Morgunblaðið - 07.11.1998, Side 53

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 7. NÓVEMBER 1998 53
EYJÓLFUR
PÁLSSON
+ Eyjólfur Páls-
son fæddist
Vestmannaeyjum
20. maí 1932. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 29.
október síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Bústaða-
kirkju 6. nóvember.
Látinn er góður vin-
ur, Eyjólfur Pálsson,
fyrrverandi fram-
kvæmdastjóri Sjúkra-
húss Vestmannaeyja,
langt um aldur fram, aðeins 66 ára
gamall. Pað var um verslunar-
mannahelgina í sumar að við hjónin
og Eyjólfur og Ásta höfðum mælt
okkur mót í sumarbústaðnum okkar
hjóna uppi í Laugardal. Við höfðum
þá ákveðið innan tíðar að fara sam-
an í jeppaleiðangur um Vestfirði
með félögum okkar í Félagi for-
stöðumanna sjúkrahúsa á Islandi.
Til þess að hressa upp á samver-
una í þessari væntanlegu ferð höfð-
um við ætlað að æfa okkur svolítið í
söng og þess vegna var gítarinn
tekinn með. En Eyjólfur og Ásta
komu aldrei. Þau höfðu komið við á
Eyrarbakka á austurleið og þar
hafði vinur okkar Eyjólfur kennt
sér lasleika. Af meðfæddri sam-
viskusemi og dugnaði lét Eyjólfur
Ástu aka sér í vinnuna hjá
Rauðakrossinum á þriðjudagsmorg-
un, en mætti þá samverkakonu sem
sá að eitthvað amaði að og ók hon-
um rakleitt í Borgarspítalann. Ekki
hvarflaði það að mér þá að þetta
væri upphafið að endalokunum hjá
þessum góða vini og kollega, en sú
varð nú raunin. Eyjólfur dó í Borg-
arspítalanum hinn 29. okt. sl. eða
réttum þrem mánuðum eftir að
hann kenndi sér meins.EP Félag
forstöðumanna á íslandi er ekki
fjölmennt félag, svo þegar einhver
úr hópnum fellur frá er sem fjöl-
skyldumeðlimur hafi kvatt, svo
náinn er kunningsskapur okkar og
okkar maka í gegnum áratuga óg-
leymanlega samveru bæði í starfi og
leik.
Við Eyjólfur vorum samtíða
framkvæmdastjórar stóru sjúkra-
húsanna í Suðurlandskjördæmi,
þ.e.a.s. Sjúkrahúss Suðurlands á Sel-
fossi og Sjúkrahússins í Vestmanna-
eyjum. Fáir voru þeir dagar sem við
ekld höfðum samband til að bera
okkur saman um erfiða rekstrar-
þætti og starfssamninga við okkar
ágæta starfsfólk. Þar fyrir utan á öll-
um fundum Landssambands sjúla-a-
húsa og á vettvangi Félags forstöðu-
manna áttu hugsanir og tillögur okk-
ar samleið og vegna elju okkar og
félaga okkai- utan af landsbyggðinni
fyrir bættri heilbrigðisþjónustu í
dreifbýlinu fengum við sæmdarheit-
ið „Krummaskuðsmenn" hjá for-
svarsmönnum stóru sjúkrahúsanna
á höfuðborgarsvæðinu.
Þegar vinur minn Eyjólfur kveðui-
svo skyndilega verður mér orða
vant. En eitt er þó alveg á hreinu að
ég skulda honum nótu eða kveðjur af
minnisblaði mínu vegna einlægi’ar
vináttu þeirra hjóna í garð okkar
Hildar.
Við hófum störf í heil-
brigðisþjónustunni á svipuðum tíma
og við hættum báðir vorið 1995
staðráðnir í því að eiga einhver góð
ár eftir til þess að njóta lífsins.
Þessa vináttu höfum við ræktað
þessi ár síðan og munum við hjónin
ætíð minnast þeirra góðu stunda.
Við Eyjólfur nutum þess að hitta
félaga okkar og maka þeirra árlega
og brostum góðlátlega þegar þeir
sögðu okkur mest öfunduðu menn í
stéttinni í dag, eftir að niðurskurð-
arþrengingarnar fóru að sliga menn
og gera þeim lífið leitt í þeirra mik-
ilsverðu stjórnunarstörfum.
Eyjólfur var ekki maður einn.
Ásta Olafsdóttir, eiginkona hans,
var örugglega gleðigjafinn í hans lífi
og reyndar okkar samferðamann-
anna einnig. Þessi yndislega kona,
ættuð frá Eyrarbakka,
sem á svo auðvelt með
að hlæja og gleðjast og
syngur og spilar af ein-
stakri innlifun. Mér
fróðari menn munu
rekja ættir og starfs-
feril Eyjólfs, en hann
var kennaramenntaður
og var bæði kennari og
skólastjóri áður en han
tók við Sjúkrahúsinu í
Vestmannaeyjum.
Hann var mikill tónlist-
arunnandi og virkur
liðsmaður Rauða kross
Islands um árabil og
eftir að þau hjón fluttust til Reykja-
víkur í fyrra og þar til hann lést
vann hann hjá Rauða krossinum að
yfirtöku og sldpulagningu allra
sjúkraflutninga í landinu. Þar naut
Eyjólfur sín og þar hafði hann góða
yfirsýn og þekkti vel til víða á heil-
brigðisstofnunum landsbyggðarinn-
ar.
Þegar ég hugsa til baka, finnst
mér að Eyjólfur vinur minn hafi of
lengi og allt of fáliðaður á skrifstofu
sjúkrahússins reynt að stýra þess-
ari erfiðu en ómissandi þjónustu
fyrir Eyjamenn. Hann lagði alltof
hart að sér á köflum, kannski vegna
meðfæddrar þrjósku, en að mínu
mati til þess að spara fé í þessum
rekstri og til þess að freista þess að
láta endana ná saman. Honum
sárnaði oft takmarkaður skilningur
ráðuneytismanna á þessum efíða
rekstri og biðin eftir úrræðunum
sem lofað var og aldrei komu. Þessa
sögu þekkjum við þjáningabræður
hans í Félagi forstöðumanna
sjúkrahúsa á Islandi. Við fráfall
Eyjólfs Pálssonar er skarð fyrir
skildi í okkar hópi. Hann setti
sterkan svip á öll okkar fundahöld,
með meitlaðri framsetningu talaðs
orðs og úrræðum sem oft reyndust
okkur vel í baráttunni.
Kæra Ásta, við Hildur sendum
þér og fjölskyldunni innilegar
samúðarkveðjur. Við vonum að
vinátta okkar og kunningsskapur
haldi áfram og að þú haldir áfram
að auðga umhverfi þitt og vinanna
okkar sameiginlegu með ótöldum
samverustundum á komandi árum.
Blessuð sé minning góðs vinar,
Eyjólfs Pálssonar.
Ilafsteinn Þorvaldsson,
fv. framkvæmdasljóri.
í fáum orðum vil ég minnast
Eyjólfs Pálssonar sem ég kynntist í
Vestmannaeyjum fyrir u.þ.b. aldar-
fjórðungi. Ég hef raunar velt því fyr-
ir mér hvemig á þvi stóð að ég
kymjtist Eyjólfi svo vel. En á þess-
um árum vann ég á kvöldvöktum á
Sjúkrahúsi Vestmannaeyja en þar
var Eyjólfur framkvæmdastjóri.
Ti-úlega voru það kvöldvaktimar
sem urðu til þess að við Eyjólfur
kynntumst en hann var maður
kvöldsins og oft logaði ljós á skrif-
stofu hans löngu eftir að hefðbundn-
um vinnutíma var lokið. Þá kom
hann gjaman í býtibúrið til okkar og
fékk sér kaffibolla - sem varla gat
talist kaffi því blandan hans var
fjórðungur kaffi en 3/4 vatn - ef ég
man rétt. Oft fuku góðlátlegar at-
hugasemdir: „Hafið þið ekkert að
gera hér annað en að drekka kaffi á
fullum launum?“ En gjaman var
spjallað um landsins gagn og nauð-
synjar. Ég held að sjaldnast höfum
við Eyjólfur skilið sammála frá
þessu kaffispjalli.
Eyjólfur var einstakur nákvæmn-
ismaður og allt sem hann tók sér fyr-
ir hendur bar þess vott. Sjúkrahús
Vestmannaeyja naut um árabil
krafta hans og orku. En þar var
hann vakinn og sofinn yfir velferð
stofnunarinnar sem hann veitti for-
ystu.
Eitt sinn sat ég ráðstefnu með
Eyjólfi um málefni sjúkrahúsa á
landsbyggðinni. Margir fóm í pontu
og tjáðu sig. Sessunautur minn,
Eyjólfur, lét sér fátt um finnast og
var sjaldnast sammála síðasta
ræðumanni. En í lokin steig Eyjólf-
ur í pontu og flutti hnitmiðaða og
vel rökstudda ræðu. Víst var ég
stolt af því að vera fulltrúi Vest-
mannaeyja á samkundu þessari.
Við hjónin áttum margar góðar
samverastundir með Ástu og
Eyjólfi. Bæði á ferðalögum erlendis
og heima á bæ. Á áranum okkar í
Eyjum nutum við gestrisni þeirra
og vináttu og eins seinna þegar við
sóttum Eyjarnar heim. Þeirra
stunda munum við Kjartan ávallt
minnast með hlýjum hug.
Traustur maður er genginn langt
um aldur fram. Með þakklæti fyrir
samstarf og vináttu kveð ég Eyjólf
og bið góðan Guð að vernda og
styrkja ástvini hans alla.
Katrín Þórlindsdóttir.
Eyjólfur Pálsson settist í 3. bekk
Menntaskólans á Laugarvatni
haustið 1953. Þar var hann raunar
kominn aftur á kunnugar slóðir því
hann hafði áður verið tvo vetur í
Skálholtsdeild Laugarvatnsskóla,
sem var undanfari Menntaskólans,
en hann hvarf þar frá námi um
stundarsakir.
Við sem fyrir voram fundum
strax hlýjan og hressilegan andblæ
með þessum nýja bekkjarfélaga og
Eyjólfur féll þegar inn í hópinn eins
og hann hefði verið þar frá upphafi.
Hann var léttur í fasi, ákveðinn og
úrræðagóður og þess var ekki langt
að bíða að hann mótaði öðram frem-
ur ýmsar venjur okkar; venjur sem
áttu eftir að festast i sessi og hafa
sumar hverjar fylgt skólabrag á
Laugarvatni sem „hefðir" fram á
þennan dag.
Á skólaáranum myndast oft þau
vináttubönd sem endast ævilangt og
ótal atvik, bæði í meðlæti og
mótlæti, verða til þess að þjappa
litlum hópi bekkjarsystkina fast
saman. Sá hópur sem útskrifaðist
frá Menntaskólanum á Laugarvatni
1955 var óvenju samstilltur og að
loknum prófum var haldið í ferðalag
til Kaupmannahafnar. Eyjólfur átti
þar stærstan hlut að máli við undir-
búning og skipulagningu ferðarinn-
ar og svo vel var um hnútana búið
að öllum var okkur kleift að taka
þátt í þessu ferðalagi. Og „Nefndin"
sem gaf út dagskipanir í þessu sem
öðru hefur fylgt bekknum okkar
upp frá því. Ferðin varð okkur líka í
senn ógleymanleg og ómetanleg og
treysti enn betur vináttuböndin,
enda oft til hennar vitnað er árin
liðu og heit strengd um að fara aft-
ur í aðra slíka.
Tengslin milli okkar bekkjar-
systkinanna héldust líka órofin þótt
fundir strjáluðust af eðlilegum or-
sökum, en flestir gátu endurnýjað
þau reglulega á ,jubilárunum“ og
margir þá búnir að festa ráð sitt og
komu með betri helminginn með sér
svo hópurinn stækkaði allverulega.
Strax á menntaskólaárunum vissum
við að hugur Eyjólfs var oft bund-
inn við stað sem okkar á milli var
kallaður ,,Stokkseyrarbakki“. Þar
var hún Ásta og áður en langt um
leið lífgaði hún upp á hópinn með
glaðværð sinni og hlýju viðmóti.
Oft var glatt á hjalla þegar haldið
var til Laugarvatns með viðkomu
hjá bekkjarfélögum á Selfossi eða í
Laugai’ási en hæst ber þegar sá
draumur rættist á fjöratíu ára út-
skriftarafmæli okkar frá Laugar-
vatni að hópnum var hóað saman til
nýrrar utanlandsferðar, að þessu
sinni til Dyflinnar á írlandi.
En öll vitum við að ævi okkar
stefnir að endadægri. Samt er það
alltaf jafn sárt að kveðja þegar
stundaglas góðs vinar og félaga
rennur út og nú verður skarð fyrir
skildi næst þegar bekkurinn okkar
kemur saman. En við geymum hug-
ljúfar minningar um góðan dreng
og kveðjum hann með þökk í huga
um leið og við sendum Ástu, böm-
um þeii-ra og aðstandendum inni-
legar samúðarkveðjur.
Stúdentar 1955 frá Mennta-
skólanum að Laugarvatni.
„Nei, er stutta komin!“
Svona tók Eyjólfur á móti mér
þegar ég kom til hans og Ástu
ömmu í Strembuna og var ég nú
ekki ánægð með það í fyrstu að vera
kölluð þessu nafni, því ekki var ég
há í loftinu en ákvað að slá þessu
öllu upp í grín og kalla hann á móti
stutta. Hann tók því bara vel og má
segja að við höfum haldið þessu
okkar á milli. Meðan ég bjó í Eyjum
var ég fastur gestur á heimili
þeirra. Ég var átta mánaða þegar
ég fór að koma í pössun. Mikið var
nú gott að koma upp í rúm til Ástu
ömmu í holuna hans Eyjólfs þegar
hann fór í vinnuna. Svo var náttúr-
lega alltaf dekrað við mann eins og
prinsessu. Strákamir, Palli og
Stebbi, leyfðu mér alltaf að leika
með „Playmóið“ og var það eins og
að koma í ævintýraland því það var
fullur kassi af því. Alltaf héldu þau
tryggð við mig og á jólunum var
alltaf pakki frá þeim undir trénu.
Það sást best hvað þau voru trygg
gagnvart mér þegar þau komu
fljúgandi frá Eyjum á útskriftar-
daginn minn gagngert til þess að
fagna þessum tímamótum með mér.
Þó að Eyjólfur hafi verið orðinn
mjög veikur undir það síðasta
fagnaði hann komu minni þegar ég
kom og kvaddi hann á sjúkrahúsinu
fáeinum dögum fyrir fráfall hans.
Nú er hann farinn á undan okkur
hinum, en ég veit að þegar að mér
kemur verður tekið á móti mér með
þessum orðum: „Nei, er stutta kom-
in!“
Elsku Ásta amma, Ingibjörg,
Palli, Stebbi og fjölskyldur. Ég
votta ykkur mína innilegustu
samúð. Guð styrki ykkur í sorginni.
Ykkar
Sigríður.
Kólguský hafa nú hrannast á
himin „Daga lita og tóna“, árlega
djasshátíð sem haldin hefur verið sl.
sjö ár á hvítasunnu í Vestmannaeyj-
um. Einn helsti forvígismaður
hátíðarinnar og talsmaður hennar
er allur. Eyjólfur Pálsson er látinn
eftir stutta en harða baráttu aðeins
66 ára gamall.
Genginn er góður og grandvar
maður sem heill og óskiptur gaf sig
að hverju því starfi sem hann tók að
sér. Þessu höfðum við félagamir
óspart fengið að kynnast í stuttu en
nánu samstarfi í kringum „Daga lita
og tóna“.
Það var ekki stíll Eyjólfs að hafa
mörg orð uppi eða teygja lopann og
því verður það ekki gert frekar hér.
Hér er komið að kveðjustund -
stund sem við öll þurfum einhvern
tíma að mæta. Hér er komið að
stund þess að þakka - þakka fyrir
samstarfið og þá forystu sem
Eyjólfur veitti okkur. Megi minning
hans lifa og okkur hinum veitast
styrkur til að halda starfinu áfram.
Félagarnir.
Haustið 1964, ári eftir Surtseyj-
argosið, fluttumst við hjónin með
tvo unga syni okkar til Vestmanna-
eyja. Enn mátti sjá leifar af svört-
um vikri hér og þar um bæinn.
Eyjólfur Pálsson, sem þá hafði
gegnt embætti skólastjóra gagn-
fræðaskólans þar í einn vetur, hafði
ráðið okkur til kennslu. Það var
hálfgerður kvíðahrollur í okkur. Við
vorum aðeins 22ja ára gömul, fáum
áram eldri en væntanlegir nemend-
ur, en okkur langaði til að rísa undir
því trausti, sem skólastjórinn hafði
sýnt okkur með ráðningunni. Þegar
Eyjólfur tók á móti okkur, var hann
svo alúðlegur og þægilegur, að við
fóram að hressast. Hann dreif okk-
ur með sér beint heim á
Strembugötuna í mat, og elskuleg
eiginkona hans, Ásta Olafsdóttir,
tók okkur opnum örmum, kankvís
og kát. Þau hjónin gerðu, þá og síð-
ar, allt sem í þeirra valdi stóð til
þess að við mættum festa yndi á
nýjum stað. Sá stuðningur var okk-
ur ómetanlegur.
Eyjólfur var einstaklega sam-
viskusamur skólastjóri og kennari
af Guðs náð. Hann smitaði okkur
samstarfsmennina með áhuga sín-
um, veitti því athygli sem aðrir
gerðu vel og vék að því orði. Ef
miður gekk stappaði hann í menn
stálinu. Stundum var sest niður á
kennarastofunni eftir vinnutíma og
létt spjall tekið og var Eyjólfur þá í
essinu sínu.
Við kenndum fjóra vetur undir
stjórn Eyjólfs. Þegar við fluttumst
aftur upp á fastalandið vorið 1968,
reynslunni ríkari, höfðum við eign-
ast vináttu hans og margra mætra
karla og kvenna í hópi nemenda,
kennara og annars starfsliðs skól-
ans. Hafa Vestmannaeyjar og Vest-
mannaeyingar skipað sérstakan
sess í huga okkar æ síðan.
Árið 1988 hélt Björg málverka-
sýningu í Vestmannaeyjum og enn
var Eyjólfur reiðubúinn að hjálpa.
Hann kynnti okkur fyrir vini sínum,
Guðna Hermannsen listmálara og
fékk hann í Iið með okkur. Einnig
áttum við ógleymanlega músík-
stund með þeim félögum í vinnu-
stofunni hjá Guðna.
Nú er Eyjólfur búinn að kveðja. í
minningunni er hann skólastjórinn
og kennarinn. Við hjónin vottum
honum virðingu okkar og þakklæti
og biðjum góðar vættir að umvefja
Ástu og fjölskylduna.
Hilmar Pétur Þormóðsson.
ANNA ÞÓRHALLSDÓTTIR
söngkona,
áður til heimilis
á Birkimei 8b,
lést á Hrafnistu Reykjavík fimmtudaginn 5.
þessa mánaðar.
Útförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Þorgerður Johansen,
Haukur Dan Þórhallsson.
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og útför
föður míns, tengdaföður, fósturföður, afa og
langafa okkar,
AÐALSTEINS ÓLAFSSONAR,
Lyngholti 20,
Akureyri.
Sérstakar þakkir til starfsfólks lyfjadeildar
Fjórðungssjúkrahúss Akureyrar.
Guð blessi ykkur öll.
Sigfús Aðalsteinsson, Ragnheiður Baldursdóttir,
Guðmundur Ingvi Gestsson, Júlíana Tryggvadóttir,
Halldór Gestsson,
Sigurður Gestsson, Ingibjörg Jósefsdóttir,
Björn Gunnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.