Morgunblaðið - 15.04.1999, Side 52

'2 FIMMTUDAGUR 15. APRÍL 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HÓLMFRÍÐUR S.
ÁRNADÓTTIR
+ Hólmfríður S.
Árnadóttir
fæddist á K\já-
strönd í Grýtu-
bakkahreppi í Eyja-
firði 18. ágúst 1916.
Hún lést á Elliheim-
ilinu Grund 5. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Hrefna Jóhannes-
dóttir, húsmóðir, f. í
Ólafsvík 30.8. 1890,
d. 20.11. 1959, og
Árni Helgason, hér-
aðslæknir á Pat-
reksfirði, f. í Ólafs-
vík 2.1. 1890, d. 6. aprfl 1943.
Lillý, eins og hún var alltaf köll-
uð, var elst fimm systkina, en
þau voru María, f. 1917, d. 1935;
Áslaug, tannsmiður á Patreks-
firði og í Reykjavík, f. 1919, d.
1991, gift Gunnari Proppé,
verslunarmanni; Helgi, verk-
fræðingur í Reykjavík, f. 1921,
kvæntur Bryndísi Þorsteins-
dóttur, og Jóhanna, f. 1924, í
sambýli Styrktarfélags vangef-
inna.
Lillý ólst upp á Patreksfirði
ásamt systkinum
sinum. Hún lauk
prófi frá Kvenna-
skólanum í Reykja-
vík og stundaði síð-
an nám í píanóleik
við Tónlistarskól-
ann í Reykjavík.
Hún lærði tann-
smíði í Danmörku
og hjá Halli Halls-
syni tannlækni og
starfaði síðan
lengst af hjá hon-
um, en var um tíma
í Stokkhólmi við
sérnám í grein
sinni. Eftir lát Árna læknis
fluttust þær mæðgur Hrefna og
Jóhanna til Reykjavfkur og hélt
Lillý þá heimili með móður
sinni, en eftir lát hennar árið
1959 annaðist hún systur sína,
Jóhönnu, að öllu leyti uns hún
fluttist í sambýli Styrktarfé-
lagsins árið 1988. Síðustu ævi-
árin naut hún umhyggju starfs-
fólks Elliheimilisins Grundar.
Utför Lillýjar verður gerð frá
Fossvogskapellu í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Elsku Lillý systir mín. Nú kveð ég
þig að sinni, með bæninni sem séra
Einar prestur á Patreksfirði kenndi
okkur sem litlum stúlkum:

Vertu guð faðir, faðir minn,
í Msarans Jesú nafhi,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pét.)
Þín systir,
Jóhanna.
Elsku Lillý mín. Það er erfitt að
horfast í augu við það að nú ert þú
ekki lengur hér hjá okkur, en margar
góðar minningar frá tímunum sem
við áttum saman hjálpa mér að
takast á við sorgina. Það var alltaf
svo gaman að koma í heimsókn til þín
á Brávallagötuna, og oft eyddi ég
heilu dögunum hjá þér og Jóhönnu
þegar ég var lítill strákur. Aldrei
leiddist okkur, og alltaf fundum við
okkur eitthvað skemmtilegt til dund-
urs. Stundum hjólaði ég hálfan bæinn
til að koma til þín, og það var svo
sannarlega þess virði. Gönguferðirn-
ar okkar nú síðustu árin voru líka
jómetanlegar. Þrátt fyrir minnisleysið
hafðir þú alltaf svo margt skemmti-
legt að segja, og á því hef ég tekið
mikið mark og mun alltaf gera. Þú
varst alltaf svo hlý og góð og ég held
að ég hafi aldrei séð þig öðruvísi en
með bros á vör. Allir fengu að finna
fyrir góðmennsku og hlýindum frá
þér, til dæmis mamma, sem leitaði
oft til þín þegar eitthvað bjátaði á.
Ég veit að nú eruð þið á sama stað og
hafið eflaust margt að tala um.
Lillý mín. Ég veit að þú ert komin
þangað sem þér líður vel. Ég á eftir
að senda þér hlýjar hugsanir á hverj-
um degi. Eg er ævinlega þakklátur
fyrir að hafa kynnst þér. Guð geymi
þig, elsku frænka.
Pétur Árnason.
..
Þá hefur Lillý foðursystir okkar
fengið hvíldina. Með henni er gengin
ein besta manneskja sem við höfum
þekkt. Góðvild, umhyggja fyrir öðr-
um og örlæti eru þau orð sem koma
fyrst upp í huga okkar. Hún hugsaði
alltaf fyrst um aðra og fannst hana
sjálfa aldrei vanta neitt. Liilý var
mjög glaðvær og hafði dillandi hlátur
sem smitaði út frá sér. Hún var ein-
staklega bamgóð og átti auðvelt með
að ná góðu sambandi við börn. Þau
löðuðust að henni fyrir hennar ein-
HAlæga áhuga á þeirra heimi. Okkur
var hún einstök frænka.
Margar góðar bemskuminningar
skjóta upp kollinum frá heimsóknum
á Brávallagötunni, en þar bjuggu
þær lengi saman hún, amma Hrefna
og Jóhanna.
Alltaf var heitt kókó, sem oftar en
^^kki sauð yfir og meðlætið var ríku-
(p:gt. Samt fannst Lillý við aldrei
borða neitt. „Þú smakkar ekkert á
þessu,“ var gjarnan viðkvæðið eftir
þrjá fulla diska! „Æ, fyrirgefið hvað
þetta er lítið.“ Eins er minnisstætt,
þegar Lillý eignaðist lítinn Fíat, sem
hún átti til að gleyma í bænum. Hún
lagði ekki í vissar brekkur og alls
ekki með okkur í aftursætinu, það
var alltof mikil áhætta!
Lillý átti góða vinkonu, Láru, sem
vann í sælgætissölunni í Austurbæj-
arbíói. Það voru miklir dýrðardagar,
þegar við fengum að fara ókeypis í
bíó, sitja í tröppunum og fara inn fyr-
ir búðarborðið. Lillý var mjög höfð-
ingleg í gjöfum til okkar og allt sem
hún gaf var valið af einstakri natni og
smekkvísi.
Eftir að amma dó bjuggu þær Jó-
hanna tvær saman og var umhyggjan
fyrir Jóhönnu ofar öllu. Þær voru alla
tíð mjög nánar, en áttu líka til að
passa of mikið upp á hvor aðra!
Gaman var að spjalla við Lillý, hún
var svo mikill vinur í raun og hafði
áhuga á svo mörgu, var mikill tónlist-
arunnandi, spilaði sjálf á píanó og fór
á allflesta tónleika hjá Tónlistarfélag-
inu hér áður fyrr. Náttúrulækningar
áttu líka hug hennar og heilnæmt
fæði.
Ekki var síður skemmtilegt að
heyra hana rifja upp gömlu góðu
dagana á Patró. Það var oft glatt á
hjalla í stofunni á Brávallagötunni
þegar pabbi og systumar fóru á flug í
frásögnum - og atburðirnir urðu ljós-
lifandi fyrir okkur hinum.
Bömum okkar sýndi hún einstaka
væntumþykju og hlýju.
Við kveðjum elsku frænku okkar
með söknuði, en ljúfum minningum.
Megi hún hvíla í friði hjá afa og
ömmu.
Dagný, Árni og Guðrún.
Hver minnmg dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Pinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Þegar nánir ættingjar og vinir
falla frá hvarflar hugurinn gjarnan
aftur í tímann. Nú þegar við kveðjum
Lillý frænku rifjast upp margar ljúf-
ar minningar frá liðnum áram sem
gott er að oma sér við í sorg og sökn-
uði vegna fráfalls hennar. Flestar
tengjast þessar minningar þeim tíma
er við bjuggum saman á Brávallagöt-
unni eftir að við fluttum heim frá
Danmörku fyrir tíu áram. Það hefðu
ekki allir opnað heimili sitt fyrir fjög-
urra manna fjölskyldu og boðið henni
að dvlja þar á meðan leitað var að
framtíðarhúsnæði hér heima eftir
langa dvöl erlendis. Ef til vill lýsir
þetta eiginleikum Lillýjar best. Hún
var ósérhlífin og lét þarfir annarra
oftast ganga fyrir. Hún naut þess
líka að láta gott af sér leiða og tók
alltaf málstað þeirra sem minna
máttu sín. Heiðarleiki hennar og hlýr
persónuleiki gerðu nærvera hennar
svo notalega. Það fundum við ekki
síst þetta eina og hálfa ár sem við
dvöldum hjá henni. Á þeim tíma var
oft þröngt setinn bekkurinn í litla
eldhúsinu hennar og var oft glatt á
hjalla. Reyndar var það oft þannig í
gegnum tíðina, því heimili hennar var
alltaf opið fyrir vinum og ættingjum
sem nutu gestrisni hennar. Okkur er
minnisstætt hvað Lillý hafði mikið
dálæti á öllum íslenskum mat og var
umhugað um að við hin lærðum að
meta slíkar afurðir við misjafnar
undirtektir þó. Hún átti heiðurinn af
því að seytt rágbrauð og síld með
súrmjólk lagaðri úr „Kákasusgerli"
varð vinsæll réttur hjá sumu okkar
fólki, svona hvunndags. Aldrei fannst
henni við þó gera veitingunum nógu
góð skil en það var einfaldlega vegna
þess að svo rausnarlega var á borð
borið að ekki sá högg á vatni þegar
upp var staðið. Lillý var með ein-
dæmum frændrækin og á öllum af-
mælum og hátíðum kom hún og
gladdi okkur með gjöfum og nærveru
sinni. Og það var ekki verið að kasta
til hödnunum þegar valið var í pakk-
ana. Nei, þar leyndist alltaf eitthvað
vandlega valið og raunsnarlegt.
Það var ekki síst dýrmætt fyrir
dætur okkar að kynnast Lillý svo ná-
ið og eiga alltaf athvarf hjá henni.
Þar gátu þær dregið sig út úr þeim
hraða sem oft hefur einkennt líf okk-
ar og fundið sælureit þar sem alltaf
var nægur tími til að hlusta, setja sig
inn í viðfangsefni þeirra og rifja upp
gamla daga. Já, oft spurði maður sig
að því, hvaðan öll þessi þolinmæði
kæmi. En svona var Lillý og með
breytni sinni var hún bömunum góð
fyrirmynd. Hennar lífsstíll einkennd-
ist öðra fremur af því að hún setti hið
huglæga ofar því veraldlega.
Síðustu vikurnar var okkur öllum
ljóst að hverju stefndi og kveðju-
stundin kom engum á óvart. Róður-
inn hafði verið þungur síðustu mán-
uðina enda ágjafirnar margar. En þó
svo að kraftarnir hafi verið þrotnir
undir það síðasta var brosið ekki
horfið þegar við kvöddumst í síðasta
sinn. Þannig geymum við minning-
una um Lillý í hjörtum okkar. Við
kveðjum góða frænku og vin og trú-
um því að nú sé hún aftur sterk og
frísk í faðmi vina og ættingja sem á
undan henni eru horfnir.
Jónína og Þorsteinn.
Elsku Lillý. Ég man þegar þú sótt-
ir mig á leikskólann og við fóram
heim til þín og bökuðum „ástar-
punga“. Ég man þegar við fengum
gamalt brauð í bakaríinu og fórum
niður á Tjörn að gefa öndunum. Ég
man þegar þú sendir mig út í Brekku
að versla en hringdir fyrst og sagðir
að ég væri á leiðinni og hvað ég ætti
að kaupa. Ég man þegar þú fórst
með mig á „róló“ og borgaðir fyrir
sandkökuna með alvöra peningi. Ég
man þegar við borðuðum rúgbrauð
og sfld saman í hádeginu. Ég man
þegar við Jóhanna gistum hjá þér og
þú spurðir mig hvort við ættum ekki
að kitla hana í tærnar svo hún vakn-
aði.
Ég vona að þér líði vel núna.
Ég sakna þín.
Þín,
Unnur Arna.
Þá er ég heyri góðs manns getið,
mun ég minnast Lillýjar frænku, sem
hefir nú hlotið þráða hvíld, en hún
hafði átt við veikindi að stríða nokkur
undanfarin ár.
Okkar kynni hófust 1946, er ég hóf
nám í tannsmíði hjá Halli L. Halls-
syni tannlækni, en um það leyti lauk
hún þar sínu tannsmíðanámi.
Um langt árabil var það vinnustað-
ur okkar beggja, þótt við ynnum þar
ekki alltaf samtímis. Já, heimili okk-
ar í hjarta miðbæjarins. Höfðinginn
Hallur, húsbóndinn, var hrókur alls
fagnaðar, því sannarlega var þar
gleði og menningarbragur á öllu, og
enn í dag höldum við hópinn nokkrar,
sem þar kynntumst. Minningar frá
skemmtilegum atvikum þess tíma
era okkur enn gleði- og hlátursefni,
sem treysta okkar vinabönd.
Elsku Lillý, ég vil þakka þér alla
góðvild og tryggð við mig og mína og
bið góðan Guð að geyma þig.
Systkinum þínum og fjölskyldum
þeirra sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur.
Eirný Sæmundsdóttir.
EYRÚN
ÁRNADÓTTIR
Eyrún Árna-
dóttir var fædd
að Garði í Grinda-
vík 29. maí 1918.
Hún lést á hjúkrun-
ardeild Hrafnistu í
Hafnarfírði 4. aprfl
síðastliðinn. For-
eldrar hennar vora
Petrúnella Péturs-
dóttir, f. 6. nóvem-
ber 1890 á Skild-
inganesi á Seltjarn-
arnesi, d. 11. júní
1958, og Arni
Helgason, f. 27.
október 1879 á Þor-
valdsstöðum í Hvítársíðu, d. 19.
ágúst 1956. Þau hjón bjuggu
siðast á Borg í Grindavík.
Systkini Eyrúnar vora 16, en
þijú létust í æsku. Upp komust:
Svavar, Sigfús Bergmann, Guð-
rún, Guðjón, Ingólfur, Magnús,
Láras, Agnes, Pétur og Arndís,
en þau framantalin era öll látin.
Á lífi era; Jón, Guðmundur og
Snæbjörn.
Hinn 3. október 1942 giftist
Eyrún Karli Gunnari Karlssyni
frá Karlsskála í Grindavík, f.
21. júní 1921, d. 6. mars 1992.
Eyrún og Karl eignuðust þrjár
dætur. 1) Ásta, f. 2. janúar 1943,
hárgreiðslumeistari, gift Jens
Christian Lauritsen bifreiða-
stjóra. 2) Edda, f. 21. febrúar
1944, þroskaþjálfi og forstöðu-
maður félagsstarfs Dvalarheim-
Að kvöldi páskadags kvaddi
tengdamóðir mín Eyifin Amadóttir
þennan heim. Mér fannst táknrænt
að það gerðist einmitt á upprisudegi
frelsarans, því hann átti mikinn og
fastan sess í huga hennar. Tráar-
legar athafnir svo sem guðsþjónust-
ur í Grindavíkurkirkju voru fastur
þáttur í lffi hennar og þar lagði hún
sitt af mörkum, m.a. með söng í
kirkjukómum um árabil.
Fleiri í hennar fjölskyldu voru
einnig virkir í kirkjunnar starfi.
Ami faðir hennar var organisti við
kirkjuna um áratuga skeið sem og
Svavar bróðir hennar. Hefðin var
því rík. Rúna hafði mikið yndi af
tónlist og undi sér gjarnan vel við
hlustun á hana. Hún lærði að leika
á orgel hjá föður sínum og spilaði
sér til ánægju þegar tækifæri
gafst.
Það var fyrir hartnær fjómm
áratugum sem ég kynntist Eyrúnu
og Karli er síðar urðu tengdafor-
eldrar mínir. Dúddi, en hann lést
1992, var þá sívinnandi sem fyrr og
síðar. Annaðist rekstur vörabif-
reiðar, síðar ásamt ámoksturstækj-
um og hafði nóg að gera, féll aldrei
verk úr hendi. Hann var reyndar
einn af þeim fyrstu á Suðumesjum
til þess að fjárfesta í slíkum vinnu-
vélum. Hann átti löngum trillu og
reri til fiskjar aðallega sér til
ánægju en einnig til búdrýginda.
Svo sem fram hefur komið var
fjölskylda Rúnu fjölmenn og þurfti
hún því fljótt að axla ábyrgð og
taka til hendinni heima fyrir og að-
stoða við heimilisstörfin. Hún nam
við bamaskóla Grindavíkur og stóð
hugur hennar til frekari menntun-
ar en aðstæður buðu ekki upp á
slíkt. Hún vann við fiskvinnslustörf
og síðar einnig við kaupavinnu o.fl.
störf. Um árabil rak hún ásamt
manni sínum sölutum við hlið
heimilis síns í Grindavík. Þá daga
er stund gafst nýttu þau gjarnan til
ferðalaga. Dúddi setti fljótlega hús
á bíl sinn og þannig ferðuðust þau
fyrr á áram vítt og breitt um landið
ásamt dætrunum þrem. Árið 1966
urðu nokkur kaflaskil hjá Dúdda
og Rúnu hvað frístundir varðar. Þá
ila aldraðra á Suð-
urnesjum, gift Finn-
boga Björnssyni
framkvæmdastjóra.
Börn þeirra eru
fimm. a) Björn, um-
sjónarmaður,
kvæntur Grétu
Þóru Björgvinsdótt-
ur, starfsmanni
leikskóla. Dætur
þeirra era Edda
Rut, íris Lind, Sara
Björg og Sigrún. b)
Eyrún, tónmennta-
kennari, gift Ást-
ráði Haraldssyni
hæstaréttarlögmanni. Sonur
þeirra er Egill, en fyrir á Ást-
ráður Odd og Auði. c) Auður,
viðskiptafræðingur. d) Karl,
hagfræðingur. e) Kristinn Víð-
ir, háskólanemi og starfsm. Isl.
erfðagreiningar. 3) Ásrún, f. 26.
mars 1955, hárgreiðslukona,
gift Kristjáni Árna Kristjáns-
syni bifreiðastjóra. Börn þeirra
era Árni Rúnar, Krislján Karl,
Ásdís og Berglind.
Eyrún ólst upp í Grindavík.
Starfaði við fiskvinnslu, kaupa-
vinnu og önnur störf, en rak
sfðar um nokkurt árabil sölu-
turn með manni sínum. Síðustu
áratugina helgaði hún sig heim-
ilisstörfum eingöngu.
Utför Eyrúnar fer fram frá
Grindavíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
keyptu þau sumarbústaðaland í
Þrastaskógi, hvar þau síðar
byggðu sér hús. Varð þessi staður
þeim síðan eilíf uppspretta
ánægjustunda við uppgræðslu og
ýmsa afþreyingu og þeim afar kær.
Síðan fluttu þau frá Ási að Baðs-
völlum 13, einnig í Grindavík.
Dúddi, maður hennar, starfaði þá
sem eftirlitsmaður hjá Hitaveitu
Suðumesja í Svartsengi þar sem
hann lauk sínum starfsferli.
Rúnar var afar heilsteypt kona.
Hún var reglusöm, ráðvönd og
stjómsöm. Hún var fóst fyrir, stíf
mundu sumir segja og alls ekki
allra. Ég segi að hún hafi verið
hreinlynd og úrræðagóð og meðal
kosta hennar vora glaðlyndi og
æðruleysi. Fjölskyldu sinni reynd-
ist hún sem hornsteinn. Hún lét sig
dæturnar og fjölskyldur þeirra
einnig miklu varða. Hún fylgdist af
miklum áhuga með námi og ár-
angri barna, ömmubarna og
langömmubarna og gladdist yfir
velgengni þeirra í daglegu lífi,
starfi og leik. Hennar helsta
skemmtan var að taka í spil eða
tefla og til hins síðasta fylgdist hún
grannt með því sem var að gerast í
umhverfinu og ekki má gleyma un-
un hennar af tónlist sem fyrr er
getið.
Fyrir nokkrum áram varð Rúna
fyrir áfalli sem gerði henni erfitt
um vik að dvelja lengur heima. Eft-
ir yfirvegum ákvað hún að leita eft-
ir dvöl á Hrafnistu í Hafnarfirði
þar sem hún dvaldi sl. þrjú ár. Hún
undi sér vel miðað við aðstæður og
starfsfólki þar era færðar þakkir
fyrir umhyggju og alúð sem henni
var auðsýnd. Eyrán tók veikindum
sínum af hugprýði og æðraleysi og
kvaddi sátt og var hvfldinni fegin.
Páskadagur varð dánardægur
hennar og veit ég að það þótti
henni ekki miður.
Ég kveð tengdamóður mína með
söknuði og færi henni þakklæti
mitt og fjölskyldunnar fyrir sam-
veru sem aldrei bar skugga á.
Blessuð sé minning Eynínar
Amadóttur.
Finnbogi Björnsson.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.