Morgunblaðið - 17.06.1999, Blaðsíða 46

46 FIMMTUDAGUR 17. JÚNÍ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Rafn Kristins-
son fæddist í
Reykjavík 30. októ-
ber 1981. Hann
fórst af slysförum
8. júní síðastliðinn.
Rafn var nemandi í
Menntaskólanum f
Reykjavík og hafði
lokið öðru námsári
þar. Foreldrar
Rafns eru Kristinn
Rafnsson, vélfræð-
ingur hjá Orku-
stofnun Reykjavík-
ur, f. 24.7. 1954 og
Sólborg Tryggva-
dóttir, hjúkrunarfræðingur á
bækiunardeild Landspítala, f.
24.2. 1955. Foreldrar Kristins
eru Rafn Magnússon, vélfræð-
Esku Rafn.
Það er svo sárt að kveðja þig, þú
varst tekinn frá okkur allt of fljótt.
Það er svo erfitt að trúa því að við
sjáum þig aldrei aftur. Nú eigum við
bara allar góðu minningarnar eftir,
þær geymum við alltaf í hjarta okk-
ar. Þú varst yndislegur sonur og
bróðir.
* Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með öjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði,
lif mannlegt endar skjótt.
(H. Pétursson.)
Vor hinsti dagur er hniginn
af himnum í saltan mar.
Sú stund kemur aldrei aftur
sem einu sinni var.
(H.K.L.)
Mamma og pabbi.
Birna og Valur.
Elsku Rafn hefur verið tekinn frá
okkur, maður á ekki orð til að lýsa
þeim tilfinningum sem hellast yfir
mann á slíkri stundu. Með þessum
ljóðlínum langar okkur að þakka fyr-
ir þau fáu, en gleðiríku og fallegu, ár
sem við áttum með þér.
Hví fólnar jurtin fríða og fellir
blóm svo skjótt? Hví sveipar
bamið blíða svo brátt hin dimma
nótt? Hvi verður von og yndi svo
..., varpað niður í gröf? Hví berst svo
burt í skyndi hin besta lífsins gjöf?
Svo spyrjum vér, en vonum þó
vísdóm drottins á. Og hugsun sæl
hjá honum vor hjartkær bömin
smá. Þótt hrelling herði að bijósti
vér huggumst við þá trú. I bestu
fóður fóstri þau falin séu nú.
Það friði og firri harmi þá foreldra
sem hér. Sér barma á grafar barmi
er bamið dáið er. Og fyrirheit vors
herra. Þeim hjartans græði sár það
heit að hann mun þerra. Á himnum
öll vor tár.
Já sefist sorg og tregi þér
saknendur við gröf. Því týnd er
yður eigi hin yndislega gjöf. Hún
hvarf frá synd og heimi til himins
fagnið því. Svo hana guð þar
geymioggefifegriáný.
(Bjöm Halldórsson.)
Minningin lifí um góðan dreng.
Amma og afi.
Það er sól og fallegt veður þetta
kvöld klukkan um hálfellefu, ég og
sonur minn að koma heim. Þá hring-
ir síminn, það er bróðir minn sem
flytur mér þær hræðilegu fréttir að
Rafn stóri strákurinn þeirra sé lát-
inn. Það var eins og allt staðnaði.
Hugsanir um yndislegan dreng
streyma um hugann, allt aftur til
fyrstu ára Rafns þegar hann hljóp
um allt skríkjandi af gleði, gat aldrei
setið kyrr og var alltaf klifrandi helst
með fætuma eins langt frá gólfí og
hann mögulega gat. Hann var mjög
ingur, f. 25.2. 1932
og Eva Guðmunds-
dóttir, húsmóðir, f.
26.9. 1931. Foreldr-
ar Sólborgar eru
Tryggvi Svein-
björnsson, bókbind-
ari, f. 7.10. 1925, d.
22.8. 1992 og Birna
Jónsdóttir, bók-
bindari, f. 27.3.
1933. Systkini
Rafns eru tví-
burarnir Birna og
Vaiur, nemendur í
Garðaskóla, f.
12.11. 1985.
títför Rafns fer fram frá
Vídalínskirkju í Garðabæ
föstudaginn 18. júní og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
nákvæmur og athugull, hann vissi
alltaf hvaða playmo-kall átti hvaða
húfu og hvaða kubbakall hvaða sverð
en hann fylgdist líka vel með því sem
var að gerast í kringum hann. Einu
atviki man ég sérstaklega eftir, ég er
ófrisk að syni mínum, en þá er Rafn
þriggja ára, ég þurfti að liggja á spít-
ala um tíma áður en ég átti. Kom
hann þá í heimsókn ásamt mömmu
sinni, hann hljóp að rúminu mínu
undir sængina, til að athuga hvort
barnið væri enn í maganum, hann
vildi vera með. Svo tók skólagangan
við og þar kom strax í ljós hversu
fróðleiksfús og mikill námsmaður
hann var. Eg held að foreldrar hans
hafí aldrei þurft að segja honum að
fara að læra eða leysa verkefni fyrir
skólann, það gerði hann alltaf þegar
hann kom heim úr skólanum. Rafn
var alltaf í handbolta meðan hann
var í grunnskóla. Ef Rafn hafði
áhuga á einhverju kynnti hann sér
það svo vel að það var nánast ógjöm-
ingur að reka hann á gat í þeim efn-
um, hann vissi alltaf betur. Hann var
nú að ljúka öðru ári i MR og kominn
á fullt í vinnu en hann var einmitt að
koma úr vinnu þegar þessi hræðilegi
atburður átti sér stað. Hann hafði
fengið mikinn áhuga á vaxtarrækt,
hafði hann stundað hana af miklu
kappi i vetur og var að hugsa um að
taka einhvers konar námskeið i
henni svo hann gæti unnið sem leið-
beinandi með skólanum næsta vetur.
Ég hitti hann síðast skömmu eftir
fermingu systkina hans. Hafði ég
farið í heimsókn til þeirra, ég og
mamma hans sátum inni í stofu og
vorum að skoða myndir þegar hann
kom heim úr líkamsræktinni. Kom
hann þá inn í stofu til okkar
geislandi af gleði og hamingju. Minn-
ingin lifir um yndislegan dreng. Hvil
í friði, elsku Rafn minn.
Margs er að minnast
Margt er hér að þakka
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Með þessum fátæklegu orðum
langar mig að þakka fyrir þann tíma
sem ég fékk að fylgjast með þessum
yndislega dreng, sem hann Rafn
minn var. Bið ég góðan guð að
styrkja elskulaga foreldra hans,
systkini og aðra aðstandendur í
þeirra miklu sorg.
Þín frænka,
Elsa.
Við áttum ekki von á því að við
ættum eftir að skrifa minningar-
grein um jafnaldra okkar og vin. Það
er erfítt að sætta sig við að Rafn sé
farinn. Þó að kynni okkar hafi ekki
verið eins löng og við hefðum óskað
eigum við margar góðar minningar
um hann. í fyrstu bar ekki mikið á
honum en ekki leið á löngu þar til
Rafn fór að taka þátt í alls kyns
skemmtilegum uppátækjum. Eitt
sinn var honum falið að skila ritgerð
fyrir einn bekkjarfélaga okkar í fjar-
veru hans. Þá tóku Rafn og félagar
hans sig saman og ljósrituðu ritgerð-
ina og afhentu síðan kennara frum-
ritið en fóru sjálfir yfir afritið. Þeir
skiluðu síðan félaga sínum ritgerð-
inni, allri útkrotaðri með hinum
ýmsu athugasemdum og gáfu honum
falleinkunn.
Áhugamál Rafns áttu hug hans
allan. Hann var mikill aðdáandi
hljómsveitarinnar Nirvana, þá eink-
um söngvarans sem hann þreyttist
aldrei á að tala um. Við munum alltaf
minnast Rafns þegar við heyrum lög
með Nirvana. Eftir 3. bekk hóf Rafn
að stunda líkamsrækt af kappi. Varð
hún fljótt að ástríðu og var hann m.a.
byrjaður að læra einkaþjálfun. Rafn
var brosmildur, jákvæður og alltaf í
góðu skapi. Það var auðvelt að tala
við hann um allt milli himins og jarð-
ar og hann var alltaf tilbúinn að
hlusta á aðra.
Kæri Rafn. Þú munt alltaf eiga
stað í hjarta okkar. Megi Guð vera
með fjölskyldu þinni og vinum í þess-
ari miklu sorg.
Skólafélagar úr
Menntaskólanum.
Nú ertu farinn frá okkur, Rabbi.
Margs er að minnast. Við kynnt-
umst þér fyrst fyrir fimm árum og
urðum brátt nánir vinir og skemmt-
anafélagar. Auðvelt er að hugsa til
baka og rifja upp góðar stundir, t.d.
róló í Kögurselinu á menningarnótt.
Þú hafðir gaman af íþróttaiðkun og
má þar nefna handbolta, fótbolta,
borðtennis og síðustu mánuðina
greip þig gríðarlegur áhugi á líkams-
rækt og voru ýmsar skemmtanir
skipulagðar í Betró.
Þú varst mikill Nirvana-aðdáandi
og eins og sönnum aðdáanda sæmir
áttirðu meirihlutann af því sem gefið
hafði verið út með þeim. Að lokum
ætlum við að láta fylgja uppáhalds
tilvitnunina þína í Kurt Cobain:
„With the lights out it’s less danger-
ous / Here we are now, entertain us /
I feel stupid and contagious / Here
we are now, entertain us. / A
mulatto, an albino, a mosquito, my
iibido. Yea!“ (K.C. 1967-1994).
Við söknum þín allir.
Hólmgeir, Haraldur, Indriði,
Andri og Trausti.
Við vorum lítill hópur, þrjú fædd á
sama árinu, sem ólumst upp saman í
litlu götunni í Brekkubyggðinni. En
nú erum við bara tvö eftir því að við
misstum Rafn vin okkar í slysi.
Rafn Kristinsson var alltaf fullur
af lífi og fjöri og við munum eftir
honum á unga aldri, hlaupandi og
klifrandi út um allt. Rabbi var einna
ærslafyllstur okkar og var hann
alltaf að koma sér í vandræði, eins
og títt er um venjulega, heilsu-
hrausta stráka. Þó að hann hafi verið
mikill prakkari og mikið farið fyrir
honum utan dyra var hann alltaf
manna prúðastur þegar í barnaaf-
mæli var komið. Hann mætti alltaf
langsnyrtOegastur og ekki fór á milli
mála hver var kurteisastur. Síðan
þegar við fórum í skóla stækkaði
vinahópurinn og varð hinn fónguleg-
asti. Þetta var samheldinn hópur
bekkjarvina, sem hittust alla daga
eftir skóla og á kvöldin og léku sér
saman í leikjum, s.s. einni krónu og
skotbolta. Strax hafði Rabbi með
mikinn metnað til að gera hitt og
annað og vildi hann stofna skotbolta-
félag og æfðu Rabbi og Hrannar,
vinur okkar, sig saman í þeirri
íþrótt. Þessi bekkur hélst algjörlega
óbreyttur alveg frá fyrsta og upp í
sjötta bekk. A þessum árum héldu
bekkjarsystkinin upp á ófá afmælin,
og það var alltaf hápunktur dagsins,
þegar Rabbi og Eiki fóru í keppni
um það, hvor gæti borðað fleiri Ritz
kex með rækjusalati. Þegar við byrj-
uðum í Garðaskóla voru allir
bekkirnir stokkaðir upp og vinahóp-
urinn tvístraðist, hver hélt í sína átt.
Þrátt fyrir það hélst vinskapurinn
alltaf. Rabba gekk mjög vel í skóla
og lá leið hans ávallt upp á við. Hann
tók bestu ákvörðun í lífi sínu, þegar
hann ákvað að fara í Menntaskólann
í Reykjavík, þar breytti hann um
lífsstíl og blómstraði eins og kóngur í
ríki sínu. Síðasta árið sitt stundaði
hann líkamsrækt af kappi, hann var
að lesa sér til um að verða einka-
þjálfari og hafði einsett sér að taka
þátt í líkamsræktarkeppni á næsta
ári. Minningarnar eru endalausar og
allar góðar og þannig viljum við
minnast okkar kæra vinar.
Hver getur þanið segl án vinds,
róið sviptur árum,
hver getur skilið við ástvin sinn,
án þess að klökkna af tárum.
Ég get þanið segl án vinds,
róið sviptur árum,
en eigi get ég skilið við ástvin minn,
án þess að klökkna af tárum.
(Höf.óþ.)
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir
þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgrímur J. Hallgrímsson.)
Elsku Sólborg, Kiddi, Valur,
Bima og fjölskylda, við vottum ykk-
ur okkar dýpstu samúð og vonum að
það veiti ykkur huggun að vita það
að Rafn var ánægður og sæll með
aHt í lífi sínu.
Eftir lifir minning um góðan
dreng, megi hann hvíla í friði.
Axel og Kristín.
Elsku Rabbi.
I dag er stórt skarð í gamla
bekknum okkar, sem fylgdist að í
sex ár, sem aldrei verður fyllt. Við
hefðum aldrei trúað því hversu stutt
getur verið á milli lífs og dauða, það
er sárt að hafa ekki fengið að kveðja
þig en minningarnar munu ávallt lifa
í hjarta okkar allra.
Kallið er komið,
komin er stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna
er sefur hér sinn síðasta blund.
(V. Briem.)
Elsku Sólborg, Kiddi, Valur,
Birna, fjölskylda og vinir, við vonum
að minningarnar um vin okkar Rafn
muni styrkja ykkur í sorginni. Hann
mun ávallt fylgja okkur, megi hann
hvíla í friði.
Vinirnir úr gamla bekknum.
Tveir litlir hnokkar að leika sér og
brölta í snjónum á veturna eða við
aðra iðju á sumrin. Það eru okkar
fyrstu minningar um Rafn þegar
hann og sonur okkar Axel kynntust.
Það var fyrir 15 árum að við eignuð-
umst góða nágranna, þau Sólborgu,
Kristin og Rafn. Rafn var prúður
drengur og ávallt gott að hafa hann
nálægt sér. Hann var glaðvær og
hafði fallegt bros. Ógleymanlegar
eru ánægjustundir í sumarbústaðn-
um okkar. Rafn óx og dafnaði og var
orðinn myndarlegur ungur maður.
Hann naut sín í MR og framtíðin
blasti við honum. Enn þá er hann
tekinn frá okkur, eitt andartak og
það er búið. Stórt skarð er höggvið í
vinahópinn en sárastur er missir
fjölskyldunnar. Erfitt er að skilja líf-
ið og tilveruna á slíkum stundum.
Elsku vinir, Sólborg, Kristinn,
Bima, Valur og fjölskyldur. Við vott-
um ykkur dýpstu samúð og biðjum
góðan guð að blessa ykkur öll. Við
eigum einungis góðar minningar um
ljúfan og heiðarlegan vin, Rafn
Kristinsson.
Fjölskyldan Brekkubyggð 40.
Aidrei er dauðinn jafnmiskunnar-
laus og þegar allt er að vakna til lífs-
ins, þegar sólin lengir dagana einn af
öðrum og grösin spretta upp úr
moldinni græn og mjúk. Aldrei er
dauðinn jafnmiskunnarlaus og þegar
ungu fólki er kippt af lífsins braut
eins og grasi sem fellur fyrir ljánum.
Fyrir örfáum vikum sátu þau and-
spænis mér ung og æskuglöð nem-
endur mínir í 4. bekk S í Mennta-
skólanum í Reykjavík. Vorið við
dyrnar, væntingar sumarsins í
hverri taug, prófin eina þrautin sem
leysa þurfti áður en sumarið, frelsið
og fríið tæki við. Og nú er sumarið
komið, sumarið sem þú ókst út í,
kæri Rafn, með þinn lífskraft og
blíða bros. En munurinn er sá að þú
ókst inn í eOífðarsumarið, meðan við
sem eftir stöndum höfum misst sjón-
ar á sumrinu og finnum helköld ský-
in steypast yfir okkur. Þvílíkt mis-
kunnaideysi, þvílíkur vanmáttur, því-
lík reiði út í máttarvöldin. Reiðarslag
sem enginn fær breytt. Lífsgöngu
þinni er lokið, engir dagar meir,
hvorki langir né stuttir. Ekkert vor
við dyr, væntingar eða próf. Og þú
sem rannst upp eins og fífill í túni,
eins og grasið grænt og mjúkt, efni-
legur, duglegur, gáfaður, góður, allt í
einu ertu fallinn, fallinn fyrir mis-
kunnarlausum ljánum.
Þú varst ekki hár í loftinu þegar
þú settist í 3. bekk E fyrir tveim ár-
um og það fór ekki mikið fyrir þér.
En þú varst knár þótt þú værir smár
og þú vaktir snemma athygli mína
fyrir frumlegar og óviðbúnar spurn-
ingar í jarðfræðinni. Þú gast verið
snöggur upp á lagið og barst ófeim-
inn fram það sem þér lá á hjarta. Og
það var gaman að sjá þig vaxa og
dafna í þeim góða hópi sem 3. bekk-
ur E var í fyrra. Hópurinn var svo
góður að ég stóðst ekki mátið og
sagði ykkur hreint út í vetrarlok að
þið væruð langskemmtilegasti bekk-
urinn minn. En bekkurinn var ekki
aðeins skemmtilegur heldur einnig
mjög duglegur og þótt við töluðum
sjálfsagt aUt eins oft um allt mHli
himins og jarðar og um jarðfræði
kom það ekki niður á árangrinum.
Og þú fórst létt með jarðfræðina
eins og reyndar allt annað sem þó
vefst fyrir mörgum í okkar strembna
skóla.
Það var mér því ómæld ánægja að
sjá ykkur vinina mína úr 3. bekk E
sitja þarna andspænis mér aftur í
haust í 4. bekk S og nú var það efna-
fræðin sem sameinaði okkur. Þú sast
á fremsta borði rétt fyrir framan
mig, snaggaralegur að vanda, eins
og örlítið tileygður, með sömu þægi-
legu návistina og sömu snöggu og
frumlegu spumingarnar. Þú fylgdist
alltaf vel með og reiknaðir af krafti,
áhuga og einbeitingu. Ekki vöfðust
tilraunirnar heldur fyrir þér og þið
Hólmgeir lögðuð metnað ykkar í að
hafa skýrslurnar sem bestar. Rök-
hugsunin var mjög góð og þú fórst
létt með að taka 9 á vorprófinu. Og
auðvitað stóðst þú öll hin prófin líka
með góðum vitnisburði. Þú varst í
einu og öllu bæði æskunni, fjölskyld-
unni og sjálfum þér tH sóma.
Hin snögga nálægð dauðans verð-
ur bekkjarfélögum þínum og vinum
erfið, hún er slíkt hróplegt óréttlæti
við hið unga og æskuglaða líf þitt.
En þótt að þeim og okkur öllum sé
vegið er sprgin þó sárust hjá þínum
nánustu. A slíkri stund mega orð sín
lítils en megi sá sem öllu ræður
leggja þeim líkn með þraut.
Hvfl þú, Rafn minn, í hinu eilífa
sumri.
Guðfinna Ragnarsdóttir.
Elsku besti vinur minn. Mig lang-
ar til að minnast þín með nokkrum
orðum.
Það var mikil gæfa að fá að eiga
þig sem vin, starfa með þér og
stunda með þér íþróttir, því ekki var
hægt að hugsa sér betri félaga og
vin. Sérstaklega er mér þó minnis-
stæð handaboltaferðin sem við fór-
um sumarið ‘97 og henni mun ég
aldrei gleyma. Aldrei mun ég gleyma
hversu ákveðinn og duglegur þú
varst, bæði í námi og öllu öðru sem
þú tókst þér fyrir hendur. Frábært
var að sjá hversu miklum framfórum
þú hafðir tekið í að byggja upp Uk-
ama þinn og ekki var laust við að ég
öfundaði þig af árangrinum.
Þú munt alltaf eiga stað í hjarta
mínu og minning þín mun vera ljós í
lífi okkar allra.
Ég kveð þig með söknuði, elsku
besti Rabbi minn, og ég vona að þér
líði vel og að við munum hittast ein-
hverntíma aftur.
Láttu nú ljósið þitt
logaviðrúmiðmitt
Hafðu þar sess og sæti
signaði Jesús mæti.
Megi guð gefa fjölskyldu þinni og
ástvinum styrk á þessari erfiðu
stundu. Guð geymi þig.
Þinn vinur,
Kristján Svan.
9 Fieiri minningurgreinar uin Rafn
Kristinsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
RAFN
KRISTINSSON