú eftir, er erfíðast er,
en það er að deyja.“ Þessi tilvitnun
úr Njálu hefur nú öðlast dýpri
merkingu fyrir mér eftir að æsku-
vinur minn Skúli Tryggvason hefur
gengið í gegnum slíkt erfiði.
Við kynntumst í gagnfræðaskóla,
en bundumst sterkum böndum í
menntaskóla ásamt tveimur öðram,
Jóni og Geira, og hafa þeir hnútar
haldið síðan. Við fjórir áttum það
sameiginlegt að hafa verið velt upp
úr mold og grjóti frumbýlingsára
Kópavogs og beram þess ætíð
merki. I þessum hópi var Skúli
óumdeildur leiðtogi og hélt hópnum
saman í Mereury Comet-bifreið,
sem ekið var án sýnilegs tilgangs
milli ýmissa áfangastaða.
Hann spilaði án afláts plötu Bítl-
ana - Sgt. Pepper | s Lonely Heai-ts
Club Band - og máttum við hlýða á
hana með góðu eða illu. Hann sagði
okkur að þetta væri klassísk tónlist.
Þegar við reyndum að segja honum
að það væri hún ekki í skilningi þess
orðs þá svaraði hann með þykkju:
„Heyriði ekki í fiðlunum?!“ Það var
með ólíkindum hvað jafn formfastur
og reglusamur maður og Skúli gat
hrifist af jafn uppreisnargjörnum
manni og John Lennon. Þessi hrifn-
ing entist til hinstu stundar.
Hann lagði hart að sér í línuvinnu
á sumrin og námi á veturna sem var
iðkað af mikilli einurð og slíkri
vandvirkni að gefa hefði mátt út
glósubækurnar hans. Hann var
seintekinn og kunni illa að slá um
sig meðal ókunnra, en um þá hlið
sáum við félagarnir án allrar hvatn-
ingar. Þar stikluðum við á vísdóms-
steinum, sem við höfð-
um gripið hér og þar,
yfir djúpar ár van-
þekkingar á meðan
hann hætti sér aldrei
yfir nema að hafa fund-
ið sjálfur öruggt vað.
Hann átti það til að
lesa yfir okkur pistilinn
ef honum mislíkaði
framferði okkar. Gilti
einu hvort áheyrendur,
sem við voram að
„imponera", hlýddu á
lesturinn. Einu sinni
rak hann okkur úr
blautum jakkafötum
eftir sundsprett í Nauthólsvík og
máttum við sitja fáklæddir í aftur-
sætinu með sparifötin í skottinu á
meðan hann ók okkur heim. Hann
hélt okkur þannig á mottunni, en
var okkur jafnframt, með framferði
sínu, hvatning til stærri verka og
ávallt fann maður fyrir orðlausri, en
áþreifanlegri umhyggju.
Fyrir rúmu ári, við upphaf ein-
kenna þess sjúkdóms er síðar dró
hann til dauða, fór ég með honum
upp á Kjöl með áburð til land-
græðslustarfa. Á leiðinni hlustuðum
við á lestur Flosa Olafssonar á
Bjargvættinum í grasinu, sem við
höfðum lesið af ákefð í mennta-
skóla. Þá rifjuðust jafnframt upp
með sögunni stundir frá þeirri tíð.
Okkur til armæðu datt stöðin út í
miðjum lestri. Við tók þó fegurð há-
lendisins ásamt þeirri áskorun sem
felst í ferðalögum þar. Hvort
tveggja hafði dregið Skúla til sín, en
engan grunaði þá að hann var kom-
inn til að kveðja þennan vettvang.
Eftir erfiða meðferð og undir það
síðasta stóð þessi stóri og sterki
maður vart undir sjálfum sér. Hann
sem gat rokið fyrirvaralaust um allt
hálendi íslands komst vart milli
húsa. Við sem þekktum til þess sem
í honum bjó horfðum á hann vél-
vana og síðan sökkva eins og
ósökkvandi skip gerði endur fyrir
löngu, rifið á hol af jaka á spegil-
sléttum sjó.
Lífi hans er lokið í miðjum klíðum
eins og lestri ofannefndrar sögu. St-
andandi í grasinu hefur maður mátt
sjá hann falla fram af bjargbrúninni
án þess að geta dregið úr fallinu.
Elsku Ninný, Magnús og Árni
Þór, missir ykkar er mikill og sár.
Megi minning um sterkan og heil-
steyptan mann styrkja ykkur í
sorginni og um ókomna tíð.
Blessuð sé minning míns kæra
vinar.
Eiríkur Jénsson.
Góður starfsfélagi er fallinn frá,
langt fyrir aldur fram. Það var mik-
il gæfa fyrir okkur hjá Plastprenti
þegar Skúli Tryggvason gekk til
liðs við íyrirtækið fyrir 10 árum.
Hann var verkfræðimenntaður með
fjármál sem sérgrein, og reyndist
hin víðtæka menntun hans og með-
fæddir mannkostir traust undir-
staða sem fyrirtækið átti margoft
eftir að njóta góðs af.
Hann hóf störf sín sem fjármála-
stjóri og hélt þar um þræði á um-
brota- og erfiðleikatímum hjá fyrir-
tækinu. En Skúli brást hvergi og
naut fullkomins trausts allra þeirra
sem rekstrinum tengdust, jafnt
starfsmanna, lánastofnana sem við-
skiptamanna. Hann átti þannig
verulegan þátt í því að koma fyrir-
tækinu á réttan kjöl og skapa því
eðlilegar aðstæður til vaxtar. í
framhaldi af góðum árangri á fjár-
málasviði söðlaði Skúli um og tók að
sér framleiðslustjórnun hjá fyrir-
tækinu. Þar aflaði hann sér strax
virðingar starfsmanna og viðskipta-
vina og skilaði óaðfinnanlegu starfi
allt til síðasta dags.
Skúli hafði einlægan og smitandi
áhuga á samfélagsmálum. Hann lét
sig umhverfíð einnig miklu varða og
útivist og ferðalög um óbyggðir
landsins urðu honum æ meira
áhugaefni hin síðustu ár. Voru þar
margar ferðir áætlaðar á komandi
árum. En nú hafa ailar ferðaáætlan-
ir breyst. Það var fyrir liðlega ári
sem barátta Skúla við hinn illvíga
sjúkdóm hófst. Við starfsfélagamir
fylgdumst náið með hetjulegri
framgöngu hans og dáðumst jafn-
framt að einstakri umhyggju og
samstöðu eiginkonu, foreldra og
bama. Við fengum að sjá, líkt og á
fyrmefndum umbrotatímum í fyrir-
tækinu, hvernig erfiðleikarnir urðu
til að skerpa hina ríku eðliskosti
Skúla sem birtust ekki síst í óvenju-
legri ögun og einstöku úthaldi.
Hann reyndi að stunda vinnu sína
eins lengi og fært var og allt til hins
síðásta var hugur hans við starfið
og framtíðaráform. Baráttuvilji
hans var svo mikill að við leyfðum
okkur að vona að hann myndi hafa
betur. En í þetta skipti reyndist við
ofurefli að etja. Sá sem öllu ræður
ákvað honum annan samastað.
Skúla verður sárt saknað af
starfsfólki Plastprents. En mestur
er söknuður Ninnýjar og drengj-
anna, foreldra og ástvina. Við send-
um þeim öllum okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum þess að
minningin um góðan og kærleiks-
ríkan dreng verði þeim til styrktar i
sorginni.
Eysteinn Helgason.
Skúli vinur okkar er fallinn frá
langt um aldur fram en enginn má
sköpum renna. Þrátt fyrir heitar
fyrirbænir og að allt væri gert, sem
í mannlegu valdi stendur, varð eng-
um vömum við komið.
Við vinir hans stóðum álengdar
eitt og hálft ár og fylgdumst með
hetjulegri baráttu hans og hans
góðu fjölskyldu, sem styrkti hann í
hvívetna. Við áttum þá ósk heitasta
að vísindin hefðu betur. Sorg okkar
er mikil.
„Sorgin er gríma gleðinnar. Og
lindin, sem er uppspretta gleðinnar,
var oft full af tárum. Og hvernig
ætti það öðravísi að vera? Þeim
mun dýpra sem sorgin grefur sig í
hjartað, þeim mun meiri gleði getur
það rúmað.“ (Spámaðurinn.)
Elsku Ninný, Magnús og Ámi
Þór, missir ykkar er mikill. Megi
dýrmætar minningar um kærleiks-
ríkan eiginmann og föður sefa
sárasta harminn og ylja ykkur um
ókomna tíð. Guð gefi ykkur styrk til
að takast á við söknuðinn og horfa
fram á veginn.
Við sendum allri fjölskyldu Skúla
innilegar samúðarkveðjur.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs-
ins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Margrét, Þorvaldur, Guðbjörg,
EgilJ, Elísa, Vignir, Ingibjörg
og Ólafur.
Mig langar að minnast vinnufé-
laga míns og vinar, Skúla Tryggva-
sonar, með nokkrum orðum þótt
orða sé vant er minnast skal manns,
sem fellur frá á besta aldri, manns
sem var í miðjum klíðum að byggja
upp og skipuleggja líf sitt og starf.
Vegir almættisins verða eftirlifend-
um oft illskiljanlegir. Skúli háði bar-
áttu við illvígan sjúkdóm og stóð sú
barátta í tæpt eitt og hálft ár. I
þeirri baráttu skiptust á skin og
skúrir og lengi vonaði maður að sig-
ur ynnist, því Skúli barðist af hörku
og stóð meðan stætt var. Hann hélt
upp á fertugsafmæli sitt í mars sl. og
virtist þá á góðri bataleið. Eftir-
minnileg er ræða hans er hann bauð
gesti sína velkomna og vitnaði í texta
Bítilsins breska Johns Lennons, þar
sem segir að „meðan við eram önn-
um kafin við að skipuleggja líf okkar
fer lífið sínar eigin leiðir“.
Skúli var hreinskiptinn maður,
sjálfum sér samkvæmur svo eftir var
tekið og samviskusamur. Hann vald-
ist til ábyrgðarstarfa hvar sem hann
kaus að starfa og víst er að félagarn-
h- era margir, sem minnast hans og
starfa hans með söknuði og virðingu.
Við Skúli umgengumst hvor ann-
an bæði í starfi og leik. Við unnum
saman, ferðuðumst saman ásamt
vinnufélögunum í Plastprenti og við
störfuðum saman í Lionsklúbbnum
Baldri.
Áhugi Skúla á íslenskri náttúra
og umgengni við hana var einlægur.
Hann kom sér upp öflugum ferða-
jeppa og naut þess að ferðast um
landið. Hann var virkur meðlimur í
starfi ferðaklúbbsins 4x4 og einnig
tók hann af miklum dugnaði og
áhuga þátt í uppgræðslustarfi
Lionsklúbbsins Baldurs í Svartár-
torfum við Hvítárvatn. í báðum
þessum félögum gegndi hann trún-
aðarstörfum og nutu þau óeigin-
gjarnra starfa hans.
Mikill er missir eiginkonu, sona,
foreldra, systkina og fjölskyldunnar
allrar og er hugur okkar allra hjá
þeim á þessum erfiðu tímum. Sér-
stakar samúðarkveðjur flyt ég frá
félögunum í Lionsklúbbnum Baldri.
Megi minningin um góðan dreng
verða fjölskyldu og ástvinum öllum
styrkur í sorginni og leiðarljós á
göngunni til framtíðar.
Oddur Eiríksson.
I dag kveðjum við Skúla vin okk-
ar sem eftir erfið veikindi þurfti að
víkja fyrir manninum með ljáinn,
langt fyrir aldur fram. Við kynnt-
umst Skúla og Ninný þegar við vor-
um nýflutt frá Danmörku í gegnum
vinahjón okkar sem hittust ásamt
öðrum hjónum sem einnig höfðu bú-
ið í Danmörku. Með okkur tókst
vinátta í góðum félagsskap. Við
ákváðum að fara öll saman í dans-
skóla og sveiflast létt um dansgólf-
ið. Öll lærðum við þessa sígildu
dansa en síðan fengum við leið á
danskennslunni. Við hættum að
læra dans en vildum alls ekki missa
vinskapinn hvort við annað svo við
ákváðum að halda áfram að hittast
og borða saman annað slagið. Því
höfum við svo haldið áfram alla tíð
síðan og ákveðið að kalla okkur
„danshópinn“. Danshópurinn hittist
svo alltaf annað slagið í matarboði
heima hjá hvort öðra. Ninný og
Skúli bjuggu sér fallegt heimili sem
gaman og gott var að sækja heim.
Þaðan eigum við hjónin margar
góðar og skemmtilegar minningar
ásamt mörgum öðram minningum
sem koma upp í hugann þegar mað-
ur kveður vin sinn hinstu kveðju.
Okkur era einnig minnisstæðar
útilegurnar sem danshópurinn var
vanur að fara í einu sinni á ári, yfir-
leitt á sama staðinn. Þar var Skúli
mættur með tjaldvagninn sinn og
við stóðum alltaf hópurinn og fylgd-
umst með því þegar hann setti á sig
hanskana og tjaldaði sínum flotta
tjaldvagni, sem síðan varð veislusal-
ur hópsins meðan á útilegunni stóð.
Það verður skrýtið að hugsa til
fyrstu helgarinnar í júlí og enginn
Skúli.
Við hjónin urðum þeirrar gæfu að-
njótandi að fá að fara með Skúla í \
jeppaferðir í haustin og fara á staði
sem við höfðum aldrei komið á áður
og era þær ferðir okkur ógleyman-
legar. Við viljum þakka fyrir að fá að
kynnast þér, Skúli, og þökkum fyrir
skemmtilegai' samverastundir með
þér. Við biðjum góðan Guð að gefa
ykkur styrk, elsku Ninný, Magnús
og Ámi Þór, á þessari stundu.
Sigrún og Vigfús.
Það var glaðbeittur og ákveðinn
maður sem var kosinn í stjóm
Ferðaklúbbsins 4x4 vorið 1996. Við
höfðum haft augastað á þessum fé-
laga okkar um nokkum tíma og
þegar við fóram fram á aðstoð hans
í þágu klúbbsins, tók hann vel í þá
málaleitan. Skúli reyndist okkur
hinn traustasti félagi í alla staði og
fólum við stjórnarmenn honum
gjaldkerastarfíð og hefðum vart
getað fundið betri mann. Skúli var
mjög áhugasamur og drífandi um
starfsemi klúbbsins og átti hann
stóran þátt í að móta núverandi
stefnu Ferðaklúbbsins 4x4, en varð
of fljótt frá að hverfa sökum alvar-
legra veikinda.
Við þökkum Skúla fyrir gott sam-
starf og sendum Ninní og fjölskyld-
unni allri okkai- innilegustu samúð-
arkveðjur.
F.h. Ferðaklúbbsins 4x4,
Oddur Einarsson.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, sonur og
mágur,
SKÚLI B. KRISTJÁNSSON
frá Skálmamesmúla,
Hraunbraut 7,
Kópavogi,
andaðist á heimili sínu fimmtudaginn
5. nóvember.
Steinunn Pétursdóttir,
Pétur Skúlason,
Steinunn Skúladóttir,
Þórdís Skúladóttir,
Þórdis Magnúsdóttir, Jón Finnbogason,
Páll Pétursson.
+
Innilegar þakkir viljum við færa öllum sem
sýndu okkur samúð og hlýhug vegna andláts
og útfarar elskulegs bróður okkar,
REGINS JÓHANNESSONAR,
Einilundi 2B,
Akureyri.
Fyrir hönd aðstandenda,
systkini hins látna.
+
Hjartans þakkir færum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför ástkærs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
ODDS ODDSSONAR,
Tangagötu 15a,
fsafirði.
Sigrún Árnadóttir
Árný H. Oddsdóttir, Kristján Friðbjörnsson,
Sigurður Oddsson, Hrefna H. Hagalín,
barnabörn og barnabarnabörn.