Morgunblaðið - 01.05.1999, Qupperneq 58

58 LAUGARDAGUR 1. MAÍ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
VILHJÁLMUR
GÍSLASON
+ Vilhjálmur Gísla-
son fæddist í
Reykjavík 27. maí
1983. Hann lést á
Landspítalanum 26.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Kristín Jónsdóttir, f.
31.8. 1955, og Gísli
Vilhjálmsson, f. 13.5.
1954. Systkini Vil-
hjálms eru: Anna Yr,
f. 11.8. 1986, og
Sindri Freyr, f. 30.3.
1993.
Vilhjálmur bjó í
foreldrahúsum til tíu
ára aldurs, en flutti
þá á Vistheimilið í Árlandi 9 í
Reykjavík. Hann var í dagvist á
Lyngási og stundaði þaðan nám í
Safamýrarskóla.
títför Vilhjálms fer fram frá
Fossvogskirkju mánudaginn 3.
maí og hefst athöfnin klukkan 15.
um og passa að hann
vantaði ekkert. Seinasta
vetrardag veiktist Villi
litli enn á ný og var
fluttur á barnadeild
Landspítalans og síðan
á gjörgæslu, hann
reyndist með heiftuga
lungnabólgu sem ekk-
ert réðst við, þar lést
hann 26. apríl. Langt er
síðan að fjölskyldan
gerði sér Ijóst að líklega
yrði Villi litli ekki lang-
lífur en þegar kallið
kom var sorgin sú sama
og við hvert annað
ótímabært barnslát.
Eins og venjulega er harmur foreldr-
anna mestur. Samúð mín er þó mest
með Kristínu móður hans sem sat yf-
ir barninu fárveiku dögum saman
þangað til hann sofnaði að lokum
svefninum langa í örmum hennar.
Hvíl í friði, Villi minn.
Þín amma,
Næstum 16 ár eru liðin síðan ég
var viðstödd fæðingu míns fyrsta
bamabams. Um leið og ég sá hann
vissi ég strax að eitthvað mikið var
að. Smám saman kom það betur og
betur í Ijós að Villi litli yrði aldrei
heill heilsu, síður en svo. Þrátt fyrir
ýtarlegar rannsóknir fannst aldrei
hvað hafði farið úrskeiðis í þroska-
ferli hans, það varð bara að flokkast
undir óútskýranlega duttlunga nátt-
úmnnar. Fyrstu árin liðu með
áhyggjum og andvökum en smám
saman sætti maður sig við orðinn
hlut. Villi var bara svona, honum fór
að vísu dálítið fram fyrstu árin en
fékk þá heilablæðingu í viðbót og
lamaðist að hluta. Sjóninni hrakaði
stöðugt og einnig ástandi lungnanna,
hann fékk endurteknar eyma- og
lungnasýkingar og var alltaf á
krampalyfjum og dugði þó ekki til.
Það var eríitt að sjá réttlætið í því að
allar þessar hörmungar væru lagðar
á eitt h'tið bam. Villi litli bjó heima til
11 ára aldurs og flutti þá á nýbyggt
sambýh að Árlandi, þar sem hann bjó
með fimm öðmm litlum einstakhng-
um, sem vora álíka illa settir í lífsbar-
áttunni og hann. Hann kunni fljót-
lega vel við sig þar, fékk góða um-
önnun og aðstæður, foreldrar hans
bjuggu honum fallegt herbergi þar
sem ekkert var til sparað til að gera
honum lífið eins þægilegt og unnt var
og starfsfólkið var jafn gott við hann
og það ætti hann sjálft. Alltaf var
hann samt jafnglaður þegar hann
kom heim, því heima svaf hann alltaf
að minnsta kosti einu sinni í viku.
Móðir hans var reyndar með annan
fótinn á sambýlinu til að hlú að hon-
Nanna.
Þegar lítið bam fæðist í þennan
heim, ríkir mikil gleði og eftirvænt-
ing. Allir foreldrar eiga þá ósk
heitasta að barnið þeirra verði heil-
brigt og þroskist eðlilega.
Fljótlega eftir fæðingu Villa varð
ljóst að eitthvað var að. Það kom svo
æ skýrar fram er tíminn leið hve
fótlun hans var mikil. Það er erfltt að
gera sér í hugarlund hversu sárt er
að horfa upp á barnið sitt þjást. En
Stína og Gísli stóðu saman og vom
alltaf vakin og sofin yfir velferð Villa,
og þar var ekkert til sparað svo að
honum gæti liðið sem best.
Oft var erfitt að standa álengdar
og vera lítt fær um að hjálpa þeim.
En Villi átti líka sínar góðu stundh
þegar honum leið vel og það sýndi
hann með sínu fallega brosi.
Nú hefur sál hans verið leyst úr
fjötmm líkamans og þjáningum hans
er lokið. En eftir standa foreldrar
hans, systkini og aðrir ástvinir með
mikla sorg og söknuð, sem aðeins
tíminn einn megnar að lina.
Elsku Stína mín, Gísli, Anna Yr og
Sindri, megi minningin um Villa og
bjarta brosið hans lýsa upp þessa
dimmu daga og veita ykkur styrk.
Vemdi þig englar, Villi minn,
og veQi í mjúka faðminn sinn,
fylgi þér heim til frelsarans,
þú friðastur verður engill hans.
Guð blessi minningu Villa.
Þín frænka,
Kolbrún.
Elsku Villi litli minn.
Mínar minningar um þig tengjast
fyrst og fremst sumrinu 1993 þegar
ég var að hjálpa til við að hugsa um
þig þegar Sindri bróðir þinn var ný-
fæddur. Þá áttum við margar góðar
stundir saman. Til dæmis þegar við
voram að bíða eftir rútunni á morgn-
ana en það leiddist þér frekar og þá
klöppuðum við saman lófunum og ég
söng fyrir þig og þú hlóst og hlóst.
Einnig man ég hvað þér þótti gott að
sitja í fanginu á mér þegar þú komst
þreyttur heim eftir erflðan dag.
Þetta sumar veitti mér mikið því ég
kynntist þér svo vel og sá hvað þú
varst góður strákur. Eg vona, elsku
Villi, minn að þér líði betur þar sem
þú ert núna og þó að þú sért horfmn
á braut þá munt þú lifa áfram í minn-
ingu minni.
Þín frænka,
Nanna Dögg.
Elsku Villi minn, nú ert þú kom-
inn til guðs. Okkar leiðir lágu sam-
an fyrir fimm árum. Þá varst þú jtð
flytja að heiman í Arlandið. Eg
gerðist fóstra þín eins og mamma
þín og pabbi kölluðu mig alltaf. Ég
hefði ekki trúað því þá, að við ætt-
um eftir að bindast svona sterkum
tilfinningaböndum. Fljótlega varð
ég vör við að við áttum svo vel sam-
an og hvað ég var heppin að kynn-
ast þér. Þú varst t.d. svo pjattaður
með þig og það þótti mér ekki
verra. Þú ljómaðir allur upp þegar
þú varst klæddur í falleg föt, með
gel í hárinu og fékkst góða lykt. Þá
brostir þú út að eyrum. Að vera í
vatni var okkar uppáhald, og oft
höfðum við það notalegt í heita
pottinum okkar í Árlandi með
kertaljós og góða músík, og eftir
pottferð kúrðum við okkur uppi í
vatnsrúminu og ég strauk á þér
hárið. Þú varst svo kelinn. Það var
mikið útstáelsi á okkur um helgar.
Oft fórum við Jóna með þig og
Eddu í bíó og í tækjasalinn í Kr-
inglunni. Þar settist þú upp í sport-
bíl og öll ljósadýrðin heillaði, og oft
enduðum við á Hard Rock. Margar
gönguferðir fórum við um Fossvog-
inn og tíndum blóm og greinar til
að fegra heimilið okkar. Einu sinni
sem oftar fór Arna mín með okkur í
bíltúr suður í Hafnarfjörð. Hún
vildi alltaf fá að keyra þig í
kerrunni, hún var svo montin með
þig. Þú varst alltaf svo sætur, í leð-
urjakka með derhúfu og sólgler-
augu, algjör gæi. Hún sagði: „Nú
halda allir að hann sé bróðir minn.“
Svo fórum við og fengum okkur ís,
settumst á bekk og sólin skein á
okkur. Þú kynntir mig fyrir fjöl-
skyldu þinni, sem hefur sýnt okkur
mæðgum mikla vináttu, og ég
kynnti þig fyrir minni fjölskyldu,
sem fylgdist alltaf vel með þér.
Veikindi þín bar svo brátt að núna,
en enginn veit sína ævi. Þú gast
ekki beðið eftir sextán ára afmæl-
inu þínu eða Majorkaferðinni sem
þú ætlaðir með mömmu þinni í júní.
Villi minn, það er svo margs að
minnast, og gott er að eiga góðar
minningar um þig. Samt er ég búin
að gráta mikið, ég sakna þín svo. Ég
trúi því að núna líði þér vel og sért
laus við allar þínar þjáningar.
Elsku Kristín, Gísli, Anna Yr og
Sindri Freyr, takk fyrir traustið sem
þið sýnduð mér. Guð veri með ykkur
öllum.
Bless, elsku Villi minn, þú verður
alltaf minn.
Áslaug Kr.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þásætteraðvitaafþví
þú laus úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekld um hríð,
þín minning er ljós sem lifir,
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku Villi okkar.
Á hverjum morgni er þú komst til
okkar heilsaðir þú okkur með þínu
fallega brosi. Með því sagðir þú og
gafst okkur svo margt. Við munum
aldrei gleyma þér. Góða nótt elsku
Villi og sofðu rótt.
Elsku Kristín, Gísli, Anna Ýr,
Sindri Freyr og aðrir aðstandendur,
Guð veri með ykkur í ykkar miklu
sorg.
Anna Stína, Ellen,
Guðný, Rakel og Vala.
Elsku prinsinn minn!
Nú ertu kominn til Guðs og
englanna og ég veit að þér líður vel
núna. Ég vil þakka þér fyrir allar
stundimar sem við höfum átt saman,
það er gott að eiga þær í minning-
unni.
Guð geymi þig elsku Villi minn, ég
mun aldrei gleyma þér.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Elsku Gísli, Stína, Anna og Sindri.
Guð gefi ykkur styrk í sorg ykkai’
og megi minningin um yndislegan
dreng lifa í hjörtum okkar allra.
Þín frænka,
Guðrún.
KARL ÓLAFUR
GUÐLA UGSSON
+ Karl Ólafur Guð-
laugsson fæddist
að Litla Hvammi,
Vestmannaeyjum, 3.
september 1926.
Hann lést á Land-
spítalanum 22. aprfl
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Guðlaugur
Gíslason, úrsmiður
frá Stykkishólmi, f.
20.5 1896, d. 5.4
1974 og Kristín
Ólafsdóttir frá
Ólafsvík, f. 18.2
1901, d. 4.8 1959.
dóttur Erlends Jóns-
sonar frá Bakka, Sel-
Ijarnarnesi, f. 30.3
1891 d. 1933 og Pálínu
Sigurðardóttur frá
Gijótlæk við Stokks-
eyri, f. 5.6 1894, d.
18.2 1981. Karl og
Sigurdís eignuðust 4
börn, þau eru 1) Guð-
laugur Kristinn, f.
11.1 1947, maki Elísa-
bet Sigvaldadóttir, f.
22.2 1948. Börn þeirra
eru Ingibjörg, f. 31.12
1972, d. 27.2 1990,
Bryndís, f.5.7 1975,
Systkini Karls eru Gísli Gunnar,
látinn, Ólína Bjarna, látin og
Elsa Kristín. Karl kvæntist 27.
september 1947 eftirlifandi konu
sinni, Sigurdísi Halldóm Er-
lendsdóttur, fædd 8. mai-s 1929,
hennar maki Andri Ægisson, f.
29.6 1973 og Sigurdís, f. 24.4 1979.
2) Erlendur Páll, f. 8.1 1950, maki
Helga Sigrún Sveinsdóttir, f. 17.2
1967. Börn þeirra em Sigurd/s
Halldóra, f. 16.10 1984 og Ólafía
Sigrún, f. 24.8 1990. 3) Gísli Karl,
f. 10.10 1956. Börn hans em Ra-
kel, f. 1.12 1984 og Aníta, f. 20.9
1985. 4) Linda Björk, f. 20.7
1961, maki Marcelo Eguiluz, f.
3.1 1958. Börn þeirra eru Karl
Nicolas, f. 20.11 1986, Camillo
Björn, f. 30.10 1989 og Matias
Árni, f. 20.3 1991.
Karl ólst upp í Vestmannaeyj-
um og lauk gagnfræðaprófi frá
gagnfræðaskóla Vestmaimaeyja.
Karl fluttist með foreldmm sín-
um til Reykjavíkur 1941. Karl
vann á úrsmíðaviimustofu föður
síns, fyrst að Laugavegi 63 í
Reykjavík, síðar stofnuðu þeir
úra- og skartgripaverslun að
Laugavegi 65. Vann Karl við
verslunina til ársins 1966 þegar
hann hóf störf sem viðgerðar-
maður stöðumæla hjá Reykjavík-
urborg sem verktaki en árið 1979
gerðist hann fastur starfsmaður
hjá borgarverkfræðingi við söniu
störf allt til ársins 1995 er hann
lét af störfum vegna veikinda.
títförin hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hins látna.
Það fer vart milli mála að Halldór
Laxness virti og þótti undurvænt um
skáldbróður sinn Jóhann Jónsson,
þann sem orti um söknuðinn: „Hvar
hafa dagar lífs þíns lit sínum glat-
að?“ Nóbelsskáldið er hugsi í upp-
hafí minningar um vildan'in sinn:
„Það getur verið manni erfitt að
gera grein fyrir vini sínum.“
Sá sem nú er kvaddur átti æsku-
heimili í Hjarðarholti, vestarlega á
Vestmannabraut, Heimaey í Vest-
mannaeyjum, sonur hjónanna Krist-
ínar Ólafsdóttur og Guðlaugs Gísla-
sonar úrsmiðs, bæði komin af feg-
ursta nesi landsins. Hann frá Stykk-
ishólmi, hún frá Ólafsvík, alþýðu-
flokksfólk af lífi og sál, baráttufólk
fyrir betri kjörum kreppuáranna.
Sjálfstæðismenn kenndir við Tang-
ann. Þar var líka vinnu að fá - fímm-
tíu aurar á tímann fyrir snáða eins
og okkur Kalla Guðlaugs. Saltfiskur
breiddur og þurrkaður, enda sólríkir
dagar í Eyjum áratuginn þrjátíu til
fjömtíu.
Faxastígur, Nýivegur, Hásteins-
vegur og Vestmannabraut, - þetta
var okkar reitur. Allt um ki-ing
snyrtileg húsm með hrífandi heitum:
Berjanes, Áshóll, Fagrabrekka,
Birtingarholt, Skaftafell, Heiðar-
brún, Burstafell.
Heimaey vai' full af ævintýmm og
við gengum á vit þeirra, suðui' á Stór-
höfða, austur á Urðh, upp á Klif,
vestur á Hamar eða út í Ellirey.
Ár 1937, - við Kalli Guðlaugs ekki
einu sinni fermdir.
Við voram enn á stuttbuxnaaldri.
Kynlegir kvistir ganga um götur,
Báragötu og Strandveg. Hjörsi hafði
snýtt sér og það tók undir í Heima-
kletti. Þetta var nú samt bara ódýrari
tegundin og um leið sú ómerídlegri,
einfóld snýta. Tuttugu og fimm aura,
takk. En stóra stundin okkar sti’ák-
anna var þegar Hjörsi tók hljóm-
sterka „snýtu-með-hnykk“!
Áratugurinn 1930-’40 var örlaga-
tími í uppeldi okkar og þroska, setti
heilbrigt merki sitt á ungar sálir, áð-
ur en stríðið breytti öllum lífshátt-
um. Fáa hef ég hitt greindari en
sjálfmenntað almúgafólk, án lang-
skólagöngu, bændur, sjómenn, iðn-
aðarmenn þess tíma. Síðan hefur
mér ætíð fundist Karl Ó. Guðlaugs-
son vera af þessum spakvitra flokki.
Hann Villi er dáinn. Það var svo
erfitt að heyra þessi orð. Þegar Villi
var lagður inn voram við svo viss um
að hann myndi hrista þetta af sér
eins og hann var vanur og vonar-
neisti læddist öðru hvoru að okkur
sumum þar til yfir lauk. Einhvern
veginn finnst okkur þetta svo óraun-
veralegt, eins og hann sé aðeins í
smáfríi og komi með skólabílnum á
morgun eða hinn, með brosið sitt
bjarta sem _ bræddi hjörtun okkar
allra hér í Árlandinu. Villi gat vafið
okkur öllum um fingur sér, hann gaf
svo mikið og fann því alltaf leiðina
beint að hjarta okkar. Hann gat líka
verið ákveðinn þegar það hentaði
honum og lét það óspart í ljós ef hon-
um mislíkaði eitthvað og við hlupum
til og snerumst. Villi var ljóssins
barn og heillaðist af öllu sem gaf
ljós, hann kunni að meta góða tónlist
og líkaði vel að hafa líf og fjör í
kringum sig, leiddist að vera lengi í
sömu athöfninni. Það var aldrei nein
lognmolla í kringum hann Villa. Við
vinir hans hér í Árlandinu kveðjum
Villa með söknuði og þakklæti í
hjai'ta fyrir allar góðu minningarnar
sem samfylgdin við hann veitti okk-
ur.
Elsku Gísli, Kristín, Sindri og
Anna Ýr. Guð gaf mikið og Guð tók
mikið, megi Hann, sem megnar að
gera langt fram yfir það sem við
þoram að vona, hugga ykkur og
styrkja.
Sé til lengdar bamlaus bær,
breyskjast hjartarætur -
þungt, ef vantar þann, er hlær,
þyngra hinn, sem grætur.
Ef að þróast þyrrkingsgjam
þústur innan veggja,
hvað eitt lítið, blessað bam,
bætir úr hvora tveggja!
(IÞ 1869-1943)
Kærleikskveðjur,
Vinir í Árlandi 9.
Jæja, Villi minn, þá ert þú farinn á
nýjan stað. Stað þar sem allir
draumar rætast. Þar sem fætur sem
áður hlýddu ekki bera þig nú svo
hratt að þig sundlar og vindurinn
þýtur um andlit þitt. Þetta er staður-
inn sem þú ferð á veiðar, ferð í úti-
legur og hoppar langstökk, eða ef
mann langar getur maður farið á
skellinöðra um miklai' torfærur.
Þetta er líka staðurinn þar sem lík-
ami þinn er ekki lengur þetta ógur-
lega haft heldur hefur breyst í
möguleika og tækifæri. - Þannig trúi
ég að þetta sé. Það er aldrei hægt að
gera heilu lífshlaupi skil í fáum
minningabrotum. Líf þitt var allt of
margbrotið til þess. Þegar þú komst
í heiminn hafðir þú valið foreldra
þína af kostgæfni. Mikil fötlun og
veikindi megnuðu ekki að koma í veg
fyrir ánægju og kátínu sem leiddi til
í minningunni hlýtur hann tígulega
sæmd.
Við oi'ðnir þrettán ára og skátar í
„Faxa“. Þar voru tryggðarböndin
knýtt sem héldust alla ævi, frískir
sþrákar sem haldið hafa hópinn sem
Utlaga-flokkurinn í Reykjavík síð-
astliðin 55 ár: Við Hvíldarbræður,
Magnús, Sigurjón og undirritaður,
Friðrik á Sandi, Björgvin í Áshól,
Kári í Presthúsum, Berent Th.
Sveinsson í Stakagerði, Kristinn Ó. í
Viðey, Sveinn á Strembu, Theodór
og Kiddi Georgs, Eh-íkur og Hörður
Haraldssynir, Einar Valur, Sig-
mundur I Uppsölum, Þorsteinn Ein-
arsson, Gísli og bróðir hans, Karl Ó.
Guðlaugsson.
Þetta voru glöð æskuár við leik,
nám og störf.
Guðlaugur úrari og fjölskylda
fluttist til Reykjavíkur árið 1941 og
ráku þeir feðgar úrsmíðastofu við
Laugaveg um árabil - og Karl síðar
einn efth' lát fóður síns.
Lýðveldið var ennþá ungt þegar
Sigurdís Erlendsdótth’ og Karl Ó.
Guðlaugsson gengu í hjónaband
haustið 1947. Það var Kalla lífsgæfan
öll að eignast Sísí sína, börnin og
heimili. Þeirra tími er nú í áratugum
talinn - gullbrúðkaup að baki, ríflega
hálf öld sem einkenndist af ást,
trausti og virðingu.
Sá sem hér drepur stíl á blað hef-
m- fylgst með þessum vinahjónum
allt frá fyrstu búskaparáranum í
Miðtúni og Laugateigi 5. Síðai’ á