Morgunblaðið - 21.07.1999, Page 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 21. JÚLÍ 1999 37#-
ÓLÍNA HELGA
FRIÐRIKSDÓTTIR
+ Ólína Helga
Friðriksdóttir
var fædd á Kross-
eyri við Arnarfjörð
5. ágúst 1920. Hún
lést á Líknardeild-
inni í Kópavogi 11.
júlí síðastliðinn.
Foreldrar hennar,
Friðrik Sveinsson,
bóndi á Krosseyri
við Arnarfjörð, f.
16.10. 1860, d.
16.11. 1942, móðir
Margrét Jónsdóttir,
f. 1.7. 1879 á Mýr-
um í Mýrarhreppi
V-ísafjarðarsýslu, d. 24.12.
1943. Maki, Bjarni Jón Sölva-
son, f. 2.9. 1911 á Lónseyri í
Auðkúluhreppi, d. 30.9. 1942,
drukknaði í Arnarfirði; þau
giftust 1939. Börn þeirra: 1)
Pálína Margrét, f. 10.9. 1940 á
Bíldudal, verslunarmaður í
Reykjavík, maki Guðmundur
Pétursson, f. 23.5. 1935 á Siglu-
firði, skipstjóri, Reykjavík, gift
31.12. 1961, þau eiga fjögur
börn. 2) Bjarni Jón Matthías, f.
7.8. 1942 á Bfldudal, sjómaður
og verkamaður í Hveragerði,
maki Þórdís Jónsdóttir, f. 30.
Tengdamóðir mín Ólína Helga
Friðriksdóttir „Lína“ er látinn tæp-
lega 79 ára að aldri. Okkar kynni
hófust fyrir 37 árum eða þegar ég
kynntist syni þeirra Páls, Sölva
Steinberg, sumarið 1962 og við gift-
um okkur 19. okt. 1963. Hún var
ekki fljóttekin í samskiptum við
fólk og það átti einnig við um mig.
En við nánari kynni myndaðist
milli okkar órjúfanlegt traust,
gagnkvæm virðing og kærleikur.
ðlína var ákaflega greind og fróð-
leiksfús kona, traustur vinur allra
sem hún tengdist á annað borð, gat
verið hvöss, ef hún var áreitt, en
sérstaklega orðheppin, létt og hlát-
urmild, en um leið feimin og hlé-
dræg. Hjónaband tengdaforeldra
minna var einstaklega gott og mikil
vinátta, virðing og kærleikur ríkti
milli þeirra. Eg man aldrei eftir að
hafa, í öll þessi ár, heyrt þau rífast,
heldur stóðu þau saman eins og
einn maður í öllu.
Ólína missti fyrri mann sinn
Bjarna Jón Sölvason frá 2 litlum
bömum, Pálínu þá 2ja ára og
Bjai-na rúmlega mánaðar gömlum,
en Bjarni Jón drukknaði við annan
mann á Arnarfirði 30. sept. 1942.
Móðir Ólínu lést rúmlega ári síðar á
aðfangadag jóla, en faðir hennar
Eriðrik lést 16. nóvember 1942,
þannig að þetta hefur verið Ólínu
mjög erflður tími, þótt hún talaði
aldrei um hann. Páll tengdafaðir
minn (og bróðir Bjarna Jóns) og
Ólína settu saman bú með börnum
Ólínu, sem Páll gekk í föðurstað og
leit alla tíð á þau sem sín eigin. 1944
fæddist Sölvi Steinberg og síðan
Hafdís 1953 en Páll og Ólína giftu
sig um leið og Pálína elsta dóttir
þeirra giftist Guðmundi Pétursyni
frá Siglufirði, 31. des. 1961. Palli og
Lína litu alltaf á sambúð sína sem
hjónaband þó þau staðfestu það
ekki fyrr en á gamlársdag ‘61. Þau
bjuggu á Bfldudal til ársins 1962
enda bæði innfæddir Arnfirðingar.
Síðan fluttu þau til Reykjavíkur og
bjuggu fyrst í Skipasundi 88, síðan í
Gautlandi 21 og síðast á Sléttuvegi
13. Ólína átti einn albróður, Gísla
Eriðriksson, látinn, og svo hálf-
systkin beggja vegna frá foreldr-
um, Friðrik og Margréti. Ólína á
aðeins eitt hálfsystkin eftir á lífi,
Agústu Guðmundsdóttir, sem verð-
ur 90 ára í ágúst n.k., en ég og
Agústa erum bræðraböm.
Eins og fyrr segir þá var Ólína
mjög gi’eind kona og langaði alltaf
að læra meira, hálfbróðir hennar
Arni Friðriksson, fiskifræðingur,
bauð henni til náms til sín og konu
sinnar í Danmörku, en bæði var
það feimni og óframfærni sem öftr-
uðu því að hún færi, en hún sá eftir
júní 1945 í Grund-
arfirði, verslunar-
maður í Hvera-
gerði, gift 31. des.
1969, þau eiga
fimm börn. Seinni
maki Ólínu er Páll
Sölvason, f. 1.6.
1917 á Laugarbóli,
Auðkúluhreppi, V-
Isaljarðarsýslu, sjó-
maður, giftust 31.
des. 1961. Börn
þeirra: 1) Sölvi
Steinberg, f. 19.7.
1944 á Bfldudal,
skipstjóri á Þing-
eyri, maki Ragnheiður Ólafs-
dóttir, f. 8.10. 1942 á Bíldudal,
framkvæmdastjóri, gift 19. okt.
1963, þau eiga Qögur börn. 2)
Hafdís Pálsdóttir, f. 22.7. 1953
á Bfldudal, verslunarmaður,
maki Óli Már Eyjólfsson, vél-
stjóri, f. 11.10. 1950 í Reykja-
vík, gift 4. maí 1974, þau eiga
tvöbörn.
Ólína Helga Friðriksdóttir
starfaði lengst af við húsmóður-
og fískvinnslustörf.
títför Ólínu Helgu fer fram
frá Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
því alla tíð. Sámaði henni mjög að
henni sem þá eina eftirlifandi nána
ættingja hans skyldi ekki hafa verið
boðið til skírnar skipa, sem nefnd
hafa verið eftir hálfbróður hennar,
„Ai'ni Friðriksson“. Ólína var barn
síns tíma, mjög stolt kona og sýndi
ekki auðveldlega tilfinningar sínar
eða sársauka, hvorki í veikindum
eða öðra. Þegar hún veiktist alvar-
lega sl. haust, þá sagði hún til
dauðadags að ekkert væri að sér
nema sjónin, en hún var svo til orð-
in blind, á sama tíma veiktist Guð-
mundur maður Pálínu einnig alvar-
lega. Tengdaforeldrar mínir höfðu
jafnvel meiri áhyggjur af honum og
fjölskyldu þeirra heldur en af Línu.
En tengdapabbi hefur staðið eins
og klettur við hlið þeirra allra og
eram við mjög stolt af honum.
Við þökkum af alhug starfsfólki
og læknum krabbameinsdeildar
Landspítalans fyrir þá þjónustu og
hjálp í mjög erfiðri meðferð sem
Olína gekk í gegnum. En sérstak-
lega þökkum við lækni og starfs-
fólki Líknardeildararinnar í Kópa-
vogi, þar sem hún dvaldist síðustu
daga sína, fyrir frábæra umönnun,
kærleika, skilning á mannlegri
reisn og virðingu, ekki bara gagn-
vart henni, heldur ekki síður
tengdabba og okkur öllum aðstand-
endum. Ég þakka Oddfellowregl-
unni fyrir það framtak að byggja
þessa deild og er stolt af því að vera
sjálf Oddfellow. Tengdaforeldrar
mínir vora ákaflega stolt af öllum
börnum sínum, tengdabörnum,
barnabörnum og fjölskyldum
þeirra. Enda held ég að óhætt sé að
segja að þau hafi búið við einstakt
barnalán, það er ekki sjálfgefið.
Þótt þau hafi bæði unnið hörðum
höndum alla sína ævi, hann við sjó-
sókn sem mikill gæfumaður og þau
bæði við úrvinnslu sjávarfangs, þá
þrátt fyrir ýmsan ástvinamissi
héldu þau alltaf sinni reisn og gleði.
Þau ferðuðust mikið sl. 17 ár er-
lendis og hérlendis og eignuðust
marga trausta ferðafélaga og vini í
gegnum tíðina. Það hafði verið
draumur Ólínu og Páls um langt
skeið að bjóða okkur, börnum og
tengdabörnum, í fjölskylduferð til
Kanarí nú um páskanna. Þótt
Ólína, Páll, Guðmundur og Pálína
kæmust ekki með í fjölskylduferð-
ina vegna alvarlegra veikinda Ólínu
og Guðmundar reyndum við hin að
njóta samvistanna eins vel hægt
var með allan hugann heima hjá
þeim sem komust ekki. Fyrir þetta
allt þökkum við af alhug. Mér
sýndu þau Páll allan sinn kærleik í
20 ára veikindum mínum þar sem
ég frá 23 ára aldri stóð frammi fyrir
því að lenda í hjólastól það sem eft-
ir væri, en svo er ekki, þau heim-
sóttu mig á spítala og endurhæfing-
arstofnanii- eða hringdu daglega og
spurðu um líðan mína og hjálpuðu
okkur Sölva með börnin okkar eins
og þau framast gátu, og í raun
alltaf í gegnum árin og fylgdust vel
með sjómennsku og skipstjórn
Sölva sem tók fyrst við skipi aðeins
23 ára gamall og vora mjög stolt af
honum sem fiskimanni og stjórn-
anda.
Ég kveð elskulega tengdamóður
mína með virðingu og þökk fyrir
allan hennar kærleika og ég trúi
því eins og hún, að líf sé eftir dauð-
an.
Hittumst aftur heilar, Lína mín.
Þín tengdadóttir,
Ragnheiður Ólafsdóttir,
Þingeyri.
Margs er að minnast
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Elsku amma okkar, takk fyrir
allt sem þú gafst okkur. Guð blessi
þig og minningu þína. Far þú í friði.
Páll og Helga Dröfn.
Hver ævi og saga, hvert aldabil
Fer eina samleið, sem hrapandi straumur
Eilífðin sjálf hún er alein til
Vor eiginn tími er villa og draumur.
(E.Ben.)
Drungalegur júlídagur, regnið
streymir úr loftinu, ég stend við
gluggann minn og horfi út, en það
er svo lágskýjað að ég sé rétt í háls-
inn handan við Fossvogsdalinn.
Síminn hringir, mér er tjáð að
Ólína nágranni minn í næstu íbúð
sé látin. Að vísu kom andlát hennar
engum að óvörum sem til þekktu,
hún hafði háð baráttu við ólækn-
andi sjúkdóm síðustu mánuðina,
sjúkdóm sem vísindin og mannleg-
ur máttur fengu ekki ráðið við. En
ofar skýjum skín fögur eygló sem
tekur anda og sál þessarar heiðurs-
konu í faðminn og leysir hana úr
fjötram sjúkdóms og dauða. Ég hef
oft sagt í gamni og alvöra að ég eigi
fjórar jafnöldrur í þessu húsi og
mér sé það hin mesta ánægja. Nú
er sú fyrsta horfin okkur sjónum,
en hver verður næstur veit enginn
sem betur fer. Lífið er eins og lok-
uð bók, sem telur þó tímann þar til
lokastundin rennur upp.
Ólína og eiginmaður hennar, Páll
Sölvason, hafa búið í næstu íbúð við
mig, og liggja íbúðir okkar að
nokkra leyti saman. Oft hefi ég
þegið veitingar hjá þessum góðu
hjónum, kaffisopa hjá konunni og
ekki skemmdi þegar Páll tók fram
bogadreginn silfurpelann sinn og
renndi eðalvíni í falleg staup svo við
gætum skálað með kaffinu. Þau
vora gestrisin og höfðingjar í eðli
sínu sem sýndi sig best þegar hann
varð áttræður fyrir tveimur áram.
Þá buðu þau okkur öllum sem bú-
um í húsinu í stórveislu sem þau
héldu hér í Þjónustuselinu. Þau
voru ákaflega samrýnd og sáust
sjaldan hvort í sínu lagi, heldur
hvort með öðra, og þegar talað var
um annað var oftast átt við þau
bæði. Mér er ljóst að Páll hefur
mikið misst, en ég vona að minning-
in um traustan lífsföranaut verði
honum leiðarljós þegar hann þarf
einn að ganga grýtta götu og ótroð-
inn veg. I sjö ár hafa leiðir okkar
legið saman hér í húsinu. Á þessu
tímabili fóru þau hjónin oft til út-
landa og þá í sólarlandaferðir og
helst á hverju ári, stundum tvisvar,
og nutu þess vel. Á þessu ári ætl-
uðu þau í ferð með ættingjum og
vinum, en veikindi Ólínu komu í veg
fyrir það. Síðasta ferðin hennar var
langferðin á lokadaginn mikla. Við
ræddum oft um ferðalög og fleira,
og vorum sammála um að njóta
þess besta sem lífið býður upp á
meðan heilsan entist.
Ólína tók virkan þátt í að spila fé-
lagsvist hér í Selinu. Hún kunni vel
á spilum að halda og þótti mér
gaman að spila á móti henni þegar
við lentum saman við spilaborðið.
Hún var góður mótspilari en skæð-
ur andstæðingur. Hún bjó yfir
metnaði og var ekki sama um
hvernig á spilunum var haldið.
Brosti blítt þegar vel gekk en sagði
fátt þegar henni fannst illa spilað.
Af heilum hug þakka ég Ólínu
fyrir traust og góð kynni. Hún var
ein af niðjum okkar þjóðfélags sem
þurftu á öllu að halda til að brauð-
fæða sig og sína. Hetjur hversdags-
lífsins hafa ætíð lagt hornstein að
þeirri velmegun sem við búum við í
dag.
Fyrir hönd húsfélagsins að
Sléttuvegi 11-13 þakka ég Ólínu
traust og góð kynni, hún var sterk-
ur hlekkur í samtökum okkar. Fé-
lagslynd var hún, kát og glöð, og
hún sótti ásamt manni sínum allar
gleðistundir sem við áttum saman
ef hægt var að koma því við. Hún
kom ætíð fram til góðs, kunni að slá
á létta strengi og draga úr ágrein-
ingi ef um var að ræða. Við söknum
hennar en eigum um hana góðar
minningar sem ekki fyrnast. Eigin-
manni hennar og öllum ættingjum
sendum við samúðarkveðjur og
biðjum algóðan guð að hugga þau
og styrkja í þungri raun.
Blessuð sé minning hennai’.
Jakob Þorsteinsson.
Elsku amma mín hefur nú fengið
hvfldina eftir erfið veikindi sl. mán-
uði.
Alltaf var gott að koma til ömmu
og afa, þau áttu fallegt heimili og
þar var hlýlega tekið á móti okkur,
mér, Ásgeiri og börnum okkar.
Ömmu og afa var ákaflega annt um
barnabarnabörnin sín.
Ég átti marga góða daga með
ömmu og afa. Fyrstu árin mín hitt-
umst við ekki mjög oft vegna fjær-
lægðarinnar, því ég bjó á Tálkna-
firði til tíu ára aldurs. En þegar ég
kom tfl Reykjavíkur í heimsókn
með foreldram mínum og systkin-
um, fékk ég oft að vera marga daga
í senn, í góðu yfirlæti hjá ömmu og
afa. Mér leið alltaf vel í návist
þeirra og fannst gaman að fá að
sýsla ein með ömmu, alltaf fundum
við okkur eitthvað að gera. Ef
amma var eitthvað upptekin mátti
ég dunda mér við snyrtiborðið
hennar og prófa allt skartið hennar,
eða leika mér með sflfurtesettið eða
skoða blöðin um Lísu í Undralandi
sem hún hafði fengið lánuð fyrir
mig hjá stelpunni á efri hæðinni.
Best af öllu var þó að fá að skríða
uppí „ömmu og afa holu“ að loknum
góðum degi. Þegar svo amma og afi
komu vestur leiddi ég ömmu stolt
um þorpið og sýndi henni alla
„dýrðina".
Ég hef alltaf haft góð tengsl við
ömmu og afa. Þegar ég var tæplega
18 ára fór ég með þeim til Spánar í
þrjár vikur, varla var hægt að
hugsa sér hressari og betri ferðafé-
laga. í þessari ferð varð mér enri#
betur ljóst hversu samrýnd þau
vora og nutu þess að vera saman.
Eftir að amma og afi hættu að
vinna eyddu þau öllum stundum
saman. Þau höfðu verið fyrir-
hyggjusöm og lagt fyrir til efri ár-
anna, þannig gátu þau leyft sér að
fara oft til útlanda, sem var þeirra
helsta áhugamál. Einnig fluttu þau
snemma á Sléttuveginn þar sem
þau fengu þjónustu fyrir eldri borg-
ara. Þau nutu lífsins, fóra í göngu-
ferðir, dans, sund, spflavist, ferða-
lög ofl. Amma var dugleg kona og í
veikindum sínum kvartaði hún*^
aldrei. Hún var mjög hress og kát
við sína nánustu og alltaf stutt í
kímnina. Elsku afi, þú hefur staðið
þig eins og hetja í þessari raun, við
söknum öll ömmu, en þinn missir er
þó mestur, megi algóður Guð
styrkja þig í sorg þinni. Elsku
amma mín, hjartans þakkir fyru
allar samverustundirnar.
Þín
Ásthildur Helga.
Hún langamma okkar var yndis-
leg, við munum eftir því að þegar
við komum í heimsókn til hennar og
afa, þá fengum við krakkarnir alltaf%»
ís en mamma og pabbi kaffi, klein-
ur og kóngabrauð. í öllum veislum
og á fjölskyldumótum var amma
alltaf svo hress og kát. Hún mundi
alltaf eftir öllum afmælum barna-
barnanna sinna. Við munum sakna
hennar og aldrei gleyma henni
ömmu okkar.
Sölvi Páll, Fríða og Heiður.
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
böm, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
LEGSTEINAR f Marmari
Islensk framleiðsla Granít
Vönduð vinna, gott verð Blá&rýti
Sendum myndalista Gabbró
MOSAIK Líparít
Hamarshöfði 4, 112 Reykjavík 1
sími 5871960, fax 5871986
Þegar andlát ber að höndum
Útfararstofan annast meginhluta allra útfara
á höfuðborgarsvæSinu. Þarstarfa nú 15 manns
viS útfararþjónustu og kistuframleiSslu.
Alúlleg þjónusta sem byggir ó langri reynsiu
Útfararstofa Kirkjugarðanna ehf.
VesturhlíS 2-Fossvogi-Sími 551 1266