Morgunblaðið - 07.11.1998, Síða 55

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 7. NÓVEMBER 1998 55 >
MINNINGAR
+ Engilbert Þor-
björnsson fædd-
ist í Kirkjubæ í
V estmannaeyjum
4.7. 1923. Hann lést
31.10. síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Þorbjörn Guð-
jónsson bóndi á
Kirkjubæ, f. 6.10.
1891, d. 23.11. 1974,
og Guðleif Helga
Þorsteinsdóttir hús-
frú á Kirkjubæ, f.
22.9. 1898, d. 28.7.
1976. Systkini hans
eru: Þórný Unnur,
f. 16.5. 1919, d. 10.10. 1990, gift
Ingvari Jóhannssyni; Leifur, f.
23.3. 1921, kvæntur Huldu Jör-
undsdóttur; Björn, f. 21.1. 1929,
kvæntur Kristínu Villyálms-
dóttur; Ingi, f. 21.1. 1931,
kvæntur Dóru Jóhannsdóttur.
Eftirlifandi eiginkona Engil-
berts er Nancy Magnúsdóttir.
Barn þeirra er Helga, f. 6.9.
Elsku afi, það er margs að minn-
ast á stundu sem þessari, fyrstu
minningamar em frá því að ég var
smápatti uppi á Stapa í Vestmanna-
eyjum þegar ég hljóp niður heim-
reiðina, niður á veg og fékk að stýra
vömbílnum heim á hlað. Arin á
Stapa liðu og þú varst óþreyttur við
að hafa mig með í bílnum, svo kom
að því að við fluttum frá Stapa árið
1971 niður í Grænuhlíð þar sem við
bjuggum í eitt og hálft ár, fram að
gosi. Ég man það eins og það hefði
gerst í gær þegar gosið byrjaði,
þegar Maggi múr hringdi og sagði:
„Vektu hann afa þinn, það er farið
1947, sambýlismað-
ur Valtýr Einars-
son. Börn Helgu
eru: Magnús Lárus-
son, f. 13.11. 1963,
kvæntur Sigríði
Rúnarsdóttur,
Bjami Guðmunds-
son f. 12.8. 1973,
kvæntur Guðrúnu
Magnúsdóttur, Nan-
sy Guðmundsdóttir,
f. 26.7. 1976, sam-
býlismaður Ingvar
Jóhannesson.
Barnabarnabörnin
em sex.
Engilbert bjó lengst af á
Stapa í Vestmannaeyjum og
stundaði vömbifreiðaakstur
þar til í gosinu 1973 að þau
fluttust fyrst til Hveragerðis,
síðan á Selfoss og loks til Þor-
lákshafnar 1976.
Útför Engilberts fer fram frá
Þorlákskirkju 7. nóvember og
hefst athöfnin kl. 13.30.
að gjósá' og ég fór inn og vakti þig
og þú sagðir við ömmu: „Nú er
Maggi fullur." Síðan fórum við upp
á land við amma, svo komst þú 1974.
Fyrst bjuggum við í Hveragerði svo
á Selfossi þar sem þú keyptir Við-
lagasjóðshús, en þér leiddist á Sel-
fossi vantaði sjóinn. Árið 1976 flutt-
um við svo í Þorlákshöfn í stórt og
myndarlegt hús sem þú hafðir reist
þar. Þú sagðir alltaf við vini mína og
kunningja þegar þeir spurðu hvem-
ig hefði verið að ala mig upp að þú
hefðir hætt því þegar ég varð 16 ára
þá hefði annar maður tekið við og
þegar þeir spurðu hver það væri
svaraðir þú: „Erlingur Ævar, út-
gerðarmaður og skipstjóri, og þá
varð hann bölvaður pjakkur." Svo
glottir þú, en hjá Erlingi byrjaði ég
ungur að róa og hann kenndi mér
að vinna og hafi hann bestu þakkir
fyrir. I restina varst þú búinn að
vera mikið veikur. Tveir menn voru
ofarlega í huga þínum þá, annar
þeirra var Magnús Sigurðsson
(Maggi múr) þegar ég kom eitt
skiptið og heimsótti þig voruð þið
Maggi búnir að vera að vinna allan
daginn bæði hér uppi á landi og úti í
Eyjum og oft spurðir þú um Magga
og hinn maðurinn var Erlingur Æv-
ar, þú spurðir mikið um hann. Fjór-
um dögum áður en þú lést spurðir
þú hvort Elli hefði komið á bílnum,
ekki vissi ég hvaða bíl þú áttir við,
en líklega var það Moskinn sem þú
áttir, en hann er nú kominn í góðar
hendur og verður þar. Elsku afi, ég
gæti skrifað heila bók um minning-
ar um þig en hér ætla ég að stoppa.
Guð einn veit hvað ég sakna þín
sárt. Elsku amma, mamma og aðrir
ættingjar, ég bið Guð að styrkja
ykkur í þessari miklu sorg.
Magnús Engilbert Lárusson.
Með nokkrum orðum ætla ég að
minnast fyrrverandi samstarfsfé-
laga míns, Egilberts Þorbjömsson-
ar vörubílstjóra frá Kirkjubæ í
Vestmannaeyjum.
Leiðir okkar lágu saman á þriðja
áratug er ég gerðist meðlimur í
Bifreiðastöð Vestmannaeyja árið
1949. Berti, eins og hann var jafnan
kallaður, var þar fyrir en hann hóf
þar störf árið 1944. Ég átti með
honum mjög gott samstarf. Hann
var áræðinn, fjölhæfur og ósérhlíf-
inn. Honum voru falin trúnaðarstörf
fyrir Ekil, stéttarfélag bifreiða-
stjóra, og lagði hann jafnan gott til
er menn greindi á um leiðir.
Á fyrstu starfsárum mínum var
mjög mikil vinna á vertíðum og er
mest barst á land af fiski, stóðu
landanir yfir allan sólarhringinn og
jafnvei voru skipakomur því sam-
fara er útheimtu meiri bílakost. Þá
reyndi á þrautseigju bifreiðastjóra
að veita góða þjónustu. Það er ekki
á neinn félaganna hallað að fullyi'ða
að enginn hafi staðið sig betur í
þeirri þjónustu en Berti.
Berti varð fyrstur til að leysa þá
þraut að geta opnað gaflinn á trogi
vörubílsins með léttu handtaki úr
ökumannshúsi. Þessa þraut voru
fjöldamargir búnir að glíma við, en
Berti leysti gátuna er auðveldaði
okkur mjög við losun á fiski sem
oftar varð að setja í kasir. Og eins
var það við losun á síld og síðar
loðnu í þrær. Áður var stórhættu-
legt að fara aftur fyrir bílana til að
opna lokið. Það urðu til margar
glettnislegar sagnir af mönnum er
fengu þessar nýju opnunargræjur á
bíla sína og voru að sýna hve þægi-
legar þær voru og tóku í handfangið
þegar síst skyldi við lítinn fögnuð
þeirra sem þeir voru að vinna fyrir.
Berti var meðal fraumkvöðla í að
festa sér kaup á bílkrana og veitti
með honum fjölbreytta þjónustu,
t.d. ámokstur og var með þeim
fyrstu sem hífðu loðnu- og síldar-
nætur með blökk sem tengd var við
kranann, er létti mjög störf sjó- og
netamanna. Hann átti hugmyndina
að sjálfvirkum gangráð sem bætti
við vélina þegar þrýstingur óx á
glussakerfi kranans og þetta litla
tæki nýttu sér margir.
Við Berti áttum nokkrar kindur
er hafðar voru á sumarbeit í Ysta-
kletti. Við áttum í sameign við aðra
lítinn skjögtbát, 1-2 tonna að stærð
sem var vélarlaus. Berta fannst rétt
að setja í bátinn vél, við sömdum við
Oddgeir Kristjánsson, stöðvarstjóra
BSV, að selja okkur vél er setja átti
við vatnsdælu sem stöðin átti. Odd-
geir hafði gaman af að glettast við
okkur Berta og sagði að hann væri
meiri blóma- og dýravinur en við,
hann gæti ekki deytt dýr og alls
ekki túlípana. Hann lagði til að við
máluðum mynd af hrútshaus á kinn- .
ung bátsins. „Það er ákveðið," sagði
Berti og bætti við „sem væri að
borða túlípana". Oddgeir var ekki
samþykur því, en upp frá því var
báturinn nefndur Túlípaninn og
reyndist mjög vel.
Þá vil ég minnast á eftirminnilega
sjóferð. Berti ræsti okkur fjáreig-
endur, sagði að nú væri komið leiði.
Við skyldum mæta með hrútana,
sem voru 10 að tölu. Túlípaninn var
settur á sjó, festar leystar, en átta
menn voru í áhöfn. Þegar komið var
norður fyrir Nausthamarsbryggju
var okkur ljóst að talsverð ylgja var V
fyrir utan hafnargarða. Þá heyrðust
útröluraddir, en Berti sagði mönn-
um að halda kjafti og tók stefnuna
beint á Klettsnef. Við sem fremstir
sátum breiddum úr úlpum okkar og
vörðum bátinn fyrir ágjöf. Það var
fyrst við op Klettshellis sem okkur
var kleift að venda bátnum og eftir
það var leiðin greiðfær inn í víkina.
Eftir að Berti hóf búskap með
konu sinni, Magnúsínu, stóð heimili
þeirra á Stapa, er áður hafði verið
heimili foreldra hennar. Þau hjón
hófu byggingu á nýju glæsilegu
íbúðarhúsi í austurbænum. Það var
átakanlegt fyrir Berta að verða
sjónarvottur að því að hraunmass-
inn lagði nýja hemilið þeiiTa í rúst.
Þótt á móti blési vann Berti við vik-
urhreinsunina og þegar henni var
að mestu lokið flutti hann alfarið frá
Eyjum með fjölskyldu sína og
byggði sér nýtt hús í Þorlákshöfn.
Þar hélt hann áfram akstri meðan
heilsan leyfði.
Ég er þakklátur fyrir að hafa átt
samleið með Berta. Ég vil votta
konu hans og fjölskyldu samúð
mína, guð blessi ykkur.
Magnús Guðjónsson.
ENGILBERT
ÞORBJÖRNSSON
SÓLRÚN
SIGVALDADÓTTIR
+ Sólrún Sig-
valdadóttir
fæddist í Steinholti í
Glæsibæjarhreppi,
20. október 1907.
Hún lést á elli- og
hjúkrunarheimilinu
Hornbrekku í Ólafs-
firði 1. nóvember
siðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigvaldi Grímsson,
f. í Hraukbæjarkoti
í Kræklingahlíð
15.5. 1862, d. 29.11.
1942, og Sigríður
Elín Þorsteinsdótt-
ir, f. í Kothúsum í Garði 31.7.
1873, d. 4.5. 1961.
Systkini hennar eru Helgi
Sigurður, f. á Krossastöðum á
Þelamörk 11.2. 1895, d.14.4.
1913; Ólína Hólmfríður, f. í
Heiðarhúsum á Þelamörk 21.11.
1897, d. 23.4.1983; Guðrún Dag-
björt, f. í Heiðarhúsum 15.7.
1900, d. 12.7. 1997; Anna, f. í
Steinholti 10.12. 1903, d. 24.7.
1926; Jóhanna Ingibjörg, f. á
Syðri-Á 26.8.1911, d. 26.7. 1961;
og Helga Sigríður, f. á Syðri-Á
3.6. 1914, d. 22.12. 1986.
Sólrún fluttist
fimm ára gömul
með foreldrum sín-
um að Syðri-Á í
Ólafsfirði og þar
ólst hún upp.
Hinn 4.11. 1928
giftist Sójrún
Steingrími Árna
Baldvinssyni frá
Árbakka á Kleifum
í Ólafsfirði, seinna
Búðarhóli á Kleif-
um, f. 28.4. 1894, d.
5.4. 1985. Þau
eignuðust þrjár
dætur: Sigríði
Önnu, f. 21.7. 1930, d. 5.10.
1931, Huldu Brynju, f. 6.8.
1932 sem á dæturnar Sólrúnu
og Sesselju Margréti með Páli
Axelssyni úr Keflavík; Sigríði,
f. 20.11. 1933: hennar maður
var Þórarinn Guðmundsson,
menntaskólakennari, f. 4.5.
1936, d. 6.8. 1991. Þeirra börn
eru Agla Huld og Helga
Dröfn. Barnabarnabörn Sól-
rúnar eru sjö.
__ Sólrún verður jarðsungin frá
Ólafsfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Elskuleg móðursystir mín, Sól-
rún Sigvaldadóttir, sem andaðist
aðfaranótt 1. nóvember síðastliðinn,
kveður þetta jarðlíf síðust sjö systk-
ina, eftir langa sjúkdómslegu á
Hornbrekku, dvalarheimili aldraðra
í Ólafsfirði. Eins og fram kemur í
inngangi hér að ofan komu foreldr-
ar hennar hvort úr sínum lands-
hluta. Sigvaldi faðir hennar hafði
farið til sjóróðra suður á land 1893
og dvaldi að Útskálum í Garði
ásamt félögum sínum. Um vorið
veiktist hann af lungnabólgu og var
hjúkrað af ungri stúlku, Sigríði
Elínu Þorsteinsdóttur, sem þar var
ásamt móður sinni í húsmennsku,
hjá prestinum, séra Sigurði Sívert-
sen. Þau Sigríður felldu hugi saman
og þegar hann var ferðafær tók
hann með sér tilvonandi brúði sína
norður yfir fjöD, Sigvaldi hafði
stundað nám við Möðruvallaskóla
og útskrifast þaðan sem gagnfræð-
ingur 1887. Þau gengu í hjónaband
21. október 1894 og voru síðan í
húsmennsku á Krossastöðum á
Þelamörk til 1897. Þá hófu þau
sjálfstæðan búskap að Heiðarhús-
um og bjuggu þar til 1902.
Þá fluttu þau niður að sjó með
börnin sín þrjú, Helga Sigurð, Ólínu
Hólmfríði og Guðrúnu Dagbjörtu og
byggðu nýbýli sem þau nefndu
Steinholt, nálægt Skjaldarvík í
Glæsibæjarhreppi. í Steinholti
fæddust þeim tvær dætur, Anna
1903 og Sólrún 1907. Fjölskyldan
bjó í Steinholti til ársins 1912 en
fluttist þá að Syðri-Á í Ólafsfirði þar
sem systir Sigvalda, Ingibjörg
Grímsdóttir, var ráðskona. Á Syðri-
Á bættust tvær systur í hópinn, Jó-
hanna Ingibjörg 1911 og Helga Sig-
ríður 1914.
Sólrún ólst svo upp á Syðri-Á í
stórum systkinahópi. Tvö þeirra
féllu frá á unga aldri. Helgi Sigvaldi
drukknaði 18 ára gamall í fiskiróðri
og Anna veiktist af lömunarveiki og
dó 22 ára gömul, þá nýlega gengin í
hjónaband.
Árið 1928 gekk Sólrún að eiga
Steingrím Árna Baldvinsson sem
hafði líkt og hún flust ungur með
foreldrum sínum frá býlinu Bald-
ursheimi í Glæsibæjarhreppi að
Kleifum í Ólafsfirði. Þau byggðu sér
býli sem þau nefndu Árbakka. Sól-
rún og Steingrímur hófu sinn bú-
skap á Búðarhóli en þar bjó einnig
Gunnar, bróðir Steingríms, með
sinni fjölskyldu. Sólrún var hús-
freyja á efri hæðinni á Búðarhóli
allt til ársins 1970 er þau fluttu
ásamt Huldu Brynju dóttur sinni í
Ólafsfjarðarkaupstað. Frá árinu
1988 dvaldist hún svo á Hornbrekku
allt til dauðadags.
Mikill kærleikur var með systrun-
um frá Syðri-Á og ræktu þær hann
eftir föngum þótt leiðir skildu. Tvær
þær yngstu fluttu burt frá Ólafsfirði
en þrjár bjuggu þar alla sína búskap-
artíð. Ólína Hólmfríður móðir mín og
Sólrún voru nágrannakonur á Kleif-
um og var alltaf mikill samgangur á
milli heimilanna. Foreldrar þeirra
bjuggu á Syðri-Á hjá Ólínu dóttur
sinni til dauðadags og því áttu Sólrún
og dætur hennar alltaf erindi þangað.
Reyndai' var frænku minni tamt að
segja að hún væri að fara heim á
Syðri-Á þegar hún kom í heimsókn
og tóku dætur hennar, Hulda og
Sigga, það orðalag í arf frá henni.
Eg kom oft í eldhúsið hjá frænku
á Búðarhóli og naut hlýju hennar og
umhyggju. Eins og hún átti ætt til
hafði hún yndi af tónlist og kveð-
skap og af henni lærði ég vísur eftir
nágranna og sömuleiðis eftir Sig-
valda afa á Syðri-Á.
Þegar hún var telpa á Syðri-Á
hafði hún eitt sinn komið til foreldra
sinna og lýst þeirri ósk að geta gefið
nágrannastráknum Steingrími sum-
argjöf, sem hann hafði farið fram á í
stríðni. Faðir hennar brá skjótt við
og orti vísu í hennar orðastað:
Aldurs þó að stutt sé stig,
Stemgrímur minn ég elska þig.
Allra helst fyrir utan tof
eigðu mig í sumargjöf.
Engan grunaði á þeirri stundu að
þau mundu síðar verða hjón.
Að leiðarlokum þakka ég Sólrúnu
frænku minni umhyggju og ástúð
og óska henni guðs blessunar og
góðrar heimkomu í systkinahópinn.
Ingi Viðar Árnason.
Við eigum margar góðar minn-
ingar um hana ömmu Sólrúnu.
Amma bjó á Ólafsfirði en við syst-
umar í Reykjavík og þvi gafst sjald-
an tækifæri til að hittast nema á
sumrin. Síðustu árin var ellin farin
að segja mikið til sín. Sökum þess,
og hversu langt leið milli þess sem
við hittumst, átti hún erfitt með að
trúa því að við, þessar ungu konur,
værum ömmustelpumar hennar. I
hennar huga vorum við enn smá-
stelpur með tagl og sippubönd. En
æskuminningarnar eru okkur kær-
ar. Þegar við vomm litlar teiknuð-
um við myndir og sendum ömmu og
hún sendi okkur ýmiss konar
böggla. Á haustin sendi hún lopa-
sokka og vettlinga sem hún hafði
pjónað og á jólunum kom stór send-
ing: jólagjafir frá ömmu, afa og
Huldu frænku. Það var ekki bara
einn eða tveir pakkar handa hvorri
okkar heldur margir, margir. Öllu
var pakkað inn sér svo við hefðum
marga pakka til að opna. Á sumrin
fómm við svo loks til Ólafsfjarðar.
Nóttina áður en við fómm norður
vomm við svo spenntar að við sváf-
um varla og í bílnum á leiðinni
spurðum við með reglulegu millibili:
„Hvað er núna langt eftir?“ Loks
var leiðin á enda og bíllinn renndi
inn Vesturgötuna á Ólafsfirði.
Amma Sólrún og Hulda frænka
flýttu sér út á móti okkur og afi
Steingrímur rölti á eftir þeim og
horfði brosandi á okkur með eina
auganu sínu.
Við nutum þess svo sannarlega að
vera á Ólafsfirði. Við gátum farið út
á bryggju að veiða þegar okkur datt
í hug, róluvöllurinn var við hliðina á
húsinu hennar ömmu og grindin
fyrir þvottasnúrurnar úti í garði var
óspart notuð fyrir fimleikaæfingar.
Við lékum okkur úti allan daginn og
vomm svo baðaðar í stóram þvotta-
bala inni í þvottahúsi á kvöldin. Það
fór ekki mikið fyrir henni ömmu
okkar en ósköp var hún ljúf og góð.
Hún sat og prjónaði sokka og vett-
linga fyrir veturinn, spilaði við okk-
ur og söng og leyfði okkur að mala
kúmen í kaffið. Við gleymum aldrei
hversu góð lyktin var þegar amma
gerði kaffi með kúmeni.
Nú er amma lögð af stað í ferðina
miklu. Afi bíður eftir henni. Hann
er kominn með augað sitt aftur og
lítur út eins og hann gerði þegar
þau giftust. I fanginu heldur hann á
litlu dótturinni sem fór svo snemma.
En handan við Qöllin
og handan við áttirnar og nóttina
rís tum ljóssins
þar sem tíminn sefur.
Inn í frið hans og draum
er fórinni heitið.
(Snorri Hjartarson.)
Elsku amma, takk fyrir allt og
góða ferð.
Agla Huld og Helga Dröfn.
lílómcíbwðín
v/ Possvoqsl<iiAU.jt4gai*ð
Símit 554 0500
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Sverrir Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlið 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/