Morgunblaðið - 19.01.1999, Síða 44

44 ÞRIÐJUDAGUR 19. JANÚAR 1999
MINNINGAR
MORGUNB LADIÐ
*
+ Arinbjörn Árna-
son var fæddur
á Neðri-Fitjum í
Víðidal í Vestur-
Húnavatnssýslu 16.
ágúst 1904. Hann
lést á Landspítalan-
um 11. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans vom Árni V.
Gíslason, f. 10. júní
1871, d. 26. okt.
1934, og Sigríður
Guðmundsdóttir, f.
11. júní 1871, d. 4.
febr. 1960. Systkini
Arinbjörns vom:
Gísli, f. 1894; Hálfdán, f. 1897;
Kristín, f. 1898; Jónína, f. 1900;
Sæunn, f. 1906; Guðmundur, f.
1908; og Jóhannes, f. 1911, og
eru þau öll látin. Auk þess tóku
Árni og Sigríður að
sér tvö fósturbörn,
Jóhann, f. 1919; og
Álfheiði, f. 1931.
Hinn 29. júlí 1933
kvæntist Arinbjörn
Margréti Jónínu
Karlsdóttur frá
Bjargi í Miðfirði, f.
20. apríl 1893, d. 25.
ágiíst 1991. Foreldr-
ar hennar vora Karl
Ásgeir Sigurgeirs-
son, f. 2. okt. 1863, d.
8. ágúst 1958, og
Ingibjörg Jóhannes-
dóttir, f. 7. febr.
1870, d. 9. okt. 1937. Arinbjörn
tók að sér yngri börn Margrétar
frá fyrra hjónabandi, þá Gretti
og Sigurgeir, en eldri börn Mar-
grétar vom Anna, Karl (látinn)
og Páll (látinn). Sonur Arin-
björns og Margrétar er Árni, f. 8.
sept. 1934, eiginkona Dóra Lydía
Haraldsdóttir, f. 1. maí 1943. Þau
eiga þrjú börn: Arinbjörn, f. 22.
mars 1971, eiginkona Joanne
Ruth Árnason, f. 19. mars 1973;
Pálína, f. 29. maí 1975; og Mar-
grét, f. 30. apríl 1981.
Arinbjöm vann að búi foreldra
sinna til 1934, en fluttist þá til
Hafnarfjarðar og ári síðar til
Reykjavíkur, þar sem hann stund-
aði búskap á ýmsum stöðum.
Einnig var hann við búskap í
Borgarfirði um skeið. Árið 1942
hóf Arinbjörn störf hjá Pósti og
síma í Reykjavík, og starfaði þar í
12 ár, en réðst þá til Ríkisútgáfú
námsbóka og varð síðar umsjón-
armaður í Melaskólanum, og vann
þar til 76 ára aldurs. Arinbjöm og
Margrét bjuggu lengst af á Birki-
mel 6 í Reykjavík en fluttu árið
1986 að vistheimilinu Seljahlíð.
titför Arinbjörns fer fram frá
Fíladelfíukirkjunni í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
ARINBJÖRN
ÁRNASON
Afi var okkur systkinunum alltaf
svo góður. Hann var mjög um-
hyggjusamur og sýndi ætíð mikinn
áhuga á öllu því sem við vorum að
fást við hverju sinni og lifði sig inn í
allar okkar kringumstæður.
Afi hafði mikið fegurðarskyn sem
A kom fram á mörgum sviðum; ber
þar helst að nefna skáldskapinn
sem var sérstakur hæfileiki sem
honum var gefinn. Hann hafði auð-
ugt ímyndunarafl og átti auðvelt
með að setja hugsanir sínar á blað.
Listræn hlið afa kom einnig fram í
áhuga hans á tónlist og hafði hann
mikla ánægju af að heyra okkur
spila.
Þrátt fyrir háan aldur fylgdist afi
vel með samtímanum og fékk sér
m.a. tölvu á níræðisaldri. Hann var
mjög meðvitaður um atburði líðandi
> stundar og var skýr í hugsun alveg
fram á það síðasta.
Við eigum afa mikið að þakka,
sérstaklega íyrir að biðja fyrir okk-
ur og einnig vinum okkar og kunn-
ingjum. Afi átti lifandi trú á Jesú
Krist og einkenndist líf hans af
kærleika Guðs. Við þökkum Guði
fyrir afa.
Jesús mælti: „Ég eru upprisan og lífið.
Sá sem trúir á mig, mun lifa, þótt hann deyi.“
(Jóh. 11:25.)
Arinbjörn, Pálína og Margrét.
Á Þorláksmessu fórum við hjónin
með Helga, eins árs son okkar, í
stutta heimsókn til Arinbjörns. Ar-
inbjöm var þá hressari en hann
hafði verið um hríð og sat í stól.
Bros lék um andlit gamla mannsins
og litla drengsins þegar þeir litu
hvor til annars. Þetta var í síðasta
skipti sem ég sá Arinbjörn.
Ár-inbjörn var uppeldisbróðir föð-
ur míns, en var þó nokkru eldri.
Alltaf var mjög kært á milli þeirra.
Ainnbjörn og Margrét, kona hans,
voru fyrir mér sem afi og amma en
afar mínir og ömmur dóu áður en ég
fæddist. Við systkinin munum ætíð
minnast umhyggju þeirra fyrir okk-
ur.
Arinbjörn var einstakur maður.
Síðustu árin var líkami hans farinn
að gefa sig en bjartsýni, lífsgleði og
einlæg trúarfullvissa héldu honum
gangandi. Ef hægt er að tala um að
einhver hafi verið ungur í anda, þá á
það við um hann. Dæmi um það er
að hann fékk sér tölvu á gamals-
aldri og skrifaði óspart á hana. Eg
held að ekki séu margir sem hafa
óskað eftir að fá harðan tölvudisk að
gjöf á níutíu ára afmæli sínu.
Reyndar komst faðir minn að því
með grúski að Arinbjörn fæddist að
öllum líkindum árið 1903 en ekki
1904 eins og haldið hefur verið. Því
má segja að Arinbjörn hafi alltaf
verið á undan samtímanum.
Arinbjörn hafði unun af því að
ræða við ungt fólk. Ánægjulegt var
að ræða við hann um lífið, tilveruna
og trúna, sem var honum svo dýr-
Markmíð Útfararstofu íslands er að veita trausta og persónuiega þjónustu.
Aðstandendur geta leitað útfararstjóra hvenær sólarhrings sem er. Útfarar-
stofa Islands er aöstandendum innan handar um alla þá þætti, er hafa ber í
huga er dauðsfall ber að. Útfararstjórar Útfararstofu íslands búa yfir mikilli
reynslu og hafa starfað við útfararþjónustu um árabil.
Útfararstofa Islands sér um:
Útfararstjóri tekur að sér umsjón útfarar í samráði
við prest og aðstandendur.
Flytja hinn látna af dánarstað í líkhús.
Aðstoða við val á kistu og likklæðum.
Undirbúa lík hins látna I kistu og snyrta ef
með þarf.
Útfararstofa íslands útvegar:
Prest.
Ðánarvottorð.
Stað og stund fyrir kistulagníngu og útför.
Legstað I kirkjugarði.
Organista, sönghópa, eínsöngvara, einleikara
og/eða annað listafólk.
Kistuskreytingu og fána.
Blóm og kransa.
Sálmaskrá og aðstoðar við val á sálmum.
Líkbrennsluheimild.
Duftker ef likbrennsla á sér stað.
Sal fyrir erfidrykkju.
Kross og skilti á leiði.
Legstein.
Flutning á kistu út á land eða utan af landi.
Flutning á kistu til landsins og frá landinu.
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri
Sverrir Olsen,
útfararstjóri
Útfararstofa íslands - Suðurhlíð 35-105 Reykjavík.
Sími 581 3300 - allan sólarhringinn.
mæt. Þá var hann í essinu sínu og
það geislaði af honum. Alveg fram
undir það síðasta var hann að
bi-ydda upp á leiðum til að fá fleiri
til trúar á Jesú Krist. Hann var
mikill bænamaður og gott var að
vita af fyrirbænum hans.
Við kveðjustund fyllist hugurinn
af minningum, þakklæti og söknuði.
Arinbjörn hafði fengið að reyna náð
Drottins í lífi sínu og vissi að hinn
jarðneski dauði væri ekki einhver
lokapunktur heldur biði hans eilíft
líf með Guði.
Þökk sé Guði fyrir Arinbjörn
Árnason.
Guðmundur Jóhannsson.
Það veldur mér bæði gleði og
söknuði að Arinbjörn Árnason skuli
vera látinn. Gleði vegna þess að nú
fær þreyttur líkaminn hvfld eftir
langa og farsæla ævi en Arinbjörn
mætir frelsara sínum og Drottni,
Jesú Kristi. Honum þjónaði hann í
lifanda lífi og fær nú að líta hann,
lifa um alla eilífð við hástól dýrðar
hans.
Söknuði vegna þess að með and-
láti hans verða kaflaskil í tilveru
minni. Næst elskulegum foreldrum
mínum voru þau Arinbjörn og Mar-
grét mér kærust allra allt frá frum-
bernsku og vitundin um umhyggju
þeirra hefur gefið mér öryggis-
kennd fram á fullorðinsár.
Heimili þeirra á Birkimel 6 var
MdiflD oiiMflDíjflym
afKDMUD
JIÓIÍLÍODC
MiTflUWlllT • (flff
Upplýsingar í s: 551 1247
Blómastofa
Friðfinns
Suöurlandsbraut 10,
108 Reykjavík, sími 553 1099.
Opið öll kvöld
til kl. 22 - einnig um helgar.
Skreytingar fyrir öll tilefni.
Gjafavörur.
oft í senn eins og félagsmiðstöð og
hótel. Þangað kom venslafólk að
norðan til lengri eða styttri dvalar
og þangað komu safnaðarsystkini
Arinbjörns og aðrir vinir til sam-
ræðna um brennandi málefni eða til
notalegi-ar samveru.
Á Birkimelinn var gott að koma.
Margrét var einstaklega vel gerð og
hafði góð áhrif á aðra með ljúfu og
hlýju viðmóti sínu. Guð blessi minn-
ingu hennar.
Arinbjörn naut þess ríkulega að
hafa fólk í kringum sig. Hann var
félagslyndur, mannblendinn og góð-
ur liðsmaður í mörgum málum sem
áhugi hans beindist að.
Sem Húnvetningur lagði hann
drjúgt af mörkum í Húnvetningafé-
laginu og varðandi útgáfu Húnvetn-
ings. Sú átthagatryggð var ein meg-
inrótin sem líf Ai-inbjörns byggðist
á og nærðist af. Allt fram á síðustu
misseri vann hann að ritun minn-
ingarþátta um atburði æsku sinnar
norður á Neðri-Fitjum og þar í ná-
grenninu. I þeim þáttum kemur
glöggt fram hve heitt hann unni
æskustöðvunum.
Hinir þættirnir sem gáfu lífi Ar-
inbjörns einkum rótfestu voru ætt-
rækni, trúarvissa og lífsgleði.
Ættin er orðin stór. Aiúnbjörn
var fimmti í röð átta systkina sem
nú eru öll látin, en afkomendur
þeirra eru fjölmargir, gott og dug-
legt fólk.
Auk þessara systkina ólst faðir
minn, Jóhann Benediktsson, upp
hjá foreldrum þeirra, þeim Árna og
Sigríði. Það var gæfa hans að þau
komu á allan hátt fram við hann
sem sinn eigin son og er bæði ljúft
og skylt að þakka það hér. Þá ólst
Álfheiður Björnsdóttir einnig upp á
heimili þeirra og varð nátengd
systkinahópnum.
Um árabil var Arinbjörn sjálf-
krafa höfuð fjölskyldunnar. Fyrir
tæpum áratug kallaði hann hópinn
saman til niðjamóts í minningu for-
eldra sinna og tók saman niðjatal
þeirra. Sjálfur bar hann hag alls
frændgarðsins fyrir brjósti. Eftir-
minnileg er umhyggja hans fyrir
föður mínum í veikindum hans síð-
ustu mánuði.
Arinbjöm var einstakur gæfu-
maður í fjölskyldulífinu. Hann átti
einstæða eiginkonu og unni Áma,
einkasyni sínum, afar heitt sem og
allri fjölskyldu hans. Öll börn Mar-
grétar - fósturbörn Arinbjörns - og
fjölskyldur þeirra áttu líka sess í
huga hans og á heimili þeirra.
Fjölskylda mín naut þeirra sér-
stöku forréttinda að fá árum saman
að búa í skjóli þeirra heiðurshjóna.
Eftir það voru tengslin skiljanlega
mjög sterk.
Margar bestu bernskuminningar
mínar tengjast þeim hjónunum. Ar-
um saman var fastur liður að fjöl-
skylda mín heimsækti þau á
gamlárskvöld. Ógleymanlegar eru
líka ökuferðir Arinbjöms með okk-
ur um landið á sumrin. Þá má nefna
ævintýri á borð við heyflutninga frá
Seltjarnarnesi upp á Geitháls þar
sem hann hafði hesta í húsi. Og
þónokkur ár átti ég eftir í bílprófs-
aldurinn þegar hann leyfði mér
fyrst að prófa Skódann.
Að loknum uppvaxtarárum mín-
um urðu samskiptin strjálli en áður.
En Arinbjörn fylgdist með sínu
fólki og sýndi lífi þess áhuga. Þegar
' Blóma Lnáðm
öa^skom
. v/ FossvogskirkjugatA j
\,^Símii 554 0500 jK
við Þóra vorum að draga okkur
saman var einstaklega ánægjulegt
að kynna hana fyrir þeim Arinbirni
og Margréti. Æ síðan fann ég að
hann hafði dálæti á henni. Spillti þá
ekki að hún á sama afmælisdag og
Margrét og er þar að auki frænka
hans sjálfs.
Yndislegt var að sjá að gamla
myndin af börnunum okkar Þóru
var alltaf á sínum stað í herberginu
hans. Það fyllti mig notalegri vissu
um væntumþykju hans og staðfesti
fyrir mér að við sem fjölskylda nyt-
um enn fyrirbæna hans sem hafa
fylgt okkur gegnum árin. Alltaf var
jafn uppörvandi að heyra hann
segja að hann bæði fyrir okkur. Við
vorum mörg sem nutum þeirra
bæna.
Meðvitað eða ómeðvitað átti Ar-
inbjörn stóran þátt í að móta lífs-
stefnu mína sem aftur leiddi til þess
á hvaða vettvangi ég starfa. Hann
tók mig með sér í Fríkirkjuna á
vakningarsamkomur með erlendum
trúboða. Með honum var ég einnig
viðstaddur vígslu Fíladelfíu og ýms-
ar aðrar samkomur hvítasunnu-
manna. Samfylgd hans í morgun-
guðsþjónustur Grensássafnaðar á
páskadag voru fyrstu kynni mín af
þeim söfnuði - og hefur þá sjálfsagt
engum dottið í hug að ég ætti eftir
að starfa þar. Það var mér mjög
dýrmætt að hann gat verið við-
staddur þegar ég var settur inn í
embætti í Grensáskirkju fyrir rúmu
ári.
Arinbjörn var hvítasunnumaður
og starfaði af alhug og einlægni í
þeim ágæta söfnuði. En hann leit
með velþóknun á allt gott, kristilegt
starf; var sjálfsagt of víðsýnn að
eðlisfari til að láta kenningarlegan
mun valda truflun. Þannig var hann
fyrst og fremst kristinn maður,
kirkjumaður í bestu merkingu þess
orðs. Það eitt skipti hann máli að
fagnaðarerindið næði til hjarta fólks
og breytti lífi þess.
Sú glóð kulnaði ekki með árunum
þótt hann ætti þess síður kost að
sækja Fíladelfíu sem hafði verið svo
stór þáttur í lífi hans um áratuga
skeið. I Seljahlíð beitti hann sér
m.a. fyrir fræðslustundum um ýmis
atriði kristinnar trúar í góðu sam-
starfi við sóknarprest Seljasafnað-
ar.
Nú á aðfangadag hitti ég Arin-
björn í síðasta sinn. Hann var þá
orðinn verulega þrekaður og kom-
inn 1 hann uppgjafartónn sem ég
hafði ekki heyrt áður. Samt talaði
hann mest um nauðsyn þess að
koma á fót biblíulestrarhópi meðal
heimilisfólksins í Seljahlíð.
Þannig var Arinbjörn - brenn-
andi í andanum fram á síðasta dag!
Lengi hafði hann verið heilsuveill
og oft fárveikur en alltaf náði hann
sér á strik. Lífslöngunin virtist
óþrjótandi. Hann vildi ekki deyja!
Ekki óttaðist hann þó afdrif sín eftir
dauðann. Hann hafði laugast í blóði
lambsins og átti góða heimvon. En
honum þótti svo gaman að lifa!
Hann fylgdist vel með, fann sér sí-
fellt viðfangsefni og hafði nóg að lifa
fyrir.
Samt var dauði hans ekki ósigur
heldur innganga til hlutdeildar í ei-
lífum sigri. „Guði séu þakkir, sem
gefur oss sigurinn fyrir Drottin
vorn Jesúm Krist.“ (I. Korintubr.
15:57.)
Formáli
minning'ar-
greina
ÆSKILEGT er að minning-
argreinum fylgi á sérblaði
upplýsingar um hvar og
hvenær sá, sem fjallað er um,
er fæddur, hvar og hvenær
dáinn, um foreldra hans,
systkini, maka og börn, skóla-
göngu og störf og loks hvaðan
útför hans fer fram. Ætlast er
til að þessar upplýsingar komi
aðeins fram í formálanum,
sem er feitletraður, en ekki í
greinunum sjálfum.