Morgunblaðið - 15.04.1999, Blaðsíða 62

- 62 FIMMTUDAGUR 15. APRÍL 1999
MORGUNBLAÐIÐ
Dýraglens
Hundalíf
Smáfólk
Leapínq onto hís Gallop “Don’t leave Gallop back
horse,he galloped across the prairie. Gallop Galiop me!;,5heeried. Gallopback Gallopback
Gallop imm L wm m m m Gallop back í ' a
2-/9
' YOU ^
DON'TLIKE
WE5TEKN5?
THAT HA5
TO BE THE
DUMBE5T
THIN6 IVE
EVER READ
^r~
Hann þeysti á hesti Þeysa - þeysa- „Farðu ekki frá Þeysa til baka- Þetta er það
sínum yfir sléttuna. þeysa - þeysa. mér,“ hrópaði hún. þeysa til baka. heimskulegasta sem ég
hef lesið. Finnst þér ekki
gaman að vestrum?
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík • Sími 569 1100 • Símbréf 569 1329
Klukkan glymur
Frá Þorvaldi Logasyni:
SÚ VAR tíðin, sagði skáldið, að þjðð-
in átti aðeins eina sameign sem metin
varð til Qár, og það var klukka. Sú
klukka hékk fyrir gafli Lögréttuhúss-
ins á Þingvöllum við Öxará og henni
var hringt til dóma og á undan aftök-
um. í sögufæðing var klukkan brotin
af kóngsins böðli og flutt til Köben-
havn og notuð í fallstykki. Efth' stóð
íslensk sál í ásýnd þrælslegs bónda
frá Akranesi og konu sem bar af öðr-
um konum. Þetta var klukka hins
ljósa mans. I landi dalamanna Svía-
konungs var líka klukka, Maríu-
klukka. Sú klukka var steypt úr dala-
mjólk og dalarjóma og í deigluna var
kastað hálfu borðsilfri allra fóimfæn'a
heimila í dölunum. Þeh-ri klukku vai-
hringt til herkvaðningar tíu þúsund
manna að verja sænska sál en hún
var líka að lokum brotin og notuð í
fallstykki. Svo skutu Danakonungur
og Svíakonungur hvor annan. Það
voru erfiðir tímar. Og nú eru rannh'
upp þeir erfiðu tímar, herra forseti,
að íslensk þjóð á ekkert sameiginlegt,
ekki einu sinni svona klukku.
Því þannig er nú komið að júnk-
herra landsins og forsætisráð er bú-
inn að handlanga sjálfum sér og vin-
um sínum öilum þeim landsins gæð-
um er verðmæt geta talist. Hið eina
sem eftir situi' er mannauðurinn og
hugsanlega nokkrar álftir og endur
sem synda hér í Kópavoginum milli
yðar og undirritaðs. Allt er glatað -
heita vatnið, jarðarauðæfin, fiskur
sjávarins. AUt er það Fróni farið,
runnið, stolið, veitt.
Og nú á að kóróna svartþjófaríkið
og varpa þjóðarsálinni í skjóðu. Hið
ljósa man, bóndinn frá Akranesi,
lærdómsmaðurinn í Köben og nú-
virðismennirnir; ég og þér. Öllum á
að varpa í sama myrkur og selja á
ungsvínamarkaði tilraunakvikenda.
Óg því spyr ég: Hvers virði er
heilsa eins kotbúa úr Kópavogi? Og
hvers virði er þjóðinni ein samviska
forseta á Bessastöðum? Dánir og lif-
andi munu ganga sömu leið. Þeir sem
fara í skjóðuna stóm eiga ekki aftur-
kvæmt í heim þeirra siðuðu. Sjúkling-
amir eiga sér ekki málsflytjendur.
Lög forsætisráðsins segja að þeim
sem ekki standa upp og mótmæla,
verði sjálfkrafa hent en, herra forseti,
ég minni á að slík lög geta snúist
gegn varðhundum sínum sjálfum.
Við eigum okkur, herra forseti,
heilaga samþykkt, sem nefnist
stjórnarskrá. Hún er líka okkar
klukka. Enginn getur brotið þessa
klukku, nema þjóðin sjálf. Samt
senda kóngar landsins böðla sína,
reglulega, tii að brjóta þessa klukku
og vér eigum okkur einungis einn
gamlan klukkuvörð og það eruð þér,
herra forseti, þér. Og þar sem þér
sitjið nú á „garðbrotinu fyi’ir framan
Bessastaði og hallist fram á stafprik-
ið“ þá mun rifjast upp íyi'ir yður að
klukkan að tarna er eldri en þjóðin
og sumir segja, eldri en páfinn og
hún er heilög og hana má ekki brjóta
því hún er stolt mannsins sem meitl-
aði hana á fornum tíma og ef hún er
brotin í pai'ta þá er í sundur sálin og
líka mannúðin og loks friðurinn.
Og því er það, herra forseti, að nú
er tími að minnast loforðanna, þegai'
einn æruvei'ðugur hæstbjóðandi fór
um landið og öðlaðist vitrun með þjóð-
inni. Hann uppljómaðist af því starfi
stóra klukkuvarðarins sem lands-
menn skýrðu fyrir honum að væri svo
þungvægt og mikilsvert að einungis
væri treystandi fyrh' Guði og allra
bestu mönnum og svo fór að lokum að
hæstbjóðandinn sameinaðist stómm
hluta alþýðunnar í þehri ærlegu taug
sem aðeins þjóðin og heiðarleikinn og
Guð geta skapað. Hann sór þjóðinni
þann eið allra eiða að standa vörð um
Islandsklukkuna andspænis öllum
konungsböðlum heimsins.
Og nú á að brjóta þessa klukku,
herra forseti, og ég þekki fólk sem
fai-ið er af landi brott og ætlar aldi'ei
að snúa aftur. Og þitt er valdið, herra
forseti. Til era menn í þessu landi
sem segja að klukkuvörðurinn eigi að
deyja böðli sínum á garðbrotinu og
verða að plöntu í hlaðsteininum og sú
planta megi aldrei stynja upp orði
hvorki þegar klukkan er brotin, né
þegai' plantan er kramin við steininn
og þessa plöntu kalla þeir sömu
menn, sameiningartákn þjóðarinnar.
Um það hef ég aðeins eitt að
segja: Hefurðu heyrt hljóm klukk-
unnar? Klukkan og þjóðin eiga sér
aðeins einn sameiginlegan hljóm.
„Sátt okkar er atkvæðagreiðsla."
Slíkur er hljómur þjóðarklukkunnar.
Herra forseti, skiljið þér þennan lýð-
ræðisins hljóm?
ÞORVALDUR LOGASON,
Skjólbraut 7, Kópavogi.
Af vonarpeningum
fjölmiðlanna
Frá Helga Seljan:
MÖRG eru þau orðin og orðatiltækin
sem misnotuð eru á margan veg í
okkar ágætu fjölmiðlum.
Stundum er merkingunni hrein-
lega snúið við. Þegar ég var að alast
upp heima á Reyðarfirði heyrði ég
föður minn og frænda sem og fleiri
bændur tala um vonarpening þegar
þeir ræddu um lélegar lífslíkur ein-
hveira ánna fram á vorið. Nú í
seinni tíð les ég og heyri um annars
konar vonarpening á tveim fótum og
þá aðallega um íþróttamenn notað,
þá sem einhvers verulegs má vænta
af. Þessi skelfilega orðnotkun hefur
meira en lítið farið í taugarnar á
mér, en þó tók steininn úr, þegar ég
Ias það að sá mæti maður, Birgir ís-
leifur Gunnarsson hefði á árum áður
verið helzti vonai-peningur sjálf-
stæðismanna.
I orðabók Menningarsjóðs stend-
ur skýrum stöfum að vonarpeningur
merki: „eitthvað sem lítils má vænta
af‘. Það fer því eðlilega ekki á milli
mála hver hin rétta merking orðsins
er og greinilegt að málskilningur
bændanna heima var ólíkt meiri en
þeirra lærðu fjölmiðlunga sem nota
orðið í öfugri merkingu svo af verður
hin versta hneisa fyrir þá og viðkom-
andi „vonarpeninga" þem-a.
í öllum bænum reynið að hafa
rétta merkingu orðsins i heiðri, ann-
ars fer ég að halda að um hreina von-
arpeninga fjölmiðlanna sé að ræða.
HELGI SELJAN,
fv. alþingismaður.
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt til að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
til birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.