Morgunblaðið - 26.08.1999, Síða 48

^8 FIMMTUDAGUR 26. ÁGÚST 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐLAUG
RAGNARSDÓTTIR
+ Guðlaug Ragn-
arsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 11.
maí 1940. Hún lést á
heimili sínu í
Reykjavík 18. ágúst
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Fella- og Hóla-
kirkju 25. ágúst.
Á hinum fögru
ágústdögum þegar sól-
in var svo sérstaklega
hlý í Reykjavík og Esj-
an brosti svo blítt með
litbrigðum sínum mörgu til allra
þeirra sem fóru til vinnu eða nutu
blíðunnar á annan hátt, þegar fólk
var létt í spori og viðmótsþýtt hvert
við annað, einmitt þá var frænka
mín, Guðlaug Ragnarsdóttir, eða
Lulla eins og við skyldmenni henn-
ar kölluðum hana, að glíma við
dauðann, hinn óboðna gest, sem
kemur til alls sem lifir fyrr eða síð-
ar.
Þær voru tvær systumar, Lulla
og Hanna, sem ólust upp hjá for-
eldrum sínum, Guðlaugu Helgadótt-
Hir og Ragnari Elíassyni, í Reykja-
vík.
Allt var með öðru yfírbragði þá
en nú er. Húsnæðið þröngt og fjár-
munir af skornum skammti. En
þrátt fyrir það var þessi litla fjöl-
skylda hamingjusöm þótt ekki ættu
þau veraldarauð. Þau vom auðug,
þau áttu heiðríkju hugans, von um
betri tíð og kristna trú í hjörtum.
Ragnar stundaði sjómennsku á tog-
ara og margir vom dagamir og oft
langir þegar beðið var eftir að heim-
'•ilisfaðirinn kæmi aftur úr veiðiferð
eftir misjafnt gengi.
Oft vom nætumar langar þegar
eiginkona og dætur gátu ekki sofíð
því vindurinn gnauðaði við þekjuna
og leitaði þá hugurinn til eigin-
manns og föður sem var á öldum
hafsins. Þá var beðið um varðveislu
Guðs fyrir þeim öllum sem á hafínu
voru, að þeir kæmu heilir að landi
til fjölskyldna sinna.
Dætumar lærðu þegar í bemsku
að biðja til Guðs. Síðar var þeim eðl-
islægt að fylgja þeirri iðju eftir á
ævinnar braut.
Lulla frænka mín var í nokkur ár
búin að glíma við þennan erfiða og
miskunnarlausa sjúkdóm sem verð-
•'íir svo mörgum að aldurtila. Allt var
gert sem í mannlegu valdi stóð.
Sumir dagar vora bærilegir en aft-
ur á móti vora aðrir daga lítt bæri-
legir. Þessari erfiðu og ójöfnu lífs-
baráttu lauk með því að Lulla
kvaddi þetta líf hinn 18. ágúst sl.
Hún átti heilaga trú á hinn kross-
festa og upprisna frelsara og í
trausti og öryggi þeirrar trúar fékk
hún hvfld frá allri þjáningu hins
mannlega lífs. Og veginn tfl himna
fékk hún að ganga.
Þessi einlæga kristna trú á hinn
himneska föður var henni sá aflgjafi
sem gaf henni styrk og von hins
kristna manns til að lifa í þjáning-
unni án þess að missa vonina.
“^raustið á hinn himneska fóður sem
er með baminu sínu í erfiðleikum
og andstreymi, hann sem vill leiða
okkur og bera inn í himnaríki. þetta
var hennar trú. Lulla gat sannar-
lega tekið undir þessi orð:
Heilaga vissa, Mrðirinn minn
herrann er sjálfur, gleði ég finn.
Lifandi staðreynd orðin það er:
Endurlausn Jesú vann handa mér.
Gleði míns hjarta orðinn hann er,
óslitin lofgjörð Jesú því ber.
-•*£. Síðar á himni lofa ég hann,
hjálpræði og náð er sekum mér vann.
Öllu ég sleppti. Allt með því vann,
eilífa lífið, Jesúm, ég fann,
himnana opna og engla ég sá
unaðsboð flytja himninum frá.
_ Örugga hvfld nú eignast ég hef.
Engan um meiri gæði ég kref.
Sál mín er frelsuð, fyrir mig galt
Frelsarinn Jesús - hann er
mér allt.
(Bjarni Eyjólfsson.)
Lulla starfaði nokk-
ur ár í Landsbankan-
um. Hún hafði löngun
og áhuga á því að auka
við þekkingu sína, og
því var það, að hún hóf
nám á miðjum aldri við
öldungadeild Fjöl-
brautaskólans í Breið-
holti samhliða því að
sinna daglegu starfi
sínu í Landsbankanum.
En einmitt á þessum
tíma var hún orðin sjúk af hinum
banvæna sjúkdómi. Hún átti góða
skaphöfn og bar harm sinn í hljóði,
hún átti sterkan og markvissan vilja
og dætur hennar hvöttu hana til að
Ijúka stúdentsprófi. Það tókst með
ágætum árið 1994. Frá þeim tíma
sinnti hún starfi öldranarfulltrúa í
Fella- og Hólakirkju. Það starf átti
hug hennar allan og var henni mjög
ánægjulegt og gefandi.
Lulla átti eðlislægan og hlýjan
hug til allra þeirra sem hún um-
gekkst eða starfaði með. Hún bar
birtu og yl til allra þeirra, sem vora
henni samferða á lífsgöngunni. Það
var Guð sem gaf henni slíkt hugar-
far. Það var frelsarinn sjálfur, Jesús
Kristur sem leiddi hana gegnum
dimma dali, gegnum vonbrigðin
sem mættu henni á lífsleiðinni og að
lokum í hinum erfiða sjúkdómi.
Lulla vissi að lífinu var að ljúka
og hún var sannfærð um, að hún
væri á leið í faðm frelsarans, þar er
henni búinn staður ásamt öllum
þeim sem vilja rata veginn rétta, og
leyfa Kristi Jesú að leiða bömin sín
inn í himininn.
Við skyldmenni og vinir drúpum
höfði í þökk til skapara okkar fyrir
að hafa fengið að vera samferða
Lullu á lífsgöngunni.
Blessuð sé minning hennar.
Þinn frændi,
Helgi.
Mikið var ég lánsöm að eiga móð-
ursystur eins og Lullu frænku. Eg á
aðeins yndislegar minningar um
Lullu í lífi mínu. Frá því að ég var
lítfl telpa sagði hún alltaf við mig að
ég ætti sérstakan stað í hjarta sínu.
Það gaf mér mikið og það var svo
hlýlegt að vita það. Eg get skrifað
svo margt um hana en það er eitt
sem stendur upp úr og það er hvað
hún var trúuð kona. Allt hennar líf
bar Guð vitni og ég er fullviss um að
hún er hjá honum núna. Lulla var
alltaf svo góð, hún var alltaf svo kát
í öllu því sem hún gerði og þegar
hennar var von til Kanada þá hlökk-
uðu allir tfl. Við elskuðum hana öll.
Lulla mín átti einnig sérstakan stað
í hjarta mínu og minningin um hana
lifir hjá okkur í Kanada.
Samúðarkveðjur til ykkar allra.
Linda.
Besti vinur þinn er sá sem kallar
það besta fram hjá sjálfum þér.
Þú skalt vera stjama mín Drottinn
Yfir dimm höf
yfir djúpa dali
og eyðimerkur
éggengígeislaþínum
og eitt sinn mun geisli þinn
verða að gullstiga
þar sem ég geng upp fagnandi
skrefum.
(Ragnh. Ófeigsd.)
Kær vinkona okkar, Guðlaug
Ragnarsdóttir, lést þann 18. þ.m.
eftir langt og erfitt veikindastríð.
Baráttan var hörð og óvægin, en
hinn illvígi sjúkdómur sigraði að
lokum. Þessum harða dómi tók hún
af stfllingu og kjarki og gaf fjöl-
skyldu og vinum uppörvun og styrk.
Hún var trúuð kona og bað frelsara
sinn um andlega hjálp í gegnum
þessa þrautagöngu.
Aðeins nokkrir mánuðir era síðan
við fylgdum Amfríði skólasystur
okkar til grafar austur að Skálholti
og sýnir það hugrekki Guðlaugar
vel að hún lét sig ekki vanta þó að
hún væri þá orðin mjög veik og í
erfiðri sjúkdómsmeðferð.
Guðlaug var glæsileg kona og
mikill dugnaðarforkur að hverju
sem hún gekk. Hún gerði miklar
kröfur til sjálfrar sín og setti sér
markmið sem hún náði. Þar má
nefna stúdentsprófið sem hún tók
með glæsibrag fyrir rúmum fimm
áram. Okkur er í minni sá stóri dag-
ur þegar sigur var í höfn. Þá var
gaman að gleðjast með henni og
fjölskyldunni. Guðlaug hafði vegna
veikinda sinna og annarra orðið að
hætta námi um tíma, en tók upp
þráðinn aftur eftir nokkurra ára
hlé.
Við eigum báðar mjög kærar
minningar frá þessum námsáram
okkar með Guðlaugu og oft komum
við heim til hennar að bera saman
bækur okkar. Stærðfræðin var ekki
síst það fag sem átti hug okkar og
eiginmaður Sigrúnai- lét þau orð
falla að samanlagt næmi lengd
pappírsins, sem við reiknuðum á, til
Ameríku og heim aftur. Guðlaug
hafði mikið gaman af þessum orð-
um. Þetta vora okkur dýrmætai’
stundir sem við rifjuðum upp síðar
en af og til höfum við hist hver hjá
annarri eftir að námi lauk. Guðlaug
var í eðli sínu bjartsýn og létt,
þakklát fyrir góðar gjafir guðs.
Hennar stærsti auður var fjölskylda
hennar öll sem hún lét sér mjög
annt um og vildi hafa sem oftast í
heimsókn og var alltaf tfl staðar ef
einhver þurfti hennar aðstoð.
Guðlaug var í Ellimálaráði
Reykjavíkurprófastdæmis og starf-
aði í mörg síðustu ár við Fella- og
Hólakirkju. Hún naut sín mjög vel í
því starfi og hafði sérstaka ánægju
af. Við vottum dætram hennar og
ástvinum öllum okkar dýpstu sam-
úð og þökkum Guðlaugu kærar
samverastundir.
Ólöf Stefánsdóttir og Sigrún
Skúladóttir.
Það er alltaf sárt að sjá á bak
góðum vini. Þegar allt leikur í lyndi
er dauðinn svo fjarri, en stundum
eram við óþyrmilega minnt á það,
að hann er ekki svo langt undan.
I dag er komið að kveðjustund.
Elskuleg vinkona okkar, Guðlaug
Ragnarsdóttir, er komin til nýrra
heimkynna þar sem þraut og þján-
ing er ekki lengur tfl. Erfiðri og
hetjulegri baráttu við illvígan sjúk-
dóm er lokið. Eftir situr sorg og
söknuður, en jafnframt þakklæti
fyrir órofa tryggð um áratuga skeið.
Traust vinátta skflur eftir sig
dýrmætan fjársjóð sem geymist, en
gleymist ekki. Bjartsýni og glað-
lyndi vora mjög ríkir þættir í fari
Guðlaugar. Hún sá yfirleitt björtu
hliðarnar á tilveranni, þrátt fyrir að
lífið væri ekki alltaf dans á rósum.
Hún létti öðram byrðarnar og var
gleðigjafi í góðra vina hópi.
Bernsku- og æskuminningar frá
Hverfisgötunni, þar sem foreldrar
mínir og amma Guðlaugar áttu
saman hús, hrannast upp. Aldrei
bar skugga á samskipti okkar og fá-
ein þakkarorð era aðeins viðleitni til
að tjá hug sinn. Guðlaugu var margt
til lista lagt. Á sínum tíma lauk hún
m.a. námi í hárgreiðslu og var hún
ólöt við að fegra útlit vina sinna.
Á tímamótum í lífi okkar hjón-
anna var Guðlaug boðin og búin til
aðstoðar, ef á þurfti að halda. Lífs-
gleðin var henni í blóð borin eins og
áður er nefnt og hluttekningu í garð
annarra kynntumst við af eigin
raun. I brúðkaupi dóttur okkar sl.
haust gætti einstakrar hlýju og vel-
vildar í eftirminnflegri ræðu henn-
ar.
Hin kristna trú mótaði allt líf
hennar. Þar átti hún það veganesti,
sem veitti henni andlegan styrk og
hún gat miðlað öðram af. Hún
treysti orðum frelsarans: „Eg lifi og
þér munuð lifa.“
Guðlaug átti barnaláni að fagna.
Dætur hennar, Guðlaug Helga,
Ragnhildur og Steinunn, hafa alla
tíð reynst móður sinni vel og notið
einstakrar umhyggju hennar. Allar
era þær vel giftar og eiga yndisleg
heimili og myndarleg böm.
Það var mikið reiðarslag þegar
Guðlaug greindist með erfiðan sjúk-
dóm sem gerði fyrst vart við sig
1984. Hún lét þó aldrei hugfallast,
en barðist hetjulegri baráttu. Þrátt
fyrir endurtekin veikindi og erfiðar
meðferðir lauk hún stúdentsprófi
frá öldungadefld vorið 1994. Þá ríkti
gleði og fögnuður og um skeið rof-
aði tfl.
Hún gerðist öldranarfulltrúi í
Fella- og Hólasókn og helgaði því
starfi krafta sína eins lengi og henni
var unnt. Ský dró aftur fyrir sólu sl.
vor. Sjúkdómurinn skæði var kom-
inn á lokastig, sólarlagið var
skammt undan. Síðasta samvera-
stundin í Fella- og Hólakirkju er
ógleymanleg. Lokabænin í sálmin-
um alkunna sem þá var sunginn
hefur nú ræst:
Stýr mínu fari heilu heim
í höfn á friðarlandi,
þar mig í þinni gæslu geym
ó, Guð minn allsvaldandi.
(V. Briem.)
Við trúum því að Guðlaugar bíði
góð heimkoma, þar sem ekkert fær
gert hana viðskfla við kærleika
Guðs.
Reyni H. Jónssyni, tryggum vini
Guðlaugar undanfarin ár, dætram,
tengdasonum og öðram ástvinum,
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning Guðlaugar
Ragnarsdóttur.
Edda og Birgir.
Þegar vinur eða samstarfsmaður
hverfur héðan af braut fyrir fullt og
allt myndast ávallt tóm í huga
þeirra sem vináttunnar og sam-
starfsins nutu. Söknuður og eftirsjá
gera vart við sig. Og hugsunin um
að hafa ekki notað tímann betur
með látnum vini verður ofarlega í
huga.
Við slíkar aðstæður reynum við
að láta góðar minningar um vináttu
og gott samstarf víkja burtu hugs-
unum um það, sem við vildum hafa
gert á meðan tími var tfl, en nú er of
seint að koma í framkvæmd. Guð-
laug vann við Fella- og Hólakirkju
sl. fjögur ár. Hún hafði umsjón með
starfi fyrir aldraða hér í kirkjunni
og gerði það með mikilli prýði og
samviskusemi á meðan heilsa og
kraftar leyfðu.
Hún var afar vandvirk og áhuga-
söm í öllu starfi sínu hér við kirkj-
una. En starf sitt og líf byggði hún á
þeim grunni sem eigi bifast. Þeim
granni sem felst í trúnni á Jesú
Krist. Henni var mjög umhugað um
að breiða út kristna trú. Láta aðra
verða aðnjótandi þess trausts og ör-
yggis sem trúin á Krist, dáinn og
upprisinn, hefur í för með sér. Hún
gekk glöð til hvers þess verks sem
hún tók að sér og vandaði mjög
undirbúning og lagði mikla vinnu í
að skila hverju verkefni sem best úr
garði. Hópurinn sem kom saman á
hverjum fimmtudagsmorgni man
vel og mun ekki gleyma hvað hún
lagði sig fram um að boða fagnaðar-
erindið, sem var henni svo mikið
hjartans mál. Það má segja um
hana að hún hafi verið kristniboði af
lífi og sál.
Þá munu þeir sem komu á bæna-
stundirnar á mánudögum lengi
muna einlægni hennar og trúar-
traust og hve hún lagði sig fram um
að létta áhyggjum af þeim sem til
hennar leituðu og hjálpa þeim tfl að
finna þann styrk sem trúin ein get-
ur veitt. Guðlaug var heflsteypt
kona, sem vildi láta gott af sér leiða.
Hún var ávallt reiðubúin að leggja
góðu málefni lið. Þeir sem störfuðu
með henni við Fella- og Hólakirkju
nutu þess í ríkum mæli og ekki síð-
ur þeir sem hún starfaði fyrir. Hún
var glaðleg í fasi og vingjarnleg í
allri framkomu. Átti auðvelt með að
tala við fólk og ná til þess ef um eitt-
hvað var að ræða sem þrúgaði eða
þrengdi að. Að hjálpa öðram var
henni hjartans mál.
Starf hennar hér við kirkjuna var
mikils metið af öllum sem þess
nutu. Innflegar þakkir era henni
færðar, af hálfu sóknamefndanna
beggja og starfsfólksins alls, fyrir
fórnfýsi og alúð sem hún ávallt auð-
sýndi og fyrir þann áhuga sem hún
ætíð hafði fyrir öllu sem fram fór í
Fella- og Hólakirkju. Hennar mun
verða saknað, en minningin um
góða konu sem lét svo margt gott af
sér leiða mun lifa um ókomin ár.
Guð blessi minningu Guðlaugar
Ragnarsdóttur og varðveiti og
styrki ástvini hennar nú og alla tíð.
Starfsfólk og sóknarnefndir
Fella- og Hólakirkju.
Égvil lofa þig, Drottinn, af
öllu hjarta,
segja frá öllum þínum
dásemdarverkum.
Ég vil gleðjast og kætast
yfirþér,
lofsyngja nafn þitt, þú
Hinn hæsti.
Þessi vers úr 9. Davíðssálmi
koma svo sterk upp í hugann þegar
við minnumst hennar Guðlaugar
Ragnarsdóttur.
Hún vfldi svo sannarlega bera
Drottni sínum og frelsara vitni í
öllu því sem hún tók sér fyrir hend-
ur.
Guðlaug hefur starfað að öldrun-
armálum í Fella- og Hólakirkju um
nokkurra ára skeið og var hún kos-
in í stjórn Ellimálaráðs Reykjavík-
urprófastsdæma árið 1997.
Það var mikil blessun að fá þessa
góðu konu til liðs við okkur. Hún
var nákvæm og vandvirk í öllu sem
hún tók sér fyrir hendur og var
fljót að koma auga á það sem væri
til heilla í öldrunarstarfinu. Guð-
laug hefur átt við mikil veikindi að
stríða um langt árabil og sérstak-
lega hefur þetta ár verið henni
mjög erfitt, en í trú og trausti til
frelsarans Jesú Krists tókst hún á
við erfiðleika sína og þjáningu.
Við sem kveðjum Guðlaugu í dag
þökkum einlæga vináttu hennar og
öll góðu verkin í öldrunarstarfinu á
liðnum áram.
Guð blessi minningu hennar.
Dætranum og fjölskyldunni allri
sendum við okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
F.h. Ellimálaráðs Reykjavíkurpró-
fastsdæma,
Valgerður Gísladóttir.
„Þar sem góðir menn ganga,
þaremguðsvegir."
Það er komið að kveðjustund-
inni. Við héldum í vonina fram á
síðustu stund. Við vonuðum að
Guðlaug, með sínu mikla þreki og
bjartsýni, myndi sigrast á hinum
válega sjúkdómi, sem nú hefur bor-
ið hærri hlut.
Við höfum notið þeirra miklu
forréttinda, að hún hefur helgað
okkur krafta sína einu sinni í viku
undanfarin ár, en hún annaðist
helgistundir á vegum Fella- og
Hólakirkju.
Okkur hefur oft orðið hugsað til
þess, að svo glæsileg kona, með fá-
gæta persónutöfra og ótvíræða for-
ingjahæfileika, hefði getað notið
sín á hvaða sviði sem væri og hvar
sem væri, en hún kaus að vinna í
víngarði Drottins, miðla öðram af
einlægri trúarvissu sinni, biðja fýr-
ir mönnum og góðum málefnum og
dreifa birtu og yl til allra, sem hún
hafði samskipti við.
Stundirnar sem við áttum með
Guðlaugu vora sannar helgistund-
ir. Við fundum kærleikann, gleðina
og kraftinn sem stafaði frá henni,
jafnvel þótt hún væri stundum
sárlasin. Við fóram ávallt ríkari af
hennar fundi.
Nú er okkur efst í huga þakklæti
fyrir þessar dýrmætu stundir.
Minningin um þær munu ávallt
ylja okkur um hjartaræturnar.
Við samhryggjumst innilega
dætrum hennar, fjölskyldum
þeirra og öðram aðstandendum.
Blessuð sé minning Guðlaugar
Ragnarsdóttur.
Helgistundahópurinn
Gerðubergi.